Mijn vrouw heeft sinds 2 maanden een vriend met wie ze regelmatig afspreekt bij hem thuis. Hij is vrijgezel en woont in een buitengebied. Mijn vrouw heeft eigenlijk nooit geen echte vriend(in) gehad en heeft daar begrijpelijk wel behoefte aan. Ze heeft via markplaats een jongen uit de buurt ontmoet met wie ze heeft afgesproken zonder dat ik het wist. Sindsdien spreken ze meerdere keren per week spontaan af en dat betekent dus dat op de dag zelf de afspraak wordt gemaakt wordt. Na het eten is ze dan gevlogen, na pas vaak mij op dat moment in te lichten, waarnaar ze om half 1 of later in de nacht thuis komt. Ik zit dan echt de hele avond op de klok te kijken en zorgen te maken en iedere dag is dan ongewis over hoe de avond voor mij gaat verlopen. Dit alles tot nu toe zonder overleg en zonder empathie voor mijn gevoelens en gedachtes.
Die vriend heb ik nu 3 keer ontmoet. De eerste keer tijdens een scene dat ik haar ging ophalen in de beginfase van de vriendschap, omdat ze niets liet horen van zichzelf, de tweede keer bij ons thuis een uurtje om hem beter te leren kennen waarna ze daarna weer de hele avond gevlogen was. Die vriend gaf toen duidelijk aan dat 1 a 2 keer per week meer dan voldoende was omdat het anders ongezond werd. Heel verstandig vondt ik dat. De dagen erna heeft ze weer afspraken gemaakt ondanks mijn bezwaren over de hoeveelheid aan afspraakjes.
De derde keer heb ik met hem alleen gesproken omdat ze haar eigen plan trekt in de vriendschap en ze zelf wilt bepalen hoe vaak, wanneer en hoe lang. Het is volgens haar, haar leven. De vriend zelf gaf toen aan dat hij zelf dit ook nooit zou accepteren en voor hem reden zou zijn om een relatie te beeindigen.
De vriend zelf heeft dus m.i. alleen maar positieve intenties en wilt niet tussen ons instaan. Sterker nog, als ik het wil beeindigt hij de vriendschap, maar van mij hoeft dat niet. Ik wil mijn vrouw dit niet ontnemen als dit haar gelukkiger maakt.
Ook al hebben ze alleen maar positieve intenties het geeft me ontiegelijk veel stress dat ze geen rekening houdt met mij terwijl het gekke is dat ze mij altijd kort heeft gehouden. Niet dat ik daar behoefte aan heb maar het toevallig kijken naar een passant wat in haar ogen een aantrekkelijke vrouw is wordt dan al afgestrafd.
Afgelopen maanden op een lieve rustige manier en later op wanhopige hysterische manier duidelijk proberen te maken dat ik hier onderdoor ga en dat ons huwelijk zo kapot gaat. Ik vindt dus dat het in overleg moet zodat je rekening houdt met elkaar. Door de stress de afgelopen maanden 10 kilo afgevallen en slapeloze nachten ivm onderbuik gevoelens en logisch nadenken dat het hele verhaal niet klopt. Immers, wat nu een vriendschap is, hoe is dit over een half met deze frequentie aan bezoekavonden en haar gebrek aan empathie voor mij. Ze begrijpt totaal niet dat ik hier problemen mee heb.
Na afgelopen keer, toen ze om 01.15 thuis kwam heb ik haar heel duidelijk gemaakt dat we gaan scheiden als dit niet verandert. Een paardemiddel misschien maar voor het eerst een beetje begrip. Ze gaf aan dat ze dan het contact zou verbreken als ze de afspraken niet zelf kon maken wanneer ze maar wilde maar dit is geen optie voor mij. Ze mag hem blijven zien van mij maar dan het liefst maximaal 1 keer per week en een beetje op een normaal tijdstip thuiskomen. Het liefst op een vaste dag maar als er iets tussen komt is een andere dag ook goed.
Daarnaast wil ik graag dat hij bv 1 keer per maand bij ons thuis komt zodat ik hem ook wat beter leer kennen. Na een uur koffie drinken kan ik me dan bv terugtrekken en hen alleen laten. Ik denk dat ik op deze manier kan wennen aan hen vriendschap en dat dit ook positief kan uitpakken voor ons huwelijk.
Ben benieuwd na de reacties over de situatie en of mijn voorstel een redelijke is of andere meningen.