SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Wat is je mening over de uitspraak van de Nier?quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
je top 5 voor morgen volledig Baskisch? Heb je nog een Franse Bask erbij?quote:Op dinsdag 11 september 2018 20:39 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
[..]
Het heeft er alle schijn van dat het morgen prachtig weer gaat zijn in Euskadi.
En ja, ik verwacht wel heel wat Basken in de aanval.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De enige Franse Bask in koers is Loïc Chetout en dat is een lieve jongen maar ik zie hem niet gelijk bij de eerste vijf eindigen.quote:Op dinsdag 11 september 2018 20:50 schreef Faraday01 het volgende:
[..]
je top 5 voor morgen volledig Baskisch? Heb je nog een Franse Bask erbij?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dat lijkt inderdaad zo, als de etappes steeds zwaarder worden. Verder gaat een goede of slechte derde week hier niet veel betekenen voor wat er in eerdere rondes naar voren is gekomen, namelijk dat hij korter rijdt naarmate de etappe zwaarder wordt en dat hij overal kort rijdt als hij echt goed is. En nu hij dit jaar 10-15 watt heeft gewonnen op explosieve aankomsten door er eventjes wat meer op te trainen zal het verschil in uitslagen tussen _____/ en _/\__/\/\/ etappes nog kleiner worden, zoals in de Tour en hier te zien was.quote:
[..]
Wat is je mening over de uitspraak van de Nier?
quote:DENNIS VERLAAT VUELTA NA NIEUWE TIJDRITZEGE: “GA ME VOORBEREIDEN OP HET WK”
Rohan Dennis maakte vandaag zijn favorietenrol waar in de Vuelta a España. De Australiër wist de 32 kilometer lange tijdrit naar Torrelavega met verve te winnen. Na afloop liet hij in het flashinterview weten dat het ook meteen zijn laatste wapenfeit was in de Spaanse ronde. “Ik ga nu naar huis om me specifiek voor te bereiden op het WK.”
Dennis wist in het tweede gedeelte van de tijdrit het verschil te maken. “Het verliep perfect”, zo laat hij weten. “Ik wist alleen de tijd van Jonathan Castroviejo, maar hij is normaal gesproken een goede indicator. Ik ben vooral heel erg blij met de tijd van Joey Rosskopf, de beste ploeggenoot die er is”, zo doelt hij op zijn Amerikaanse teammaat, die knap tweede werd.
Dennis verlaat de Vuelta met twee ritzeges, nadat hij eerder al de openingstijdrit in Málaga won. “Ik weet niet of het goed of slecht is voor de ploeg, maar ik ga me nu specifiek voorbereiden op het WK tijdrijden. Alles ziet er goed uit, en hopelijk kan ik nog iets van mijn lijstje afstrepen”, klinkt hij ambitieus.
Voor Dennis is het alweer zijn zesde tijdritzege van het seizoen. Naast de twee overwinningen in de Vuelta won hij tijdritten in de Abu Dhabi Tour, Tirreno-Adriatico en de Giro d’Italia. Daarnaast kroonde hij zich in januari tot Australisch kampioen tegen de klok.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
[..]
Dat lijkt inderdaad zo, als de etappes steeds zwaarder worden. Verder gaat een goede of slechte derde week hier niet veel betekenen voor wat er in eerdere rondes naar voren is gekomen, namelijk dat hij korter rijdt naarmate de etappe zwaarder wordt en dat hij overal kort rijdt als hij echt goed is. En nu hij dit jaar 10-15 watt heeft gewonnen op explosieve aankomsten door er eventjes wat meer op te trainen zal het verschil in uitslagen tussen _____/ en _/\__/\/\/ etappes nog kleiner worden, zoals in de Tour en hier te zien was.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Piti piekt niet, hij is gewoon hele jaar zo goedquote:
Blijft fascinerend dat Quintana verder over z'n piek is dan Valverde.
In dit geval bedoel ik de carrière-piek. Valverde is wel iets over z'n top, maar Quintana veel verder.quote:
[..]
Piti piekt niet, hij is gewoon hele jaar zo goed
Al gaat Valverde wel weer richting de 3000 cq-puntjes als hij Vuelta tweede wordt en goed presteert op het WK
quote:
twitter:j_froe twitterde op dinsdag 11-09-2018 om 18:35:52 @radsportmagazin Mein Kollege Michael Stohrer hatte 2min vor mir Start und ist ausversehen mit meinem Rad los gefahren. Unglaublich. Da hinter mir nur ein neutrales Materialfahrzeug lediglich mit Ersatzlaufrädern vorgesehen war, musste ich mit seinem Rad zu starten. Sowas noch nie gehört 😂 reageer retweet
@radsportmagazin Mein Kollege Michael Stohrer hatte 2min vor mir Start und ist ausversehen mit meinem Rad los gefahren. Unglaublich. Da hinter mir nur ein neutrales Materialfahrzeug lediglich mit Ersatzlaufrädern vorgesehen war, musste ich mit seinem Rad zu starten. Sowas noch nie gehört 😂 Het protocol van Sunweb draaide even in de soep.twitter:j_froe twitterde op dinsdag 11-09-2018 om 18:58:18 @radsportmagazin Richard Virenque meinte, dass wäre wie mit der Frau eines Kollegen fremd zu gehen. Bin erstmal nur im Stehen locker los bis endlich ein Mechaniker mit MEINEM Rad am Straßenrand stand nach 5km!!!!Danach weiter Berg hoch mit 97% & runter nur rollen lassen. Ein absoluter Power Kurs reageer retweet
quote:
[..]
Wat is je mening over de uitspraak van de Nier?
Niermann
- verwijderd door admin -
Jaaaaaaaaa, daar is 'ie weer hoor .
.
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Maar Nairo is 10 jaar ouder dan hij beweert te zijnquote:
[..]
In dit geval bedoel ik de carrière-piek. Valverde is wel iets over z'n top, maar Quintana veel verder.
Al gaat Valverde wel weer richting de 3000 cq-puntjes als hij Vuelta tweede wordt en goed presteert op het WK
quote:
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Dat is vaak zo in dat soort bananenrepublieken.quote:
[..]
Maar Nairo is 10 jaar ouder dan hij beweert te zijn
https://mobile.twitter.com/i/web/status/1039614395599478787
Zit een filmpje bij van Rohan,weet niet hoe ik dit mobiel op het forum krijg.
Zit een filmpje bij van Rohan,weet niet hoe ik dit mobiel op het forum krijg.
Uitgelachen worden door Dennis Rohan, veel dieper kan je niet zinken.quote:
https://mobile.twitter.com/i/web/status/1039614395599478787
Zit een filmpje bij van Rohan,weet niet hoe ik dit mobiel op het forum krijg.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 17: Getxo - Monte Oiz (Balcón de Bizkaia), 157 km
De tijdrit na de rustdag werd zoals verwacht gewonnen door Rohan Dennis. Na de winst in de openingstijdrit pakte hij zo zijn tweede ritzege. Tussen zijn eerste en zijn tweede zege zagen we hem geen seconde in beeld en ook nu gaan we hem voorlopig niet meer zien. Ergens tijdens het WK tijdrijden zien we hem weer verschijnen, dan wint ie waarschijnlijk weer en daarna zullen zijn niet-bestaande fans moeten wachten tot het 2019 is voor ze Dennis weer eens aantreffen. Zijn voorsprong op tweede was gigantisch, liefst 50 seconden sneller dan ploeggenoot Joey Rosskopf. Deze Amerikaan bewijst maar eens dat een fiets behoorlijk veel verschil kan maken, want op een andere fiets dan een BMC zou je hem niet eens in de top 50 tegenkomen. Castroviejo sleepte zijn zoveelste ereplaats binnen, hij werd derde. Kruijswijk werd vrij verrassend vierde en deed van alle klassementsrenners de beste zaken. Hij stijgt van vijf naar drie en staat weer binnen de minuut van Yates. De Brit deed overigens ook geen slechte zaken, hij hoefde alleen wat tijd toe te geven op Kruijswijk en de eveneens verrassende Enric Mas. Verder liep hij uit op Valverde, Quintana en Lopez. Valverde viel een beetje tegen en Quintana en Lopez reden helemaal achteruit. Als de Colombianen de Vuelta nog willen winnen zullen ze moeten gaan toveren. Yates lijkt op weg naar de derde Britse zege in een grote ronde van 2018. Al leek hij in de Giro ook op weg naar de overwinning, dus is er nog steeds veel mogelijk. Tijdens de volgende rit bijvoorbeeld. Na meer dan twee weken afzien hebben de renners eindelijk het mooiste gedeelte van onze planeet bereikt. Daar gaat de mooiste rit van deze Vuelta verreden worden.
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA WE ZIJN IN HET BASKENLAND
We worden dit jaar wel verwend zeg. Nadat de Tour terugkeerde naar het Franse deel van het Baskenland organiseert ook de Vuelta een rit in het Baskenland. Tussen 1978 en 2011 waren er door diverse omstandigheden geen ritten in Baskenland, maar sindsdien kunnen we steeds vaker genieten van de mooiste regio van Spanje. In 2011 keerden we terug naar het beloofde land en we kregen toen meteen de mooiste rit ooit voorgeschoteld. Daar kom ik ongetwijfeld nog op terug. Sindsdien zijn we ook in 2012, 2015 en 2016 nog in Baskenland geweest. Na een jaartje zonder zijn we nu weer terug in het hart van het Spaanse wielrennen. We bevinden ons in de regio Biskaje, in de stad Getxo. De thuisbasis van Jonathan Castroviejo, de erkende hardrijder van Team Sky. Een andere bekende renner uit Getxo is Iñigo Landaluze, die ooit nog de Dauphiné wist te winnen. Daarna een paar keer een positief plasje ingeleverd, maar dat geheel terzijde. Getxo is in de koers verder een bekende naam vanwege Circuito de Getxo, een van de Baskische klassiekers die jaarlijks wordt verreden in en rond de stad en eindigt op een hellende strook. Dit jaar gewonnen door Alex Aranburu, nu vrij onzichtbaar aanwezig in de Vuelta namens Caja Rural. Circuito de Getxo gaat ook wel door het leven als de Memorial Ricardo Otxoa. Kort na het vreselijke ongeluk van de broers Otxoa en het treurige overlijden van Ricardo werd de naam van de koers gewijzigd. De broers Otxoa kwamen dan wel niet uit Getxo, maar wel uit een dorpje bij Barakaldo en dat is hier niet ver vandaan. Aangezien Javier Otxoa recent is overleden na een lang ziekbed zou het me wel mooi lijken als de wedstrijd voortaan de Memorial Ricardo & Javier Otxoa zal heten, maar misschien is dit niet het juiste platform voor mijn briljante suggestie. Michel Wuyts gaat ongetwijfeld vertellen dat hij Getxo vooral kent van het veldrijden. In 1990 werd hier het wereldkampioenschap gehouden, waar Henk Baars tot ieders verrassing wereldkampioen werd. Goed, Getxo dus. Een stad met ongeveer 80.000 inwoners in het estuarium van Bilbao, daar waar de Rio del Nérvion uitmondt in de Golf van Biskaje. Het is een havenstad, met een oude vissershaven, een haven voor de plezierboten en ook een haven voor de industrie. Getxo heeft ook wat natuur in de aanbieding, in het uiterste noorden van de plaats, aan de kust. De Punta Galea is de moeite waard. Een klif aan het eind van de wereld, met bovenop onder meer een oud fort en natuurlijk ook een golfbaan, lekker decadent. In deze omgeving staat ook nog een oude molen, blijkbaar een van de weinige of misschien zelfs de enige in deze omgeving. Wat meer in het centrum komen we een andere Punta tegen, de Punta Begoña. Hier staat een opvallend gebouw, Galerías de Punta Begoña. Een bouwwerk dat tegenwoordig nogal verloederd is omdat men er geen functie meer voor heeft, vroeger was het vooral het symbool van de welvarendheid dankzij de mijnbouw in de omgeving. Er zijn planenn om de boel op te knappen en da's wel nodig ook. Getxo ligt op een kilometer of 20 van Bilbao en is makkelijk te bereiken dankzij de metrolijn die van Bilbao is doorgetrokken tot aan de kust. Van Getxo naar Bilbao is dus makkelijk, maar van Getxo naar de overkant van de Nervión valt niet mee. Gelukkig is er dan nog een speciale brug, het symbool van Getxo. De Puente de Vizcaya, een brug die je van Las Arenas (een deel van Getxo) naar Portugalete brengt. De oudste zweefbrug ter wereld, gebouwd in 1893. De Vizcayabrug werd ontworpen door Alberto Palacio, een van Gustave Eiffel's leerlingen. De brug is nog steeds in gebruik: elke 8 minuten verplaatst een gondel passagiers en maximaal 6 auto's. De brug staat sinds 2006 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Van start gaan de renners in de haven van Getxo, die meer dan de moeite waard is. In de eerste meters van de rit rijden ze langs een kicken vuurtorentje.
Tijdens de behoorlijk lange neutralisatie volgen de renners de Nervión helemaal tot aan Bilbao. Als de renners Bilbao binnenrijden zien ze aan de overkant van de rivier het prachtige nieuwe stadion van Athletic Club de Bilbao liggen, San Mamés. Via een futuristische brug steken ze de rivier over waarna ze langs het stadion rijden, om daarna vrij snel Bilbao weer te verlaten. Over een aantal kilometer gaan we het centrum van de stad verkennen, voorlopig doen we het met de buitenwijken. De rit is inmiddels begonnen en de eerste kilometers zullen vlak zijn, want we fietsen nu een tijdje langs de andere kant van de rivier. In de buurt van Barakaldo slaan de renners linksaf waarna ze over een rechte en brede weg gaan fietsen naar Trapagaran. Deze weg valt vooral op door het grote aantal rotondes. Het is bijna alsof je in Nederland bent. Al zit er tussendoor dan wel weer een kort klimmetje in van een kilometer, dat doet iets minder aan Nederland denken. Na 10 kilometer rijden we het centrum van Trapagaran binnen en hier ligt er bij de zoveelste rotonde een bocht naar links in het parcours, waarna de eerste klim van de dag begint. De Alto de la Arboledo begint en die klim brengt de renners naar het dorpje La Reineta. Het is een klim die voor Baskische begrippen verrassend gelijkmatig is. 6,7 kilometer aan 5,5% gemiddeld, met een lastigste kilometer aan 7%. In die kilometer een paar stroken aan 10%, maar buiten dat gaat het verder redelijk gelijkmatig omhoog tussen de vijf en zes procent. Het is ook nog eens een klim met een mooi en brede weg, met vooral richting de top redelijk wat haarspeldbochten. Na 17 kilometer komen de renners boven op deze klim van de derde categorie. Een mooie klim, maar dat is logisch aangezien alles hier mooi is. Een klimmetje dat ook wel eens in de Itzulia is voorgekomen, met richting de top een mooi uitzicht over Valle de Traparga, met een beetje goed zicht zie je in de verte Getxo liggen. In de buurt van de top komen de renners dan weer wat meertjes tegen, want in vroegere tijden was El Arboleda een mijndorpje waar ze op zoek gingen naar ijzererts.
Voor de renners die geen zin hebben om de klim op de fiets af te werken loopt er ook nog een spoorlijntje van onder naar boven. Deze spoorlijn werd vroeger gebruikt om alle gewonnen delfstoffen te vervoeren, tegenwoordig is het een toeristische attractie. Opvallende spoortje wel, loopt zo ongeveer recht omhoog. Enfin, op de top van de klim slaan de renners bij een rotonde rechtsaf en daarna gaat het vijf kilometer naar beneden. Grotendeels over een rechte en brede weg, er zijn eigenlijk alleen een paar rotondes die ervoor zorgen dat er toch nog wat gestuurd moet worden. Op het moment dat de weg wat bochtiger wordt is de afdaling voorbij, je zou het normaal andersom verwachten. Het is een kilometer of vier vlak terwijl de renners nog steeds over een brede weg met opnieuw een aantal rotondes naar San Roman Auzoa rijden. Hier slaan ze rechtsaf, waarna het over een weg met een haarspeldbocht twee kilometer naar beneden gaat richting Zierbena. In dit havenstadje kun je met de boot naar Portsmouth gaan, al kun je natuurlijk altijd beter met de boot van Portsmouth naar het Baskenland. Zierbena is ook de plaats waar de familie Momeñe vandaan komt. José Antonio was in de jaren '60 een goede renner die een rit in de Vuelta en Giro wist te winnen. Zijn kleinzoon Iñigo Elosegui, ook woonachtig in Zierbena, is momenteel Spaans kampioen bij de beloften en hem zien we over een aantal jaar ook ongetwijfeld een rit winnen in de Vuelta. In de straten van Zierbena gaat het even omhoog en daarna is er een mooi uitzicht over de haven. Na dit korte hupje zal het een aantal kilometer rechtdoor gaan langs het water. Over een licht glooiende weg met nog twee korte klimmetjes rijden we richting Santurtzi, dat is dan weer het dorp van Omar Fraile. In Santurtzi is ook de zeehaven van Bilbao gevestigd en die haven gaan we nog eens wat beter bestuderen. Na wat bochten fietsen we nog dichter bij het water in de buurt en via deze weg fietsen we door richting Portugalete. Deze stad aan de overkant van Getxo bereiken we 35 kilometer. De Puente de Vizcaya, of Bizkaiko Zubia, komt dan nog eens in beeld.
We rijden een tijdje door het centrum van Portugale en hier komen we nog een kort klimmetje tegen. Het gaat een halve kilometer heel steil omhoog, maar al snel wordt het weer wat vlakker. Over een redelijk rechte weg rijden de coureurs verder door de agglomeratie van Bilbao. We verlaten Portugalete, maar er blijven gebouwen langs de kant van de weg staan. Aan de rechterkant tenminste, aan de linkerkant heb je nog steeds uitzicht over de haven. De gebouwen die we rechts zien schrijven we nu toe aan Sestao. Na een tijd rechtdoor te zijn gereden in Sestao komen we buiten deze stad een aantal rotondes tegen. Bij een van die rotondes bereiken we ook het eind van de haven en moet er wel een bocht gemaakt worden. Het gaat naar rechts en niet lang daarna rijden we Barakaldo binnen, terwijl er nog steeds over brede en behoorlijk vlakke wegen wordt gereden. Ook in deze stad ligt er weer een rotonde, waar het naar links gaat. Vervolgens rijden we een tijd rechtdoor in de stad waar onder meer David Lopez (die van Sky), Isidro Nozal (die ene die ooit bijna de Vuelta won en daarna geen koers meer uitreed) en de gebroeders Otxoa (
) vandaan komen of kwamen. Het centrum van Barakaldo verkennen we niet, we volgen de weg langs het water en op wat rotondes na is het daar makkelijk fietsen. Aan de rand van Barakaldo komen we terecht op de weg waar we eerder in de etappe ook al over reden, we hebben tegen die tijd toch maar mooi een rondje van 40 kilometer afgewerkt. Over dezelfde weg fietsen we terug naar Bilbao en komen we weer langs het stadion van Athletic. Bij een rotonde met een groot beeld van Jezus in het midden slaan de renners rechtsaf, waarna ze richting de tussensprint van de dag fietsen. Deze tussensprint volgt na 49 kilometer in de stad van Jonathan Lastra, om maar even een willekeurige inwoner van Bilbao te noemen. De streep van de tussensprint ligt toevallig getrokken op de plaats waar in 2011 de mooiste rit ooit allertijden ter wereld eindigde. Nadat hij in winnende positie uitviel in de Ronde van Spanje van 2010 wilde Igor Antón een jaar later terugkeren om de Vuelta alsnog te winnen. Voor de koers begon werd hij ziek en tijdens de eerste lastige ritten verloor hij meteen veel tijd, waardoor de droom wederom niet in vervulling zou gaan. In de rode trui door zijn stad rijden zou niet lukken, maar hij kon wel voor de ritzege gaan. Hij zat in de rit naar Bilbao, de eerste in het Baskenland sinds 33 jaar, in ieder geval in de kopgroep van de dag. Tijdens de rit reden ze twee keer door zijn woonplaats en twee keer over de klim waar hij als kleine Igor leerde klimmen. De tweede keer dat we over deze klim reden demarreerde Igor en reed hij weg van zijn medevluchters, om vervolgens solo aan te komen in Bilbao. Een feestdag voor de Basken. Na zoveel jaar zonder de Vuelta was de koers er dan eindelijk weer en dan won ook nog eens de beste Bask van dat moment, die ook nog eens uit de regio kwam. In 2016 keerde de Vuelta terug naar Bilbao en toen schreef ik een uitgebreid en misschien ietwat geromantiseerd verhaal over die rit in 2011, waarin ik de hoop uitsprak dat er opnieuw een Bask mooie dingen zou laten zien. Aan het eind van de dag won Jens Keukeleire. Je kan niet altijd zes gooien, blijkbaar.
Een dag na zijn glorieuze overwinning in de straten van Bilbao kon Antón zijn fans groeten op de opvallende brug waar we ook nu weer overheen zullen fietsen.
Na de tussensprint rijden we nog een aantal kilometer door Bilbao, de grootste stad van het Baskenland. Een stad die om meerdere redenen bekend is. Vanwege het Guggenheim, bijvoorbeeld. Fietsen we ook weer langs hoor, natuurlijk. Geen enkel probleem. Voorbij het Guggenheim bevinden we ons in de buitenwijken van Bilbao en gaat het een tijdje rechtdoor over een glooiende en brede weg. Vlak voor ze een tunnel zouden inrijden verlaten de renners deze brede weg door de afslag te nemen en een stukje verderop linksaf te slaan. We gaan nu Bilbao helemaal verlaten en dit doen we over een weg die steeds meer omhoog begint te lopen. Via een paar smallere straatjes rijden we richting de snelweg en deze weg loopt in 2,5 kilometer omhoog aan 6%. Vervolgens gaat het ook weer 2,5 kilometer behoorlijk fors naar beneden, over de snelweg. Wel zo'n snelweg waar af en toe een muur in het midden staat, of een paar van die leuke paaltjes waar de renners echt nog nooit door gevallen zijn. Weinig bochten verder, dus iedereen zou veilig Derio moeten kunnen bereiken. Hier verlaten we de snelweg weer even, want er moeten nog wat lokale attracties in beeld gebracht worden. Het Parque Tecnologico van Zamudio bijvoorbeeld. De Basken laten ons graag hun wetenschapspark zien, dan weten we ook meteen waarom dit deel van Spanje niet failliet is. Via wat bochten en rotondes fietsen we dan over relatief vlakke wegen richting Aranoltza. Hier in de buurt ligt dan weer het vliegveld van Bilbao, ook geen onaardige bron van inkomsten. In Aranoltza slaat het peloton rechtsaf, waarna het een kilometer of zeven rechtdoor gaat richting Mungia. De weg loopt twee kilometer iets meer dan vals plat omhoog, waarna het de resterende kilometers weer wat makkelijker is. Over een brede weg door een bos, om na 68 kilometer uit te komen in Mungia. Dit stadje valt vooral op door een redelijk fraai stadhuis.
In Mungia rijden de renners langs dit stadhuis en bij een rotonde die even verderop volgt slaan ze linksaf. Daarna gaat het even kort naar beneden, waarna er twee klimmetjes volgen. Het eerste klimmetje is anderhalve kilometer lang en 7% gemiddeld. We rijden weer over een brede weg en deze weg loopt na het klimmetje een kilometer naar beneden. In deze kilometer komen we wel een paar bochten tegen, maar al snel loopt de weg weer vals plat omhoog. Het tweede klimmetje is opgedeeld in twee stroken. Het gaat eerst anderhalve kilometer vals plat volledig rechtdoor. Daarna volgt er bij een rotonde een bocht naar links, waarna het nog eens anderhalve anderhalve kilometer omhoog gaat. Wel wat steiler dan, het stijgt aan een procent of zes. De afdaling die hierop volgt is twee kilometer lang en kent ondanks de brede weg toch een paar lastige bochtjes. Beneden is het iets minder dan vier kilometer vlak, terwijl we naar Bakio fietsen. De echte liefhebbers kennen dit dorpje dankzij de meest recente editie van de Ronde van het Baskenland. Tijdens de tweede rit van de Itzulia sloegen de renners in Bakio linksaf waarna ze over een smal geitenpad mochten fietsen en naar goed Baskisch gebruik liep deze weg bijzonder steil omhoog. Vandaag hebben de renners mazzel, ze slaan in Bakio niet linksaf maar blijven over de doorgaande weg rijden. Deze weg loopt ook omhoog, maar dan wat minder steil. In dit dorpje aan de kust begint de Alto de San Juan de Gaztelugatxe, een klim naar misschien wel de mooiste plek van het Baskenland. Via de weg die we nu volgen is de beklimming vier kilometer lang, met een gemiddelde van 7,5%. De derde kilometer van de klim is het lastigste, het gaat dan aan 9% omhoog. Verder valt de klim wel mee, richting het eind van de klim spreken we nog maar van 6%. Dit laatste deel van de klim is wel gelijk aan die rit in de Ronde van het Baskenland. Roglic, Alaphilippe, Gorka Izagirre en Mikel Landa reden hier weg van de weg. Niet de minste namen. Boven komen de renners na 85 kilometer in de buurt van het gehucht San Pelaio, maar dat spreekt niet echt aan. Nee, je kan beter de naam San Juan de Gaztelugatxe gebruiken. Dat rolt immers zo lekker van de tong. Nee, maar serieus. Die naam moet je wel gewoon gebruiken. Godverdomme mooi godverdomme. Ligt weliswaar een eind verderop en de renners krijgen het totaal niet te zien, maar gelukkig zijn er helikopters. Gaztelugatxe is een klein schiereilandje hier aan de kust, met op dat schiereilandje een klein kloostertje dat men San Juan de Gaztelugatxe heeft genoemd. Om het schiereiland te kunnen bereiken heeft men een enorm lange brug gemaakt, die zo mooi is dat ze 'm zelfs in Game of Thrones hebben gebruikt. Baskisch genot in optima forma.
Als de klim gedaan is gaat het eigenlijk maar een kilometer of drie naar beneden. Over een brede weg rijden we eerst nog een tijdje langs de kust, maar na een tijd fietsen we door een bos, waar de weg ook ineens redelijk bochtig wordt. Na die drie kilometer in dalende lijn loopt de weg nog even kort omhoog, dit is de plaats waar we tijdens de Ronde van het Baskenland nog wat mislukte demarrages zagen van de koplopers. Leverder niets op en uiteindelijk was Alaphilippe in de straten van Bermeo de snelste. We dalen nu na dat stukje vals plat omhoog nog wat verder naar Bermeo, maar finishen doen we er deze keer niet. Wel rijden we nog even door dit schatttige plaatsje aan de kust, dat te boek staat als een van de mooiste plaatsen van het Baskenland. Na wat bochten en rotondes loopt de weg aan het eind van Bermeo even een halve kilometer omhoog, waarna er na een klein afdalinkje nog een kilometer aan 5% volgt richting Mundaka. Ook een mooi plaatsje aan de kust, dat Mundaka. Helemaal niks mis mee. Richting het volgende mooie kustplaatsje, Sukarrieta, gaat het ook weer een paar keer op en af. De weg langs de Baskische kust is hobbelig. Dat blijft nog even zo, want ook in de omgeving van Busturi-Axpe gaat het nog een keer of vijf op en af. Voorbij dit plaatsje verdwijnen in ieder geval wel de bochten uit het parcours en laten we ook langzaam de kust achter ons. We gaan op weg naar Gernika. Het gaat een kilometer of zeven rechtdoor over een glooiende weg, waarna we na 106 kilometer Gernika bereiken. Een stad met een grote geschiedenis. Zo komen er heel wat bekende wielrenners vandaan. En dan heb ik het niet specifiek over Federico Etxabe of Gorka Gerrikagoitia. Nee, ik denk dan vooral aan Roberto Laiseka. Een van mijn eerste wielerherinneringen, een uitgemergeld lijk gehuld in het oranje dat een bergrit wint in de Tour. Laiseka, Luz Ardiden 2001. Misschien wel de reden dat ik op dit moment dit allemaal aan het typen ben. Laiseka won ook drie ritten in de Vuelta en is nog steeds betrokken bij het wielrennen. Een andere bekende inwoner van Gernika is Pello Bilbao, momenteel namens Astana actief in de Vuelta. Al is hij niet echt in topvorm, in de Giro van dit jaar ging het toch een stuk beter. Gernika is een van de bekenste steden van Baskenland en dat heeft een nogal lugubere reden. De stad heeft altijd al een belangrijke symbolische waarden voor de Basken gehad en werd daarom het slachtoffer van een bombardement in 1937. De Duitse Luftwaffe kwam hier tijdens de Spaanse burgeroorlog langs om de stad te vernietigen en op die manier de Basken op de knieeën te dwingen. De stad werd bijna compleet van de grond gevaagd, er kwamen honderden mensen om en de troepen van Franco kwamen niet veel later langs om alles wat er overbleef van de stad te bezetten. Pablo Picasso heeft nog in hetzelfde jaar een groot schilderij gemaakt, met het bombardement als onderwerp. Gernika staat verder ook bekend vanwege een boom. De Eik van Guernica, een mythische vrijheidsboom. De boom is monument van de vrijheden van Biskaje of Baskenland. Al staat de originele eik er niet meer, die is een paar jaar geleden overleden. Maar er staat wel een nieuwe. Het gaat om het idee.
Vanuit Gernika zou je kunnen beginnen aan de beklimming van de Monte Oiz. In zekere zin gaan we dat ook doen, maar we gaan tijdens de eerste passage nog niet naar de top. Er komt nog een extra rondje bij, het tweede rondje van de dag. Van Gernika fietsen we naar het zuiden via Muxika. De weg is een kilometer of vijf zo goed als vlak, waarna de eerste keer Monte Oiz begint. Al noemen we de klim tijdens de Vuelta Balcón de Bizkaia. Technisch gezien heet deze klim, die niet tot de top gaat, inderdaad Balcón de Bizkaia. De tweede klim, die wel tot de top gaat, zouden we gewoon Monte Oiz moeten noemen. Maar afijn, dat geheel terzijde verder. Van deze kant en zonder de laatste steile kilometers is de klim negen kilometer lang en 4% gemiddeld. Het venijn zit sowieso aan het eind en dat eind slaan we nu toevallig net over, waardoor het voorlopig niet spannend wordt. Een brede provinciale weg die gelijkmatig omhoog loopt. Geen steil werk, er zit tussendoor zelfs een klein stukje in dalende lijn in. Na 120,5 kilometer, op 36,5 kilometer van het eind, komen de renners boven op het balkon van Biskaje. Na de top is het nog een kilometer zo goed als vlak, waarna de renners ineens een of andere betonweg aan de rechterkant zien liggen. Dit is de weg naar de top van Monte Oiz. Deze weg mogen ze nu nog negeren, het gaat eerst naar beneden. Een steile afdaling richting Munitibar volgt.
Het gaat drie kilometer steil naar beneden over een weg met heel wat bochten. Aan het eind van dit lokale rondje mogen de renners weer omhoog over deze weg, dus aan de snelheid die ze hier gaan halen zullen ze wel merken dat het over een aantal kilometer heel lastig gaat worden. Ondanks alle bochten is deze afdaling toch redelijk goed te doen, want de weg is breed en het asfalt is prima in orde. Je moet wel opletten, maar buitengewoon ingewikkeld is het niet. Aan het eind volgt de lastigste bocht, in het dorpje Gerrikaitz. Je kan zeggen wat je wil, maar ze zijn hier wel goed met namen. Na deze bocht is het in en voorbij Munitibar twee kilometer min of meer vlak, waarna het nog vier kilometer in subtiel dalende lijn verder gaat richting Aulesti. De weg is nog steeds breed en veel bochten zijn er niet, het is dus een mooi moment om even op adem te komen. Dat mag ook wel, want in Aulesti ligt de voet van de volgende klim. Na een bocht naar rechts in dit dorpje wordt de weg wat smaller en begint de Alto de Santa Eufemia. Al is dat eigenlijk ook weer meteen een leugen. Santa Eufemia is een kerkje dat helemaal boven op deze berg ligt, maar we gaan weer eens niet tot aan de top. De laatste anderhalve kilometer van de Santa Eufemia doen we niet, terwijl dat nou net anderhalve kilometer aan 12% was geweest. Nee, we doen alleen de eerste 4,5 kilometer en dan kom je aan 5% gemiddeld. Eigenlijk zou een betere naam voor deze klim de Alto de Lekoitzgane zijn. Beginnen doen we met een kilometer aan 4,5%, waarna het twee kilometer zal stijgen aan meer dan 7%. In het laatste stuk richting de top wordt het wat makkelijker, onder meer dankzij een kort stukje in dalende lijn. Om de klim echt spannend te maken moet je in de buurt van de top linksaf slaan, maar we gaan rechtdoor. Op die manier werken we de laatste meters van deze klim af aan 4%. Na 136 kilometer, op 21 kilometer van het eind, komen we boven op deze klim in een donker bos. De afdaling van deze Lekoitzgane is maar drie kilometer lang en kent amper bochten. Hier hoeft amper geremd of gestuurd te worden, lekker makkelijk. Beneden komen we uit in Markina-Xemein, een stad die regelmatig voorkomt in de Itzulia.
Aan het eind van de afdaling volgt er een scherpe bocht naar links, waarna de renners uitkomen bij een rotonde waar ze dan weer naar rechts moeten. Vervolgens gaat het een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg door een valleitje. De weg in de vallei is een kilometertje vlak, maar daarna begint het voorzichtig vals plat omhoog te lopen. Twee kilometer verderop volgt er een bocht naar rechts in Aitzabel en daarna loopt het nog meer omhoog. Het is twee kilometer fietsen tot Ziortza-Bolibar, waar het serieus begint te klimmen, maar in het tussenliggende stuk gaat het alvast aan 2,5% omhoog. Dit zijn de inleidende beschietingen van de Alto de Gontzegaraigane. Probeer dat maar eens uit te spreken zonder je tong te breken. Deze Gontzegaraigane wordt door de organisatie trouwens Gontzegaraine genoemd. Blijkbaar is het zelfs voor de Spanjaarden onmogelijk om chocola te maken van dat Baskisch. Enfin, het begint dus serieus te worden in Ziortza-Bolibar en vanaf dat moment is ie nog drie kilometer lang aan 6% gemiddeld. In de laatste meters van de klim gaat het zelfs nog even kort aan 8% omhoog. In totaal spreken we van 5,5 kilometer aan 4%, maar dat ligt dan vooral aan die eerste kilometers. Op de top van de klim komen we dan weer een bord tegen waar de naam Gontzagarigana staat. Weet iemand nou hoe deze klim echt heet? Ik in ieder geval niet meer. Wat ik wel weet is dat de top ligt op 10 kilometer van de streep en dat we nu 2,5 kilometer gaan afdaling, terug naar Munitibar. Deze afdaling is best link, want er zijn nogal wat scherpe bochten aanwezig. De weg is wel redelijk breed en het asfalt lijkt prima te zijn, maar dankzij die bochten moet je hier toch goed opletten. Gelukkig is het niet zo'n lange afdaling. Eenmaal beneden volgt er in Gerrikaitz een scherpe bocht naar links waarna het meteen steil wordt.
Er gaat 7,5 kilometer geklommen worden, aan ongeveer 10% gemiddeld. Vanuit Gerrikaitz loopt de weg direct aan 6% omhoog en het wordt niet makkelijker. Net konden de renners hier nog naar beneden rijden, nu wordt het een lijdensweg omhoog. Na twee kilometer aan 7% gaat het omhoog aan 9%. En dan te bedenken dat dit nog het makkelijke deel van de klim is. Het vlakt even af, maar dan volgt er de gevreesde bocht naar links. Net hoefden de renners er nog niet aan te beginnen, maar nu is de tijd gekomen. We gaan naar links en daar laten we het asfalt achter ons. Het is tijd voor hormigón, zo'n heerlijke betonbaan. Het enige wat nog mist is een beetje bitumineuze voegvullingsmassa. Zodra we aan dit deel van de klim beginnen is het uit met de pret. Nog vier kilometer afzien richting de finish. Het gaat al snel omhoog aan 12% gemiddeld, met uitschieters naar 18%. De weg is smal, het beton valt bijna uit elkaar en het is dan ook nog eens onregelmatig. Al schijnt een deel van de klim opnieuw geasfalteerd te zijn, dat zou op sommige punten een slok op een borrel schelen. De stukken aan bijna 20% worden afgewisseld met een paar korte strookjes waar het wat beter lijkt te lopen. Ondertussen komen de renners ook nog veeroosters tegen, voor de gezelligheid. Op drie kilometer van het eind zien de renners de windmolens heel erg in de verte liggen en als ze een beetje goed op de hoogte zijn van de klim weten ze dat ze daar nog helemaal naartoe moeten. Op twee kilometer van het eind volgt de lastigste kilometer. Het gaat aan bijna 14% gemiddeld omhoog, met stroken dik boven de 20%. Volgens de organisatie zit er zelfs een strook aan 24% tussen. Het hormigón is hier voorzien van ribbeltjes, dan weet je wel hoe laat het is. Er zit ook nog een echte haarspeldbocht in, waar het helemaal krankzinnig steil is. Eenmaal tussen de eerste windmolens wordt het even wat vlakker. De renners fietsen naar de laatste kilometer toe en hier wordt de weg wat rechter. In het midden van het niets ligt er ineens een kerkje en de renners rijden hier aan de linkerkant voorbij. Het is dan nog even een aantal meter vlak, waarna het in de laatste kilometer verder omhoog zal gaan aan 10%, met uitschieters naar 18%. In het laatste deel van de rit rijden de renners langs de windmolens, wat behoorlijke unieke beelden zal opleveren. Om een of andere reden ligt de finish wel een eindje van de top, de laatste anderhalve kilometer aan 10% heeft men geschrapt. Schandalig. Bij het onderstaande profiel dus even rekening mee houden, maar kijken tot 7,5 en niet tot 8,9. Het had nog mooier kunnen zijn.
Monte Oiz debuteert in de Vuelta. Het zal de achtste Baskische aankomst bergop in de Vuelta zijn. In het verleden kwam men een aantal keer aan op Arrate, een klim die iedereen wel kent dankzij de Ronde van het Baskenland. De laatste aankomst bergop in deze regio was ook op Arrate, in 2012. Alejandro Valverde won uiteraard, wie anders. Ook op Urkiola, misschien wel de heiligste klim van het Baskenland, kwam men wel eens aan. Nu is het dus de beurt aan Monte Oiz, een enorm winderige berg. Niet voor niets staan er hier een heleboel windmolens op een rij. Het waait hier altijd. Het terrein is zeker richting de top open, dus dit gaat ook invloed hebben op de renners. De klim is krankzinnig zwaar, zo zwaar zelfs dat de lokale renners hier amper komen. Pello Bilbao woont om de hoek, toch heeft hij deze klim pas drie keer gereden. En die drie keer ook pas nadat bekend werd dat de Vuelta hier zou aankomen. Op een normale training begint hij er liever niet aan, dan is de training direct afgelopen. Het wordt hoe dan ook een prachtige rit. Normaal wordt deze betonweg alleen gebruikt door wat lokale houthakkers. Op de top kom je tussen de windmolens normaal alleen wat verdwaalde koeien en paarden tegen, vandaar ook die veeroosters onderweg. Nu zal de hele klim gevuld zijn met Baskische fans. Ik heb er zin in. Met een beetje mazzel is het niet zo mistig en valt er ook nog eens een mooi uitzicht over de omgeving te noteren. Monte Oiz is overigens ook een berg met een duister randje. Op 19 februari 1985 stortte hier een Boeing 727 neer. Gehinderd door de mist raakte het vliegtuig met een van de vleugels een tv-antenne van de EiTB, waarna een crash niet meer voorkomen kon worden. Alle 148 inzittenden kwamen om het leven. Meer dan 30 jaar later heeft men het er nog over, het wordt gezien als een van de grootste rampen in het Baskenland. De tv-antennes op de top staan er nog steeds, maar daar gaan de renners niets van merken. Ze stoppen dus een stukje lager tussen de windmolens.
DEZE RIT WORDT INTEGRAAL UITGEZONDEN JAAAAAAAAAAAAAAAAAA
Het Baskenland is groen, dus regent het er vaak. Toch kan het ook best goed weer zijn in Bilbao en omgeving. In Getxo wordt het 's middags 26 graden, zonder kans op regen. Wel wat wind, al zal dat vooral op de slotklim pas echt een rol gaan spelen. In Gernika, in de buurt van de slotklim, is het ongeveer hetzelfde verhaal. 26 graden, geen kans op regen en wat wind. Die wind zal vermoedelijk in de rug staan, dat scheelt dan weer. De nu al beste rit van deze Vuelta gaat officieel van start om 13:26, maar de echte liefhebber kan ook gewoon de neutralisatie live meemaken op Eurosport. José Been en Bobbie Traksel zijn er om 13:00 al bij en gaan dat gigantische stuk tussen Getxo en Bilbao ook gewoon vullen met reclame. Wuyts en De Cauwer zijn er pas rond 13:35 bij, want we krijgen natuurlijk eerst nog het onvermijdelijke nieuws. Vervolgens kunnen we minstens vier uur genieten van de koers. Ergens tussen 17:27 en 17:55 wordt de finish verwacht.
Bijna onherkenbaar, maar Pedro Delgado, Roberto Laiseka, een willekeurige dude en Fernando Escartin weten wat de renners gaan beleven.
Het gaat een prachtige rit worden. We rijden door het mooiste deel van Spanje, met de beste supporters. De koers leeft hier en we kunnen dus op iedere beklimming veel volk verwachten. Vooral op de slotklim zullen ze rijen dik staan. Dat gaat zorgen voor een prachtige ambiance. De klim zelf zal daar ook aan bijdragen, het is lastig genoeg. Spectaculair, zelfs. We hebben alleen nog een mooi koersverloop nodig. Mijn toch al niet aanwezige objectiviteit laat ik nu helemaal varen. Ik hoop op een scenario zoals in 2011. De rit naar Bilbao kende een koersverloop en uitkomst waar je alleen maar van kan dromen. De passages die daarna volgden in het Baskenland waren wat minder sprookjesachtig. Valverde die wint op Arrate, Keukeleire als opvolger van Antón, niet om over naar huis te schrijven. Het wordt wel weer eens tijd voor een nieuwe droomkoers. Dat houdt wel in dat de vlucht het moet gaan halen. Tussen de klassementsrenners zit geen Bask die hier realistisch gezien kan winnen. Ion Izagirre is goed bezig, maar hij gaat niet ineens Yates en de rest kloppen, zelfs niet nu ie dicht bij huis is. Nee, we gaan het van een vlucht moeten hebben. Een vlucht vol Basken, het liefst. En een peloton dat de krachten spaart voor de slotklim. Of de krachten spaart voor Andorra, dat mag ook. Het feit dat er weer een Baskische ploeg in de Vuelta aanwezig is helpt wel. Na het verdwijnen van Euskaltel leek het een aantal jaar heel slecht te gaan met het Baskische wielrennen, maar ze zijn weer op de weg terug.
1. Bizkarra. Mikel is al maanden bezig met deze rit. Sinds bekend werd dat er een rit in de Vuelta aan zou komen op deze berg is hij hier meermaals gaan trainen. Hij kent de klim, voor zover dat een voordeel is. Hij komt ook nog eens uit de buurt, dus de fans zullen voor hem nog net dat beetje harder juichen. Voor de Vuelta begon was de boodschap vanuit Euskadi-Murias duidelijk: rit 17 moet dé rit worden. Hier willen ze echt wat laten zien. De overwinning van Oscar Rodriguez was een onverwachte bonus, dit is pas de dag dat het echt moet gebeuren. Bizkarra lijkt de man te zijn die zich hier het meest op heeft toegelegd en hij staat ook nog eens goed op het klassement. Een 20e plaats, niet slecht. We hopen op meer. Aupa Mikel.
2. Gorka Izagirre. Als hij niet op Ion hoeft te passen lijkt het me verstandig om Gorka in de aanval te sturen. Met een beetje mazzel kan hij dan ver komen op de slotklim. In ieder geval een van de betere Basken in koers, ook al lijkt hij niet over de absolute topvorm te beschikken. Desondanks sta ik volledig achter Gorka. Hup.
3. Fraile. Enige lullige is dat zowel Fraile als Bilbao om moeten kijken naar Lopez. Zonder die vervelende Colombiaan die niet kan tijdrijden zouden ze ongetwijfeld allebei in de aanval willen gaan. Ze komen allebei door hun woonplaats, dat werkt altijd motiverend. Fraile zal waarschijnlijk lastig in te tomen zijn, hij gaat altijd graag in de aanval. En in de Tour de France liet hij nog zien dat hij zo'n steile aankomst vanuit de kopgroep goed kan verteren. Karakter tot en met. Ik hoop dat het weer zo'n dag wordt voor Omar. Laat die Lopez het maar lekker zelf uitzoeken met z'n hele handel.
4. Castroviejo. Aangezien we toch vanuit zijn woonplaats vertrekken neem ik aan dat hij wel enigszins gemotiveerd zal zijn om zich aan het Baskische publiek te laten zien. De tijdrit liet zien dat het met de vorm wel goed zit, dan kan het dus zeker de moeite waard zijn om in de aanval te gaan. Eenmaal in een kopgroep moet hij toch een eind kunnen komen. Kan behoorlijk klimmen, normaal gesproken.
5. Anton. Ik heb hier nu al spijt van. Wordt niets natuurlijk, waarschijnlijk mist ie ook gewoon de vlucht van de dag. Maar je kan er vanuit gaan dat hij tijdens de neutralisatie op de eerste rij gaat verschijnen. Daarna reageert ie op iedere aanval en mist hij de goede of is hij al dood en begraven tegen de tijd dat hij wel mee is. Nouja goed, het gaat om het idee. We hebben gelukkig altijd de beelden uit 2011 nog. Blijft mooi. Het zou alleen nog mooier zijn als er ook nog wat beelden komen die niet in zwart-wit geschoten zijn.
Bonus:
Ook deze klim is Perico gaan verkennen. Met gastoptredens van de immer sympathieke Pedro Horrillo en Mikel Zarrabeitia.
De tijdrit na de rustdag werd zoals verwacht gewonnen door Rohan Dennis. Na de winst in de openingstijdrit pakte hij zo zijn tweede ritzege. Tussen zijn eerste en zijn tweede zege zagen we hem geen seconde in beeld en ook nu gaan we hem voorlopig niet meer zien. Ergens tijdens het WK tijdrijden zien we hem weer verschijnen, dan wint ie waarschijnlijk weer en daarna zullen zijn niet-bestaande fans moeten wachten tot het 2019 is voor ze Dennis weer eens aantreffen. Zijn voorsprong op tweede was gigantisch, liefst 50 seconden sneller dan ploeggenoot Joey Rosskopf. Deze Amerikaan bewijst maar eens dat een fiets behoorlijk veel verschil kan maken, want op een andere fiets dan een BMC zou je hem niet eens in de top 50 tegenkomen. Castroviejo sleepte zijn zoveelste ereplaats binnen, hij werd derde. Kruijswijk werd vrij verrassend vierde en deed van alle klassementsrenners de beste zaken. Hij stijgt van vijf naar drie en staat weer binnen de minuut van Yates. De Brit deed overigens ook geen slechte zaken, hij hoefde alleen wat tijd toe te geven op Kruijswijk en de eveneens verrassende Enric Mas. Verder liep hij uit op Valverde, Quintana en Lopez. Valverde viel een beetje tegen en Quintana en Lopez reden helemaal achteruit. Als de Colombianen de Vuelta nog willen winnen zullen ze moeten gaan toveren. Yates lijkt op weg naar de derde Britse zege in een grote ronde van 2018. Al leek hij in de Giro ook op weg naar de overwinning, dus is er nog steeds veel mogelijk. Tijdens de volgende rit bijvoorbeeld. Na meer dan twee weken afzien hebben de renners eindelijk het mooiste gedeelte van onze planeet bereikt. Daar gaat de mooiste rit van deze Vuelta verreden worden.
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA WE ZIJN IN HET BASKENLAND
We worden dit jaar wel verwend zeg. Nadat de Tour terugkeerde naar het Franse deel van het Baskenland organiseert ook de Vuelta een rit in het Baskenland. Tussen 1978 en 2011 waren er door diverse omstandigheden geen ritten in Baskenland, maar sindsdien kunnen we steeds vaker genieten van de mooiste regio van Spanje. In 2011 keerden we terug naar het beloofde land en we kregen toen meteen de mooiste rit ooit voorgeschoteld. Daar kom ik ongetwijfeld nog op terug. Sindsdien zijn we ook in 2012, 2015 en 2016 nog in Baskenland geweest. Na een jaartje zonder zijn we nu weer terug in het hart van het Spaanse wielrennen. We bevinden ons in de regio Biskaje, in de stad Getxo. De thuisbasis van Jonathan Castroviejo, de erkende hardrijder van Team Sky. Een andere bekende renner uit Getxo is Iñigo Landaluze, die ooit nog de Dauphiné wist te winnen. Daarna een paar keer een positief plasje ingeleverd, maar dat geheel terzijde. Getxo is in de koers verder een bekende naam vanwege Circuito de Getxo, een van de Baskische klassiekers die jaarlijks wordt verreden in en rond de stad en eindigt op een hellende strook. Dit jaar gewonnen door Alex Aranburu, nu vrij onzichtbaar aanwezig in de Vuelta namens Caja Rural. Circuito de Getxo gaat ook wel door het leven als de Memorial Ricardo Otxoa. Kort na het vreselijke ongeluk van de broers Otxoa en het treurige overlijden van Ricardo werd de naam van de koers gewijzigd. De broers Otxoa kwamen dan wel niet uit Getxo, maar wel uit een dorpje bij Barakaldo en dat is hier niet ver vandaan. Aangezien Javier Otxoa recent is overleden na een lang ziekbed zou het me wel mooi lijken als de wedstrijd voortaan de Memorial Ricardo & Javier Otxoa zal heten, maar misschien is dit niet het juiste platform voor mijn briljante suggestie. Michel Wuyts gaat ongetwijfeld vertellen dat hij Getxo vooral kent van het veldrijden. In 1990 werd hier het wereldkampioenschap gehouden, waar Henk Baars tot ieders verrassing wereldkampioen werd. Goed, Getxo dus. Een stad met ongeveer 80.000 inwoners in het estuarium van Bilbao, daar waar de Rio del Nérvion uitmondt in de Golf van Biskaje. Het is een havenstad, met een oude vissershaven, een haven voor de plezierboten en ook een haven voor de industrie. Getxo heeft ook wat natuur in de aanbieding, in het uiterste noorden van de plaats, aan de kust. De Punta Galea is de moeite waard. Een klif aan het eind van de wereld, met bovenop onder meer een oud fort en natuurlijk ook een golfbaan, lekker decadent. In deze omgeving staat ook nog een oude molen, blijkbaar een van de weinige of misschien zelfs de enige in deze omgeving. Wat meer in het centrum komen we een andere Punta tegen, de Punta Begoña. Hier staat een opvallend gebouw, Galerías de Punta Begoña. Een bouwwerk dat tegenwoordig nogal verloederd is omdat men er geen functie meer voor heeft, vroeger was het vooral het symbool van de welvarendheid dankzij de mijnbouw in de omgeving. Er zijn planenn om de boel op te knappen en da's wel nodig ook. Getxo ligt op een kilometer of 20 van Bilbao en is makkelijk te bereiken dankzij de metrolijn die van Bilbao is doorgetrokken tot aan de kust. Van Getxo naar Bilbao is dus makkelijk, maar van Getxo naar de overkant van de Nervión valt niet mee. Gelukkig is er dan nog een speciale brug, het symbool van Getxo. De Puente de Vizcaya, een brug die je van Las Arenas (een deel van Getxo) naar Portugalete brengt. De oudste zweefbrug ter wereld, gebouwd in 1893. De Vizcayabrug werd ontworpen door Alberto Palacio, een van Gustave Eiffel's leerlingen. De brug is nog steeds in gebruik: elke 8 minuten verplaatst een gondel passagiers en maximaal 6 auto's. De brug staat sinds 2006 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Van start gaan de renners in de haven van Getxo, die meer dan de moeite waard is. In de eerste meters van de rit rijden ze langs een kicken vuurtorentje.
Tijdens de behoorlijk lange neutralisatie volgen de renners de Nervión helemaal tot aan Bilbao. Als de renners Bilbao binnenrijden zien ze aan de overkant van de rivier het prachtige nieuwe stadion van Athletic Club de Bilbao liggen, San Mamés. Via een futuristische brug steken ze de rivier over waarna ze langs het stadion rijden, om daarna vrij snel Bilbao weer te verlaten. Over een aantal kilometer gaan we het centrum van de stad verkennen, voorlopig doen we het met de buitenwijken. De rit is inmiddels begonnen en de eerste kilometers zullen vlak zijn, want we fietsen nu een tijdje langs de andere kant van de rivier. In de buurt van Barakaldo slaan de renners linksaf waarna ze over een rechte en brede weg gaan fietsen naar Trapagaran. Deze weg valt vooral op door het grote aantal rotondes. Het is bijna alsof je in Nederland bent. Al zit er tussendoor dan wel weer een kort klimmetje in van een kilometer, dat doet iets minder aan Nederland denken. Na 10 kilometer rijden we het centrum van Trapagaran binnen en hier ligt er bij de zoveelste rotonde een bocht naar links in het parcours, waarna de eerste klim van de dag begint. De Alto de la Arboledo begint en die klim brengt de renners naar het dorpje La Reineta. Het is een klim die voor Baskische begrippen verrassend gelijkmatig is. 6,7 kilometer aan 5,5% gemiddeld, met een lastigste kilometer aan 7%. In die kilometer een paar stroken aan 10%, maar buiten dat gaat het verder redelijk gelijkmatig omhoog tussen de vijf en zes procent. Het is ook nog eens een klim met een mooi en brede weg, met vooral richting de top redelijk wat haarspeldbochten. Na 17 kilometer komen de renners boven op deze klim van de derde categorie. Een mooie klim, maar dat is logisch aangezien alles hier mooi is. Een klimmetje dat ook wel eens in de Itzulia is voorgekomen, met richting de top een mooi uitzicht over Valle de Traparga, met een beetje goed zicht zie je in de verte Getxo liggen. In de buurt van de top komen de renners dan weer wat meertjes tegen, want in vroegere tijden was El Arboleda een mijndorpje waar ze op zoek gingen naar ijzererts.
Voor de renners die geen zin hebben om de klim op de fiets af te werken loopt er ook nog een spoorlijntje van onder naar boven. Deze spoorlijn werd vroeger gebruikt om alle gewonnen delfstoffen te vervoeren, tegenwoordig is het een toeristische attractie. Opvallende spoortje wel, loopt zo ongeveer recht omhoog. Enfin, op de top van de klim slaan de renners bij een rotonde rechtsaf en daarna gaat het vijf kilometer naar beneden. Grotendeels over een rechte en brede weg, er zijn eigenlijk alleen een paar rotondes die ervoor zorgen dat er toch nog wat gestuurd moet worden. Op het moment dat de weg wat bochtiger wordt is de afdaling voorbij, je zou het normaal andersom verwachten. Het is een kilometer of vier vlak terwijl de renners nog steeds over een brede weg met opnieuw een aantal rotondes naar San Roman Auzoa rijden. Hier slaan ze rechtsaf, waarna het over een weg met een haarspeldbocht twee kilometer naar beneden gaat richting Zierbena. In dit havenstadje kun je met de boot naar Portsmouth gaan, al kun je natuurlijk altijd beter met de boot van Portsmouth naar het Baskenland. Zierbena is ook de plaats waar de familie Momeñe vandaan komt. José Antonio was in de jaren '60 een goede renner die een rit in de Vuelta en Giro wist te winnen. Zijn kleinzoon Iñigo Elosegui, ook woonachtig in Zierbena, is momenteel Spaans kampioen bij de beloften en hem zien we over een aantal jaar ook ongetwijfeld een rit winnen in de Vuelta. In de straten van Zierbena gaat het even omhoog en daarna is er een mooi uitzicht over de haven. Na dit korte hupje zal het een aantal kilometer rechtdoor gaan langs het water. Over een licht glooiende weg met nog twee korte klimmetjes rijden we richting Santurtzi, dat is dan weer het dorp van Omar Fraile. In Santurtzi is ook de zeehaven van Bilbao gevestigd en die haven gaan we nog eens wat beter bestuderen. Na wat bochten fietsen we nog dichter bij het water in de buurt en via deze weg fietsen we door richting Portugalete. Deze stad aan de overkant van Getxo bereiken we 35 kilometer. De Puente de Vizcaya, of Bizkaiko Zubia, komt dan nog eens in beeld.
We rijden een tijdje door het centrum van Portugale en hier komen we nog een kort klimmetje tegen. Het gaat een halve kilometer heel steil omhoog, maar al snel wordt het weer wat vlakker. Over een redelijk rechte weg rijden de coureurs verder door de agglomeratie van Bilbao. We verlaten Portugalete, maar er blijven gebouwen langs de kant van de weg staan. Aan de rechterkant tenminste, aan de linkerkant heb je nog steeds uitzicht over de haven. De gebouwen die we rechts zien schrijven we nu toe aan Sestao. Na een tijd rechtdoor te zijn gereden in Sestao komen we buiten deze stad een aantal rotondes tegen. Bij een van die rotondes bereiken we ook het eind van de haven en moet er wel een bocht gemaakt worden. Het gaat naar rechts en niet lang daarna rijden we Barakaldo binnen, terwijl er nog steeds over brede en behoorlijk vlakke wegen wordt gereden. Ook in deze stad ligt er weer een rotonde, waar het naar links gaat. Vervolgens rijden we een tijd rechtdoor in de stad waar onder meer David Lopez (die van Sky), Isidro Nozal (die ene die ooit bijna de Vuelta won en daarna geen koers meer uitreed) en de gebroeders Otxoa (
) vandaan komen of kwamen. Het centrum van Barakaldo verkennen we niet, we volgen de weg langs het water en op wat rotondes na is het daar makkelijk fietsen. Aan de rand van Barakaldo komen we terecht op de weg waar we eerder in de etappe ook al over reden, we hebben tegen die tijd toch maar mooi een rondje van 40 kilometer afgewerkt. Over dezelfde weg fietsen we terug naar Bilbao en komen we weer langs het stadion van Athletic. Bij een rotonde met een groot beeld van Jezus in het midden slaan de renners rechtsaf, waarna ze richting de tussensprint van de dag fietsen. Deze tussensprint volgt na 49 kilometer in de stad van Jonathan Lastra, om maar even een willekeurige inwoner van Bilbao te noemen. De streep van de tussensprint ligt toevallig getrokken op de plaats waar in 2011 de mooiste rit ooit allertijden ter wereld eindigde. Nadat hij in winnende positie uitviel in de Ronde van Spanje van 2010 wilde Igor Antón een jaar later terugkeren om de Vuelta alsnog te winnen. Voor de koers begon werd hij ziek en tijdens de eerste lastige ritten verloor hij meteen veel tijd, waardoor de droom wederom niet in vervulling zou gaan. In de rode trui door zijn stad rijden zou niet lukken, maar hij kon wel voor de ritzege gaan. Hij zat in de rit naar Bilbao, de eerste in het Baskenland sinds 33 jaar, in ieder geval in de kopgroep van de dag. Tijdens de rit reden ze twee keer door zijn woonplaats en twee keer over de klim waar hij als kleine Igor leerde klimmen. De tweede keer dat we over deze klim reden demarreerde Igor en reed hij weg van zijn medevluchters, om vervolgens solo aan te komen in Bilbao. Een feestdag voor de Basken. Na zoveel jaar zonder de Vuelta was de koers er dan eindelijk weer en dan won ook nog eens de beste Bask van dat moment, die ook nog eens uit de regio kwam. In 2016 keerde de Vuelta terug naar Bilbao en toen schreef ik een uitgebreid en misschien ietwat geromantiseerd verhaal over die rit in 2011, waarin ik de hoop uitsprak dat er opnieuw een Bask mooie dingen zou laten zien. Aan het eind van de dag won Jens Keukeleire. Je kan niet altijd zes gooien, blijkbaar. 
Een dag na zijn glorieuze overwinning in de straten van Bilbao kon Antón zijn fans groeten op de opvallende brug waar we ook nu weer overheen zullen fietsen.
Na de tussensprint rijden we nog een aantal kilometer door Bilbao, de grootste stad van het Baskenland. Een stad die om meerdere redenen bekend is. Vanwege het Guggenheim, bijvoorbeeld. Fietsen we ook weer langs hoor, natuurlijk. Geen enkel probleem. Voorbij het Guggenheim bevinden we ons in de buitenwijken van Bilbao en gaat het een tijdje rechtdoor over een glooiende en brede weg. Vlak voor ze een tunnel zouden inrijden verlaten de renners deze brede weg door de afslag te nemen en een stukje verderop linksaf te slaan. We gaan nu Bilbao helemaal verlaten en dit doen we over een weg die steeds meer omhoog begint te lopen. Via een paar smallere straatjes rijden we richting de snelweg en deze weg loopt in 2,5 kilometer omhoog aan 6%. Vervolgens gaat het ook weer 2,5 kilometer behoorlijk fors naar beneden, over de snelweg. Wel zo'n snelweg waar af en toe een muur in het midden staat, of een paar van die leuke paaltjes waar de renners echt nog nooit door gevallen zijn. Weinig bochten verder, dus iedereen zou veilig Derio moeten kunnen bereiken. Hier verlaten we de snelweg weer even, want er moeten nog wat lokale attracties in beeld gebracht worden. Het Parque Tecnologico van Zamudio bijvoorbeeld. De Basken laten ons graag hun wetenschapspark zien, dan weten we ook meteen waarom dit deel van Spanje niet failliet is. Via wat bochten en rotondes fietsen we dan over relatief vlakke wegen richting Aranoltza. Hier in de buurt ligt dan weer het vliegveld van Bilbao, ook geen onaardige bron van inkomsten. In Aranoltza slaat het peloton rechtsaf, waarna het een kilometer of zeven rechtdoor gaat richting Mungia. De weg loopt twee kilometer iets meer dan vals plat omhoog, waarna het de resterende kilometers weer wat makkelijker is. Over een brede weg door een bos, om na 68 kilometer uit te komen in Mungia. Dit stadje valt vooral op door een redelijk fraai stadhuis.
In Mungia rijden de renners langs dit stadhuis en bij een rotonde die even verderop volgt slaan ze linksaf. Daarna gaat het even kort naar beneden, waarna er twee klimmetjes volgen. Het eerste klimmetje is anderhalve kilometer lang en 7% gemiddeld. We rijden weer over een brede weg en deze weg loopt na het klimmetje een kilometer naar beneden. In deze kilometer komen we wel een paar bochten tegen, maar al snel loopt de weg weer vals plat omhoog. Het tweede klimmetje is opgedeeld in twee stroken. Het gaat eerst anderhalve kilometer vals plat volledig rechtdoor. Daarna volgt er bij een rotonde een bocht naar links, waarna het nog eens anderhalve anderhalve kilometer omhoog gaat. Wel wat steiler dan, het stijgt aan een procent of zes. De afdaling die hierop volgt is twee kilometer lang en kent ondanks de brede weg toch een paar lastige bochtjes. Beneden is het iets minder dan vier kilometer vlak, terwijl we naar Bakio fietsen. De echte liefhebbers kennen dit dorpje dankzij de meest recente editie van de Ronde van het Baskenland. Tijdens de tweede rit van de Itzulia sloegen de renners in Bakio linksaf waarna ze over een smal geitenpad mochten fietsen en naar goed Baskisch gebruik liep deze weg bijzonder steil omhoog. Vandaag hebben de renners mazzel, ze slaan in Bakio niet linksaf maar blijven over de doorgaande weg rijden. Deze weg loopt ook omhoog, maar dan wat minder steil. In dit dorpje aan de kust begint de Alto de San Juan de Gaztelugatxe, een klim naar misschien wel de mooiste plek van het Baskenland. Via de weg die we nu volgen is de beklimming vier kilometer lang, met een gemiddelde van 7,5%. De derde kilometer van de klim is het lastigste, het gaat dan aan 9% omhoog. Verder valt de klim wel mee, richting het eind van de klim spreken we nog maar van 6%. Dit laatste deel van de klim is wel gelijk aan die rit in de Ronde van het Baskenland. Roglic, Alaphilippe, Gorka Izagirre en Mikel Landa reden hier weg van de weg. Niet de minste namen. Boven komen de renners na 85 kilometer in de buurt van het gehucht San Pelaio, maar dat spreekt niet echt aan. Nee, je kan beter de naam San Juan de Gaztelugatxe gebruiken. Dat rolt immers zo lekker van de tong. Nee, maar serieus. Die naam moet je wel gewoon gebruiken. Godverdomme mooi godverdomme. Ligt weliswaar een eind verderop en de renners krijgen het totaal niet te zien, maar gelukkig zijn er helikopters. Gaztelugatxe is een klein schiereilandje hier aan de kust, met op dat schiereilandje een klein kloostertje dat men San Juan de Gaztelugatxe heeft genoemd. Om het schiereiland te kunnen bereiken heeft men een enorm lange brug gemaakt, die zo mooi is dat ze 'm zelfs in Game of Thrones hebben gebruikt. Baskisch genot in optima forma.
Als de klim gedaan is gaat het eigenlijk maar een kilometer of drie naar beneden. Over een brede weg rijden we eerst nog een tijdje langs de kust, maar na een tijd fietsen we door een bos, waar de weg ook ineens redelijk bochtig wordt. Na die drie kilometer in dalende lijn loopt de weg nog even kort omhoog, dit is de plaats waar we tijdens de Ronde van het Baskenland nog wat mislukte demarrages zagen van de koplopers. Leverder niets op en uiteindelijk was Alaphilippe in de straten van Bermeo de snelste. We dalen nu na dat stukje vals plat omhoog nog wat verder naar Bermeo, maar finishen doen we er deze keer niet. Wel rijden we nog even door dit schatttige plaatsje aan de kust, dat te boek staat als een van de mooiste plaatsen van het Baskenland. Na wat bochten en rotondes loopt de weg aan het eind van Bermeo even een halve kilometer omhoog, waarna er na een klein afdalinkje nog een kilometer aan 5% volgt richting Mundaka. Ook een mooi plaatsje aan de kust, dat Mundaka. Helemaal niks mis mee. Richting het volgende mooie kustplaatsje, Sukarrieta, gaat het ook weer een paar keer op en af. De weg langs de Baskische kust is hobbelig. Dat blijft nog even zo, want ook in de omgeving van Busturi-Axpe gaat het nog een keer of vijf op en af. Voorbij dit plaatsje verdwijnen in ieder geval wel de bochten uit het parcours en laten we ook langzaam de kust achter ons. We gaan op weg naar Gernika. Het gaat een kilometer of zeven rechtdoor over een glooiende weg, waarna we na 106 kilometer Gernika bereiken. Een stad met een grote geschiedenis. Zo komen er heel wat bekende wielrenners vandaan. En dan heb ik het niet specifiek over Federico Etxabe of Gorka Gerrikagoitia. Nee, ik denk dan vooral aan Roberto Laiseka. Een van mijn eerste wielerherinneringen, een uitgemergeld lijk gehuld in het oranje dat een bergrit wint in de Tour. Laiseka, Luz Ardiden 2001. Misschien wel de reden dat ik op dit moment dit allemaal aan het typen ben. Laiseka won ook drie ritten in de Vuelta en is nog steeds betrokken bij het wielrennen. Een andere bekende inwoner van Gernika is Pello Bilbao, momenteel namens Astana actief in de Vuelta. Al is hij niet echt in topvorm, in de Giro van dit jaar ging het toch een stuk beter. Gernika is een van de bekenste steden van Baskenland en dat heeft een nogal lugubere reden. De stad heeft altijd al een belangrijke symbolische waarden voor de Basken gehad en werd daarom het slachtoffer van een bombardement in 1937. De Duitse Luftwaffe kwam hier tijdens de Spaanse burgeroorlog langs om de stad te vernietigen en op die manier de Basken op de knieeën te dwingen. De stad werd bijna compleet van de grond gevaagd, er kwamen honderden mensen om en de troepen van Franco kwamen niet veel later langs om alles wat er overbleef van de stad te bezetten. Pablo Picasso heeft nog in hetzelfde jaar een groot schilderij gemaakt, met het bombardement als onderwerp. Gernika staat verder ook bekend vanwege een boom. De Eik van Guernica, een mythische vrijheidsboom. De boom is monument van de vrijheden van Biskaje of Baskenland. Al staat de originele eik er niet meer, die is een paar jaar geleden overleden. Maar er staat wel een nieuwe. Het gaat om het idee.
Vanuit Gernika zou je kunnen beginnen aan de beklimming van de Monte Oiz. In zekere zin gaan we dat ook doen, maar we gaan tijdens de eerste passage nog niet naar de top. Er komt nog een extra rondje bij, het tweede rondje van de dag. Van Gernika fietsen we naar het zuiden via Muxika. De weg is een kilometer of vijf zo goed als vlak, waarna de eerste keer Monte Oiz begint. Al noemen we de klim tijdens de Vuelta Balcón de Bizkaia. Technisch gezien heet deze klim, die niet tot de top gaat, inderdaad Balcón de Bizkaia. De tweede klim, die wel tot de top gaat, zouden we gewoon Monte Oiz moeten noemen. Maar afijn, dat geheel terzijde verder. Van deze kant en zonder de laatste steile kilometers is de klim negen kilometer lang en 4% gemiddeld. Het venijn zit sowieso aan het eind en dat eind slaan we nu toevallig net over, waardoor het voorlopig niet spannend wordt. Een brede provinciale weg die gelijkmatig omhoog loopt. Geen steil werk, er zit tussendoor zelfs een klein stukje in dalende lijn in. Na 120,5 kilometer, op 36,5 kilometer van het eind, komen de renners boven op het balkon van Biskaje. Na de top is het nog een kilometer zo goed als vlak, waarna de renners ineens een of andere betonweg aan de rechterkant zien liggen. Dit is de weg naar de top van Monte Oiz. Deze weg mogen ze nu nog negeren, het gaat eerst naar beneden. Een steile afdaling richting Munitibar volgt.
Het gaat drie kilometer steil naar beneden over een weg met heel wat bochten. Aan het eind van dit lokale rondje mogen de renners weer omhoog over deze weg, dus aan de snelheid die ze hier gaan halen zullen ze wel merken dat het over een aantal kilometer heel lastig gaat worden. Ondanks alle bochten is deze afdaling toch redelijk goed te doen, want de weg is breed en het asfalt is prima in orde. Je moet wel opletten, maar buitengewoon ingewikkeld is het niet. Aan het eind volgt de lastigste bocht, in het dorpje Gerrikaitz. Je kan zeggen wat je wil, maar ze zijn hier wel goed met namen. Na deze bocht is het in en voorbij Munitibar twee kilometer min of meer vlak, waarna het nog vier kilometer in subtiel dalende lijn verder gaat richting Aulesti. De weg is nog steeds breed en veel bochten zijn er niet, het is dus een mooi moment om even op adem te komen. Dat mag ook wel, want in Aulesti ligt de voet van de volgende klim. Na een bocht naar rechts in dit dorpje wordt de weg wat smaller en begint de Alto de Santa Eufemia. Al is dat eigenlijk ook weer meteen een leugen. Santa Eufemia is een kerkje dat helemaal boven op deze berg ligt, maar we gaan weer eens niet tot aan de top. De laatste anderhalve kilometer van de Santa Eufemia doen we niet, terwijl dat nou net anderhalve kilometer aan 12% was geweest. Nee, we doen alleen de eerste 4,5 kilometer en dan kom je aan 5% gemiddeld. Eigenlijk zou een betere naam voor deze klim de Alto de Lekoitzgane zijn. Beginnen doen we met een kilometer aan 4,5%, waarna het twee kilometer zal stijgen aan meer dan 7%. In het laatste stuk richting de top wordt het wat makkelijker, onder meer dankzij een kort stukje in dalende lijn. Om de klim echt spannend te maken moet je in de buurt van de top linksaf slaan, maar we gaan rechtdoor. Op die manier werken we de laatste meters van deze klim af aan 4%. Na 136 kilometer, op 21 kilometer van het eind, komen we boven op deze klim in een donker bos. De afdaling van deze Lekoitzgane is maar drie kilometer lang en kent amper bochten. Hier hoeft amper geremd of gestuurd te worden, lekker makkelijk. Beneden komen we uit in Markina-Xemein, een stad die regelmatig voorkomt in de Itzulia.
Aan het eind van de afdaling volgt er een scherpe bocht naar links, waarna de renners uitkomen bij een rotonde waar ze dan weer naar rechts moeten. Vervolgens gaat het een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg door een valleitje. De weg in de vallei is een kilometertje vlak, maar daarna begint het voorzichtig vals plat omhoog te lopen. Twee kilometer verderop volgt er een bocht naar rechts in Aitzabel en daarna loopt het nog meer omhoog. Het is twee kilometer fietsen tot Ziortza-Bolibar, waar het serieus begint te klimmen, maar in het tussenliggende stuk gaat het alvast aan 2,5% omhoog. Dit zijn de inleidende beschietingen van de Alto de Gontzegaraigane. Probeer dat maar eens uit te spreken zonder je tong te breken. Deze Gontzegaraigane wordt door de organisatie trouwens Gontzegaraine genoemd. Blijkbaar is het zelfs voor de Spanjaarden onmogelijk om chocola te maken van dat Baskisch. Enfin, het begint dus serieus te worden in Ziortza-Bolibar en vanaf dat moment is ie nog drie kilometer lang aan 6% gemiddeld. In de laatste meters van de klim gaat het zelfs nog even kort aan 8% omhoog. In totaal spreken we van 5,5 kilometer aan 4%, maar dat ligt dan vooral aan die eerste kilometers. Op de top van de klim komen we dan weer een bord tegen waar de naam Gontzagarigana staat. Weet iemand nou hoe deze klim echt heet? Ik in ieder geval niet meer. Wat ik wel weet is dat de top ligt op 10 kilometer van de streep en dat we nu 2,5 kilometer gaan afdaling, terug naar Munitibar. Deze afdaling is best link, want er zijn nogal wat scherpe bochten aanwezig. De weg is wel redelijk breed en het asfalt lijkt prima te zijn, maar dankzij die bochten moet je hier toch goed opletten. Gelukkig is het niet zo'n lange afdaling. Eenmaal beneden volgt er in Gerrikaitz een scherpe bocht naar links waarna het meteen steil wordt.
Er gaat 7,5 kilometer geklommen worden, aan ongeveer 10% gemiddeld. Vanuit Gerrikaitz loopt de weg direct aan 6% omhoog en het wordt niet makkelijker. Net konden de renners hier nog naar beneden rijden, nu wordt het een lijdensweg omhoog. Na twee kilometer aan 7% gaat het omhoog aan 9%. En dan te bedenken dat dit nog het makkelijke deel van de klim is. Het vlakt even af, maar dan volgt er de gevreesde bocht naar links. Net hoefden de renners er nog niet aan te beginnen, maar nu is de tijd gekomen. We gaan naar links en daar laten we het asfalt achter ons. Het is tijd voor hormigón, zo'n heerlijke betonbaan. Het enige wat nog mist is een beetje bitumineuze voegvullingsmassa. Zodra we aan dit deel van de klim beginnen is het uit met de pret. Nog vier kilometer afzien richting de finish. Het gaat al snel omhoog aan 12% gemiddeld, met uitschieters naar 18%. De weg is smal, het beton valt bijna uit elkaar en het is dan ook nog eens onregelmatig. Al schijnt een deel van de klim opnieuw geasfalteerd te zijn, dat zou op sommige punten een slok op een borrel schelen. De stukken aan bijna 20% worden afgewisseld met een paar korte strookjes waar het wat beter lijkt te lopen. Ondertussen komen de renners ook nog veeroosters tegen, voor de gezelligheid. Op drie kilometer van het eind zien de renners de windmolens heel erg in de verte liggen en als ze een beetje goed op de hoogte zijn van de klim weten ze dat ze daar nog helemaal naartoe moeten. Op twee kilometer van het eind volgt de lastigste kilometer. Het gaat aan bijna 14% gemiddeld omhoog, met stroken dik boven de 20%. Volgens de organisatie zit er zelfs een strook aan 24% tussen. Het hormigón is hier voorzien van ribbeltjes, dan weet je wel hoe laat het is. Er zit ook nog een echte haarspeldbocht in, waar het helemaal krankzinnig steil is. Eenmaal tussen de eerste windmolens wordt het even wat vlakker. De renners fietsen naar de laatste kilometer toe en hier wordt de weg wat rechter. In het midden van het niets ligt er ineens een kerkje en de renners rijden hier aan de linkerkant voorbij. Het is dan nog even een aantal meter vlak, waarna het in de laatste kilometer verder omhoog zal gaan aan 10%, met uitschieters naar 18%. In het laatste deel van de rit rijden de renners langs de windmolens, wat behoorlijke unieke beelden zal opleveren. Om een of andere reden ligt de finish wel een eindje van de top, de laatste anderhalve kilometer aan 10% heeft men geschrapt. Schandalig. Bij het onderstaande profiel dus even rekening mee houden, maar kijken tot 7,5 en niet tot 8,9. Het had nog mooier kunnen zijn.
Monte Oiz debuteert in de Vuelta. Het zal de achtste Baskische aankomst bergop in de Vuelta zijn. In het verleden kwam men een aantal keer aan op Arrate, een klim die iedereen wel kent dankzij de Ronde van het Baskenland. De laatste aankomst bergop in deze regio was ook op Arrate, in 2012. Alejandro Valverde won uiteraard, wie anders. Ook op Urkiola, misschien wel de heiligste klim van het Baskenland, kwam men wel eens aan. Nu is het dus de beurt aan Monte Oiz, een enorm winderige berg. Niet voor niets staan er hier een heleboel windmolens op een rij. Het waait hier altijd. Het terrein is zeker richting de top open, dus dit gaat ook invloed hebben op de renners. De klim is krankzinnig zwaar, zo zwaar zelfs dat de lokale renners hier amper komen. Pello Bilbao woont om de hoek, toch heeft hij deze klim pas drie keer gereden. En die drie keer ook pas nadat bekend werd dat de Vuelta hier zou aankomen. Op een normale training begint hij er liever niet aan, dan is de training direct afgelopen. Het wordt hoe dan ook een prachtige rit. Normaal wordt deze betonweg alleen gebruikt door wat lokale houthakkers. Op de top kom je tussen de windmolens normaal alleen wat verdwaalde koeien en paarden tegen, vandaar ook die veeroosters onderweg. Nu zal de hele klim gevuld zijn met Baskische fans. Ik heb er zin in. Met een beetje mazzel is het niet zo mistig en valt er ook nog eens een mooi uitzicht over de omgeving te noteren. Monte Oiz is overigens ook een berg met een duister randje. Op 19 februari 1985 stortte hier een Boeing 727 neer. Gehinderd door de mist raakte het vliegtuig met een van de vleugels een tv-antenne van de EiTB, waarna een crash niet meer voorkomen kon worden. Alle 148 inzittenden kwamen om het leven. Meer dan 30 jaar later heeft men het er nog over, het wordt gezien als een van de grootste rampen in het Baskenland. De tv-antennes op de top staan er nog steeds, maar daar gaan de renners niets van merken. Ze stoppen dus een stukje lager tussen de windmolens.
DEZE RIT WORDT INTEGRAAL UITGEZONDEN JAAAAAAAAAAAAAAAAAA
Het Baskenland is groen, dus regent het er vaak. Toch kan het ook best goed weer zijn in Bilbao en omgeving. In Getxo wordt het 's middags 26 graden, zonder kans op regen. Wel wat wind, al zal dat vooral op de slotklim pas echt een rol gaan spelen. In Gernika, in de buurt van de slotklim, is het ongeveer hetzelfde verhaal. 26 graden, geen kans op regen en wat wind. Die wind zal vermoedelijk in de rug staan, dat scheelt dan weer. De nu al beste rit van deze Vuelta gaat officieel van start om 13:26, maar de echte liefhebber kan ook gewoon de neutralisatie live meemaken op Eurosport. José Been en Bobbie Traksel zijn er om 13:00 al bij en gaan dat gigantische stuk tussen Getxo en Bilbao ook gewoon vullen met reclame. Wuyts en De Cauwer zijn er pas rond 13:35 bij, want we krijgen natuurlijk eerst nog het onvermijdelijke nieuws. Vervolgens kunnen we minstens vier uur genieten van de koers. Ergens tussen 17:27 en 17:55 wordt de finish verwacht.
Bijna onherkenbaar, maar Pedro Delgado, Roberto Laiseka, een willekeurige dude en Fernando Escartin weten wat de renners gaan beleven.
Het gaat een prachtige rit worden. We rijden door het mooiste deel van Spanje, met de beste supporters. De koers leeft hier en we kunnen dus op iedere beklimming veel volk verwachten. Vooral op de slotklim zullen ze rijen dik staan. Dat gaat zorgen voor een prachtige ambiance. De klim zelf zal daar ook aan bijdragen, het is lastig genoeg. Spectaculair, zelfs. We hebben alleen nog een mooi koersverloop nodig. Mijn toch al niet aanwezige objectiviteit laat ik nu helemaal varen. Ik hoop op een scenario zoals in 2011. De rit naar Bilbao kende een koersverloop en uitkomst waar je alleen maar van kan dromen. De passages die daarna volgden in het Baskenland waren wat minder sprookjesachtig. Valverde die wint op Arrate, Keukeleire als opvolger van Antón, niet om over naar huis te schrijven. Het wordt wel weer eens tijd voor een nieuwe droomkoers. Dat houdt wel in dat de vlucht het moet gaan halen. Tussen de klassementsrenners zit geen Bask die hier realistisch gezien kan winnen. Ion Izagirre is goed bezig, maar hij gaat niet ineens Yates en de rest kloppen, zelfs niet nu ie dicht bij huis is. Nee, we gaan het van een vlucht moeten hebben. Een vlucht vol Basken, het liefst. En een peloton dat de krachten spaart voor de slotklim. Of de krachten spaart voor Andorra, dat mag ook. Het feit dat er weer een Baskische ploeg in de Vuelta aanwezig is helpt wel. Na het verdwijnen van Euskaltel leek het een aantal jaar heel slecht te gaan met het Baskische wielrennen, maar ze zijn weer op de weg terug.
1. Bizkarra. Mikel is al maanden bezig met deze rit. Sinds bekend werd dat er een rit in de Vuelta aan zou komen op deze berg is hij hier meermaals gaan trainen. Hij kent de klim, voor zover dat een voordeel is. Hij komt ook nog eens uit de buurt, dus de fans zullen voor hem nog net dat beetje harder juichen. Voor de Vuelta begon was de boodschap vanuit Euskadi-Murias duidelijk: rit 17 moet dé rit worden. Hier willen ze echt wat laten zien. De overwinning van Oscar Rodriguez was een onverwachte bonus, dit is pas de dag dat het echt moet gebeuren. Bizkarra lijkt de man te zijn die zich hier het meest op heeft toegelegd en hij staat ook nog eens goed op het klassement. Een 20e plaats, niet slecht. We hopen op meer. Aupa Mikel.
2. Gorka Izagirre. Als hij niet op Ion hoeft te passen lijkt het me verstandig om Gorka in de aanval te sturen. Met een beetje mazzel kan hij dan ver komen op de slotklim. In ieder geval een van de betere Basken in koers, ook al lijkt hij niet over de absolute topvorm te beschikken. Desondanks sta ik volledig achter Gorka. Hup.
3. Fraile. Enige lullige is dat zowel Fraile als Bilbao om moeten kijken naar Lopez. Zonder die vervelende Colombiaan die niet kan tijdrijden zouden ze ongetwijfeld allebei in de aanval willen gaan. Ze komen allebei door hun woonplaats, dat werkt altijd motiverend. Fraile zal waarschijnlijk lastig in te tomen zijn, hij gaat altijd graag in de aanval. En in de Tour de France liet hij nog zien dat hij zo'n steile aankomst vanuit de kopgroep goed kan verteren. Karakter tot en met. Ik hoop dat het weer zo'n dag wordt voor Omar. Laat die Lopez het maar lekker zelf uitzoeken met z'n hele handel.
4. Castroviejo. Aangezien we toch vanuit zijn woonplaats vertrekken neem ik aan dat hij wel enigszins gemotiveerd zal zijn om zich aan het Baskische publiek te laten zien. De tijdrit liet zien dat het met de vorm wel goed zit, dan kan het dus zeker de moeite waard zijn om in de aanval te gaan. Eenmaal in een kopgroep moet hij toch een eind kunnen komen. Kan behoorlijk klimmen, normaal gesproken.
5. Anton. Ik heb hier nu al spijt van. Wordt niets natuurlijk, waarschijnlijk mist ie ook gewoon de vlucht van de dag. Maar je kan er vanuit gaan dat hij tijdens de neutralisatie op de eerste rij gaat verschijnen. Daarna reageert ie op iedere aanval en mist hij de goede of is hij al dood en begraven tegen de tijd dat hij wel mee is. Nouja goed, het gaat om het idee. We hebben gelukkig altijd de beelden uit 2011 nog. Blijft mooi. Het zou alleen nog mooier zijn als er ook nog wat beelden komen die niet in zwart-wit geschoten zijn.
Bonus:
Ook deze klim is Perico gaan verkennen. Met gastoptredens van de immer sympathieke Pedro Horrillo en Mikel Zarrabeitia.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
twitter:grischaniermann twitterde op woensdag 12-09-2018 om 00:09:08 @ammattipyoraily Teamorders 🐌 reageer retweet
@ammattipyoraily Teamorders 🐌
Aiiiquote:
https://mobile.twitter.com/i/web/status/1039614395599478787
Zit een filmpje bij van Rohan,weet niet hoe ik dit mobiel op het forum krijg.
Het gaat pas echt mis als de NOS gaat besluiten om nu ook de komende dagen de koers live uit te zenden op tv en niet enkel in het weekendquote:
Han Kok is weer lekker bezig de boel te kunnen namens de nos
Denk dat Astana en Movistar na gisteren alle extra seconden kunnen gebruiken en dus die boni's graag willen hebben.. Mitchelton zal het vast geen probleem vinden als de vlucht slaagt en bij Jumbo ben ik benieuwd of ze vol voor het podium gaan met Kruijswijk (en dus niet willen dat de concurrentie eventueel dichterbij komt door de boni's) of dat ze na gisteren alle vertrouwen hebben, zichzelf misschien wat overschatten en volle bak voor eindwinst gaanquote:Op woensdag 12 september 2018 09:29 schreef Pino112 het volgende:
WF zegt klassement, RR zegt vlucht.
Dan wordt het klassement.
Ik mag hopen dat Movistar zich de ballen uit de broek gaat rijden..
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Gelukkig kan ik weer kijken vandaag. Dit wordt genieten. Moeviestar dat natuurlijk een geniaal aanvalsplan heeft, Yaids die weer mensonterend de berg op knalt, MAL die ergens in de berm verdwijnt en de derde week van Kruidkoek
Wel veel van hetzelfde allemaal, kort en steil. Afscheidscadeau voor Alejandro?quote:
Op
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
Inderdaad weer bijna een kopie van de aankomsten van vrijdag en zaterdag. Maar goed, het was dan ook alweer 4 dagen geleden. Denk dat het voor Kruijswijk eerder aanklampen dan aanvallen wordt.quote:
[..]
Wel veel van hetzelfde allemaal, kort en steil. Afscheidscadeau voor Alejandro?
Kruijs oogde zaterdag wel sterk, al verloor hij uiteindelijk wel "gewoon" 11 seconden op Yates natuurlijk en ook wat seconden op de anderen, maar normaal gesproken had ik daar meer verlies verwacht.quote:
[..]
Inderdaad weer bijna een kopie van de aankomsten van vrijdag en zaterdag. Maar goed, het was dan ook alweer 4 dagen geleden. Denk dat het voor Kruijswijk eerder aanklampen dan aanvallen wordt.
Maar denk dat Kruijswijk sowieso enkel aan het behoud van het podium denkt voorlopig en niet naar voren kijkt (en dat podium vasthouden wordt sowieso al een hele klus met die Colombiaantjes)
Mooi stukje R_R.
Alleen jammer van de onvermijdelijke GoT die weer langs is geweest.
Vandaag gaat enorm vuurwerk worden, dat kan niet missen. Bij Movistar zullen ze Quintana 10x verteld hebben te moeten aanvallen, en niet te veel om te kijken. Hopelijk kan hij zijn knikkende knietjes een keer inzetten voor de goede zaak. Paar knechtjes mee en gaan.
Alleen jammer van de onvermijdelijke GoT die weer langs is geweest.
Vandaag gaat enorm vuurwerk worden, dat kan niet missen. Bij Movistar zullen ze Quintana 10x verteld hebben te moeten aanvallen, en niet te veel om te kijken. Hopelijk kan hij zijn knikkende knietjes een keer inzetten voor de goede zaak. Paar knechtjes mee en gaan.
Wat schattig allemaal.twitter:josselin_riou twitterde op woensdag 12-09-2018 om 10:04:53 🐎 Attaque de Nairo Quintana dans les Balcons de Bizkaia !! Quelle montée. Nature, sauvage, pentue : MAGNIFIQUE ! 😍#LesRP l #LaVuelta18 https://t.co/BMuRfcOmxo reageer retweet
🐎 Attaque de Nairo Quintana dans les Balcons de Bizkaia !! Quelle montée. Nature, sauvage, pentue : MAGNIFIQUE ! 😍
Astana en TLJ die de vlucht van Quintana gaan controleren, dat wordt wel frustrerend.
Droomplan zou wel zijn dat Kruijswijk met Sjors en KUSS meegaat in de slag met Quintana en Amador. Maar zo mooi is de wereld natuurlijk niet.
Droomplan zou wel zijn dat Kruijswijk met Sjors en KUSS meegaat in de slag met Quintana en Amador. Maar zo mooi is de wereld natuurlijk niet.
Wel benieuwd hoe goed Kuss en Sjors nog zijn, Kuss loste in de vorige bergrit al heel snel (en het is pas z'n 1ste grote ronde natuurlijk), terwijl Sjors gisteren heel ver eindigde. Uiteraard zal hij niet volle bak zijn gegaan, maar als je in goede doen bent, moet je zowat achteruit fietsen om 8 minuten te verliezen in een tijdrit.quote:
Astana en TLJ die de vlucht van Quintana gaan controleren, dat wordt wel frustrerend.
Droomplan zou wel zijn dat Kruijswijk met Sjors en KUSS meegaat in de slag met Quintana en Amador. Maar zo mooi is de wereld natuurlijk niet.
Die hebben zich gewoon overdreven gespaard. Droomplan.quote:
[..]
Wel benieuwd hoe goed Kuss en Sjors nog zijn, Kuss loste in de vorige bergrit al heel snel (en het is pas z'n 1ste grote ronde natuurlijk), terwijl Sjors gisteren heel ver eindigde. Uiteraard zal hij niet volle bak zijn gegaan, maar als je in goede doen bent, moet je zowat achteruit fietsen om 8 minuten te verliezen in een tijdrit.
De altijd onsympathieke Spanjaarden uit het Baskenland:
twitter:GarateJuanma twitterde op woensdag 12-09-2018 om 09:21:47 Oraindik horrela gaude?¿Todavía estamos así?Are we still like this? https://t.co/9XfTeLCuIB reageer retweet
Oraindik horrela gaude?¿Todavía estamos así?Are we still like this? 
Inderdaad. Als hij zo bergop blijft rijden als hij tot nu toe gedaan heeft, dan is er weinig aan te doen.quote:
Het is hopen dat Yates een slechte dag krijgt.
Huh?quote:
De altijd onsympathieke Spanjaarden uit het Baskenland:[ afbeelding ]twitter:GarateJuanma twitterde op woensdag 12-09-2018 om 09:21:47 Oraindik horrela gaude?¿Todavía estamos así?Are we still like this? https://t.co/9XfTeLCuIB reageer retweet
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Maar hij kan niet overal op reageren, en zijn ploeg ook niet.* Men moet alleen niet wachten tot de laatste klim.quote:
[..]
Inderdaad. Als hij zo bergop blijft rijden als hij tot nu toe gedaan heeft, dan is er weinig aan te doen.
* Zou je zeggen, maar Dumoulin won zo ook de Giro natuurlijk.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Eddy English
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
