Het innerlijke zelfbeeld

Bedankt voor de link van Byron Katie. Maar helaas is het gewoon frustrerend om zelf steeds die verplichting te voelen om na te gaan of iets 100% waar is, als andere mensen waar je noodgedwongen mee te maken krijgt dat immers ook niet doen. Ik wou dat de psychologen die ik had ontmoet zichzelf eerst deze vragen hadden gesteld voordat ze mij nergens op gebaseerde informatie gaven. Daarom voel ik er weerrstand tegen. Dan denk ik: waarom moet ik dit wel, en zij niet.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 10:02 schreef Monopoly het volgende:
Ik raad iedereen aan om DIT TOPIC te lezen. Dit is geweldig voor je zelfbeeld.

Bedankt voor de link, leuk geschreven

Maar als je jezelf dus eigenlijk verlost van het idee dat je had over jezelf, hoe reageert de omgeving daarop? Je kan zelf wel 'opeens' anders over jezelf denken, maar de omgeving gaat daar een stuk minder in mee heb ik het idee. Die ziet je nog steeds zoals daarvoor. Is dat niet lastig? Heb je nu andere vrienden dan eerst? Ik snap dat het beeld dat anderen van je hebben er niet toe doet, maar er zijn situaties waar ernaar gehandeld wordt en dan doet het er dus wel iets toe, want dan gaan dingen scheef lopen.

quote:

Op donderdag 26 juli 2018 09:55 schreef EggsTC het volgende:
Het ego noemen ze dat.

zie R&P / Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #15

En TS heeft gelijk in alles wat hij in dit topic zegt.

[ afbeelding ]

@TS, i feel your pain, met het proberen te vertellen hoe dit werkt aan anderen die je voor gek aan zien... ik zit in datzelfde lol

EggsTC, ik vind de video die je gepost hebt in je laatste reactie in dat topic heel herkenbaar. Heb de lange versie gekeken en vind het een goed verhaal, ondersteunt met wetenschap (heb zijn artikelen (nog) niet gelezen trouwens, dus is voor nu een aanname). Dank je! Zal hem hier even in een spoiler gooien voor wie wil, want ik weet niet of dit precies hetzelfde is als TS bedoelt?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 12:03 schreef Maharski het volgende:

[..]

Voor mezelf ga ik hier als volgt mee om: dit is iets dat in principe iets is dat zich afspeelt op het meest innerlijke niveau (zoals ze dat in dzokchen boeddhisme noemen), en dat gaat in principe de ander niets aan.
Je kunt het dagelijkse spelletje gewoon blijven meespelen, terwijl je van binnen weet dat het allemaal maar een spel is, en je het allemaal zo zwaar niet meer neemt.

Zelf sta ik er een beetje in van: men begrijpt dit toch niet..... ik heb genoeg mensenkennis, weet ook als geen ander uit eigen ervaring hoe het is om geregeerd te worden door het ego-ik-perspectief, en daardoor ook wel prima hoe zulke dingen worden opgevat. Daar moet je maar trek in hebben hoor... kansloze missie imo. Slechts zij die ervoor openstaan wil ik het wel mee bespreken. Dat is soms een beetje aftasten wie je voor je hebt dus.

Het enige dat men aan mij ziet, is dat ik tegenwoordig bijna altijd in een goede stemming verkeer en gewoon evenwichtig ben geworden. Uitstraling is veranderd, leven steeds meer gezond op de rit etc. verder is er niet zo veel veranderd denk ik. Zoals ik al eerder zei: je wordt eigenlijk heel normaal. The insane system becomes sane again. Zo zie ik het eigenlijk nog het meest. Geen behoefte verder me als een of ander iets te profileren.
Indien je daar wel behoefte aan hebt, moet je je afvragen of je geen 'verlicht ego' hebt, spiritueel narcisme ook wel genoemd.

Btw, ik beschouw het gebeuren ook nog niet als 'af' of zo. Ontwikkeling gaat gewoon door...

Ok, maar ik neem dan wel aan dat 'het spel meespelen' gebeurt in relaties die sowieso al gezond zijn. Dat is namelijk mijn eigen probleem een beetje. Ik ben opgegroeid in een gezin met erg dominante vader, waardoor ik dus eigenlijk altijd alleen maar een ondergeschikte rol heb gekend en mijn vriendschappen e.d. daar ook op gebaseerd zijn. Dat wil ik nu dus loslaten en door meditatie en yoga vind ik waardigheid terug. In die zin dat ik dingen durf te vragen en mijn mening durf te geven en nu ook gewoon zeg 'daar ben ik het niet mee eens', waar ik dat vroeger alleen dacht en er niet tegenin durfde te gaan. Het hele, ik ben net zo waardevol als elk ander en mijn mening doet niet onder voor die van een ander (en is ook niet meer dan die van een ander natuurlijk). Voor zover meningen er sowieso toe doen, maar de hele werking van interactie lijkt gebaseerd te zijn op wat we overal van vinden. Ik merk dat dat in sommige vriendschappen verkeerd valt, want die mensen zijn ook gewend dat ik weinig tegenspraak geef, dus dat leidt dan tot discussies e.d. Nou snap ik dat als ik het echt heb kunnen loslaten (ben daar nog lang niet), het spel meespelen eigenlijk niks met je doet, want het is toch maar een spel. Tegelijkertijd denk ik dan, ben ik er dan alleen maar om die anderen wel in hun ego te voorzien? Want dat is dan eigenlijk wat je doet toch? Andere mensen bevestigen in hun zelfbeeld.

Nou ja, die vriendschappen hebben misschien hun langste tijd ook gehad, want ook al krijg ik er zeker wat uit, ze werken me ook tegen. Dat wil ik dus allemaal loslaten en op jouw niveau zit ik (nog) niet, misschien wil ik het ook wel niet eens zover doortrekken (moet eerlijk bekennen dat ik het nog steeds een beetje vaag vind, misschien is het ook wel iets wat je pas echt snapt als je het hebt meegemaakt?), maar ik wil wel loskomen van die ondergeschikte rol en de mening van anderen. Geen hele gesprekken meer in m'n hoofd voeren en dingen ook maar laten gebeuren. Lastig allemaal wel, maar zeker interessante materie.

Hoe vaak mediteer jij eigenlijk? Ben wel benieuwd hoe je dat in je leven toepast en waar de grens zit voor jou m.b.t. werking. Neem aan dat je het in het begin vaak moet doen en als het allemaal wat duidelijker wordt met minder af kunt?

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 13:14 schreef Maharski het volgende:

[..]

Wederom mooie vragen.
Ik ga nu naar het water, want het is me veel te heet hier. Maar vanavond ga ik er even op in. Wil al wel vast zeggen: meer voor jezelf opkomen en voor jezelf kiezen, is natuurlijk een hele goede zaak!

Prima, geniet van het water en neem de tijd. Ik ga de tuin in.

Waar het wat betreft dit vaak op neerkomt, is dat je omgeving je probeert te overtuigen om te doen wat iedereen doet. Mensen denken vaak niet en reflecteren vaak niet.

Als iemand bijvoorbeeld opmerkt dat je ergens onzeker over bent, dan krijg je geheid weer zo'n nietszeggende quote te horen als "je moet je zelf accepteren" en "je moet het allemaal niet zo zwaar zien". Ze willen waarschijnlijk wel oprecht dat jij je gelukkiger gaat voelen, maar ze denken verder niet goed na wat er precies met je aan de hand is.

Ieder mens is overigens onzeker. Iedereen vindt het tot op zekere hoogte belangrijk wat anderen van hem of haar vinden en iedereen spiegelt zich aan anderen, waardoor onzekere gevoelens kunnen worden getriggerd. Het hoort er allemaal bij als mens zijnde.

Als je er teveel door wordt gehinderd of je daardoor ongelukkig voelt, dan is er wat aan de hand. Je kan je beter meer bewust worden daarvan in plaats van je maar vast te klampen aan die luchtige uitspraken en jezelf vervolgens wijsmaken dat het allemaal goed zit. Je gevoel vertelt je wat er aan de hand is en je gevoel vertelt je ook welke kant je op wilt gaan met je leven.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 14:01 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Waar het wat betreft dit vaak op neerkomt, is dat je omgeving je probeert te overtuigen om te doen wat iedereen doet. Mensen denken vaak niet en reflecteren vaak niet.

Dat merk ik ook steeds meer ja. Ik krijg soms negatieve reacties op plannen die ik heb, vaak nog in de hersenspinselfase, maar wel dingen waar ik enthousiast over ben. Dan is het al snel van 'zou je dat nou wel doen' e.d. Ondertussen is me duidelijk geworden dat het helemaal niet om mij gaat, maar om hun eigen onzekerheid, omdat ik dus een andere keuze maak dan hen. Daarmee zorg je ook voor een soort twijfel bij henzelf (oh jee, zij doet wat anders, betekent dit dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt?) en veel mensen vinden dat eng. Het is fijn als iedereen hetzelfde doet, want dan weet je zeker dat het goed is, dat idee.

quote:

Als iemand bijvoorbeeld opmerkt dat je ergens onzeker over bent, dan krijg je geheid weer zo'n nietszeggende quote te horen als "je moet je zelf accepteren" en "je moet het allemaal niet zo zwaar zien". Ze willen waarschijnlijk wel oprecht dat jij je gelukkiger gaat voelen, maar ze denken verder niet goed na wat er precies met je aan de hand is.

Ieder mens is overigens onzeker. Iedereen vindt het tot op zekere hoogte belangrijk wat anderen van hem of haar vinden en iedereen spiegelt zich aan anderen, waardoor onzekere gevoelens kunnen worden getriggerd. Het hoort er allemaal bij als mens zijnde.

Eigenlijk krijg ik dat soort opmerkingen niet zo vaak, het is meer dat dingen me echt worden afgeraden en dat voedt juist mijn onzekerheid. Die bovenstaande plannen kunnen bijvoorbeeld vanalles zijn, van parachute springen tot een eigen bedrijfje beginnen. In geval van het laatste wordt er al meteen paniekerig gezegd dat ik daar toch niks vanaf weet, dat niks voor mij is en hoe moet het dan met je pensioen e.d. Dat soort dingen, op zich zijn het legitieme vragen, maar ik heb meer aan een sparringpartner dan iemand die in paniek raakt bij het idee alleen al. En waarom zou het niks voor mij zijn, tig mensen die het lukt, dus waarom zou het mij niet lukken? Dan is het al snel van, ja maar ook heel veel mensen die het niet redden en jij ziet alleen maar de goede voorbeelden en jij bent zo niet (als mijn voorbeeld een charmant en sociaal persoon is). Naja, laat dan maar. Zo denk ik dan, maar ik durf dan ook niet de stap alsnog te nemen. Het zijn mensen die ongelukkig zijn in hun baan, maar niet durven te veranderen want ze hebben een vast contract nu en dat is erg waardevol tegenwoordig, dus dat geef je niet zomaar op voor meer onzekerheid. Dat soort types dus. Ik merk dat ik dat aan het ontgroeien ben en gelukkig heb ik ook wel mensen om me heen die me juist stimuleren (berekende) risico's te nemen.

quote:

Als je er teveel door wordt gehinderd of je daardoor ongelukkig voelt, dan is er wat aan de hand. Je kan je beter meer bewust worden daarvan in plaats van je maar vast te klampen aan die luchtige uitspraken en jezelf vervolgens wijsmaken dat het allemaal goed zit. Je gevoel vertelt je wat er aan de hand is en je gevoel vertelt je ook welke kant je op wilt gaan met je leven.

Dat laatste ben ik het erg mee eens, maar mijn omgeving is dus nogal terughoudend en door mijn onzekerheid geef ik dan snel in. Iedereen vindt het een slecht plan, dus het zal wel mislukken, laat ik het maar niet eens proberen. En dát is dus wat ik los wil laten. Opbouwende kritiek is altijd welkom, want ik weet echt niet alles beter, maar negatieve opmerkingen die voortkomen uit de angst van een ander over de eigen keuzes, daar ben ik tegenwoordig snel klaar mee.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 14:57 schreef Polenbatser het volgende:
Dat laatste ben ik het erg mee eens, maar mijn omgeving is dus nogal terughoudend en door mijn onzekerheid geef ik dan snel in. Iedereen vindt het een slecht plan, dus het zal wel mislukken, laat ik het maar niet eens proberen. En dát is dus wat ik los wil laten. Opbouwende kritiek is altijd welkom, want ik weet echt niet alles beter, maar negatieve opmerkingen die voortkomen uit de angst van een ander over de eigen keuzes, daar ben ik tegenwoordig snel klaar mee.

Dat herken ik ook heel erg!

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 12:57 schreef Polenbatser het volgende:
Nou snap ik dat als ik het echt heb kunnen loslaten (ben daar nog lang niet), het spel meespelen eigenlijk niks met je doet, want het is toch maar een spel. Tegelijkertijd denk ik dan, ben ik er dan alleen maar om die anderen wel in hun ego te voorzien? Want dat is dan eigenlijk wat je doet toch? Andere mensen bevestigen in hun zelfbeeld.

Op welke manier bevestig je anderen dan in hun zelfbeeld?

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 19:39 schreef Maharski het volgende:

[..]

Dat is het precies: geprojecteerde angst. En als ik het zo lees ook een negatieve omgeving. Ken dat wel ook uit m'n eigen ouderlijke huis.
Als je daar naar luistert, zul je altijd klein blijven. Durf op je bek te gaan. Daar leer je alleen maar van.

Dank je, dit is zo waar. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar dat is dus het proces waar ik op dit moment mee bezig ben.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 20:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Op welke manier bevestig je anderen dan in hun zelfbeeld?

In de zin dat anderen vanuit hun eigen zelfbeeld, angsten en meningen reageren. Als je meespeelt en niet tegen hen ingaat bijvoorbeeld, of vragen stelt, bevestig je dus eigenlijk hun gelijk, of het gelijk dat ze denken te hebben.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 23:01 schreef Maharski het volgende:

[..]

Heb respect voor je eigen proces. Maar dat heb je volgens mij ook prima. Klinkt mij heel gezond in oren dit, deze ontwikkeling. Kijk, we zijn allemaal van jongs af aan op een bepaalde manier geconditioneerd. Alleen hebben we strategieën leren ontwikkelen om onze diepste essentie te beschermen. Voor jou is dat wat jij hier beschrijft, voor mij zijn dat ook zo m'n dingen. Allemaal hebben we dat. Bevrijding van dat alles kán..... Maar het is vaak ook een lang en moeizaam proces. Confronterend ook, pijnlijk vaak. Voor mij persoonlijk viel dat mee, al heb ik ook zeer zeker voor dit alles flink geleden in het leven hoor. Niemand zegt dat het makkelijk is. Denk niet dat ik het hier over luchtige shizzle heb... Ja, het kan luchtig en licht wórden. Ergens is het dat al, want zo is de werkelijkheid eigenlijk, maar voor ons mensen, met onze complexe geesten en complexe denken vanuit ons geheugen, valt het vaak niet mee.
Iets kan een illusie zijn, maar dat betekent niet dat die niet heel realistisch kan aandoen en pijn kan doen. Het is wat je zegt, je moet zelf zien wil het z'n zwaarte verliezen.

En het is hartstikke waar: vriendschappen zijn heel vaak gebaseerd op elkaars ego bevestigen: 'als jij mij niet bevestigt, mag ik jou niet!'. Een echte egowet. Niet dat mensen zich daar bewust van zijn, maar daar komt het vaak wel op neer. 'Bevestig mij in mijn idee over mezelf, of ik heb je niet meer nodig en ga wel andere vrienden zoeken die dat wél doen'.

Ik mediteer 2 keer per dag 'formeel' (althans das meestal de bedoeling, vaak ook 1 keer), en door de dag heen probeer ik ook zo veel mogelijk 'wakker te zijn'. Tenminste, dat was de methode de afgelopen jaren. Zo deed ik het.

Nu hou ik dat nog steeds een beetje aan, omdat ik 'in het gewaarzijn vertoeven' gewoon prettig vind en dat het meest als puur contact met m'n essentie voelt. Even gewoon lekker puur Zijn, in je essentie zakken.
Ben niet meer zo op zoek in meditatie. Heb wel gevonden wat er te vinden valt ermee wat dat betreft. Maar vind het heerlijk om daar ook lekker in te vertoeven zonder dat het element van zoeken daar nog in aanwezig is. Dan kan ik helemaal versmelten met alles. Thuiskomen in de Bron..

Naja, m'n proces gaat zoals het gaat. En ja, het is best pijnlijk, want sommige dingen houden op te bestaan, of ik moet er afscheid van nemen omdat het me niks goeds brengt. Dat is best lastig als je het al een groot deel van je leven met je meedraagt. Ik ben ook best wel perfectionistisch op sommige vlakken en vind dan dat ik resultaat moet zien na een bepaalde tijd. Dat probeer ik wel los te laten, want dat helpt niet en bij zoiets als dit is dat ook gewoon niet hoe het werkt. Ik ga in elk geval ermee door en slechter word ik er sowieso niet van.

Fijn dat het voor jou nu zo natuurlijk aanvoelt, lijkt me erg prettig als je je gewoon even kan terugtrekken mentaal en gewoon kunt zijn zonder alle gedachten en emoties. Dus alle meditatie en zelfonderzoek heeft z'n vruchten wel afgeworpen. Ben ook erg benieuwd waar het schip gaat stranden in m'n eigen proces.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 16:34 schreef Polenbatser het volgende:

In de zin dat anderen vanuit hun eigen zelfbeeld, angsten en meningen reageren. Als je meespeelt en niet tegen hen ingaat bijvoorbeeld, of vragen stelt, bevestig je dus eigenlijk hun gelijk, of het gelijk dat ze denken te hebben.

Wow, dat is toevallig deze reactie op dit moment. Ter verduidelijking, ik realiseerde me vandaag ineens dat ik eigenlijk altijd gelijk had willen hebben. En dat ik eigenlijk bijna nooit gelijk heb als de definitie van gelijk in onzekere zaken is: wat het meest effectief / goed voelt, waar de meeste mensen het mee eens zijn, mensen met meer kennis. Vroeger kon ik daar boos om worden, nu lijk ik dat stadium eindelijk voorbij te zijn en het voelt als een bevrijding. Mn realisme betracht erbij te zeggen: voor zolang dat duurt, maar mijn bijgestelde verwachtingen op andere gebieden zijn ook wel meer blijvend dan tijdelijk gebleven de laatste tijd. Wat is de reden dat jij andermans gelijk bevestigen erg vind? Het is eigenlijk de enige manier vaak om vriendschappen te behouden merk ik , hoe goede vrienden het ook zijn (gaat ook om familie) en totale afzondering van andere mensen, waar ik vaak door dit gegeven ook zeker toe neig, vind ik dan net wat erger dan bijna nooit gelijk krijgen. Het scheelt voor mijn gevoel soms niet heel veel, maar het is in mijn geval wel genoeg om de keuze helder te hebben. Want aan gelijk krijgen heb je niet echt iets concreets.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-07-2018 23:08:50 ]

quote:

Op zondag 29 juli 2018 23:38 schreef Maharski het volgende:

Misschien zit er ook iets onder de neiging altijd een diametraal andere mening dan 'de meerderheid' erop na te houden?

Nou, altijd is niet zo. Ik reageer alleen in r&p en hoewel ik op meerdere posts reageer, verkondig ik dezelfde mening over hetzelfde onderwerp. Die is gebaseerd op mijn ervaring waardoor het me boos maakt en als gevolg daarvan die mening is ontstaan, niet omdat ik het fijn vind om een andere mening dan anderen te hebben, gezien wat het mij oplevert als ik mijn mening uit: reacties waarbij mensen hun eigen mening geven vaak zonder die met details te verantwoorden of dat ze zin hebben in een discussie en bij mij daardoor nog meer boosheid en frustratie. Ik had een ander idee bij een forum. Ik dacht forum is discussie en met logische argumenten op andermans mening reageren. Maar het onderwerp r&p leent zich daar niet voor, het wordt niet belangrijk genoeg gevonden om op die manier over na te denken. Of misschien: door gebrek aan eenduidige bewijzen/onderzoeksresultaten heeft het geen enkele zin. Maar dan snap ik niet waarom dit nog onderdeel is van een forum. Alleen in naam . Dat heb ik dan verkeerd begrepen, dit is meer een sociaal babbelhoekje waarin men een gezellige sfeer of juist elkaar afzeiken of over de eigen problemen het hart uitstorten en daarover advies krijgen wil en verder niets.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 19:37 schreef Maharski het volgende:

[..]

Je patronen onderzoeken, maakt onderdeel uit van zelfonderzoek. Je patronen helder krijgen, leidt tot zelfkennis. Dingen worden zo als het ware uit het donker bevrijd (dat wat normaal ongezien blijft door onoplettendheid en niet werkelijk kijken en aanraken).

En het beste is als ze dan niet zozeer bekijkt om in te grijpen en/of ze te veranderen. Het (door)zien ervan, zorgt dat het zichzelf bevrijdt.

Zie het als een dier in het wild observeren... je kunt niet z'n natuurlijke gedrag observeren als je ingrijpt en je ermee gaat bemoeien. Als je een vogeltje bestudeert, en je draait je hoofd er naartoe, issie al weggevlogen. Zo is het ook als je vanuit je ik je ik gaat proberen te veranderen. Zo worden patronen niet écht helder.

Maar het is natuurlijk aan jou hè... Als het gaat om met een negatieve omgeving te leren dealen, moet je ook gewoon natuurlijk grenzen leren stellen en leren voor jezelf op te komen. Imo ben je gewoon goed bezig zoals je bezig bent.

Patronen onderzoeken is inderdaad de fase waar ik nu inzit, het begin dus nog. Bepaalde patronen zijn al wel duidelijk, omdat het gewoon erg opvallend is, maar er zullen ook nog allemaal micropatronen, of hoe je het wilt noemen, onder liggen. Je hebt gelijk dat ik eerst moet leren ze te zien en te observeren voordat ik het überhaupt kan loslaten danwel veranderen. Dat zal sowieso wel een tijd duren denk ik. Ik wil ook kijken of ik een retraite of iets dergelijks kan doen. Nooit eerder gedaan, maar ben erg benieuwd of zoiets dingen bovenbrengt en of het me verder helpt. Denk dat het erg behulpzaam kan zijn en zo niet is het in elk geval een nieuwe ervaring geweest.

Wat betreft grenzen stellen is dat wel iets dat ik echt actief wil veranderen en ik moet eerlijk bekennen dat ik in dat geval niet zo goed zie hoe patronen bevrijden door herkenning ervan dat gaat helpen. Grenzen stellen is toch vaak in contact met anderen waar een 'actie - reactiestructuur' geldt. Als ik van mezelf herken dat ik snel ingeef, maar dat dat eigenlijk niet uitmaakt, omdat de mening van de ander er sowieso niet toe zou moeten doen (in de zin van dat het mijn beslissingen niet zou moeten beïnvloeden). Dus of ik nou instem met die ander of niet, het doet er netto niks toe voor mij, dan merk ik dat ik vaak later toch een soort van verantwoording moet afleggen aan de betreffende persoon. Ik pak ook even de reactie van geeninspiratie1235 erbij, want dat overlapt.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 22:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wow, dat is toevallig deze reactie op dit moment. Ter verduidelijking, ik realiseerde me vandaag ineens dat ik eigenlijk altijd gelijk had willen hebben. En dat ik eigenlijk bijna nooit gelijk heb als de definitie van gelijk in onzekere zaken is: wat het meest effectief / goed voelt, waar de meeste mensen het mee eens zijn, mensen met meer kennis. Vroeger kon ik daar boos om worden, nu lijk ik dat stadium eindelijk voorbij te zijn en het voelt als een bevrijding. Mn realisme betracht erbij te zeggen: voor zolang dat duurt, maar mijn bijgestelde verwachtingen op andere gebieden zijn ook wel meer blijvend dan tijdelijk gebleven de laatste tijd. Wat is de reden dat jij andermans gelijk bevestigen erg vind? Het is eigenlijk de enige manier vaak om vriendschappen te behouden merk ik , hoe goede vrienden het ook zijn (gaat ook om familie) en totale afzondering van andere mensen, waar ik vaak door dit gegeven ook zeker toe neig, vind ik dan net wat erger dan bijna nooit gelijk krijgen. Het scheelt voor mijn gevoel soms niet heel veel, maar het is in mijn geval wel genoeg om de keuze helder te hebben. Want aan gelijk krijgen heb je niet echt iets concreets.

In principe is er niks ergs aan anderen gelijk geven, want zoals je zegt, in bepaalde zaken is er geen gelijk of ongelijk. Iemand kan iets heel anders ervaren dan een ander en dus hebben beiden gelijk voor zichzelf. Het probleem wat ik ervaar is dat als ik een ander gelijk geef over iets dat primair mezelf aangaat (en ik deed dat vaak, want ik was bang om tegenspraak te geven), dat ik dan in een latere fase dat terugkrijg en verantwoording moet afleggen en dat het eigenlijk een groter probleem is op dat moment dan als ik meteen had gezegd het niet eens te zijn. Misschien makkelijker uit te leggen aan de hand van een voorbeeldje:

Met X een gesprek over studiekeuzes, X kiest voor dezelfde studie als zijn/haar vader of moeder, want die hebben een eigen bedrijf en X kent dat beroep dus van dichtbij en kan later het bedrijf overnemen. Prima keuze als dat is wat je echt wilt, maar sommige mensen maken de keuze vanuit een gevoel van veiligheid (baangarantie, zelf geen risico hoeven nemen met het opstarten van een bedrijf e.d.), of druk van de ouders. Stel ik zeg tegen X, ik wil studie Y gaan doen en Y is iets dat buiten ons normale veld ligt, geen ouders of vrienden die iets soortgelijks doen, of Y heeft misschien geen baangarantie, dan kan dat voor X heel beangstigend zijn, want ja hetzelfde doen als je ouders was eigenlijk de beste keuze? Toch? Vanuit die situatie kunnen mensen dus heel negatief reageren, omdat ze zelf gerustgesteld willen worden dat ze de juiste keuze maken of hebben gemaakt. Als X dan zegt, 'goh dat is toch niks voor jou' en ik durf er niet tegenin te gaan en zeg, 'ach ja, misschien heb je gelijk', maar ondertussen weet ik dat ik het toch ga doen dan krijg je dus later een moment waarop X zegt van 'ga je nu toch Y studeren? Ik dacht dat je had ingezien dat dat niks voor je was' of iets in die trant. In elk geval strookt je gedrag dan niet met wat je tegen hen zei (het gelijk geven) en dan moet je dus uitleg geven (verantwoording afleggen) over waarom je nu iets anders doet dan dat je zei.

Dus mijn probleem is dat meegaan die mensen bevestigt in hun gelijk en vervolgens komt het weer bij mij terug. Als het iets kleins is maakt het niet uit en als het iets is dat primair henzelf aangaat dan heb ik er ook weinig problemen mee, maar als anderen vanuit hun zelfbeeld mij iets op proberen te leggen heb ik er wel moeite mee. Of nou ja, ik geef dus wel gelijk, maar vervolgens krijg ik dat probleem van verantwoordelijkheid afleggen. Dat doe ik zelf, maar dat is dus iets waar ik nu vanaf wil.Het is iets wat ik van huis uit heb meegekregen, anderen (ouders) bepaalden eigenlijk alles en ik heb dus nooit geleerd grenzen te stellen, of om te ontdekken wat ik nou zelf eigenlijk wil in het leven, wat vind ik leuk om te doen? En al met al levert het me heel veel stress op, de interactie met anderen, want ik cijfer mezelf veel te veel weg. Sja, ik zit nu waarschijnlijk in de fase waarin ik aan het overcompenseren ben wat betreft mijn mening geven en het ergens niet mee eens zijn, maar dat is ook hoe je leert toch?

Maar goed, is niet makkelijk en ik herken zeker wat je zegt dat het vaak makkelijker is om mensen gelijk te geven. Jezelf afzonderen hoeft ook niet, maar er is natuurlijk ook een middenweg, je kunt best een dag minder bereikbaar zijn als je daar behoefte aan hebt. Je hoeft niet meteen een hutje op de hei te kopen natuurlijk. Alhoewel dat best fijn klinkt moet ik bekennen.

Dit is nu een heel verhaal en merk dat ik het vandaag niet zo duidelijk op papier krijg. Hoop dat ik jullie in elk geval goed heb begrepen.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 14:18 schreef Polenbatser het volgende:

In principe is er niks ergs aan anderen gelijk geven, want zoals je zegt, in bepaalde zaken is er geen gelijk of ongelijk. Iemand kan iets heel anders ervaren dan een ander en dus hebben beiden gelijk voor zichzelf. Het probleem wat ik ervaar is dat als ik een ander gelijk geef over iets dat primair mezelf aangaat (en ik deed dat vaak, want ik was bang om tegenspraak te geven), dat ik dan in een latere fase dat terugkrijg en verantwoording moet afleggen en dat het eigenlijk een groter probleem is op dat moment dan als ik meteen had gezegd het niet eens te zijn. Misschien makkelijker uit te leggen aan de hand van een voorbeeldje:

Met X een gesprek over studiekeuzes, X kiest voor dezelfde studie als zijn/haar vader of moeder, want die hebben een eigen bedrijf en X kent dat beroep dus van dichtbij en kan later het bedrijf overnemen. Prima keuze als dat is wat je echt wilt, maar sommige mensen maken de keuze vanuit een gevoel van veiligheid (baangarantie, zelf geen risico hoeven nemen met het opstarten van een bedrijf e.d.), of druk van de ouders. Stel ik zeg tegen X, ik wil studie Y gaan doen en Y is iets dat buiten ons normale veld ligt, geen ouders of vrienden die iets soortgelijks doen, of Y heeft misschien geen baangarantie, dan kan dat voor X heel beangstigend zijn, want ja hetzelfde doen als je ouders was eigenlijk de beste keuze? Toch? Vanuit die situatie kunnen mensen dus heel negatief reageren, omdat ze zelf gerustgesteld willen worden dat ze de juiste keuze maken of hebben gemaakt. Als X dan zegt, 'goh dat is toch niks voor jou' en ik durf er niet tegenin te gaan en zeg, 'ach ja, misschien heb je gelijk', maar ondertussen weet ik dat ik het toch ga doen dan krijg je dus later een moment waarop X zegt van 'ga je nu toch Y studeren? Ik dacht dat je had ingezien dat dat niks voor je was' of iets in die trant. In elk geval strookt je gedrag dan niet met wat je tegen hen zei (het gelijk geven) en dan moet je dus uitleg geven (verantwoording afleggen) over waarom je nu iets anders doet dan dat je zei.

Dus mijn probleem is dat meegaan die mensen bevestigt in hun gelijk en vervolgens komt het weer bij mij terug. Als het iets kleins is maakt het niet uit en als het iets is dat primair henzelf aangaat dan heb ik er ook weinig problemen mee, maar als anderen vanuit hun zelfbeeld mij iets op proberen te leggen heb ik er wel moeite mee. Of nou ja, ik geef dus wel gelijk, maar vervolgens krijg ik dat probleem van verantwoordelijkheid afleggen. Dat doe ik zelf, maar dat is dus iets waar ik nu vanaf wil.Het is iets wat ik van huis uit heb meegekregen, anderen (ouders) bepaalden eigenlijk alles en ik heb dus nooit geleerd grenzen te stellen, of om te ontdekken wat ik nou zelf eigenlijk wil in het leven, wat vind ik leuk om te doen? En al met al levert het me heel veel stress op, de interactie met anderen, want ik cijfer mezelf veel te veel weg. Sja, ik zit nu waarschijnlijk in de fase waarin ik aan het overcompenseren ben wat betreft mijn mening geven en het ergens niet mee eens zijn, maar dat is ook hoe je leert toch?

Maar goed, is niet makkelijk en ik herken zeker wat je zegt dat het vaak makkelijker is om mensen gelijk te geven. Jezelf afzonderen hoeft ook niet, maar er is natuurlijk ook een middenweg, je kunt best een dag minder bereikbaar zijn als je daar behoefte aan hebt. Je hoeft niet meteen een hutje op de hei te kopen natuurlijk. Alhoewel dat best fijn klinkt moet ik bekennen.

Dit is nu een heel verhaal en merk dat ik het vandaag niet zo duidelijk op papier krijg. Hoop dat ik jullie in elk geval goed heb begrepen.

Ik betwijfel of het feit dat je verantwoording af moet leggen ligt aan je gebrek aan consequentheid.
Volgens mij had je net zo goed verantwoording moeten afleggen of ruzie gekregen als je er gelijk al tegenin was gegaan, of was dat in dit geval niet zo?
Bij jou is het anders dan bij mij. Tenzij het een extreme situatie is, geef ik anderen niet alleen gelijk door het te zeggen, maar doe ik ook wat ze willen en geef ik ze in gedachten gelijk.
Ben je er al eens gelijk tegenin gegaan als mensen iets zeiden waarvan je dacht: ik ga het toch niet doen en wat was dan de reactie?
En wat zou volgens jou dan het compromis zijn tussen altijd iedereen gelijk geven en afzondering?

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 01:27 schreef Maharski het volgende:
Pleasen.... en dan vervolgens inderdaad de boel moeten uitleggen 'want je zei toch eerst...'. Dat is meteen de keerzijde van pleasen, want zo leren mensen je dus niet werkelijk kennen.
Onder de neiging te pleasen, zitten altijd ideeën over je zelf waardoor je dat doet. Ik zit zelf ook in de fase dat ik dergelijke neigingen meer aan het onderzoeken ben. Je kunt zo heel wat onbewuste aannames tegenkomen over wat je gelooft over je zelf. Het 'kleine - valse - zelf' is een bouwwerk vol (belemmerende) aannames en overtuigingen die je voortdrijven in het dagelijks leven.

Dergelijke overtuigingen en aannames kun je bijvoorbeeld met de 4 vragen van Byron Katy onderzoeken.

Je moet alleen dingen uitleggen als je het 1 zegt en het ander doet.
Ik heb zelf geleerd dat je nu eenmaal moet kiezen; goede sociale contacten en ook echt doen wat anderen willen, of je eigen ding doen en altijd ruzie hebben.
Ruzie gaat over, maar fijn is het niet.
Dat is niet iets wat je moet onderzoeken met onbewuste aannames of wat dan ook, ten minste voor welke concrete oplossing zorgt dat dan?, daarin maakt ieder persoon gewoon automatisch een afweging waar diegene het beste tegen kan.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:10 schreef Maharski het volgende:

Onder gedragingen/automatische neigingen, zitten altijd conditioneringen. Dat wil zeggen: aangeleerde ideeën. Bijvoorbeeld van je ouders, je vrienden, school, je kindertijd, die je bent gaan geloven. Je hebt ze je eigen gemaakt. Meestal weet je dat niet eens. Maar wat je (onbewust) gelooft heeft enorm veel kracht! Niet voor niets dat zoiets als religie ook een onwijs bepalend effect heeft op mensen. De kracht van geloof is een niet te onderschatten iets.

Voor welke concrete oplossing zorgt dat? Als zoiets komt bloot te liggen, dan kun je het tegen het licht houden, er naar kijken: maar klopt dit eigenlijk wel? Hoe kan er zeker van zijn dat dit wel waar is? In hoeverre beïnvloed dit mij? Stukken worden zo als het ware bevrijd uit de duisternis van het onderbewuste. En met dezelfde kracht als dat overtuigingen een sturende werking op je hebben, raak je ervan bevrijdt als ze worden doorzien als iets waar je niet langer in gelooft.

Waarom zou ik dat willen? Ik lees immers nog steeds geen concrete oplossing hierin voor het feit dat andere mensen boos worden.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 16:58 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik betwijfel of het feit dat je verantwoording af moet leggen ligt aan je gebrek aan consequentheid.
Volgens mij had je net zo goed verantwoording moeten afleggen of ruzie gekregen als je er gelijk al tegenin was gegaan, of was dat in dit geval niet zo?
Bij jou is het anders dan bij mij. Tenzij het een extreme situatie is, geef ik anderen niet alleen gelijk door het te zeggen, maar doe ik ook wat ze willen en geef ik ze in gedachten gelijk.
Ben je er al eens gelijk tegenin gegaan als mensen iets zeiden waarvan je dacht: ik ga het toch niet doen en wat was dan de reactie?
En wat zou volgens jou dan het compromis zijn tussen altijd iedereen gelijk geven en afzondering?

Klopt, als ik er eerder tegenin was gegaan zou er ook discussie of ruzie geweest zijn, maar alleen omdat ik vanaf het begin nooit heb gedurfd om dat te doen. Mensen zijn het dus niet gewend en schieten dan in de verdediging, omdat het wellicht als 'aanval' voelt. In elk geval is het een andere reactie dan ze gewend zijn en knibbelt het misschien ook aan hun positie en zelfbeeld en dat is natuurlijk eng en moet afgeslagen worden.

Mijn voorbeeld was ook een vrij extreme situatie, maar in m'n hoofd geef ik mensen meestal geen gelijk, terwijl ik dan qua gedrag wel laat zien dat ze gelijk hebben. Conflictontwijking e.d. En ik durf niet voor mezelf op te komen, als een vriend(in) bijvoorbeeld om een gunst vraagt die mij eigenlijk helemaal niet uitkomt geef ik vaak gewoon in. Dingen als samen willen rijden naar iets bijvoorbeeld, maar dan ook vragen of ik hem/haar kom ophalen (en wat dan betekent dat ik een half uur eerder weg moet, of om moet rijden). Dat is prima als het in evenwicht is, maar als het altijd dezelfde vriend is die dat vraagt en die zelf geen auto heeft dan durf ik niet te zeggen dat het me niet uitkomt, of dat het zo wel erg eenzijdig wordt. Andersom merk ik vaak dat er wel duidelijk een grens aan wordt gegeven. Nu ben ik hier wel beter in geworden en ik zeg gewoon, prima als je mee wilt rijden, maar ik rijd om 17 uur weg bij huis, dus als je mee wilt moet je er voor die tijd zijn. Dan is er ook weinig ruimte voor discussie.

Maar ja, er tegenin gaan levert soms ook gewoon een discussie op waar ik geen zin in heb, dus eigenlijk merk ik dat ik gewoon weinig zin meer heb in contact met die mensen. Het is niet dat ik me dus bewust wil afzonderen, maar meer een gevolg van. Ik weet niet echt of ik een compromis wil sluiten wat dit betreft, want de oplossing is dat de dynamiek in de vriendschap moet veranderen. Dat is iets wat besproken zal moeten worden, maar dat wil ik niet doen voordat mijn patronen en onderliggende systemen duidelijk zijn voor mezelf. Sowieso zal het ook inspanning van de ander vragen en als dat iets is dat teveel is dan is het ben ik bang einde vriendschap. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal vrij negatief klinkt nu, maar ik krijg weldegelijk veel terug en het is natuurlijk niet alleen gebaseerd op pleasen van mijn kant. Het is niet alsof er totaal misbruik van me gemaakt wordt. In elk geval beschouw ik het als waardevolle vriendschappen, maar er zal wat moeten veranderen. Tegelijkertijd wil ik nieuwe vrienden maken en dan dus niet in de valkuil trappen van me gedienstig opstellen.

Dat alles gaat trouwens gepaard met heel veel gedachten, imaginaire gesprekken (ik bereid me altijd voor in m'n hoofd hoe dingen te vertellen en heb dan hele gesprekken met mensen in m'n hoofd die in het echt nooit zo gaan) en emoties. Vaak voel ik me angstig en krijg ik hartkloppingen en een knoop in m'n maag. Niet gezond dus en toen ik voor het eerst ging mediteren merkte ik dat ik soms een momentje had waarop de gedachten even stil waren. Heel even maar, want dat vergt ook oefening, maar dat was voor mij wel een rare gewaarwording. Toen ben ik op aanraden van een vriendin yoga gaan doen en dat pastte ook goed. Nog steeds word ik geregeerd door gedachten en emoties e.d, maar ik wil dus kijken of daar meer rust in kan komen en dat ik dingen kan loslaten. Dat ik straks gewoon meteen m'n mening durf te geven en niet eerst allerlei gedachten krijg over hoe het te brengen en of ik anderen dan niet kwets en of ik niet te bot ben. Hoe anderen het opvatten ligt buiten mijn bereik, ik moet ophouden alles voor iedereen goed te willen maken. Als mensen zich door mij benadeeld voelen kan daar dan over gepraat worden, zonder dat ik daardoor in de stress schiet. Dat is wat ik wil en ik hoop dus beter te worden in die gedachten te stoppen, want het helpt me niks.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 01:27 schreef Maharski het volgende:
Pleasen.... en dan vervolgens inderdaad de boel moeten uitleggen 'want je zei toch eerst...'. Dat is meteen de keerzijde van pleasen, want zo leren mensen je dus niet werkelijk kennen.
Onder de neiging te pleasen, zitten altijd ideeën over je zelf waardoor je dat doet. Ik zit zelf ook in de fase dat ik dergelijke neigingen meer aan het onderzoeken ben. Je kunt zo heel wat onbewuste aannames tegenkomen over wat je gelooft over je zelf. Het 'kleine - valse - zelf' is een bouwwerk vol (belemmerende) aannames en overtuigingen die je voortdrijven in het dagelijks leven.

Dergelijke overtuigingen en aannames kun je bijvoorbeeld met de 4 vragen van Byron Katy onderzoeken.

Klopt, maar ik moet bekennen dat ik dus zelf mezelf eigenlijk niet eens ken, want dit was hoe ik was tot nu toe. Maar het werkt niet langer (heeft het natuurlijk nooit echt gedaan) en ik ben al wel tot de realisatie gekomen dat ik echt niet minder ben dan een ander en dat pleasen uit ondergeschikte of gedienstige rol dus niet hoeft. Maar goed, realiseren en implementeren zijn ander dingen. Ik hoop door de rust op te zoeken, de natuur in, gewoon te observeren hoe de bloemen nu echt zijn (die heb ik dan al 1000 keer gezien, maar nooit echt bekeken) e.d. in elk geval de gedachten te doorbreken en dan zullen we zien wat dat brengt? Forceren kan toch niet, dan doe je hetzelfde als waar je vanaf wilt. Slechter zal ik er niet van worden, hopelijk kan ik over een tijd ook zeggen dat het me geholpen heeft.

Ik hoop trouwens dat er nog wat meer mensen komen in dit topic, want ik kan zelf dus (nog) weinig toevoegen over het proces e.d. Maar in elk geval heb ik door dit topic wel wat literatuur/videos gevonden waar ik me eens in ga verdiepen.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:15 schreef Maharski het volgende:

Je moet voor die aanpak wel geestelijk voldoende volwassen zijn om de oorzaak van je problemen niet bij anderen neer te leggen.

Ik doe altijd alles wat anderen mij adviseren en nu geef ik ze ook in gedachten gelijk. Maar alsnog accepteer jij mijn huidige strategie niet en moet ik dit van jou onderzoeken. Ik doe alleen dingen als ze concreet ergens goed voor zijn. Als iets geen probleem oplost en dus geen concreet voordeel oplevert, dan is er naar mijn mening ook geen reden om het te doen. Daarom vroeg ik of jouw werkwijze het probleem oplost dat mensen boos worden. Vervolgens kom jij hiermee. Terwijl ik het probleem dat mensen boos worden als ik niet doe wat ze zeggen al zelf had opgelost door wel te doen wat ze zeggen.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:51 schreef Polenbatser het volgende:

[..]

Klopt, als ik er eerder tegenin was gegaan zou er ook discussie of ruzie geweest zijn, maar alleen omdat ik vanaf het begin nooit heb gedurfd om dat te doen. Mensen zijn het dus niet gewend en schieten dan in de verdediging, omdat het wellicht als 'aanval' voelt. In elk geval is het een andere reactie dan ze gewend zijn en knibbelt het misschien ook aan hun positie en zelfbeeld en dat is natuurlijk eng en moet afgeslagen worden.

Mijn voorbeeld was ook een vrij extreme situatie, maar in m'n hoofd geef ik mensen meestal geen gelijk, terwijl ik dan qua gedrag wel laat zien dat ze gelijk hebben. Conflictontwijking e.d. En ik durf niet voor mezelf op te komen, als een vriend(in) bijvoorbeeld om een gunst vraagt die mij eigenlijk helemaal niet uitkomt geef ik vaak gewoon in. Dingen als samen willen rijden naar iets bijvoorbeeld, maar dan ook vragen of ik hem/haar kom ophalen (en wat dan betekent dat ik een half uur eerder weg moet, of om moet rijden). Dat is prima als het in evenwicht is, maar als het altijd dezelfde vriend is die dat vraagt en die zelf geen auto heeft dan durf ik niet te zeggen dat het me niet uitkomt, of dat het zo wel erg eenzijdig wordt. Andersom merk ik vaak dat er wel duidelijk een grens aan wordt gegeven. Nu ben ik hier wel beter in geworden en ik zeg gewoon, prima als je mee wilt rijden, maar ik rijd om 17 uur weg bij huis, dus als je mee wilt moet je er voor die tijd zijn. Dan is er ook weinig ruimte voor discussie.

Maar ja, er tegenin gaan levert soms ook gewoon een discussie op waar ik geen zin in heb, dus eigenlijk merk ik dat ik gewoon weinig zin meer heb in contact met die mensen. Het is niet dat ik me dus bewust wil afzonderen, maar meer een gevolg van. Ik weet niet echt of ik een compromis wil sluiten wat dit betreft, want de oplossing is dat de dynamiek in de vriendschap moet veranderen. Dat is iets wat besproken zal moeten worden, maar dat wil ik niet doen voordat mijn patronen en onderliggende systemen duidelijk zijn voor mezelf. Sowieso zal het ook inspanning van de ander vragen en als dat iets is dat teveel is dan is het ben ik bang einde vriendschap. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal vrij negatief klinkt nu, maar ik krijg weldegelijk veel terug en het is natuurlijk niet alleen gebaseerd op pleasen van mijn kant. Het is niet alsof er totaal misbruik van me gemaakt wordt. In elk geval beschouw ik het als waardevolle vriendschappen, maar er zal wat moeten veranderen. Tegelijkertijd wil ik nieuwe vrienden maken en dan dus niet in de valkuil trappen van me gedienstig opstellen.

Dat alles gaat trouwens gepaard met heel veel gedachten, imaginaire gesprekken (ik bereid me altijd voor in m'n hoofd hoe dingen te vertellen en heb dan hele gesprekken met mensen in m'n hoofd die in het echt nooit zo gaan) en emoties. Vaak voel ik me angstig en krijg ik hartkloppingen en een knoop in m'n maag. Niet gezond dus en toen ik voor het eerst ging mediteren merkte ik dat ik soms een momentje had waarop de gedachten even stil waren. Heel even maar, want dat vergt ook oefening, maar dat was voor mij wel een rare gewaarwording. Toen ben ik op aanraden van een vriendin yoga gaan doen en dat pastte ook goed. Nog steeds word ik geregeerd door gedachten en emoties e.d, maar ik wil dus kijken of daar meer rust in kan komen en dat ik dingen kan loslaten. Dat ik straks gewoon meteen m'n mening durf te geven en niet eerst allerlei gedachten krijg over hoe het te brengen en of ik anderen dan niet kwets en of ik niet te bot ben. Hoe anderen het opvatten ligt buiten mijn bereik, ik moet ophouden alles voor iedereen goed te willen maken. Als mensen zich door mij benadeeld voelen kan daar dan over gepraat worden, zonder dat ik daardoor in de stress schiet. Dat is wat ik wil en ik hoop dus beter te worden in die gedachten te stoppen, want het helpt me niks.

Oh oke. Dat is wel een goed voornemen. Ik hoop voor je dat meditatie je ervan af zal helpen.

[ Bericht 33% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-07-2018 20:03:23 ]

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 19:14 schreef Maharski het volgende:


Je moet helemaal niks. Maar dit topic gaat wel over het zelfbeeld en de illusie ervan. Inzien daarvan, werkelijk doorzien, leidt tot een vorm verlichting en dat is bepaald geen kattenpis. Het slaat de droom aan gort waarin je leeft. Daar moet je ook aan toe zijn. Als daar de tijd niet rijp voor is, zal er geen vruchtbare aarde voor aanwezig zijn. En dat is verder oké. Maar ik zeg het wel even door de duidelijkheid om dat iig helder te krijgen.

Tja dan is dat nu duidelijk te hoog gegrepen voor mij om het directe nut van in te zien sorry

Is er ook een korte samenvatting van dit topic? Blijft wazig

Ow wacht weet het alweer. Als je weet dat je niks te verliezen hebt, dood gaat, dan kan je alles doen en ben je echt vrij. Of iets in die strekking. Ook al op gereageerd herinner ik me. Ja leuk idee

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 23:15 schreef momentius het volgende:
Is er ook een korte samenvatting van dit topic? Blijft wazig

Alles is wazig
Voor wie dat wil
En voor wie nog durft te dromen
Over wonderlijke forumleden
Die niet goed kunnen egotrippen
En hun geheimen lang bewaren
En alles is ook managementtaal
Voor wie stilletjes verlangt

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij

Alles is algemeen
Voor wie het kan
En voor wie echt durft te kijken
Voor wie iets durft te zoeken
Zelfs voor wie alleen nog maar,
het allerkleinste beetje durft te hopen

En weet je,
Alles is ook niet gedefinieerd
Voor wie stilletjes verlangt
Naar dat ene cadeau,
dat niemand nog verwachtte
En waarvan niemand had gedacht
het ooit te zullen geven

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij
Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor wie denkt dat het te laat is,
Ergens om de hoek wacht soms geluk

Valt het tegen dat het wachten soms zo lang duurt?
Valt het tegen nu het lijkt of niemand kijkt?
En voor wie denkt dat het te laat is,
Ergens om de hoek wacht soms geluk

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij
Alles is alles
Alles is alles
Alles is alles

Disclaimer: In deze songtekst heb ik wel vijf minuten intensief werk zitten valt niet mee om nog origineel te zijn tegenwoordig

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-08-2018 01:57:37 ]

quote:

Op woensdag 1 augustus 2018 03:11 schreef Maharski het volgende:
Ja, ik denk dat ik een fout heb gemaakt met dit topic door te onderschatten wat voor een voorbereiding hier meestal aan voorafgaat, en door te vergeten dat het hier toch om een complete paradigmashift gaat, die eigenlijk nogal tegen het gewone, conventionele ingaat. Waar ik op doel is eigenlijk iets waar meestal mensen met een hele zoektocht pas op uitkomen. Niets iets voor een algemeen forum denk ik. Dat blijkt toch ook wel. Wilde graag wijzen op een mogelijkheid, maar eens te meer besef ik mij dat je in de meeste gevallen toch ook een zekere leeftijd moet hebben e.d.
Dus misschien maar beter het topic te laten voor wat het is.

Mensen die menen iets te hebben ontdekt terwijl het niks is krijgen ook dat soort reacties en die mensen zouden ook aan het einde een reactie zoals die van jou kunnen plaatsen en oprecht geloven dat ze op de rest vooruit liggen nu, de rest het niet begrijpt, ze iets hebben ontdekt wat jantje kloot nog niet ontdekt heeft ook al liggen ze juist hun hele leven achter etc. Ik geef het maar even als iets om over na te denken (zeg niet dat het voor jou geldt) maar het is wel typerend hoevaak de minder slimme mensen voor hun gevoel de meest geniale ingevingen hebben

quote:

Op woensdag 1 augustus 2018 03:11 schreef Maharski het volgende:
Ja, ik denk dat ik een fout heb gemaakt met dit topic door te onderschatten wat voor een voorbereiding hier meestal aan voorafgaat, en door te vergeten dat het hier toch om een complete paradigmashift gaat, die eigenlijk nogal tegen het gewone, conventionele ingaat. Waar ik op doel is eigenlijk iets waar meestal mensen met een hele zoektocht pas op uitkomen. Niets iets voor een algemeen forum denk ik. Dat blijkt toch ook wel. Wilde graag wijzen op een mogelijkheid, maar eens te meer besef ik mij dat je in de meeste gevallen toch ook een zekere leeftijd moet hebben e.d.
Dus misschien maar beter het topic te laten voor wat het is.

Jammer, vind het een interessant onderwerp, maar er zijn inderdaad niet veel mensen die hier posten. Naja, nu lijkt het getrol binnen te komen en dat hoeft van mij ook niet zo. In elk geval heeft het topic mij wel wat meer inzicht en inspiratie gebracht. Dank je!

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:10 schreef Maharski het volgende:

[..]

Onder gedragingen/automatische neigingen, zitten altijd conditioneringen. Dat wil zeggen: aangeleerde ideeën. Bijvoorbeeld van je ouders, je vrienden, school, je kindertijd, die je bent gaan geloven. Je hebt ze je eigen gemaakt. Meestal weet je dat niet eens. Maar wat je (onbewust) gelooft heeft enorm veel kracht! Niet voor niets dat zoiets als religie ook een onwijs bepalend effect heeft op mensen. De kracht van geloof is een niet te onderschatten iets.

Voor welke concrete oplossing zorgt dat? Als zoiets komt bloot te liggen, dan kun je het tegen het licht houden, er naar kijken: maar klopt dit eigenlijk wel? Hoe kan er zeker van zijn dat dit wel waar is? In hoeverre beïnvloed dit mij? Stukken worden zo als het ware bevrijd uit de duisternis van het onderbewuste. En met dezelfde kracht als dat overtuigingen een sturende werking op je hebben, raak je ervan bevrijdt als ze worden doorzien als iets waar je niet langer in gelooft.

Conditionering is niet alleen een mentaal gegeven, maar een fysisch eigenschap van het lichaam en de neuronen die er doorheen knallen. Je kunt niet afleren door alleen zelfobservatie. Je moet in de praktijk oefenen met ander gedrag, handelingen en gedachten, vaak en consequent. Zelfobservatie biedt vrijwel alleen inzicht in 'wat en hoe' je kunt veranderen, maar biedt niet de praktisch verandering zelf tot stand. De conditionering van gedrag, gedachten en handelen zit in het lichaam zoals sporttechnieken en -bewegingen in de 'muscle memory' zitten opgeslagen. Als een reflex handelt deze 'memory'. Zelfbewust zijn van gedrag en gedachten en vervolgens aanpassen is de manier om het af te leren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cockwhale op 01-08-2018 21:06:09 ]