R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mooie instelling.quote:Op zondag 22 juli 2018 10:45 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Precies dat.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Heb je de afgelopen dagen al nagedacht over de toekomst van je therapie?Jep. Precies dat verschil meegemaakt met een therapeute van mijn leeftijd die er pas werkte en enkel een stage had als werkervaring. Aardige meid hoor, maar had meer aan mijn hoofdbehandelaar die twee keer zo oud was.quote:
[..]
Jongere therapeuten denken nog teveel volgens de DSM. Zo van "client vertoont dit en dat gedrag, dus heeft deze stoornis en moet deze behandeling krijgen"
Oudere therapeuten kunnen beter de persoon achter de stoornis zien en flexibeler denken waarbij hij/zij is gebaat.
Jaquote:
[..]
Mooie instelling.
De bedoeling is dat ik schematherapie ga volgen. Ik wil heel helder krijgen van haar waarom dit goed is voor mij. Redenen als "bij jou soort problemen kan dit helpen" vind ik te vaag.
Ik wil mijn gevoelens van mislukking nog goed beschrijven en vragen "als ik dit weer voel, hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet compleet ga terugtrekken? Hoe kan ik dit verdragen? Zijn die gevoelens reëel? En zo ja, kan ik ervan afkomen en anders hoe leer ik hiermee leven?"
Het is heel moeilijk om dit uit mijn strot te krijgen, laat staan duidelijk te verwoorden. Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo begrijpelijk mogelijk uit te leggen.
Maar ik moet ook op mijn strepen staan en zonodig heel stellig zijn dat ze luistert en erover nadenkt waarom ik dit heb en waarom ik het zo ervaar. Misschien is het onterecht dat ik denk dat niemand dit wilt begrijpen, maar zo ervaar ik het wel. Als ik het verkeerd interpreteer, wil ik dat de ander mij uitlegt hoe ik het dan wel moet interpreteren. Ik ben misschien erg koppig en moeilijk, maar ik ben niet onredelijk. Ik ben immers ook maar een mens met zijn eigen subjectieve beleving, dus ik kan aannemen dat eigen overtuigingen soms niet kloppen. Maar ik ben niet achterlijk, dus ik laat mij ook niet meer zo behandelen.
Ergens weet ik dat ik mij wat mezelf betreft geen zorgen hoef te maken en dat mijn angsten irreëel zijn. Maar ik voel het niet.
Ik kan niet verlangen dat ik nooit angsten zal hebben die mij tegenhouden. Maar ik wil dat het mij niet meer stil zet.
Mooi, je doelstelling is duidelijk. Zorg er wel voor dat je een deadline hebt. Je moet niet een jaar lang dit willen, want dan krijg je die afhankelijkheid waar ik het over had.quote:
[..]
Ja
De bedoeling is dat ik schematherapie ga volgen. Ik wil heel helder krijgen van haar waarom dit goed is voor mij. Redenen als "bij jou soort problemen kan dit helpen" vind ik te vaag.
Ik wil mijn gevoelens van mislukking nog goed beschrijven en vragen "als ik dit weer voel, hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet compleet ga terugtrekken? Hoe kan ik dit verdragen? Zijn die gevoelens reëel? En zo ja, kan ik ervan afkomen en anders hoe leer ik hiermee leven?"
Het is heel moeilijk om dit uit mijn strot te krijgen, laat staan duidelijk te verwoorden. Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo begrijpelijk mogelijk uit te leggen.
Maar ik moet ook op mijn strepen staan en zonodig heel stellig zijn dat ze luistert en erover nadenkt waarom ik dit heb en waarom ik het zo ervaar. Misschien is het onterecht dat ik denk dat niemand dit wilt begrijpen, maar zo ervaar ik het wel. Als ik het verkeerd interpreteer, wil ik dat de ander mij uitlegt hoe ik het dan wel moet interpreteren. Ik ben misschien erg koppig en moeilijk, maar ik ben niet onredelijk. Ik ben immers ook maar een mens met zijn eigen subjectieve beleving, dus ik kan aannemen dat eigen overtuigingen soms niet kloppen. Maar ik ben niet achterlijk, dus ik laat mij ook niet meer zo behandelen.
Ergens weet ik dat ik mij wat mezelf betreft geen zorgen hoef te maken en dat mijn angsten irreëel zijn. Maar ik voel het niet.
Ik kan niet verlangen dat ik nooit angsten zal hebben die mij tegenhouden. Maar ik wil dat het mij niet meer stil zet.
En oh ja, begin een dagboek. Zo leer je een gewoonte opbouwen en kun je leren om je gedachten beter te verwoorden.
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.quote:
[..]
Hou dan op met eindeloos erover nadenken en praten. Ga doen! Breng het in de praktijk. En lukt het de eerste keer niet, nog een keer proberen. Of iets anders doen. Totdat het lukt. En geef jezelf klopjes op je schouder voor elke stap die je zet.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.quote:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Doen!
The love you take is equal to the love you make.
Maar zo te merken lees jij die tekst niet, of je denkt er niet over na.quote:
[..]
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.
Doen!
Hoeft ook niet, maar reageer dan voortaan ook niet. Ik heb helemaal niks aan betweterige adviezen die ik allang zelf had bedacht.
Kun je niet afstand nemen van je moeder in de zin van, haar een beetje met rust te laten wat betreft haar pdd nos? Misschien is ze wel gewoon gelukkig zonder behandeling, ook al komt het op de buitenwereld niet zo over?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik wil sowieso afstand nemen van haar. Ondanks dat ik het goed voor heb met haar en zij met mij, werken we heel erg averechts op elkaar in. Omdat we behoeftes hebben die totaal verschillend zijn en totaal anders naar de wereld kijken.quote:Op zondag 22 juli 2018 23:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Kun je niet afstand nemen van je moeder in de zin van, haar een beetje met rust te laten wat betreft haar pdd nos? Misschien is ze wel gewoon gelukkig zonder behandeling, ook al komt het op de buitenwereld niet zo over?
Ik ga niet van haar eisen dat ze zich moet laten behandelen omdat ik vind dat het allemaal verkeerd is. Toch gaat het huishouden niet goed en ook haar zelfzorg en administratie. Dan overziet ze het niet meer, maakt ze van een mug een olifant ... doe ik zelf ook overigens ... maar vervolgens slaat ze dicht. Ze doet net alsof de problemen er niet zijn. Maar ze zijn er wel; de problemen geven haar stress, waardoor ze nog meer dichtslaat en uiteindelijk zelfs verward kan worden.
Voorbeeld is dat er een paar jaar geleden ingebroken is bij haar. Dat heeft haar veel stress gegeven, in die mate dat haar bloeddruk gevaarlijk hoog werd en ze in de supermarkt haar pincode niet meer wist of helemaal verward was. Als jij dat zelf zou ervaren, is het voor jezelf wel duidelijk: zo kan het niet langer, ik moet mij over mijn trots heenzetten en hulp aanvaarden. Maar zij doet dat niet. Door die ontzettende koppigheid om helemaal niks van mij of wie dan ook aan te nemen, raak ik gestrest, want zij saboteert zichzelf en sleept mij er ook helemaal in mee. En dan krijg ik de schuld nog ook. Totaal geen zelfreflectie.
Het enige wat ik wil, is dat ze bijv 1x in de 3 weken met iemand gaat praten die checkt hoe het gaat met het huishouden, administratie en of er dingen gebeurd zijn waar ze mee zit. Heel stellig zei ze elke keer "Nee hoor, dan ga ik wel naar je vader!!!" Mijn vader is juist degene die voor al die stress heeft gezorgd. Hij is iemand die alleen maar aan zichzelf denkt, haar alles alleen liet opknappen ondanks dat hij heel goed doorheeft dat ze een kwetsbare vrouw is die dat niet kan overzien. Daarna vreemd gegaan met een andere vrouw (die in eerste instantie op zijn geld uit was) en mijn moeder voor haar heeft verlaten. Hij heeft met die vrouw een ander leven opgebouwd. Maar hij regelt nog steeds mijn moeders geldzaken, allemaal zogenaamd ingewikkelde dingen waar alleen hij verstand van heeft. Ik snap wel wat erachter zit: hij wil dat mijn moeder de zielige afhankelijke ex blijft, zodat hij kan pronken hoe goed hij wel is voor haar. Mijn vader is zo'n doortrapte smerige klootzak die zich presenteert alsof hij de goedheid zelve is, maar in werkelijkheid is hij een heel onzeker en vooral heel egoïstisch mannetje.
Mijn moeder heeft ergens wel door hoe hij is en hoe hij haar misbruikt. Maar dat idee kan ze niet toelaten. Bij stress verlangt ze naar de tijd toen ze getrouwd was en kon terugvallen op mijn vader die destijds alle geldzaken regelde.
Anyway, ze heeft morgen zo'n gesprek met een maatschappelijk werker.
In die zin ben ik wel trots op haar dat ze dit dan toch aanneemt. Ze heeft wel elke keer de neiging om terug te gaan naar de oude vertrouwde situatie. Dat kan niet meer. Mijn vader is niet de redder in nood. Hij is een lul die haar bedrogen heeft en heel erg ongelukkig heeft gemaakt. Ik zou graag zien dat ze van hem los kan komen.
Welke behoeftes verschillen dan en waarom kijken jullie zo anders tegen de wereld aan?
Ik begrijp dat het frustrerend is als ze problemen niet erkent. Maar op welke manier denk je dat haar leven en dat van jou beter wordt als ze die wel erkent en op welke manier moet ze dat dan doen?
Ik ben ook wel eens mijn pincode vergeten, omdat ik het licht zag dat een jongen waar ik verliefd op was eigenlijk verliefd was op een ander. Als ik dat daar van al heb, dan is het toch logisch dat je moeder dat heeft als er is ingebroken? Zoiets gebeurt wel eens zeker na een heftige gebeurtenis. Dat, of ze krijgt nu al last van dementie. Maar dat zal wel niet als ze verder nog normaal is.
Koppigheid van anderen is stressvol ja. Ik herken dat. Maar kun je niet beter de stress bij jezekf nog wat meer aanpakken? Ik gebruik zelf magnesium supplementen, dat werkt wel. Vooral als je daarbij minimaal 8 uur per nacht slaapt, gezond eet en minimaal 30 min per dag beweegt blabla. Dat en gezeur als dingen accepteren enzo.
Als je moeder wil vertrouwen in je vader en dat onterecht is, moet ze dat zelf weten vind ik. Blijkbaar voelt ze zich daar goed bij. Ze komt er nog wel achter, of niet. Maar wat doet het ertoe? Hij heeft haar al bedrogen. Dat kan niet meer ongedaan worden gemaakt. Er wordt aan haar onafhankelijkheid gewerkt met de maatschappelijk werkster. Het beste wat jij denk ik voor haar kan doen is haar praktische tips geven op het gebied van wat je vader nu voor haar doet. Als ze die niet aanneemt jammer dan, dat is niet jouw probleem. Maar het is goed dat ze de hulp van de maatschappelijk werkster aanneemt en ik gun het jou en haar dat ze inderdaad een keer van je vader loskomt.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-07-2018 10:40:25 ]
Ik begrijp dat het frustrerend is als ze problemen niet erkent. Maar op welke manier denk je dat haar leven en dat van jou beter wordt als ze die wel erkent en op welke manier moet ze dat dan doen?
Ik ben ook wel eens mijn pincode vergeten, omdat ik het licht zag dat een jongen waar ik verliefd op was eigenlijk verliefd was op een ander. Als ik dat daar van al heb, dan is het toch logisch dat je moeder dat heeft als er is ingebroken? Zoiets gebeurt wel eens zeker na een heftige gebeurtenis. Dat, of ze krijgt nu al last van dementie. Maar dat zal wel niet als ze verder nog normaal is.
Koppigheid van anderen is stressvol ja. Ik herken dat. Maar kun je niet beter de stress bij jezekf nog wat meer aanpakken? Ik gebruik zelf magnesium supplementen, dat werkt wel. Vooral als je daarbij minimaal 8 uur per nacht slaapt, gezond eet en minimaal 30 min per dag beweegt blabla. Dat en gezeur als dingen accepteren enzo.
Als je moeder wil vertrouwen in je vader en dat onterecht is, moet ze dat zelf weten vind ik. Blijkbaar voelt ze zich daar goed bij. Ze komt er nog wel achter, of niet. Maar wat doet het ertoe? Hij heeft haar al bedrogen. Dat kan niet meer ongedaan worden gemaakt. Er wordt aan haar onafhankelijkheid gewerkt met de maatschappelijk werkster. Het beste wat jij denk ik voor haar kan doen is haar praktische tips geven op het gebied van wat je vader nu voor haar doet. Als ze die niet aanneemt jammer dan, dat is niet jouw probleem. Maar het is goed dat ze de hulp van de maatschappelijk werkster aanneemt en ik gun het jou en haar dat ze inderdaad een keer van je vader loskomt.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-07-2018 10:40:25 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Tuurlijk moet ze lekker doen wat ze zelf wilt. Als ze zichzelf kapot wilt zuipen, is er geen wet die dat haar verbiedt.
Maar ik word meegesleurd in haar destructieve gedrag. Degenen die bijvoorbeeld ook ouders of een broer of zus hebben die autisme heeft, weten hoe frustrerend die koppige houding en zelfs de kleinste en onschuldige niet willen aannemen is. Zelfs een ander merk jus d'orange kan een heel drama oproepen.
Ik heb ook de vrije keus of ik mij erin wil laten meeslepen. En ik wil niet langer meer dat dit mij ook nog eens kapot maakt. Dus gaat ze hiermee door, dan hoef ik haar nooit meer te zien.
Maar ik word meegesleurd in haar destructieve gedrag. Degenen die bijvoorbeeld ook ouders of een broer of zus hebben die autisme heeft, weten hoe frustrerend die koppige houding en zelfs de kleinste en onschuldige niet willen aannemen is. Zelfs een ander merk jus d'orange kan een heel drama oproepen.
Ik heb ook de vrije keus of ik mij erin wil laten meeslepen. En ik wil niet langer meer dat dit mij ook nog eens kapot maakt. Dus gaat ze hiermee door, dan hoef ik haar nooit meer te zien.
Wauwquote:Op maandag 16 juli 2018 01:44 schreef Stray_cat het volgende:
Stap uit dat hele zorgverleners-circus en ga eens nadenken over wat jij wil. Al dat geprop in hokjes maakt je alleen maar machteloos.
Het is jouw leven.
Somebody that I used to know
A.s donderdag heb ik een afspraak met mijn psych die terug is van vakantie.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
Zo herkenbaar 
en zo herkenbaar geschreven.
Ik wandelde vanmiddag met mijn broer door de bossen. Ik zei het ook (letterlijk): het is zo zwaar. En mijn broer (die af en toe ook een flinke oetlul kan zijn), zei: je zou eigenlijk gebaat zijn als het allemaal wat lichter werd (minder zwaar).
Ik dacht : ja, dat is het precies. Wat lichtvoetigheid, dat het wat makkelijker en vanzelfsprekender gaat. Ik kom er wel, maar het heeft wel wat voeten in de aarde.
en zo herkenbaar geschreven. Ik wandelde vanmiddag met mijn broer door de bossen. Ik zei het ook (letterlijk): het is zo zwaar. En mijn broer (die af en toe ook een flinke oetlul kan zijn), zei: je zou eigenlijk gebaat zijn als het allemaal wat lichter werd (minder zwaar).
Ik dacht : ja, dat is het precies. Wat lichtvoetigheid, dat het wat makkelijker en vanzelfsprekender gaat. Ik kom er wel, maar het heeft wel wat voeten in de aarde.
En inderdaad, zelf ben je je beste kompas.quote:
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Somebody that I used to know
(gelukkig bracht de boswandeling wat lichtheid . Ik kan het ook allemaal soms wel zwaar maken, terwijl het eigenlijk gewoon best eenvoudig is)
. Ik kan het ook allemaal soms wel zwaar maken, terwijl het eigenlijk gewoon best eenvoudig is)
Somebody that I used to know
Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!quote:
A.s donderdag heb ik een afspraak met mijn psych die terug is van vakantie.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
Je doet te weinig, logisch dat je faalt! Geef jezelf gewoon een schop onder je hol
Goed dat je professionele hulp zoekt, je hebt het onmiddellijk nodig , dat blijkt wel uit je posts. En dan wel het advies van die psycholoog precies opvolgen he. Anders is het jouw schuld dat je de therapie tegenwerkt.je hebt duidelijk autisme en adhd dat verklaart al je problemen maar je psycholoog kan het niet oplossen dat moet je zelf doen.
Schandalig dat eerdere psychologen je problemen niet hebben opgelost! Je had duidelijk de verkeerde. Zoek een goede en vergeet die vorige beunhazen.
Waarom zoek je op deze manier bevestiging? Hokjes zijn onzin.
Zoek anders eens steun bij een coach of maatschappelijk werker.
Je moet zelfstandig worden, door hulp te aanvaarden blijf je in een vicieuze cirkel! Leer leven met je adhd want het gaat nooit over dus moet je hulp aanvaarden. Je werkgever moet je omgeving veranderen, want anders kun je niet functioneren. De samenleving moet zich aanpassen
Verminder je adhd NU door je mindset te veranderen, de enige die verantwoordelijk is ben jij zelf, het komt allemaal door geconditioneerde gedachten
Je moet je gedrag veranderen, dat kan alleen met cognitieve gedragstherapie. Al het andere is onzin.
2010). To further evaluate candidate genes from literature, we conducted gene prioritization analysis for the 359 literature-origin candidate genes of ADHD as what we have done for more than 3000 candidate genes from both literature and extended analyses in ADHD gene (Chang et al., 2012). The Several loci have been found to be associated with susceptibility to ADHD, including ADHD1 (608903) on chromosome 16p13, ADHD2 (608904) on chromosome 17p11, ADHD3 (608905) on chromosome 6q12, ADHD4 (608906) on chromosome 5p13, ADHD5 (612311) on 2q21.1, and ADHD6 (612312) on 13q12.11.
A mutation in the TPH2 gene (607478) on chromosome 12q21 is associated with susceptibility to ADHD (ADHD7; 613003).Mobiel · 27-2-2018 · Our findings support the idea of DIRAS2 as a candidate gene for ADHD as the timeline of its expression as well as the brain regions and cellWees lief voor jezelf en accepteer jezelf zoals je bent, dan komt alles goed!
Logisch dat je faalde, je doet te weinig aan meditatie en je moet eerst je verstoorde chakra's nog op orde brengen doe gewoon een helende klankreis met bergkristallen en dan een spirituele wereldreis door de getraumatiseerde schaduw kant van de ziel door een met je energetisch coach en sjamaan buddy goed geoefende visualisatie in je dromen
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-07-2018 00:15:17 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Heeft je moeder ondertussen officieel de diagnose PDD-NOS?quote:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuigquote:
[..]
Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!
Je doet te weinig, logisch dat je faalt! Geef jezelf gewoon een schop onder je hol
Goed dat je professionele hulp zoekt, je hebt het onmiddellijk nodig , dat blijkt wel uit je posts. En dan wel het advies van die psycholoog precies opvolgen he. Anders is het jouw schuld dat je de therapie tegenwerkt.je hebt duidelijk autisme en adhd dat verklaart al je problemen maar je psycholoog kan het niet oplossen dat moet je zelf doen.
Schandalig dat eerdere psychologen je problemen niet hebben opgelost! Je had duidelijk de verkeerde. Zoek een goede en vergeet die vorige beunhazen.
Waarom zoek je op deze manier bevestiging? Hokjes zijn onzin.
Wees lief voor jezelf en accepteer jezelf zoals je bent, dan komt alles goed!
Logisch dat je faalde, je doet te weinig aan meditatie en je moet eerst je verstoorde chakra's nog op orde brengen doe gewoon een helende klankreis met bergkristallen en dan een spirituele wereldreis
Sorry dat was flauw.Nu even serieus. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf met die slachtofferrol.
[ Bericht 4% gewijzigd door madam-april op 29-07-2018 23:50:52 ]
Ik was nog niet klaar, je quotte me te vroeg, dus ter aanvulling op bovenstaande: Alle ADHD-middelen zijn psychofarmaca. Deze beïnvloeden de werking van neurotransmitters, met name van dopamine en noradrenaline. De exacte wijze waarop de ADHD-symptomen worden verminderd is niet bekend. Het meest voorgeschreven worden stimulantia zoals methylfenidaat en noradrenalineheropnameremmers als atomoxetine en in bepaalde gevallen ook wel 'tricyclische antidepressiva' als imipramine of nortriptyline.quote:
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig
Nu even serieus. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf met die slachtofferrol.
Antidepressiva en antipsychotica zijn geen specifieke ADHD-middelen, maar worden in verband met het veel voorkomen van comorbide stoornissen wel regelmatig toegepast.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Niet alles gelezen, maar bij deze een paar dingetjes:
Ik denk dat je je emotioneel van je beide ouders los moet maken, niet alleen je vader.
Haptotherapie al eens overwogen? Je beseft dondersgoed hoe alles werkt, welke impact je verleden, je symptomen en je relaties op jouw leven hebben, je analyseert je een ongeluk. Maar je bent niet bij machte om dat stuk bewustzijn om te zetten naar een ander gevoel en daaropvolgend, ander gedrag. Haptotherapie kan er voor zorgen dat je weer in contact komt met je eigen gevoel, zeg maar het rationele en gevoelsmatige zelfbeeld op één lijn brengen. De werking van deze therapie is eigenlijk niet rationeel uit te leggen maar voor mij heeft het een enorm verschil gemaakt.
Ik denk dat je je emotioneel van je beide ouders los moet maken, niet alleen je vader.
Haptotherapie al eens overwogen? Je beseft dondersgoed hoe alles werkt, welke impact je verleden, je symptomen en je relaties op jouw leven hebben, je analyseert je een ongeluk. Maar je bent niet bij machte om dat stuk bewustzijn om te zetten naar een ander gevoel en daaropvolgend, ander gedrag. Haptotherapie kan er voor zorgen dat je weer in contact komt met je eigen gevoel, zeg maar het rationele en gevoelsmatige zelfbeeld op één lijn brengen. De werking van deze therapie is eigenlijk niet rationeel uit te leggen maar voor mij heeft het een enorm verschil gemaakt.
Resistance is futile.
Interessant!quote:
Niet alles gelezen, maar bij deze een paar dingetjes:
Ik denk dat je je emotioneel van je beide ouders los moet maken, niet alleen je vader.
Haptotherapie al eens overwogen? Je beseft dondersgoed hoe alles werkt, welke impact je verleden, je symptomen en je relaties op jouw leven hebben, je analyseert je een ongeluk. Maar je bent niet bij machte om dat stuk bewustzijn om te zetten naar een ander gevoel en daaropvolgend, ander gedrag. Haptotherapie kan er voor zorgen dat je weer in contact komt met je eigen gevoel, zeg maar het rationele en gevoelsmatige zelfbeeld op één lijn brengen. De werking van deze therapie is eigenlijk niet rationeel uit te leggen maar voor mij heeft het een enorm verschil gemaakt.
Ik snap precies waar je het over hebt. Dit is ook wat er bij mij gebeurt.
Al mijn gevoelens en impulsen heb ik leren onderdrukken en ik kan er inderdaad geen contact mee maken. Ik voel alleen dat het er is en dat het mij blokkeert.
En wat mijn beide ouders betreft heb je helemaal gelijk. Zij gaan niet veranderen. Als ik hen niet loslaat, doe ik dat ook niet.
Is dat haptotherapie alternatief? Zo klinkt het woord namelijk wel.
Yes, zo wordt het wel beschouwd.quote:
[..]
Interessant!
Ik snap precies waar je het over hebt. Dit is ook wat er bij mij gebeurt.
Al mijn gevoelens en impulsen heb ik leren onderdrukken en ik kan er inderdaad geen contact mee maken. Ik voel alleen dat het er is en dat het mij blokkeert.
En wat mijn beide ouders betreft heb je helemaal gelijk. Zij gaan niet veranderen. Als ik hen niet loslaat, doe ik dat ook niet.
Is dat haptotherapie alternatief? Zo klinkt het woord namelijk wel.
Resistance is futile.
Je broer ervaart niet hetzelfde als jij. Hij bedoelt het vast 100% goed en hij zal denken "mij lukt het ook, dus het moet hem ook lukken".quote:
Zo herkenbaar
Ik wandelde vanmiddag met mijn broer door de bossen. Ik zei het ook (letterlijk): het is zo zwaar. En mijn broer (die af en toe ook een flinke oetlul kan zijn), zei: je zou eigenlijk gebaat zijn als het allemaal wat lichter werd (minder zwaar).
Ik dacht : ja, dat is het precies. Wat lichtvoetigheid, dat het wat makkelijker en vanzelfsprekender gaat. Ik kom er wel, maar het heeft wel wat voeten in de aarde.
[..]
En inderdaad, zelf ben je je beste kompas.
Als ik een ander een advies wil geven of wil steunen, dan zeg ik het ook vanuit mijn perspectief. En voor anderen ben je meestal milder dan voor jezelf.
Aangezien iedereen streng en hard is voor zichzelf, denk ik dat het wel functioneel is.
Ik heb mijn topic hierover gekickt, dan kun je het vinden. Gedetailleerd verslag van hoe het er aan toe ging tijdens mijn sessies.quote:
[..]
Het is het proberen waard. Het sluit iig heel erg aan op mijn situatie.
Resistance is futile.
|
|
