Ongeluk overleefd, alleen hoe nu verder

Voordat ik mijn geratel begin, in dit topic is staat wat meer achtergrond over het ongeluk zelf: PTA / Een kleine hulde aan de DS3

Ondertussen is het al weer 3 maanden geleden, woensdag 16 mei, dat ik mijn ongeluk heb gehad, en nog steeds voelt het raar aan. Eigenlijk heb ik niet echt een doel met dit topic, maar ik wil het gewoon even van mij afschrijven, misschien dat het iets helpt qua verwerking. Er begint ook meer terug te komen qua herinnering, met name de dagen voor het ongeluk.

Nog steeds vraag ik me af hoe het ongeluk is gebeurd en waarom ik me er echt helemaal niks van kan herinneren. De week ervoor had ik bij een borrel van het werk opeens last van duizeligheid, de soort die ik heel soms (soms jaren niet) heb door gebrek aan voeding in combinatie met warmte/inspanning/alcohol. Nadat het voorbij was weer gewoon normaal gedaan en het lange weekend (hemelvaart) flink in de tuin bezig geweest. Na een bezoek aan het tuincentrum voor nieuwe planten voelde er al iets niet helemaal goed in mijn buik maar ook daar weinig aandacht aan besteed. Ook na het weekend voelde die buik niet heel lekker aan en heb ik een paar nachten echt beroerd geslapen voor zover het überhaupt lukte. En dan opeens zit je in een ambulance en ben je aan het bellen met je baas dat je niet in de file staat maar onderweg bent naar het ziekenhuis ...

Van die bewuste ochtend mis ik dus ongeveer een uurtje, oftewel de rit tot het ongeval en het eerste kwartier(?) na het ongeluk. De eerste hulpdienst ter plaatse was de politie, schijnbaar heb ik een heel gesprek gehad met een agent die bij me in de auto was gaan zitten, maar daar heb ik geen herinnering van. Op het moment van opname in het ziekenhuis lijkt het in eerste instantie allemaal mee te vallen qua lichamelijk schade en wilden ze me eigenlijk al weer in het weekend naar huis toe sturen in afwachting tot de operatie de week er na. Nu zou je denken dat het ongeluk het ergste is, maar dat moest helaas nog komen.

Mijn buik was aan de linkerzijde volledig blauw/paars/zwart van onder mijn borst tot halverwege mijn bovenbeen. De gordel had zijn werk goed gedaan om het lichaam op de plaats te houden, mijn benen (op een gat in de scheen na) en mijn hoofd (tand door de lip) waren praktisch schadevrij. Maar die buik, die deed gewoon echt pijn. In eerste instantie werd het weggezet als gevolg van de blauwe plekken en werd daarmee ook het opgeblazen gevoel verklaard. Toen ze me in eerste instantie eigenlijk naar huis wilden sturen hebben ze me toch nog maar even daar gehouden, in ieder geval tot ik eindelijk eens een keer kon poepen. Ik heb altijd geleerd dat als je ziek bent je juist moet eten om aan te sterken wat ik dus ook braaf deed. Uiteindelijk gaven ze me maar laxeermiddel in de hoop dat het toch allemaal eens ging werken.

Toen was het opeens zondag en lag ik weer in een ambulance, dit maal onderweg naar het andere ziekenhuis in de stad voor een spoedoperatie. Mijn dikke darm bleek een perforatie te hebben en was al een paar dagen vrolijk aan het lozen in mijn buik. Voornamelijk deze dagen zijn een grote waas voor me, met name de dagen na de operatie op de IC er na. Het was zo op het randje dat ze me met van alles in leven wisten te houden en ik werd volgepropt met zware pijnstillers (o.a. ketamine). Van heel die IC kan ik me maar twee dingen herinneren, een dokter die me elke dag waterijsjes kwam brengen zodat ik in ieder geval iets had tegen de droge mond. Ik lag aan het infuus en mocht niks eten of drinken dus was dit erg welkom, die dokter was op dat moment mijn grootste held. Het andere dat ik me herinner is dat ik wakker werd als een vers gebakken stokbrood, maar dat zal de ketamine wel zijn geweest . Ook zat ik nu met een stoma op mijn buik geplakt, de enige manier voor mij om de spoedoperatie te overleven.

Eenmaal van de IC werd ik bijna gelijk weer naar het eerste ziekenhuis gebracht, dit keer weer terug naar de trauma-afdeling want die afspraak stond tenslotte al. Dit ging gelukkig allemaal vrij probleemloos, mijn beiden gebroken schouders werden vastgeschroefd, elleboog weer aan elkaar geknutseld en een paar pinnen in mijn wijsvinger om die ook te laten genezen. Ik had verwacht nog even een nachtje in dat ziekenhuis te blijven maar ik moest toch weer direct terug naar het andere ziekenhuis. Tijdens de operatie hadden ze namelijk gezien dat de chirurgische wond op mijn buik (die voor de darm dus) aan het lekken was.

Terug in het andere ziekenhuis kreeg ik gelukkig mijn eigen kamer als gevolg van een bacterie die ik had, niet schadelijk voor mezelf maar wel voor alle oudjes daar op de afdeling. Dat weekend (we zijn inmiddels al weer 1,5e week na het ongeluk) mijn verjaardag 'gevierd' in het ziekenhuis, gelukkig mocht ik vanaf die dag weer gewoon eten ipv allen sondevoeding die direct de bloedbaan in ging. Maar die buikwond bleef ondertussen gewoon lekken, en niet alleen wondvocht maar ook ontlasting. Ook begonnen er gaatjes in de huid te ontstaan waar hetzelfde uitkwam, dus hebben ze de chirurgische wond weer deels opengemaakt.

Door de verpleging werd ik haast gedwongen elke dag maar dat bed uit te komen en te gaan lopen. Achteraf is dat niet meer dan logisch en goed dat ze het hebben gedaan, maar op het moment zelf voelde ik me zo beroerd als ik opstond en de ontlasting uit de wonden langs mijn benen naar beneden liep. Het vervelende was dat het lek niet vindbaar was waardoor het dus ook maar gewoon bleef stromen en de wonden 4 keer per dag werden schoongemaakt. Na een aantal CT-scans konden ze nog steeds geen lek vinden (en ik was inmiddels allergisch geworden voor de contrastvloeistof) en wilden ze een endoscopie in de dikke darm doen. Voor die endoscopie mocht ik twee dagen niet eten en moest ik een veel te extreem laxeermiddel nemen om de darm goed schoon te krijgen. Ook met de camera in de darm viel het niet mee om het lek te vinden, uiteindelijk werd en een klein gaatje gevonden bij de aansluiting van het stoma. Toen waren er nog maar twee opties, of opnieuw opereren met alle gevolgen van dien of niks doen en hopen dat die uit zichzelf dichtgaat. Gelukkig werd de tweede optie gekozen. Inmiddels lag ik al bijna 6 weken in het ziekenhuis.

Na die endoscopie werd ik met de dag energieker en kwam er steeds minder vreemd spul uit de wonden. Het gat in de darm leek zich dus voldoende te hebben gesloten en vanaf nu konden de wonden dus eindelijk eens dichtgroeien, iets dat nog lang gaat duren dat wel. Dit was ook het moment dat een van de opererende artsen van mijn darm even langs kwam. Hij was haast verbaasd om te zien dat ik nog leefde gezien de enorme hoeveelheid ontlasting die hij uit mijn buik had moeten pompen. Dan begint toch wel een klein beetje het besef te komen dat het allemaal net iets te dicht op het randje is geweest.

De komende weken ging het met de dag met sprongen vooruit en liep ik ondertussen met die fysio rondjes rond het ziekenhuis. Na 8 weken waren de wonden zo 'rustig' geworden dat ik eindelijk naar huis kon met thuiszorg. Heel vreemd om weer in je eigen huis te komen na al die tijd en dat er dan opeens een bed in de woonkamer staat. Dit gaat eigenlijk de komende weken wel goed met hier en daar wat complicaties zoals een lekkend stoma die natuurlijk precies lekt in de wond eronder.

Een week na mijn thuiskomst heb ik de eerste controle in het ziekenhuis, daar komt eigenlijk niks bijzonders naar boven en het devies is gewoon op dezelfde manier doorgaan. Een maand later is er weer een controle, dit keer is er een andere wondverpleegkundige en die werd niet heel blij toen ze achtergebleven gaasjes diep uit de wond moest halen. Het bleek de wondgenezing niet heel veel goeds te hebben gebracht aangezien die op sommige plekken nog steeds 10 centimeter diep was. Deze wond is sowieso een beetje vreemd, het is ontstaan als gevolg van de lekkende darm en heeft daarbij een holte gemaakt tussen de buikwand en de huid. De behandelmethode is nu aangepast in de hoop dat de wond nu wel wil dichtgroeien. Aan de andere kant is de chirurgische wond die weer was opengemaakt wel goed gaan dichtgroeien. Die was op een gegeven moment 10x10 cm en een paar cm diep, nu is die nog maar een 'fractie' daarvan.

Het is natuurlijk begrijpelijk dat alle aandacht uitging naar de wonden in mijn buik, daar zitten namelijk best wel vitale delen. Maar ik had ook nog een rits aan breuken. Mijn linkerarm had alleen de kapotte schouder en was een tijd lang mijn enige bruikbare arm en is dus vrij snel weer goed gaan werken. De rechterarm heeft echter een veel hardere klap gehad, met als gevolg dat die wekenlang in een gefixeerde brace heeft gezeten. Wat daar dan weer het gevolg van is geweest is dat mijn lichaam nogal enthousiast aan het verkalken is gegaan en ik daardoor de elleboog niet meer dan 90 graden gebogen krijg en mijn pols niet kan opendraaien (binnenkant hand naar boven zeg maar). Maar dit probleem is natuurlijk voornamelijk irritant en niet echt gevaarlijk of iets. De verkalking zelf kan of uit zichzelf weggaan of ik heb over een paar maanden weer een operatie om het weg te halen. Grappig detail is dat ik pas op de terugweg doorhad wie nou die dokter was, het was dezelfde die ik volledig de huis heb volgescholden toen die op de dag van mijn ongeluk mijn elleboog weer terug in de kom duwde.

En dan zitten we dus nu bij het nu, nog steeds niet hersteld 3 maanden na het ongeluk dus. Vooral dat gat in mijn buik dat maar niet echt wil dichtgroeien baart mijn nog zorgen. Naast dat is het ook nog eens onpraktisch, zo heb ik nog steeds moeite met lang staan en mijn rug strekken met staan. Ook kan ik er nog geen auto mee rijden want de gordel komt natuurlijk precies over de wond heen, daarnaast moet ik eerst nog een auto kopen.

Ik vind het gewoon heel vreemd om met dit allemaal om te moeten gaan, ik had tot dit ongeluk namelijk nog nooit echt iets meegemaakt waardoor ik echt moest revalideren. Soms voel ik me gewoon machteloos omdat ik nog steeds zo afhankelijk ben van andere mensen en het gevoel heb dat ik mijn energie en frustraties niet echt kwijt kan. Ook vind ik het lastig om mijn dankbaarheid te tonen aan iedereen die mij heeft gesteund, met name mijn ouders die elke dag een dikke 100 km reden om op bezoek te komen.

Nu ben ik een vrij nuchter persoon maar merk ik dat ik toch heel makkelijk emotioneel wordt tegenwoordig, dat kan echt om de kleinste dingen zijn maar trekt vaak wel weer snel weg. In het ziekenhuis heb ik wel twee keer flink lopen janken. De eerste keer was bij de psycholoog, elk gesprek ging daar vrij normaal maar toen ik het een keertje over mijn ouders had en wat ze allemaal voor me deden kon ik het niet meer droog houden. Zelfs als ik er nu over nadenk krijg ik weer natte ogen. De andere keer was nadat ik een goed lang gesprek had met een zuster (de afdeling was rustig dus konden makkelijk 1+ uur praten). Zij was altijd heel vrolijk als ze bij mij was, dat legde ze toen uit waarom. In het begin was de prognose voor mij niet al te best en was ze bang dat ze mij daar konden afvoeren, dat ik toch uiteindelijk herstelde was ze zo blij om. Dat iemand zo betrokken was die mij eigenlijk helemaal niet kende vond ik mooi om te horen.

Maar weer over op de orde van de dag, ik heb dus nog steeds allemaal gaten in mijn lijf en een arm die niet helemaal meewerkt. De komende maande ben ik nog druk aan het revalideren gevolgd door mogelijk nog twee operaties (stoma weghalen en elleboog). In de tussentijd probeer ik mezelf een beetje te vermaken en kan ik hopelijk binnenkort weer gaan werken. Eigenlijk zou ik heel blij moeten zijn dat ik überhaupt nog leef, maar ik maak me nu vooral zorgen om randzaken. Zo vind ik het nog steeds kut dat mijn auto is afgeschreven, tijdens mijn ziekenhuisverblijf is mijn werk verhuisd (ik vind zulke dingen leuk) en tenzij op magische wijze de wonden opeens dichtgaan zal mijn vakantie over 3 weken ook niet doorgaan.

Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik wil met dit topic, maar het voelt wel fijn voor mezelf om het allemaal eens te hebben uitgeschreven, al mis ik denk ik nog wel een groot deel.

___________

TL;DR: Ik heb mezelf bijna doodgereden op een boom, revalidatietraject kent veel complicaties waardoor het allemaal lang duurt en ik weet niet zo goed wat ik met al mijn tijd moet en wilde dit even van me afschrijven.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:13 schreef MevrouwPuff het volgende:
Jeetje wat een verhaal! Ontzettend veel sterkte ermee! Hoe besteed je je dagen nu?

Hebben de cardioloog of neuroloog nog een reden gevonden voor een mogelijke wegraking? Want dat stuk is er ook nog...

Ja voor mijn gevoel besteed ik ze niet heel nuttig . Ik loop regelmatig buiten een rondje om de conditie wat te herstellen, maar kan vanwege die wond niet echt goed inspannen. Verder heb ik gelukkig Netflix en draait mijn pols nog de goede kant op voor de Playstation-controller .

Cardioloog en neuroloog hebben beiden niks gevonden, dus ik hoop dat die black-out een eenmalig iets is geweest als gevolg van slaapgebrek.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:15 schreef Elvi het volgende:
Wow dat is wel heel heftig ja. Ik vind het niet zo gek dat je het van je af moet schrijven en dat het lastig is om ermee om te gaan. Zeker omdat je nog in het herstelproces zit.

Krijg je wel hulp in de vorm van een psycholoog of maatschappelijk werker?

In het ziekenhuis had ik een psycholoog die wekelijks langskwam, maar ik had niet echt het idee dat die nou heel veel toevoegde. Het scheelt denk ik dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt en de eerste paar weken stijf stond van de pijnstillers. Waar ik voornamelijk mee zit zijn de complicaties die gewoon voorkomen hadden kunnen worden, maar vraag me af of een psycholoog daar veel mee kan. Nu scheelt het al wel dat mijn levensmotto 'alles komt altijd goed' is denk ik .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:24 schreef Queller het volgende:
Weet je wat het is buurman: je hele leven is in een paar seconden volledig op z'n kop gezet. Alles dat je voor waar aannam, staat te wankelen. Het is maar goed dat je nog niet zoveel kan, want je hebt je tijd en energie hard nodig om te herstellen en weer orde op zaken te stellen in de eenheid die LTVDK heet.

Je hebt een goed uitgangspunt, want je bent een sterke vent. Elke week iets afvinken, elke week een stapje dichterbij het normale leven. Je komt er wel; hou moed.

Ja alles en iedereen zegt dat ik geduld moet hebben, ondertussen beschik ik over engelengeduld

Hopen dat ons boompje zich ook nog een beetje hersteld .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:35 schreef oranjevogel1 het volgende:
Heftig. Ik ben blij dat er in de OP geen plaatjes zijn bijgevoegd ter illustratie. Geen idee wat de TS verder te adviseren.

Ohja, foto's heb ik nog wel . Dit zit er in mijn arm:

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:54 schreef Rewimo het volgende:
Heftig. De eerste tijd sta je alleen maar in "standje overleven". Nu je dat hebt gepresteerd komt pas het besef van wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Dan komt je verstand ook om de hoek kijken en dat wil weten wat er gebeurd is - maar daarvan mis je stukjes. Niet zo gek dus dat je van slag bent

[..]

In bovenstaand stukje zit vermoedelijk de oorzaak hè? Wat het geweest is lijkt me lastig te achterhalen na al die tijd. Kan ook best een simpel buikgriepje zijn geweest. Misschien kan een arts er nog iets over zeggen.

Ik wens je in elk geval veel sterkte! Het kost tijd om het te verwerken. Neem die tijd ook. Je moet niet alleen lichamelijk herstellen van zo'n ongeluk, ook geestelijk

Ja ik vind het gewoon allemaal al wel lang genoeg duren, denk dat dat ook wel het probleem is .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:01 schreef Strani het volgende:
Zou het kunnen dat het probleem met je dikke darm op tijd is ontdekt omdat je (door het ongeluk) al in het ziekenhuis lag?

Mja daar heb ik ook nog aan zitten denken vanwege de buikpijn de dagen ervoor, maar dat valt niet meer te achterhalen. Ze gaan er vanuit de de perforatie het gevolg is geweest van de gordel die heel erg hard heeft ingegrepen.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:52 schreef Spanky78 het volgende:
Wat een verhaal. Wat een pech en daarna een hoop geluk.

Kan me voorstellen dat je het even niet helemaal weet. De eerste periode word je geleefd om niet dood te gaan, en nu kun je niets, behalve piekeren en revalideren.

Niet gek dat het af en toe zwaar valt. Misschien toch eens vragen om slachtofferhulp of een psycholoog. Volgens mij kan je hier net zo goed ptss aan overhouden of andere trauma's die niet lichamelijk zijn.

Kortom: misschien vragen om ook wat hulp bij psychische revalidatie?

In ieder geval sterkte, vooral met die wonden, ik ga er vanuit dat je armen het wel weer gaan doen.

Mja ik weet het niet, heb zelf het idee dat het psychisch allemaal wel meevalt omdat alle ingrijpende zaken niet in mijn hoofd lijken te zijn opgeslagen. Momenteel erger ik me gewoon aan alle beperkingen en afhankelijkheid die ik nu heb, ik ben normaal iemand die alleen maar hulp vraagt als het echt niet anders kan. Misschien ben ik ook wel gewoon te eigenwijs hoor, weet ik eigenlijk wel bijna zeker .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:54 schreef fespo het volgende:
heftig verhaal!

een echte oorzaak (auto defect, stuur fout, flauwgevallen of iets anders lichamelijk etc.) is er eigenlijk niet?

Nope, al is lichamelijk voor de hand liggender dan mechanisch aangezien ik met de cruise control op volle snelheid tegen een boom aan de andere kant ben gereden en gelukkig niemand heb geraakt in het oversteken van die weghelft.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:55 schreef Salvad0R het volgende:
genoeg vitamientjes eten

Vooral eiwitten, heel erg veel eiwitten

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:57 schreef Prof_Hoax het volgende:
Wow, wát een verhaal. Ik zou niet weten hoe ik kan helpen behalve te zeggen heel veel sterkte. Als ik zie met wat voor kracht en helderheid je de tekst hier neerzet zou ik bijna zeggen dat ik denk te kunnen lezen dat je sterker bent dan wat je overkomen is. En je hier naar mijn (heel erg) bescheiden mening tot hier toe erg nuchter mee om bent gegaan, wat in mijn ogen altijd een plus is.

Nogmaals heel veel sterkte

Ja het heeft een hoop gescheeld dat ik in goede fysieke conditie was voor het ongeluk en mijn benen niks hebben waardoor ik vrij snel weer ben kunnen gaan lopen om weer op conditie te komen. En helder ben ik gelukkig weer wel, op een paar paracetamol na gebruik ik eigenlijk geen pijnstillers meer.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 19:29 schreef Queller het volgende:
Kweenie. Zou pedant zijn er iets over te beweren, daar een tennisarm lichamelijk gezien mijn grootste ongemak is geweest (was wel een serieuze tennisarm en mijn gewricht was ook verkalkt ). Maar als ik toch iets mag proberen: misschien is geduld de issue nog niet eens. Is het eerder het vinden van de moed en motivatie om door te gaan en de rust om genoegen te nemen met kleine stapjes.

Ja motivatie is denk ik nog het grootste probleem, zelfs simpele dingen als even de vaatwasser uitruimen of koken heb ik vaak geen zin in. Ik heb voor de wondzorg ook van dat speciale tape om het verband vast te plakken, dat knip ik altijd op maat voor de thuiszorg. Maar dat wil er ook nog wel eens bij inschieten omdat ik er totaal geen zin heb terwijl het letterlijk niks anders is dan een beetje knippen met een schaar. Is denk ik ook een combinatie van tijd (duurt allemaal lang) en motivatie (waar doe ik het allemaal voor), en die balans is gewoon nog een beetje zoek denk ik .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 19:29 schreef Queller het volgende:
Ik heb er een hard hoofd in, maar ik blijf hem braaf water geven en toespreken!

En verder: ik zit om de hoek. Wat kan ik voor je doen?!

Je moet hem niet teveel aandacht geven, heb ik ook jarenlang niet gedaan . Maar mocht je nog een halve tuin willen aanleggen ...

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 20:24 schreef Yasmin23 het volgende:
Je bent een topper

En alles komt goed.

Mijn steun en toeverlaat toch knap hoe je die wazige berichtjes van mij in het begin hebt kunnen ontcijferen .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 20:59 schreef Yasmin23 het volgende:

[..]

Vond de gesprekken eigenlijk vrij soepel lopen.

Jammer dat WA geen zoekfunctie heeft, ben toch wel benieuwd wat voor vage dingen ik heb gezegd toen ik op de IC lag .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 21:18 schreef maily het volgende:
Ik las iets van eiwitten nuttigen ... google eens op "bouwsteentjes"

Ja ik ben al voorzien van Nutridrink . Dozen vol heb ik er van staan

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 21:28 schreef maily het volgende:

[..]

Bouwsteentjes zijn om te eten ....
Nogmaals sterkte gewenst ....

Mja komt op hetzelfde neer als die Nutridrink Maar voor de rest kan ik gewoon normaal eten en dan heb ik voor die eiwitten liever een goed stuk vlees dan zo'n Bouwsteentje .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 21:45 schreef Pietverdriet het volgende:
Ergo, nooit met een slok op achter het stuur

Het ongeluk is gebeurd op een woensdagochtend op weg naar werk ... https://www.bndestem.nl/m(...)r-aanwezig~a36a49fe/

Edit: oh je hebt het al aangepast

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 21:55 schreef Prof_Hoax het volgende:
Zie ik nu goed dat de brandweer niet heel veel heeft moeten doen om je uit je auto te krijgen? (sorry, beroepsinteresse.. Voel je vrij om deze reactie te negeren als je niet wilt antwoorden) ik dacht gelezen te hebben dat je bij de politie ingestapt bent, en dus soort van zelfstandig uit de auto bent gekomen?

Geen idee wat ze hebben moeten doen Maar de agent was bij mij achter in de auto gaan zitten, maar daar weet ik dus helemaal niks meer van. Aan deze foto te zien lijkt de passagierskant wel gewoon open te kunnen:

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 22:53 schreef Nico987 het volgende:
Heftig verthaal.
Ik kan je weinig mee geven. Begalve dat er een hulpmiddel voor zwangere vrouwen is die de buikgordel lager houdt. Mogelijk kun je dan wel rijden.

Hmm daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht, zal eens kijken of ik er eentje kan lenen om te kijken of zoiets werkt, bedankt voor de tip .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 23:55 schreef house_is_a_feeling het volgende:
Tering jij gaat nog een keer patient 0 worden van een zombieuitbraak. Sterkte man! Op een goede genezing!

Ik ben liever degene die de patient 0 neerschiet .

quote:

Op zondag 19 augustus 2018 05:21 schreef Nico987 het volgende:
Je zegt dat je denkt dat je het niet bewust hebt mee gemaakt. Dat heb je natuurlijk wel. Hooguit de laatste seconden niet.

Ik vermoed dat je het door de klap vergeten bent en vervolgens in shock bent geraakt. Of door te heftig wordt geblokkeerd.

Maar de info is er wel en reken maar dat die er uit komt. Als alles straks rustig is en zijn normale gang gaat moet je niet gek opkijken wanneer je stress level standaard in het rood staat. Met dromen, flashbacks, paniek aanvallen etc als mogelijke uiting. Dat je het niet weet is ws een beschermingsmechanisme om niet je lichamelijk herstel in de weg te zitten

Ik denk dat op zijn minst even langs de POH ggz geen overbodige luxe. Informeer even naar zijn of haar achtergrond. Als het psycholoog is en je hebt een klik prima. Zo niet aansturen op doorverwijzing.

Behalve de trauma verwerking, is het ook zinvol om te kijken hoe je je nu beter, zinvoller ed kan voelen en helpen bij het wachten. Voor kinderen die langdurig ziek zijn heb ik legio oefeningen. Voor volwassenen zullen ze er ook zijn.

Mja eerst maar eens afwachten hoe het allemaal geneest, ook geestelijk. Het lijkt me niet heel zinvol om met een psycholoog te gaan praten als ik niet eens weet wat er is gebeurd en die waarschijnlijk alleen maar mijn frustraties mbt de wonden aan hoort.

quote:

Op zondag 19 augustus 2018 05:33 schreef Amoeba het volgende:
Ik heb anderhalf jaar een beetje hetzelfde gehad.. Van 6 meter op de vloer geklapt, heel veel gebroken met als absoluut dieptepunt een verbrijzelde knieschijf en een week in een buitenlands ziekenhuis.
Half jaar thuis gezeten, net zoals jij, met een bed in de woonkamer (bij mijn ouders). Bij mij kwam de echte setback 5 weken later toen een bloeding tussen hersenvlies en schedel druk op de hersenen begon uit te oefenen, 2 weken lang in helse pijn geleefd..

Maar dat gaat allemaal voorbij, wonden genezen en je gaat je oude leven weer oppakken. Ik heb de vrije uren in m'n studie gestoken destijds, hopelijk heb je ook zoiets..

Dat klinkt ook als een flinke klap ja, fijn dat het is goedgekomen. Ik hoop binnenkort weer wat aan het werk te gaan (wel thuiswerk voor nu dan), want anders moet ik straks echt nog een zinnige hobby gaan zoeken .

quote:

Op zondag 19 augustus 2018 10:18 schreef Queller het volgende:

[..]

Hoe lang mag ik erover doen?

Nou graag een stuk sneller dan dat ik er nu al over doe

Laat ik er maar eens een keer een update tegenaan gooien .

Nog altijd worden de wonden op/in mijn buik verzorgd, vorige week wel in het ziekenhuis geweest ter controle maar daar is ook niet heel veel spannends uit voort gekomen. Wel lijken de wonden zich nu wat meer te herstellen, de chirurgische wond is eigenlijk alleen nog maar oppervlakkig en moet nog maar een klein stukje. De andere wond lijkt ook eindelijk een beetje te 'pakken', het ondiepe gedeelte is al ver dichtgegroeid. Het diepste gedeelte is alleen helaas nog steeds zo'n 9 cm diep en komt ook nog steeds wondpus en bloed uit. Voor die wond moet ik gewoon het meeste geduld hebben (en houden ) want die moet toch echt eerst helemaal dicht voordat ze het stoma weer terug willen gaan plaatsen.

Verder gaat het relatief gezien eigenlijk best wel goed. Ik had nog dit topic geopend ivm medicatie: LIF / Afkickverschijnselen Oxycodon, dat was de eerste paar dagen best zwaar maar inmiddels klaar. De enige medicijnen die ik nu nog neem zijn paracetamol, en dat is eigenlijk vooral voor een kapotte kies. Die kies is waarschijnlijk het gevolg van het ongeluk maar al die maanden onopgemerkt gebleven vanwege alle pijnstillers.

quote:

Op maandag 3 september 2018 19:08 schreef YokiKater het volgende:
Gewoon uit medische nieuwsgierigheid heh, je kent me en ik snap die gasten niet helemaal. Waarom precies hebben ze het van binnen niet dichtgeschroeid?

Ja dat heb ik ook meermaals gevraagd. Maar dat komt schijnbaar omdat de wonden niet steriel zijn en ze van binnenuit dicht moeten groeien.

quote:

Op maandag 3 september 2018 19:16 schreef YokiKater het volgende:

[..]

Een wond is nooit steriel, die maak je steriel.. maar ja.. Kut man allemaal, sterkte nog en komt wel goed.

Ja er gaat wel elke dag prontosan in voor het ontsmetten, maar het moet gewoon dichtgroeien.

quote:

Op maandag 3 september 2018 19:27 schreef HaverMoutKoekje het volgende:
Wondpus? Is er dan een nog steeds een ontsteking?

Nee dat niet, is gewoon groen/geel vuil dat er nog uit moet, komt ook vrij bij wondherstel dacht ik. Het heeft ook een hele typische geur, om het lekker te noemen is misschien wat raar, maar het is geen stank.

quote:

Op maandag 3 september 2018 19:30 schreef simmu het volgende:
zou het kunnen dat je om te beginnen een (al dan niet geperforeerde) blindedarmontsteking had en daarvan 'out' ging tijdens het rijden? mijn dochter heeft zulks gehad en dat bleef ook enkele dagen onopgemerkt, leek erg op gewoon een buikgriepje

Of er iets met de darmen aan de hand was lijkt voor de hand liggend gezien mijn klachten vooraf, maar is helaas niet duidelijk te krijgen gezien de puinhoop die het in mijn buik was. Tevens zou het dan iets aan mijn dikke darm moeten zijn gezien de perforatie en de locatie (blinde darm zat dacht ik rechts?).

quote:

Op maandag 3 september 2018 19:55 schreef simmu het volgende:

[..]

de ontsteking kan ook linksig zitten, maar hoe dat precies werkt weet ik ook niet, de uitleg van de arts ging een beetje langs me heen na "de operatie is goed verlopen"

Nou ik ben er vrij zeker van dat het probleem bij mijn dikke darm zat, daar hebben ze niet voor niets een stuk uitgesneden en creatief mee lopen knutselen .

Nou, om gelijk maar alles tegelijk te krijgen heb ik er nu ook een nieuw probleempje bij, een kapotte kies met ontsteking . Tijdens het ongeluk is er dus schijnbaar ook een kies afgebroken, dat vermoeden had ik al dat er iets mee mis was. Echter heb ik er de eerste maanden geen last van gehad, waarschijnlijk als gevolg van alle pijnstillers en pijnen die meer aandacht vroegen.

Nu ben ik dus geloof een week of 4 gestopt met de zware pijnstillers (alleen nog paracetamol) en is die kies dus gaan lopen vervelen. In het begin niet echt heel pijnlijk maar gewoon irritant aanwezig en dus maar een afspraak bij de tandarts gemaakt. Die heeft er vorige week in eerste instantie een noodvulling ingezet om het over een paar weken helemaal goed te maken. Helaas is door die noodvulling het opeens per dag meer pijn gaan doen waardoor ik afgelopen weekend zelfs 's nachts er wakker door werd. Maandag gelijk de tandarts gebeld en ik ging bijna verheugd er naartoe vandaag in de hoop dat die het kon maken. Nee dus ...

Naar een paar spuiten verdoving probeerde die het eerste stukje maar toen schoot ik al bijna gelijk rechtop op de stoel. Vervolgens heeft die de noodvulling er afgehaald en nog wat meer verdoving erbij gespoten, wederom zonder succes. Als laatste poging ging er een spuit recht van boven de kies in en schoot ik ongeveer tegen het plafond aan van de pijn . Toen hebben we maar besloten het maar even hierbij te laten en eerst de ontsteking proberen weg te krijgen met een antibioticakuur.

Oftewel samengevat, de open wonden en alles zijn vrij rustig maar ik zit weer aan de pijnstillers (ibuprofen 600mg in dit geval) vanwege een kies die tijdens het ongeluk is afgebroken .

quote:

Op woensdag 12 september 2018 20:12 schreef dexamfetamine het volgende:
Sterkte TS. Ben wel benieuwd hoe die ketamine nou voelde.

Nah die ketamine was meer om me een beetje in dromenland te houden terwijl ik kunstmatig in leven werd gehouden geloof ik. Dit hing er op dat moment aan mijn lichaam, en aan de andere kant ook nog zo'n ding:

Het is wel weer tijd voor een kleine update me dunkt. De ontstoken kies is na een bezoek of 5 aan de tandarts nu als het goed is helemaal weg, ik zit dus momenteel op 0,0 aan pijnstillers .

Verder ben ik vorige week voor controle in het ziekenhuis geweest, om te beginnen met het goede nieuws, 3 van de 5 wonden zijn zo goed als dicht en op wat hypergranulatie na rustig. Maar helaas ook nog wel vervelend nieuws, de twee diepste wonden blijken nog steeds even diep te zien (ca. 10cm) ... Dat schiet dus niet echt op ondanks dat de wond er volgens iedereen 'prachtig' uitziet wil die dus niet echt dicht gaan.

In het ziekenhuis hebben ze daarom nu de verbinding tussen de twee wonden weggesneden en dichtgebrand. Dat dichtbranden gebeurt overigens met een soldeerbout en ruikt precies als een elektrische vliegenmepper als je de vlieg nog wat langer roostert . Nu heb ik daar dus 1 grote diepe wond die hopelijk nu wat beter reageert met wat er elke dag ingepropt wordt. En ik hoop echt dat die nu wel een beetje zin krijgt om dicht te groeien want anders willen ze vanuit het ziekenhuis namelijk VAC-therapy gaan inzetten. Dat is een soort spons die in de wond wordt gepropt, vervolgens wordt afgeplakt en 24/7 een vacuümpomp er op krijgt.

Nu is heel de dag met zo'n pomp om je nek rondlopen niet echt heel leuk, maar als het helpt dan moet het maar. Alleen vanwege de locatie (buik) heeft de thuiszorg nu al aangegeven het waarschijnlijk niet te willen verzorgen omdat het te complex is. Voor de techniek om te kunnen werken moet het echt volledig vacuüm zijn, iets wat op een 'vlak' lichaamsdeel als een been makkelijk te doen is. Een buik beweegt nogal veel en is eigenlijk nooit vlak (tenzij je heel de dag stil in bed blijft liggen dan) en dus erg lastig afplakken. Dus ik hoop dat die wond nu wel een beetje dicht gaat groeien want ik heb weinig zin om 2/3 keer per week naar het ziekenhuis te moeten om dichtgeplakt te worden.

Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee eigenlijk gaat het verder best goed, met als hoogtepunt dat ik weer een auto heb . Echt wat een genot is het om weer vrijheid terug te hebben en niet meer voor alles afhankelijk te moeten zijn van anderen. Voor wie nieuwsgierig is, dit is hem PTA / Een kleine hulde aan de DS3, en Queller kan hem elke dag zien staan .

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 09:13 schreef HaverMoutKoekje het volgende:
Klinkt als beetje als sinus behandeling,volgens mij heeft toto die gehad (zonder succes dacht ik)

Ik geloof dat het dit is adhv de folder die ik van het ziekenhuis heb meegekregen: https://www.kci-medical.nl/NL-DUT/vactherapy

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 10:28 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

Dat is wel extreem in dat topic en ook een lastige plek. Zo negatief hoef je het niet voor te stellen

TS komt er nu medisch verpleging voor je buikwond? En je hebt een auto, rij je ook weer of hoe zienik dat?

Ja ik heb dagelijkse wondverzorging (spoelen, schoonmaken, verbinden etc.) door de thuiszorg voor de buikwond en voor het stoma.

En autorijden doe ik weer zelf ja Al merk ik daarbij wel dat ik fysiek nog een hoop kracht mis, vooral in de armen (snelle verzuring), dus het zullen nog geen wereldreizen zijn momenteel .

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 11:20 schreef NanKing het volgende:
Bizar TS, heel bizar allemaal.

Hoe gaat het nu met de taken die je moet doen op een dag? Op de vorige pagina staat dat je moeite had met dingen als de vaatwasser inruimen. Ervaar je dit nog steeds zo? En qua emoties voel je je weer iets dichter bij jezelf?

Qua bezigheden gaat het de goede kant op, er zijn zelfs momenten dat ik me verveel . Maar sommige dingen blijven gewoon lastig om te doen, is het niet door mijn buik dan is het wel door mijn elleboog die ook nog steeds niet goed buigt door die verkalking. Voor de rest is qua emoties de nieuwe auto wel een enorme boost, ik voel me er zoveel vrolijker en opgewekter door. Het helpt ook wel dat ik een beetje verliefd ben op die auto door het kleurtje en motorvermogen .

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 11:48 schreef NanKing het volgende:

[..]

Tof om te lezen. Ook knap van je dat je weer in de auto stapt dan doen niet veel mensen je na.

De reden dat ik die specifieke vragen stelde is omdat er weleens vergeten wordt om naar het hoofd en de hersenen te kijken na zo'n ongeluk. En dingen als moeite met emoties en moeite met kleine taken een symptoom van NAH zijn.

Ik wens je veel succes met het herstellen

Ja denk dat het wel 'geholpen' heeft dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt, of althans er niks van kan herinneren. Ik had op een tand door mijn lip ook geen verwondingen aan mijn hoofd en ze hebben me ook hebben ze me neurologisch helemaal nagekeken zonder iets te vinden.

Maar ik merk zelf wel dat ik de laatste tijd op emotioneel vlak gelukkig wel een stuk vooruit ben gegaan, zeker sinds ik weer een deel van mijn vrijheid terug heb door de auto. Al kan met name muziek soms nog wel eens onverwacht wat emoties oproepen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 14:37 schreef velden het volgende:
Hoe oud ben je eigenlijk?

Goede actie van je auto aanschaf (mooie kleur ook), bijdrage tot herstel.
En wat lief dat je ouders zoeen eind voor je reden continu.

Wat is nu de verwachting van je buik?

Ik heb in het ziekenhuis mijn 31e verjaardag 'gevierd'. Zit nu in een beetje een vreemde leeftijdscategorie dat ze me aan de ene kant meneer noemen en aan de andere kant dat ik nog zo jong ben . En ik zou niet zonder mijn ouders kunnen

Maar een verwachting durft niemand te geven, naast dat het nog moet dichtgroeien is mijn buik ook nog hard door littekenweefsel. Eerst moet dat allemaal rustig zijn voordat ze weer willen opereren om het stoma weer weg te halen, dus zal nog wel een paar maanden gaan duren .

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 16:38 schreef Amoeba het volgende:

[..]

Niet zozeer mijn herinneringen aan aftermath vind ik shockend maar de klap zelf, maw de info die ik mis

Nou dat vind ik niet een zozeer heel erg dat ik heel de klap en de paar uur er omheen mis, maar dat de oorzaak niet bekend is. Nu voelde ik me de dagen ervoor wel vreemd en heb ik een paar nachten echt slecht geslapen dus dat zal wel de basis van de oorzaak zijn, maar waardoor dat kwam weet ik dus niet.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 16:51 schreef Amoeba het volgende:

[..]

Ja ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik dat moment waarop 5 gewrichten tegelijk breken niet actief mee heb gekregen.

Maargoed autorijden is mooi man, zo pakte ik het ook weer langzaam op. Fysio vroeg wat ik eerst wilde:

1. Zelfstandig schijten
2. Autorijden
3. Motorrijden

En aldus geschiedde.

Punt 1 zou ik ook graag weer willen kunnen. Ja technisch gezien is het zelfstandig, maar zo'n stoma is echt niks eigenlijk. De fysio is bij mij voornamelijk bezig met mijn elleboog en schouder los te krijgen en kan qua conditietraining nog niet veel doen vanwege de open wonden.

Het scheelt gelukkig echt een hoop dat ik niks aan mijn benen heb en op die vastzittende elleboog na mijn armen ook gewoon goed kan gebruiken. Aan de andere kant denken mensen daardoor soms wel dat het allemaal wel meevalt of dat ik al goed opknap.

Maar ja, uiteindelijk zal het allemaal wel weer goed komen, kost alleen een hoop geduld .

Ik was net even wat aan het opruimen en kwam ook de broek tegen die ik die dag aanhad, even in de zakken voelen en daar zaten gewoon glasscherven in . Ook nog eventjes gezocht naar foto's er van, deze kende ik nog niet:



En op deze kun je goed zien hoe weinig er nog maar over is van de voorkant:

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 17:58 schreef velden het volgende:

[..]

Ik vind je fier, tenminste hoe je zo overkomt : )

Het heeft wel mijn interesse, hoe zou het toch gekomen zijn?!

Hoe is het voor je om die foto`s te zien ?

Ja ik vind ze niet echt schokkend ofzo, eerder gewoon raar als je beseft dat ik daar in zat (en op die foto's lag ik waarschijnlijk in de ambulance). Daarbij helpt het denk ik ook dat ik nog geen 'emotionele band' met de auto had omdat ik hem pas 3 maanden had.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 17:59 schreef velden het volgende:
En ben je nog eens langs geweest bij "plaats delict"?

Als passagier al meermaals er langs gereden, vooral 'grappig' om te zien dat het echt letterlijk de allerlaatste boom is (hier dus).

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 18:19 schreef velden het volgende:
jeetje de laatste boom..dus de boom staat er nog? Zie je een kale bast of zie je er nog wat van? op de fotos lijkt ie stukken ouder/groter/breder dan op de google map foto

Die boom heeft alleen een stuk kale bast en dat is het. Maar die boom is niet heel erg dik, ik gok ca. 20cm doorsnede, alleen zijn het nogal stevige bomen dus schijnbaar.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2018 18:25 schreef velden het volgende:

[..]

oja ik zie het filmpje nu, net zo dik als op google map

en je kan je niets herinneren van trauma heli en al die toestanden? Je werd wakker in ziekenhuis?

Het eerste dat ik me kan herinneren is dat ik aan het bellen was in de ambulance, maar de eerste twee weken zijn sowieso een soort vage waas vanwege die kapotte darm en de daaropvolgende ketaminekuur op de IC.

Het is wel weer eens tijd voor een update, afgelopen vrijdag weer op controle geweest in het ziekenhuis. Grootste 'overwinning' is dat ik er zelf heen ben gereden (ca. 60 km enkele reis) en dat op een stukje file in Tilburg na best wel meeviel gelukkig, dus dat gaat al de goede kant op qua energie.

Verder lijkt het diepe gat nu eindelijk een beetje dicht te groeien, afgelopen maand is die eindelijk ondieper geworden. Hij is nu op het diepste punt nog ongeveer 7,5 cm diep ipv 10 dus het lijkt nu dicht te gaan groeien. Er gaat nu wel weer een ander soort gaas in, voornamelijk om de wond vochtig te houden gezien het vorige gaas de wond te droog heeft gemaakt. Voordeel van dat spul is wel dat de verzorging nog maar om de dag hoeft, dus heb ik niet meer elke dag de thuiszorg over de vloer. De VAC-therapy waar ze in het ziekenhuis eerst zo over aan het drammen waren hebben we toch maar niet gekozen op basis van toch wel goede argumenten vanuit mijn kant

Op het advies van diezelfde thuiszorg heb ik overigens ook mijn ziekenbed uit de woonkamer laten ophalen en heb ik ook weer een normale woonkamer. Verder eigenlijk weinig spannends te vertellen, einde van de maand heb ik weer controle en gaan ze ook weer eens foto's maken van mijn elleboog (die nog steeds niet goed buigt).

Weer even een kleine update, vorige keer was de wond te droog waardoor er allemaal 'witte aanslag' op was gekomen zoals ze dat noemden. Dat is in de tussentijd opgelost door een ander soort gaas dat in de wond gaat, en vorige week hebben ze daardoor die aanslag kunnen wegschrapen. Verder is de wond vrij droog en lijkt die nog steeds van rechts naar links ipv beneden naar boven dicht te groeien. Op zich hoeft dat niet veel uit te maken, het is alleen wel een beetje vreemd natuurlijk.

Nu heb ik natuurlijk ook nog die elleboog die niet doet wat die moet doen. Vorige week op de röntgenfoto was al te zien dat de verkalking gelukkig grotendeels is opgelost, alleen zit er nog een stuk aangegroeid bot in de weg dat daar niet hoort. De arts was nog wel bezorgd dat er mogelijk een zenuwbaan vergroeid zat met dat stuk extra bot en daar heb ik vandaag een CT-scan voor gehad. Daarop lijkt het bot relatief 'vrij' te liggen dus gaan ze het opereren. En dan denk je aan de wachtlijsten waar je altijd allerlei verhalen over hoort, maar de operatie is al op 5 december . De bedoeling is dan dus via het litteken weer naar binnen te gaan en het stuk bot weghalen en als ze er dan toch zijn ook gelijk alle pinnen en plaatjes die er uit kunnen eruit.

Dus hopelijk over een tijdje weer een iets beter functionerende arm, jammer dat ik daarna weer een tijdje geen auto kan rijden.