OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Zelf ben ik (nog) geen ouder, echter ben ik enorm benieuwd naar jullie ervaringen met onderstaand 'probleem':
Tegen die tijd dat ik pappa ben en mijn kinderen naar school gaan, wil ik het liefste dat we alles met elkaar delen. Worden ze gepest, dan vertellen ze het tegen mij en ben ik een luisterend oor. Ze kroppen niets op en laten me weten als er iets mis is. In een notendop: Ik wil zó graag voorkomen dat ik als ouder een standaardgesprek krijgt a la:
- 'Hoe was het op school?'
- 'Goed.'
Terwijl hij/zij diep van binnen met problemen worstelt, maar zich schaamt ze te delen. Ze probeert het 'perfecte kind te zijn wat wij willen dat hij/zij moet zijn'. Het lijkt mij normaal in een gezin dat dit zich zo afspeelt, tenminste, ik maakte me er vroeger ook schuldig aan. Sterker nog: afgelopen weekend vroeg mijn moeder waarom ik niet meedeed aan een reünie van de Middelbare school. Ze schrok toen ik de waarheid vertelde, dat ik daar de ergste tijd van mijn leven heb gehad en ik die mensen nooit meer hoef te zien. Omdat ik op die jonge leeftijd alles opkropte en de schijn hield dat alles ok was, had ze helemaal niets door. Ik val in herhaling, maar ik wil dit later voorkomen met mijn eigen kinderen. Het is toch veel fijner dat je kinderen eerlijk zijn als ze e.g. worden gepest of andere dingen delen. Denk aan hun passies, kalverliefdes of watdanook.
Hoe pakken de ervaren ouders dit aan? Of maak ik nu een probleem van niets?
---------------
Zelf heb ik wel een idee om dit aan te pakken - Heel simpel. Als je wilt dat je kinderen meer met je delen, moet je zelf beginnen ook te delen. Ik wil dan ook - als mijn kinderen op school zitten - mijn problemen over b.v. werk, collega's of watdanook met ze delen. Geen 'grote-mensen-problemen', maar hele simpele kleine futiliteiten. Laat hun het luisterend oor spelen en vervolgens vragen om hun advies. Sterker zelfs, ik zou zelfs een fictief collega-probleempje kunnen verzinnen puur om deze interactie met m'n kind te krijgen. Hoe tof is het dat hij met een leuke oplossing komt en ik hem dagelijks op de hoogte hou van de uitkomst. Als ik hier een positieve draai aan geef zal hij misschien ook geneigd zijn meer te delen.
Zelf ben ik geen ouder en misschien sla ik de plank wel volledig mis hierboven.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kaizen_ op 24-08-2018 07:53:14 ]
Tegen die tijd dat ik pappa ben en mijn kinderen naar school gaan, wil ik het liefste dat we alles met elkaar delen. Worden ze gepest, dan vertellen ze het tegen mij en ben ik een luisterend oor. Ze kroppen niets op en laten me weten als er iets mis is. In een notendop: Ik wil zó graag voorkomen dat ik als ouder een standaardgesprek krijgt a la:
- 'Hoe was het op school?'
- 'Goed.'
Terwijl hij/zij diep van binnen met problemen worstelt, maar zich schaamt ze te delen. Ze probeert het 'perfecte kind te zijn wat wij willen dat hij/zij moet zijn'. Het lijkt mij normaal in een gezin dat dit zich zo afspeelt, tenminste, ik maakte me er vroeger ook schuldig aan. Sterker nog: afgelopen weekend vroeg mijn moeder waarom ik niet meedeed aan een reünie van de Middelbare school. Ze schrok toen ik de waarheid vertelde, dat ik daar de ergste tijd van mijn leven heb gehad en ik die mensen nooit meer hoef te zien. Omdat ik op die jonge leeftijd alles opkropte en de schijn hield dat alles ok was, had ze helemaal niets door. Ik val in herhaling, maar ik wil dit later voorkomen met mijn eigen kinderen. Het is toch veel fijner dat je kinderen eerlijk zijn als ze e.g. worden gepest of andere dingen delen. Denk aan hun passies, kalverliefdes of watdanook.
Hoe pakken de ervaren ouders dit aan? Of maak ik nu een probleem van niets?
---------------
Zelf heb ik wel een idee om dit aan te pakken - Heel simpel. Als je wilt dat je kinderen meer met je delen, moet je zelf beginnen ook te delen. Ik wil dan ook - als mijn kinderen op school zitten - mijn problemen over b.v. werk, collega's of watdanook met ze delen. Geen 'grote-mensen-problemen', maar hele simpele kleine futiliteiten. Laat hun het luisterend oor spelen en vervolgens vragen om hun advies. Sterker zelfs, ik zou zelfs een fictief collega-probleempje kunnen verzinnen puur om deze interactie met m'n kind te krijgen. Hoe tof is het dat hij met een leuke oplossing komt en ik hem dagelijks op de hoogte hou van de uitkomst. Als ik hier een positieve draai aan geef zal hij misschien ook geneigd zijn meer te delen.
Zelf ben ik geen ouder en misschien sla ik de plank wel volledig mis hierboven.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kaizen_ op 24-08-2018 07:53:14 ]
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Als ouder ben je in de eerste plaats een politieagent, als je een beetje slimme kinderen hebt zullen ze vast wel weten dat het absoluut geen slim idee is om alles met je ouders te delen.
With my pack on my back, down the road I will stray.
Waarom moet je je volwassen problemen met je kind delen?
Doe ik echt nooit, de kans bestaat dat je kind je dan voorhoudt dat alles oké gaat want ze willen je niet extra belasten met hun eigen problemen. Dat is mijn ervaring.
Doe ik echt nooit, de kans bestaat dat je kind je dan voorhoudt dat alles oké gaat want ze willen je niet extra belasten met hun eigen problemen. Dat is mijn ervaring.
Wat als je kind afgeperst wordt en zijn/haar mond moet houden? Of slachtoffer van een pedo "niet tegen papa en mama zeggen, dit is ons geheimpje"?
Zeker op jongere leeftijd zullen ze bepaalde dingen niet delen. Ik heb het niet over kattenkwaad wat ze hebben uitgehaald, maar hun problemen of dingen die ze écht interessant vinden. Niet alleen maar de oppervlakkige meuk. Het lijkt me overigens niet gezond dat je kinderen je enkel als politieagent zien..quote:Op donderdag 23 augustus 2018 07:53 schreef Id_do_her het volgende:
Als ouder ben je in de eerste plaats een politieagent, als je een beetje slimme kinderen hebt zullen ze vast wel weten dat het absoluut geen slim idee is om alles met je ouders te delen.
Rond mijn 19e/20e wisten mijn ouders dondersgoed dat ik weleens wat drugs gebruikte. Ook al had ik dit nooit verteld, ze wisten het waarschijnlijk wel. M'n ma vroeg toen ooit weleens of - de volgende keer dat ik iets probeer - ik het met haar wil delen. Ze was namelijk razend benieuwd hoe dat allemaal was.
Dat vond ik geweldig
Dan accepteer je als ouders dat je niet alles kan tegenhouden, zeker niet als je kind al wat ouder is. Maar nu hou je ze tenminste wel op de hoogte van wat er speelt. Geen super voorbeeld overigens, maar het eerste wat me te binnen schiet. Heb je m'n post überhaupt wel gelezen?quote:
Waarom moet je je volwassen problemen met je kind delen?
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Nou ja, je zegt “ dat we alles met elkaar delen”quote:
[..]
Zeker op jongere leeftijd zullen ze bepaalde dingen niet delen. Ik heb het niet over kattenkwaad wat ze hebben uitgehaald, maar hun problemen of dingen die ze écht interessant vinden. Niet alleen maar de oppervlakkige meuk. Het lijkt me overigens niet gezond dat je kinderen je enkel als politieagent zien..
Rond mijn 19e/20e wisten mijn ouders dondersgoed dat ik weleens wat drugs gebruikte. Ook al had ik dit nooit verteld, ze wisten het waarschijnlijk wel. M'n ma vroeg toen ooit weleens of - de volgende keer dat ik iets probeer - ik het met haar wil delen. Ze was namelijk razend benieuwd hoe dat allemaal was.
Dat vond ik geweldig
[..]
Heb je m'n post überhaupt wel gelezen?
Daarmee impliceer je (volgens TD) dat ook jij JOUW problemen met je kind deelt
Ja ik heb jouw aanpak hiervoor gelezen en ik zou nooit aan mijn dochter vertellen dat ik een hekel heb aan m'n werk, mijn collega's allemaal achterbakse figuren zijn enzovoort.
Daar kan ze niks mee, en het zal haar niet sneller haar problemen met mij laten delen. Ik weet uit ervaring dat je kind je probeert te sparen.
Daar kan ze niks mee, en het zal haar niet sneller haar problemen met mij laten delen. Ik weet uit ervaring dat je kind je probeert te sparen.
Zelf denk ik dat het goed is om bepaalde problemen wel met je kind te delen. Door jezelf open te stellen doen zij misschien wel hetzelfde! Dat is overigens mijn idee achter het 'delen van je eigen problemen met je kind'. Vandaar dat ik in mijn beginpost ook zeg dat dit zelfs een fictief voorbeeld kan zijn. Puur om je kind te laten weten dat het oké is om problemen te delen met elkaar. En hierdoor worden zij hopelijk ook meer open tegen jou.quote:Op donderdag 23 augustus 2018 08:05 schreef amaranta het volgende:
[..]
Nou ja, je zegt “ dat we alles met elkaar delen”
Daarmee impliceer je (volgens TD) dat ook jij JOUW problemen met je kind deelt
Je brengt het nu erg bot, logisch dat je niet gaat klagen tegen je kinderen over je rotwerk, kutcollega's etc. Maar je kan het wat tactvoller brengen, bijvoorbeeld delen hoe ččn bepaalde collega zich gedraagt, er misschien een grappige twist aan geven en aan haar vragen of er ook kinderen in haar klas zo stom doen.quote:
Ja ik heb jouw aanpak hiervoor gelezen en ik zou nooit aan mijn dochter vertellen dat ik een hekel heb aan m'n werk, mijn collega's allemaal achterbakse figuren zijn enzovoort.
Daar kan ze niks mee, en het zal haar niet sneller haar problemen met mij laten delen. Ik weet uit ervaring dat je kind je probeert te sparen.
Ik verzin het nu ter plekke, maar jij zegt dus dat deze aanpak totaal niet werkt om ze meer issues te laten delen met jou. Jij bent de expert, grote kans dat ik de plank missla hier.
Jij hebt er ervaring in, hoe is jouw relatie met je kids en delen ze veel met je?
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Het is niet oké om je grote mensen problemen met je kind te delen.quote:
[..]
Zelf denk ik dat het goed is om bepaalde problemen wel met je kind te delen. Door jezelf open te stellen doen zij misschien wel hetzelfde! Dat is overigens mijn idee achter het 'delen van je eigen problemen met je kind'. Vandaar dat ik in mijn beginpost ook zeg dat dit zelfs een fictief voorbeeld kan zijn. Puur om je kind te laten weten dat het oké is om problemen te delen met elkaar.
Ook niet op zo'n manier bijvoorbeeld? Zie hieronder:quote:
[..]
Het is niet oké om je grote mensen problemen met je kind te delen.
quote:Maar je kan het wat tactvoller brengen, bijvoorbeeld delen hoe ččn bepaalde collega zich gedraagt, er misschien een grappige twist aan geven en aan haar vragen of er ook kinderen in haar klas zo stom doen.
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Mijn kinderen zijn 12 weken en 21 maanden dus ervaren ben ik nog niet op dat vlak. Wel worstel ik een beetje met hetzelfde omdat ik van mijzelf ook een vreselijke binnenvetter ben en dat wil voorkomen voor mijn kinderen.
Echter je idee om het goede voorbeeld te geven en zelf problemen te delen met je kinderen, vind ik een twijfelachtige techniek. Mijn moeder deed datzelfde en ging er ver in, als kind zat ik dan met haar aan de keukentafel en deelde ze met mij diverse problemen, waaronder die met mijn vader. In mijn geval heeft het het opkroppen van eigen emoties enkel versterkt. Ik trok mij het leed van mijn moeder zo aan, dat ik haar als kind al ging ontzien omdat ik het gevoel kreeg voor haar te moeten zorgen. Er speelde daarnaast nog veel meer dus misschien is het niet helemaal het juiste vergelijkingsmateriaal, maar ik heb er juist door geleerd hoe voorzichtig je als ouder moet zijn. Kinderen voelen al heel veel aan en trekken zich ook vaak heel veel aan. Als je dan ook problemen met ze gaat delen op een manier waarbij je ze er actief in betrekt, kan je zomaar de grenzen van je kind overgaan zonder dat ze je dit zelf kenbaar (kunnen) maken. Het moet niet zo worden dat je kind zich druk gaat maken om jou en jouw problemen, als ouder ben je er juist om ze daartegen te beschermen. Bovendien kan het dan dus averechts gaan werken. Omdat een kind het delen van problemen dan negatief kan gaan associëren (omdat ze zelf worstelen met bijvoorbeeld een gevoel van onmacht doordat jij als ouder problemen deelt) en jou als ouder niet met datzelfde gevoel wil opzadelen waardoor het juist minder met je gaat delen.
Echter je idee om het goede voorbeeld te geven en zelf problemen te delen met je kinderen, vind ik een twijfelachtige techniek. Mijn moeder deed datzelfde en ging er ver in, als kind zat ik dan met haar aan de keukentafel en deelde ze met mij diverse problemen, waaronder die met mijn vader. In mijn geval heeft het het opkroppen van eigen emoties enkel versterkt. Ik trok mij het leed van mijn moeder zo aan, dat ik haar als kind al ging ontzien omdat ik het gevoel kreeg voor haar te moeten zorgen. Er speelde daarnaast nog veel meer dus misschien is het niet helemaal het juiste vergelijkingsmateriaal, maar ik heb er juist door geleerd hoe voorzichtig je als ouder moet zijn. Kinderen voelen al heel veel aan en trekken zich ook vaak heel veel aan. Als je dan ook problemen met ze gaat delen op een manier waarbij je ze er actief in betrekt, kan je zomaar de grenzen van je kind overgaan zonder dat ze je dit zelf kenbaar (kunnen) maken. Het moet niet zo worden dat je kind zich druk gaat maken om jou en jouw problemen, als ouder ben je er juist om ze daartegen te beschermen. Bovendien kan het dan dus averechts gaan werken. Omdat een kind het delen van problemen dan negatief kan gaan associëren (omdat ze zelf worstelen met bijvoorbeeld een gevoel van onmacht doordat jij als ouder problemen deelt) en jou als ouder niet met datzelfde gevoel wil opzadelen waardoor het juist minder met je gaat delen.
Geweldige reply, dankjewel.quote:
Echter je idee om het goede voorbeeld te geven en zelf problemen te delen met je kinderen, vind ik een twijfelachtige techniek. Mijn moeder deed datzelfde en ging er ver in, als kind zat ik dan met haar aan de keukentafel en deelde ze met mij diverse problemen, waaronder die met mijn vader. In mijn geval heeft het het opkroppen van eigen emoties enkel versterkt. Ik trok mij het leed van mijn moeder zo aan, dat ik haar als kind al ging ontzien omdat ik het gevoel kreeg voor haar te moeten zorgen. Er speelde daarnaast nog veel meer dus misschien is het niet helemaal het juiste vergelijkingsmateriaal, maar ik heb er juist door geleerd hoe voorzichtig je als ouder moet zijn. Kinderen voelen al heel veel aan en trekken zich ook vaak heel veel aan. Als je dan ook problemen met ze gaat delen op een manier waarbij je ze er actief in betrekt, kan je zomaar de grenzen van je kind overgaan zonder dat ze je dit zelf kenbaar (kunnen) maken. Het moet niet zo worden dat je kind zich druk gaat maken om jou en jouw problemen, als ouder ben je er juist om ze daartegen te beschermen. Bovendien kan het dan dus averechts gaan werken. Omdat een kind het delen van problemen dan negatief kan gaan associëren (omdat ze zelf worstelen met bijvoorbeeld een gevoel van onmacht doordat jij als ouder problemen deelt) en jou als ouder niet met datzelfde gevoel wil opzadelen waardoor het juist minder met je gaat delen.
Zo heb ik er eigenlijk nog niet over nagedacht..Heb jij al iets gevonden om dit op 'n andere manier aan te pakken?
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Ik denk dat ik het meer zou zoeken in wat je uitstraalt en de boodschap die je je kind meegeeft. Het is voor mij belangrijk dat hij voelt dat ik voor hem klaarsta en niet meteen met een (waarde)oordeel kom. Luisteren en veiligheid bieden . Daarnaast ook accepteren dat je nou eenmaal niet van alles op de hoogte wordt gebracht. In dat geval letten op eventuele signalen en naar je kind kijken en daar dan weer op inspelen als je dat nodig acht. Zoiets stel ik me er in ieder geval bij voor.
Het delen van eigen problemen met kinderen ben ik overigens ook geen voorstander van. Maak ze niet medeverantwoordelijk voor je eigen shit.
. Daarnaast ook accepteren dat je nou eenmaal niet van alles op de hoogte wordt gebracht. In dat geval letten op eventuele signalen en naar je kind kijken en daar dan weer op inspelen als je dat nodig acht. Zoiets stel ik me er in ieder geval bij voor. Het delen van eigen problemen met kinderen ben ik overigens ook geen voorstander van. Maak ze niet medeverantwoordelijk voor je eigen shit.
Hier twijfelde ik zelf nog over, maar mijn beeld is aardig bijgesteld na de vele reacties hier.quote:
Het delen van eigen problemen met kinderen ben ik overigens ook geen voorstander van. Maak ze niet medeverantwoordelijk voor je eigen shit.
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Nee, ik vraag dat gewoon.quote:
[..]
Ook niet op zo'n manier bijvoorbeeld? Zie hieronder:
[..]
Maar vorig jaar was er een leerling (8) en die kwam dan bij de juf en ging dan vertellen welke problemen papa allemaal op “de zaak” had.
Das niet gezond hoor.
Dit lijkt mij (ben geen ouder) een juiste aanpak. Als jij verkeerd reageert als je kind deelt (bv niet luisteren, niet erkennen, enkel commentaar) kun je zelf nog zoveel delen, dat maakt jou niet veiliger om mee te delen.quote:
Ik denk dat ik het meer zou zoeken in wat je uitstraalt en de boodschap die je je kind meegeeft. Het is voor mij belangrijk dat hij voelt dat ik voor hem klaarsta en niet meteen met een (waarde)oordeel kom. Luisteren en veiligheid bieden
Het delen van eigen problemen met kinderen ben ik overigens ook geen voorstander van. Maak ze niet medeverantwoordelijk voor je eigen shit.
Volledig mee eens - Dit is misschien wel het laatste dat ik wil. Zoals ik al in mijn openingspost zei, misschien dat ik de plank volledig missla met mijn idee. Dat is dus duidelijk het geval.quote:
Maar vorig jaar was er een leerling (8) en die kwam dan bij de juf en ging dan vertellen welke problemen papa allemaal op “de zaak” had.
Das niet gezond hoor.
Couldn't agree more.quote:
Dit lijkt mij (ben geen ouder) een juiste aanpak. Als jij verkeerd reageert als je kind deelt (bv niet luisteren, niet erkennen, enkel commentaar) kun je zelf nog zoveel delen, dat maakt jou niet veiliger om mee te delen.
Ook leuke tips. Thanks!quote:
Andere vraag stellen. https://www.moodkids.nl/opvoeden/2015/01/05/hoe-was-het-op-school
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Wat Helsinki zegt vind ik ook een hele belangrijke: wat jij uitstraalt naar je kinderen en hen meegeeft.quote:
Heb jij al iets gevonden om dit op 'n andere manier aan te pakken?
Zorg dat er altijd tijd en ruimte is voor je kinderen om te praten. Geef ze het gevoel dat er serieus geluisterd wordt als ze bij je aankloppen. Probeer na te gaan waar hun behoeftes liggen en speel daar op in, elk kind is immers anders. Blijf aangeven dat de spreekwoordelijke deur altijd open staat en leg geen druk op een kind om te praten, een kind dat niet klaar is om iets te delen zal daardoor misschien alleen meer verder dichtslaan. Zolang het kind maar wel weet dat er altijd ruimte is om te praten als het kind daar wel klaar voor is, alles op zijn/haar tijd en tempo. Ik denk dat het ook goed is om van begin af aan een kind te leren wat het voelt en dat gevoel er ook te laten wezen. Niet over verdriet heen praten, geen boosheid weg wensen, maar het kind de emotie laten voelen en uiten zodat het van jongs af aan ook leert omgaan met deze emoties en het niet op gaat kroppen.
Mijn ouders deelden hun problemen altijd met mij, ook de problemen die ze met elkaar hadden. Daardoor liep ik thuis altijd op eieren om iedereen te pleasen, zodat ik in elk geval niet zou bijdragen aan de moeilijkheden en daar heb ik nu, al een tijdje de dertig gepasseerd, nog steeds vreselijk veel last van. Mijn man noemt me vaak ‘de blauwhelm’ 
Toevallig is mijn zoon net begonnen op school. We praten nu na elke dag even over hoe z’n dag was en tot nu toe is hij redelijk mededeelzaam. Ik heb ook zo’n band voor ogen als die jij beschrijft; dat wil zeggen dat ik hoop dat hij weet dat hij me alles mág vertellen. Echt afdwingen zit er alleen niet in, denk ik.
Toevallig is mijn zoon net begonnen op school. We praten nu na elke dag even over hoe z’n dag was en tot nu toe is hij redelijk mededeelzaam. Ik heb ook zo’n band voor ogen als die jij beschrijft; dat wil zeggen dat ik hoop dat hij weet dat hij me alles mág vertellen. Echt afdwingen zit er alleen niet in, denk ik.
Expert zou ik niet zeggen.quote:
[..]
[..]
Je brengt het nu erg bot, logisch dat je niet gaat klagen tegen je kinderen over je rotwerk, kutcollega's etc. Maar je kan het wat tactvoller brengen, bijvoorbeeld delen hoe ččn bepaalde collega zich gedraagt, er misschien een grappige twist aan geven en aan haar vragen of er ook kinderen in haar klas zo stom doen.
Ik verzin het nu ter plekke, maar jij zegt dus dat deze aanpak totaal niet werkt om ze meer issues te laten delen met jou. Jij bent de expert, grote kans dat ik de plank missla hier.
Ik weet niet of jouw aanpak wel of niet werkt, maar zelf doe ik het dus niet zo.
Gewoon om door anderen aangedragen reden dat je dat soort dingen beter niet met je kind bespreekt.
Ik vraag wel hoe het op school was, en dan is het antwoord meestal: Goed.
Besef je goed dat niet alle ouders zo zijn.quote:
[..]
Zeker op jongere leeftijd zullen ze bepaalde dingen niet delen. Ik heb het niet over kattenkwaad wat ze hebben uitgehaald, maar hun problemen of dingen die ze écht interessant vinden. Niet alleen maar de oppervlakkige meuk. Het lijkt me overigens niet gezond dat je kinderen je enkel als politieagent zien..
Rond mijn 19e/20e wisten mijn ouders dondersgoed dat ik weleens wat drugs gebruikte. Ook al had ik dit nooit verteld, ze wisten het waarschijnlijk wel. M'n ma vroeg toen ooit weleens of - de volgende keer dat ik iets probeer - ik het met haar wil delen. Ze was namelijk razend benieuwd hoe dat allemaal was.
Dat vond ik geweldig
With my pack on my back, down the road I will stray.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je kind het vertrouwen in je heeft om ook foute dingen te vertellen zonder dat je boos wordt.
Dus als ze je komen vertellen dat ze een vaas ongestoten hebben niet kwaad worden en straf geven. Maar waarderen dat ze moedig zijn om het te vertellen en dan samen over het ongeluk praten en een manier zoeken zodat het niet nog eens gebeurt.
Als dat vertrouwen er is hoef je ook minder bang te zijn voor mensen die:”niet tegen je ouders zeggen” zeggen.
Dus als ze je komen vertellen dat ze een vaas ongestoten hebben niet kwaad worden en straf geven. Maar waarderen dat ze moedig zijn om het te vertellen en dan samen over het ongeluk praten en een manier zoeken zodat het niet nog eens gebeurt.
Als dat vertrouwen er is hoef je ook minder bang te zijn voor mensen die:”niet tegen je ouders zeggen” zeggen.
If you can't beat them, arrange to have them beaten. -George Carlin.
Ik doe het wel. En dan niet in de trant van 'ik huil mezelf elke avond in slaap omdat ik je dode zusje zo mis en word verteerd door schuldgevoel' maar mijn jongetjes weten wel wat ik lastige situaties vind op het werk bijvoorbeeld, of die ene collega die altijd een beetje gek doet, en daar grinniken we dan samen om. Dat zijn nooit zware problemen, maar ik vind het zoals TS al aangeeft juist een goed idee om te delen, juist omdat ik ook wil dat zij dat doen.
Ik vind het opmerkelijk dat het gros roept dat je 'grotemensenproblemen' voor je moet houden, er is toch ook een mooi grijs gebied van futiliteiten die ergernis oproepen die je kan delen zonder dat je je kind opzadelt met shit die ze niet kunnen plaatsen?
[ Bericht 0% gewijzigd door L-E op 23-08-2018 10:49:36 ]
Ik vind het opmerkelijk dat het gros roept dat je 'grotemensenproblemen' voor je moet houden, er is toch ook een mooi grijs gebied van futiliteiten die ergernis oproepen die je kan delen zonder dat je je kind opzadelt met shit die ze niet kunnen plaatsen?
[ Bericht 0% gewijzigd door L-E op 23-08-2018 10:49:36 ]
Mee eens, L-E, maar dat zijn dan imo dan ook geen ‘grotemensenproblemen’ Wat je zegt: futiliteiten. Die bespreek ik ook wel.
Wat je zo “terloops” schrijft over Elva, raakt me trouwens. Ik was maar een sporadische poster en vooral lurker toen ze geboren werd, maar toch denk ik nog wel eens aan haar.
Wat je zegt: futiliteiten. Die bespreek ik ook wel.Wat je zo “terloops” schrijft over Elva, raakt me trouwens. Ik was maar een sporadische poster en vooral lurker toen ze geboren werd, maar toch denk ik nog wel eens aan haar.
|
|
