R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Gisteren was ik wat drinken met mijn beste vrienden, die ik al mijn hele leven ken. Alleen zien we elkaar niet zo veel meer de laatste tijd.
Ik ging iets eerder weg, en vanmorgen kreeg ik van één van hen een mailtje : Dat ze het nog even over mij hadden gehad, en ze zich een beetje zorgen maken over mij. Dat ze al een tijd merken dat ik mij wat terugtrek uit het sociale leven en dat ze mij ook erg stil vonden.
Die mail hakte er voor mij wel behoorlijk in. Ik heb zelf ook wel een tijdje door dat ik niet 100% lekker in mijn vel zit, maar misschien dat ik dit een beetje bagatelliseer. Ik ben immers niet echt een ''mieperd'', en pas mezelf ook snel aan. Maar misschien heb ik mijzelf de afgelopen tijd wel vijf keer opnieuw ''aangepast'' waardoor ik zelf mijn veranderingen niet zo sterk merk, maar zien mijn vrienden al die veranderingen samen en komt het bij hen veel sterker binnen.
Ik lees al lang mee op dit forum, maar ik voel nu toch echt de behoefte om hier even over mijn situatie te spreken. Het is namelijk wel degelijk zo dat ik merk dat veel dingen bij mij wat lastiger gaan dan bij anderen. Ik ben nooit getest op autisme, asperger o.i.d. en dat wil ik ook niet (ik hoef niet per se een label), maar het zou me niets verbazen als er wel een lichte vorm van een dergelijke ''stoornis'' zou uitkomen als ik zou worden getest.
Zo'n beetje tot mijn 23/24e ging ik redelijk gelijk op met mijn vrienden. Ik merkte vaak al wel dat zij socialer / extraverter waren dan ik (studentenverenigingen etc, hoefde niet zo nodig van mij. Ik was / ben ook veel verlegener met vrouwen). Maar na mijn 25e begon het verder uit elkaar te lopen : Zij werden juist steeds succesvoller, terwijl ik juist sociaal angstiger en onzekerder werd.
Nu ben ik 29, en ik wil ook niet zeggen dat ik totaal onsuccesvol ben : ik heb een mooie koopwoning, mijn opleiding weliswaar laat (op mijn 26e) afgerond maar wel behaald en op zich een prima baan die niet slecht verdient. Maar zoals wanneer ik met mijn vrienden ben, merk ik wel dat het ''gat'' tussen mijn leven en dat van hen, best groot is. Ik heb niet echt een grote sociale kring. Bij mij thuis komen ook weinig tot geen mensen. Ik leef best een teruggetrokken bestaan en heb ook totaal geen liefdesleven.
Wat dat betreft zit ik, sinds mijn sociale angst periode waarvoor ik bij een psych ben behandeld, best wel in een oneindige spiraal voor mijn gevoel : Ik ben onzeker over mijzelf, en juist door die onzekerheid krijg ik weer dingen niet voor elkaar die mij zekerder van mijzelf kunnen maken.
Een voorbeeld is het contact met vrouwen : Ooit ging dit best goed. Maar de laatste jaren ben ik het totaal ''verleerd'' en nu zit het in mijn hoofd: Het maakt me erg onzeker, en daarom ga ik juist onzeker lopen doen als een vrouw mij aanspreekt. En dus blijf ik maar vrijgezel, terwijl onderhand iedereen om mij heen al een relatie heeft. En zo merk ik dat het op meer relevante vlakken in het leven, stroef verloopt : carriere, sociale contacten, nuttige invulling van vrije tijd, etc : Het staat allemaal grotendeels een beetje stil.
Wie heeft hier ervaring mee en/of juist tips hoe ik die spiraal kan doorbreken?
Ik ging iets eerder weg, en vanmorgen kreeg ik van één van hen een mailtje : Dat ze het nog even over mij hadden gehad, en ze zich een beetje zorgen maken over mij. Dat ze al een tijd merken dat ik mij wat terugtrek uit het sociale leven en dat ze mij ook erg stil vonden.
Die mail hakte er voor mij wel behoorlijk in. Ik heb zelf ook wel een tijdje door dat ik niet 100% lekker in mijn vel zit, maar misschien dat ik dit een beetje bagatelliseer. Ik ben immers niet echt een ''mieperd'', en pas mezelf ook snel aan. Maar misschien heb ik mijzelf de afgelopen tijd wel vijf keer opnieuw ''aangepast'' waardoor ik zelf mijn veranderingen niet zo sterk merk, maar zien mijn vrienden al die veranderingen samen en komt het bij hen veel sterker binnen.
Ik lees al lang mee op dit forum, maar ik voel nu toch echt de behoefte om hier even over mijn situatie te spreken. Het is namelijk wel degelijk zo dat ik merk dat veel dingen bij mij wat lastiger gaan dan bij anderen. Ik ben nooit getest op autisme, asperger o.i.d. en dat wil ik ook niet (ik hoef niet per se een label), maar het zou me niets verbazen als er wel een lichte vorm van een dergelijke ''stoornis'' zou uitkomen als ik zou worden getest.
Zo'n beetje tot mijn 23/24e ging ik redelijk gelijk op met mijn vrienden. Ik merkte vaak al wel dat zij socialer / extraverter waren dan ik (studentenverenigingen etc, hoefde niet zo nodig van mij. Ik was / ben ook veel verlegener met vrouwen). Maar na mijn 25e begon het verder uit elkaar te lopen : Zij werden juist steeds succesvoller, terwijl ik juist sociaal angstiger en onzekerder werd.
Nu ben ik 29, en ik wil ook niet zeggen dat ik totaal onsuccesvol ben : ik heb een mooie koopwoning, mijn opleiding weliswaar laat (op mijn 26e) afgerond maar wel behaald en op zich een prima baan die niet slecht verdient. Maar zoals wanneer ik met mijn vrienden ben, merk ik wel dat het ''gat'' tussen mijn leven en dat van hen, best groot is. Ik heb niet echt een grote sociale kring. Bij mij thuis komen ook weinig tot geen mensen. Ik leef best een teruggetrokken bestaan en heb ook totaal geen liefdesleven.
Wat dat betreft zit ik, sinds mijn sociale angst periode waarvoor ik bij een psych ben behandeld, best wel in een oneindige spiraal voor mijn gevoel : Ik ben onzeker over mijzelf, en juist door die onzekerheid krijg ik weer dingen niet voor elkaar die mij zekerder van mijzelf kunnen maken.
Een voorbeeld is het contact met vrouwen : Ooit ging dit best goed. Maar de laatste jaren ben ik het totaal ''verleerd'' en nu zit het in mijn hoofd: Het maakt me erg onzeker, en daarom ga ik juist onzeker lopen doen als een vrouw mij aanspreekt. En dus blijf ik maar vrijgezel, terwijl onderhand iedereen om mij heen al een relatie heeft. En zo merk ik dat het op meer relevante vlakken in het leven, stroef verloopt : carriere, sociale contacten, nuttige invulling van vrije tijd, etc : Het staat allemaal grotendeels een beetje stil.
Wie heeft hier ervaring mee en/of juist tips hoe ik die spiraal kan doorbreken?
Lekkere vrienden, zoiets per mail delen. Bel dan even of ga langs.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Tja weten zij veel, voor hetzelfde geldt is er niets aan de hand en dan staan ze opeens met 5 man sterk bij me voor de deur.quote:Op zaterdag 28 juli 2018 19:54 schreef Tinkepink het volgende:
Lekkere vrienden, zoiets per mail delen. Bel dan even of ga langs.
Vond het nog best scherp dat het ze kennelijk wel opvalt, dacht zelf dat mijn masker goed genoeg was om het te verhullen. Kennelijk niet.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nou ja, als je iets schrijft kun je je zin nog even aanpassen e.d., ik kan prima begrijpen dat je een niet onbelangrijk verhaal dan wat beter kwijt kunt en beter over kunt brengen.quote:
Lekkere vrienden, zoiets per mail delen. Bel dan even of ga langs.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik zou me erg rot voelen over zo’n mailtje, terwijl ik een persoonlijk gesprek juist zeer zou waarderen als persoonlijke betrokkenheid.quote:Op zaterdag 28 juli 2018 19:58 schreef heywoodu het volgende:
[..]
Nou ja, als je iets schrijft kun je je zin nog even aanpassen e.d., ik kan prima begrijpen dat je een niet onbelangrijk verhaal dan wat beter kwijt kunt en beter over kunt brengen.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Uiteindelijk ligt het denk ik aan de personen die zoiets sturen en ontvangen. Zelf zou ik het in een daadwerkelijk gesprek waarschijnlijk totaal verkeerd overbrengen, óf alsof het me eigenlijk niet boeit (wat dan niet de bedoeling is, want het boeit me wel) óf veel te bot ofzo. Maar goed, het blijft lastig om zoiets goed te brengen natuurlijk, hoe je het ook doet.quote:Op zaterdag 28 juli 2018 20:00 schreef Tinkepink het volgende:
[..]
Ik zou me erg rot voelen over zo’n mailtje, terwijl ik een persoonlijk gesprek juist zeer zou waarderen als persoonlijke betrokkenheid.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Klopt, daarnaast klopt het ook wel dat ik me wat teruggetrokken heb uit het sociale leven. Voor hen kan dat misschien ook aangevoeld hebben als dat ik minder op hen zit te wachten. Kan me dus best voorstellen dat je liever een mail stuurt dan dat je bij iemand aanbelt. Dat kan misschien toch als opdringerig aanvoelen.quote:
[..]
Uiteindelijk ligt het denk ik aan de personen die zoiets sturen en ontvangen. Zelf zou ik het in een daadwerkelijk gesprek waarschijnlijk totaal verkeerd overbrengen, óf alsof het me eigenlijk niet boeit (wat dan niet de bedoeling is, want het boeit me wel) óf veel te bot ofzo. Maar goed, het blijft lastig om zoiets goed te brengen natuurlijk, hoe je het ook doet.
Vind je het zelf ook vervelend dat je minder sociale contacten hebt dan de meeste mensen of vind je dat zelf eigenlijk wel prima?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 28-07-2018 20:49:16 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 28-07-2018 20:49:16 ]
Had je het gisteren wel naar je zin met je vrienden?
Ik vraag me af of je het met ‘afglijden’ niet veel te zwaar maakt. Op zich is het een bekende fase waar je in zit. Opleiding afgerond, baan, huis. En nu? Je vrienden hebben een relatie. Jij niet. Dat is nog niet het einde van de wereld, of een teken dat het met jou niet goed gaat.
Ik vraag me af of je het met ‘afglijden’ niet veel te zwaar maakt. Op zich is het een bekende fase waar je in zit. Opleiding afgerond, baan, huis. En nu? Je vrienden hebben een relatie. Jij niet. Dat is nog niet het einde van de wereld, of een teken dat het met jou niet goed gaat.
The love you take is equal to the love you make.
Gewoon een midlifecrisis. Kom je wel weer overheen. Ga bijvorbeeld beginnen met wielrennen of sluit je aan bij een muziekvereniging. Zoiets.
#KICKOUTZP
Quarterlife bedoel je.quote:
Gewoon een midlifecrisis. Kom je wel weer overheen. Ga bijvorbeeld beginnen met wielrennen of sluit je aan bij een muziekvereniging. Zoiets.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Waarom? Je zegt dat je de basisbeginselen goed voor elkaar hebt. Je onzekerheid lijkt mij te ontstaan doordat je je druk maakt over wat anderen van je denken. Daarmee stoppen. Jezelf zijn, jezelf accepteren, je bent een man die zijn eigen zaakjes goed voor elkaar heeft. Als je dat uitstraalt ga je ook makkelijker met vrouwen om.quote:
Ik ben onzeker over mijzelf, en juist door die onzekerheid krijg ik weer dingen niet voor elkaar die mij zekerder van mijzelf kunnen maken.
Heel herkenbaar. Ik heb zelf dat labeltje wel gekregen overigens. Maar alle zaken die je opnoemt hebben mensen zonder label natuurlijk ook. Een carrière, vrije tijd, relatieproblemen, die zaken. Wel begrijp ik uit je verhaal dat je ergens mee zit. Het allemaal niet lekker voelt. Dat kan je natuurlijk proberen om te buigen. Waar zit je nu zelf aan te denken? En doe dat eens concreet, in plaats van dat alle plannen zich in je hoofd afspelen. Dat sociaal angstiger en onzeker, dat kan je bijvoorbeeld prima aanpakken. Met of zonder label.
Ik kan mij wel voorstellen dat als TS nog nooit een relatie heeft gehad, dat het dan anders binnenkomt dan wanneer hij nu even een (lange) periode geen relatie heeft. Toch dat stukje bevestiging o.i.d. als ik het zo mag noemen. Maar ook dat kan natuurlijk prima geregeld worden middels de vele datingsites en apps. Zeker niet het einde van de wereld.quote:
Had je het gisteren wel naar je zin met je vrienden?
Ik vraag me af of je het met ‘afglijden’ niet veel te zwaar maakt. Op zich is het een bekende fase waar je in zit. Opleiding afgerond, baan, huis. En nu? Je vrienden hebben een relatie. Jij niet. Dat is nog niet het einde van de wereld, of een teken dat het met jou niet goed gaat.
Quarterlife is als je 25 bent. Meestal de leeftijd dat de studie is afgelopen en het volwassen leven lonkt.quote:
Met alle verantwoordelijkheden en verwachtingen ...
Ik ben dat getrol van jou ondertussen wel een beetje zat.quote:Op zaterdag 28 juli 2018 19:54 schreef Hyaenidae het volgende:
Ik weet het ook niet zo goed, maar wil je wel een kusje geven..........
Ga ajb ergens anders zogenaamd grappig lopen doen.
Goh wat ben je weer zuur, is je vannelle weer op?quote:
[..]
Ik ben dat getrol van jou ondertussen wel een beetje zat.
Ga ajb ergens anders zogenaamd grappig lopen doen.
pindazakje
Als jij al aan het afglijden bent... Er zijn ook mensen op jouw leeftijd zonder relatie waarvan de baan niet goed verdient en het nog de vraag is of ze die houden, zonder eigen koophuis, mensen in de schuldsanering... Een psychiater of psycholoog zou dit al helemaal geen afglijden noemen
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Sporten
Vrijwilligerswerk
Naar buiten met het mooie weer
Een eind lopen of fietsen
Ga naar het centrum van je dorp of stad
Wie weet ontmoet je iemand
Een praatje
Probeer te (her)ontdekken wat je vroeger als kind interesseerde en kijk hoe je dat wellicht weer op kunt pakken
Vrijwilligerswerk
Naar buiten met het mooie weer
Een eind lopen of fietsen
Ga naar het centrum van je dorp of stad
Wie weet ontmoet je iemand
Een praatje
Probeer te (her)ontdekken wat je vroeger als kind interesseerde en kijk hoe je dat wellicht weer op kunt pakken
Je kunt beter één kaars opsteken dan duizend maal de duisternis vervloeken.
Nja eigenlijk heeft hij wel een punt, dat geklooi past beter in ONZ en KLB.quote:
[..]
Goh wat ben je weer zuur, is je vannelle weer op?
Al maak ik mezelf er ook wel eens schuldig aan.
OT: Kun je niet met je vrienden het gesprek aan gaan? Ze zien het blijkbaar wel aan je en hebben het beste met je voor.
Weggegaan en opgerot
TS, stel jezelf de vraag. Wat wil je? Wil je geld, macht, geluk, een combinatie?
Wees 100% eerlijk naar jezelf wanneer je de vraag stelt "Wat wil ik?".
Mijn advies: Wring jezelf niet in allerlei labels/hoeken/bochten om te laten zien dat het wel prima gaat met je. Neen! Zoek eerst zelf uit wat het is dat jij wilt. Jouw pad is jouw pad. En als jij gelukkig bent en met een minder extrovert leven: doe dat. Anders ga je misschien kapot omdat je een ander leven gaat leiden dan dat je wilt, puur "omdat het zo hoort".
Wees 100% eerlijk naar jezelf wanneer je de vraag stelt "Wat wil ik?".
Mijn advies: Wring jezelf niet in allerlei labels/hoeken/bochten om te laten zien dat het wel prima gaat met je. Neen! Zoek eerst zelf uit wat het is dat jij wilt. Jouw pad is jouw pad. En als jij gelukkig bent en met een minder extrovert leven: doe dat. Anders ga je misschien kapot omdat je een ander leven gaat leiden dan dat je wilt, puur "omdat het zo hoort".
Je spreekt meerdere keren over onzeker zijn, maar je hebt wel een baan, koopwoning en studie afgerond.
Het is belangrijk dat je je negatieve zelfbeeld kwijt raakt. Ik kan je het boek aanraden van Manja de Neef: negatief zelfbeeld.
Dat boek heeft mij ook geholpen.
Het is belangrijk dat je je negatieve zelfbeeld kwijt raakt. Ik kan je het boek aanraden van Manja de Neef: negatief zelfbeeld.
Dat boek heeft mij ook geholpen.
Belangrijke vraag: geniet je minder van sociale activiteiten omdat je gewoon daar niet altijd zo op zit te wachten, of vanuit een bepaalde angst?quote:
Gisteren was ik wat drinken met mijn beste vrienden, die ik al mijn hele leven ken. Alleen zien we elkaar niet zo veel meer de laatste tijd.
Ik ging iets eerder weg, en vanmorgen kreeg ik van één van hen een mailtje : Dat ze het nog even over mij hadden gehad, en ze zich een beetje zorgen maken over mij. Dat ze al een tijd merken dat ik mij wat terugtrek uit het sociale leven en dat ze mij ook erg stil vonden.
Die mail hakte er voor mij wel behoorlijk in. Ik heb zelf ook wel een tijdje door dat ik niet 100% lekker in mijn vel zit, maar misschien dat ik dit een beetje bagatelliseer. Ik ben immers niet echt een ''mieperd'', en pas mezelf ook snel aan. Maar misschien heb ik mijzelf de afgelopen tijd wel vijf keer opnieuw ''aangepast'' waardoor ik zelf mijn veranderingen niet zo sterk merk, maar zien mijn vrienden al die veranderingen samen en komt het bij hen veel sterker binnen.
Ik lees al lang mee op dit forum, maar ik voel nu toch echt de behoefte om hier even over mijn situatie te spreken. Het is namelijk wel degelijk zo dat ik merk dat veel dingen bij mij wat lastiger gaan dan bij anderen. Ik ben nooit getest op autisme, asperger o.i.d. en dat wil ik ook niet (ik hoef niet per se een label), maar het zou me niets verbazen als er wel een lichte vorm van een dergelijke ''stoornis'' zou uitkomen als ik zou worden getest.
Zo'n beetje tot mijn 23/24e ging ik redelijk gelijk op met mijn vrienden. Ik merkte vaak al wel dat zij socialer / extraverter waren dan ik (studentenverenigingen etc, hoefde niet zo nodig van mij. Ik was / ben ook veel verlegener met vrouwen). Maar na mijn 25e begon het verder uit elkaar te lopen : Zij werden juist steeds succesvoller, terwijl ik juist sociaal angstiger en onzekerder werd.
Nu ben ik 29, en ik wil ook niet zeggen dat ik totaal onsuccesvol ben : ik heb een mooie koopwoning, mijn opleiding weliswaar laat (op mijn 26e) afgerond maar wel behaald en op zich een prima baan die niet slecht verdient. Maar zoals wanneer ik met mijn vrienden ben, merk ik wel dat het ''gat'' tussen mijn leven en dat van hen, best groot is. Ik heb niet echt een grote sociale kring. Bij mij thuis komen ook weinig tot geen mensen. Ik leef best een teruggetrokken bestaan en heb ook totaal geen liefdesleven.
Wat dat betreft zit ik, sinds mijn sociale angst periode waarvoor ik bij een psych ben behandeld, best wel in een oneindige spiraal voor mijn gevoel : Ik ben onzeker over mijzelf, en juist door die onzekerheid krijg ik weer dingen niet voor elkaar die mij zekerder van mijzelf kunnen maken.
Een voorbeeld is het contact met vrouwen : Ooit ging dit best goed. Maar de laatste jaren ben ik het totaal ''verleerd'' en nu zit het in mijn hoofd: Het maakt me erg onzeker, en daarom ga ik juist onzeker lopen doen als een vrouw mij aanspreekt. En dus blijf ik maar vrijgezel, terwijl onderhand iedereen om mij heen al een relatie heeft. En zo merk ik dat het op meer relevante vlakken in het leven, stroef verloopt : carriere, sociale contacten, nuttige invulling van vrije tijd, etc : Het staat allemaal grotendeels een beetje stil.
Wie heeft hier ervaring mee en/of juist tips hoe ik die spiraal kan doorbreken?
Ik had het op zich wel naar mijn zin, het zijn goede jongens en we delen nog altijd dezelfde humor. Maar ik merk wel dat ik minder op mijn gemak ben in het samenzijn met hen dan een paar jaar geleden.quote:
Had je het gisteren wel naar je zin met je vrienden?
Ik vraag me af of je het met ‘afglijden’ niet veel te zwaar maakt. Op zich is het een bekende fase waar je in zit. Opleiding afgerond, baan, huis. En nu? Je vrienden hebben een relatie. Jij niet. Dat is nog niet het einde van de wereld, of een teken dat het met jou niet goed gaat.
We bevonden ons altijd op een gelijk speelveld al die jaren, maar ik heb nu het gevoel dat dit aan het veranderen is.
Ik weet dat dit niet aan hen ligt dat ik dit zo voel, maar aan mijzelf. Ik verbind in mijn hoofd zo veel negatieve conclusies / invulling aan uitspraken van hen, wanneer ik die naast mijn eigen leven leg.
Onder mijn vrienden bevinden zich hele ''popi-jopi'' extraverte figuren, maar ook een paar introverte jongens die bijna alleen maar hebben ge gamed op hun kamer jaren lang. Ik zat daar altijd een beetje tussenin. Nu ik zie dat ieder van hen een serieuze relatie heeft, waar ze het dan ook vaak over hebben. Voel ik me daar dan toch erg buiten staan en brengt me aan het twijfelen of ik niet gewoon een bepaalde skills set mis ofzo waardoor ik dingen niet voor elkaar krijg.
Sowieso is het wel zo dat ik best wel een zwartkijker ben en erg kritisch op mijzelf t.a.v. de dingen die ik niet heb in plaats van positief over de dingen die ik wel heb. Maar juist omdat sommige dingen zo tussen mijn oren gaan zitten, worden ze mentaal voor mij ook echt een obstructie. Terwijl, zoals sommigen hier al zeggen : misschien is het helemaal geen issue, behalve in mijn hoofd.
In zekere zin vind ik het wel prima, maar ik merk wel dat ik mijzelf nu meer afzonder dan een jaar of 5 geleden. Het voelt comfortabel, veilig. Maar ben er nog niet helemaal achter of ik dit nu doe omdat ik het fijn vind, of omdat ik niet helemaal lekker zit de laatste tijd.quote:
Vind je het zelf ook vervelend dat je minder sociale contacten hebt dan de meeste mensen of vind je dat zelf eigenlijk wel prima?
Bedankt voor de tip!quote:
Je spreekt meerdere keren over onzeker zijn, maar je hebt wel een baan, koopwoning en studie afgerond.
Het is belangrijk dat je je negatieve zelfbeeld kwijt raakt. Ik kan je het boek aanraden van Manja de Neef: negatief zelfbeeld.
Dat boek heeft mij ook geholpen.
Heb wel ooit een relatie gehad hoorquote:
Heel herkenbaar. Ik heb zelf dat labeltje wel gekregen overigens. Maar alle zaken die je opnoemt hebben mensen zonder label natuurlijk ook. Een carrière, vrije tijd, relatieproblemen, die zaken. Wel begrijp ik uit je verhaal dat je ergens mee zit. Het allemaal niet lekker voelt. Dat kan je natuurlijk proberen om te buigen. Waar zit je nu zelf aan te denken? En doe dat eens concreet, in plaats van dat alle plannen zich in je hoofd afspelen. Dat sociaal angstiger en onzeker, dat kan je bijvoorbeeld prima aanpakken. Met of zonder label.
[..]
Ik kan mij wel voorstellen dat als TS nog nooit een relatie heeft gehad, dat het dan anders binnenkomt dan wanneer hij nu even een (lange) periode geen relatie heeft. Toch dat stukje bevestiging o.i.d. als ik het zo mag noemen. Maar ook dat kan natuurlijk prima geregeld worden middels de vele datingsites en apps. Zeker niet het einde van de wereld.
Maar dat was nog mijn ''oude ik'' om het zo maar te zeggen.Voor dat hele gedoe met die sociale fobie/ angsten en shit dacht ik helemaal niet zo veel na over mijzelf, hoe ik over kwam bij andere mensen. Ik was sociaal toen ook minder geremd, minder onzeker en deed gewoon zoals ik wilde doen. Nu heb ik soms wel eens dat iemand onverwachts iets tegen mij zegt (leuke spontane opmerking in het openbaar ofzo) maar dat ik dan meteen dichtklap omdat ik zo erg na ga denken over wat ik moet gaan terugzeggen en of dit niet raar is enzo, dat ik uiteindelijk maar iets als ''Hmm, jaa inderdaad haha'' ofzo uit sla.
Die geforceerdheid / geslotenheid / onzekerheid en ook wel afstandelijkheid merken vrouwen natuurlijk ook. Ik weet wel dat er oppervlakkig gezien de nodige interesse is, omdat ik er niet lelijk uit zie. Maar echt tot persoonlijk contact komt het zelden, omdat ik zo onbenaderbaar / gesloten ben.
Ik denk beiden.quote:
[..]
Belangrijke vraag: geniet je minder van sociale activiteiten omdat je gewoon daar niet altijd zo op zit te wachten, of vanuit een bepaalde angst?
Zoals ik hierboven ook al aanhaal, was ik een paar jaar geleden (voor die sociale angst shit) veel spontaner / opener. Nu zit ik wat dat betreft zo in een klem en ben ik zo zelfbewust, dat ik in sociaal contact niet echt meer open /vrij ben. Ik zit ook constant te vergelijken met wat anderen wel hebben en ik niet.
Als ik gewoon lekker mijn eigen ding doe, word ik daar niet mee geconfronteerd en voel ik me ook comfortabel. Bepaalde angst dus.
Ok. Dan hou het maar even op dat het primair komt door angst/gebrek aan zelfvertrouwen.quote:
[..]
Ik denk beiden.
Zoals ik hierboven ook al aanhaal, was ik een paar jaar geleden (voor die sociale angst shit) veel spontaner / opener. Nu zit ik wat dat betreft zo in een klem en ben ik zo zelfbewust, dat ik in sociaal contact niet echt meer open /vrij ben. Ik zit ook constant te vergelijken met wat anderen wel hebben en ik niet.
Als ik gewoon lekker mijn eigen ding doe, word ik daar niet mee geconfronteerd en voel ik me ook comfortabel. Bepaalde angst dus.
Ik kan jou nou vertellen dat je dat allemaal niet moet doen en al helemaal niet vergelijken. Maar ik heb het gevoel dat jij hulp hierbij kan gebruiken. Hoe dan ook zal je hieraan moeten werken.
Wat dat betreft heb je vandaag met dit topic openen een belangrijke stap gezet, maar ik zou morgen stap twee zetten en professionele hulp gaan zoeken. Niets mis mee.
Mijn tip zou iig zijn: kastijd jezelf niet omdat het nu allemaal ff wat minder gaat - daarmee versterk je de negatieve spiraal. Iedereen kent wel zulke periodes om wat voor reden dan ook, en het is geen ramp. Iedereen 'faalt' wel eens (voor zijn eigen gevoel). Ik heb ook een periode gehad waarin ik niet vooruit leek te komen en in cirkeltjes rondliep (oa 4 jaar scriptie niet schrijven en intussen alleen werken bij mijn suffe bijbaan). Wat heel averechts werkte is dat ik niet kon accepteren dat t allemaal niet lukte (maar waarom doe ik niet... ik kan toch gewoon...). Heeft vaak ook te maken met verminderd vertrouwen in de toekomst.
Verder: wel tof dat je vrienden vragen of alles ok is, ze zien het dus en willen je helpen waar mogelijk. Hoewel het misschien moeilijk/eng is zou ik die reikende hand aangrijpen en open vertellen waar je mee worstelt. Misschien om te beginnen alleen aan 1 iemand, degene waar je je t meest comfortabel bij voelt. Het helpt a) met je minder rot voelen over deze fase (minder gene oa), b) geeft stukje relativering als anderen het begrijpen of miss ook herkennen, en sowieso door t te benoemen (dingen worden als ze alleen in je hoofd zitten vaak groter), en c) mensen kunnen met je meedenken, miss helpen door met bep dingen rekening te houden.
Btw, je hebt het even over extraverte mensen. Ik ben zo iemand die extravert over komt. Alleen: vaak is mijn geklets deels een zoektocht naar goedkeuring. Ik word ook vaak onzeker van hele ingetogen rustige mensen, omdat ik die minder goed kan peilen terwijl ik uit een soort onzekerheid instinctief geneigd ben mezelf te modelleren naar wat ik denk dat de ander wil zien. Waarmee ik alleen maar wil zeggen: wat misschien overkomt alsof iemand alles voor elkaar heeft en wellicht intimiderend voelt, kan ook een hele andere kant hebben.
Tot slot: misschien is het een idee om weer naar een psycholoog te gaan? (Niet dat het allemaal heel dramatisch klinkt, maar gewoon omdat het een fijn duwtje in de rug kan zijn. Gezien de cirkel waar je in lijkt te zitten - die heel erg gevoed wordt door angst en wat men noemt automatische gedachten kunnen enkele sessies cognitieve gedragstherapie best heilzaam zijn, denk ik)
Enne, wees een beetje lief voor jezelf. Je klinkt als een fijn persoon
Verder: wel tof dat je vrienden vragen of alles ok is, ze zien het dus en willen je helpen waar mogelijk. Hoewel het misschien moeilijk/eng is zou ik die reikende hand aangrijpen en open vertellen waar je mee worstelt. Misschien om te beginnen alleen aan 1 iemand, degene waar je je t meest comfortabel bij voelt. Het helpt a) met je minder rot voelen over deze fase (minder gene oa), b) geeft stukje relativering als anderen het begrijpen of miss ook herkennen, en sowieso door t te benoemen (dingen worden als ze alleen in je hoofd zitten vaak groter), en c) mensen kunnen met je meedenken, miss helpen door met bep dingen rekening te houden.
Btw, je hebt het even over extraverte mensen. Ik ben zo iemand die extravert over komt. Alleen: vaak is mijn geklets deels een zoektocht naar goedkeuring. Ik word ook vaak onzeker van hele ingetogen rustige mensen, omdat ik die minder goed kan peilen terwijl ik uit een soort onzekerheid instinctief geneigd ben mezelf te modelleren naar wat ik denk dat de ander wil zien. Waarmee ik alleen maar wil zeggen: wat misschien overkomt alsof iemand alles voor elkaar heeft en wellicht intimiderend voelt, kan ook een hele andere kant hebben.
Tot slot: misschien is het een idee om weer naar een psycholoog te gaan? (Niet dat het allemaal heel dramatisch klinkt, maar gewoon omdat het een fijn duwtje in de rug kan zijn. Gezien de cirkel waar je in lijkt te zitten - die heel erg gevoed wordt door angst en wat men noemt automatische gedachten kunnen enkele sessies cognitieve gedragstherapie best heilzaam zijn, denk ik)
Enne, wees een beetje lief voor jezelf. Je klinkt als een fijn persoon
|
|
