Depressie en angst verzieken mijn leven, hoe op te lossen

quote:

Op dinsdag 4 september 2018 18:05 schreef Keep_Walking het volgende:
Waarom twijfel je aan het oprechtheid van je vriend? Heb je reden hiervoor?

quote:

Op dinsdag 4 september 2018 19:55 schreef harddriver het volgende:
Het lijkt erop dat je in je studententijd te veel geleerd hebt, waardoor je te veel in je hoofd bent gaan zitten. Als je de hele dag alleen maar aan het leren bent lever je vaak helaas ook een deel van je sociale vaardigheden/gevoelswereld in wat wel belangrijk is. Ik denk dan ook dat je je hier meer op moet focussen. Ik weet niet of je creatief bent, maar probeer eens iets te maken wat je gevoel vertegenwoordigt. Het lijkt uit je verhaal wel of je iets van een gegeneraliseerde angststoornis hebt. Ik zou in ieder geval wel met een hulpverlener gaan praten. Veel sterkte!

quote:

Op dinsdag 4 september 2018 19:05 schreef Dolshoor het volgende:

[..]

Trouwens ik herken mij compleet in jou verhaal. Ik voelde ook dat mijn ex narcist mij puur voor erbij nam

Je gevoel heeft gelijk je bent niet gek

Je vriend heeft geen positieve invloed op je anders maakte hij je toch wel minder angstig voor het leven? Kijk naar hoe je voor hem was en hoe je nu bent. Als je toen wel meer leuke dingen deed met anderen- werkt je vriend negatief en zuigt hij energie. / Gebruikt hij je omdat het handig is voor zijn eigenbelang

Ik heb het idee dat je vriend je niet met liefde motiveert en wilt dat je gelukkig bent. Misschien zegt hij het wel maar weet/voel je dat hij het niet oprecht meent of eventueel omdat het alleen hem uitkomt als eigenbelang dan dat hij e hf van jou houdt en om jou geeft.

quote:

Op woensdag 5 september 2018 02:03 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Boeien andere dingen en mensen hem wel meer dan? Is dat jouw gevoel of heb je daar ook echt concrete aanwijzingen voor?

Moet je niet überhaupt een plan b hebben? Omdat je oud en wijs genoeg bent om dat sowieso te hebben en het al helemaal een must wordt als je je partner daar zo van verdenkt. Wat houdt je tegen om dat achter de hand te hebben?

Boeit het jou eigenlijk wel als je toch vaak de opmerking krijgt om ook eens anderen op te zoeken en daar kennelijk niet zoveel mee doet? Hoe ben je er zo zeker van dat het hem niet boeit? Omdat hij, net als jij, ook niet zo pro-actief ermee bezig gaat? Ben je hem misschien stiekem aan het testen tot hoe ver je moet gaan om hem (eindelijk) tot iets geprikkeld te krijgen of is het diep van binnen het solliciteren naar de gevreesde zie je nou wel?

Hoe kan hij (wel) ervaren dat het jou echt boeit?

[..]

Hoe komt het dat je aan een kant verlangt naar hetgeen je depressief en angstig maakt? Waarom bel je alleen je vriend, als je ook bij je ouders op je gemak voelt?
Wat maakt je bang om dit patroon te doorbreken?

[..]

Is het wel een strijd dan? In die zin dat je enige copingstrategie je vriend bellen lijkt te zijn, wat enigszins repetitief en passief is eigenlijk. Dat het je zwaar valt snap ik en wil ik absoluut niet bagatelliseren, maar dan ben ik wel nieuwsgierig waar de strijd 'm in zit voor jou.
Kan ook een formuleringsdingetje zijn natuurlijk, dan is veiligheid misschien beter te omschrijven als jouw doel(?)

[..]

Is dit alleen in relatie tot jou of heeft hij ook zulk gedrag getoond in andere situaties naar anderen?
En hoe kan het dat je ondanks die dingen juist wel hem als veilig ervaart?

[..]

Dat is wel een belangrijke scheidslijn om te maken ja. Wat hoort bij hem of jou, wat is jullie 'normaal', etc. Als hij in het algemeen een beetje een verstrooide professor is, dan moet je jezelf misschien nog eens gaan afvragen wat je van je geliefde nou eigenlijk wil verwachten. Als je echt van iemand houdt zul je ook de mindere kanten erbij moeten nemen en rekening ermee moeten houden dat een algemene vergeetachtigheid of gewoon niet zo een pro-actieve houding om dingen te onthouden en te ondernemen enzo en dat niet zo persoonlijk op te vatten.
Tuurlijk, veel persoonlijker dan je relatie wordt het niet kun je stellen. Maar wil je wel echt een relatie met hem als dit nu eenmaal is wie hij is? Als je wil verwachten dat hij zo een persoonlijkheid aan moet gaan passen om jou te pleasen, moet jij omgekeerd dan ook niet zoiets willen doen?

Je weet dat die angst er al van jongs af aan in zit bij je, dus misschien is dat ook iets wat bij jou hoort en zowel jij als hij tot op zekere hoogte van je zal moeten leren accepteren.
Speelt dat mee in het iedere keer naar hem bellen? Dat je die bevestiging zo (weer) van hem probeert te krijgen om je veilig(er) te kunnen voelen? Werkt dat eigenlijk wel, als je het iedere keer weer overnieuw moet doen?
Is hij niet stiekem het lapje tegen het bloeden, zodat je een beetje afleiding hebt van je deprimerende kamer? Is hij dan niet eigenlijk gewoon je bliksemafleider? Dat je niet zo geconfronteerd wordt met je eigen onvermogen en je kan bezighouden met zijn onvermogen om bepaalde dingen anders te willen en/of te kunnen doen ipv met je eigen shizzle? Is dit inmiddels ingesleten patroon van een middel naar een doel gegaan, nu het bij de gratie van herhaling ook een soort veiligheid creëert?
De andere kant is dat hij jou zo jezelf helpt te tolereren in deze situatie ipv of te leren accepteren dat dit is wie je bent en bij jou hoort (ongeacht wat hij of een ander doet met welke intentie) of dat je pro-actief bij gaat dragen aan progressie richting een situatie waarin jij jezelf wel meer senang voelt en op basis daarvan meer (zelf)acceptatie kan gaan ervaren.
Juist dat passieve tolererende kan je wantrouwen aanwakkeren, want als hij echt van je houdt dan wil hij toch ook het beste voor jou, no? Maar goed, die vlieger gaat voor jou nog veel harder op..

Kun je eigenlijk wel acceptatie ipv tolerantie ervaren denk je? Jij meent tolerantie te ervaren vanuit zijn passieve gedrag, wat zo te horen redelijk algemeen iets is wat bij hem hoort. Waar zou zijn echte acceptatie dan uit moeten bestaan om door jou ervaren en gelooft te kunnen worden denk je?

Ook al zou hij nu precies gaat doen zoals je het wil, dan nog wordt jij geconfronteerd met jezelf en die angst. Dan verwacht je dus dat hij en uit zijn eigen comfortzone gaat en dat jij hem dan wel gaat/kan vertrouwen. Dat vertrouwen is kennelijk ook buiten jouw comfortzone, maar welke moeite doe jij daar verder voor behalve hem proberen aan te sturen op verandering van zijn gedrag?
Wat doe je omgekeerd om je eigen gedrag te veranderen en hem een gevoel van vertrouwen en veiligheid te geven? Hij vraagt je herhaaldelijk om ook iets anders te doen, maar toon jij daar enige wel verandering in? Niet voor jezelf en niet voor hem..

Het wordt tijd om te kiezen wat je waarom wil. Dan kun je concretere doelen met bijbehorende tactieken vorm gaan geven. Die kun je vormen op basis van definities en kernwaarden enzo.
Kijk bijvoorbeeld eens naar iets als mindmapping, zodat je in kaart kan brengen wie je bent, wat je wil zijn en wat dat voor je inhoudt.
Wat maakt Novacane tot Novacane?
Hoe ziet een goede partner zijn er voor jou uit? Hoe geef je vorm aan loyaliteit, betrouwbaarheid, (on)afhankelijkheid, etc.? Zo kun je belangrijke dingen in kaart brengen en concreter maken, zodat het niet alleen op basis van gevoel blijft en in je hoofd blijft malen. Hiermee kun je voor jezelf makkelijker gaan toetsen in hoeverre jij dingen doet om aan je eigen ideeën en eisen op te leven. Wellicht kan dit een hulpmiddel zijn om een wat positiever zelfbeeld te krijgen, dat je wel ergens naar toe werkt en genoeg biedt, zodat je minder afhankelijk bent van die bevestiging van hem te krijgen in een specifieke gedragsverandering (L'Oreal).
Als je jouw norm inzichtelijk maakt om tot die waarde te komen, dan heb je hem of een ander hopelijk wat minder nodig om zo by proxy een beeld te kunnen vormen.

Dat schuurt een beetje tegen schematherapie aan. Daar breng je ook een en ander in kaart en dat kan reuze handig zijn bij het doorbreken van patronen.
CGT is al genoemd, RET is wat verouderd maar wellicht ook interessant. Haptonomie kan helpen om niet vooral in je hoofd te blijven zitten, maar ook je lijf weer in een geheel te koppelen zeg maar. Sporten kan wat minder confronterend zijn en prima om uit je hoofd te komen, maar als je angsten zich ook fysiek uiten kan haptonomie wel echt het overwegen waard zijn.
Google die termen maar eens, zijn ook boeken beschikbaar.
Een user tipte het boek The Linden Method voor angstproblematiek, misschien ook interessant voor je.

Nog een handig hulpmiddel kan mindfulness zijn. Geen wondermiddel en vereist enige concentratie en doorzettingsvermogen, maar dan kun je misschien wel beter om leren gaan met vervelende gevoelens ervaren (laten zijn) en makkelijker een soort pauzeknop creëren zodat je even stil kan staan om te denken en wellicht anders te handelen ipv automatisch terug te vallen in het patroon waar je uit wil. Andere users hadden plezier van de Headspace app.

En even praktisch, ga een agenda delen, gebruik reminders op je telefoon, etc. Tenminste, als het bij jullie past en helpt om een beter compromis te sluiten om zo nader tot elkaar te komen. Dat gaat moeilijk als hij niet van verrassingen houdt en de dagelijkse routine als leuke dingen doen beschouwt natuurlijk, dan heb je simpelweg niet hetzelfde doel wat meer kan zeggen over de persoon dan over de liefde voor elkaar.

[..]

Een extern iemand kan een frisse blik werpen en het kan makkelijker praten, omdat je diens goedkeuring niet zo nodig hebt als die van je vriend zeg maar. Daarnaast heeft die persoon als het goed is ook een wat zakelijkere insteek en kan die concretere handvaten aanbieden op basis van een afgelegde studie op dit gebied. Wel zo handig wellicht, aangezien het kennelijk toch wel een langdurig aanhoudende issue lijkt te zijn tot nu toe en je er wellicht ook sneller progressie mee kan boeken dan wanneer je het alleen zonder zulke feedback probeert te rooien.
In plaats van meteen door naar een psych gestuurd te worden, is er wellicht nog de optie van de praktijkondersteuner. Niet hetzelfde, maar het is iets..

Je houdt jezelf voor de gek met het argument dat het dan pas echt een ding zou worden, alsof het nu niet een aanwezig onderdeel van je leven is. Het ding is groot genoeg om niet weg gestopt te kunnen worden en er al die tijd mee te zijn blijven zitten en niet alleen jij zit ermee. Moet het eerst nog groter worden voor je die confrontatie met een buitenstaander aandurft? Is dit niet precies waar exposure therapy om draait, confrontaties aan leren gaan ditdat?
Moet je vriend eerst iets meer sjoege geven dan nogmaals vragen of je ook eens iets anders kan proberen? Moet er eerst iets meer dreiging komen van dat hij jou niet meer blijft voorzien, voor je echt aan de bak wil? Iets met pot en ketel is dat dan ben ik bang en niet een sterk argument voor je liefde zeg maar..
Niet in de laatste plaats voor jezelf, want daar zou je het toch het meest voor moeten willen en niet alleen omwille van je relatie te behouden natuurlijk. L'Oreal vanuit jezelf.
Omdat het ook gewoon fokking goed kan voelen als je jezelf in de spiegel aankijkt en tegen jezelf kan zeggen dat je er voor vandaag wel echt aan gewerkt hebt. Er echt mee bezig zijn kan juist een stukje (zelf)vertrouwen meegeven, jij en niet een ander aan jezelf.
Je hebt al supermooie resultaten behaald ondanks dit. Zie dit ook als een soort studie en ga voor die winst. Wie weet waar je toe in staat bent als je minder tijd en energie hieraan kwijt hoeft te zijn en wat meer kan (durven) vertrouwen op jezelf en anderen.

Toitoitoi, zet 'm op!