Machteloos gevoel over mezelf kwijtraken

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 14:14 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 14:12 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.

Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.

Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.

Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.

Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.

Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.

Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 14:14 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.

[..]

Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 21:48 schreef Gary_Oak het volgende:

Wat ik bedoelde, was dat je al bij voorbaat ging klagen over gezeik om jou, terwijl dat laatste niet eens aan de gang was. Dus om het gezeik voor te zijn, ging je zelf klagen, waardoor mensen (ik dus) daar geïrriteerd van werden, waardoor jij tot slot "Zie je wel!" kon roepen. Erg vermoeiend gedrag.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 20:54 schreef momentius het volgende:

Waarom heb je zelf hulp nodig als je alle psychologische dingen begrijpt? Juist, omdat je er niks van begrijpt. Maar net als dat 96% van de mensen denkt dat ze bovengemiddeld intelligent zijn terwijl slechts 48% dat is zie jij het ook niet helder. Altijd de mensen met problematiek die denken dat ze bepaalde dingen beter kunnen dan mensen die geestelijk gewoon normaal tot goed zijn.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 22:51 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat was al aan de gang wat betreft vorige posts, en op basis daarvan een realistisch scenario, jij zei gewoon precies hetzelfde als wat ik bedoelde maar de discussie van mensen die het tegendeel vinden zoals ik altijd krijg bleven voor jou uit, ik mag daar gewoon iets van vinden en dat zeggen, gelukkig heeft het feit dat jij dit vermoeiend vindt verder geen consequenties voor mij

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 23:02 schreef Gary_Oak het volgende:

Nee hoor, tenzij jij een normale discussie waarin je bevindingen worden onderworpen aan vragen meteen opvat als een aanval op jouw bestaan. Maar deze post druipt weer af van het verongelijkte toontje dat de hele wereld tegen jou is, dat het je zogenaamd niet zou boeien, maar het toch maar even wilt benadrukken hoe erg het je niet kan schelen (uhuh ...). Vind je het gek dat men dan een kort lontje heeft bij jou.

quote:

Op woensdag 18 juli 2018 23:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik reageerde, omdat ik de manier hoe GeenInspiratie reageert herken bij mezelf en inmiddels ook begrijp hoe daarop door anderen gereageerd kan worden. Ik wilde eigenlijk haar meegeven dat ze geen naar persoon is, maar dat wel bevestigd blijft krijgen door de manier hoe ze reageert.

Ze brengt veel negativiteit over. Overigens alleen met die bepaalde posts als het gaat om psychische hulpverlening. Begrijpelijk dat jij dan denkt bij haar "Wat ben jij een zuur negatief persoon".

De negativiteit die je bij haar ervaart, is het gevoel wat ze over zichzelf heeft. Jij pikt dus eigenlijk haar zelfhaat op. Ik herken dit heel erg. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar toch ben ik wel een stuk verder. Ik weet uit eigen ervaring dat het wel zeker mogelijk om eruit te komen. De manier hoe je dat moet doen, daar loop ik zelf ook bij vast. Maar ik weet dat het niet nodig is om je neer te leggen bij dat je je zo rot voelt over jezelf.

~~~~

Maar nu jouw vraag aan mij.

Mijn ADHD zit mij behoorlijk in de weg. Ik wil elke dag van alles doen, het moet allemaal tegelijk en het moet allemaal perfect. Ik besef heel goed dat het zo niet werkt en ik probeer echt de adviezen op te volgen van hoe anderen het doen. Niet alles tegelijk en ding voor ding. Maar op een of andere manier gaat dat bij mij niet: daarmee wordt het voor mij alleen maar moeilijk. Ik moet dingen voor mezelf heel groot maken, anders prikkelt het mij niet. Ik weet de valkuil dat daarmee ook mijn angsten groter worden. Alleen alles in mijn kop vreet zoveel energie dat ik elke dag ontzettend moe ben.

Een afwasje doen bij mezelf kost me heel veel moeite. Het gekke is dat ik wel heel productief kan zijn als ik een ander ermee help - zolang het maar geen routine/sleur wordt, want ook dan zal de energie er niet meer zijn.

Ik voel mij daarom een ongeleid projectiel wat afhankelijk is van anderen. En tegelijkertijd verzet ik mij tegen alles, omdat ik bang ben het gevoel van identiteit wat er al nauwelijks is helemaal te verliezen.

Ik begrijp heel goed hoe ik mezelf saboteer en daarom veel te weinig uit mezelf en het leven haal. Maar het lukt mij niet om dat hardnekkige patroon te doorbreken.

Het enige aanknopingpunt wat ik heb: ik moet andere prikkels opdoen en daar energie uithalen. En ook al is het op sommige momenten heel moeilijk met mijn eigen zelfhaat, maar sociale contacten hebben op mij een heel helend effect.

Ook dat vind ik moeilijk te plannen. Maar als ik ergens energie in moet stoppen, kan ik het beste daarmee beginnen. Ik zal wellicht nooit geordend en met regelmaat kunnen leven, maar ik hoop denk wel dat ik dan minder moe ben, omdat ik energie krijg van de sociale interactie.

Met sociale contacten bedoel ik overigens dat je met vrienden een terrasje pikt, leuke dingen doet of gewoon op de koffie gaat whatever.

Ik krijg hulpverleners maar niet uitgelegd dat ik de contacten niet wil zoeken in het buurthuis voor mensen met een psychische beperking. Ik heb al zeker 100x moeten zeggen dat ik pertinent NIET in een band wil spelen opgericht door maatschappelijk werkers. Ik begrijp niet dat men echt niet snapt hoe vernederend dat voelt. Niet omdat ik mij te goed voel voor degenen die dat wel doen, maar omdat ik mij dan apart van de samenleving gezet voel.

Ik heb het overigens ooit geprobeerd. Ik kijk op niemand neer. Wat ik wel merk, is dat de meesten de veiligheid opzoeken tegen de boze buitenwereld. Ik wil kracht opdoen om die boze buitenwereld aan te gaan en het leven te ervaren. Ik wil de mooie leuke dingen proeven, maar ook de dingen die moeilijker zijn, omdat het voldoening geeft als je je angsten overwint.

quote:

Op donderdag 19 juli 2018 17:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

tekst

quote:

Op donderdag 19 juli 2018 17:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik kan helemaal begrijpen dat je dit zegt. Ik zeg ook vaak tegen mezelf: "Ga leven, bepaal zelf hoe je over dingen denkt en als dat niet werkt, merk je dat vanzelf als je op je bek gaat. Zo doet iedereen het. En er lopen mensen rond die nog nooit een therapeut hebben gezien, veel gekker zijn dan ik en het ook redden."

De angst voor mezelf zit mij nog wel heel erg in de weg.

Ik heb dat gevoel mislukt te zijn: ik zie in een flits voor mij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als ik dat gevoel zou negeren en hoe het mij helemaal opvreet van binnen. Dan kom ik in opstand, zo van "ik wil goidverdomme van dat klote-gevoel af. Ik wil niet die klote last mijn hele leven lang meedragen. Het moet NU weg!"

Tegelijkertijd besef ik dat het zo niet werkt, dat ik het leven aan moet gaan, alles over mij heen moet laten komen en dan zie ik vanzelf wel hoe het gaat. En de ergste rampscenarios heb ik mij al bedacht, dus de realiteit kan alleen maar meevallen. Maar die angst is zo vermoeiend en zo verstikkend. Dan klop ik toch maar bij de hulpverlening aan met een hoop ambivalente gedachten. Enerzijds voel ik mij totaal afhankelijk, anderzijds realiseer ik mij dat ik mij exact het tegenovergestelde opstel en gedraag dan ik wil.

Het gevoel een ontzettend minderwaardig mislukt mens te zijn die het niet verdient om geaccepteerd te worden, zit nog erg diep. Ik ben wel blij dat ik nu meer begrijp waar het vandaan komt. Ik heb een paar maanden terug wat videobeelden gezien van mezelf als baby en 1-jarige peuter. Ik vind het echt leuk om dat te zien, want ik leek daar een heel energiek vrolijk mannetje.

Op alles vanaf een jaar of twee lijkt dat totaal veranderd te zijn. Een angstig, in zichzelf gekeerd, onnozel vreemd jochie. Ik weet dan precies welk gevoel ik daar heb. Het terugtrekken kwam puur door dat lege nare kutgevoel. Met onnozel dom gedrag probeerde ik het te overschreeuwen, te doen alsof het er niet is.

Het gevoel zal voorlopig niet weggaan. Ik moet een manier vinden om het toch te kunnen verdragen of dat ik er anders mee omga

quote:

Op donderdag 19 juli 2018 23:12 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik weet het.

Ik denk ook wel dat het goed gaat komen, want ik heb ook iets meer zicht op waardoor het allemaal komt. Tot een paar jaar geleden had ik mij dat niet kunnen voorstellen.

Wat ikzelf geleerd heb, is vooral door te luisteren naar je eigen gevoel. Als iets pertinent niet goed voelt voor je - als je je daardoor leeg en 'gatverdamme' voelt - is dat niet wat bij je hoort.

Waar ik van ben overtuigd, is dat de meeste mensen het goed met je voorhebben. De meeste conflicten ontstaan door onbegrip, wat vaak het gevolg is van miscommunicatie. Het is heel moeilijk om voor een ander te begrijpen wat jij voelt. De een begrijpt het wat beter dan de ander, maar 100% begrip zal je nooit krijgen, aangezien niemand behalve jij zelf kan ervaren wat je voelt en denkt.

Het is wel goed om je open te stellen voor andermans feedback. Je negatieve gevoelens maken dat je niet helder kan denken; aangezien anderen niet voelen wat jij voelt, kunnen ze soms meer perspectief zien. Ook ben je niet alwetend; wat jij niet weet of wat jij niet ziet, weet of ziet een ander misschien wel.

Maar laat je niks opdringen of aanpraten waar je zelf niet achter kan staan. Dat een willekeurig iemand het beter meent te weten dan ik, vind ik niet zo erg. Sowieso kan ik het wel waarderen dat iemand met mij meedenkt, ook als het iets is waar ik inhoudelijk niks mee kan. Maar ik voel mij ook niet meer schuldig als ik er niks mee doe omdat ik er niks mee kan. En als de ander zich daardoor beledigd voelt, is dat zijn probleem.

Ik sluit mij wel aan bij GeenInspiratie als het gaat om psychische hulpverlening. Ik denk er wel iets genuanceerder over, omdat ik mijn kwaadheid daarover wat meer heb verwerkt.

Hoe vaak gebeurt het wel niet dat mensen een foute diagnose krijgen en van het kastje naar de muur gestuurd worden? Dat een psych een verkeerde diagnose stelt, is tot daaraan toe, want ook een psych is maar een mens: ze hebben weliswaar gestudeerd, maar evenmin dan een ander kunnen ze niet in jouw hoofd kijken. Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand correct in te schatten.

Maar ik vind het wel kwalijk dat teveel behandelaars hun cliënten niet serieus nemen. Als jij een diagnose krijgt waar je het niet mee eens bent, wordt er vaak a priori vanuit gegaan dat jij het niet kan accepteren en vaak wordt er dan gezegd "het onderzoek wijst uit dat je dat hebt, dus je moet je erbij neerleggen.

Een goede behandelaar snoert jou niet de mond en is bereid om uitgebreid toe te lichten waarom je die diagnose hebt gekregen. Hij zal uitleggen dat hij bepaalde criteria of een bepaald patroon herkent in jouw gedrag en gaat na of jij je daarin ook kan identificeren. Hij zal je ook uitleggen wat een bepaalde psychische stoornis nou in de essentie is. Voor mij was het bijvoorbeeld schrikken toen ik te horen kreeg dat ik borderline heb. Ik dacht: "Ben ik dan een manipulatieve klootzak en ben ik zo gestoord dat ik niet eens doorheb dat ik alles aan elkaar lieg?' Maar toen mij werd uitgelegd wat borderline nou eigenlijk is, toen kreeg ik meteen het gevoel dat de vinger op de juiste plek gelegd werd. En ik ging ook meteen begrijpen waarom veel mensen met borderline kunnen liegen en manipuleren ... dat hangt allemaal samen met de overtuiging dat ze zich heel minderwaardig voelen. Een relatie hebben met iemand met borderline gaat vaak fout, omdat ze niet kunnen aanvaarden dat iemand hen echt leuk vindt. Enerzijds voel je je compleet afhankelijk van je partner, want zonder hem of haar stel je niks voor en blijf je alleen achter. Anderzijds snap je niet dat je partner je ook leuk vindt met alle eigenschappen waardoor jij jezelf verafschuwt. Je zoekt uiteindelijk bevestiging voor de angst dat hij/zij je gaat verlaten omdat je nou eenmaal ontzettend minderwaardig bent en hij/zij iemand kan krijgen die 1000x leuker is. En dat kan je het beste bereiken door je zelfhaat te richten op je partner

quote:

Op vrijdag 20 juli 2018 12:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Hahaha ik zie het ook.

In mijn lange posts ben ik ook de enige niet

Ik kan terwijl aan het typen ben bedenken: kort en bondig vindt de ander prettiger om te lezen. Ik neem het mij elke keer voor.

En hoppa... mijn hoofd vult zich met gedachten die ik somehow allemaal even belangrijk vind.

Dat is ook met negatieve gedachten.

Ik heb echt weleens dat ik het helder en positief zie. Dan zeg ik tegen mezelf "nu stoppen met denken... hou dit vast". Echter de "maar" glipt er weer doorheen

quote:

Op maandag 16 juli 2018 01:36 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?

Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.

Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.

Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.

Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?

Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.

Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.

Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 07:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 11:42 schreef Gary_Oak het volgende:

Elke psychologische diagnose gebeurt op basis van symptoombeschrijvingen. De DSM is in de praktijk ook een checklist van symptomen. De psychische stoornis is niet direct te observeren, dus dan ben je wel aangewezen op naar de symptomen kijken. Soms heb je ook somatische klachten, maar die zijn enkel het gevolg van de stoornis (veel maagzweren door stress van een angststoornis bijvoorbeeld).

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 14:53 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Mijn probleem is dat de experts hier dus ook op aangewezen zijn en dat leken in principe even goed in staat zijn om symptomen waar te nemen en aan de hand daarvan te experimenteren met danwel gedragsverandering, danwel fysieke maatregelen in de vorm van levensstijl aanpassing of supplementen

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 07:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 15:06 schreef Gary_Oak het volgende:

Leken kunnen geen diagnostische vragenlijst afnemen en interpreteren. Er komt daar meer bij kijken dan de DSM afgaan, ook al zijn de vragenlijsten daar op gebaseerd.

Maar wat is dan je suggestie om het te verbeteren?

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 16:47 schreef caasei het volgende:

a niffo bij cptsd stel je toch dat de oorzaak van je niet wenselijke gedrag (=symptoom) voortkomt uit trauma, als je dat verwerkt is het toch niet alleen symptoombestrijding meer

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 17:16 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Waarom kunnen leken dat dan niet? Iemand plaatste er een keer 1 op internet, uit Amerika, dsm persoonlijkheidsstoornistest, en omdat diegene toevallig handig was met excel maakte die er ook een automatische scoreberekening bij. Veel mensen, waaronder ik maakten er toen dankbaar gebruik van. Uitslag; zelfde als de test die ik later officieel bij de psycholoog deed. Ook mocht ik een keer een test niet doen omdat ik die ook al kende omdat die op internet was gezet door een psycholoog. Als ze het zo gevoelig is voor vertekening geeft dat te denken toch?
Suggestie voor verbetering: gooi al die zooi online en laat mensem betalen om de testen zelf te kunnen maken en online cursussen te doen/hun resultaten te vergelijken/met lotgenoten in contact te komen op fora/als ze het echt dolgraag willen nog in het echt therapie kunnen volgen

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 18:08 schreef Gary_Oak het volgende:

Omdat een diagnose méér is dan een eendimensionale uitslag op een test. Gesprek met de cliënt, afstemming in een intervisie met andere psychologen, interpretatie op sociaal gewenste antwoorden etc. Verder is er niet één test die alles meet. Uit het intakegesprek wordt gekozen wat er onderzocht moet worden en meerdere testen kunnen bepaalde aspecten van hetzelfde construct meten. Ook heb je als eerste persoon een blinde vlek voor je eigen persoonlijkheid. Zo dacht ik dat ik ADD had, diagnose laten uitvoeren, en de symptomen klopten, maar die symptomen kwamen niet door ADD, maar iets anders in mijn persoonlijkheid. Toen ik eraan werkte, verdwenen die symptomen ook. Had wel Ritalin kunnen slikken, en de symptomen zouden dan verdwijnen, maar het was geen ADD en de onderliggende oorzaak zou nog steeds bestaan.

Jammer dat je vervelende ervaringen hebt in de ggz, maar doe niet alsof je het concept beter begrijpt dan mensen die ervoor gestudeerd hebben en tijdens hun carrière moeten bijscholen. Iets met de beste stuurlui ...

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 19:35 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik had het niet over 1 test die alles had gemeten. Ik had het over een test specifiek voor persoonlijkheidsstoornissen. En als je iedere bestaande test ondergaat, dan meet je uiteindelijk ook alles, toch?
Je zegt dat een diagnose meer is dan alleen die testen. Nou, het gesprek met de client vind ik niets toevoegen; daarin zegt de client dingen die diegene zelf al weet, en kan er alleen maar sprake zijn van vooroordelen. Wat is het bewijs voor die blinde vlek? En wat is het bewijs dat psychologen zouden kunnen zien wat voor de persoon zelf in het blinde vlek gebied ligt? Dat uit het intakegesprek blijkt wat er getest moet worden noem jij een pluspunt, ik noem het een minpunt. Vooral omdat het oneindig veel minder vermoeiend zou zijn, en ook voor een beter vergelijkbaar resultaat zou zorgen, als al die testen gewoon online stonden. Kun je prachtige statistieken krijgen van hoeveel mensen zichzelf normaal vinden en hoeveel mensen niet. Pas in vergelijking met de rest van de samenleving krijgen stigma's waarde. Dan weet je hoe vaak iets voorkomt, of het een maatschappelijk probleem is, kun je de leefsituatie in kaart brengen en zien of dat invloed heeft op de mate van psychische problemen, enzovoort.

Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met de ggz, maar doe niet alsof iedereen de huidige werkwijze dan maar moet ophemelen, en omdat die mensen iets gestudeerd hebben zij boven alle kritiek verheven zijn.