[Wielrennen] La Vuelta 2018 #8 - Boekman gaat de Vuelta winnen.

twitter:

EuroHoody twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 18:55:40 Congrats to Ben King who finally had chance to show his class and pay back team — he already signed contract extension for 2019 before Vuelta started (photo @lavuelta ) https://t.co/Zqq4N5H0Wp reageer retweet

Oh, Ben had z'n contract al verlengd. Doug is een ziener.

Echt, gaat iedereen op twitter ineens doen alsof Ben King een wereldtopper is? In wat voor parallel universum ben ik nu weer beland?

Ik word misselijk van figuren als Conde en Bruyneel. Flikker op daarmee

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 18:42 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Vreemde snuiter is dat.

Geef je nu toe dat je butthurt bent?

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 19:00 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Echt, gaat iedereen op twitter ineens doen alsof Ben King een wereldtopper is? In wat voor parallel universum ben ik nu weer beland?

twitter:

dougryd twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 19:31:32 wow @BenKing89 that was beautiful and what a post race interview #allin @TeamDiData #bicycleschangelives @Qhubeka #teamwithpurpose https://t.co/nlBG85xpo9 reageer retweet

Nieuwe hesjtek zelfs.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 20:15 schreef showtimer het volgende:

[..]

twitter:

dougryd twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 19:31:32 wow @BenKing89 that was beautiful and what a post race interview #allin @TeamDiData #bicycleschangelives @Qhubeka #teamwithpurpose https://t.co/nlBG85xpo9 reageer retweet

Nieuwe hesjtek zelfs.

Ik heb soms het idee dat Doug verstandelijk beperkt is.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 20:19 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Ik heb soms het idee dat Doug verstandelijk beperkt is.

Die man is zo opgelucht en zielsgelukkig, het zou me tegenvallen als Larry Warbassie geen telefoontje krijgt.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 20:32 schreef showtimer het volgende:

[..]

Die man is zo opgelucht en zielsgelukkig, het zou me tegenvallen als Larry Warbassie geen telefoontje krijgt.

Is dat niet gewoon de nieuwe aankoop van Zunwep?

Wow, EmuGOD Was ie dan echt zo goed? Zou ie misschien zelfs een een dag in het rood kunnen rijden?

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 21:06 schreef Columbiafan het volgende:
Wow, EmuGOD Was ie dan echt zo goed? Zou ie misschien zelfs een een dag in het rood kunnen rijden?

Kan de Vuelta gewoon winnen. Voor mij is er geen uitgesproken favoriet.

Etappe 5: Granada - Roquetas de Mar, 188,7 km

We zijn amper een paar dagen onderweg en de Vuelta maakt haar reputatie nu al waar. Het duurde vier dagen, maar toen won de eerste nietszeggende renner een rit. In de Giro of de Tour wint er bijna nooit een onbekende renner, maar in de Vuelta kan iedereen die al jaren anoniem rondfietst en nog nooit wat heeft gewonnen een rit pakken. Deze keer met dank aan Team Sky, dat van plan was om de rode trui kwijt te spelen. Aangezien de aanloop van de rit vlak was reed er een groepje weg zonder veel erkende klimmers. Rolland was zo'n beetje de bekendste naam en hij had nog niet eens zo heel slecht op de erelijst gestaan. Hij liet zich alleen in aanloop naar de slotklim in slaap sussen en liet zomaar een paar renners wegrijden. Met een achterstand van een seconde of 40 moest hij vervolgens aan de klim beginnen en hoewel hij in de buurt kwam lukte het nooit meer om dat gat helemaal te dichten. In den beginne waren er negen man vooraan, waaronder een herrezen Lars Boom. Of nouja, ook weer niet helemaal. Hij moest als eerste lossen, al kon hij later nog wel even 10 meter op kop rijden in het peloton. Jelle Wallays zat ook vooraan, bepaald geen klimgeit. Het was zoeken naar klimmers vooraan. Oscar Cabedo komt normaal wel aardig over een berg, maar dan blijkt de Vuelta toch nog een ander verhaal te zijn dan de Ronde van Aragon. Wel een interessante jongen om in de gaten te houden. Een man met een verhaal, maar deze zevende plaats voelt nog niet als genoeg reden om dat verhaal uitgebreid uit de doeken te doen. De strijd om de ritwinst ging uiteindelijk tussen Ben King en Nikita Stalnov. Stalnov is een ietwat obscure Kazach die jaren geleden nog met een andere naam koerste en toen geen platte prijs reed. Het ging zo slecht dat hij zelfs nog een tijd helemaal niet heeft gekoerst. In 2015 kwam hij terug in het peloton en toen was hij ineens een stuk beter. Na een wonderjaar in 2016 kreeg hij een contract bij Astana en sindsdien is hij een redelijk onzichtbare knecht. Daardoor is zijn winnaarsinstinct een beetje verdwenen, wat we tijdens deze rit ook zagen. De uitgekooktere Ben King legde hem zijn wil op en was in de sprint een stuk sneller. Een overwinning voor de Amerikaan van Dimension Data, die blijkbaar heel populair is want ineens komen er uit allerlei hoeken en gaten mensen vandaan die je vertellen dat het toch zo'n lieve jongen is die altijd hard werkt. Egan Bernal en Mikel Landa zullen er waarschijnlijk anders over denken. Landa had graag aan de start gestaan in de Vuelta, maar dankzij een moment van onachtzaamheid van King tijdens de Clasica San Sebastian ging dat aan zijn neus voorbij. Enfin, we zullen er maar vanuit gaan dat die jongens niet haatdragend zijn. In het peloton zagen we een Sky dat heel langzaam reed, waarna Movistar een poging deed om de voorsprong van de koplopers toch een klein beetje in te perken. Daarna nam Lotto Jumbo het commando over, met een sterke Floris De Tier en een imponerende Sepp Kuss. Buiten het feit dat het plannetje van Sky om de rode trui te verspelen daardoor mislukte schoten de kopmannen er niet veel mee op. Kruijswijk en Bennett reden vrij passief. Dit in tegenstelling tot Simon Yates, Emanuel Buchmann en Miguel Angel Lopez. Zij gingen allemaal in de aanval en wisten wat tijd terug te pakken op Kwiatkowski. Die jongens zijn dus allemaal in orde, verder weten we nog steeds weinig. Nog steeds ongeveer 20 man in praktisch dezelfde tijd. Alles op een zakdoek. Dat zal ook na de volgende rit niet gaan veranderen. Wel weer een lastige rit, kan opnieuw voor de vluchters zijn. Of voor de sprinters, als ze goede benen hebben.




Tijdens de vorige voorbeschouwing vergeleek ik Granada met Pau, maar die uitspraak moet ik toch een klein beetje nuanceren. Het is namelijk niet zo dat er ieder jaar een rit start of eindigt in deze stad met ongeveer 230.000 inwoners. Nee, dat valt reuze mee. Sterker nog, de laatste start in Granada dateert alweer bijna van tien jaar terug. In 2009 vertrok er een rit in Granada, met aankomst boven op Sierra de la Pandera. Damiano Cunejo won. Een jaar eerder, in 2008, ging de Vuelta van start in deze stad, met een ploegentijdrit van 7,7 kilometer die gewonnen werd door Liquigas. Een dag later zou de eerste rit in lijn ook vertrekken vanuit Granada, met aankomst in Jaén. Die rit werd dan weer gewonnen door Alejandro Valverde. Sommige dingen veranderen nooit. De laatste aankomst in Granada is nog langer geleden. We moeten dan terug naar het jaar 2007. Die rit werd gewonnen door een in bloedvorm verkerende Samuel Sanchez. Hij won op een voor hem typische manier. In een rit met een aantal beklimmingen onderweg lag de finish beneden na een afdaling. Bergop reed Manuel Beltran nog op kop, maar in de afdaling reed Samuel Sanchez met speels gemak weg van de andere favorieten en na twee keer met z'n ogen geknipperd te hebben zat hij in het wiel van Beltran. Samen met Beltran reed hij naar de finish en het sprintje won hij makkelijk, want Triki was nogal een strijkijzer. Waarom is Granada dan toch het Pau van Spanje? Omdat we er uiteindelijk toch wel ieder jaar passeren. Niet voor een aankomst of voor een finish, maar dan op z'n minst voor een tussensprint. Granada ligt aan de voet van de Sierra Nevada en bij Unipublic vinden ze het leuk om ieder jaar een andere aankomst bergop te hebben in dit gebied. Sinds ik bezig ben met de voorbeschouwinkjes passeert Granada bijna ieder jaar de revue. In 2014 reden de renners door Granada, waarna er een aankomst bergop op La Zubia volgde. Valverde won. In 2015 reden ze door Granada, waarna er een aankomst bergop op La Alpujarra volgde. Onze eigen Bertjan Lindeman won. In 2016 was er dan even een moment van verpozing, maar in 2017 waren we weer terug. Via Granada richting Alto Hoya de la Mora, waar Miguel Angel Lopez won. Zo komt Granada dus veel te vaak voor in de Vuelta. In een verder verleden ook met enige regelmaat. De Vuelta van 2005 begon ook al in deze stad, in 2006 kwamen ze hier voorbij en ga zo maar door. Dat Granada vaak in de Vuelta zit ligt niet alleen aan de Sierra Nevada, maar natuurlijk ook aan het feit dat het hier behoorlijk toeristisch is. De meeste mensen komen vanzelfsprekend voor het Alhambra, dat tijdens de vorige rit ook uitgebreid in beeld werd gebracht. Toch valt er hier meer te beleven. De Moorse invloeden zie je op meer plaatsen, zo is er nog een oude Arabische wijk te vinden en een oud badhuis. Er schijnt ook nog een klooster te zijn dat een van de mooiste barokgebouwen van Spanje zou moeten zijn. En dan is de lokale kathedraal ook nog eens een van de grootste ter wereld. Het loont kortom de moeite om eens af te zakken naar Granada.



Starten doen de renners in het centrum van Granada, in een parkje langs de rivier Genil. Al kun je die rivier het grootste gedeelte van het jaar geen rivier noemen, zo weinig water is er aanwezig. Het zonnige zuiden, altijd leuk. Na een klein rondje door Granada verlaten de renners de stad al snel. Over brede en grotendeels rechte wegen trekken ze naar het zuiden. De eerste kilometers van de rit loopt de weg vals plat omhoog. In een kilometer of 10 komen de renners ongeveer 200 meter hoger uit, dan weet je ongeveer wat voor aanloop het is. Spaans vlak, zullen we maar zeggen. Ondertussen komen de coureurs wat dorpjes, wat rotondes en wat industrieterreinen tegen. Een van de dorpjes die ze passeren heet El Puntal. Dit dorpje is aangelegd in cirkels, best creatief. De weg loopt na dit dorp niet meer vals plat omhoog, het gaat nu tien kilometer licht naar beneden. Het gaat ook tien kilometer zo goed als rechtdoor, ouderwets Spaanse praktijken. Deze rechte weg loopt na een tijdje weer een aantal kilometer vals plat omhoog. Veel stelt het niet voor, maar zo kom je aan het eind van de dag toch weer op een behoorlijk aantal hoogtemeters uit. Aan het eind van dit stukje omhoog gaat het een kilometer of zeven wat serieuzer naar beneden. Wel een mooie afdaling, met een brede weg en een aantal leuke bochten. De omgeving ziet er ook weer fraai uit, niks mis mee. Alleen in Talará, na 26 kilometer koers, wordt de afdaling even wat lastiger. In dit dorpje liggen er wat meer bochten en is de weg tevens wat smaller. De renners zoeven tussen de huizen door, waarna het buiten het dorp verder blijft dalen tot in het volgende dorp, Béznar. Hier ligt een stuwmeertje. Tevens begint de weg hier weer omhoog te lopen. Een zevental kilometer zal er weer geklommen worden, al is het vooral vals plat. Tussendoor wel een keer een kilometer aan 6%, maar dat is het dan ook wel. Aan het eind van dit stuk in stijgende lijn gaat het een kilometer naar beneden, waarna het vier kilometer min of meer vlak is. Dan nog een kleine kilometer aan een procent of vijf, voor er een wat langere afdaling van een kilometer of vier volgt, richting Órgiva. Een afdaling met wat bochten, maar de weg is breed en het asfalt is prima. Na 48 kilometer zou iedereen dus veilig in Órgiva moeten kunnen aankomen. Best een leuk dorpje trouwens. Een paar kilometer daarvoor passeert men Lanjaron, daar hebben ze bovenop een rots nog een bouwval staan. Ook leuk.




Buiten Órgiva is het even drie kilometer vlak, daarna begint de eerste officiële klim van de dag. De Alto de Órgiva, vier kilometer lang en 7% gemiddeld. Een regelmatige klim, het stijgt eigenlijk steeds aan 7%. Best een pittig ding, zoals deze hele rit eigenlijk weer gewoon ronduit vervelend is. Als je niet kan klimmen tenminste. De top van deze klim van de derde categorie volgt na 55 kilometer en daarna gaat het slechts één kilometer naar beneden. Vervolgens is het ongeveer vier kilometer vlak, waarna het drie kilometer aan 3% omhoog gaat richting Torvizcón. In de omgeving van dit dorpje is het een kilometer of vier vlak. Nouja, min of meer. We doen vandaag niet aan vlak. Het gaat in deze vier kilometer ook een paar keer omhoog en omlaag, een kwelling van een rit. Wordt daarna niet beter. Voorbij dit vlakke stuk rond Torvizcón is het nog een kilometer of 15 fietsen tot Cádiar, het voorlopig hoogste punt van de rit. In deze 15 kilometer gaat het ook nog eens 200 meter omhoog, maar tussendoor wordt er nog een paar keer kort gedaald dus al bij al moet er veel geklommen worden. Het gaat nergens aan 10% omhoog, maar al dat vals plat en net wat meer dan vals plat zal na een tijd toch in de benen kruipen. De wegen zijn wel continu breed en goed geasfalteerd. De omgeving is open, dus de wind zou eventueel invloed kunnen hebben. Na 85 kilometer komen de renners door Cádiar. Klein dorpje, maar ziet er wel leuk uit. Hierna gaat het nog even kort verder omhoog, maar de kwelling is bijna voorbij.



Buiten Cádiar loopt het nog een kilometer of twee aan een procentje of vier omhoog, maar daarna begint er een afdaling van drie kilometer. We fietsen nog steeds over dezelfde brede weg, dus ook deze afdaling is prima te doen. Na deze eerste kilometers in dalende lijn is het twee kilometer vlak, waarna het nog vijf kilometer verder naar beneden gaat. Dit tweede deel van de afdaling gaat het wat minder steil naar beneden. Beetje bijtrappen zal wel nodig zijn. Eenmaal beneden is het een kilometer of vijf min of meer vlak, met hetzelfde voorbehoud dat in Spanje altijd gemaakt moet worden. Na dit stukje Spaans vlak gaan we weer daadwerkelijk omhoog. Sprintersrit? Lijkt er steeds minder op. We krijgen doodleuk een kilometer of vijf aan 5% voorgeschoteld. Heerlijk ritje. Na dit klimmetje waar niet eens punten te verdienen zijn is het twee kilometer relatief vlak, met als bonus nog eens drie kilometer klauterwerk aan 3%. We passeren tegen die tijd Alcolea, wat een pittoresk dorpje is. Van Alcolea fietsen de renners richting Laujar de Andarax, waar na 117 kilometer de tussensprint ligt. Richting deze tussensprint is het vier kilometer vlak. Echt vlak. Klinkt ongeloofwaardig, ik weet het. In de omgeving van de tussensprint laten we ook eindelijk een keer de weg waar al een kilometer of 80 over gereden wordt achter ons. Via een andere weg rijden we naar Laujar de Andarax, terwijl er langs de kant van de weg de nodige olijfbomen te vinden zijn. Op deze agrarische activiteiten na is er verder geen donder te doen in Laujar. Desondanks hebben ze wel een opvallend gemeentehuisje.



Na de tussensprint is het nog een kilometer of vijf min of meer vlak. Het gaat zelfs een tijdje voorzichtig naar beneden. Voorbij het dorpje Fondón komen we weer uit op de weg waar we net al 80 kilometer over mochten rijden. Deze weg begint bijna meteen weer omhoog te lopen. Als je dacht dat het klimmen even voorbij was had je het toch mooi mis. Een klimmetje van drie kilometer aan 7%, moet kunnen. Leuker kunnen we het niet maken, wel heuvelachtiger. Eenmaal boven op dit klimmetje is het wel even voorbij. Het gaat nu vijf kilometer naar beneden, over de weg die nog steeds breed is en vrij weinig bochten kent. Na dit stukje in dalendel ijn is het nog eens twee kilometer vlak, waarna het nog een kilometer of zeven licht naar beneden gaat. De omgeving blijft mooi, zo langs de buitenste rand van de Sierra Nevada. Verder valt er weinig te melden. Af en toe passeren de renners een dorpje, maar ze blijven op de brede weg en komen ook amper verkeersmeubilair tegen. In de buurt van het dorpje Instunción wordt het zelfs helemaal vlak. Dat blijft zo, iets minder dan 10 kilometer. Daarna rijden de renners langs Alicun en hier ligt de voet van de laatste klim van de dag, de Alto El Marchal. Dit is een klim van de tweede categorie, 10,8 kilometer lang en 4,1% gemiddeld. De klim begint redelijk stevig, met drie kilometer aan 5%. Daarna is er een vlakke kilometer, gevolgd door een kilometer aan 4,5%. Halverwege de klim komen we de zwaarste kilometer tegen, aan 6%. Zwaar gaat het dus nooit worden, maar het is genoeg om zowat alle sprinters overboord te kieperen. Zeker als je bedenkt wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. Richting de top gaat het nog vijf kilometer omhoog aan 3,5%. Het is dus geen klim waar we klassementsrenners in de problemen zullen zien. Wel een klim waar bijna geen enkele sprinter kan overleven. Een Sagan in topvorm zou het kunnen, maar daar is overduidelijk geen sprake van. Wel een mooie klim verder. Leuke omgeving. Best groen, richting de top wordt het wat meer open en rotsachtiger. Ook dat heeft z'n charme.




Op 26,7 kilometer van de streep komen de renners boven op deze Alto El Marchal. Een lange afdaling richting finishplaats Roquetas de Mar volgt. Het gaat een kilometer of 16 naar beneden. Nog best een linke afdaling, vooral omdat het asfalt hier vrij matig is. Of was, misschien dat het sinds 2015 beter is geworden. Toentertijd kon je de scheuren in de weg in ieder geval niet op één hand tellen. Buiten dat valt het wel mee. Na de eerste twee kilometer in dalende lijn is er zelfs nog een kort knikje naar boven. Vervolgens gaat het wel steeds naar beneden, zonder hinderlijke onderbrekingen tussendoor. Voorbij het dorpje Enix bereiken we het lastigste deel van de afdaling. Het gaat hier een aantal kilometer aan 7 à 8% naar beneden, met de nodige haarspeldbochten onderweg. De weg is wel best breed, dus ik verwacht verder nog steeds niet veel problemen. De echte waaghalzen kunnen hier dan ongetwijfeld wel weer een gat slaan. Tijdens deze bochtige fase van de afdaling hebben de renners wel vaak een mooi uitzicht. Na een tijdje zien ze de zee en het stadje aan de zee dat we Roquetas de Mar plegen te noemen. Aan het eind van de bochtige fase gaat het een kilometer of twee min of meer rechtdoor, in iets minder zwaar dalende lijn. De renners komen nu terecht op een weg die nog breder is, met verser asfalt. Er komen nog wel een drietal haarspeldbochten aan, maar die zijn door de enorm brede weg helemaal makkelijk te nemen. Het zware gedeelte van de afdaling is geweest. Het is nu vooral genieten van de omgeving, die nog een stukje mooier wordt. Op 10 kilometer van de streep zijn de renners beneden en rijden ze de gemeente Roquetas de Mar binnen. Via een tweetal rotondes rijden ze de buitenwijken van de stad binnen, waarna het een tijdje rechtdoor gaat tot aan de volgende rotonde. Hier volgt een bocht schuin naar links, waarna er weer een stuk in rechte lijn volgt. Nog een rotonde, met nu een bocht schuin naar rechts. Vervolgens gaat het rechtdoor tot op een kilometer of zes van de streep. Of nouja, rechtdoor. De renners komen slechts een rotonde of zeven tegen. Keileuk. Bij rotonde nummertje acht volgt er een bocht naar links, waarna het rechtdoor gaat tot op vier kilometer van de streep. Tussendoor wel nog een rotonde of drie, want ze denken in Roquetas heel erg aan de verkeersveiligheid. Na de laatste rotonde gaat het rechtdoor tot op iets meer dan een kilometer van de streep. Zowaar geen rotondes in dit stuk, ik ben in de war. Alleen een paar flauwe bochten en een paar meter hoogteverschil. Op iets meer dan een kilometer van het eind ligt er dan wel weer een rotonde. Deze wordt genomen aan de rechterkant, terwijl de renners naar links moeten. Driekwart dus, lekker draaien. Na deze rotonde rijden de coureurs onder de boog van de laatste kilometer door en daarna mogen ze meteen rechtdoor bij de volgende rotonde. Op 500 meter van het eind volgt de laatste rotonde van de rit, misschien wel de lastigste van allemaal. Ook deze wordt weer aan de rechterkant genomen terwijl men naar links moet. Lastig allemaal. Doe mij maar geen massasprint eigenlijk, dat is vragen om problemen. In de laatste meters van de rit gaat het wel rechtdoor tot aan de finish.



Roquetas de Mar is een van de twee grote resorts aan de Costa de Almería. In de gemeente wonen ongeveer 90.000 inwoners, maar het doet vooral dienst als een vakantieoord. Het hele jaar door zijn er hier veel toeristen en tijdelijke bewoners te vinden, vanwege het klimaat dat eigenlijk altijd wel in orde schijnt te zijn. Meer dan 3000 uur zon per jaar, da's niet mis. In Roquetas de Mar hebben ze een strand. Dat merken de renners vanzelf, want de finish ligt langs de kust. Er staan hier krankzinnig veel hotels, appartementen en andere ongein. Toch zijn er ook nog wel wat originele elementen aanwezig in Roquetas de Mar. Een kasteel bijvoorbeeld, aan het water. Castillo de Santa Ana, ziet er redelijk acceptabel uit. Naast het kasteel ligt ook nog een klein haventje. Verder vind ik niet dat Roquetas bijzonder veel te bieden heeft. Het schijnt niet het allerdrukste oord te zijn, waardoor je genoeg ruimte hebt op het strand. Je hoeft geen sprintje te trekken om je ligbed te claimen. Nouja, een tip voor sommige mensen misschien. Eén keer eerder was Roquetas de Mar een finishplaats in de Vuelta. Dat was in 2002. Het werd toen een sprint, met Mario Cipollini als winnaar. Daarna kwam de Vuelta niet meer terug, maar een andere koers wel. De Clasica de Almeria eindigt soms in Roquetas de Mar. In 2013 bijvoorbeeld, toen won Mark Renshaw. Dit jaar eindigde die wedstrijd, een van de Spaanse voorjaarsklassiekers, ook in Roquetas. De altijd vervelende Caleb Ewan wist toen te winnen, voor onze eigen Danny van Poppel. Hij kent dus de rotondes van deze stad, zal het hem nu wel lukken om te winnen?

Nee, natuurlijk niet.



In startplaats Granada wordt het uiteraard weer heel warm. 33 graden in de middag, geen kans op neerslag en weinig wind. Aan de kust in Roquetas de Mar zal het iets koeler zijn, maar met 31 graden nog steeds heet. Er staat iets meer wind aan de kust, dat heeft waarschijnlijk tot gevolg dat er op de laatste klim en in de laatste kilometers tegenwind zal zijn. Nadelig voor de aanvallers. Deze rit begint redelijk vroeg, voor Spaanse begrippen. Om 11:56 staan de renners aan het vertrek. De uitzending begint uiteraard pas weer om 15:00, wat deze keer inhoudt dat we veel gaan missen. Met minder dan 80 kilometer te gaan vallen we in de koers. Tussen 16:53 en 17:29 wordt de finish verwacht, ook vroeg voor Spaanse begrippen.

In 2002 kregen we een massasprint voorgeschoteld in Roquetas de Mar en ook Clasica de Almeria eindigt steevast in een massasprint. Toch heb ik het gevoel dat we nu te maken krijgen met een rit voor de vluchters. Vooral omdat dit gewoon een enorm lastige rit is. De organisatie rept van 2500 hoogtemeters, maar waarschijnlijk kom je eerder uit bij 3000. Dat is best behoorlijk. Het probleem is ook dat het eigenlijk bijna de hele dag op en af gaat, voor de sprintersploegen was het beter geweest als er wat meer vlakke stroken waren. De eventuele tegenwind aan het eind zou dan wel weer nuttig kunnen zijn voor de sprinters, maar ik heb niet het idee dat er veel gaan overleven na die laatste klim. Het is ook maar de vraag in hoeverre het de moeite loont om je helemaal uit elkaar te trekken voor deze rit als de volgende op papier een veel grotere kans is voor de sprinters. De Vuelta is altijd onvoorspelbaar, maar het zou me echt heel erg verbazen mocht dit geen kans voor de vluchters worden. Dus ga ik vijf namen verzinnen. Al is dit zo'n rit waar je er beter net als feltet gewoon 100 kan noemen.
1. Mollema. Ha! Die zagen jullie vast niet aankomen. Flashbacks naar Le Puy-en-Velay vorig jaar in de Tour. Met een beetje fantasie kan je die ritten wel vergelijken. Als hij daar kon winnen dan kan dat hier ook. Het klassement laat hij in ieder geval definitief varen na zijn matige prestatie in Alfacar. Dan kan je maar beter meteen in de aanval gaan. Vooral ook om te tonen aan je criticasters dat je geen laffe draak bent. Zet 'm op, Bauke.
2. Devenyns. Als ze bij Quick Step een beetje slim zijn sturen ze iemand mee in de aanval. Devenyns of Serry ofzo, dan hoef je in ieder geval niet te werken voor Viviani. Überhaupt maar de vraag of Viviani dit allemaal aankan, dan kan je maar beter het zekere voor het onzekere nemen en een sterke jongen in de kopgroep zetten. Dries is sterk, na een min of meer verloren jaar wist hij 13e te worden op Caminito del Rey. Dan zit het met de beentjes wel goed en moet hij deze rit ook aankunnen.
3. De Gendt. Ja, die doet mee. Meestal kom je daar vrij snel achter, als hij op de eerste of de tweede dag al in een mongolenontsnapping zit. Voorlopig houdt hij zich nog rustig. Kan nu zomaar verandering in komen, want dit is wel een ritje voor De Gendt. Aanvangsfase met een kort klimmetje, dan kan hij weer een aantal minuten zoveel watt trappen dat de rest zit te janken in z'n wiel en dan is ie zonder enige tactiek weg. Lekker.
4. Machado. Of Goncalves, dat kan ook. In ieder geval iemand van Katusha. Aangezien ZAK er weer eens niks van bakt zullen ze daar het geweer van schouder moeten veranderen. In de aanval dus, om van dat baggerseizoen nog wat te maken. Wij kijken uit naar de fantastische aanvallen van Mau, Tiago en José.
5. Prades. De mannetjes van buiten de World Tour hebben het voorlopig moeilijk. Ook Prades bakt er tot nu toe vrij weinig van. Toch is dit op papier een rit waar hij eigenlijk in de aanval hoor te gaan. Hij komt normaal gesproken makkelijk over de bergen en is vrij snel. Dan moet je in de aanval. Tot nu toe zijn alleen de kneuzen van de ploeg in de aanval gegaan. Mag ondertussen duidelijk zijn dat je daar niets mee bereikt. Tijd voor het iets hogere segment van de ploeg, dan zit een top 10 er misschien wel in.

Ik heb het idee dat De Gendt niet erg goed is op dit moment. Eigenlijk is ie het hele seizoen al matig. Desalniettemin zal hij zeker mee zitten in de vlucht. En het is wel een rit die hem normaal gesproken heel goed ligt.

De Gendt is een vervelende act

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 03:07 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Etappe 5: Granada - Roquetas de Mar, 188,7 km

We zijn amper een paar dagen onderweg en de Vuelta maakt haar reputatie nu al waar. Het duurde vier dagen, maar toen won de eerste nietszeggende renner een rit. In de Giro of de Tour wint er bijna nooit een onbekende renner, maar in de Vuelta kan iedereen die al jaren anoniem rondfietst en nog nooit wat heeft gewonnen een rit pakken. Deze keer met dank aan Team Sky, dat van plan was om de rode trui kwijt te spelen. Aangezien de aanloop van de rit vlak was reed er een groepje weg zonder veel erkende klimmers. Rolland was zo'n beetje de bekendste naam en hij had nog niet eens zo heel slecht op de erelijst gestaan. Hij liet zich alleen in aanloop naar de slotklim in slaap sussen en liet zomaar een paar renners wegrijden. Met een achterstand van een seconde of 40 moest hij vervolgens aan de klim beginnen en hoewel hij in de buurt kwam lukte het nooit meer om dat gat helemaal te dichten. In den beginne waren er negen man vooraan, waaronder een herrezen Lars Boom. Of nouja, ook weer niet helemaal. Hij moest als eerste lossen, al kon hij later nog wel even 10 meter op kop rijden in het peloton. Jelle Wallays zat ook vooraan, bepaald geen klimgeit. Het was zoeken naar klimmers vooraan. Oscar Cabedo komt normaal wel aardig over een berg, maar dan blijkt de Vuelta toch nog een ander verhaal te zijn dan de Ronde van Aragon. Wel een interessante jongen om in de gaten te houden. Een man met een verhaal, maar deze zevende plaats voelt nog niet als genoeg reden om dat verhaal uitgebreid uit de doeken te doen. De strijd om de ritwinst ging uiteindelijk tussen Ben King en Nikita Stalnov. Stalnov is een ietwat obscure Kazach die jaren geleden nog met een andere naam koerste en toen geen platte prijs reed. Het ging zo slecht dat hij zelfs nog een tijd helemaal niet heeft gekoerst. In 2015 kwam hij terug in het peloton en toen was hij ineens een stuk beter. Na een wonderjaar in 2016 kreeg hij een contract bij Astana en sindsdien is hij een redelijk onzichtbare knecht. Daardoor is zijn winnaarsinstinct een beetje verdwenen, wat we tijdens deze rit ook zagen. De uitgekooktere Ben King legde hem zijn wil op en was in de sprint een stuk sneller. Een overwinning voor de Amerikaan van Dimension Data, die blijkbaar heel populair is want ineens komen er uit allerlei hoeken en gaten mensen vandaan die je vertellen dat het toch zo'n lieve jongen is die altijd hard werkt. Egan Bernal en Mikel Landa zullen er waarschijnlijk anders over denken. Landa had graag aan de start gestaan in de Vuelta, maar dankzij een moment van onachtzaamheid van King tijdens de Clasica San Sebastian ging dat aan zijn neus voorbij. Enfin, we zullen er maar vanuit gaan dat die jongens niet haatdragend zijn. In het peloton zagen we een Sky dat heel langzaam reed, waarna Movistar een poging deed om de voorsprong van de koplopers toch een klein beetje in te perken. Daarna nam Lotto Jumbo het commando over, met een sterke Floris De Tier en een imponerende Sepp Kuss. Buiten het feit dat het plannetje van Sky om de rode trui te verspelen daardoor mislukte schoten de kopmannen er niet veel mee op. Kruijswijk en Bennett reden vrij passief. Dit in tegenstelling tot Simon Yates, Emanuel Buchmann en Miguel Angel Lopez. Zij gingen allemaal in de aanval en wisten wat tijd terug te pakken op Kwiatkowski. Die jongens zijn dus allemaal in orde, verder weten we nog steeds weinig. Nog steeds ongeveer 20 man in praktisch dezelfde tijd. Alles op een zakdoek. Dat zal ook na de volgende rit niet gaan veranderen. Wel weer een lastige rit, kan opnieuw voor de vluchters zijn. Of voor de sprinters, als ze goede benen hebben.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Tijdens de vorige voorbeschouwing vergeleek ik Granada met Pau, maar die uitspraak moet ik toch een klein beetje nuanceren. Het is namelijk niet zo dat er ieder jaar een rit start of eindigt in deze stad met ongeveer 230.000 inwoners. Nee, dat valt reuze mee. Sterker nog, de laatste start in Granada dateert alweer bijna van tien jaar terug. In 2009 vertrok er een rit in Granada, met aankomst boven op Sierra de la Pandera. Damiano Cunejo won. Een jaar eerder, in 2008, ging de Vuelta van start in deze stad, met een ploegentijdrit van 7,7 kilometer die gewonnen werd door Liquigas. Een dag later zou de eerste rit in lijn ook vertrekken vanuit Granada, met aankomst in Jaén. Die rit werd dan weer gewonnen door Alejandro Valverde. Sommige dingen veranderen nooit. De laatste aankomst in Granada is nog langer geleden. We moeten dan terug naar het jaar 2007. Die rit werd gewonnen door een in bloedvorm verkerende Samuel Sanchez. Hij won op een voor hem typische manier. In een rit met een aantal beklimmingen onderweg lag de finish beneden na een afdaling. Bergop reed Manuel Beltran nog op kop, maar in de afdaling reed Samuel Sanchez met speels gemak weg van de andere favorieten en na twee keer met z'n ogen geknipperd te hebben zat hij in het wiel van Beltran. Samen met Beltran reed hij naar de finish en het sprintje won hij makkelijk, want Triki was nogal een strijkijzer. Waarom is Granada dan toch het Pau van Spanje? Omdat we er uiteindelijk toch wel ieder jaar passeren. Niet voor een aankomst of voor een finish, maar dan op z'n minst voor een tussensprint. Granada ligt aan de voet van de Sierra Nevada en bij Unipublic vinden ze het leuk om ieder jaar een andere aankomst bergop te hebben in dit gebied. Sinds ik bezig ben met de voorbeschouwinkjes passeert Granada bijna ieder jaar de revue. In 2014 reden de renners door Granada, waarna er een aankomst bergop op La Zubia volgde. Valverde won. In 2015 reden ze door Granada, waarna er een aankomst bergop op La Alpujarra volgde. Onze eigen Bertjan Lindeman won. In 2016 was er dan even een moment van verpozing, maar in 2017 waren we weer terug. Via Granada richting Alto Hoya de la Mora, waar Miguel Angel Lopez won. Zo komt Granada dus veel te vaak voor in de Vuelta. In een verder verleden ook met enige regelmaat. De Vuelta van 2005 begon ook al in deze stad, in 2006 kwamen ze hier voorbij en ga zo maar door. Dat Granada vaak in de Vuelta zit ligt niet alleen aan de Sierra Nevada, maar natuurlijk ook aan het feit dat het hier behoorlijk toeristisch is. De meeste mensen komen vanzelfsprekend voor het Alhambra, dat tijdens de vorige rit ook uitgebreid in beeld werd gebracht. Toch valt er hier meer te beleven. De Moorse invloeden zie je op meer plaatsen, zo is er nog een oude Arabische wijk te vinden en een oud badhuis. Er schijnt ook nog een klooster te zijn dat een van de mooiste barokgebouwen van Spanje zou moeten zijn. En dan is de lokale kathedraal ook nog eens een van de grootste ter wereld. Het loont kortom de moeite om eens af te zakken naar Granada.

[ afbeelding ]

Starten doen de renners in het centrum van Granada, in een parkje langs de rivier Genil. Al kun je die rivier het grootste gedeelte van het jaar geen rivier noemen, zo weinig water is er aanwezig. Het zonnige zuiden, altijd leuk. Na een klein rondje door Granada verlaten de renners de stad al snel. Over brede en grotendeels rechte wegen trekken ze naar het zuiden. De eerste kilometers van de rit loopt de weg vals plat omhoog. In een kilometer of 10 komen de renners ongeveer 200 meter hoger uit, dan weet je ongeveer wat voor aanloop het is. Spaans vlak, zullen we maar zeggen. Ondertussen komen de coureurs wat dorpjes, wat rotondes en wat industrieterreinen tegen. Een van de dorpjes die ze passeren heet El Puntal. Dit dorpje is aangelegd in cirkels, best creatief. De weg loopt na dit dorp niet meer vals plat omhoog, het gaat nu tien kilometer licht naar beneden. Het gaat ook tien kilometer zo goed als rechtdoor, ouderwets Spaanse praktijken. Deze rechte weg loopt na een tijdje weer een aantal kilometer vals plat omhoog. Veel stelt het niet voor, maar zo kom je aan het eind van de dag toch weer op een behoorlijk aantal hoogtemeters uit. Aan het eind van dit stukje omhoog gaat het een kilometer of zeven wat serieuzer naar beneden. Wel een mooie afdaling, met een brede weg en een aantal leuke bochten. De omgeving ziet er ook weer fraai uit, niks mis mee. Alleen in Talará, na 26 kilometer koers, wordt de afdaling even wat lastiger. In dit dorpje liggen er wat meer bochten en is de weg tevens wat smaller. De renners zoeven tussen de huizen door, waarna het buiten het dorp verder blijft dalen tot in het volgende dorp, Béznar. Hier ligt een stuwmeertje. Tevens begint de weg hier weer omhoog te lopen. Een zevental kilometer zal er weer geklommen worden, al is het vooral vals plat. Tussendoor wel een keer een kilometer aan 6%, maar dat is het dan ook wel. Aan het eind van dit stuk in stijgende lijn gaat het een kilometer naar beneden, waarna het vier kilometer min of meer vlak is. Dan nog een kleine kilometer aan een procent of vijf, voor er een wat langere afdaling van een kilometer of vier volgt, richting Órgiva. Een afdaling met wat bochten, maar de weg is breed en het asfalt is prima. Na 48 kilometer zou iedereen dus veilig in Órgiva moeten kunnen aankomen. Best een leuk dorpje trouwens. Een paar kilometer daarvoor passeert men Lanjaron, daar hebben ze bovenop een rots nog een bouwval staan. Ook leuk.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Buiten Órgiva is het even drie kilometer vlak, daarna begint de eerste officiële klim van de dag. De Alto de Órgiva, vier kilometer lang en 7% gemiddeld. Een regelmatige klim, het stijgt eigenlijk steeds aan 7%. Best een pittig ding, zoals deze hele rit eigenlijk weer gewoon ronduit vervelend is. Als je niet kan klimmen tenminste. De top van deze klim van de derde categorie volgt na 55 kilometer en daarna gaat het slechts één kilometer naar beneden. Vervolgens is het ongeveer vier kilometer vlak, waarna het drie kilometer aan 3% omhoog gaat richting Torvizcón. In de omgeving van dit dorpje is het een kilometer of vier vlak. Nouja, min of meer. We doen vandaag niet aan vlak. Het gaat in deze vier kilometer ook een paar keer omhoog en omlaag, een kwelling van een rit. Wordt daarna niet beter. Voorbij dit vlakke stuk rond Torvizcón is het nog een kilometer of 15 fietsen tot Cádiar, het voorlopig hoogste punt van de rit. In deze 15 kilometer gaat het ook nog eens 200 meter omhoog, maar tussendoor wordt er nog een paar keer kort gedaald dus al bij al moet er veel geklommen worden. Het gaat nergens aan 10% omhoog, maar al dat vals plat en net wat meer dan vals plat zal na een tijd toch in de benen kruipen. De wegen zijn wel continu breed en goed geasfalteerd. De omgeving is open, dus de wind zou eventueel invloed kunnen hebben. Na 85 kilometer komen de renners door Cádiar. Klein dorpje, maar ziet er wel leuk uit. Hierna gaat het nog even kort verder omhoog, maar de kwelling is bijna voorbij.

[ afbeelding ]

Buiten Cádiar loopt het nog een kilometer of twee aan een procentje of vier omhoog, maar daarna begint er een afdaling van drie kilometer. We fietsen nog steeds over dezelfde brede weg, dus ook deze afdaling is prima te doen. Na deze eerste kilometers in dalende lijn is het twee kilometer vlak, waarna het nog vijf kilometer verder naar beneden gaat. Dit tweede deel van de afdaling gaat het wat minder steil naar beneden. Beetje bijtrappen zal wel nodig zijn. Eenmaal beneden is het een kilometer of vijf min of meer vlak, met hetzelfde voorbehoud dat in Spanje altijd gemaakt moet worden. Na dit stukje Spaans vlak gaan we weer daadwerkelijk omhoog. Sprintersrit? Lijkt er steeds minder op. We krijgen doodleuk een kilometer of vijf aan 5% voorgeschoteld. Heerlijk ritje. Na dit klimmetje waar niet eens punten te verdienen zijn is het twee kilometer relatief vlak, met als bonus nog eens drie kilometer klauterwerk aan 3%. We passeren tegen die tijd Alcolea, wat een pittoresk dorpje is. Van Alcolea fietsen de renners richting Laujar de Andarax, waar na 117 kilometer de tussensprint ligt. Richting deze tussensprint is het vier kilometer vlak. Echt vlak. Klinkt ongeloofwaardig, ik weet het. In de omgeving van de tussensprint laten we ook eindelijk een keer de weg waar al een kilometer of 80 over gereden wordt achter ons. Via een andere weg rijden we naar Laujar de Andarax, terwijl er langs de kant van de weg de nodige olijfbomen te vinden zijn. Op deze agrarische activiteiten na is er verder geen donder te doen in Laujar. Desondanks hebben ze wel een opvallend gemeentehuisje.

[ afbeelding ]

Na de tussensprint is het nog een kilometer of vijf min of meer vlak. Het gaat zelfs een tijdje voorzichtig naar beneden. Voorbij het dorpje Fondón komen we weer uit op de weg waar we net al 80 kilometer over mochten rijden. Deze weg begint bijna meteen weer omhoog te lopen. Als je dacht dat het klimmen even voorbij was had je het toch mooi mis. Een klimmetje van drie kilometer aan 7%, moet kunnen. Leuker kunnen we het niet maken, wel heuvelachtiger. Eenmaal boven op dit klimmetje is het wel even voorbij. Het gaat nu vijf kilometer naar beneden, over de weg die nog steeds breed is en vrij weinig bochten kent. Na dit stukje in dalendel ijn is het nog eens twee kilometer vlak, waarna het nog een kilometer of zeven licht naar beneden gaat. De omgeving blijft mooi, zo langs de buitenste rand van de Sierra Nevada. Verder valt er weinig te melden. Af en toe passeren de renners een dorpje, maar ze blijven op de brede weg en komen ook amper verkeersmeubilair tegen. In de buurt van het dorpje Instunción wordt het zelfs helemaal vlak. Dat blijft zo, iets minder dan 10 kilometer. Daarna rijden de renners langs Alicun en hier ligt de voet van de laatste klim van de dag, de Alto El Marchal. Dit is een klim van de tweede categorie, 10,8 kilometer lang en 4,1% gemiddeld. De klim begint redelijk stevig, met drie kilometer aan 5%. Daarna is er een vlakke kilometer, gevolgd door een kilometer aan 4,5%. Halverwege de klim komen we de zwaarste kilometer tegen, aan 6%. Zwaar gaat het dus nooit worden, maar het is genoeg om zowat alle sprinters overboord te kieperen. Zeker als je bedenkt wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. Richting de top gaat het nog vijf kilometer omhoog aan 3,5%. Het is dus geen klim waar we klassementsrenners in de problemen zullen zien. Wel een klim waar bijna geen enkele sprinter kan overleven. Een Sagan in topvorm zou het kunnen, maar daar is overduidelijk geen sprake van. Wel een mooie klim verder. Leuke omgeving. Best groen, richting de top wordt het wat meer open en rotsachtiger. Ook dat heeft z'n charme.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Op 26,7 kilometer van de streep komen de renners boven op deze Alto El Marchal. Een lange afdaling richting finishplaats Roquetas de Mar volgt. Het gaat een kilometer of 16 naar beneden. Nog best een linke afdaling, vooral omdat het asfalt hier vrij matig is. Of was, misschien dat het sinds 2015 beter is geworden. Toentertijd kon je de scheuren in de weg in ieder geval niet op één hand tellen. Buiten dat valt het wel mee. Na de eerste twee kilometer in dalende lijn is er zelfs nog een kort knikje naar boven. Vervolgens gaat het wel steeds naar beneden, zonder hinderlijke onderbrekingen tussendoor. Voorbij het dorpje Enix bereiken we het lastigste deel van de afdaling. Het gaat hier een aantal kilometer aan 7 à 8% naar beneden, met de nodige haarspeldbochten onderweg. De weg is wel best breed, dus ik verwacht verder nog steeds niet veel problemen. De echte waaghalzen kunnen hier dan ongetwijfeld wel weer een gat slaan. Tijdens deze bochtige fase van de afdaling hebben de renners wel vaak een mooi uitzicht. Na een tijdje zien ze de zee en het stadje aan de zee dat we Roquetas de Mar plegen te noemen. Aan het eind van de bochtige fase gaat het een kilometer of twee min of meer rechtdoor, in iets minder zwaar dalende lijn. De renners komen nu terecht op een weg die nog breder is, met verser asfalt. Er komen nog wel een drietal haarspeldbochten aan, maar die zijn door de enorm brede weg helemaal makkelijk te nemen. Het zware gedeelte van de afdaling is geweest. Het is nu vooral genieten van de omgeving, die nog een stukje mooier wordt. Op 10 kilometer van de streep zijn de renners beneden en rijden ze de gemeente Roquetas de Mar binnen. Via een tweetal rotondes rijden ze de buitenwijken van de stad binnen, waarna het een tijdje rechtdoor gaat tot aan de volgende rotonde. Hier volgt een bocht schuin naar links, waarna er weer een stuk in rechte lijn volgt. Nog een rotonde, met nu een bocht schuin naar rechts. Vervolgens gaat het rechtdoor tot op een kilometer of zes van de streep. Of nouja, rechtdoor. De renners komen slechts een rotonde of zeven tegen. Keileuk. Bij rotonde nummertje acht volgt er een bocht naar links, waarna het rechtdoor gaat tot op vier kilometer van de streep. Tussendoor wel nog een rotonde of drie, want ze denken in Roquetas heel erg aan de verkeersveiligheid. Na de laatste rotonde gaat het rechtdoor tot op iets meer dan een kilometer van de streep. Zowaar geen rotondes in dit stuk, ik ben in de war. Alleen een paar flauwe bochten en een paar meter hoogteverschil. Op iets meer dan een kilometer van het eind ligt er dan wel weer een rotonde. Deze wordt genomen aan de rechterkant, terwijl de renners naar links moeten. Driekwart dus, lekker draaien. Na deze rotonde rijden de coureurs onder de boog van de laatste kilometer door en daarna mogen ze meteen rechtdoor bij de volgende rotonde. Op 500 meter van het eind volgt de laatste rotonde van de rit, misschien wel de lastigste van allemaal. Ook deze wordt weer aan de rechterkant genomen terwijl men naar links moet. Lastig allemaal. Doe mij maar geen massasprint eigenlijk, dat is vragen om problemen. In de laatste meters van de rit gaat het wel rechtdoor tot aan de finish.

[ afbeelding ]

Roquetas de Mar is een van de twee grote resorts aan de Costa de Almería. In de gemeente wonen ongeveer 90.000 inwoners, maar het doet vooral dienst als een vakantieoord. Het hele jaar door zijn er hier veel toeristen en tijdelijke bewoners te vinden, vanwege het klimaat dat eigenlijk altijd wel in orde schijnt te zijn. Meer dan 3000 uur zon per jaar, da's niet mis. In Roquetas de Mar hebben ze een strand. Dat merken de renners vanzelf, want de finish ligt langs de kust. Er staan hier krankzinnig veel hotels, appartementen en andere ongein. Toch zijn er ook nog wel wat originele elementen aanwezig in Roquetas de Mar. Een kasteel bijvoorbeeld, aan het water. Castillo de Santa Ana, ziet er redelijk acceptabel uit. Naast het kasteel ligt ook nog een klein haventje. Verder vind ik niet dat Roquetas bijzonder veel te bieden heeft. Het schijnt niet het allerdrukste oord te zijn, waardoor je genoeg ruimte hebt op het strand. Je hoeft geen sprintje te trekken om je ligbed te claimen. Nouja, een tip voor sommige mensen misschien. Eén keer eerder was Roquetas de Mar een finishplaats in de Vuelta. Dat was in 2002. Het werd toen een sprint, met Mario Cipollini als winnaar. Daarna kwam de Vuelta niet meer terug, maar een andere koers wel. De Clasica de Almeria eindigt soms in Roquetas de Mar. In 2013 bijvoorbeeld, toen won Mark Renshaw. Dit jaar eindigde die wedstrijd, een van de Spaanse voorjaarsklassiekers, ook in Roquetas. De altijd vervelende Caleb Ewan wist toen te winnen, voor onze eigen Danny van Poppel. Hij kent dus de rotondes van deze stad, zal het hem nu wel lukken om te winnen?

Nee, natuurlijk niet.

[ afbeelding ]

In startplaats Granada wordt het uiteraard weer heel warm. 33 graden in de middag, geen kans op neerslag en weinig wind. Aan de kust in Roquetas de Mar zal het iets koeler zijn, maar met 31 graden nog steeds heet. Er staat iets meer wind aan de kust, dat heeft waarschijnlijk tot gevolg dat er op de laatste klim en in de laatste kilometers tegenwind zal zijn. Nadelig voor de aanvallers. Deze rit begint redelijk vroeg, voor Spaanse begrippen. Om 11:56 staan de renners aan het vertrek. De uitzending begint uiteraard pas weer om 15:00, wat deze keer inhoudt dat we veel gaan missen. Met minder dan 80 kilometer te gaan vallen we in de koers. Tussen 16:53 en 17:29 wordt de finish verwacht, ook vroeg voor Spaanse begrippen.

In 2002 kregen we een massasprint voorgeschoteld in Roquetas de Mar en ook Clasica de Almeria eindigt steevast in een massasprint. Toch heb ik het gevoel dat we nu te maken krijgen met een rit voor de vluchters. Vooral omdat dit gewoon een enorm lastige rit is. De organisatie rept van 2500 hoogtemeters, maar waarschijnlijk kom je eerder uit bij 3000. Dat is best behoorlijk. Het probleem is ook dat het eigenlijk bijna de hele dag op en af gaat, voor de sprintersploegen was het beter geweest als er wat meer vlakke stroken waren. De eventuele tegenwind aan het eind zou dan wel weer nuttig kunnen zijn voor de sprinters, maar ik heb niet het idee dat er veel gaan overleven na die laatste klim. Het is ook maar de vraag in hoeverre het de moeite loont om je helemaal uit elkaar te trekken voor deze rit als de volgende op papier een veel grotere kans is voor de sprinters. De Vuelta is altijd onvoorspelbaar, maar het zou me echt heel erg verbazen mocht dit geen kans voor de vluchters worden. Dus ga ik vijf namen verzinnen. Al is dit zo'n rit waar je er beter net als feltet gewoon 100 kan noemen.
1. Mollema. Ha! Die zagen jullie vast niet aankomen. Flashbacks naar Le Puy-en-Velay vorig jaar in de Tour. Met een beetje fantasie kan je die ritten wel vergelijken. Als hij daar kon winnen dan kan dat hier ook. Het klassement laat hij in ieder geval definitief varen na zijn matige prestatie in Alfacar. Dan kan je maar beter meteen in de aanval gaan. Vooral ook om te tonen aan je criticasters dat je geen laffe draak bent. Zet 'm op, Bauke.
2. Devenyns. Als ze bij Quick Step een beetje slim zijn sturen ze iemand mee in de aanval. Devenyns of Serry ofzo, dan hoef je in ieder geval niet te werken voor Viviani. Überhaupt maar de vraag of Viviani dit allemaal aankan, dan kan je maar beter het zekere voor het onzekere nemen en een sterke jongen in de kopgroep zetten. Dries is sterk, na een min of meer verloren jaar wist hij 13e te worden op Caminito del Rey. Dan zit het met de beentjes wel goed en moet hij deze rit ook aankunnen.
3. De Gendt. Ja, die doet mee. Meestal kom je daar vrij snel achter, als hij op de eerste of de tweede dag al in een mongolenontsnapping zit. Voorlopig houdt hij zich nog rustig. Kan nu zomaar verandering in komen, want dit is wel een ritje voor De Gendt. Aanvangsfase met een kort klimmetje, dan kan hij weer een aantal minuten zoveel watt trappen dat de rest zit te janken in z'n wiel en dan is ie zonder enige tactiek weg. Lekker.
4. Machado. Of Goncalves, dat kan ook. In ieder geval iemand van Katusha. Aangezien ZAK er weer eens niks van bakt zullen ze daar het geweer van schouder moeten veranderen. In de aanval dus, om van dat baggerseizoen nog wat te maken. Wij kijken uit naar de fantastische aanvallen van Mau, Tiago en José.
5. Prades. De mannetjes van buiten de World Tour hebben het voorlopig moeilijk. Ook Prades bakt er tot nu toe vrij weinig van. Toch is dit op papier een rit waar hij eigenlijk in de aanval hoor te gaan. Hij komt normaal gesproken makkelijk over de bergen en is vrij snel. Dan moet je in de aanval. Tot nu toe zijn alleen de kneuzen van de ploeg in de aanval gegaan. Mag ondertussen duidelijk zijn dat je daar niets mee bereikt. Tijd voor het iets hogere segment van de ploeg, dan zit een top 10 er misschien wel in.

Maar De Gendt zat al mee in de tweede etappe.

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 11:54 schreef wimderon het volgende:

[..]

Maar De Gendt zat al mee in de tweede etappe.

Maar de tweede etappe heb ik niet gezien.

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 12:09 schreef Mani89 het volgende:
Gelukkig ga ik de ontsnappingstress weer lekker missen. Ik zie het vanmiddag wel.

10km, no break
12:08
Attacks keep flying. Riders have a feeling it's a day for the breakaway.

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 12:14 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Niet gelezen. Ik ben weg.

4 attackers
12:13
A small group of riders is travelling slightly ahead of the bunch after 15km.

Spannend!

Nog steeds niemand weg. Dus hebben we nog wel tijd om even naar wat nieuwe hoogtepunten van de magische tablet te kijken.

twitter:

DeniseBayliss twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 16:39:23 PMSL little Video I made today @EwonSprokler @TPV01 and other will love #LaVuelta18 #motors https://t.co/Ao5wEydr3n reageer retweet

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 12:21 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Nog steeds niemand weg. Dus hebben we nog wel tijd om even naar wat nieuwe hoogtepunten van de magische tablet te kijken.

twitter:

DeniseBayliss twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 16:39:23 PMSL little Video I made today @EwonSprokler @TPV01 and other will love #LaVuelta18 #motors https://t.co/Ao5wEydr3n reageer retweet

De Gendt nu alleen.

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 12:21 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Nog steeds niemand weg. Dus hebben we nog wel tijd om even naar wat nieuwe hoogtepunten van de magische tablet te kijken.

twitter:

DeniseBayliss twitterde op dinsdag 28-08-2018 om 16:39:23 PMSL little Video I made today @EwonSprokler @TPV01 and other will love #LaVuelta18 #motors https://t.co/Ao5wEydr3n reageer retweet

Ze hebben allemaal bijna al een soort van motortje/servo in de derailleur zitten om elektronisch mee te schakelen, en een accu die dat voed. Ik vraag me dan af hoe die magische tablet in staat is om onderschijt te maken tussen een motortje om de fiets aan te drijven.

quote:

Op woensdag 29 augustus 2018 12:23 schreef TheArt het volgende:
De Gendt nu alleen.

De onvermijdelijke Geniez in de achtervolging. Het is immers de Vuelta.