[Etappe 10] Annecy - Le Grand-Bornand #1 Tijd voor de Alpen

Etappe 10: Annecy - Le Grand-Bornand, 158,5 km

Het is niet te geloven, de eerste week van de Tour is alweer voorbij. Tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Al hebben we het nog niet echt naar onze zin gehad. De Tour is tot nu toe nog geen uitbundig feestje geweest. Eerder een soort van kringverjaardag, waar voor de zoveelste keer dezelfde anekdotes over tafel zijn gevlogen en waar je familie weer allerlei obligate vragen aan je heeft gesteld. En dan was de chips ook nog eens over de datum. Zo'n week was het. We begonnen met twee vlakke ritten. De eerste eindigde vanzelfsprekend in een massasprint en werd gewonnen door Fernando Gaviria, die ook meteen de gele trui kreeg. Tijdens deze rit verloren een aantal renners redelijk wat tijd door verschillende valpartijen. Onder meer Froome kreeg een minuut aan zijn broek. Een dag later stond er weer een massasprint op het programma, al werd die door een valpartij minder massaal. Gaviria ging samen met heel wat andere renners onderuit en er bleef maar een klein groepje vooraan over. Van die mannen vooraan was Sagan de snelste. Op de derde dag werd een ploegentijdrit verreden en daar klopten de mannen van BMC met een klein verschil Sky en Quick Step. De gele trui ging naar Greg van Avermaet en Olvarit Krek gaf die trui daarna niet meer weg. Rit vier eindigde in een massasprint en Gaviria pakte in het dorp van David Lappartient zijn tweede ritzege. Vervolgens kregen we te maken met twee ritten in de heuvels. De eerste eindigde in Quimper en kende weinig spanning en sensatie. Een sprintje heuvelop, die werd gewonnen door Peter Sagan. Ook zijn tweede zege. Een dag later was de aankomst wat lastiger, waardoor Sagan er niet echt aan te pas kwam. Dan Martin dan weer wel, hij ging op Mûr-de-Bretagne vroeg aan en ze zagen hem niet meer terug. Latour werd tweede, voor Valverde en de rest van de groep der favorieten. Een groep waar Bardet en Dumoulin ontbraken wegens een botsing een aantal kilometer van het eind. Bardet verloor een halve minuut, Dumoulin een minuut en kreeg later ook nog 20 strafseconden. Daarmee verdween zijn voorsprong op Froome als sneeuw voor de zon. Na deze twee wat lastigere aankomsten kregen we voor de lol weer eens twee vlakke ritten voorgeschoteld. Twee keer ging de winst naar ONZE Dylen Groenewegen, die na een slecht begin van de Ronde van Frankrijk ineens weer goede benen had en met afstand de snelste sprinter blijkt te zijn.

We eindigden de eerste week van de Tour met de leukste rit tot nu toe. Van Arras naar Roubaix, over de kasseien. Een chaotische etappe die voor flink wat slachtoffers zorgde. Porte ging voor de rit goed en wel begonnen was al op z'n muil en brak z'n sleutelbeen. Meteen een grote favoriet weg, al mag je gerust de vraag stellen in hoeverre iemand die nooit op z'n fiets blijft zitten überhaupt een favoriet is. Egan Bernal, waar ik niet eens zo heel stiekem rekening mee hield, ging meerdere op z'n plaat. Bij de tweede valpartij reed hij zonder te remmen tegen een auto aan, niet zo handig allemaal. Ook Tejay van Garderen ging weer eens ouderwets ten onder. Porte zat nog niet in het ziekenhuis of Tejay bezweek alweer onder de druk van het kopmanschap. Uran, de nummer twee van vorig jaar, verloor anderhalve minuut op veel van de toppers. Ook best een probleem. Bardet reed een keer of 10 lek, maar wist de schade wonderwel te beperken. Dat gold ook voor Landa, die nogal hard op z'n muil ging, maar slechts zeven seconden verloor. Verder bleven alle favorieten wel zo ongeveer bij elkaar. De koers ligt dus nog niet in een plooi en dat is precies wat de organisatie wil. Ze willen het graag lang spannend houden. En spannend is blijkbaar dat we nog niet weten wie er gaat winnen. Dat we daarvoor naar vijf doodsaaie vlakke etappes moeten kijken is blijkbaar niet zo relevant. Maar oké. John Degenkolb won de rit trouwens en dat was een enorme bevrijding voor hem. In de slotfase van de rit reed Lampaert weg op een van de laatste stroken en hij kreeg Van Avermaet en Degenkolb mee. De Belgjes hadden moeten aanvallen maar dat deden ze niet en daarom waren ze in de sprint kansloos tegen Degenkolb. De Duitser won nog nooit een rit in de Tour en nu, na een paar moeilijke jaren, lukte het eindelijk. Het verhaal kennen we ondertussen wel, dat zal ik jullie besparen.



We gaan door met de tweede week van de koers en we bevinden ons ineens in de Alpen. Drie dagen achter elkaar duiken we de bergen in. Drie serieuze bergetappes, met een aantal klassieke klimmen en ook wat nieuwkomers. De koers gaat eindelijk echt beginnen, werd ook wel eens tijd. Verder krijgen we in week 2 nog een vlakke rit. Dat is rit 13 richting Valence. Daarna een ritje in het Centraal Massief, naar Mende. We sluiten de week vervolgens af met een rit richting Carcassonne, met onderweg een paar zware beklimmingen. Voor het zover is eerst de Alpen in. De eerste rit van het drieluik is 158 kilometer lang en behoorlijk zwaar. Twee behoorlijk bekende klimmetjes, één debutant en één klim die slechts een keer eerder werd beklommen. De overeenkomst tussen deze bergjes is dat ze allemaal lastig zijn. Een rit om dus eens goed voor te gaan zitten.




Na de rustdag bevinden we ons ineens aan de andere kant van Frankrijk, op een kleine 800 kilometer van Roubaix. Startplaats van dienst is Annecy, bekend vanwege het Meer van Annecy. Belangrijke toeristische trekpleister, al valt er in de stad Annecy zelf ook genoeg te doen. Zo is er bijvoorbeeld een pittoresk oud centrumpje en komen we boven de stad nog een kasteeltje tegen, niks mis mee. Ook nog een soort van kasteeltje op een eiland in de rivier, ziet er goed uit. Was ooit een gevangenis blijkbaar, ook best een prima oplossing. Annecy is een grotere stad dan ik had verwacht, er wonen blijkbaar 123.000 mensen. Al schijnt dat er ook mee te maken te hebben dat ze recent alle steden en dorpen in deze omgeving hebben samengevoegd. We bevinden ons in een industrie- en universiteitsstad. Op de universiteit van Savoie-Mont-Blanc zitten 14.000 studenten en verder zitten we dankzij Annecy opgescheept met Carrefour. Dat bedrijf werd hier opgericht, ergens in 1958. Het is ook een behoorlijk sportieve stad, met meer dan 180 verenigingen. Van roeien tot kunstschaatsen, alles is hier mogelijk. Aangezien we in de Alpen zitten kan je hier ook best prima fietsen en dat hebben we geweten. In Annecy werd Jeannie Longo geboren. Jeannie is ondertussen 500 jaar oud en fietst nog steeds. Of nouja, ondertussen niet meer, maar het had gekund. Tot dik in haar 50e was ze actief en wist ze zelfs nog wel eens een wedstrijdje te winnen. Ook kwam ze wel eens in opspraak wegens dopinggebruik en ze heeft ook nog een poging gedaan om het whereaboutssysteem af te laten schaffen. Nee, sympathiek mens. Met haar verschrompelde hoofd. Verder komt Christophe Lemaitre uit deze stad. De eerste witte man die onder de 10 seconden liep, jawel. Buiten dat ook nog een reeks aan alpineskiërs, maar dat zegt mij niks. Annecy is geen onbekende plaats in de Tour. Voor het laatst waren we hier in 2013, voor een rondje om het meer en daarna een aankomst bergop op Semnoz, net buiten de stad. Nairo Quintana reed zijn eerste Tour, was nog een frisse jongen, ging in de aanval en won de rit. Daarna nooit meer een rit gewonnen in de Tour, omdat het een laffe capibara is. De laatste aankomst in Annecy dateert dan weer van 2009. Tijdrit in en rond de stad, gewonnen door Alberto Contador. Eventjes Cancellara kloppen, is toch heerlijk joh? De rit start trouwens direct aan de rand van het meer, we krijgen meteen toeristische plaatjes.



Ook na de rustdag gaan we vrolijk verder met de lange neutralisaties. Ook nu weer een stuk van 20 minuten, door de straten van Annecy en daarna bijna een heel rondje om het meer. Halverwege het meer is de neutralisatie voorbij en dan rijden we nog 16 kilometer verder langs het meer, over brede en zo goed als vlakke wegen. Deze aanloop kent natuurlijk vooral een toeristische functie, voor de koers is het niet zo interessant. Als het bij een bergrit aan het begin vlak is rijden er meestal wat mindere klimmers weg, omdat die dan juist weer wat sterker zijn op het vlakke. Na acht kilometer in rechte lijn krijgen we dan te maken met de eerst bocht van de dag, aan het meest zuidelijke punt van het meer. Daarna rijden we via de andere kant van het meer terug richting Annecy. Een tijdlang rijden we echt direct naast het meer, met zicht op het water. In de buurt van Talloires, na 12 kilometer, komt daar verandering in. We laten het meer even achter ons en gaan via een bochtige weg omhoog. Dit eerste klimmetje van de dag is niet lang, maar wel redelijk pittig. Kilometertje aan 7%, om de beentjes toch maar vast een beetje te strekken. Vervolgens gaat het twee kilometer licht naar beneden over een brede weg, waarna we Menthon-Saint-Bernard binnenrijden en hier begint dan bijna meteen de eerste echte klim van de dag. De Col de Bluffy, een klimmetje van de vierde categorie. Anderhalve kilometer lang en 5,6% gemiddeld. Onregelmatig dingetje, een paar steile stroken waar het richting de tien procent gaat, maar ook wat vlakkere stroken. Na 19 kilometer komen de coureurs boven op dit bultje. Halverwege de klim passeren ze trouwens nog een kasteel, geen onaardig ding.




Na deze klim rijden de renners een aantal kilometer over een rechte, brede en vlakke weg. Terwijl ze dit doen genieten ze aan de linkerkant van de weg van een prachtig uitzicht over wat opvallende bergtoppen. Even verderop, als men in de buurt komt van het dalletje van de rivier Le Fier volgt er een bocht naar rechts, een rotonde en nog een rotonde. Bij de tweede rotonde slaan we rechtsaf en daarna gaat het zo goed als rechtdoor naar de tussensprint van de dag. Deze komt vroeg in de rit en aangezien het nog niet heel lastig is geweest zou een type als Gaviria nog kunnen proberen om hier puntjes af te snoepen van Sagan, maar ik heb zo'n vermoeden dat Sagan die trui al lang en breed binnen heeft en niemand meer moeite gaat doen. Tussensprintje komt na 29 kilometer in Thônes en dan zijn we in de buurt van de voet van de eerste echte Alpencol van dit jaar. In Thônes komen we een rotonde en zes bochten tegen, maar daarna gaat het in de vallei nog een kilometer rechtdoor, tot we bij Les Clefs linksaf slaan. Direct begint de weg omhoog te lopen, de Col de la Croix Fry is begonnen. In totaal is deze klim 13 kilometer lang en 6,3% gemiddeld, maar de organisatie neemt het eerste vlakkere deel van de klim niet mee, waardoor zij uitkomen op een klim van 11,3 kilometer aan 7%. Klinkt dan toch net weer wat beter. Het is een klim over een brede en goed onderhouden weg die in het begin niet zo bochtig is. Ook nog niet al te lastig. Vrij vroeg wel een kilometer aan 8% gemiddeld, maar ook wat makkelijkere kilometers. Richting Manigod is het een kilometer zo goed als vlak zelfs. In dit dorpje gaan we schuin naar links en daarna begint het tweede deel van de klim. Dit deel begint lastig, met 2,5 kilometer aan meer dan 9% gemiddeld. Vervolgens krijgen we nog te maken met vier kilometer aan 7% gemiddeld, met ondertussen ook nog een stuk of acht haarspeldbochten. De laatste meters richting de top zwakt het wat af en zo komen we dan na 43,5 kilometer boven op deze Col de la Croix Fry.




Deze klim van de eerste categorie kent een beknopte geschiedenis in de Tour. Pas de vijfde keer dat we hier passeren. De laatste twee keer ook tijdens een rit met aankomst in Le Grand-Bornand, wat best logisch is aangezien Le Grand-Bornand slechts 13 kilometer verderop ligt. Meestal is deze klim de slotklim in een rit naar onze aankomstplaats, maar vandaag maken we nog een extra lus door het Alpenland. In 1994 debuteerde de klim en eindbaas Piotr Ugrumov kwam toen als eerste als eerste boven. De laatste die hier de meeste bergpunten wist te pakken was Rui Costa, op weg naar zijn tweede ritzege tijdens de Tour van 2013. De afdaling van deze klim is niet bijzonder lastig. Het gaat tien kilometer naar beneden over een brede weg richting Saint-Jean-de-Sixt. Een paar lastige bochten, maar die kan je eigenlijk wel op één hand tellen. In de buurt van La Clusaz, na vijf kilometer dalen, is het gedaan met die bochten en gaat het over een brede en behoorlijk rechte weg in steeds lichter dalende lijn verder. In La Clusaz zelf is het trouwens nog wel even opletten. Paar bochten en vooral een paar rotondes. Daarna geen problemen meer tot Saint-Jean-de-Sixt. In dit dorpje slaan we bij een rotonde rechtsaf en daarna zouden we over de weg die volgt rechtdoor kunnen blijven rijden. In dat geval zouden we uitkomen in Le Grand-Bornand binnen een aantal kilometer. Doen we echter niet, we slaan linksaf en rijden daarna door het best wel mooie dal van de rivier Le Borne verder richting de voet van de volgende klim. Tien kilometer in licht dalende lijn, het gaat steeds aan een procentje of twee naar beneden.



Over deze brede weg zonder lastige bochten rijden we langs het dorpje Entremont en vervolgens gaat het nog een kilometer of vijf behoorlijk rechtdoor over dezelfde weg, tot we plotseling linksaf moeten slaan. Behoorlijk scherpe bocht, waarna we over de rivier Le Borne rijden. Daarna een bocht naar links en vervolgens begint de weg meteen omhoog te lopen. We zijn na 62 kilometer koers begonnen aan Plateau des Glières. Dit is een klim die debuteert in de Tour. Desondanks geen totaal onbekende klim, aangezien de laatste rit van de Tour de l'Avenir van 2013 aankwam boven op deze berg. Julian Alaphilippe won die rit met een grote voorsprong op Matej Mohoric en Adam Yates. In de top 10 van die rit komen we ook nog Simon Yates, Toms Skujins en Davide Formolo tegen. De meeste renners zijn dus behoorlijk goed terechtgekomen, alleen Oskar Svendsen is een beetje een vreemde eend in de bijt. De jongen met de hoogste VO2-max ooit stopte een jaar na zijn 7e plaats op Plateau des Glières met koersen. Ook in de Tour de Savoie Mont Blanc is deze klim al eens voorgekomen. In 2014, maar ook een paar weken geleden nog. We hebben dus recente beelden van de klim, dat is wel lekker. Plateau des Glières is een verschrikkelijk lastige klim. Slechts zes kilometer lang, maar wel 11% gemiddeld. De renners rijden eerst door een dorpje, waar een aantal haarspeldbochten liggen. De weg gaat meteen aan 10% omhoog en is ook bijzonder smal. Slecht onderhouden ook nog eens, als wielertoerist kan je dit weggetje eigenlijk maar beter overslaan. De renners hebben die keuze niet, na de eerste kilometer aan 10% volgt er nog een aan datzelfde percentage, maar daarna gaat het zelfs twee kilometer lang aan 12% omhoog. Vreselijk steil. Daarom zit de klim ook in de Tour, onderdeel van de nieuwe strategie van Gouvenou. Die man heeft gekeken naar de Giro en de Vuelta en weet dat je daar altijd dit soort beklimmingen tegenkomt. Dat werkt volgens hem altijd goed in die koersen en daarom wil hij dat graag imiteren. Zo ver van de finish zal het waarschijnlijk te vroeg zijn om veel actie te verwachten, maar het gaat sowieso in de benen kruipen. Tijdens de laatste twee kilometer van de klim gaat het weer even iets minder steil omhoog, maar 10% is nog steeds steil. De laatste kilometer is er dan ook weer een aan 12%. Komt geen eind aan, een beestachtige klim.




Na 68 kilometer komen we boven op deze min of meer heilige grond. Plateau des Glières is namelijk niet zomaar een willekeurige plek. Het is de plaats waar tijdens de Tweede Wereldoorlog door een Franse groep vrijheidsstrijders gevochten werd tegen de Duitsers. Deze groep kreeg hulp van de Britten en wist relatief veel succes te boeken. Deze plek was blijkbaar strategisch best belangrijk en deze kleine Franse groep wist stand te houden terwijl ze 'slechts' 121 man verloren. Dit tegenover 5000 man aan Duitse kant. Politiek werd het later ook een belangrijke plaats. Nicolas Sarkozy kwam hier in de tijd dat hij president was bijna jaarlijks langs om de Franse helden te herdenken. Dat werden na een tijd een soort van pelgrimstochten waar hele hordes mensen op afkwamen. Ook Christian Prudhomme maakt van deze locatie gebruik om even goedkoop te scoren:

quote:

" The Plateau des Glieres is one of the most important maquis of World War II, it is also a tribute to those who fought and gave their lives. 'Men here died to remain men', it is written and it gives goosebumps."

Na de top moet het leukste eigenlijk nog komen. De renners dachten waarschijnlijk na Roubaix alles wel gehad te hebben, maar na kasseien krijgen we nu te maken met een onverharde weg. Een grindweg, zoals de Finestre in Italië. De grindweg hier is alleen wat minder lang en vooral ook wat minder steil. Het onverharde stuk is twee kilometer lang en in die twee kilometer gaat het omhoog aan 4%. Toch net even wat anders. Alsnog niet makkelijk, dat kunnen we bijvoorbeeld vragen aan de mannen die de Tour de Savoie Mont Blanc reden. Quentin Pacher van Vital Concept is een ervaringsexpert. Hij reed dat rondje zowel in 2014 en 2018 en volgens hem lag de weg er in 2018 nog slechter bij, met nog meer steenslag. Dat deerde hem verder niet, want hij won de rit tijdens de editie van dit jaar, maar hij werd desondanks niet vrolijk van het rijden door het stof. Het is te hopen voor de renners dat ze het parcours goed bestuderen en niet denken dat ze er bij het bereiken van de top van de col van buitencategorie al zijn. Nee, dan volgt er nog een bocht naar links en dus een weg die twee kilometer lang licht omhoog loopt met zo'n slechte ondergrond. Paar bochtjes ook nog en flink wat gaten in de weg. Kan extra leuk worden als het gaat regenen. Aan het eind van deze strook, na 70 kilometer, rijden we ineens over een grote geasfalteerde parkeerplaats, langs het Monument des Glières, een monument voor de Fransen die dus hebben gevochten op dit stukje aarde.




Er begint nu niet gelijk een afdaling. Het gaat echtentjes rechtdoor over een vlakke weg, naarna het twee kilometer licht naar beneden loopt. Vervolgens gaat het dan nog even een halve kilometer omhoog aan ongeveer 10%. Aan het eind van dit puistje begint de serieuze afdaling. We stuiten meteen op een haarspeldbocht en in de kilometers die volgen krijgen we er nog een stuk of 10. De afdaling is verder niet bijzonder lastig. Wel dus al die haarspeldbochten en ook nog een paar andere bochtjes, maar het zou toch behoorlijk goed te doen moeten zijn. Na een kilometer of zes dalen is het serieuze deel van de afdaling voorbij en gaat het in licht dalende lijn verder naar Thorens-Glières, waar we na 84 kilometer passeren. Hier nemen we twee bochten naar rechts en vervolgens beginnen we aan de Col des Fleuries, een klim van ongeveer zes kilometer aan 4,5% gemiddeld. Hier worden geen punten voor de bergtrui uitgedeeld, wat best bijzonder is. Na de top gaat het acht kilometer naar beneden richting La Roche-sur-Foron. Een afdalinkje zonder problemen. Weinig lastige bochten en het gaat ook niet bepaald steil naar beneden. Na 96 kilometer, op 62 kilometer van de finish, rijden we door La Roche-sur-Foron en vervolgens gaan we een aantal kilometer door de vallei van de Arve rijden, over brede en rechte wegen. Het gaat, met uitzondering van een aantal rotondes, tien kilometer rechtdoor tot in Bonneville. Hier liggen nog een aantal rotondes, stuk of zes zelfs. Bij het binnenrijden van Bonneville steken we de rivier over via de Brug van Europa, jawel.




Na onze tocht over de rotondes gaat het weer een kilometer of vier volledig rechtdoor, richting Vougy. Ook hier weer een rotonde, maar we kunnen ondertussen wel stellen dat we echt in een enorm saaie tussenfase zitten. Alles van enig belang zal zo ondertussen wel weer aangesloten zijn. Ook na Vougy gaat het nog een aantal kilometer verder over een brede en vlakke weg, richting Cluses. Voor we Cluses bereiken rijden we eerst nog door Marnaz en Scionzier. Paar bochtjes, rotondes en dat soort werk maar leuk wordt het pas buiten Cluses. In dit dorpje, waar de Tour nog wel eens aankwam en waar er met Piotr Ugrumov en Dario Frigo twee lolbroeken op de erelijst staan ligt de voet van de Col de Romme. Al ligt die voet eigenlijk buiten het dorp. Voor we het dorp zouden binnenrijden slaan we vlug linksaf en dan begint de weg meteen omhoog te lopen. Dit blijft de komende 8,8 kilometer zo, terwijl het gemiddeld aan 8,9% stijgt. Het begint met twee kilometer aan 10%, waarna het even licht afzwakt richting 9%. De volgende kilometer is het weer wat minder zwaar, met 8% gemiddeld, waarna er in het dorpje Nancy-les-Cluses met 6% gemiddeld even tijd is om voorzichtig adem te halen. Moet ook wel, want daarna begint het tweede deel van de klim en krijgen de renners te maken met twee kilometer aan 10%, waarna een kilometer aan 9% volgt. In de laatste kilometer richting de top wordt het wat makkelijker, het zwakt af richting 7,5%. De renners bereiken de top van deze klim van de eerste categorie na 130 kilometer, al zijn ze stiekem nog niet helemaal boven. Het loopt nog twee kilometer verder door aan 2%, waardoor men op 26 kilometer van de finish pas echt boven is.




De Col de Romme is een berg met een behoorlijk korte geschiedenis in de Tour. Eén keer eerder kwam men hier langs, in 2009. Ook toen in een combinatie met de Colombière en dat leverde best een mooie rit op. De familie Schleck was toen nog in bloedvorm en Contador was ongenaakbaar. Andy Schleck deed op deze Col de Romme een poging om weg te rijden van de rest, maar slaagde daar niet volledig in. Hij kreeg Contador en Andreas Klöden mee, even later wist zijn broer Frank ook de oversteek te maken. Op de top van de klim hadden ze al een minuut voorsprong op de achtervolgende groep, met onder meer Bradley Wiggins die er toevallig in 2009 achterkwam dat hij wel eens een ronderenner zou kunnen worden. De beelden van 2009 leren ons dat de afdaling van de Col de Romme niet enorm lastig is. Om te beginnen is het een korte afdaling van maar vier kilometer en zelfs Frank Schleck wist hier zonder kleerscheuren doorheen te komen. Tuurlijk, geen makkelijke afdaling, maar deze valt wel in de categorie prima te doen. Paar bochtjes waarbij het even opletten is, maar normaal moet iedereen veilig kunnen aankomen in Le Reposoir, waar op 22 kilometer van de streep de voet van de slotklim ligt. We gaan beginnen aan de Col de la Colombière.



De Col de la Colombière is 7,5 kilometer lang en 8,5% gemiddeld. Deze berg van de eerste categorie begint relatief eenvoudig, met een kilometer aan 6%. Daarna krijgen de renners een kilometer aan 8,5% voorgeschoteld, waarna het drie kilometer omhoog gaat aan 9%. Dat is al best pittig, maar het wordt richting de top alleen nog maar lastiger. In de laatste kilometers van de klim gaat het doodleuk aan 10% omhoog. Het venijn zit 'm dus in de staart. Na 144 kilometer, op 14 kilometer van de finish, komen de courers boven op deze Colombière. Een klim met een grotere geschiedenis dan de Col de Romme. De Colombière hebben we al een keer of 20 gezien in de Tour, voor het laatst in 2016. Toen kwam Thomas De Gendtals eerste boven, al liep de beklimming toen wel via Le Grand-Bornand. In 2007 kwamen we de klim tegen toen we ook naar Le Grand-Bornand gingen, Linus Gerdemann beleefde toen zo ongeveer zijn enige dag van glorie. Tijdens de epische solo van Floyd Landis in 2006 kwamen we deze berg ook tegen. En in 2009, toen de familie Schleck op pad was met Contador en Klöden. Andy Schleck reed een strak tempo op de klim en deed eigenlijk niet eens z'n best om aan te vallen. Contador deed dat wel, op twee kilometer van de top. Het enige wat hij daarmee bereikte was dat zijn ploeggenoot Klöden moest lossen, altijd lekker. Zodoende reed Contador dus samen met Frank en Andy Schleck over de top en gingen ze ook op weg naar Le Grand-Bornand.



De afdaling van de Colombière is ongeveer 12 kilometer lang en om heel eerlijk te zijn poepsimpel. De weg is breed, het asfalt is redelijk in orde en er zijn maar weinig lastige bochten. In 2009 konden de Schleckjes hier gewoon op kop rijden en ze vlogen niet eens over de vangrail. In het begin van de afdaling komen de renners wel een paar haarspeldbochten tegen, maar dit zijn zulke brede bochten dat er bijna niets mis kan gaan. Vervolgens gaat het een tijdje over een rechte weg verder, met tijdelijk alleen wat flauwe bochten. Als men Le Grand-Bornand in de verte ziet liggen krijgen we wel weer te maken met drie echte bochten, waarvan eigenlijk alleen de eerste een beetje lastig in te schatten kan zijn. Na de derde bocht rijden we weer door de bewoonde wereld, een buitenwijk van Le Grand-Bornand. Hier vlakt de afdaling af en gaat het in licht dalende lijn verder tot op zes kilometer van de streep. Op dat punt komen we dan nog wel vier haarspeldbochten tegen, maar die zijn zo breed en lang dat zelfs Wilco Kelderman dit bij wijze van spreken had kunnen overleven. Het gaat daarna een kilometer rechtdoor, waarna er op iets minder dan vijf kilometer kilometer van de streep nog twee van zulke eenvoudige haarspeldbochten volgen. Het gaat dan weer een kilometertje goed en wel rechtdoor, richting de volgende haarspeldbocht. We rijden na die bocht het centrum van Le Grand-Bornand binnen en daar ligt op iets minder dan drie kilometer van een verraderlijke bocht naar rechts. Andy Schleck vloog hier in 2009 bijna uit de bocht, maar goed, dat is wel Andy Schleck natuurlijk. Daarna gaat het een kilometer rechtdoor, met alleen nog een rotonde onderweg. Het is inmiddels vlak geworden. Op anderhalve kilometer van de streep wacht er een bocht naar links op de renners, waarna de weg zelfs nog licht omhoog begint te lopen. Het gaat dan redelijk rechtdoor richting de finish, alleen op 500 meter van het eind ligt er nog een rotonde waar de renners schuin naar rechts moeten. Het blijft vals plat omhoog lopen tot aan de finish.



Le Grand-Bornand is een skiresort waar 25.000 toeristen kunnen verblijven. Ieder jaar komen er blijkbaar weer een miljoen mensen naar dit dorpje waar normaal slechts 2200 mensen wonen. Daarmee staat het op de lijst van Franse skiresorts op de 17e plaats. Valt me een beetje tegen, want als je kijkt naar de frequentie van de bezoeken van de Tour aan Le Grand-Bornand zou je verwachten dat het resort op z'n minst in de top 10 staat. Er is geld genoeg in ieder geval. Genoeg piste ook, 90 kilometer aan downhillpiste en 75 kilometer voor cross-country. In de afgelopen 20 jaar is er twee keer een rit van start gegaan in Le Grand-Bornand en vier keer kwam er een rit aan. Dit wordt de vijfde keer sinds 1999. In het verleden won in 2004 ene L. Armstrong in de straten van dit dorpje. In 2007 beleefde Linus Gerdemann hier zoals eerder gememoreerd zijn mooiste dag. In 2013 soleerde Rui Costa hier dan weer naar de zege. En in 2009 ging de overwinning naar Frank Schleck, die de rit cadeau kreeg van Alberto Contador en broertje Andy. De mannen kregen het niet voor elkaar om onderlinge verschillen te creëren op de Romme en de Colombière, dus reed men samen naar Le Grand-Bornand. Contador reed al in het geel en zag de familie Schleck het meeste werk voor hun rekening nemen op de klimmetjes, dus was hij zo schappelijk om de zege weg te geven. Van de gebroeders Schleck was Frank de minste, dus kreeg hij als als een soort van troostprijs de rit. Prima troostprijs wel, om eerlijk te zijn. Pas twee minuten later kwam de nummer 4 over de streep, ene V. Nibali. Met in zijn wiel een zekere L. Armstrong. Die keerde vijf jaar na dato weer terug, maar de beentjes werkten toch net even wat minder goed mee. Wat ik verder nog kan vertellen over Le Grand-Bornand is dat het een populaire bestemming voor bekende wintersporters is. Het is bijvoorbeeld het trainingsgebied van Tessa Worley, die kan wel aardig skiën dacht ik. Ook nog wat andere skiërs komen hier vandaan, maar die ken ik allemaal niet. Is geen sport.



Het gaat best warm worden in de Alpen, in Le Grand-Bornand kan het kwik oplopen tot 25 graden. In Annecy zal het zelfs nog warmer zijn, tegen de 30 graden aan. Onderweg is er kans op regen, maar het lijkt mee te vallen. De afgelopen dagen werd er veel regen verwacht, maar zoals het er nu uitziet zou het ook zomaar droog kunnen blijven. Vroeg op de dag is er wel wat kans op regen en ook in het begin van de middag, maar later op de dag zou het gewoon droog moeten zijn. Valt weer mee, al denk ik niet dat het tijdens deze etappe überhaupt veel invloed zou hebben gehad. De afdalingen zijn niet bijzonder lastig, al was het met nattigheid uiteraard wel iets lastiger geworden. Wind zal er verder niet veel zijn, dus de renners kunnen gewoon gaan koersen. Geen tegenwind op de beslissende klimmetjes. De rit begint relatief laat, om 13:15. Neutralisatie van 20 minuten en daarna gaan ze om 13:35 een rondje om het meer fietsen. Sporza is er om 13:30 bij, je hoeft dus geen moment te missen van deze rit. De NOS is er zelfs nog eerder bij, om 13:15 meteen. Genieten van de neutralisatie, heerlijk. Eurosport is er trouwens ook meteen bij en wel op Eurosport 1. Dat vervelende tennis is eindelijk voorbij, dus kunnen ze de Tour na 10 dagen eindelijk een keer op het hoofdkanaal uitzenden. Hebben we dus alleen geen reet meer aan, aangezien de rest er ook meteen bij is. Eurosport. Ritje is trouwens afgelopen ergens tussen 17:42 en 18:15, best laat voor Franse begrippen.



Overigens kan de echte liefhebber de tv beter wat eerder aanzetten. Het is immers ook weer tijd voor La Course, de wedstrijd voor de vrouwen. De afgelopen jaren mochten de vrouwen voor de mannen een rondje rijden in Parijs, maar vorig jaar week men af van dat plan. De vrouwtjes mochten toen over dezelfde bergen rijden als de mannen. Aankomst op de Izoard, waar ONZE Annemiek van Vleuten de rest op een hoop reed. Dat gaat Annemiek ook nu weer doen, want ze heeft de afgelopen week liefst drie ritten in de Giro Rosa gewonnen, naast het eindklassement. Daar gaat helemaal niets aan te doen zijn, al zou Ashleigh Moolman nog wel in de buurt kunnen blijven. Ook Anna van der Breggen is er weer bij, na haar behoorlijk mislukte uitstapje op de mountainbike. De vrouwtjes vertrekken ook vanuit Annecy en pakken ook de Côte de Bluffy mee, maar wijken daarna af van het parcours. Geen Plateau des Glières, maar een klimmetje van vijf kilometer aan 5%. Daarna rijden ze net als de mannen richting de Col de Romme, waarna ze dezelfde finale afwerken. 112 kilometer, da's alvast het dubbele van de afstand van vorig jaar. Voor de vrouwen een behoorlijk serieuze rit. De uitzending van deze rit begint bij de NOS om 10:35 en ook Sporza zal het in z'n geheel uitzenden. Leuk. Topshow.




Na negen dagen koers krijgen we eindelijk de eerste bergrit. We zijn al een eeuwigheid bezig en eigenlijk hebben we nog geen enkel idee welke klimmers echt goed in vorm zijn. Daarom alleen al is dit een interessante rit. Het is ook nog eens de dag na de rustdag, die bij sommige renners nog wel een slecht wil vallen. Daarom verwacht ik wel wat van deze rit. Op Plateau des Glières is het zo lastig dat we ongetwijfeld al een eerste schifting gaan zien. Afhankelijk van welke namen er daar moeten lossen kunnen we koers tot de finish krijgen, of een gezapige rit tot aan de Romme. Het lijkt me in ieder geval geen perfecte dag voor de vluchters. Eerste bergrit en een aantal jongens staan al op een aardige achterstand, waaronder Froome. Die gaat ongetwijfeld tijdens deze rit proberen om aan Thomas duidelijk te maken dat hij toch echt de kopman is. Een strijd tussen de favorieten dus, is mijn voorspelling.
1. Froome. De astamalien moet meteen aan de bak. Minuut achter op Thomas en die tijd zal hij het liefst zo snel mogelijk willen goedmaken. Het is dan wel een aankomst na een afdaling, maar in 2016 liet hij zien dat hij dat ook kan. Lijkt me dat hij wel iets gaat proberen op de Colombière en daarna gooit hij zichzelf in de mongolenhouding naar beneden, waarna hij solo aankomt. Hooooooooo antigenot.
2. Valverde. Wint dan vervolgens de sprint van het achtervolgende groepje. Dit is een rit waar Valverde niet in de problemen gaat komen. We komen niet boven de 2000 meter, dus gaat alles fantastisch met Piti. Gaat gewoon weer aan Landa en Quintana laten zien dat hij toch echt de kopman is.
3. Thomas. Klimmer Thomas, ook wel bekend als G, zal lijdzaam moeten toezien hoe het winkelwagentje van Froome richting de kassa geduwd gaat worden. Hij zal dromen van de gele trui, maar de meeste dromen zijn bedrog. Alsnog fietst ie wel gewoon met de rest mee omhoog want zo'n lolbroek is het dan ook wel weer.
4. Martin. Aangezien hij op Mûr-de-Bretagne heeft gewonnen voel ik me genoodzaakt zijn naam te noemen. Al heb ik vooral de hoop dat hij, nu hij genoemd is, bezwijkt onder de druk.
5. Bardet. Gaat ongetwijfeld van fiets moeten wisselen op de onverharde strook op Plateau des Glières, maar heeft daarna nog genoeg tijd om terug te kijken. Heeft tot nu toe nog niet echt een lekkere Tour, maar daarom heb ik eigenlijk wel de verwachting dat hij meteen aanvallend gaat rijden in de bergen. Frustratie moet eruit.

Majka heeft nog wat extra testosteron en groeihormonen genomen, die is er helemaal klaar voor.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2018 13:19 schreef Koffieplanter het volgende:
De Gendt zit al klaar.

Vermoeiende act.

#pray4landa

Brilsmurf heeft ambities.

Sicard en Jesus

De onvermijdelijke De Gendt.

Lollerphilippe, jawel.

De onvermijdelijke Pauwels.

Andere UI, showtimert.

Slagter heeft een van zijn twee goede dagen.

Groenewegen al aan het harken. (lol)

quote:

Op dinsdag 17 juli 2018 14:06 schreef Koffieplanter het volgende:
Verdammt, dat is Ion.

Sta je toch maar weer mooi voor lul.