SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Mooi dat hij daarvoor uit durft te komenquote:
Er rust nog best wel een stigma op volgens mij, in de sportwereld.
Volgens mij zijn sporters juist bovengemiddeld gelovig.quote:Op maandag 3 september 2018 14:22 schreef DecoAoreste het volgende:
[..]
Mooi dat hij daarvoor uit durft te komen
Nou ja, je hebt gelovig en gelovig. Een heleboel sporters slaan even snel een kruisje bij een overwinning, maar dat betekent niet altijd dat ze er echt serieus mee bezig zijn.quote:Op maandag 3 september 2018 14:24 schreef hhh38 het volgende:
[..]
Volgens mij zijn sporters juist bovengemiddeld gelovig.
91% vd wielrenners is katholiek, 2% is moslim, en de rest een ketter.quote:
[..]
Mooi dat hij daarvoor uit durft te komen
Dit is een heel protestante opmerking.quote:
[..]
Nou ja, je hebt gelovig en gelovig. Een heleboel sporters slaan even snel een kruisje bij een overwinning, maar dat betekent niet altijd dat ze er echt serieus mee bezig zijn.
Ik heb geen probleem met het katholicisme hoorquote:
[..]
Dit is een heel protestante opmerking.
Ben van huis uit zelf katholiek, tegenwoordig meer oecumenisch. Maar het is een feit dat een kruisje slaan niet hoeft te betekenen dat je erg gelovig bent.
Spekenbrink geeft elke week een communiequote:
Ik denk dat bij Lotto Soudal M. Sergeant de renners ook voorgaat in gebed voor 't eten wat denken jullie?
twitter:DanMartin86 twitterde op maandag 03-09-2018 om 18:21:24 From @lavuelta to the biggest challenge of my life. Hard to explain the mixed emotions leaving my @TeamUAEAbuDhabi boys behind but my teammate for life @JessMartin_7 needs me now as we set off on the most exciting adventure we could ever have imagined. 1/2 reageer retweet
From @twitter:DanMartin86 twitterde op maandag 03-09-2018 om 18:23:58 Thanks to my teammates and @TeamUAEAbuDhabi for the support and understanding that family always comes first. I wish the guys the best of luck in the next 2 weeks of racing. reageer retweet
Zullen ze vast vooraf rekening mee hebben gehouden dat ie papa kon worden tijdens de racequote:Op maandag 3 september 2018 18:25 schreef showtimer het volgende:
twitter:DanMartin86 twitterde op maandag 03-09-2018 om 18:21:24 From @lavuelta to the biggest challenge of my life. Hard to explain the mixed emotions leaving my @TeamUAEAbuDhabi boys behind but my teammate for life @JessMartin_7 needs me now as we set off on the most exciting adventure we could ever have imagined. 1/2 reageer retweettwitter:DanMartin86 twitterde op maandag 03-09-2018 om 18:23:58 Thanks to my teammates and @TeamUAEAbuDhabi for the support and understanding that family always comes first. I wish the guys the best of luck in the next 2 weeks of racing. reageer retweet
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
quote:
[..]
Zullen ze vast vooraf rekening mee hebben gehouden dat ie papa kon worden tijdens de race
Vrij vroeg geboren, maar misschien wisten ze dat idd al.twitter:DanMartin86 twitterde op maandag 02-04-2018 om 18:11:21 Hard to put into words how happy and excited we are right now. #Twins @JessMartin_7 https://t.co/uiUErBKngo reageer retweet
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
Amerikanen zijn daar toch bijna altijd heel open over?quote:
[..]
Mooi dat hij daarvoor uit durft te komen
Uiteraard, alleen haalde ik de acute nood niet uit deze meldingen. Zou het wel opvallend vinden als ze vooraf al hebben afgesproken dat hij vandaag naar huis gaat.quote:
[..]
Zullen ze vast vooraf rekening mee hebben gehouden dat ie papa kon worden tijdens de race
Hopelijk lijken die kinderen een beetje op mama. Anders ...
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
Hopelijk lijken die kinderen een beetje op mama. Anders ...
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
*de donder.quote:
Het gedweep met het vlaggetje begint wel lichtelijk onbeschaamd te worden zo. De bekoelde relatie met Mick Jagger is ook volledig in ere hersteld?
quote:“F*** you” kost De Plus 200 Zwitserse frank boete
Laurens De Plus werd door de UCI-wedstrijdjury in de Vuelta beboet wegens verwijten aan een commissaris. De 23-jarige Ninovieter kreeg 200 Zwitserse frank boete, of een slordige 178 euro. Het werd een dure ‘F*** you’.
Wat was er dan wel gebeurd, Laurens? “Ik moest zondag op een kleine zes kilometer van de top de favorieten van de Vuelta laten gaan. Ineens kwam er een auto met een UCI-commissaris voorbijgereden die me daarbij nog de pas afsneed. Ik was zo verwonderd dat ik in colère zoiets geroepen heb. Gewoon omdat ik midden mijn inspanning geschrokken was”, aldus de ronderenner van Quick Step Floors. De Plus kreeg zondagavond nog een berichtje van Tiesj Benoot die ook het wedstrijdcommuniqué had gezien. ‘Ferme muil, gij’, schreef Tiesj met een kwinkslag. Ik moest erom lachen. Maar ik denk dat veel renners in mijn geval onbewust hetzelfde hadden geroepen als je daar steendood bijna van de sokkel wordt gereden.” In de Vuelta is de wedstrijdjury, voorgezeten door de Canadees Wayne Pomario, anders wel héél gul met geldboetes en tijdstraffen. Zo kreeg Sagan er zaterdag ook eentje wegens stayeren toen hij terugkwam na een mechanisch oponthoud.
Wij spreken hier gewoon in VI taal. Johan Derksen zei het donder, wij zeggen het donder.quote:
[..]
*de donder.
Het gedweep met het vlaggetje begint wel lichtelijk onbeschaamd te worden zo. De bekoelde relatie met Mick Jagger is ook volledig in ere hersteld?
Put these foolish ambitions to rest.
Ow echt? Wanneer? Graag wetenschappelijk overtuigend bewijs voor ik sorry ga zeggen.quote:
[..]
Johan Derksen zei het donder
Dat gaat niet. Die uitspraak (/verspreking) is nog uit de tijd dat VI nog leuk was ergens in 2010-12. RTL heeft dat dus vakkundig uit de archieven gehaald.quote:Op maandag 3 september 2018 22:16 schreef showtimer het volgende:
[..]
Ow echt? Wanneer? Graag wetenschappelijk overtuigend bewijs voor ik sorry ga zeggen.
Put these foolish ambitions to rest.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 10: Salamanca - Bermillo de Sayago, 177 km
Zo, we zijn al bijna op de helft van de Vuelta. Na de eerste week weten we eigenlijk nog vrij weinig. De top 10 van het klassement staat binnen de minuut, het kan dus nog alle kanten op. We gaan de komende twee weken nog mooie koers krijgen, dat staat eigenlijk wel vast. Ook de eerste week was zo nu en dan de moeite waard. De Vuelta begon met een individuele tijdrit die werd gewonnen door Rohan Dennis. Geen verrassing. Ook de rit daarna leverde niet echt een verrassing op. Alejandro Valverde won voor de verandering nog maar eens een rit in de Vuelta. Na een wat magere Tour had hij zich toch nog een keer op kunnen laden voor de Ronde van Spanje. In de derde rit kregen we te maken met de eerste massasprint, die werd gewonnen door Elia Viviani. Opnieuw geen verrassing. Tot zover een voorspelbare Vuelta, maar dat veranderde op de vierde dag. De eerste aankomst bergop werd een prooi voor de vluchters en volgens traditie ging de overwinning naar een nietszeggende renner. Ben King is dit jaar gelukkige nobody die zomaar een mooi palmares in de schoot geworpen krijgt. Tussen de favorieten gebeurde er weinig. De verschillen bleven beperkt, alleen jongens als Simon Yates en Emanuel Buchmann waren in staat om richting de top van de klim weg te rijden en wat tijd te pakken. Een dag later was het weer tijd voor de vluchters. Deze keer ging de overwinning naar nobody Simon Clarke. Hij was in de sprint Bauke Mollema en Alessandro De Marchi te snel af. Het peloton nam een snipperdag. Dat was ook het plan tijdens rit 6, maar de wind gooide roet in het eten. In de finale van deze rit reden de renners langs de kust en hier ontstonden waaiers. Er was ook nog een valpartij waardoor Kelderman wat kostbare tijd verloor. Een betekenisvolle rit, die uiteindelijk werd gewonnen door de geplaagde Nacer Bouhanni. Rit 7 leek er op papier eentje voor de beter klimmende sprinters, volgens de renners zelf dan. Het bleek dat ze zich nogal verkeken op de zwaarte van het parcours en uiteindelijk bleef er maar een kleine groep over na een lastige klim én afdaling over een smalle weg en nog een klein muurtje in de finale. Een chaotische finale, waar de herboren Tony Gallopin van wist te profiteren. Sagan was zo ongeveer de enige sprinter die wist te overleven, maar hij had te weinig knechten om de boel te controleren. Zodoende kon Gallopin met een goed getimede aanval uit de greep van de groep der favorieten blijven. Sagan won de sprint van die groep, voor Valverde. Een dag later werden de rollen omgedraaid. Een aankomst die bijna niet gunstiger had kunnen zijn voor Sagan. De rit was niet bijzonder lastig, maar in de laatste kilometers liep het een beetje omhoog. Normaal gesproken niet steil genoeg voor Valverde, maar niets bleek minder waar. Sagan ging vroeg aan en Valverde wist hem nog te remonteren. De tweede overwinning voor de 38-jarige Valverde. Er zit geen sleet op. De dag voor de rustdag zagen we nog een renner zijn tweede rit winnen. De absolute non-valeur Ben King was wederom de sterkste van een groepje vluchters. Bauke Mollema werd wederom tweede. Na de lachwekkende Pool Marczynski vorig jaar moeten we het nu doen met Ben King of all places. De klassementsrenners hadden er op de dag voor de rustdag weinig zin in. Pas richting de slotklim besloten ze een beetje gas te geven. Op de slotklim waaide het dan weer hard, waardoor men besloot te wachten tot de laatste kilometer. In die laatste kilometer ging Kelderman in de aanval, in een poging om wat tijd terug te pakken. Hij slaagde daar in zekere zin wel in, kwam in dezelfde tijd binnen als Quintana en Lopez en pakte wat tijd op de rest. Een lichtgewicht als George Bennett werd bijna van de berg geblazen, arme jongen. Al met al wel een redelijk nietszeggende rit voor het klassement. Simon Yates nam wel de rode trui over van Rudy Molard, die de trui een paar dagen eerder wist te veroveren na een vroege vlucht. Met Yates als leider gaan we de tweede week in. Die week kan je in twee delen opsplitsen. Eerst drie min of meer vlakke ritten. De eerste is echt vlak, daarna zijn er wat meer heuvels. Vervolgens gaan we richting het weekend drie dagen achter elkaar de bergen in. Met La Camperona en Lagos de Covadonga krijgen we twee bekende aankomsten, met Les Praeres krijgen we een nieuweling. Die nieuweling is ook meteen de leukste, maar daar komen we later nog op terug. Eerst gaan we verder met een vlakke rit, van Salamanca richting de grens met Portugal, over de meseta.
Salamanca is een stad met 160.000 inwoners in de regio Castilië en Leon. De stad is vooral bekend als universiteitsstad en laat dat nou net de reden zijn dat we na een afwezigheid van een aantal jaar weer terugkeren naar deze prachtige stad. Het is namelijk feest in Salamanca. De universiteit, de oudste van Spanje, bestaat 800 jaar. Daarom rept de organisatie in alle officiële berichtgeving ook over VIII Centenario Universidad de Salamanca. Dat de universiteit 800 jaar is geworden is nog niet eens het enige heuglijke feit in Salamanca. Het is bovendien 30 jaar geleden dat het oude centrum van de stad is toegevoegd aan de Wereldergoedlijst van UNESCO. De overeind gebleven gebouwen behoren tot de romaanse stijl en de gotiek, maar toch vooral de bloeitijd van de Spaanse renaissance. Het ademt de intimiteit van een dorp, blijkbaar. Of dat in de praktijk daadwerkelijk zo is weet ik niet, maar het ziet er in ieder geval bijzonder fraai uit. Dat Salamanca een universiteitsstad is kan geen enkele kijker van Sporza zijn ontgaan. Bijna dagelijks delen Michel en José ons mee dat hun knechtje Hannes Tahon in deze stad heeft gestudeerd. Ik weet zelfs dat hij oud Spaans heeft gestudeerd, zo erg is het ondertussen. Hannes dus. De jongen die altijd de koersradio in de gaten houdt en normaal gesproken ook Michel en José op de hoogte brengt van de staat van het parcours. Dat laatste valt nogal tegen deze Vuelta, al meerdere keren werd het duo verrast door steile klimmetjes en smalle straatjes. Hannes zat waarschijnlijk met z'n hoofd al in Salamanca, een stad waar je als student prima kan vertoeven. Het schijnt er goedkoop te zijn, het bier kost er geen reet en op iedere hoek van de straat is er een club. En dan is het ook nog eens de ideale plaats om Spaans te leren. Wat wil een mens nog meer. Buiten de universiteit heeft Salamanca nog meer te bieden. In het centrum kom je bijvoorbeeld ook een kathedraal tegen en talloze andere gebouwen die de moeite waard zijn. Het is ook een stad die enkele bekend personen heeft voortgebracht. Als we onze blik beperken tot sportpersoonlijkheden komen we al snel uit bij Vicente del Bosque. De man die we vooral kennen van het puffen na de 5-1 van Nederland tegen Spanje. Voetbal dus, geen sport. Een bekende wielrenner uit Salamanca is Dani Navarro, renner van Cofidis die momenteel niet actief is in de Vuelta. Volgens Karsten Kroon een ontzettend domme jongen, ironisch dus dat uitgerekend hij uit een universiteitsstad komt. Zal wel uit een buitenwijk komen dan. De Vuelta is in het verleden enorm vaak in Salamanca geweest. In het recente verleden dan weer wat minder vaak. We moeten terug naar 2011. Toen werd er een tijdrit verreden in en rond Salamanca. De winst ging naar Tony Martin, daar was in die tijd weinig aan te doen. Tweede werd ene Chris Froome. Een dag eerder bleek Froome, waar nog nooit iemand van gehoord had, te kunnen klimmen. Daarna verbaasde hij de hele wereld nog eens door voor het eerst in z'n leven een goede tijdrit te rijden. De rest is nog steeds geschiedenis. In 2010 was er ook een aankomst in Salamanca, een vlakke rit werd gewonnen door Mark Cavendish. Wel een kleine groep aan het eind, dat zal met de wind te maken hebben gehad. Altijd in deze regio. Wat langer geleden zagen we in 2002 Angelo Furlan winnen in Salamanca voor Erik Zabel. Ook in 2000 en 1999 kwam men langs in Salamanca. In 2000 won de altijd kalme Davide Bramati in Salamanca, door de beste vluchter te zijn. In 1999 kwam men zelfs drie keer langs in Salamanca. Eerst een vlakke rit richting de stad, gewonnen door Marcel Wüst. Daarna reed men een dag later van Béjar naar Ciudad Rodrigo, om een rit later weer terug te keren naar Salamanca voor een tijdrit. Die werd gewonnen door Abraham Olano, waarna er een dag later nog eens een rit van start ging in de universiteitsstad. Die zou eindigen in Léon, waar Wüst nog een keer won. Kortom, in het verleden had Salamanca de zaakjes beter op orde. Nu hebben ze een jubileum nodig voor de koers nog eens passeert.
Starten doen de renners in het centrum van Salamanca, op de Plaza Mayor. Dat is een van de grootste pleinen van Spanje, naar verluidt. Groot is het in ieder geval, maar die in Madrid zal er niet veel voor onder doen. De pleinen lijken in ieder geval op elkaar, zeker met de bebouwing om het plein heen. Tijdens de neutralisatie fietst men over de plaveien door een aantal winkelstraatjes richting de kathedraal en de universiteit. Een heuse rondleiding voor Salamanca, niet slecht. Mooie stad, voor zover dat nog niet duidelijk was. Na deze tocht uitgestippeld door de lokale VVV verlaten we Salamanca aan de onderkant van de stad. Eigenlijk onhandig, want we moeten naar het noordwesten. De rit zou dan alleen wat te kort zijn, of iets in die geest, want er is nog een lusje van 50 kilometer ten zuiden van Salamanca uitgestippeld. Een paar kilometer buiten de stad begint de rit pas echt. De renners begeven zich inmiddels op een rechte en brede weg en die zal in de eerste kilometers van de rit zo goed als vlak zijn. In het dorpje Santa Marta de Tormes wordt er gezwaaid met het vlaggetje en daarna gaat het zes kilometer rechtdoor naar Calvarrasa de Abajo. Na de passage in dit dorpje gaat het nog eens zeven kilometer rechtdoor over dezelfde brede weg die nog steeds verrassend vlak is. De renners fietsen langs het vliegveld van Salamanca en komen na 13 kilometer uit in Encinas de Abajo, waar ze rechtsaf slaan. Na deze bocht liggen er twee rotondes in het parcours, waarna het weer een kilometer of zeven zo goed als rechtdoor gaat. Wel een beetje een smallere weg, die tevens wat glooiender is. Nog geen echt klimwerk, maar volledig vlak doen we dus ook tijdens deze rit niet aan. Aan het eind van dit stuk slaan de renners linksaf, richting een nog smallere en slechtere weg. Dwars tussen de akkers door rijdt men naar Garchihernández, een nogal verpauperd dorpje waar ze al een jaar of 50 niks meer hebben opgeknapt. Buiten dit dorpje komen de renners weer terecht op een grotere weg, die ze naar Alba de Tormes gaat brengen. Deze weg loopt een kilometer of vier vals plat omhoog, waarna het in Alba de Tormes zelf lichtjes naar beneden gaat. Na 32 kilometer passeren we dit dorpje dat heeft te gelden als de thuisbasis van de hertogen van Alva. Eerst Piedrahita voor de rustdag en na de rustdag Alba de Tormes, is deze Vuelta een ode aan Alva ofzo? Enfin, van een afstandje lijkt het nog wel een mooi dorpje.
De renners rijden over de brug en gaan daarna langs de andere kant van de rivier de Tormes terug naar Salamanca. Deze weg is enorm breed en kent niet veel bochten. Wel een glooiende weg, na Alba de Tormes loopt het een kilometer of vijf omhoog. Daarna gaat het even naar beneden, waarna er nog een klein klimmetje volgt. Vervolgens is het zo goed als vlak tot aan Salamanca, waar we na 53 kilometer voor de tweede keer passeren. Het is zo'n mooie stad, daar raak je niet op uitgekeken. Deze keer verlaten we Salamanca via het westen, na in de stad wat bochten en rotondes tegengekomen te zijn. Via Doñinos de Salamanca rijden de renners over een kaarsrechte weg naar Golpejas. In een stuk van 15 kilometer drie flauwe bochten, dat is alles. Het is ook nog eens een behoorlijk vlak stuk. Af en toe een paar meter hoogteverschil, maar echte klimmetjes kom je niet tegen. Na Golpejas wordt het niet direct een heel ander verhaal, over een brede en rechte weg gaat het verder door een gebied waar wel het een en ander aan landbouw wordt gedaan. Van Golpejas rijdt het peloton naar Villamayor en in dit rechte stuk van acht kilometer komen ze 60 meter hoger uit. Dat zijn de hoogteverschillen waar we het voorlopig mee moeten doen. Voorbij Villamayor gaat het nog eens een aantal kilometer rechtdoor richting Zafrón, terwijl het gewoon helemaal vlak is. Buiten Zafrón slaan de coureurs bij een rotonde rechtsaf, waarna ze over een wat slechtere weg richting Ledesma rijden. Deze weg loopt lichtjes naar beneden, een kilometer of zeven lang. De weg leidt door een open gebied. Zo open dat je in de verte Ledesma al kan zien liggen. Na 95 kilometer bereiken we deze historische plaats aan de Tormes, waar in de tijd van de Romeinen al mensen woonden. Er wonen nog niet eens 2000 mensen, toch is het een dorp met een kasteel, oude stadsmuren en een middeleeuwse en een Romeinse brug. Doen ze niet slecht.
Na wat bochtjes in het pittoreske Ledesma slaan de renners aan de rand van het dorp linksaf, waarna ze weer heel wat kilometers rechtdoor over brede wegen gaan afwerken. Tusen Ledesma en het volgende dorp, Villaseco de los Reyes, gaat het 18 kilometer rechtdoor, over een glooiende weg. Het peloton krijgt te maken met enkele korte klimmetjes. Het gaat bijvoorbeeld een keer één kilometer aan 5% omhoog. Een stukje verderop volgt er nog een strook van twee kilometer aan 3%. Tussendoor gaat het ook een aantal keer naar beneden, maar de weg is dus recht en breed. Na dit oneindig lange stuk door open vlaktes bereiken we na 112 kilometer Villaseco de los Reyes. Na Villaseco gaat het nog eens vijf kilometer volledig rechtdoor, tot in Monleras. Dit stuk van vijf kilometer is vier kilometer zo goed als vlakt, waarna er een kilometer gedaald wordt richting het stuwmeer van Almendra. Via een brug rijdt de koers over dit best wel grote meer, een redelijk verfrissend beeld na al die kilometers door dorre vlaktes. Na de brug gaat het direct weer een kilometertje aan een paar procent omhoog, waarna er een korte afdaling volgt langs terwijl men langs Sardón de los Frailes rijdt. De weg begint hier een beetje bochtiger te worden, maar is alsnog een meter of 20 breed. In de komende zes kilometer gaat het drie keer op en af. Heel spectaculair is het niet, maar het is toch wat minder vlak dan het profielkaartje doet vermoeden. Na het derde klimmetje is het even een kilometer of drie vlak, waarna het weer anderhalve kilometer vals plat omhoog loopt. Vervolgens gaat het even kort naar beneden waarna er een nieuwe strook vals plat volgt richting Almendra. In de buurt van dit dorpje bevinden we ons in de omgeving van de tussensprint van de dag. Die ligt vier kilometer verderop in Trabanca en in deze vier kilometer gaat het volledig rechtdoor in licht dalende lijn. Na 135 kilometer, in het nietige Trabanca waar amper 200 mensen wonen, volgt dan die tussensprint. Het is nu nog 42 kilometer fietsen tot de finish en het moeilijkste gedeelte van de rit is in aantocht. In Trabanca is verder niets te beleven, maar je hebt wel nog altijd het stuwmeer van Almendra in de buurt.
In Trabanca komen de renners wel nog een rotonde tegen. Ze slaan rechtsaf en rijden naar Fermoselle. Het gaat nog even rechtdoor over een rechte en vlakke weg door de open vlaktes, maar al snel bereiken de renners het nationaal park Arribes del Duero. Hier wordt de omgeving groener en rotsachtiger. Er gaat afgedaald worden richting de rivier Tormes over een wat die plotsklaps een stuk stuk bochtiger is. Deze afdaling is zes kilometer lang, met enkele snelle bochten en aan het eind zelfs nog een haarspeldbocht. Het peloton rijdt eenmaal beneden over een mooie brug, waarna het aan de andere kant van de rivier direct omhoog begint te lopen. We zitten ook ineens in een andere provincie, niet meer in Salamanca maar in Zamora. De Alto de Fermoselle begint en deze klim is vijf kilometer lang aan 5,3%. Het is een bochtige klim, zeker in het begin. Drie haarspeldbochten kort achter elkaar. Het loopt in de eerste drie kilometer van de klim aan 6% omhoog, met een paar steilere stroken. Pas richting de top wordt het wat makkelijker. In die kilometers aan 6% blijft het bochtig, dat zorgt er wel voor dat de renners af en toe een mooi uitzicht hebben over de omgeving. Wel een slechte weg trouwens, kan een nieuw laagje asfalt gebruiken. Richting de top wordt het wat rechter, vandaar dat het ook makkelijker is daar. Kilometertje aan 4%, daarna een kilometer aan 1,5% gemiddeld wegens een korte afdaling in het parcours. Vervolgens loopt het nog een paar meter wat steiler omhoog in Fermoselle zelf, waarna de top wordt bereikt. Na 149 kilometer zijn de renners boven, op 29 kilometer van de streep. Dit had een leuke finale kunnen zijn als de streep ergens in dit dorp had geleden, maar dat komt er dus niet van. Wat eigenlijk vreemd is, want volgens de organisatie finishen we wel in Fermoselle. Pas later wordt vermeld dat het eigenlijk om een finish in Bermillo de Salayo gaat, een eind verderop. Fermoselle is in ieder geval een klein dorpje aan de grens met Portugal. Een middeleeuws dorpje, met de nodige oude gebouwen. Restanten van een kasteel en dat soort werk. Al moet je hier vooral komen om in de omgeving rond te lopen. Op de grens tussen Spanje en Portugal treffen we de rivier Duero, of Douro in het Portugees, aan. In de omgeving van Fermoselle kom je wel een paar miradors tegen waar je een mooi uitzicht hebt over de kloof die de rivier in de loop der tijd heeft uitgesleten. Daar zien de renners weinig van, maar de Puente de San Lorenzo die ze wel hebben gezien was ook niet lelijk.
Na een rondje met een paar bochten door Fermoselle rijden de renners nog een aantal kilometer door de Arribes del Duero, over een bochtige maar brede weg met slecht asfalt. De weg loopt zeven kilometer vals plat omhoog, in deze kilometers komen de renners 150 meter hoger uit. Gaandeweg wordt het terrein steeds meer open. De natuur trekt zich terug en er blijft uiteindelijk vooral een kale woestenij over. Na dit stuk vals plat wordt het vlak en dat zal in zekere zin zo blijven tot aan de finish. We zullen tot aan de finish ook over dezelfde weg blijven rijden. Voorlopig nog niet in een rechte lijn, er wordt nu weer richting het stuwmeer van Almendra gereden en in de buurt van dit meer liggen er wat bochten in het parcours. Er staan ook wat verdwaalde bomen langs de kant van de weg, waardoor de wind hier even een pas op de plaats moet maken. Nadat de renners weer over het stuwmeer zijn gereden volgen er nog een stuk of drie bochten, waarna het wel volledig rechtdoor gaat tot aan de finishplaats. 13 kilometer in rechte lijn, jawel. De weg over de meseta kent weinig beschutting. Er staan her en der wat bomen, maar de wind heeft hier vrij spel. Het is een brede weg, met een relatief nieuwe laag asfalt. Desalniettemin valt het niet aan te raden om over de vluchtstrook te rijden, want daar ligt dan weer geen nieuw asfalt. De weg is licht glooiend, het gaat een paar keer voorzichtig omhoog en ook weer voorzichtig naar beneden. Klimmetjes zijn het niet, veredeld vals plat. Voorbij Villar del Buey, op acht kilometer van het eind, wordt het terrein nog leger. Een kaarsrechte weg brengt ons dan tot op één kilometer van het eind. In de laatste kilometer komen de renners weinig tegen. Er is een flauwe bocht naar rechts op 300 meter van het eind, maar dat zou eigenlijk geen probleem mogen zijn. In de laatste meters van de rit loopt het nog een paar meter vals plat omhoog.
De finish ligt in het nietige Bermillo de Sayago, een gemeente met 1085 inwoners waar de Vuelta logischerwijs nog nooit is geweest. In het dorp zelf wonen minder dan 500 mensen, toch hebben ze hier een burgemeester die in het roadbook nog een mooi verhaal ophangt. We bevinden ons op 18 kilometer van de grens met Portugal, in de provincie Zamora, regio Castilië en Leon. Ondanks het feit dat hier geen kip woont is het blijkbaar toch nog een van de grootste dorpjes in de omgeving, daarom is dit een centrumpje van diensten en industrie. Alle andere dorpjes in de omgeving zijn te klein om zelfvoorzienend te zijn, daarom is Bermillo de Sayago de hoofdstad van de regio Sayago. Ze hebben hier een vierkant plein, wat in deze regio blijkbaar ongebruikelijk is. Aan dit plein kom je het gemeentehuis tegen en een gebouw uit 1901 dat eerst werd gebruikt als gevangenis en nu als theater. Geen idee wat voor schurken hier leven als je op een populatie van een paar honderd man een gevangenis nodig hebt, maar dit geheel terzijde. Er is ook nog een kerk uit de 16e eeuw en ze vieren hier altijd op de eerste zaterdag van mei een feest. Tot zover de lofzang over Bermillo de Sayago uit het roadbook. Een plaats om te ontdekken, zeggen ze. Ben je wel snel klaar mee, waarschijnlijk. Het loont meer de moeite om in de hoek van Fermoselle te blijven hangen. Daar heb je dan in ieder geval nog de natuur. Zal ook wel de reden zijn dat Fermoselle als eerste wordt genoemd en Bermillo de Sayago daarna pas volgt. Naar Fermoselle en omgeving kun je nog wel wat toeristen trekken, in Bermillo zelf gaat dat een zware dobber worden. Al hebben ze dan wel weer jaarlijks een feest in augustus waar het hoofdbestand van lijkt te zijn dat er paraplu's omgekeerd worden opgehangen aan de waslijnen die tussen de huizen hangen. De groep die verantwoordelijk is voor die onzin heeft de afgelopen dagen heel het dorp volgehangen met fietsen. Je kan wel stellen dat ze er in Bermillo echt helemaal klaar voor zijn.
In Salamanca wordt het 26 graden. Iets beschaafdere temperaturen tijdens de tweede week, dat zal voor veel renners als een verlossing voelen. Bijna geen kans op regen en redelijk weinig wind. In Fermoselle wordt het iets warmer, 29 graden. Ook daar weinig kans op regen en op papier weinig wind. In finishplaats Bermillo de Sayago is het ongeveer hetzelfde verhaal, maar we bevinden ons wel op de meseta en daar waait het altijd. Ook als er weinig wind verwacht wordt kan het alsnog hard genoeg waaien om waaiers te veroorzaken. Zeker gezien het open karakter van de rit moeten we daar ernstig rekening mee houden. De rit begint in ieder geval om 13:21 en de uitzending begint weer ouderwets om 15:00. Zo'n integrale uitzending blijkt ook niet altijd een succes te zijn, misschien maar goed dat we nu de helft missen. De finish wordt verwacht tussen 17:27 en 17:53.
Linksom of rechtsom gaat dit een sprint worden. Misschien met waaiers, misschien zonder. Het is voorlopig ook de makkelijkste rit voor de sprinters. De twee ritten hierna zouden eventueel in een sprint kunnen eindigen, maar de kans is kleiner. Vooral de rit die hierna komt lijkt eerder wat voor de vluchters. Daarom kan ik me niet voorstellen dat de sprintersploegen deze gelegenheid laten lopen.
1. Viviani. Als er waaiers getrokken worden is Quick Step altijd op de afspraak. Als er geen waaiers getrokken worden is Quick Step ook bijna altijd op de afspraak. Bijna, de vorige keer lieten ze Viviani mooi in de steek. Dat zal niet nog een keer gebeuren, Elia gaat nu alsnog z'n tweede rit pakken.
2. Nizzolo. Vermoedelijk nog steeds op zoek naar een contract. Daarom moet hij nog een paar keer vooraan eindigen in een sprint. Na enorm lang niets gepresteerd te hebben zijn de benen nu behoorlijk in orde. Ook op de lastige aankomst in Almadén was hij in tegenstelling tot sommige andere sprinters vooraan te vinden. Dan kan hij nu ook vast weer vooraan eindigen.
3. Sagan. Als we te maken krijgen met waaiers is Sagan toch ook wel vaak van de partij. Zonder waaiers gaat hij zich vast ook weer mengen in de sprint. De vorm is nog steeds niet wat het zijn moet, maar het zou toch voldoende moeten zijn om vooraan te eindigen.
4. Consonni. Deze jongen op vier zetten bevalt me tot nu toe prima. Een keer vierde, een keer vijfde. Veilige keuze.
5. Bouhanni. De rit is al binnen, maar hij wil meer. Dat zie ik alleen niet gebeuren, tenzij Quick Step het weer verprutst. Dat laten ze normaal niet meer gebeuren, dus zien we Nacer terug op een plaats die wat beter bij zijn seizoen past.
Zo, we zijn al bijna op de helft van de Vuelta. Na de eerste week weten we eigenlijk nog vrij weinig. De top 10 van het klassement staat binnen de minuut, het kan dus nog alle kanten op. We gaan de komende twee weken nog mooie koers krijgen, dat staat eigenlijk wel vast. Ook de eerste week was zo nu en dan de moeite waard. De Vuelta begon met een individuele tijdrit die werd gewonnen door Rohan Dennis. Geen verrassing. Ook de rit daarna leverde niet echt een verrassing op. Alejandro Valverde won voor de verandering nog maar eens een rit in de Vuelta. Na een wat magere Tour had hij zich toch nog een keer op kunnen laden voor de Ronde van Spanje. In de derde rit kregen we te maken met de eerste massasprint, die werd gewonnen door Elia Viviani. Opnieuw geen verrassing. Tot zover een voorspelbare Vuelta, maar dat veranderde op de vierde dag. De eerste aankomst bergop werd een prooi voor de vluchters en volgens traditie ging de overwinning naar een nietszeggende renner. Ben King is dit jaar gelukkige nobody die zomaar een mooi palmares in de schoot geworpen krijgt. Tussen de favorieten gebeurde er weinig. De verschillen bleven beperkt, alleen jongens als Simon Yates en Emanuel Buchmann waren in staat om richting de top van de klim weg te rijden en wat tijd te pakken. Een dag later was het weer tijd voor de vluchters. Deze keer ging de overwinning naar nobody Simon Clarke. Hij was in de sprint Bauke Mollema en Alessandro De Marchi te snel af. Het peloton nam een snipperdag. Dat was ook het plan tijdens rit 6, maar de wind gooide roet in het eten. In de finale van deze rit reden de renners langs de kust en hier ontstonden waaiers. Er was ook nog een valpartij waardoor Kelderman wat kostbare tijd verloor. Een betekenisvolle rit, die uiteindelijk werd gewonnen door de geplaagde Nacer Bouhanni. Rit 7 leek er op papier eentje voor de beter klimmende sprinters, volgens de renners zelf dan. Het bleek dat ze zich nogal verkeken op de zwaarte van het parcours en uiteindelijk bleef er maar een kleine groep over na een lastige klim én afdaling over een smalle weg en nog een klein muurtje in de finale. Een chaotische finale, waar de herboren Tony Gallopin van wist te profiteren. Sagan was zo ongeveer de enige sprinter die wist te overleven, maar hij had te weinig knechten om de boel te controleren. Zodoende kon Gallopin met een goed getimede aanval uit de greep van de groep der favorieten blijven. Sagan won de sprint van die groep, voor Valverde. Een dag later werden de rollen omgedraaid. Een aankomst die bijna niet gunstiger had kunnen zijn voor Sagan. De rit was niet bijzonder lastig, maar in de laatste kilometers liep het een beetje omhoog. Normaal gesproken niet steil genoeg voor Valverde, maar niets bleek minder waar. Sagan ging vroeg aan en Valverde wist hem nog te remonteren. De tweede overwinning voor de 38-jarige Valverde. Er zit geen sleet op. De dag voor de rustdag zagen we nog een renner zijn tweede rit winnen. De absolute non-valeur Ben King was wederom de sterkste van een groepje vluchters. Bauke Mollema werd wederom tweede. Na de lachwekkende Pool Marczynski vorig jaar moeten we het nu doen met Ben King of all places. De klassementsrenners hadden er op de dag voor de rustdag weinig zin in. Pas richting de slotklim besloten ze een beetje gas te geven. Op de slotklim waaide het dan weer hard, waardoor men besloot te wachten tot de laatste kilometer. In die laatste kilometer ging Kelderman in de aanval, in een poging om wat tijd terug te pakken. Hij slaagde daar in zekere zin wel in, kwam in dezelfde tijd binnen als Quintana en Lopez en pakte wat tijd op de rest. Een lichtgewicht als George Bennett werd bijna van de berg geblazen, arme jongen. Al met al wel een redelijk nietszeggende rit voor het klassement. Simon Yates nam wel de rode trui over van Rudy Molard, die de trui een paar dagen eerder wist te veroveren na een vroege vlucht. Met Yates als leider gaan we de tweede week in. Die week kan je in twee delen opsplitsen. Eerst drie min of meer vlakke ritten. De eerste is echt vlak, daarna zijn er wat meer heuvels. Vervolgens gaan we richting het weekend drie dagen achter elkaar de bergen in. Met La Camperona en Lagos de Covadonga krijgen we twee bekende aankomsten, met Les Praeres krijgen we een nieuweling. Die nieuweling is ook meteen de leukste, maar daar komen we later nog op terug. Eerst gaan we verder met een vlakke rit, van Salamanca richting de grens met Portugal, over de meseta.
Salamanca is een stad met 160.000 inwoners in de regio Castilië en Leon. De stad is vooral bekend als universiteitsstad en laat dat nou net de reden zijn dat we na een afwezigheid van een aantal jaar weer terugkeren naar deze prachtige stad. Het is namelijk feest in Salamanca. De universiteit, de oudste van Spanje, bestaat 800 jaar. Daarom rept de organisatie in alle officiële berichtgeving ook over VIII Centenario Universidad de Salamanca. Dat de universiteit 800 jaar is geworden is nog niet eens het enige heuglijke feit in Salamanca. Het is bovendien 30 jaar geleden dat het oude centrum van de stad is toegevoegd aan de Wereldergoedlijst van UNESCO. De overeind gebleven gebouwen behoren tot de romaanse stijl en de gotiek, maar toch vooral de bloeitijd van de Spaanse renaissance. Het ademt de intimiteit van een dorp, blijkbaar. Of dat in de praktijk daadwerkelijk zo is weet ik niet, maar het ziet er in ieder geval bijzonder fraai uit. Dat Salamanca een universiteitsstad is kan geen enkele kijker van Sporza zijn ontgaan. Bijna dagelijks delen Michel en José ons mee dat hun knechtje Hannes Tahon in deze stad heeft gestudeerd. Ik weet zelfs dat hij oud Spaans heeft gestudeerd, zo erg is het ondertussen. Hannes dus. De jongen die altijd de koersradio in de gaten houdt en normaal gesproken ook Michel en José op de hoogte brengt van de staat van het parcours. Dat laatste valt nogal tegen deze Vuelta, al meerdere keren werd het duo verrast door steile klimmetjes en smalle straatjes. Hannes zat waarschijnlijk met z'n hoofd al in Salamanca, een stad waar je als student prima kan vertoeven. Het schijnt er goedkoop te zijn, het bier kost er geen reet en op iedere hoek van de straat is er een club. En dan is het ook nog eens de ideale plaats om Spaans te leren. Wat wil een mens nog meer. Buiten de universiteit heeft Salamanca nog meer te bieden. In het centrum kom je bijvoorbeeld ook een kathedraal tegen en talloze andere gebouwen die de moeite waard zijn. Het is ook een stad die enkele bekend personen heeft voortgebracht. Als we onze blik beperken tot sportpersoonlijkheden komen we al snel uit bij Vicente del Bosque. De man die we vooral kennen van het puffen na de 5-1 van Nederland tegen Spanje. Voetbal dus, geen sport. Een bekende wielrenner uit Salamanca is Dani Navarro, renner van Cofidis die momenteel niet actief is in de Vuelta. Volgens Karsten Kroon een ontzettend domme jongen, ironisch dus dat uitgerekend hij uit een universiteitsstad komt. Zal wel uit een buitenwijk komen dan. De Vuelta is in het verleden enorm vaak in Salamanca geweest. In het recente verleden dan weer wat minder vaak. We moeten terug naar 2011. Toen werd er een tijdrit verreden in en rond Salamanca. De winst ging naar Tony Martin, daar was in die tijd weinig aan te doen. Tweede werd ene Chris Froome. Een dag eerder bleek Froome, waar nog nooit iemand van gehoord had, te kunnen klimmen. Daarna verbaasde hij de hele wereld nog eens door voor het eerst in z'n leven een goede tijdrit te rijden. De rest is nog steeds geschiedenis. In 2010 was er ook een aankomst in Salamanca, een vlakke rit werd gewonnen door Mark Cavendish. Wel een kleine groep aan het eind, dat zal met de wind te maken hebben gehad. Altijd in deze regio. Wat langer geleden zagen we in 2002 Angelo Furlan winnen in Salamanca voor Erik Zabel. Ook in 2000 en 1999 kwam men langs in Salamanca. In 2000 won de altijd kalme Davide Bramati in Salamanca, door de beste vluchter te zijn. In 1999 kwam men zelfs drie keer langs in Salamanca. Eerst een vlakke rit richting de stad, gewonnen door Marcel Wüst. Daarna reed men een dag later van Béjar naar Ciudad Rodrigo, om een rit later weer terug te keren naar Salamanca voor een tijdrit. Die werd gewonnen door Abraham Olano, waarna er een dag later nog eens een rit van start ging in de universiteitsstad. Die zou eindigen in Léon, waar Wüst nog een keer won. Kortom, in het verleden had Salamanca de zaakjes beter op orde. Nu hebben ze een jubileum nodig voor de koers nog eens passeert.
Starten doen de renners in het centrum van Salamanca, op de Plaza Mayor. Dat is een van de grootste pleinen van Spanje, naar verluidt. Groot is het in ieder geval, maar die in Madrid zal er niet veel voor onder doen. De pleinen lijken in ieder geval op elkaar, zeker met de bebouwing om het plein heen. Tijdens de neutralisatie fietst men over de plaveien door een aantal winkelstraatjes richting de kathedraal en de universiteit. Een heuse rondleiding voor Salamanca, niet slecht. Mooie stad, voor zover dat nog niet duidelijk was. Na deze tocht uitgestippeld door de lokale VVV verlaten we Salamanca aan de onderkant van de stad. Eigenlijk onhandig, want we moeten naar het noordwesten. De rit zou dan alleen wat te kort zijn, of iets in die geest, want er is nog een lusje van 50 kilometer ten zuiden van Salamanca uitgestippeld. Een paar kilometer buiten de stad begint de rit pas echt. De renners begeven zich inmiddels op een rechte en brede weg en die zal in de eerste kilometers van de rit zo goed als vlak zijn. In het dorpje Santa Marta de Tormes wordt er gezwaaid met het vlaggetje en daarna gaat het zes kilometer rechtdoor naar Calvarrasa de Abajo. Na de passage in dit dorpje gaat het nog eens zeven kilometer rechtdoor over dezelfde brede weg die nog steeds verrassend vlak is. De renners fietsen langs het vliegveld van Salamanca en komen na 13 kilometer uit in Encinas de Abajo, waar ze rechtsaf slaan. Na deze bocht liggen er twee rotondes in het parcours, waarna het weer een kilometer of zeven zo goed als rechtdoor gaat. Wel een beetje een smallere weg, die tevens wat glooiender is. Nog geen echt klimwerk, maar volledig vlak doen we dus ook tijdens deze rit niet aan. Aan het eind van dit stuk slaan de renners linksaf, richting een nog smallere en slechtere weg. Dwars tussen de akkers door rijdt men naar Garchihernández, een nogal verpauperd dorpje waar ze al een jaar of 50 niks meer hebben opgeknapt. Buiten dit dorpje komen de renners weer terecht op een grotere weg, die ze naar Alba de Tormes gaat brengen. Deze weg loopt een kilometer of vier vals plat omhoog, waarna het in Alba de Tormes zelf lichtjes naar beneden gaat. Na 32 kilometer passeren we dit dorpje dat heeft te gelden als de thuisbasis van de hertogen van Alva. Eerst Piedrahita voor de rustdag en na de rustdag Alba de Tormes, is deze Vuelta een ode aan Alva ofzo? Enfin, van een afstandje lijkt het nog wel een mooi dorpje.
De renners rijden over de brug en gaan daarna langs de andere kant van de rivier de Tormes terug naar Salamanca. Deze weg is enorm breed en kent niet veel bochten. Wel een glooiende weg, na Alba de Tormes loopt het een kilometer of vijf omhoog. Daarna gaat het even naar beneden, waarna er nog een klein klimmetje volgt. Vervolgens is het zo goed als vlak tot aan Salamanca, waar we na 53 kilometer voor de tweede keer passeren. Het is zo'n mooie stad, daar raak je niet op uitgekeken. Deze keer verlaten we Salamanca via het westen, na in de stad wat bochten en rotondes tegengekomen te zijn. Via Doñinos de Salamanca rijden de renners over een kaarsrechte weg naar Golpejas. In een stuk van 15 kilometer drie flauwe bochten, dat is alles. Het is ook nog eens een behoorlijk vlak stuk. Af en toe een paar meter hoogteverschil, maar echte klimmetjes kom je niet tegen. Na Golpejas wordt het niet direct een heel ander verhaal, over een brede en rechte weg gaat het verder door een gebied waar wel het een en ander aan landbouw wordt gedaan. Van Golpejas rijdt het peloton naar Villamayor en in dit rechte stuk van acht kilometer komen ze 60 meter hoger uit. Dat zijn de hoogteverschillen waar we het voorlopig mee moeten doen. Voorbij Villamayor gaat het nog eens een aantal kilometer rechtdoor richting Zafrón, terwijl het gewoon helemaal vlak is. Buiten Zafrón slaan de coureurs bij een rotonde rechtsaf, waarna ze over een wat slechtere weg richting Ledesma rijden. Deze weg loopt lichtjes naar beneden, een kilometer of zeven lang. De weg leidt door een open gebied. Zo open dat je in de verte Ledesma al kan zien liggen. Na 95 kilometer bereiken we deze historische plaats aan de Tormes, waar in de tijd van de Romeinen al mensen woonden. Er wonen nog niet eens 2000 mensen, toch is het een dorp met een kasteel, oude stadsmuren en een middeleeuwse en een Romeinse brug. Doen ze niet slecht.
Na wat bochtjes in het pittoreske Ledesma slaan de renners aan de rand van het dorp linksaf, waarna ze weer heel wat kilometers rechtdoor over brede wegen gaan afwerken. Tusen Ledesma en het volgende dorp, Villaseco de los Reyes, gaat het 18 kilometer rechtdoor, over een glooiende weg. Het peloton krijgt te maken met enkele korte klimmetjes. Het gaat bijvoorbeeld een keer één kilometer aan 5% omhoog. Een stukje verderop volgt er nog een strook van twee kilometer aan 3%. Tussendoor gaat het ook een aantal keer naar beneden, maar de weg is dus recht en breed. Na dit oneindig lange stuk door open vlaktes bereiken we na 112 kilometer Villaseco de los Reyes. Na Villaseco gaat het nog eens vijf kilometer volledig rechtdoor, tot in Monleras. Dit stuk van vijf kilometer is vier kilometer zo goed als vlakt, waarna er een kilometer gedaald wordt richting het stuwmeer van Almendra. Via een brug rijdt de koers over dit best wel grote meer, een redelijk verfrissend beeld na al die kilometers door dorre vlaktes. Na de brug gaat het direct weer een kilometertje aan een paar procent omhoog, waarna er een korte afdaling volgt langs terwijl men langs Sardón de los Frailes rijdt. De weg begint hier een beetje bochtiger te worden, maar is alsnog een meter of 20 breed. In de komende zes kilometer gaat het drie keer op en af. Heel spectaculair is het niet, maar het is toch wat minder vlak dan het profielkaartje doet vermoeden. Na het derde klimmetje is het even een kilometer of drie vlak, waarna het weer anderhalve kilometer vals plat omhoog loopt. Vervolgens gaat het even kort naar beneden waarna er een nieuwe strook vals plat volgt richting Almendra. In de buurt van dit dorpje bevinden we ons in de omgeving van de tussensprint van de dag. Die ligt vier kilometer verderop in Trabanca en in deze vier kilometer gaat het volledig rechtdoor in licht dalende lijn. Na 135 kilometer, in het nietige Trabanca waar amper 200 mensen wonen, volgt dan die tussensprint. Het is nu nog 42 kilometer fietsen tot de finish en het moeilijkste gedeelte van de rit is in aantocht. In Trabanca is verder niets te beleven, maar je hebt wel nog altijd het stuwmeer van Almendra in de buurt.
In Trabanca komen de renners wel nog een rotonde tegen. Ze slaan rechtsaf en rijden naar Fermoselle. Het gaat nog even rechtdoor over een rechte en vlakke weg door de open vlaktes, maar al snel bereiken de renners het nationaal park Arribes del Duero. Hier wordt de omgeving groener en rotsachtiger. Er gaat afgedaald worden richting de rivier Tormes over een wat die plotsklaps een stuk stuk bochtiger is. Deze afdaling is zes kilometer lang, met enkele snelle bochten en aan het eind zelfs nog een haarspeldbocht. Het peloton rijdt eenmaal beneden over een mooie brug, waarna het aan de andere kant van de rivier direct omhoog begint te lopen. We zitten ook ineens in een andere provincie, niet meer in Salamanca maar in Zamora. De Alto de Fermoselle begint en deze klim is vijf kilometer lang aan 5,3%. Het is een bochtige klim, zeker in het begin. Drie haarspeldbochten kort achter elkaar. Het loopt in de eerste drie kilometer van de klim aan 6% omhoog, met een paar steilere stroken. Pas richting de top wordt het wat makkelijker. In die kilometers aan 6% blijft het bochtig, dat zorgt er wel voor dat de renners af en toe een mooi uitzicht hebben over de omgeving. Wel een slechte weg trouwens, kan een nieuw laagje asfalt gebruiken. Richting de top wordt het wat rechter, vandaar dat het ook makkelijker is daar. Kilometertje aan 4%, daarna een kilometer aan 1,5% gemiddeld wegens een korte afdaling in het parcours. Vervolgens loopt het nog een paar meter wat steiler omhoog in Fermoselle zelf, waarna de top wordt bereikt. Na 149 kilometer zijn de renners boven, op 29 kilometer van de streep. Dit had een leuke finale kunnen zijn als de streep ergens in dit dorp had geleden, maar dat komt er dus niet van. Wat eigenlijk vreemd is, want volgens de organisatie finishen we wel in Fermoselle. Pas later wordt vermeld dat het eigenlijk om een finish in Bermillo de Salayo gaat, een eind verderop. Fermoselle is in ieder geval een klein dorpje aan de grens met Portugal. Een middeleeuws dorpje, met de nodige oude gebouwen. Restanten van een kasteel en dat soort werk. Al moet je hier vooral komen om in de omgeving rond te lopen. Op de grens tussen Spanje en Portugal treffen we de rivier Duero, of Douro in het Portugees, aan. In de omgeving van Fermoselle kom je wel een paar miradors tegen waar je een mooi uitzicht hebt over de kloof die de rivier in de loop der tijd heeft uitgesleten. Daar zien de renners weinig van, maar de Puente de San Lorenzo die ze wel hebben gezien was ook niet lelijk.
Na een rondje met een paar bochten door Fermoselle rijden de renners nog een aantal kilometer door de Arribes del Duero, over een bochtige maar brede weg met slecht asfalt. De weg loopt zeven kilometer vals plat omhoog, in deze kilometers komen de renners 150 meter hoger uit. Gaandeweg wordt het terrein steeds meer open. De natuur trekt zich terug en er blijft uiteindelijk vooral een kale woestenij over. Na dit stuk vals plat wordt het vlak en dat zal in zekere zin zo blijven tot aan de finish. We zullen tot aan de finish ook over dezelfde weg blijven rijden. Voorlopig nog niet in een rechte lijn, er wordt nu weer richting het stuwmeer van Almendra gereden en in de buurt van dit meer liggen er wat bochten in het parcours. Er staan ook wat verdwaalde bomen langs de kant van de weg, waardoor de wind hier even een pas op de plaats moet maken. Nadat de renners weer over het stuwmeer zijn gereden volgen er nog een stuk of drie bochten, waarna het wel volledig rechtdoor gaat tot aan de finishplaats. 13 kilometer in rechte lijn, jawel. De weg over de meseta kent weinig beschutting. Er staan her en der wat bomen, maar de wind heeft hier vrij spel. Het is een brede weg, met een relatief nieuwe laag asfalt. Desalniettemin valt het niet aan te raden om over de vluchtstrook te rijden, want daar ligt dan weer geen nieuw asfalt. De weg is licht glooiend, het gaat een paar keer voorzichtig omhoog en ook weer voorzichtig naar beneden. Klimmetjes zijn het niet, veredeld vals plat. Voorbij Villar del Buey, op acht kilometer van het eind, wordt het terrein nog leger. Een kaarsrechte weg brengt ons dan tot op één kilometer van het eind. In de laatste kilometer komen de renners weinig tegen. Er is een flauwe bocht naar rechts op 300 meter van het eind, maar dat zou eigenlijk geen probleem mogen zijn. In de laatste meters van de rit loopt het nog een paar meter vals plat omhoog.
De finish ligt in het nietige Bermillo de Sayago, een gemeente met 1085 inwoners waar de Vuelta logischerwijs nog nooit is geweest. In het dorp zelf wonen minder dan 500 mensen, toch hebben ze hier een burgemeester die in het roadbook nog een mooi verhaal ophangt. We bevinden ons op 18 kilometer van de grens met Portugal, in de provincie Zamora, regio Castilië en Leon. Ondanks het feit dat hier geen kip woont is het blijkbaar toch nog een van de grootste dorpjes in de omgeving, daarom is dit een centrumpje van diensten en industrie. Alle andere dorpjes in de omgeving zijn te klein om zelfvoorzienend te zijn, daarom is Bermillo de Sayago de hoofdstad van de regio Sayago. Ze hebben hier een vierkant plein, wat in deze regio blijkbaar ongebruikelijk is. Aan dit plein kom je het gemeentehuis tegen en een gebouw uit 1901 dat eerst werd gebruikt als gevangenis en nu als theater. Geen idee wat voor schurken hier leven als je op een populatie van een paar honderd man een gevangenis nodig hebt, maar dit geheel terzijde. Er is ook nog een kerk uit de 16e eeuw en ze vieren hier altijd op de eerste zaterdag van mei een feest. Tot zover de lofzang over Bermillo de Sayago uit het roadbook. Een plaats om te ontdekken, zeggen ze. Ben je wel snel klaar mee, waarschijnlijk. Het loont meer de moeite om in de hoek van Fermoselle te blijven hangen. Daar heb je dan in ieder geval nog de natuur. Zal ook wel de reden zijn dat Fermoselle als eerste wordt genoemd en Bermillo de Sayago daarna pas volgt. Naar Fermoselle en omgeving kun je nog wel wat toeristen trekken, in Bermillo zelf gaat dat een zware dobber worden. Al hebben ze dan wel weer jaarlijks een feest in augustus waar het hoofdbestand van lijkt te zijn dat er paraplu's omgekeerd worden opgehangen aan de waslijnen die tussen de huizen hangen. De groep die verantwoordelijk is voor die onzin heeft de afgelopen dagen heel het dorp volgehangen met fietsen. Je kan wel stellen dat ze er in Bermillo echt helemaal klaar voor zijn.
In Salamanca wordt het 26 graden. Iets beschaafdere temperaturen tijdens de tweede week, dat zal voor veel renners als een verlossing voelen. Bijna geen kans op regen en redelijk weinig wind. In Fermoselle wordt het iets warmer, 29 graden. Ook daar weinig kans op regen en op papier weinig wind. In finishplaats Bermillo de Sayago is het ongeveer hetzelfde verhaal, maar we bevinden ons wel op de meseta en daar waait het altijd. Ook als er weinig wind verwacht wordt kan het alsnog hard genoeg waaien om waaiers te veroorzaken. Zeker gezien het open karakter van de rit moeten we daar ernstig rekening mee houden. De rit begint in ieder geval om 13:21 en de uitzending begint weer ouderwets om 15:00. Zo'n integrale uitzending blijkt ook niet altijd een succes te zijn, misschien maar goed dat we nu de helft missen. De finish wordt verwacht tussen 17:27 en 17:53.
Linksom of rechtsom gaat dit een sprint worden. Misschien met waaiers, misschien zonder. Het is voorlopig ook de makkelijkste rit voor de sprinters. De twee ritten hierna zouden eventueel in een sprint kunnen eindigen, maar de kans is kleiner. Vooral de rit die hierna komt lijkt eerder wat voor de vluchters. Daarom kan ik me niet voorstellen dat de sprintersploegen deze gelegenheid laten lopen.
1. Viviani. Als er waaiers getrokken worden is Quick Step altijd op de afspraak. Als er geen waaiers getrokken worden is Quick Step ook bijna altijd op de afspraak. Bijna, de vorige keer lieten ze Viviani mooi in de steek. Dat zal niet nog een keer gebeuren, Elia gaat nu alsnog z'n tweede rit pakken.
2. Nizzolo. Vermoedelijk nog steeds op zoek naar een contract. Daarom moet hij nog een paar keer vooraan eindigen in een sprint. Na enorm lang niets gepresteerd te hebben zijn de benen nu behoorlijk in orde. Ook op de lastige aankomst in Almadén was hij in tegenstelling tot sommige andere sprinters vooraan te vinden. Dan kan hij nu ook vast weer vooraan eindigen.
3. Sagan. Als we te maken krijgen met waaiers is Sagan toch ook wel vaak van de partij. Zonder waaiers gaat hij zich vast ook weer mengen in de sprint. De vorm is nog steeds niet wat het zijn moet, maar het zou toch voldoende moeten zijn om vooraan te eindigen.
4. Consonni. Deze jongen op vier zetten bevalt me tot nu toe prima. Een keer vierde, een keer vijfde. Veilige keuze.
5. Bouhanni. De rit is al binnen, maar hij wil meer. Dat zie ik alleen niet gebeuren, tenzij Quick Step het weer verprutst. Dat laten ze normaal niet meer gebeuren, dus zien we Nacer terug op een plaats die wat beter bij zijn seizoen past.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
