Depressie & Angst #153 Waar we nog even zweten

quote:

Op maandag 20 augustus 2018 10:14 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik krijg waarschijnlijk psychiatrische thuiszorg om mezelf weer op de rails te krijgen. Wachten op het belletje

Dat lijkt me een fijne oplossing in jouw situatie: in je eigen veilige omgeving gecombineerd met professionele ondersteuning.

Hang in there COTS

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 19:03 schreef ChildoftheStars het volgende:
Goed... de arts gaat me zo spreken om te kijken of ik thuis mag blijven of terug de kliniek in moet

Waarom zou je terug de kliniek in moeten?

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 19:15 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Waarom zou je terug de kliniek in moeten?

Een goede indicatie staat op pagina 1 van dit topic

Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 21:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben weer opgenomen

Sterkte en beterschap.

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 21:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben weer opgenomen

Sterkte CotS

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 07:27 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

Succes!

quote:

Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

Veel sterkte en succes!

Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
[..]

Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:

Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).

Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

Ik heb hier de laatste tijd ook weer last van, schijtziek word ik ervan. Zal wel weer naar de huisarts gaan. Ik ben ook zo'n hypochonder en denk steeds dat ik eigenlijk een enge dodelijke ziekte heb terwijl de logica in m'n hoofd zoiets heeft van "doe gewoon even rustig aan".

Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:50 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

Ja dit dus. Sommige dagen nergens last van, vorige week tralalala hartstikke gezellig en leuk allemaal. Deze week weer een paar dagen gehad dat het voelde alsof ik vijf dagen op lowlands heb gezeten terwijl dat dus niet het geval was.
Merk wel dat gewoon iets doen enorm helpt. Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.

Snap ook niet waar het ineens vandaan komt. Wat issues misschien met veel werken, twee overleden familieleden binnen een jaar, gewoon weinig kunnen hebben in het algemeen. Had als tiener ook een periode met paniekaanvallen enzo dus zal er wel gevoelig voor zijn.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:59 schreef DancingPhoebe het volgende:
Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?

Tijdens zo'n aanval voel ik wel angst. Maar dan heb ik dus het gevoel dat de lichamelijke klachten de angst opwekken, en niet andersom. Ik heb overigens ook gewoon van die momenten die wel verklaarbaar zijn. Zo voel ik me snel opgesloten, dus in bioscoopzalen etc. Maar ook in winkels die een vooropgezet wandelplan hebben en je niet direct naar de uitgang zou kunnen (IKEA, Xenos etc) voel ik me paniekerig. Ik ben ook sowieso angstiger, en vermijd ook dingen. Maar dat valt ook een beetje in wat CL ook noemt:

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 15:00 schreef CherryLips het volgende:
Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.

Als ik dingen wil vermijden dan wil ik dat vooral omdat ik dus het gevoel heb dat ik op het moment gewoon te zwak ben waardoor ik mezelf snel 'onveilig' voel.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:52 schreef STING het volgende:

[..]

Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:

Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).

Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)

Ik vind dit juist wel heel boeiend. Ik beweeg op het moment ook amper, omdat ik me kut voel. Maar ik weet dat ik daar eigenlijk ook doorheen moet om me juist weer beter te gaan voelen. Wel een drempel.

Maar ook eten zal zeker meespelen. Ik eet niet bijzonder ongezond, maar het kan zeker beter. Ik ben wel weer begonnen met het slikken van vitaminepillen met een focus op ijzer, omdat dat vaak ook een verband kan hebben met de vermoeidheid in ieder geval.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:50 schreef Elvi het volgende:
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

Dit is ook heel herkenbaar, bedankt.

Ja bewegen is goed voor je, merk het echt al als ik eventjes naar de brievenbus ben gelopen Maar laatst was ik een stukje fietsen op zondag (hele middag tegenaan zitten hikken) en deed ik er langer over dan anders en was ik he-le-maal stuk 's avonds. Maar heb wel even met een boekje en wat water ergens gezeten in de natuur, dus het was op zich best lekker.

Zo even wat gedachten. Ik zie me niet als angstig, maar herken wel wat dingen in je verhaal.

Wat ik wel in je verhaal herken is de onzekerheid over oorzaak-gevolg. Wat is er nou als eerste? Is dat een vervelend gevoel in je lijf (bij jou duizeligheid) waar je onrustig/angstig van wordt? Of is die onrust/angst er eerst en veroorzaakt dat de duizeligheid? En dan kan het ook nog dat die dingen elkaar gaan versterken, waardoor je een beetje in een spiraal komt en het helemaal onduidelijk wordt.

(Een angstgevoel is ook niet altijd rationeel, dat je bijv. aan concrete angstige dingen denkt, of dat het alleen komt als je onder hevige stress staat. Ik kan het me wel voorstellen dat het in deze fase van je leven komt, met de stap naar samen een huis kopen, carričre willen maken, hoe gaat jouw/jullie toekomst samen eruit zien? Juist als je gelukkig bent, kan er ergens die gedachte spelen ‘blijft dit zo, wat nou als ik dit allemaal kwijtraak, of als het toch anders gaat lopen?’)

Ik herken het oorzaak-gevolgprobleem uit een periode van mijn leven waar sowieso fysiek wel iets aan de hand was (was toen al een paar jaar schildklierpatiėnt) maar daar kwam psychologische onrust bij door wat ik in mijn lijf ervoer. Kwamen die lichamelijke klachten nou van mijn schildklierverhaal of... Ik werd heel onzeker en ging me bij lichamelijke sensaties afvragen of dit nou psychisch was of kwam het ergens anders van. Gekmakend. Ik zat een tijdje in die spiraal en wilde liefst een simpel en eenduidig antwoord waardoor ik er vanaf kwam.

Wat mij toen heeft geholpen is min of meer leren aanvaarden dat je het soms niet weet. Er kunnen in je lijf best dingen gebeuren die niet per se ernstig zijn, zelfs wel normaal zijn (zie bijv. wat Sting zegt over bepaalde pieken door bepaalde voeding) maar die wel maken dat er soms (onterecht) alarmbellen afgaan, waardoor de onrust/angst ontstaat. Bij mij speelde er veel, ik kon het niet allemaal ontrafelen, maar het ging geleidelijk gewoon weer beter doordat ik wel doorging, mijn vertrouwen weer groeide.

Je bent al goed bezig door zo snel met een psycholoog aan de slag te gaan, maar die kan jou niet in een paar sessies alle antwoorden (plus oplossing) bieden die je zoekt. Ik zie het als een proces waarin je zit, een ontdekkingsreis ( ) waarin het weer ten goede gaat keren, waarin hij je handvatten gaat aanreiken om je weer zekerder te voelen.

Onzekerheid over ‘is er medisch iets mis in mijn lijf’ moet naar mijn idee niet de overhand krijgen. Als je niet gerustgesteld bent door een bloeddrukmeting, zou je dit open en eerlijk bij je huisarts neer moeten kunnen leggen. Die zou bijv. nog een bloedonderzoek kunnen aanvragen. Een specifiek onderzoek naar die duizeligheid zou ook niet vreemd zijn, om uit te sluiten dat het niet gewoon ergens een ontsteking oid is.

Sterkte.

Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..

Ik mis de schouderophaalsmilie hier....

Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 15:31 schreef DancingPhoebe het volgende:
Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..

Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.