SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Die liet compleet lopen toen ie zag dat ie niet meer kon winnen.quote:Op dinsdag 4 september 2018 17:42 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Bouhanni niet op de afspraak.
Neuh, maar baal wel weer dat ik de verkeerde 9e man heb gekozen want ik twijfelde tussen Walscheid en Soto.quote:
[..]
Trekken wij ons terug net als Stijn?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Mooi. Dat levert mij weer meer kansen op in de FPCL.quote:
[..]
Die liet compleet lopen toen ie zag dat ie niet meer kon winnen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Thijs: Kelderman over de finishlijn op achterstand én op de fiets van een ploeggenoot. De manier waarop doet vermoeden dat hij pech had in de laatste drie kilometer.
Was pas in de laatste kilometer of zo.quote:Op dinsdag 4 september 2018 17:45 schreef Slobeend het volgende:
Thijs: Kelderman over de finishlijn op achterstand én op de fiets van een ploeggenoot. De manier waarop doet vermoeden dat hij pech had in de laatste drie kilometer.
Petilli ademde niet meer, maar is inmiddels weer bij kennis en herkent mensen. Oh en hem wacht ook een kunstgebit.quote:Simone Petilli no respiraba en principio, tenía traumatismo craneoencefálico y pérdida de consciencia y piezas dentales. Por suerte ha abierto los ojos en el hospital y ya reconoce a la gente. Buenas noticias #LaVuelta18
161 72 ALBASINI Michael MITCHELTON - SCOTT SUI 01'10"
162 122 BOSWELL Ian TEAM KATUSHA ALPECIN USA ' '
163 151 KELDERMAN Wilco TEAM SUNWEB NED 00"
164 172 BYSTROM Sven Erik UAE TEAM EMIRATES NOR 01'40"
165 92 * ASGREEN Kasper QUICK - STEP FLOORS DEN 01'42"
162 122 BOSWELL Ian TEAM KATUSHA ALPECIN USA ' '
163 151 KELDERMAN Wilco TEAM SUNWEB NED 00"
164 172 BYSTROM Sven Erik UAE TEAM EMIRATES NOR 01'40"
165 92 * ASGREEN Kasper QUICK - STEP FLOORS DEN 01'42"
Bij het eerste beeld bewoog hij niet, bij het tweede beeld bewoog hij wel.quote:Op dinsdag 4 september 2018 17:52 schreef showtimer het volgende:
[..]
Petilli ademde niet meer, maar is inmiddels weer bij kennis en herkent mensen. Oh en hem wacht ook een kunstgebit.
De finale van morgen is weer genot. Op 5,5 km van de aankomst een klim van 2,2km aan 7,5%. Niet als officiele klim opgenomen en ook het 5km profiel van onze Spaanse vrienden klopt uiteraard niet 
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Zelfde aankomst als in 2016. showtimer wordt erg vrolijk van degene die toen won.quote:
De finale van morgen is weer genot. Op 5,5 km van de aankomst een klim van 2,2km aan 7,5%. Niet als officiele klim opgenomen en ook het 5km profiel van onze Spaanse vrienden klopt uiteraard niet
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Wat breng je dat volwassen.quote:
[..]
Zelfde aankomst als in 2016. showtimer wordt erg vrolijk van degene die toen won.
Prima etappe was dat ja.
Kelderman op achterstand binnen, maar het is dus niet meegenomen in de rangschikking ? aangezien zijn achterstand nog precies hetzelfde als voorheen was
"You can call me Susan if it makes you happy"
pech binnen laatste 3 km in sprintrit = zelfde tijd als eerste groepquote:
Kelderman op achterstand binnen, maar het is dus niet meegenomen in de rangschikking ? aangezien zijn achterstand nog precies hetzelfde als voorheen was
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Dat Trentin hier achter iemand als Aberasturi eindigt... Opmerkelijk dat hij nog het EK wist te winnen met deze benen.
kan je nagaan hoe slecht dat bezet was met 2 veldrijders op het podium.quote:
Dat Trentin hier achter iemand als Aberasturi eindigt... Opmerkelijk dat hij nog het EK wist te winnen met deze benen.
Trentin leek in Polen weer op de weg terug, won daarna het EK (al mocht hij daar Cimolai wel flink voor bedanken), ook nog een prima uitslag in Hamburg, maar in de Vuelta lijkt het nergens op inderdaad.. Al is hij buiten dat wonderlijke najaar van 2017 nooit heel erg constant geweest in zijn prestaties.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 11: Mombuey - Luintra, 207,8 km
Op een zware valpartij van Simone Petilli na gebeurde er op de dag na de rustdag heel lang heel weinig. Ook het enige klimmetje van de dag leverde weinig op. Bora probeerde wel wat sprinters te lossen, maar dat lukte niet. Daarom reed bijna het hele peloton in de finale over een lange en rechte weg naar de finish. Deze weg verkeerde zeker aan de zijkanten niet echt in een formidabele staat, vandaar dat er nogal wat lekke banden te noteren vielen. Quintana, Yates en Kelderman, allemaal stonden ze langs de kant. Yates zelfs twee keer, maar hij wist ook twee keer terug te keren. Ook Kelderman kreeg nog te maken met een tweede probleem, maar dat volgde pas in de laatste kilometer waardoor hij geen tijd verloor. Nadat Jesus Ezquerra en Tiago Machado lang met z'n tweeën op kop hadden gereden deed in de finale Diego Rubio nog een poging om weg te rijden. Slaagde vanzelfsprekend niet, dus kregen we een massasprint. Quick Step leverde maatwerk en zodoende begon Viviani in een geweldige positie aan de sprint. Hij kon haast niet meer verliezen en dat gebeurde dus ook niet. Zijn tweede ritzege, tevens de derde tweede plaats voor Sagan. Een rit om snel te vergeten. We gaan door met een rit die hopelijk wat spannender wordt. Van Castilië en Leon gaan de renners meer dan 200 kilometer fietsen richting Galicië. Het is met bijna 208 kilometer zelfs de langste rit van deze Vuelta. Een rit met de nodige heuvels, vooral aan het eind.
Een kilometer of 100 ten noorden van Bermillo de Sayago gaat de langste rit van deze Vuelta van start in Mombuey. Dit piepkleine dorpje waar minder dan 400 mensen wonen maakt voor het eerst deel uit van de Vuelta. We bevinden ons nog steeds in Castilië en Leon, in het uiterste noorden van de provincie Zamora. De comarca hier heet La Carballeda. Zo, dan hebben we weer aan alle topografische verplichtingen voldaan. Over het dorp Mombuey zelf is verder niet veel te vertellen. Het is zo nietig dat er niet eens een Nederlandse Wikipedia is. De Spaanse versie is dan wel weer behoorlijk uitgebreid, maar staat vooral vol met nutteloze informatie. De blikvanger van Mombuey is in ieder geval de kerk, op iedere foto van het dorp komt dat gebouw terug. Iglesia de Nuestra Señora de la Asunción, zeker niet de enige kerk in Spanje die zo heet. Deze kerk staat sinds 1931 op een monumentenlijst en heeft dat vooral te danken aan de kerktoren. Deze toren werd namelijk niet slechts gebruikt om af en toe de bel te luiden, maar werd bevolkt door enkele leden van de Orde van de Tempeliers. De kerktoren was dus vooral een militaire wachttoren, gebouwd ergens in de dertiende eeuw. Best vaak gerenoveerd, waardoor het er nu nog steeds goed uitziet. Waar ze in Mombuey verder prat op gaan is het feit dat de Camino de Santiago Sanabrés door dit dorp leidt. Dit is een pelgrimsroute van 368 kilometer lang die start in Granja de Moreruela en vanzelfsprekend eindigt in Santiago de Compostela. Als je zo gek bent om aan die wandeltocht te beginnen kun je dus even langs bij de Tempeliers in Mombuey. Daarna nog even langs de bakker en dan weer door. Dat gaan de renners ook doen.
Voor de kerk starten de renners op de Calle Iglesia. Ze rijden door het centrumpje van Mombuey, waar nog verrassend veel winkels zijn. Een bakker, een kruidenier, paar barretjes, twee supermarkten. Niet slecht voor een dorp van 350 mensen. Zal wel aan de pelgrims liggen dan. Buiten Mombuey mogen de renners de eerste tien kilometer van deze rit afwerken over een kaarsrechte, brede en vlakke weg. Na Palacios de Sanabria gepasseerd te hebben krijgen we door middel van een aantal bochten wat meer variatie in het parcours, maar de weg blijft breed en vlak. Via Otero de Sanabria rijden de renners richting Puebla de Sanabria. Hier verlaten ze de grote weg even voor een kort rondje door dit dorp met een naam die me bekend voorkwam. Even opgezocht en jawel, in 2016 kwam hier een rit in de Vuelta aan. Niet zomaar een rit, nee, een rit die werd gewonnen door niemand minder dan Jonas Van Genechten. De koude rillingen lopen weer over m'n rug. Misschien wel de allerslechtste renner die ooit een rit in de Vuelta wist te winnen. In plaats van de plaats Puebla de Sanabria nooit meer te bezoeken rijden we er nu dus gewoon dwars doorheen. Over zout in de wonden strooien gesproken. Buiten Puebla de Sanabria, waar wel een kasteeltje te vinden is, keren de renners weer terug op de grote weg. We blijven nu 20 kilometer lang op deze weg, die steeds maar weer rechtdoor loopt. Deze weg is vijf kilometer vlak, maar loopt daarna een aantal kilometer vals plat omhoog richting Requejo. Buiten dit dorpje loopt het zelfs wat meer dan vals plat omhoog, de Alto del Padornelo begint een kilometer na de doortocht in het kleine Requejo. De klim naar Padornelo is er eentje van de derde categorie, 5,7 kilometer lang en 5,3% gemiddeld. Door de brede weg lijkt het nooit steil omhoog te gaan, maar het gaat toch nog twee kilometer aan 6% omhoog. Een leuk klimmetje om mee te beginnen. Na 38 kilometer komen de renners boven.
Op de top rijdt het peloton door een tunnel en daarna is het even vlak tot aan Padornelo. Vervolgens begint de weg licht naar beneden te lopen. Het eerste deel van de afdaling van de Padornelo werken we af over de brede snelweg, maar na een paar kilometer slaan de renners rechtsaf waarna de afdaling verder gaat over een wat smallere weg waar het asfalt wat minder fraai is. Deze weg is ook redelijk bochtig, maar dat zal niet veel proberen opleveren. Voorbij het verlaten dorpje Hermoso is het een paar kilometer vlak, waarna er nog kort verder wordt gedaald richting Lubián. Na dit dorpje, waar wel daadwerkelijk mensen lijken te wonen, is het een kilometer of drie vlak. We rijden weer terug naar de grote weg waar eerder ook al over gereden werd. Eenmaal terug op deze weg loopt het een aantal kilometer vals plat omhoog. Op het profiel van de organisatie lijkt het net alsof er nu nog een spannende klim volgt, maar daar is niet echt sprake van. Wel rijden de renners door een tunnel. Midden in deze tunnel verlaten ze Castilië en Leon en rijden ze Galicië binnen. Kan zijn dat de organisatie vergeten is het tunneltje weg te gummen, dat zou de piek op het profiel verklaren. Enfin, hooguit wat vals plat dus. Na de tunnel wordt het zelfs helemaal vlak. Niet lang daarna loopt het vier kilometer vals plat naar beneden, terwijl de renners langs A Vilavella rijden. De weg is nog steeds 50 meter breed en er zijn weinig bochten, het peloton zal dus tijd genoeg hebben om te genieten van het heuvelachtige en groene Galicische landschap. Ook bij A Vilavella staat er trouwens weer een rare piek op het profiel, terwijl er hier toch echt geen klimmetje te bekennen is. Niet eens een tunnel hier die het zou kunnen verklaren. Gekkigheid. Hoe dan ook, na een vlakke kilometer in A Vilavella gaat het nog een paar kilometer licht verder naar beneden, waarna het een paar kilometer vals plat omhoog zal lopen naar O Canizo. Van daar is het nog eens vier kilometer rechtdoor over dezelfde weg, die eerst vlak is en daarna licht naar beneden loopt. In het volgende dorp, A Gudiña, waar we na 73 kilometer passeren, verlaten we eindelijk een keer deze brede weg. De coureurs slaan rechtsaf, waarna er een lange afdaling volgt richting Viana do Bolo.
De afdaling is zes kilometer lang en voert over een brede maar kronkelende weg. Omdat de weg breed is en het asfalt goed is deze afdaling prima te doen. Zelfs met een driewieler zou je door deze bochten komen, niks aan de hand. Aan het eind van de afdaling loopt de weg anderhalve kilometer vals plat omhoog naar Pradocabalos, waarna het weer licht verder zal dalen richting Viana do Bolo. De renners rijden langs de Rio Camba, waar ze soms een mooi uitzicht over hebben. Aan natuur geen gebrek in Galicië. Langs de rivier loopt de weg nog een keer kort vals plat omhoog, maar verder is het vlak tot aan Viana do Bolo waar de coureurs na 92 kilometer passeren. Nadat de renners over een brug rijden en dit dorpje binnenrijden loopt de weg wel meteen weer omhoog. De volgende klim van de dag gaat daar meteen beginnen, de Alto de Covelo. Dit is een klim die vooral van de andere kant heel interessant is, vanuit Viana do Bolo valt het best mee. 10 kilometer aan 4%, het is wat. In Viana zelf wel een kilometer aan 5,5%, maar vervolgens gaat het twee kilometer omhoog aan 3,5%. Daarna nog een kilometer aan 5%, maar vervolgens lijkt het niet eens meer op een klim. Drie kilometer aan 2%, het is maar goed dat er daarna nog een kilometer aan 6% volgt. Daarna gaat het richting de top nog eens twee kilometer aan 4% omhoog. Na 101 kilometer komen de renners boven op deze klim van de derde categorie, die voorzien is van een brede weg met weinig bochten. Dat zal ook in de afdaling zo zijn. Het gaat negen kilometer naar beneden richting Santa Cruz, zonder dat de renners veel obstakels tegenkomen. Door een groene omgeving met veel begroeiing langs de kant van de weg gaat het vrij gezapig naar beneden, ook al dalen we aan 6%. Tijdens de afdaling rijden de renners langs As Ermidas, dat is nog wel een fotogeniek dorpje. Iets fotogenieker dan Santa Cruz, daar is de grootste attractie een bushalte.
In Santa Cruz bevinden de renners zich op minder dan 100 kilometer van de streep, toch al mooi de helft van de rit afgewerkt. De renners mogen nog zeven kilometer over dezelfde weg fietsen, die vanaf dit moment drie kilometer vlak zal zijn. Vervolgens gaat het nog eens drie kilometer verder naar beneden, over de weg die eigenlijk alleen maar breder lijkt te worden. We zijn nu bijna in de buurt van Freixido, waar het land vlak is geworden. Een bocht naar rechts volgt, met daarna een kleine tocht door Freixido. Ook hier is het vlak, maar buiten het dorp slaan we linksaf en daarna begint het weer wat omhoog te lopen. Richting Larouco loopt het ongeveer vier kilometer omhoog, met aan het begin twee makkelijke kilometers en daarna twee kilometer aan 5%. In Larouco is het even vlak, terwijl de renners buiten het dorp een prachtig uitzicht over de omgeving krijgen. Richting de top van de Alto de Hermeda, want we bevinden ons blijkbaar op een echte klim, gaat het nog eens een kilometer omhoog aan 4,5%. Na de top van deze klim gaat het zes kilometer naar beneden aan 4% gemiddeld door een schilderachtig landschap over een weg met talloze bochten. Na een aantal van die bochten, die verder niet al te lastig zijn, komen de renners uit bij een brug die ze over de Rio Bibei gaat brengen. Aan de andere kant van de rivier loopt de weg direct omhoog, hier begint de Alto de Trives. Deze Alto de Trives is een beklimming van de tweede categorie, 10,5 kilometer lang en 4,6% gemiddeld. Het begint redelijk eenvoudig met een kilometer aan 3,5%, maar daarna gaat het drie kilometer omhoog aan 5%. Vervolgens gaat het omhoog aan 4,5%, met in het verlengde daarvan twee kilometer aan 6%. Als dat achter de rug is hebben we het zwaarste gedeelte van deze klim wel gehad. Richting de top gaat het nog vier kilometer verder aan een procent of drie. Wel een prettige klim met een brede weg door een mooie omgeving. Na 139 kilometer komen de renners boven op deze klim. Tijdens de klim zijn ze ook nog door A Pobra de Trives gereden, geen onooglijk dorpje. In de buurt van dit dorpje en ook in de buurt van de top van dit klimmetje ligt het gehucht Pena Folenche. Daar hebben ze op een rots een uitzichtpunt gemaakt, van waar je een uitzicht hebt over de vallei van de Rio Navea. Maar je kan natuurlijk ook het uitzichtplatform zelf bekijken, de moeite waard.
Na de top van de klim, op 69 kilometer van de finish, is het twee kilometer vlak. Daarna volgt er een korte afdaling, langs de Rio Navea. Andermaal over een brede weg met een net laagje asfalt en een bescheiden aantal bochten. Aan het eind van dit korte stukje in dalende lijn beginnen we nog maar eens aan een ongecategoriseerde beklimming, de Alto de Cerdeira. Een klim van vijf kilometer aan iets meer dan vier procent gemiddeld. Net wat meer dan veredeld vals plat, maar wel met een paar wat lastigere stroken tussendoor. Eenmaal boven gaat er weer een paar kilometer gedaald worden, weer over een brede weg. Zonder veel noemenswaardigheden komen de renners na 152 kilometer uit in Sas de Penelas. We zijn nu behoorlijk dicht bij de tussensprint van de dag in de buurt. Buiten Sas de Penelas gaat het nog even kort naar beneden, waarna het een tweetal kilometer zo goed als vlak zal zijn. Opnieuw zal er een korte afdaling van anderhalve kilometer volgen, met andermaal een weg van een kilometer breed als ondergrond. Aan het eind van dit stukje in dalende lijn gaat het direct weer omhoog. De tussensprint ligt na 159 kilometer in Castro Caldelas, maar voor we die tussensprint bereiken moet er eerst nog anderhalve kilometer geklommen worden aan 5%. In Castro Caldelas, een pittoresk dorpje met vanzelfsprekend een kasteel, bevinden we ons op bekend terrein. In de Vuelta van 2016 reden we ook een rondje in deze omgeving en ook toen lag de tussensprint in deze plaats. Die tussensprint kwam toen pas na een lange klim over een weg die we nu deels in dalende lijn gaan afwerken.
Na een bocht naar rechts in Castro Caldelas gaat het dus naar beneden. Een afdaling van vijf kilometer over een weg die net een meter minder breed is dan alle wegen die we eerder hebben gehad. Het is ook een wat bochtigere weg met veel begroeiing langs de kant van de weg, waardoor er zowaar een keer opgelet zal moeten worden. Tijdens de afdaling passeren we nog een klein plaatsje dat Valverde heet, ik weet niet of dat een teken is. Na die vijf kilometer in dalende lijn verlaten we de doorgaande weg door een bocht naar links te nemen. De coureurs komen nu op een weg terecht die veel smaller is. Dit is best een link weggetje, omdat het nog steeds naar beneden loopt. Paar bochtjes kort achter elkaar, die dankzij de smalheid van de weg best uitdagend zijn. Op deze manier zal het twee kilometer een beetje op en af gaan, al zit het meest vervelende gedeelte voor de renners wel in het begin. Aan het eind van dit stuk gaat het alleen nog maar op. De volgende ongecategoriseerde klim van de dag staat op het programma, eentje naar het dorp A Teixeira. 2,5 kilometer aan 6% en geen enkel bergpunt te verdienen, het blijft toch een merkwaardig land. Er zitten zelfs wat stroken aan 7% bij, gewoon een serieuze klim. Ook nog steeds een klim over die smalle weg, met vooral richting de top van de klim een aantal bochten. In de straten van A Teixeira blijft het steil omhoog lopen, maar dat wordt de weg wel breder.
In A Teixeira mag de weg dan wel breder zijn geworden, buiten het dorp komt daar snel verandering in. De renners slaan een smal geitenpad in en dat pad loopt naar beneden. Grotendeels, tenminste. Er zitten ook een paar stukjes omhoog in. Het gevaar schuilt vooral in de paar bochten die dit weggetje rijk is, een paar van die bochten liggen in dalende lijn en aangezien het smal is mag je hier als renner wel flink je best doen om binnen de lijntjes te kleuren. Na een paar kilometer komen de renners uit in het dorpje Cristosende, waar ze nog even kort naar links moeten en dan naar rechts. Vervolgens komen ze terecht op het parcours van 2016. In Cristosende passeren we na 171 kilometer, op 36 kilometer van de finish. Deze kilometers zijn hetzelfde als tijdens de zesde rit van de Vuelta van 2016. Daarom pak ik er voor het gemak mijn oude voorbeschouwing maar bij, die waar nodig een kleine aanpassing krijgt.
In dit dorpje Cristosende liggen nog wat lastige bochten, maar daarna wordt het wat makkelijker. Nog steeds wel wat daalwerk en wat bochten, maar het gaat nu niet meer echt steil naar beneden. Al vrij snel begint de weg weer omhoog te lopen, de volgende klim van de dag is in aantocht. 16 kilometer lang gaat het omhoog, zonder dat het ooit heel erg steil wordt. In totaal overwinnen de renners in die 16 kilometer 500 hoogtemeters, vooral tijdens de eerste acht kilometer is het eigenlijk vooral vals plat. De tweede helft van de klim is interessanter en is deze keer ook echt een officiële klim. De vorige keer deelden ze hier geen punten uit. Er wordt geklommen richting Mirador de Cabezoás, een uitzichtpunt over de Rio Sil. Omdat de organisatie snel een naam moest bedenken hebben ze besloten om de klim de Alto de Mirador de Cabezoás te noemen, origineel! De klim bleek in 2016 toch best lastig te zijn, al zijn de stijgingspercentages nooit heel indrukwekkend. Negen kilometer aan 4,3%, volgens de organisatie. Wanneer de klim officieel begint gaat het twee kilometer aan 3,5% omhoog, met daarna een kilometer aan 6%. Vervolgens gaat het twee kilometer omhoog aan 5%, met daarna een kilometer vals plat aan 3%. Richting de top volgt er nog een kilometer aan 6%, waarna het in de laatste meters weer vals plat is. Op 18 kilometer van de streep komen de renners boven op deze klim van de derde categorie. Het zal nu weer een aantal kilometer naar beneden gaan, over de nog steeds relatief smalle weg. De afdaling gaat door een bos, maar het is niet echt steil. Er zijn nog wel wat bochten, maar heel ingewikkeld wordt het niet meer. Ondertussen passeren de renners de ene mirador na de andere. We zitten dicht bij Canón do Sil, de kloof van de Sil. Overal is er een mooi uitzicht.
Op 13 kilometer van de streep komt de koers door Cerreda en hier wordt de weg weer wat breder. Na Cerreda wordt het ook weer wat vlakker en loopt het ook een paar keer weer tijdelijk licht omhoog. Op een kilometer of 10 van de streep wordt de weg weer wat minder breed en moet er nog wat verder gedaald worden. Weer door een bos, wat het geheel wat onoverzichtelijk maakt. Niet echt enorm veel lastige bochten, maar toch een paar waarbij je wel even moet opletten. Dat bleek ook daadwerkelijk zo te zijn in 2016, op een kilometer of acht van de streep was er een redelijk grote valpartij met onder meer Bart de Clercq als slachtoffer. Op een kilometer of zes van het eind wordt de weg weer wat smaller, waarna er op 5,5 kilometer van de streep een scherpe bocht naar links volgt. Op vijf kilometer van de streep wordt het pas echt interessant, dan rijden we door Pombar. Richting Pombar begint de weg al omhoog te lopen, maar in Pombar zelf begint het echt ergens op te lijken. Twee kilometer lang gaat het aan 7,5% omhoog, dat zijn toch acceptabele percentages. Bleek in 2016 ook best beslissend te zijn, dit klimmetje. Boven op dit laatste pukkeltje van de dag is het nog drie kilometer tot de streep. Het is vervolgens een kilometer lang vlak, maar daarna is er in het absolute slot van de rit nog een afdaling. Deze afdaling is technisch gezien maar twee bochten lang, maar in die bochten gaat het wel behoorlijk steil naar beneden en de twee bochten liggen ook bijna direct na elkaar. Toch nog een klein beetje lastig. Na die twee bochten wordt het weer wat vlakker en rijden we Luintra binnen. In Luintra liggen nog een paar bochtjes, maar niets waar je echt enorm voor hoef te sturen. De rotonde waar nog voor gewaarschuwd wordt stelt weinig voor, daar kun je praktisch rechtdoor fietsen. In de laatste kilometer loopt het heel licht omhoog, meer dan vals plat is het niet. In de laatste hectometers van de rit verlaten we Luintra eigenlijk weer en eindigen we buiten dat dorp in een weiland, terwijl het nog aan een procentje of vier omhoog gaat. Tot op de centimeter nauwkeurig hetzelfde parcours als in 2016. Ik kan ook gewoon het oude kaartje erbij pakken, niks aan de hand.
Luintra is de hoofdstad van de gemeente Nogueira de Ramuín. Dan lijkt het natuurlijk alsof Luintra iets voorstelt, maar niets is minder waar. In de hele gemeente Nogueira de Ramuín wonen maar 2000 mensen. Luintra is zo ontzettend nietszeggend dat zelfs de Spaanse Wikipedia er geen pagina over heeft. Dan ben je slecht bezig hoor. Vandaar dat het verhaal op de website van de Vuelta ook over alles gaat, behalve over Luintra. Het gaat vooral over de Ribeira Sacra, de kloof van de Sil en een klooster dat hier nog ergens in de buurt schijnt te liggen. Waarom er voor is gekozen om een etappe te laten eindigen in Luintra was voor mij in 2016 een raadsel. Ze hebben zelfs niet eens een mooie kerk. Een of ander modern misbaksel, met een raar standbeeld ook nog eens. Daar lusten de honden allemaal geen brood van. Toch hebben ze in de gemeente Nogueira de Ramuín grootse plannen. Ze willen op de werelderfgoedlijst komen van UNESCO. Want naar eigen zeggen hebben ze hier een impressionante verzameling van Romaanse kunst. Kan goed zijn, maar in Luintra in ieder geval zeer zeker niet. In 2016 vond ik het dus een wonderlijke plaats om te finishen. Nu misschien iets minder, want in 2016 kregen we toch een best vermakelijke rit voorgeschoteld. Het leek aanvakelijk een rit voor de vluchters, maar Movistar besloot toch te controleren voor de eeuwige Valverde. Een sterk kopgroepje met onder meer Mathias Frank, Omar Fraile en Jan Bakelants kreeg daardoor weinig ruimte. In de lastige slotfase wist Frank weg te rijden van zijn kompanen, nadat eerder Fraile al een tijd solo had gereden. Frank hield lang stand, maar op dat laatste ongecategoriseerde klimmetje ging het mis. Nadat Movistar de hele dag op kop had gereden stuurden ze Dani Moreno in de aanval. Dat bleek een slecht idee te zijn. Simon Yates reageerde op de aanval van Moreno en bleek vrij snel een stuk sterker te zijn. Hij reed weg van Moreno en wist het gat met Frank makkelijk te dichten. Een paar meter later liet hij ook Frank achter en de rest zag hem niet meer terug. Er gingen nog wel wat meer jongens in de achtervolging, maar de grote namen hielden zich in. Valverde won dan wel weer het sprintje van de grote groep, die stiekem niet meer zo groot was. Een man of 30 samen, de rit bleek toch een ware slijtageslag te zijn. Enige domper op de feestvreugde was dat Simon Yates toen net terug was van een schorsing, maar verder was het een vermakelijke rit. De moeite waard om deze contreien nog eens te bezoeken.
In startplaats Mombuey gaat het de hele dag regenen. De temperatuur is daardoor ook niet echt hoog, slechts 22 graden. Zal wennen zijn voor de renners, na al die droogte en 37 graden en ellende. Nu andere ellende, van het stof in de drup of zoiets. In Luintra gaat het ook 22 graden worden, maar daar is minder kans op regen. Het kan wel regenen, maar het kan net zo goed droog blijven. Groetjes, Piet Paulusma. Enfin, er is in ieder geval weinig wind. Ik hoop ook op weinig regen, want met de smalle wegen en enkele lastige afdalingen kan het maar beter droog blijven. De rit begint om 12:04, nog redelijk laat als je bedenkt dat dit de langste rit is. Sporza en Eurosport zijn om 15:00 weer op de afspraak, tegen die tijd hebben de renners al meer dan 100 kilometer afgewerkt. De finish wordt verwacht tussen 17:23 en 18:00.
Twee jaar geleden dacht ik dat dit een rit voor de vluchters zou zijn. Dat had ik mis. Movistar reed voor Valverde, die uiteindelijk niet eens een poging deed om de rit te winnen. Alles laten afhangen van een aanval van Dani Moreno, wat een armoede. Ondanks het feit dat de rit niet werd gewonnen door een vroege maar een late vluchters ga ik nu alsnog uit van een rit voor de vluchters. Deze rit is nog eens 40 kilometer langer dan de rit in 2016, wat ervoor zal zorgen dat de ploegen nog minder zin zullen hebben om te controleren. Het is dan wel een ideale rit voor Valverde en ook Simon Yates zal hier graag voor de tweede keer winnen, toch kan ik me niet voorstellen dat beide heren hun hele ploeg gaan oproken met het oog op het weekend. Laat het maar lekker aan de vluchters over. Voor de sprinters is het sowieso te zwaar. In 2016 slaagde alleen Felline erin om als rappe man vooraan te eindigen, maar die was in die tijd een stuk beter dan tegenwoordig. Goed, vluchters dus. Met de kans dat Movistar gewoon de hele dag op kop gaat rijden om Carapaz aan te laten vallen ofzo.
1. King. Rit voor de vluchters, King wint.
2. Mollema. Rit voor de vluchters, Mollema wordt tweede.
3. Fraile. In 2016 reed hij ook al in de aanval tijdens deze rit. Toch was hij in die tijd wat minder sterk. Hij was wel in staat om de bergtrui twee jaar op rij te winnen, maar meedoen om de ritzege was dan weer een ander verhaal. Dat lukt tegenwoordig een stuk beter. Daarom gaat Omar hier voor een herkansing. Heeft ook al aangekondigd dat hij zich vooral op de tweede en derde week zou richten, na zijn valpartij vroeg in de Vuelta.
4. Woods. Had een paar dagen geleden al een rit kunnen winnen, als ze in het peloton niet zo hard hadden gereden. Als hij nu weer in de kopgroep terecht weet te komen is het meteen een sterke kandidaat om te winnen. Heeft niet de absolute topvorm te pakken, maar in een klein groepje is het nog steeds een sterke klimmer met een punch. Zeker met zo'n aankomst ben je dan gelijk een grote kanshebber.
5. Aranburu. De wens is de vader van de gedachte.
Op een zware valpartij van Simone Petilli na gebeurde er op de dag na de rustdag heel lang heel weinig. Ook het enige klimmetje van de dag leverde weinig op. Bora probeerde wel wat sprinters te lossen, maar dat lukte niet. Daarom reed bijna het hele peloton in de finale over een lange en rechte weg naar de finish. Deze weg verkeerde zeker aan de zijkanten niet echt in een formidabele staat, vandaar dat er nogal wat lekke banden te noteren vielen. Quintana, Yates en Kelderman, allemaal stonden ze langs de kant. Yates zelfs twee keer, maar hij wist ook twee keer terug te keren. Ook Kelderman kreeg nog te maken met een tweede probleem, maar dat volgde pas in de laatste kilometer waardoor hij geen tijd verloor. Nadat Jesus Ezquerra en Tiago Machado lang met z'n tweeën op kop hadden gereden deed in de finale Diego Rubio nog een poging om weg te rijden. Slaagde vanzelfsprekend niet, dus kregen we een massasprint. Quick Step leverde maatwerk en zodoende begon Viviani in een geweldige positie aan de sprint. Hij kon haast niet meer verliezen en dat gebeurde dus ook niet. Zijn tweede ritzege, tevens de derde tweede plaats voor Sagan. Een rit om snel te vergeten. We gaan door met een rit die hopelijk wat spannender wordt. Van Castilië en Leon gaan de renners meer dan 200 kilometer fietsen richting Galicië. Het is met bijna 208 kilometer zelfs de langste rit van deze Vuelta. Een rit met de nodige heuvels, vooral aan het eind.
Een kilometer of 100 ten noorden van Bermillo de Sayago gaat de langste rit van deze Vuelta van start in Mombuey. Dit piepkleine dorpje waar minder dan 400 mensen wonen maakt voor het eerst deel uit van de Vuelta. We bevinden ons nog steeds in Castilië en Leon, in het uiterste noorden van de provincie Zamora. De comarca hier heet La Carballeda. Zo, dan hebben we weer aan alle topografische verplichtingen voldaan. Over het dorp Mombuey zelf is verder niet veel te vertellen. Het is zo nietig dat er niet eens een Nederlandse Wikipedia is. De Spaanse versie is dan wel weer behoorlijk uitgebreid, maar staat vooral vol met nutteloze informatie. De blikvanger van Mombuey is in ieder geval de kerk, op iedere foto van het dorp komt dat gebouw terug. Iglesia de Nuestra Señora de la Asunción, zeker niet de enige kerk in Spanje die zo heet. Deze kerk staat sinds 1931 op een monumentenlijst en heeft dat vooral te danken aan de kerktoren. Deze toren werd namelijk niet slechts gebruikt om af en toe de bel te luiden, maar werd bevolkt door enkele leden van de Orde van de Tempeliers. De kerktoren was dus vooral een militaire wachttoren, gebouwd ergens in de dertiende eeuw. Best vaak gerenoveerd, waardoor het er nu nog steeds goed uitziet. Waar ze in Mombuey verder prat op gaan is het feit dat de Camino de Santiago Sanabrés door dit dorp leidt. Dit is een pelgrimsroute van 368 kilometer lang die start in Granja de Moreruela en vanzelfsprekend eindigt in Santiago de Compostela. Als je zo gek bent om aan die wandeltocht te beginnen kun je dus even langs bij de Tempeliers in Mombuey. Daarna nog even langs de bakker en dan weer door. Dat gaan de renners ook doen.
Voor de kerk starten de renners op de Calle Iglesia. Ze rijden door het centrumpje van Mombuey, waar nog verrassend veel winkels zijn. Een bakker, een kruidenier, paar barretjes, twee supermarkten. Niet slecht voor een dorp van 350 mensen. Zal wel aan de pelgrims liggen dan. Buiten Mombuey mogen de renners de eerste tien kilometer van deze rit afwerken over een kaarsrechte, brede en vlakke weg. Na Palacios de Sanabria gepasseerd te hebben krijgen we door middel van een aantal bochten wat meer variatie in het parcours, maar de weg blijft breed en vlak. Via Otero de Sanabria rijden de renners richting Puebla de Sanabria. Hier verlaten ze de grote weg even voor een kort rondje door dit dorp met een naam die me bekend voorkwam. Even opgezocht en jawel, in 2016 kwam hier een rit in de Vuelta aan. Niet zomaar een rit, nee, een rit die werd gewonnen door niemand minder dan Jonas Van Genechten. De koude rillingen lopen weer over m'n rug. Misschien wel de allerslechtste renner die ooit een rit in de Vuelta wist te winnen. In plaats van de plaats Puebla de Sanabria nooit meer te bezoeken rijden we er nu dus gewoon dwars doorheen. Over zout in de wonden strooien gesproken. Buiten Puebla de Sanabria, waar wel een kasteeltje te vinden is, keren de renners weer terug op de grote weg. We blijven nu 20 kilometer lang op deze weg, die steeds maar weer rechtdoor loopt. Deze weg is vijf kilometer vlak, maar loopt daarna een aantal kilometer vals plat omhoog richting Requejo. Buiten dit dorpje loopt het zelfs wat meer dan vals plat omhoog, de Alto del Padornelo begint een kilometer na de doortocht in het kleine Requejo. De klim naar Padornelo is er eentje van de derde categorie, 5,7 kilometer lang en 5,3% gemiddeld. Door de brede weg lijkt het nooit steil omhoog te gaan, maar het gaat toch nog twee kilometer aan 6% omhoog. Een leuk klimmetje om mee te beginnen. Na 38 kilometer komen de renners boven.
Op de top rijdt het peloton door een tunnel en daarna is het even vlak tot aan Padornelo. Vervolgens begint de weg licht naar beneden te lopen. Het eerste deel van de afdaling van de Padornelo werken we af over de brede snelweg, maar na een paar kilometer slaan de renners rechtsaf waarna de afdaling verder gaat over een wat smallere weg waar het asfalt wat minder fraai is. Deze weg is ook redelijk bochtig, maar dat zal niet veel proberen opleveren. Voorbij het verlaten dorpje Hermoso is het een paar kilometer vlak, waarna er nog kort verder wordt gedaald richting Lubián. Na dit dorpje, waar wel daadwerkelijk mensen lijken te wonen, is het een kilometer of drie vlak. We rijden weer terug naar de grote weg waar eerder ook al over gereden werd. Eenmaal terug op deze weg loopt het een aantal kilometer vals plat omhoog. Op het profiel van de organisatie lijkt het net alsof er nu nog een spannende klim volgt, maar daar is niet echt sprake van. Wel rijden de renners door een tunnel. Midden in deze tunnel verlaten ze Castilië en Leon en rijden ze Galicië binnen. Kan zijn dat de organisatie vergeten is het tunneltje weg te gummen, dat zou de piek op het profiel verklaren. Enfin, hooguit wat vals plat dus. Na de tunnel wordt het zelfs helemaal vlak. Niet lang daarna loopt het vier kilometer vals plat naar beneden, terwijl de renners langs A Vilavella rijden. De weg is nog steeds 50 meter breed en er zijn weinig bochten, het peloton zal dus tijd genoeg hebben om te genieten van het heuvelachtige en groene Galicische landschap. Ook bij A Vilavella staat er trouwens weer een rare piek op het profiel, terwijl er hier toch echt geen klimmetje te bekennen is. Niet eens een tunnel hier die het zou kunnen verklaren. Gekkigheid. Hoe dan ook, na een vlakke kilometer in A Vilavella gaat het nog een paar kilometer licht verder naar beneden, waarna het een paar kilometer vals plat omhoog zal lopen naar O Canizo. Van daar is het nog eens vier kilometer rechtdoor over dezelfde weg, die eerst vlak is en daarna licht naar beneden loopt. In het volgende dorp, A Gudiña, waar we na 73 kilometer passeren, verlaten we eindelijk een keer deze brede weg. De coureurs slaan rechtsaf, waarna er een lange afdaling volgt richting Viana do Bolo.
De afdaling is zes kilometer lang en voert over een brede maar kronkelende weg. Omdat de weg breed is en het asfalt goed is deze afdaling prima te doen. Zelfs met een driewieler zou je door deze bochten komen, niks aan de hand. Aan het eind van de afdaling loopt de weg anderhalve kilometer vals plat omhoog naar Pradocabalos, waarna het weer licht verder zal dalen richting Viana do Bolo. De renners rijden langs de Rio Camba, waar ze soms een mooi uitzicht over hebben. Aan natuur geen gebrek in Galicië. Langs de rivier loopt de weg nog een keer kort vals plat omhoog, maar verder is het vlak tot aan Viana do Bolo waar de coureurs na 92 kilometer passeren. Nadat de renners over een brug rijden en dit dorpje binnenrijden loopt de weg wel meteen weer omhoog. De volgende klim van de dag gaat daar meteen beginnen, de Alto de Covelo. Dit is een klim die vooral van de andere kant heel interessant is, vanuit Viana do Bolo valt het best mee. 10 kilometer aan 4%, het is wat. In Viana zelf wel een kilometer aan 5,5%, maar vervolgens gaat het twee kilometer omhoog aan 3,5%. Daarna nog een kilometer aan 5%, maar vervolgens lijkt het niet eens meer op een klim. Drie kilometer aan 2%, het is maar goed dat er daarna nog een kilometer aan 6% volgt. Daarna gaat het richting de top nog eens twee kilometer aan 4% omhoog. Na 101 kilometer komen de renners boven op deze klim van de derde categorie, die voorzien is van een brede weg met weinig bochten. Dat zal ook in de afdaling zo zijn. Het gaat negen kilometer naar beneden richting Santa Cruz, zonder dat de renners veel obstakels tegenkomen. Door een groene omgeving met veel begroeiing langs de kant van de weg gaat het vrij gezapig naar beneden, ook al dalen we aan 6%. Tijdens de afdaling rijden de renners langs As Ermidas, dat is nog wel een fotogeniek dorpje. Iets fotogenieker dan Santa Cruz, daar is de grootste attractie een bushalte.
In Santa Cruz bevinden de renners zich op minder dan 100 kilometer van de streep, toch al mooi de helft van de rit afgewerkt. De renners mogen nog zeven kilometer over dezelfde weg fietsen, die vanaf dit moment drie kilometer vlak zal zijn. Vervolgens gaat het nog eens drie kilometer verder naar beneden, over de weg die eigenlijk alleen maar breder lijkt te worden. We zijn nu bijna in de buurt van Freixido, waar het land vlak is geworden. Een bocht naar rechts volgt, met daarna een kleine tocht door Freixido. Ook hier is het vlak, maar buiten het dorp slaan we linksaf en daarna begint het weer wat omhoog te lopen. Richting Larouco loopt het ongeveer vier kilometer omhoog, met aan het begin twee makkelijke kilometers en daarna twee kilometer aan 5%. In Larouco is het even vlak, terwijl de renners buiten het dorp een prachtig uitzicht over de omgeving krijgen. Richting de top van de Alto de Hermeda, want we bevinden ons blijkbaar op een echte klim, gaat het nog eens een kilometer omhoog aan 4,5%. Na de top van deze klim gaat het zes kilometer naar beneden aan 4% gemiddeld door een schilderachtig landschap over een weg met talloze bochten. Na een aantal van die bochten, die verder niet al te lastig zijn, komen de renners uit bij een brug die ze over de Rio Bibei gaat brengen. Aan de andere kant van de rivier loopt de weg direct omhoog, hier begint de Alto de Trives. Deze Alto de Trives is een beklimming van de tweede categorie, 10,5 kilometer lang en 4,6% gemiddeld. Het begint redelijk eenvoudig met een kilometer aan 3,5%, maar daarna gaat het drie kilometer omhoog aan 5%. Vervolgens gaat het omhoog aan 4,5%, met in het verlengde daarvan twee kilometer aan 6%. Als dat achter de rug is hebben we het zwaarste gedeelte van deze klim wel gehad. Richting de top gaat het nog vier kilometer verder aan een procent of drie. Wel een prettige klim met een brede weg door een mooie omgeving. Na 139 kilometer komen de renners boven op deze klim. Tijdens de klim zijn ze ook nog door A Pobra de Trives gereden, geen onooglijk dorpje. In de buurt van dit dorpje en ook in de buurt van de top van dit klimmetje ligt het gehucht Pena Folenche. Daar hebben ze op een rots een uitzichtpunt gemaakt, van waar je een uitzicht hebt over de vallei van de Rio Navea. Maar je kan natuurlijk ook het uitzichtplatform zelf bekijken, de moeite waard.
Na de top van de klim, op 69 kilometer van de finish, is het twee kilometer vlak. Daarna volgt er een korte afdaling, langs de Rio Navea. Andermaal over een brede weg met een net laagje asfalt en een bescheiden aantal bochten. Aan het eind van dit korte stukje in dalende lijn beginnen we nog maar eens aan een ongecategoriseerde beklimming, de Alto de Cerdeira. Een klim van vijf kilometer aan iets meer dan vier procent gemiddeld. Net wat meer dan veredeld vals plat, maar wel met een paar wat lastigere stroken tussendoor. Eenmaal boven gaat er weer een paar kilometer gedaald worden, weer over een brede weg. Zonder veel noemenswaardigheden komen de renners na 152 kilometer uit in Sas de Penelas. We zijn nu behoorlijk dicht bij de tussensprint van de dag in de buurt. Buiten Sas de Penelas gaat het nog even kort naar beneden, waarna het een tweetal kilometer zo goed als vlak zal zijn. Opnieuw zal er een korte afdaling van anderhalve kilometer volgen, met andermaal een weg van een kilometer breed als ondergrond. Aan het eind van dit stukje in dalende lijn gaat het direct weer omhoog. De tussensprint ligt na 159 kilometer in Castro Caldelas, maar voor we die tussensprint bereiken moet er eerst nog anderhalve kilometer geklommen worden aan 5%. In Castro Caldelas, een pittoresk dorpje met vanzelfsprekend een kasteel, bevinden we ons op bekend terrein. In de Vuelta van 2016 reden we ook een rondje in deze omgeving en ook toen lag de tussensprint in deze plaats. Die tussensprint kwam toen pas na een lange klim over een weg die we nu deels in dalende lijn gaan afwerken.
Na een bocht naar rechts in Castro Caldelas gaat het dus naar beneden. Een afdaling van vijf kilometer over een weg die net een meter minder breed is dan alle wegen die we eerder hebben gehad. Het is ook een wat bochtigere weg met veel begroeiing langs de kant van de weg, waardoor er zowaar een keer opgelet zal moeten worden. Tijdens de afdaling passeren we nog een klein plaatsje dat Valverde heet, ik weet niet of dat een teken is. Na die vijf kilometer in dalende lijn verlaten we de doorgaande weg door een bocht naar links te nemen. De coureurs komen nu op een weg terecht die veel smaller is. Dit is best een link weggetje, omdat het nog steeds naar beneden loopt. Paar bochtjes kort achter elkaar, die dankzij de smalheid van de weg best uitdagend zijn. Op deze manier zal het twee kilometer een beetje op en af gaan, al zit het meest vervelende gedeelte voor de renners wel in het begin. Aan het eind van dit stuk gaat het alleen nog maar op. De volgende ongecategoriseerde klim van de dag staat op het programma, eentje naar het dorp A Teixeira. 2,5 kilometer aan 6% en geen enkel bergpunt te verdienen, het blijft toch een merkwaardig land. Er zitten zelfs wat stroken aan 7% bij, gewoon een serieuze klim. Ook nog steeds een klim over die smalle weg, met vooral richting de top van de klim een aantal bochten. In de straten van A Teixeira blijft het steil omhoog lopen, maar dat wordt de weg wel breder.
In A Teixeira mag de weg dan wel breder zijn geworden, buiten het dorp komt daar snel verandering in. De renners slaan een smal geitenpad in en dat pad loopt naar beneden. Grotendeels, tenminste. Er zitten ook een paar stukjes omhoog in. Het gevaar schuilt vooral in de paar bochten die dit weggetje rijk is, een paar van die bochten liggen in dalende lijn en aangezien het smal is mag je hier als renner wel flink je best doen om binnen de lijntjes te kleuren. Na een paar kilometer komen de renners uit in het dorpje Cristosende, waar ze nog even kort naar links moeten en dan naar rechts. Vervolgens komen ze terecht op het parcours van 2016. In Cristosende passeren we na 171 kilometer, op 36 kilometer van de finish. Deze kilometers zijn hetzelfde als tijdens de zesde rit van de Vuelta van 2016. Daarom pak ik er voor het gemak mijn oude voorbeschouwing maar bij, die waar nodig een kleine aanpassing krijgt.
In dit dorpje Cristosende liggen nog wat lastige bochten, maar daarna wordt het wat makkelijker. Nog steeds wel wat daalwerk en wat bochten, maar het gaat nu niet meer echt steil naar beneden. Al vrij snel begint de weg weer omhoog te lopen, de volgende klim van de dag is in aantocht. 16 kilometer lang gaat het omhoog, zonder dat het ooit heel erg steil wordt. In totaal overwinnen de renners in die 16 kilometer 500 hoogtemeters, vooral tijdens de eerste acht kilometer is het eigenlijk vooral vals plat. De tweede helft van de klim is interessanter en is deze keer ook echt een officiële klim. De vorige keer deelden ze hier geen punten uit. Er wordt geklommen richting Mirador de Cabezoás, een uitzichtpunt over de Rio Sil. Omdat de organisatie snel een naam moest bedenken hebben ze besloten om de klim de Alto de Mirador de Cabezoás te noemen, origineel! De klim bleek in 2016 toch best lastig te zijn, al zijn de stijgingspercentages nooit heel indrukwekkend. Negen kilometer aan 4,3%, volgens de organisatie. Wanneer de klim officieel begint gaat het twee kilometer aan 3,5% omhoog, met daarna een kilometer aan 6%. Vervolgens gaat het twee kilometer omhoog aan 5%, met daarna een kilometer vals plat aan 3%. Richting de top volgt er nog een kilometer aan 6%, waarna het in de laatste meters weer vals plat is. Op 18 kilometer van de streep komen de renners boven op deze klim van de derde categorie. Het zal nu weer een aantal kilometer naar beneden gaan, over de nog steeds relatief smalle weg. De afdaling gaat door een bos, maar het is niet echt steil. Er zijn nog wel wat bochten, maar heel ingewikkeld wordt het niet meer. Ondertussen passeren de renners de ene mirador na de andere. We zitten dicht bij Canón do Sil, de kloof van de Sil. Overal is er een mooi uitzicht.
Op 13 kilometer van de streep komt de koers door Cerreda en hier wordt de weg weer wat breder. Na Cerreda wordt het ook weer wat vlakker en loopt het ook een paar keer weer tijdelijk licht omhoog. Op een kilometer of 10 van de streep wordt de weg weer wat minder breed en moet er nog wat verder gedaald worden. Weer door een bos, wat het geheel wat onoverzichtelijk maakt. Niet echt enorm veel lastige bochten, maar toch een paar waarbij je wel even moet opletten. Dat bleek ook daadwerkelijk zo te zijn in 2016, op een kilometer of acht van de streep was er een redelijk grote valpartij met onder meer Bart de Clercq als slachtoffer. Op een kilometer of zes van het eind wordt de weg weer wat smaller, waarna er op 5,5 kilometer van de streep een scherpe bocht naar links volgt. Op vijf kilometer van de streep wordt het pas echt interessant, dan rijden we door Pombar. Richting Pombar begint de weg al omhoog te lopen, maar in Pombar zelf begint het echt ergens op te lijken. Twee kilometer lang gaat het aan 7,5% omhoog, dat zijn toch acceptabele percentages. Bleek in 2016 ook best beslissend te zijn, dit klimmetje. Boven op dit laatste pukkeltje van de dag is het nog drie kilometer tot de streep. Het is vervolgens een kilometer lang vlak, maar daarna is er in het absolute slot van de rit nog een afdaling. Deze afdaling is technisch gezien maar twee bochten lang, maar in die bochten gaat het wel behoorlijk steil naar beneden en de twee bochten liggen ook bijna direct na elkaar. Toch nog een klein beetje lastig. Na die twee bochten wordt het weer wat vlakker en rijden we Luintra binnen. In Luintra liggen nog een paar bochtjes, maar niets waar je echt enorm voor hoef te sturen. De rotonde waar nog voor gewaarschuwd wordt stelt weinig voor, daar kun je praktisch rechtdoor fietsen. In de laatste kilometer loopt het heel licht omhoog, meer dan vals plat is het niet. In de laatste hectometers van de rit verlaten we Luintra eigenlijk weer en eindigen we buiten dat dorp in een weiland, terwijl het nog aan een procentje of vier omhoog gaat. Tot op de centimeter nauwkeurig hetzelfde parcours als in 2016. Ik kan ook gewoon het oude kaartje erbij pakken, niks aan de hand.
Luintra is de hoofdstad van de gemeente Nogueira de Ramuín. Dan lijkt het natuurlijk alsof Luintra iets voorstelt, maar niets is minder waar. In de hele gemeente Nogueira de Ramuín wonen maar 2000 mensen. Luintra is zo ontzettend nietszeggend dat zelfs de Spaanse Wikipedia er geen pagina over heeft. Dan ben je slecht bezig hoor. Vandaar dat het verhaal op de website van de Vuelta ook over alles gaat, behalve over Luintra. Het gaat vooral over de Ribeira Sacra, de kloof van de Sil en een klooster dat hier nog ergens in de buurt schijnt te liggen. Waarom er voor is gekozen om een etappe te laten eindigen in Luintra was voor mij in 2016 een raadsel. Ze hebben zelfs niet eens een mooie kerk. Een of ander modern misbaksel, met een raar standbeeld ook nog eens. Daar lusten de honden allemaal geen brood van. Toch hebben ze in de gemeente Nogueira de Ramuín grootse plannen. Ze willen op de werelderfgoedlijst komen van UNESCO. Want naar eigen zeggen hebben ze hier een impressionante verzameling van Romaanse kunst. Kan goed zijn, maar in Luintra in ieder geval zeer zeker niet. In 2016 vond ik het dus een wonderlijke plaats om te finishen. Nu misschien iets minder, want in 2016 kregen we toch een best vermakelijke rit voorgeschoteld. Het leek aanvakelijk een rit voor de vluchters, maar Movistar besloot toch te controleren voor de eeuwige Valverde. Een sterk kopgroepje met onder meer Mathias Frank, Omar Fraile en Jan Bakelants kreeg daardoor weinig ruimte. In de lastige slotfase wist Frank weg te rijden van zijn kompanen, nadat eerder Fraile al een tijd solo had gereden. Frank hield lang stand, maar op dat laatste ongecategoriseerde klimmetje ging het mis. Nadat Movistar de hele dag op kop had gereden stuurden ze Dani Moreno in de aanval. Dat bleek een slecht idee te zijn. Simon Yates reageerde op de aanval van Moreno en bleek vrij snel een stuk sterker te zijn. Hij reed weg van Moreno en wist het gat met Frank makkelijk te dichten. Een paar meter later liet hij ook Frank achter en de rest zag hem niet meer terug. Er gingen nog wel wat meer jongens in de achtervolging, maar de grote namen hielden zich in. Valverde won dan wel weer het sprintje van de grote groep, die stiekem niet meer zo groot was. Een man of 30 samen, de rit bleek toch een ware slijtageslag te zijn. Enige domper op de feestvreugde was dat Simon Yates toen net terug was van een schorsing, maar verder was het een vermakelijke rit. De moeite waard om deze contreien nog eens te bezoeken.
In startplaats Mombuey gaat het de hele dag regenen. De temperatuur is daardoor ook niet echt hoog, slechts 22 graden. Zal wennen zijn voor de renners, na al die droogte en 37 graden en ellende. Nu andere ellende, van het stof in de drup of zoiets. In Luintra gaat het ook 22 graden worden, maar daar is minder kans op regen. Het kan wel regenen, maar het kan net zo goed droog blijven. Groetjes, Piet Paulusma. Enfin, er is in ieder geval weinig wind. Ik hoop ook op weinig regen, want met de smalle wegen en enkele lastige afdalingen kan het maar beter droog blijven. De rit begint om 12:04, nog redelijk laat als je bedenkt dat dit de langste rit is. Sporza en Eurosport zijn om 15:00 weer op de afspraak, tegen die tijd hebben de renners al meer dan 100 kilometer afgewerkt. De finish wordt verwacht tussen 17:23 en 18:00.
Twee jaar geleden dacht ik dat dit een rit voor de vluchters zou zijn. Dat had ik mis. Movistar reed voor Valverde, die uiteindelijk niet eens een poging deed om de rit te winnen. Alles laten afhangen van een aanval van Dani Moreno, wat een armoede. Ondanks het feit dat de rit niet werd gewonnen door een vroege maar een late vluchters ga ik nu alsnog uit van een rit voor de vluchters. Deze rit is nog eens 40 kilometer langer dan de rit in 2016, wat ervoor zal zorgen dat de ploegen nog minder zin zullen hebben om te controleren. Het is dan wel een ideale rit voor Valverde en ook Simon Yates zal hier graag voor de tweede keer winnen, toch kan ik me niet voorstellen dat beide heren hun hele ploeg gaan oproken met het oog op het weekend. Laat het maar lekker aan de vluchters over. Voor de sprinters is het sowieso te zwaar. In 2016 slaagde alleen Felline erin om als rappe man vooraan te eindigen, maar die was in die tijd een stuk beter dan tegenwoordig. Goed, vluchters dus. Met de kans dat Movistar gewoon de hele dag op kop gaat rijden om Carapaz aan te laten vallen ofzo.
1. King. Rit voor de vluchters, King wint.
2. Mollema. Rit voor de vluchters, Mollema wordt tweede.
3. Fraile. In 2016 reed hij ook al in de aanval tijdens deze rit. Toch was hij in die tijd wat minder sterk. Hij was wel in staat om de bergtrui twee jaar op rij te winnen, maar meedoen om de ritzege was dan weer een ander verhaal. Dat lukt tegenwoordig een stuk beter. Daarom gaat Omar hier voor een herkansing. Heeft ook al aangekondigd dat hij zich vooral op de tweede en derde week zou richten, na zijn valpartij vroeg in de Vuelta.
4. Woods. Had een paar dagen geleden al een rit kunnen winnen, als ze in het peloton niet zo hard hadden gereden. Als hij nu weer in de kopgroep terecht weet te komen is het meteen een sterke kandidaat om te winnen. Heeft niet de absolute topvorm te pakken, maar in een klein groepje is het nog steeds een sterke klimmer met een punch. Zeker met zo'n aankomst ben je dan gelijk een grote kanshebber.
5. Aranburu. De wens is de vader van de gedachte.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Een mooie rit, in ieder geval op papier. Ook een leuk klimmetje vlak voor de finish. Eigenlijk is dit de heuvelrit zoals je hoopt dat ze ze door het Centraal Massief doen tijdens de Tour.
Eljero heeft toch maar even bij Piti gepolst of hij nog zin heeft in een tripje China. Het antwoord was resoluut 'nee'.quote:
[..]
Viviani staat op 15, Groenewegen op 12 en Valverde op 11.
