Ben er niet bepaald trots op, maar zit de laatste tijd steeds vaker na te denken over mijn keuzes in het verleden, de manier waarop mijn leven eruit ziet, etc.
Ik kom telkens tot de conclusie dat ik best weinig karakter heb, nooit echt gehad ook. Paar punten waarom ik dit vind:
* altijd voor de veiligste keuzes gegaan (middelbare school gekozen waar mijn meeste klasgenoten van de basisschool heen gingen, universiteit in Utrecht omdat ik dan makkelijk kon forenzen naar mijn huis (bij ouders), studie bedrijfskunde gekozen omdat het curriculum voor de bachelor op moment van starten er lekker eenvoudig uit zag (weinig groepsopdrachten, presentaties, lekker veel op eigen gelegenheid kunnen studeren, weinig aanwezigheidsplicht). Voorgaande had er ook mee te maken dat ik nooit echt iets héél graag heb gewild, nooit echt een duidelijke, concrete ambitie gehad en ik al vroeg een keer bedacht dat ik ''iets met economie/bedrijfsleven wilde'', en daar ook nooit een keer serieus over heb gebrainstormd.
* Veel dingen begonnen, maar nooit echt doorgezet: Studentenvereniging vond ik na een klein jaartje ''te veel gedoe om onzin''. Tijdje vrijwillig bestuurswerk gedaan maar ging me al gauw verbazen om hoe serieus mijn medebestuurders het namen, en ging me dan ook al gauw ergeren van de inzet/commitment die ze van mij verwachtten, waardoor ik er al snel klaar mee was. Wel op kamers gegaan tijdens mijn studententijd, maar elk weekend (en doordeweeks) toch nog terug naar ouders om daar nog weer te trainen met mijn voetbalteam. Nooit écht de keuze durven maken om de oude banden los te snijden en vol voor nieuwe in mijn studentenstad te gaan, waardoor het maar een beetje half/half was allemaal.
* nooit echt ''ballen'' getoond in mijn leven : heb wel meisjes gehad maar dat komt omdat ze nog net niet zelf mijn pik uit mijn broek haalde. Ik geloof niet dat ik ooit zelf een keer initiatief heb genomen.
* snel in enorme paniek raken als ik denk een ziekte te hebben. Mijn jongere broertje heeft een paar jaar een hersentumor gehad en ik verbaasde me er altijd over hoe fucking sterk hij was, ook toen hij geopereerd moest worden en toen de kans aanwezig was dat hij (gedeeltelijk verlamd) zou wakker worden : De avond ervoor nog gewoon super lief met mijn ouders zitten praten, alle tijd, alle geduld.
Ik heb dat zelf totaal niet. Ik raak al in de stress als ik drie meetings heb voor werk op een dag en 's avonds nog naar de kapper moet. En als ik in de stress zit, word ik ook meteen heel erg in mijzelf gekeerd, gauw geïrriteerd, nors.
* best wel een star wereldbeeld gehad altijd. Ik zag altijd pas in dat bepaalde kleding mooi was of dat bepaalde dingen leuk waren of bepaalde reisbestemmingen toch leuker waren dan gedacht, toen bekenden van mij, mij er mee in aanraking brachten. Ik heb dus nooit zelf de olifantenpaadjes uitgezet, maar bewandel deze altijd wel.
* Heel lang mijzelf enorm veel aangetrokken van wat bepaalde vrienden van mij van dingen vonden, en in die periode (zeker tussen ca. mijn 16e en 26e) heel veel dingen gelaten omdat ik ''bang'' was voor hun oordeel daarover.
* Voel me ook best gauw beledigd, tekort gedaan, gefrustreerd of oneerlijk behandeld door sommige mensen, wat vaak -objectief gezien- nergens op slaat.
* Gooi gauw de handdoek in de ring en praat dan voor mijzelf goed dat een ander alternatief uiteindelijk ook wel een prima optie is in plaats van wat gas bij geven om het primaire doel te halen. M.a.w: ben dus best wel gemakzuchtig, heb vooral tijdens mijn studententijd ook best grenzenloos geleefd.
* Nog altijd leef ik best wel ''lui'': Ik heb een fulltime baan, maar alles wat daaromheen nog van mij wordt gevraagd (vrijwilligerswerk, buren die opeens aan de deur staan voor iets) daar raak ik snel van in de stress en dus door geïrriteerd.
Wie herkent zich hierin? Ik wil graag wat meer karakter tonen. Ook in de sociale omgang vind ik mijzelf maar een beetje een schaapje. Iedereen vindt me aardig en een toffe gast, maatja logisch ik lach ook altijd maar wat, ouwehoer een beetje slap en ben een allemansvriend. Maar als de situatie echt nijpend wordt, ben ik de eerste die stress/angstgevoelens ervaart en een vecht/vlucht reactie kent in plaats van ruggengraat te tonen en stabiel te blijven onder zware omstandigheden.