[Etappe 20] Saint-Pée-sur-Nivelle - Espelette (ITT) #3 Baskisch genot

Etappe 20: Saint-Pée-sur-Nivelle - Espelette, 31 km (ITT)

De laatste bergrit van de Tour was redelijk enerverend. Ondanks het feit dat het parcours niet perfect was deden de renners toch nog hun best om er wat van te maken. In het begin van de rit reden er verschillende groepjes weg, met een mannetje van AG2R en wat mannetjes van Movistar. Toch nog wat ploegen die iets in hun schild voerden. De voorsprong van de kopgroep liep gestaat op, maar toen ging Katusha op kop van het peloton rijden omdat Jungels de 12e plek van Zakarin kwam bedreigen, ofzo. Door de werken van Katusha bleef de voorsprong van de kopgroep beperkt en dat was voor enkele renners het signaal om op de Tourmalet al aan te vallen. Romain Bardet, Mikel Landa en Rafal Majka gingen er vandoor. Bardet en Landa kwamen al snel hun ploeggenoten tegen, die kopwerk mochten verrichten. Amador werd meegenomen naar de top van de Tourmalet en mocht daarna de afdaling en het stuk in de vallei voor zijn rekening nemen. Sky reed inmiddels op kop in het peloton en liet de voorsprong gestaag omhoog lopen. Landa leek even op weg naar het podium, maar daar was men het bij Lotto Jumbo niet echt mee eens. De ploeg had een goede dag en kwam met vier renners over de top van de Tourmalet. In de aanloop naar de Col des Bordères zette Gesink zich op kop en in tien kilometer tijd wist hij twee minuten van de voorsprong af te rijden. Daarna nam Tolhoek niet over, waarschijnlijk vooral omdat hij even later moest lossen. Sky zette zich weer op kop en daarom nam de voorsprong van Landa en co weer toe. Dat was het signaal voor Steven Kruijswijk om op de Col du Soulor aan te vallen. Kruijswijk leek even een mooie voorsprong bij elkaar te fietsen, maar achter hem werd aangevallen. Door Dumoulin, in een ultieme poging om Thomas te laten breken. Lukte niet echt. Daarna probeerde Roglic het eens en zijn poging was wat meer de moeite waard. Al lukte het uiteindelijk niet echt een gat te slaan, omdat de onvermoeibare Dumoulin steeds maar weer ieder gat bleef dichtrijden. Thomas hoefde ondertussen geen meter op kop te komen. Onderweg naar de top van de Aubisque werd het grootste gedeelte van de kopgroep opgeraapt, alleen Majka bleef voor de groep uitrijden. Roglic probeerde nog een paar keer weg te rijden, maar Dumoulin hield stand. Thomas ook, geen enkel probleem. Froome moest wel weer een keer lossen, maar werd steeds teruggebracht door de verbluffende Bernal. Uiteindelijk kwam alles aan op de afdaling van de Aubisque en Roglic liet duidelijk zien dat hij de sterkste was. Bergop was hij al bijna niet te stoppen en bergaf reed hij de rest steeds op een gat van een paar meter. Dat kon een aantal keer gedicht worden, maar na een tijd was het over. Volgens Dumoulin door de motor, volgens mij eerder omdat Roglic beter daalde en wellicht ook wat meer risico nam. Het eindverdict is in ieder geval dat Majka vrij snel werd bijgehaald en dat Roglic later wegreed van de rest. Ze zagen hem pas na de finish weer terug en zo wist de Sloveen in zijn derde grote ronde zijn derde rit te winnen. Aardig gemiddelde. En passent passerde hij ook nog eens Froome en zodoende staat hij nu virtueel op het podium. Door het wegvallen van Quintana, die een moeilijke dag had na zijn valpartij van de voorgaande etappe, schoof de sterke Kruijswijk op naar plek vijf, al reed hij een vreemde wedstrijd waarbij hij vooral voor eigen kans leek te gaan en niet echt van plan was om veel knechtwerk te verrichten voor Roglic. Met nog twee ritten te gaan lijkt Thomas de Tour te gaan winnen. De zesde Britse overwinning in zeven jaar tijd, blijft toch lichtelijk opvallend. Drie verschillende Britten hebben die zeges bij elkaar gefietst, drie renners waarvan je nooit had verwacht dat ze ooit de Tour zouden kunnen winnen. Het blijft toch een merkwaardige sport he, dat wielrennen? Wel een sport waar nog steeds veel liefde voor is. Dat gaan we merken tijdens de volgende rit. Een tijdrit.




JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA WE ZIJN IN HET BASKENLAND TOETERTJES




Al een jaar of tien is de Tour de France niet meer in het mooiste stukje Frankrijk geweest. Het Franse Baskenland wordt al jaren genegeerd, volledig ten onrechte. Vroeger was er nog wel eens een stevige rit in dit deel van Frankrijk. In 2003 bijvoorbeeld, toen er een aankomst in Bayonne was. Tyler Hamilton met z'n gebroken sleutelbeen en zijn verborgen tweeling won die rit. Sindsdien ging er ergens aan de rand van het Franse Baskenland nog wel eens een rit van start, maar een rit dwars door dit prachtige stukje wereld durfde men niet aan. Daar zijn meerdere redenen voor te bedenken. Een van die redenen is dat dit niet echt het dichtsbevolkste deel van Frankrijk is. Voor de geldschrapers van de ASO valt er hier weinig te rapen. Een andere reden is dat de wegen in het Baskenland over het algemeen vrij smal zijn. Dat levert twee nadelen op. Ten eerste is het nadelig voor de reclamekaravaan. De carnavalsoptocht heeft altijd wat moeite met smalle wegen, steile klimmen en steile afdalingen. Dan ben je hier dus niet aan het juiste adres en aangezien de reclamekaravaan belangrijker is dan fatsoenlijke koers vermijden we deze regio dus als de pest. Het tweede nadeel is dat de smalle, bochtige en steile wegen nog wel eens gevaarlijke situaties willen opleveren voor de renners. Slap excuus, maar men maakt er dankbaar gebruik van. Daarom is er nu een compromis uit de koker komen rollen. We keren terug naar het Franse Baskenland, maar dan niet voor een rit in lijn. Een tijdrit, dat levert waarschijnlijk minder risico op. We zullen het er maar mee moeten doen. Blijft zonde wel, want in deze regio kan je ook geweldige bergritten uittekenen. Maar afijn.

Even wat Baskische muziek tussendoor om helemaal in de stemming te komen:

Het wordt in ieder geval een heuglijke dag. Een dag die voor iedere renner zal beginnen in Saint-Pée-sur-Nivelle. Een dorpje met 6750 inwoners in de Baskische provincie Labourd, de regio Nouvelle-Aquitaine en het departement Pyrénées-Atlantiques. We bevinden ons in een gebied waar ze zich vooral specialiseren in de agricultuur. Ook weten ze hier het een en ander van hydrobiologie, wat blijkbaar een vakgebied binnen de biologie is dat zich bezighoudt met de biologische en ecologische studie van organismen in het water. Blijkt dat schrijven van voorbeschouwingen nog educatief te zijn ook. De hydrobiologische sectie van het Franse Nationale Instituut voor Agricultureel Onderzoek bevind zich in deze regio, dus blijkbaar hebben ze hier water waar zich organismen in bevinden. In Saint-Pée-sur-Nivelle kom je wat vakwerkhuisjes tegen en de kerk van Saint-Pierre, waar zich een altaarstuk uit de 18e eeuw bevind. Ziet er wel gaaf uit, om heel eerlijk te zijn. Verder kom je in Saint-Pée een museum tegen waar je alles kan vinden over de geschiedenis van pelota. Dit typische Baskische spelletje heeft een sterke link met Saint-Pée-sur-Nivelle. Het spel werd hier niet bedacht, maar de xistera werd wel in 1857 bedacht door een inwoner van dit dorpje. De xistera, of chistera, is een soort van gebogen mand die vastzit aan een handschoen. Een van de varianten van pelota wordt gespeeld met deze mand aan je hand en dat hebben we allemaal te danken aan Saint-Pée-sur-Nivelle. Het mag daarom geen verrassing heten dat je op drie plaatsen in dit dorp pelota kan spelen. Leuk spelletje wel, volgens sommige mensen te vergelijken met het kaatsen, maar niemand weet wat kaatsen is. Een vergelijking met squashen is wat accurater, alleen gebruik je dan geen soort van misvorm tennisracket maar je blote handen, een plankje of een xistera. In Saint-Pée-sur-Nivelle wordt ook jaarlijks een soort van bekend festival georganiseerd. Herri Urrats, een festival ter ere van de Baskische taal en cultuur. Meer in het bijzonder ter ere van de ikastolas, Franse scholen waar er overwegend in het Baskisch lesgegeven wordt. Er zijn in dit deel van Frankrijk best wat scholen te vinden waar je geen woord Baskisch te horen krijgt, maar op zo'n ikastolak krijg je wel les in het Baskisch. Om deze scholen te behouden en er zelfs meer te stichten wordt er dus jaarlijks een festival georganiseerd, waarbij de deelnemers een rondje rond een meer buiten Saint-Pée mogen lopen en onderweg allerhande activiteiten tegenkomen. Geld inzamen is een belangrijk onderdeel van dit geheel en dat heeft geleid tot het stichten van meer dan 25 nieuwe ikastolas. De Baskische cultuur is dus nog lang niet tanende en dat is bijzonder goed nieuws.



Het lollige is dat de renners van start gaan op de plaats waar men normaal pelota speelt. De ene Baskische volkssport maakt even plaats voor de andere. Aangezien het toch over pelota gaat gooi ik er deze kneiter ook maar even in:

Aan het eind van het pelotaveld slaan de renners rechtsaf en rijden ze 200 meter over een vlakke weg door het centrumpje van Saint-Pée. Daarna volgt er een flauwe bocht naar rechts en verlaten we het centrumpje. Door de buitenwijken van het dorp gaan we op weg naar de Baskische binnenlanden. De weg loopt meteen omhoog, want zo gaat dat in deze regio. Direct een klim van een kilometer aan 7%, dan zit je er als renner meteen lekker in. Na deze kilometer loopt het anderhalve kilometer verder omhoog aan een procentje of drie. Daarna nog een kilometertje wat vals plat, waarna we na vier kilometer koers boven zijn op de eerste klim van de dag. Vooral de eerste kilometer is lastig dus, daarna is het gewoon op de grote plaat stampen. De coureurs rijden over een voor Baskische begrippen brede weg, die wel bochtig is. Maakt voorlopig niet gek veel uit. De wind zal hier verder ook niet veel invloed hebben, aangezien we dwars door een bos rijden. Na het klimmetje is de weg drie kilometer min of meer vlak. Lichtjes glooiend, maar het stelt weinig voor. Na 7,5 kilometer koers slaan de renners rechtsaf en komen ze terecht op een smallere weg, het echte Baskische werk. De weg is niet alleen smal, het asfalt is ook nog eens slecht. Geen genot om hier op je ossenkopje te liggen. Deze weg loopt 3,5 kilometer lang licht naar beneden. Geen zware afdaling, maar aan het eind van dit stukje weg komen de renners nog wel twee à drie bochten tegen die ze vooraf maar beter bestudeerd kunnen hebben. Net buiten Ustaritz stuiten de renners in dalende lijn op een rotonde. Ook best een kutpunt. Met hoge snelheid even een boog om die rotonde maken en dan rechtdoor, als iemand een Rasmussentje wil doen is dat hier perfect mogelijk. Na deze rotonde loopt de weg rechtdoor een kilometer vals plat omhoog. We bereiken de buitenkant van Ustaritz, maar gaan het dorp verder niet verkennen. Een bocht naar rechts volgt en daarna loopt de weg nog even een halve kilometer aan 6% omhoog richting het eerste meetpunt van deze rit. Aan de buitenkant van Ustaritz krijgen we na 13 kilometer een eerste indicatie van de prestaties van de jongens.



De renners zullen er weinig van meekrijgen, maar Ustaritz is best leuk. Allemaal van die oude vakwerkhuisjes, keischattig. Voor de rit verder dus niet relevant, want na het eerste meetpunt rijden we snel verder richting andere oorden. Het gaat kort naar beneden, maar al snel komen de renners weer over een glooiende weg te rijden die meer omhoog gaat dan omlaag. Vlak is het nergens, dat maakt deze tijdrit toch wel ingewikkeld. In een strook van 2,5 kilometer na de tussensprint gaat het bijvoorbeeld vier keer 250 meter omhoog aan een procentje of vijf. Tussendoor gaat het dan ook drie keer kort naar beneden. De weg is bovendien ook nog eens bijzonder bochtig, maar wel breed. Door al die bochten in combinatie met de continue hoogteverschillen heb je geen moment rust. In de kilometer die volgt gaat het nog twee keer kort omhoog, maar daarna volgt er een wat langere afdaling richting Souraïde. Deze afdeling is niet bijzonder lastig, maar kent wel wat bochten. In Souraïde komen we na 18 kilometer aan en we stuiten op een rotonde. Bij deze rotonde zou je naar links kunnen gaan, dan ben je binnen een kilometer of twee aan de finish. Doen we niet, we slaan rechtsaf en maken nog een extra lusje door het Baskische land. Geen al te lastige bocht, maar de weg loopt na die bocht wel meteen weer omhoog. Het gaat een halve kilometer vrij bescheiden omhoog door de straten van het dorpje, maar dan stuiten de renners ineens op een bizar steile muur. Deze muur is evenwel maar 200 meter lang, desondanks gaat het in die 200 meter aan meer dan 10% omhoog. Lekker kuitenbrekertje tussendoor, niks mis mee. Aan het eind van dit korte muurtje slaan de renners rechtsaf. De weg blijft nog een tijdje omhoog lopen, maar wel wat minder steil. Het is nog twee kilometer fietsen tot het tweede tussenpunt van de dag en in die twee kilometer gaat het ook weer vooral omhoog. Twee korte afdalinkjes tussendoor, die best technisch zijn omdat de weg weer eens smal is en de nodige bochten kent. Na die korte afdalinkjes gaat het steeds weer omhoog, lekker man. Richting het tussenpunt is er bijvoorbeeld nog een klimmetje van 500 meter aan een procentje of vijf. Het tussenpunt komt na 22 kilometer, in een gehuchtje waar amper een paar huizen staan. Souraïde-Xurxurieta, zo heeft de organisatie deze locatie bij gebrek aan een beter alternatief dan maar genoemd.


Het muurtje in Souraïde

Tevens heeft Romain Sicard, toch wel de régional de l'étape, fans.



Na het tweede tussenpunt is het nog maar negen kilometer fietsen tot de finish. Het gaat nu weer kort naar beneden over een smalle weg met opnieuw een paar snelle bochtjes kort achter elkaar. Vervolgens is het tijd voor een scherpe naar links en daarna wordt er ongeveer een kilometer over een iets bredere weg gereden. Op dat gegeven na is het verder hetzelfde verhaal. In die kilometer twee knikjes naar boven en drie stevige duiken naar beneden. Aan het eind van de laatste duik naar beneden volgt er een bijna onmogelijke bocht naar links. Als je hier met hoge snelheid aan komt razen loop je het risico uit de bocht te mieteren. Dit punt komt op 7,5 kilometer van de streep en daarna fietsen we terug richting Souraïde, het dorp dat we al eerder passeerden. Na deze onmogelijke bocht volgt zowaar het makkelijkste deel van het parcours. De weg loopt zowaar een kilometer rechtdoor en bovendien is het ook nog eens een halve kilometer vlak, wtf? Het tweede deel van die kilometer gaat het licht naar beneden, maar wegens een gebrek aan bochten zal dat voor de verandering een keer deugd doen. Daarna volgt er wel weer een klein knikje naar boven, waarna het 600 meter naar beneden gaat richting Souraïde. Dit afdalinkje kent nog wel een lastige bocht naar links, maar daarna gaat het rechtdoor richting een rotonde aan de rand van Souraïde. Voor we die rotonde bereiken wordt er dan nog wel even een half kilometertje aan 4% geklommen, want dat is leuk. Na deze rotonde gaat het 400 meter steil naar beneden over een smalle weg met enkele bochtjes. Aan het eind van dit afdalinkje komen we uit bij een bocht naar rechts en direct na die bocht volgt er een rotonde waar de renners ook naar rechts moeten. Technisch? Jawel. Als de renners heelhuids door deze bochten zijn gekomen mogen ze ongeveer een kilometer over een brede en vlakke weg rijden, maar daarna slaan ze op vier kilometer van de streep linksaf. Ze komen op een smalle weg terecht, waar de ellende begint.




De Baskische fans hebben de weg al volgekalkt en niet zonder reden. We bevinden ons op de scherprechter van de rit. De Col de Pinodieta, een korte klim van 900 meter aan 10,2%. Een bijzonder lastig onding, vooral omdat het ook nog eens onregelmatig is. De klim heeft een paar vlakkere stukjes, waardoor andere stukjes dan logischerwijs weer zwaarder zijn dan 10%. We tikken de 20% aan en dat is natuurlijk genieten. Een typisch Baskisch klimmetje, het is een beetje alsof we halverwege april tijdens de Itzulia de muur van Aia bedwingen. Ik word er helemaal vrolijk van, zeker als je bedenkt dat de Baskische fans hier rijendik zullen staan. Wat een ambiance, jongens toch. Op de top van de klim volgt er nog een kleine uitloper, waarna de renners linksaf slaan. Ze komen terecht op een bredere weg en die gaat ze rechtstreeks naar Espelette brengen. Het is maar goed dat de weg wat breder is, want we bevinden ons nu in een afdaling. Het gaat 2,5 kilometer redelijk stevig naar beneden. Dit stuk bevat weer talloze bochten, technisch afdalinkje. Dat technische deel is evenwel niet lang. Op iets meer dan één kilometer van de streep zijn de renners min of meer beneden. Na een flauwe bocht naar rechts gaat het 500 meter rechtdoor tot in Espelette, over een weg die min of meer vlak is. Op 400 meter van de streep komen de renners uit bij een rotonde, waar ze rechtsaf slaan. Daarna gaat het zo goed als rechtdoor tot aan de streep, terwijl de weg nog vals plat omhoog loopt aan een procent of twee. Een paar fijne laatste hectometers om nog even verder af te sterven na deze zware tijdrit. Ik ben fan.




De finishplaats van dienst is Espelette, een dorp met 2000 inwoners dat net als Saint-Pée-sur-Nivelle nog nooit deel uitmaakte van de Tour. Ook Espelette ligt in de Baskische provincie Labourd, maar dat is logisch aangezien we hemelsbreed maar een paar kilometer van Saint-Pée eindigen. Espelette is een bijzonder mooi dorpje. Een dorpje dat in zekere zin typisch is voor deze regio. In veel van de dorpjes in Labourd kom je typische Baskische vakwerkhuisjes tegen. Witte gevels, rode luiken. Ziet er heel pittoresk uit. Zo pittoresk dat Espelette een populaire toeristische bestemming is geworden. In de smalle en steile straatjes in het kleine centrumpje bulkt het van de winkeltjes. Espelette beschikt ook nog eens over een kasteel, het Château des Barons d'Ezpeleta. Ezpeleta is dan weer de Baskische naam van Espelette, maar dat kan je natuurlijk ook zelf bedenken. Een andere typische Baskische bezigheid is blijkbaar het versieren van de kerk. Ook hier een opvallend altaarstuk en bovendien een plafond dat volledig geschilderd is. Best fraai. Ook in Ezpeleta doen ze aan pelota, eigenlijk een gemiste kans dat we niet op die baan finishen, dan was de cirkel wel rond geweest. Al loop je dan wel het risico dat de renners niet op tijd remmen en tegen de muur fietsen, maar dat had dan wel weer spectaculaire beelden opgeleverd. De mensen in Espelette zijn trots op hun Baskische identiteit en daarom wordt hier ook Baskisch gesproken, verstandige mensen. Waar het dorp verder bekend om is zijn de lokale pepers. De piment d'Espelette of Ezpeletako Biperra is een gedroogde rode peper, die men doodleuk aan het huis hangt, want daar droogt het blijkbaar het beste. Volgens het roadbook is de peper echt fantastisch: "its great aromatic finesse and long-lasting flavour contribute its unique taste. Its fragrance and colour embellish the kitchen on a daily basis and it is used in dishes from aperitifs through to desserts." Als je het wil proberen moet je een keer op een woensdag passeren, want dan is hier de markt en kom je om in de pepers.



Deze nu al legendarische en onovertroffen tijdrit start om 12 uur. Rond dat tijdstip zal Lawson Craddock, de rode lantaarn, de eerste zijn die zich mag onderdompelen in het Baskische genot. Dit kunnen we live meemaken bij de NOS en Sporza, want die beginnen er gelukkig een keer op tijd aan. Ze zijn er meteen om 12 uur bij. Eurosport ook, maar dat boeit dan al niet meer. Om 16:29 zal Geraint Thomas de laatste zijn die vertrekt. De organisatie verwacht dat hij rond 17:13 binnen is en dat hij dus 44 minuten nodig zal hebben voor deze 31 kilometer. Het is in ieder geval wel duidelijk dat we geen 60 gemiddeld gaan halen op dit parcours dus meer dan een half uur zal je sowieso wel nodig hebben. Het weer wordt waarschijnlijk niet al te best in het Baskenland. 22 graden in de middag, met flink veel kans op regen. De afgelopen week is er heel veel regen voorspeld en bijna nooit kwam het, dus de kans is aanwezig dat het nu ook weer droog zal blijven. De meeste kans op regen is er sowieso in de ochtend en het begin van de middag, op het moment dat de mindere goden aan het werk moeten. Die mindere goden maken sowieso al geen kans op dit zware parcours, dus de uitslag van de rit zal er waarschijnlijk niet ernstig door beïnvloed worden. Niet heel veel wind, ook dat lijkt geen enorme rol te gaan spelen.

16:11:00 ZAKARIN Ilnur TKA RUS
16:13:00 QUINTANA Nairo MOV COL
16:15:00 MARTIN Daniel UAD IRL
16:17:00 BARDET Romain ALM FRA
16:19:00 LANDA MEANA Mikel MOV ESP
16:21:00 KRUIJSWIJK Steven TLJ NED
16:23:00 FROOME Chris SKY GBR
16:25:00 ROGLIC Primo¸ TLJ SLO
16:27:00 DUMOULIN Tom SUN NED
16:29:00 THOMAS Geraint SKY GBR



Op papier leek de tijdrit al zwaar, maar na een nadere beschouwing blijkt het echt heel erg lastig te zijn. Het is een heuvelachtige tijdrit zoals je ze in de Ronde van het Baskenland ziet. Bijna geen moment vlak, continu op en af met tussendoor ook nog wat steile klimmetjes. Veel smalle wegen en heel veel bochten. Het is niet alleen zwaar omdat je hard moet trappen, maar ook omdat je continu aandachtig moet zijn. In je ritme komen zal lastig zijn aangezien er altijd wel weer iets aan de hand is. Het is geen tijdrit voor de echte specialisten. De jongens die het vooral van een vlak of licht glooiend parcours moeten hebben zijn in het nadeel. Op de grote plaat rechtdoor stampen is er maar beperkt bij. Ook de klimmers zijn niet echt in het voordeel, ondanks de vele korte klimmetjes. Ze zijn eigenlijk allemaal net niet lang genoeg om lekker omhoog te fladderen, het is toch vooral werk voor de jongens met redelijk wat power. Toevallig de jongens die hoog in het klassement staan. De mutanten van de 21e eeuw. De mannen die alles kunnen. De tijdrit lijkt misschien bedacht met het oog op Bardet, maar dit is geen ritje voor Bardet. Dit is juist een tijdrit voor Dumoulin, Thomas, Roglic en Froome. De rest kan net zo goed niet op de fiets stappen, niemand gaat zich tussen deze buitenaardse gasten kunnen plaatsen. We leven in een eigenaardige tijd. Normaal zou een tijdrit een moment voor de mindere klimmers moeten zijn om tijd terug te pakken op de rasechte klimgeiten. Alleen zijn de beste klimgeiten tegenwoordig ook de beste tijdrijders. Deze renners, zoals Froome, Thomas en Roglic beschikken eigenaardig genoeg ook over het vermogen om steeds beter te klimmen én ook nog eens sneller te rijden in een tijdrit. Kon vroeger niet, tegenwoordig wel. Andere generatie. Menselijke maat. Nieuwe wielrennen.
1. Thomas. Klimmer Thomas, Klassiekerrijder Thomas en Sprinter Thomas. Alles hebben we gezien tijdens deze Tour. Alleen Tijdrijder Thomas nog niet. Dat komt nu. Thomas is zo'n moderne mutant die alles kan. Paar kilootjes verliezen en dan kan je vlammen in de bergen terwijl je tijdrit ook goed blijft of zelfs nog beter wordt. In de Dauphiné van dit jaar zou hij zelfs nog de tijdrit gewonnen hebben als hij niet op z'n muil ging. Hij won de eerste tijdrit van de Tour van vorig jaar en hij gaat deze tijdrit winnen. Hij heeft een gigantische voorsprong op de rest en gaat glansrijk de Tour winnen, zoveel is ondertussen duidelijk. Geen enkel zwak moment, waarschijnlijk kon hij zelfs nog veel harder dan hij heeft laten zien. Het is wonderbaarlijk. Of ongeloofwaardig, ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Daar heeft hij verder natuurlijk lak aan. Tijdritje ook nog even winnen op halve kracht, lekker lekker.
2. Roglic. De Roog was de sterkste in de rit naar Laruns en is een van de beste tijdrijders van de wereld, maar tijdrijden en de Tour de France is nog geen gelukkige combinatie. Vorig jaar op z'n muil in Düsseldorf, van fiets wisselen in Marseille en dit jaar liep de ploegentijdrit dan weer voor geen meter. Er zal nu dus vast ook wel weer iets gaan gebeuren. Alsnog zou hij op basis van zijn benen wel minstens een podiumplaats uit de brand moeten slepen en daarmee dus ook meteen een podiumplaats in Parijs. Ook opmerkelijk. Of ongeloofwaardig.
3. Dumoulin. Het is blijkbaar mogelijk om de Giro en de Tour te combineren. En dat voor een zware jongen die eigenlijk toch voornamelijk een tijdrijder is. Bijzonder. Of ongeloofwaardig. Als wereldkampioen tijdrijden zal hij nu moeten laten zien dat hij dat truitje waard is, maar de concurrentie is niet misselijk. Op basis van de laatste dagen zou je vermoeden dat Roglic en Thomas net een tikje beter zijn.
4. Froome. Toch wel opmerkelijk, dat Froome niet de mutant van het jaar is. Had ik vooraf niet gedacht. Met Thomas hield ik niet echt rekening, die zou vast wel een keer tegen een slechte dag aanlopen of weer eens ouderwets onderuit gaan. Is allemaal niet gebeurd. Bovendien dacht ik dat Froome toch wel wat ervaring had met het combineren van grote rondes. Al kan het zo zijn dat hij nu net wat minder salbutamol durfde te gebruiken dan in 2017. Uiteindelijk geen al te beste Tour voor Froome, na vier overwinningen kan het zomaar zo zijn dat hij nu niet eens op het podium eindigt. Verslagen door een ploeggenoot en ook verslagen door een man die hetzelfde programma volgde, ONZE Tom. Is ook niet best voor Tom trouwens, die voert de beste combinatie Giro-Tour uit sinds Pantani. Niet echt iets wat je op je geweten wil hebben. Ondanks het feit dat Froome niet de mutant van het jaar is blijft het wel een volkomen lachwekkende gozer. Of ongeloofwaardig, maar da's praktisch hetzelfde.
5. Bernal. Die kon vorig jaar niet tijdrijden, maar nadat hij een keer door een windtunnel liep kan dat wel. Bovendien kan hij ook steeds beter klimmen, terwijl zijn niveau al hoog was. Gaat de komende jaren alles winnen wat er te winnen valt. Geinig. Of ongeloofwaardig.
6. Kwiatkowski. Nog een Skygod, want die kunnen allemaal tijdrijden. En bergop rijden is ook geen enkel probleem. Rondere wielen, geen nutella eten en water met ananassmaak drinken. Het leven kan zo simpel zijn.
7. Castroviejo. De Baskische Skygod van dienst. Die moest het vroeger vooral van de tijdrit hebben. Nu gaat hij ook een eeuwigheid mee bergop. Niet dat het altijd een slechte klimmer was, maar zijn niveau is toch wel omhoog gegaan. Dat kan. Kan ook niet.
8. G. Izagirre. Ondanks het feit dat de mannen van Bahrein het met een misselijkmakend slechte Merida moeten doen verwacht ik mijn mannetjes wel in de top 10 want Baskenland enzo en motivatie en waarschijnlijk worden ze pas 30e maar dit geheel terzijde.
9. I. Izagirre. Ja, zie hierboven.
10. Latour. Moet de Franse eer redden. Twee jaar op rij Frans kampioen tijdrijden. Kan aardig uit de voeten op zo'n parcours, een stuk beter dan zijn kopman in ieder geval. Moet ook nog wel even doorfietsen om de witte trui binnen te hengelen. Tijdens zo'n tijdrit kan je immers zomaar zes minuten verliezen ten opzichte van Bernal.

quote:

Op zaterdag 28 juli 2018 16:21 schreef superniger het volgende:
Parijs is nog ver voor Terpstra.

40.01 is niet realistisch toch?

quote:

Op zaterdag 28 juli 2018 16:22 schreef Masterminded het volgende:
Froomey.

Voor wie ben jij Stinho?

quote:

Op zaterdag 28 juli 2018 16:27 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Latour manifesteert zich als Van Avermaet vorig jaar, die was ook veel te veel bezig met een prijs die helemaal niemand interesseerde.

had hij de prijs maar uit handen moeten geven? En diegene die hem dan krijgt die ook weer?

quote:

Op zaterdag 28 juli 2018 16:33 schreef maxi-mus het volgende:
Kientana verliest al anderhalf minuut.

Kintana is chillende