Hoi allemaal,
Twee maanden geleden leerde ik een meisje kennen op een musicalvereniging waar we beiden meededen. Ze houdt net als ik erg van zingen en performen (kan dat ook erg goed) en ik vind haar extreem aantrekkelijk. Dat was ook de eerste klik tussen ons, het fysieke. Maar we konden ook meteen veel lachen.
Het contact werd al snel zeer intens.
Ze is gezellig maar heel erg aanwezig, uitgesproken (lekker Amsterdams) en vaak wat ongenuanceerd. Ze is ook wat lager opgeleid dan ik en dat vind ik helemaal niet erg, maar ik merk het soms wel. Ik ben een enorme twijfelaar, erg onzeker en perfectionistisch, lief maar erg overtuigd van mijn mening (soms wat belerend). Ik ben altijd overtuigd geweest dat ik een rustig, kalm en mild iemand nodig heb - zo zijn ook vrijwel al mijn goede vrienden en dat vind ik plezierig. Bij mijn (nu) vriendin heb ik vaak het gevoel gehad dat we allebei graag de baas willen zijn, een soort 'concurrentie'-gevoel, wat overigens wel minder wordt.
Toen ik voor het eerst met haar een drankje ging doen, dacht ik meteen: dit is niet de persoon die ik zoek voor een relatie. Zij bleek echter al snel helemaal weg van mij en er echt voor te willen gaan. Ik heb het een kans willen geven, we groeiden steeds meer naar elkaar toe, ook met haar familie kan ik het heel goed vinden. Ik heb haar drie weken geleden toch 'officieel' verkering gevraagd omdat ik haar steeds leuker vond worden en we ons eigenlijk al als stel gedroegen.
Helaas kwam het gevoel wat ik in het begin had al vrij snel weer bovendrijven. Ze praat graag over zichzelf en ik mis relativeringsvermogen. Ze weet van mijn twijfels en we zitten nu in een lastige situatie waarin zij, verdrietig, wacht op mijn keus om wel of niet door te gaan (zij ziet ook de botsende elementen van ons maar ziet vooral al het leuke).
Iets belangrijks wat helaas nog steeds speelt: afgelopen jaar heb ik zeer langdurig gedate met een ander meisje waar ik helemaal smoorverliefd op was en waar ik een echte, diepe connectie mee voelde. Zij werd helaas niet verliefd op mij, maar dit gevoel heb ik altijd vastgehouden als hetgene wat ik zoek in een relatie, aan één woord genoeg hebben om elkaar te begrijpen.
Echter, er komen allerlei bezwaren om de hoek kijken om het nu niet uit te maken en te blijven proberen.
- Het is gezellig met elkaar.
- Ze is een aanpakker en is zorgzaam.
- De seks is grandioos en ik vind haar ongelofelijk knap.
- Ik voel me fijn bij haar ouders, waar zij (enig kind) een zeer intense band mee heeft.
- We hebben veel dezelfde interesses.
- Ik merk dat ze haar best doet voor de relatie.
- Ik ben heel kritisch ingesteld en ben ontzettend bang dat ik altijd in zo'n situatie beland waarin ik de ander niet volledig bij mij vind passen.
Omdat ik nu (nog) niet een echt diepe connectie voel met mijn vriendin -ik vind haar ideeën vaak erg heftig- twijfel ik dus heel erg of ik het niet uit moet maken. Maar ik zou ook weer zoveel weggooien...
Een laatste punt is nog dat ik twee jaar lang een relatie heb gehad waarbij ik ook in het begin al twijfelde over de match. Dit was wel een heel mild en rustig meisje. Ik heb met haar bijna 2,5 jaar een fijne relatie gehad, maar achteraf heb ik vaak gedacht: had ik niet al naar mijn allereerste gevoel moeten luisteren? Ik ben nu 26 en ben bang om weer voor een relatie te vechten die uiteindelijk niet werkt.
Alvast heel erg bedankt voor de input die komt.
[ Bericht 0% gewijzigd door anoniem6766 op 16-07-2018 18:37:57 ]