R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb al zo vaak gehad "en nou is het genoeg met zielig zijn, nu gooi ik het roer om!" Eigenlijk heb ik dit elke dag. En ik sta elke dag op met "ga nu eens niet depressief zitten doen".
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij. Ik wil mijn ouders niet als boosdoener aanwijzen. Mijn moeder overigens zeker niet. Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan. Ze vond dat mijn vader mij verwaarloosde, dus ze probeerde die rol eigenlijk ook te vervullen. Ze heeft echter een lichte vorm van autisme en kon mij daarom niet emotioneel alles geven wat ik nodig had. Omdat ik al op vroege leeftijd gedragsproblemen had, waren er van die mensen op het dorp die daar allemaal opmerkingen over maakten. Mijn moeder nam dat allemaal over en zei dat vervolgens tegen mij met behoorlijk veel nadruk. En ze kan gewoon niet snappen dat dat negatieve invloed had op mijn zelfbeeld.
Mijn vader is totaal anders dan mijn moeder. Hij is zeer scherpzinnig als het gaat om mensen te doorgronden, maar aanvoelend vermogen heeft hij weinig. Ik kan mij best voorstellen dat hij altijd moeite met mij heeft gehad omdat ik niet aan het beeld voldeed wat hij graag in zijn zoon ziet. Maar het is wel erg dat hij er niet voor uit wilt komen en bijvoorbeeld zegt "Nee hoor, ik doe alles voor je. Dat kan jij niet zien, want je bent nou eenmaal geboren met een heel negatief karakter. Ik ga heel anders met problemen om, want ik ben een positief ingesteld mens."
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Mijn moeder heeft eindelijk enige hulp kunnen accepteren. Ze is achter in de 60 en ik merk dat het haar steeds lastiger afgaat om met de dingen in het dagelijks leven om te gaan. Bijvoorbeeld haar huishouden, persoonlijke verzorging en administratie. Ik hoop dat ze die hulp blijft aannemen en niet zegt dat ze het niet meer nodig heeft, want dan gaat het fout. Morgen heb ik een gesprek met haar en haar maatschappelijk werkster.
De boosheid naar mijn pa neemt gelukkig af. Ik kan dat steeds beter loslaten en mij bedenken: hij heeft zijn leven en hij zoekt het maar uit. Als hij gelukkig wordt, is dat prima. Maar ik wil er geen deel meer van uitmaken. Ik vind het alleen vervelend voor mijn tante, want die vindt het heel erg dat ik niet meer op verjaardagen kom waar hij bij is. Wie weet komt dat ooit nog wel weer, maar ik moet emotioneel helemaal van hem los zijn. Dan zou ik zelfs nog een vriendelijk praatje met hem kunnen maken, omdat hij verder geen invloed op mij heeft.
~~~~~~~
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Mijn psycholoog stelde voor dat ik schematherapie ga doen. Ik ga dat denk ik wel doen, maar ik ga niet al mijn hoop erop vestigen. Ik ben elke dag burn-out moe en er komt niks uit mijn handen: dat patroon moet ik gaan doorbreken. De zoveelste therapie waarbij je over je gevoelens praat...
Ik wil zelf EMDR gaan doen. Ik heb ooit een proefsessie gedaan en het had toen wel een positief effect. Bij PsyQ blijven ze maar stellig dat het bedoeld is voor PTSS of specifieke angsten. Maar ik heb van andere mensen gehoord dat het ook voor mijn soort klachten - een heleboel ervaringen bij elkaar - kan helpen. Ik heb nota bene zelf ervaren dat het iets positiefs voor mij kan betekenen.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken. Ik probeer inspiratie te krijgen bij andere mensen met ADHD die ondanks dat wel een succesvolle baan hebben etc. Het demotiveert mij enorm als een psych vervolgens zegt "je moet jezelf niet met anderen vergelijken, want je hebt ook borderline". Ik wil mijn vermeende borderline echt niet als excuus gebruiken om niet aan het leven deel te hoeven nemen en in een slachtofferrol te zitten. En ook bij borderliners zijn er mensen die eruit kunnen komen. Het is zo'n breed begrip: de ene persoon is de andere niet. Je krijgt de diagnose als je aan genoeg criteria voldoet, maar los van dat zijn er nog duizenden andere factoren die maken of je uit je problemen kan komen of niet.
Als iemand hierin iets herkent, post alsjeblieft je feedback!
Over een paar weken is mijn psycholoog terug van vakantie. Ik wil dan concreet krijgen hoe nu verder
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij. Ik wil mijn ouders niet als boosdoener aanwijzen. Mijn moeder overigens zeker niet. Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan. Ze vond dat mijn vader mij verwaarloosde, dus ze probeerde die rol eigenlijk ook te vervullen. Ze heeft echter een lichte vorm van autisme en kon mij daarom niet emotioneel alles geven wat ik nodig had. Omdat ik al op vroege leeftijd gedragsproblemen had, waren er van die mensen op het dorp die daar allemaal opmerkingen over maakten. Mijn moeder nam dat allemaal over en zei dat vervolgens tegen mij met behoorlijk veel nadruk. En ze kan gewoon niet snappen dat dat negatieve invloed had op mijn zelfbeeld.
Mijn vader is totaal anders dan mijn moeder. Hij is zeer scherpzinnig als het gaat om mensen te doorgronden, maar aanvoelend vermogen heeft hij weinig. Ik kan mij best voorstellen dat hij altijd moeite met mij heeft gehad omdat ik niet aan het beeld voldeed wat hij graag in zijn zoon ziet. Maar het is wel erg dat hij er niet voor uit wilt komen en bijvoorbeeld zegt "Nee hoor, ik doe alles voor je. Dat kan jij niet zien, want je bent nou eenmaal geboren met een heel negatief karakter. Ik ga heel anders met problemen om, want ik ben een positief ingesteld mens."
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Mijn moeder heeft eindelijk enige hulp kunnen accepteren. Ze is achter in de 60 en ik merk dat het haar steeds lastiger afgaat om met de dingen in het dagelijks leven om te gaan. Bijvoorbeeld haar huishouden, persoonlijke verzorging en administratie. Ik hoop dat ze die hulp blijft aannemen en niet zegt dat ze het niet meer nodig heeft, want dan gaat het fout. Morgen heb ik een gesprek met haar en haar maatschappelijk werkster.
De boosheid naar mijn pa neemt gelukkig af. Ik kan dat steeds beter loslaten en mij bedenken: hij heeft zijn leven en hij zoekt het maar uit. Als hij gelukkig wordt, is dat prima. Maar ik wil er geen deel meer van uitmaken. Ik vind het alleen vervelend voor mijn tante, want die vindt het heel erg dat ik niet meer op verjaardagen kom waar hij bij is. Wie weet komt dat ooit nog wel weer, maar ik moet emotioneel helemaal van hem los zijn. Dan zou ik zelfs nog een vriendelijk praatje met hem kunnen maken, omdat hij verder geen invloed op mij heeft.
~~~~~~~
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Mijn psycholoog stelde voor dat ik schematherapie ga doen. Ik ga dat denk ik wel doen, maar ik ga niet al mijn hoop erop vestigen. Ik ben elke dag burn-out moe en er komt niks uit mijn handen: dat patroon moet ik gaan doorbreken. De zoveelste therapie waarbij je over je gevoelens praat...
Ik wil zelf EMDR gaan doen. Ik heb ooit een proefsessie gedaan en het had toen wel een positief effect. Bij PsyQ blijven ze maar stellig dat het bedoeld is voor PTSS of specifieke angsten. Maar ik heb van andere mensen gehoord dat het ook voor mijn soort klachten - een heleboel ervaringen bij elkaar - kan helpen. Ik heb nota bene zelf ervaren dat het iets positiefs voor mij kan betekenen.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken. Ik probeer inspiratie te krijgen bij andere mensen met ADHD die ondanks dat wel een succesvolle baan hebben etc. Het demotiveert mij enorm als een psych vervolgens zegt "je moet jezelf niet met anderen vergelijken, want je hebt ook borderline". Ik wil mijn vermeende borderline echt niet als excuus gebruiken om niet aan het leven deel te hoeven nemen en in een slachtofferrol te zitten. En ook bij borderliners zijn er mensen die eruit kunnen komen. Het is zo'n breed begrip: de ene persoon is de andere niet. Je krijgt de diagnose als je aan genoeg criteria voldoet, maar los van dat zijn er nog duizenden andere factoren die maken of je uit je problemen kan komen of niet.
Als iemand hierin iets herkent, post alsjeblieft je feedback!
Over een paar weken is mijn psycholoog terug van vakantie. Ik wil dan concreet krijgen hoe nu verder
Zo te horen heb je een complex jeugdtrauma waar je aan moet werken. Daar kan EMDR in principe bij helpen geloof ik.
Schematherapie schijnt behoorlijk goed te werken bij borderline, dus ik zou dat zeker een eerlijke kans geven. Je hebt het vooral over een minderwaardigheidsgevoel waar je last van hebt, ik denk dat wanneer je leert omgaan met je borderline, je een stabielere basis krijgt om daarna de rest goed aan te kunnen pakken (dagelijkse problemen/frustraties, dingen waar je tegenop loopt door ADHD).
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?quote:Op maandag 16 juli 2018 01:01 schreef caasei het volgende:
Schematherapie schijnt behoorlijk goed te werken bij borderline, dus ik zou dat zeker een eerlijke kans geven. Je hebt het vooral over een minderwaardigheidsgevoel waar je last van hebt, ik denk dat wanneer je leert omgaan met je borderline, je een stabielere basis krijgt om daarna de rest goed aan te kunnen pakken (dagelijkse problemen/frustraties, dingen waar je tegenop loopt door ADHD).
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.
Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.
Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.
Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?
Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.
Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.
Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.
Stap uit dat hele zorgverleners-circus en ga eens nadenken over wat jij wil. Al dat geprop in hokjes maakt je alleen maar machteloos.
Het is jouw leven.
Het is jouw leven.
Ik denk dat schematherapie zeker een goede therapie kan zijn met jouw klachten en patroon waar je in zit. En schematherapie is juist bedoeld om dat patroon te doorbreken. En het is ook echt gericht op persoonlijkheidsstoornissen, dus dan leer je ook beter omgaan met je borderline.
Ik heb zelf een klinische behandeling gedaan met schematherapie en even wat pagina's over het schema mislukking voor je hieronder gezet. Dan kun je een beetje zien hoe ze er in de schematherapie over denken en hoe ze er daar mee om gaan in de therapie, wat voor dingen je bijvoorbeeld kunt doen om het patroon te veranderen.
Ik heb zelf een klinische behandeling gedaan met schematherapie en even wat pagina's over het schema mislukking voor je hieronder gezet. Dan kun je een beetje zien hoe ze er in de schematherapie over denken en hoe ze er daar mee om gaan in de therapie, wat voor dingen je bijvoorbeeld kunt doen om het patroon te veranderen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En ik denk als ik je posts zo lees dat je wel meer schema's hebt bijvoorbeeld emotioneel tekort en minderwaardigheid/schaamte.
Ik had zelf last van heel veel verschillende schema's, maar ik heb er echt wel veel aan gehad. Vanwege omstandigheden heb ik het jaar van de klinische behandeling niet afgerond. Ik ben na 5 maanden overgestapt naar de 3-daagse deeltijd. Maar ik denk echt dat dit de beste therapie is voor dit soort klachten/patronen bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Als je meer inhoudelijke vragen hebt hoor ik het wel
Oja en nog even terugkomen op dit zinnetje uit je post:Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.quote:Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 16-07-2018 07:06:23 ]
Ik heb er geen verstand van maar ik heb wel mensenkennis.
Zoals je dingen typt kom je over als een heel rationeel persoon die onderliggende problemen in de gaten heeft en ook begrijpt, je bent echt op de goede weg.
En als je dat nou zelf ook zou beseffen dan ben je al een stukje op de goede weg, het is sowieso dapper van je dat je het bespreekbaar maakt maar ik denk dat je jezelf tekort doet.
Ik lees namelijk teksten van een verstandig iemand.
Als je er zo in blijft staan ben ik er van overtuigd dat je het uiteindelijk gaat redden.
Denk niet te negatief over jezelf, jouw teksten stralen juist een hele goede zelfreflectie uit.
En met zo'n instelling kom je er wel uit, zeker weten!
Zoals je dingen typt kom je over als een heel rationeel persoon die onderliggende problemen in de gaten heeft en ook begrijpt, je bent echt op de goede weg.
En als je dat nou zelf ook zou beseffen dan ben je al een stukje op de goede weg, het is sowieso dapper van je dat je het bespreekbaar maakt maar ik denk dat je jezelf tekort doet.
Ik lees namelijk teksten van een verstandig iemand.
Als je er zo in blijft staan ben ik er van overtuigd dat je het uiteindelijk gaat redden.
Denk niet te negatief over jezelf, jouw teksten stralen juist een hele goede zelfreflectie uit.
En met zo'n instelling kom je er wel uit, zeker weten!
Hey. Ik heb ADD maar ik herken mijzelf volledig in hierboven geschreven stukje.quote:Op zondag 15 juli 2018 23:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb al zo vaak gehad "en nou is het genoeg met zielig zijn, nu gooi ik het roer om!" Eigenlijk heb ik dit elke dag. En ik sta elke dag op met "ga nu eens niet depressief zitten doen".
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij.
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken.
Ik vroeg mij af of jij jezelf ook in dit van mij herkend:
"Ik probeer altijd inspiratie en motivatie te vinden omdat ik zelf wel graag wil stoppen met denken en stress ipv gewoon wat uitvoeren- Ik vind het jammer dat ik niet automatisch geordend kan denken en het mij erg veel energie kost om structuur in mijn hoofd te behouden. Ik kan wel altijd goed resultaat maken op voorwaarde dat ik er 10x zoveel energie instop vergeleken met anderen, maar ik heb vaak geen zin in deze te zware moeite waardoor ik dingen sneller afraffel.
Ik probeer erg van anderen (die mij kunnen motiveren en inspireren) hun geordende denkwijze te leren. Aangezien ik geen allemans vriend ben en of non focus heb of hyperfocus worden deze vaak mijn vriendjes, omdat ik mij ook erg veilig, geborgen, klein, geliefd voel bij iemand die mij kan motiveren en mij hierin kan helpen.
Probleem is: mensen die mij konden raken en motiveren en fascineren bleken vaak achteraf mensen met foute intenties te hebben. Die ruiken mijn kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Deze personen konden nooit iets positiefs in mij zien- en hun waarheid was de waarheid. Ze konden nooit eens mij de voordelen van mijn chaotisch heid geven. Ik volgde hun braaf op want wilde van hun denkwijze leren, maar ik zelf mocht er niet wezen. Dat is jammer. Ik had graag iemand die mij kon helpen, motiveren en structuur in zijn hoofd heeft maar ook juist mijn chaos kan waarderen. Ik wil geen partner die even ongestructureerd en onzeker hierin als ik is, helaas zijn dit wel altijd de enige mensen die mij echt begrijpen en waarderen om wie ik ben. (Omdat ze zelf ook die problemen hebben, maar nee ik wil juist dat mijn partner mij aanvuld dus goed is in wat ik niet ben)
Ik heb mijzelf voorgenomen om op YouTube of andere vorm online zoek naar dingen/mensen die mij kunnen motiveren en inspireren zodat ik niet afhankelijk van anderen mensen ben en er geen misbruik van mij gemaakt kan worden."
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 16-07-2018 08:42:42 ]
Thanks allemaal!
Ik lees alle reacties en waardeer ze allemaal. Als ik niet op je reageer, voel je niet gepasseerd door mij, want mijn kop is dan te vol en het kost mij dan heel veel moeite om er woorden aan te geven. Wat misschien ongeloofwaardig lijkt omdat ik mij bijvoorbeeld nu verbaal wel goed kan uitdrukken.
Maar sowieso, ik lees alles en neem het ook mee. Dat wil ik alvast even zeggen
Ik lees alle reacties en waardeer ze allemaal. Als ik niet op je reageer, voel je niet gepasseerd door mij, want mijn kop is dan te vol en het kost mij dan heel veel moeite om er woorden aan te geven. Wat misschien ongeloofwaardig lijkt omdat ik mij bijvoorbeeld nu verbaal wel goed kan uitdrukken.
Maar sowieso, ik lees alles en neem het ook mee. Dat wil ik alvast even zeggen
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".quote:Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Zelfde verhaaltje als altijd: ik heb geen autisme maar moeders wel, adhd bla wee, etc.
Overigens zijn gevoelens van minderwaardigheid een symptoom van adhd, maar dat wist je natuurlijk al.
Overigens zijn gevoelens van minderwaardigheid een symptoom van adhd, maar dat wist je natuurlijk al.
1 + 1 = blauw
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.quote:
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.quote:
[..]
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.quote:
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.quote:
[..]
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien.Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
And the druids turn to stone...
Je hebt hier wel gelijk in. Toch denk ik dat er wel iets moet gaan veranderen. Het leven gaat gewoon door en het is eindig.quote:
[..]
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit.
Ik ben het in dit geval eens met je woorden, want ik snap dat het helaas in het leven niet altijd opgaat dat je van tevoren kan weten of je de juiste keuze maakt.
Maar dit kan niet zo langer. Het is fucking om moeilijk om de draad in je leven op te pakken als het je nog nooit eerder gelukt is, maar het moet. Ik zie as woensdag iemand waar ik het erover kan hebben. Misschien weet die persoon iets.
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Daarin begrijpen we elkaar goed.quote:
[..]
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
Het enige waar ik mij een klein beetje aan kan vasthouden bij die momenten, is dat het gevoel niet realistisch is. Tenminste ... er zit wel realiteit in, maar het is te gekleurd en overtrokken.
Ik heb nog wat filmpjes bekeken. Waar ik last van heb, is toch echt wel borderline. Ik herken mij zo erg in wat er in deze video gezegd wordt:
Wat die gozer trouwens doet bij dat meisje op 2:40 moet hij echt niet bij mij doen. Dan zou er bij mij zo'n druk gelegd worden op dat ik mezelf leuk moet vinden. En dan word ik vooral met mijn onmacht geconfronteerd. Ik haat mezelf ook, maar ik kies daar niet voor. Je kan je eigen gevoelens niet afdwingen.
Het klinkt heel gek voor anderen misschien, maar ik wil mij bewust blijven van het gevoel. Ik voel dan namelijk dat er iets niet goed is aan mij, dat ik ontwricht ben en mezelf eerst moet helen om verder te kunnen.
Als je net begonnen bent met een huis bouwen en de funderingen zijn niet goed, kan je net alsof doen alsof het probleem niet bestaat en verder gaan aan het huis totdat het af is. Maar dan houdt dat in dat je aan het huis moet blijven werken en uiteindelijk moet je het helemaal afbreken en opnieuw bouwen.
Klinkt cru misschien dat ik het zeg, maar ben wel blij dat ik niet de enige ben.
Maar dan moeten er toch ook mensen zijn die dit gehad hebben en hen is het dan uiteindelijk gelukt om verder te komen?
Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.quote:
[..]
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Proud member of the IDGAF+FU2 community
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.quote:
[..]
Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.
Je komt op mij niet over als iemand voor wie het glas altijd halfvol is, dus ik ben bang dat je je juist nog dieper in de put raakt als ook dit niet het gewenste resultaat oplevert.quote:
[..]
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.
Kleine doelen stellen en op de succesjes voortborduren, je zelfvertrouwen opbouwen en stapje voor stapje dichterbij je uiteindelijke doel komen lijkt me verstandiger.
Ik heb (ook) BPS en heb een aantal jaren in de VS gewoond. Het is een land met veel mogelijkheden, maar ook nauwelijks vangnetten. Als het misgaat, ga je keihard onderuit. Echt, je zou er goed aan doen om de tijd en energie die gaat zitten in een emigratie te steken in het veranderen van jouw denkpatronen.
PS: Ik weet niet wat jouw beroep is, maar het is echt ontzettend moeilijk om een werkvergunning voor de VS te krijgen en op immigranten met gezondheidsproblemen zitten ze al helemaal niet te wachten.
Proud member of the IDGAF+FU2 community
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
Als je maar beseft dat alle FOK! dokters, inclusief ik zelf geen sluitend antwoord kunnen geven en dat de diagnose van een prof een stuk belangrijker is dan wat wij hier roeptoeteren.
Maar nogmaals: Respect dat je het bespreekbaar maakt, vind ik echt heel goed van je.
Ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Maar nogmaals: Respect dat je het bespreekbaar maakt, vind ik echt heel goed van je.
Ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhorenquote:Op dinsdag 17 juli 2018 23:33 schreef Gary_Oak het volgende:
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 07:05:30 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.quote:
[..]
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhoren
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.quote:
[..]
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.quote:
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.
Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.quote:
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 14:31:10 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Waarom heb je zelf hulp nodig als je alle psychologische dingen begrijpt? Juist, omdat je er niks van begrijpt. Maar net als dat 96% van de mensen denkt dat ze bovengemiddeld intelligent zijn terwijl slechts 48% dat is zie jij het ook niet helder. Altijd de mensen met problematiek die denken dat ze bepaalde dingen beter kunnen dan mensen die geestelijk gewoon normaal tot goed zijn.quote:
[..]
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.
Snap niet zo goed welk punt je wilt maken, naast dat ik vooral zie dat je hardop aan het piekeren bent. Geef eens antwoord op mijn laatste vraag: zijn je belemmeringen nog als klinisch te beschouwen?quote:
[..]
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
Wat ik bedoelde, was dat je al bij voorbaat ging klagen over gezeik om jou, terwijl dat laatste niet eens aan de gang was. Dus om het gezeik voor te zijn, ging je zelf klagen, waardoor mensen (ik dus) daar geïrriteerd van werden, waardoor jij tot slot "Zie je wel!" kon roepen. Erg vermoeiend gedrag.quote:
[..]
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.
[..]
Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.
Daar kies je zelf voor he, om jezelf geestelijk moe te maken. Een externe prikkel kan niet vermoeiend zijn. Jij beslist zelf wanneer je moe wordt. Althans volgens veel mensen.quote:
Wat ik bedoelde, was dat je al bij voorbaat ging klagen over gezeik om jou, terwijl dat laatste niet eens aan de gang was. Dus om het gezeik voor te zijn, ging je zelf klagen, waardoor mensen (ik dus) daar geïrriteerd van werden, waardoor jij tot slot "Zie je wel!" kon roepen. Erg vermoeiend gedrag.
Omdat het niks met begrijpen te maken heeft, het gaat om gevoel. Als ik een rot gevoel heb in mijn lichaam en als gevolg daarvan het beeld krijg om iemand iets aan te doen of zo dan snap ik heus wel dat het waarschijnlijk met stress of iets genetisch of zo te maken heeft maar wat heb ik daaraan? Het gevoel gaat niet weg met dat te denken, met positief denken of met meditatie of iets dergelijks, alleen als ik kalmeringsmiddelen neem. Psychische problemen ziet men ten onrechte als psychisch, dat is makkelijker. Maar men weet de lichamelijke oorzaak gewoon nog niet en heeft vaak geen zin om moeite te doen om dat uit te zoeken.quote:
Waarom heb je zelf hulp nodig als je alle psychologische dingen begrijpt? Juist, omdat je er niks van begrijpt. Maar net als dat 96% van de mensen denkt dat ze bovengemiddeld intelligent zijn terwijl slechts 48% dat is zie jij het ook niet helder. Altijd de mensen met problematiek die denken dat ze bepaalde dingen beter kunnen dan mensen die geestelijk gewoon normaal tot goed zijn.
[ Bericht 25% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 23:05:53 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Nee hoor, tenzij jij een normale discussie waarin je bevindingen worden onderworpen aan vragen meteen opvat als een aanval op jouw bestaan. Maar deze post druipt weer af van het verongelijkte toontje dat de hele wereld tegen jou is, dat het je zogenaamd niet zou boeien, maar het toch maar even wilt benadrukken hoe erg het je niet kan schelen (uhuh ...). Vind je het gek dat men dan een kort lontje heeft bij jou.quote:
[..]
Dat was al aan de gang wat betreft vorige posts, en op basis daarvan een realistisch scenario, jij zei gewoon precies hetzelfde als wat ik bedoelde maar de discussie van mensen die het tegendeel vinden zoals ik altijd krijg bleven voor jou uit, ik mag daar gewoon iets van vinden en dat zeggen, gelukkig heeft het feit dat jij dit vermoeiend vindt verder geen consequenties voor mij
Ik reageerde, omdat ik de manier hoe GeenInspiratie reageert herken bij mezelf en inmiddels ook begrijp hoe daarop door anderen gereageerd kan worden. Ik wilde eigenlijk haar meegeven dat ze geen naar persoon is, maar dat wel bevestigd blijft krijgen door de manier hoe ze reageert.quote:
[..]
Snap niet zo goed welk punt je wilt maken, naast dat ik vooral zie dat je hardop aan het piekeren bent. Geef eens antwoord op mijn laatste vraag: zijn je belemmeringen nog als klinisch te beschouwen?
Ze brengt veel negativiteit over. Overigens alleen met die bepaalde posts als het gaat om psychische hulpverlening. Begrijpelijk dat jij dan denkt bij haar "Wat ben jij een zuur negatief persoon".
De negativiteit die je bij haar ervaart, is het gevoel wat ze over zichzelf heeft. Jij pikt dus eigenlijk haar zelfhaat op. Ik herken dit heel erg. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar toch ben ik wel een stuk verder. Ik weet uit eigen ervaring dat het wel zeker mogelijk om eruit te komen. De manier hoe je dat moet doen, daar loop ik zelf ook bij vast. Maar ik weet dat het niet nodig is om je neer te leggen bij dat je je zo rot voelt over jezelf.
~~~~
Maar nu jouw vraag aan mij.
Mijn ADHD zit mij behoorlijk in de weg. Ik wil elke dag van alles doen, het moet allemaal tegelijk en het moet allemaal perfect. Ik besef heel goed dat het zo niet werkt en ik probeer echt de adviezen op te volgen van hoe anderen het doen. Niet alles tegelijk en ding voor ding. Maar op een of andere manier gaat dat bij mij niet: daarmee wordt het voor mij alleen maar moeilijk. Ik moet dingen voor mezelf heel groot maken, anders prikkelt het mij niet. Ik weet de valkuil dat daarmee ook mijn angsten groter worden. Alleen alles in mijn kop vreet zoveel energie dat ik elke dag ontzettend moe ben.
Een afwasje doen bij mezelf kost me heel veel moeite. Het gekke is dat ik wel heel productief kan zijn als ik een ander ermee help - zolang het maar geen routine/sleur wordt, want ook dan zal de energie er niet meer zijn.
Ik voel mij daarom een ongeleid projectiel wat afhankelijk is van anderen. En tegelijkertijd verzet ik mij tegen alles, omdat ik bang ben het gevoel van identiteit wat er al nauwelijks is helemaal te verliezen.
Ik begrijp heel goed hoe ik mezelf saboteer en daarom veel te weinig uit mezelf en het leven haal. Maar het lukt mij niet om dat hardnekkige patroon te doorbreken.
Het enige aanknopingpunt wat ik heb: ik moet andere prikkels opdoen en daar energie uithalen. En ook al is het op sommige momenten heel moeilijk met mijn eigen zelfhaat, maar sociale contacten hebben op mij een heel helend effect.
Ook dat vind ik moeilijk te plannen. Maar als ik ergens energie in moet stoppen, kan ik het beste daarmee beginnen. Ik zal wellicht nooit geordend en met regelmaat kunnen leven, maar ik hoop denk wel dat ik dan minder moe ben, omdat ik energie krijg van de sociale interactie.
Met sociale contacten bedoel ik overigens dat je met vrienden een terrasje pikt, leuke dingen doet of gewoon op de koffie gaat whatever.
Ik krijg hulpverleners maar niet uitgelegd dat ik de contacten niet wil zoeken in het buurthuis voor mensen met een psychische beperking. Ik heb al zeker 100x moeten zeggen dat ik pertinent NIET in een band wil spelen opgericht door maatschappelijk werkers. Ik begrijp niet dat men echt niet snapt hoe vernederend dat voelt. Niet omdat ik mij te goed voel voor degenen die dat wel doen, maar omdat ik mij dan apart van de samenleving gezet voel.
Ik heb het overigens ooit geprobeerd. Ik kijk op niemand neer. Wat ik wel merk, is dat de meesten de veiligheid opzoeken tegen de boze buitenwereld. Ik wil kracht opdoen om die boze buitenwereld aan te gaan en het leven te ervaren. Ik wil de mooie leuke dingen proeven, maar ook de dingen die moeilijker zijn, omdat het voldoening geeft als je je angsten overwint.
Het ging helemaal niet om vragen over mijn bevindingen, maar dat jij die niet kreeg voor dezelfde bevindingen. Maar het zal wel.quote:
Nee hoor, tenzij jij een normale discussie waarin je bevindingen worden onderworpen aan vragen meteen opvat als een aanval op jouw bestaan. Maar deze post druipt weer af van het verongelijkte toontje dat de hele wereld tegen jou is, dat het je zogenaamd niet zou boeien, maar het toch maar even wilt benadrukken hoe erg het je niet kan schelen (uhuh ...). Vind je het gek dat men dan een kort lontje heeft bij jou.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Zoals ik het lees, weet je dus heel goed wat je wel en niet moet doen. Gooi jezelf eens in het diepe en probeer het eens zonder therapie. Volgens mij zit je er namelijk al heel lang in en draai je nu met je therapeut vooral om hetzelfde heen.quote:
[..]
Ik reageerde, omdat ik de manier hoe GeenInspiratie reageert herken bij mezelf en inmiddels ook begrijp hoe daarop door anderen gereageerd kan worden. Ik wilde eigenlijk haar meegeven dat ze geen naar persoon is, maar dat wel bevestigd blijft krijgen door de manier hoe ze reageert.
Ze brengt veel negativiteit over. Overigens alleen met die bepaalde posts als het gaat om psychische hulpverlening. Begrijpelijk dat jij dan denkt bij haar "Wat ben jij een zuur negatief persoon".
De negativiteit die je bij haar ervaart, is het gevoel wat ze over zichzelf heeft. Jij pikt dus eigenlijk haar zelfhaat op. Ik herken dit heel erg. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar toch ben ik wel een stuk verder. Ik weet uit eigen ervaring dat het wel zeker mogelijk om eruit te komen. De manier hoe je dat moet doen, daar loop ik zelf ook bij vast. Maar ik weet dat het niet nodig is om je neer te leggen bij dat je je zo rot voelt over jezelf.
~~~~
Maar nu jouw vraag aan mij.
Mijn ADHD zit mij behoorlijk in de weg. Ik wil elke dag van alles doen, het moet allemaal tegelijk en het moet allemaal perfect. Ik besef heel goed dat het zo niet werkt en ik probeer echt de adviezen op te volgen van hoe anderen het doen. Niet alles tegelijk en ding voor ding. Maar op een of andere manier gaat dat bij mij niet: daarmee wordt het voor mij alleen maar moeilijk. Ik moet dingen voor mezelf heel groot maken, anders prikkelt het mij niet. Ik weet de valkuil dat daarmee ook mijn angsten groter worden. Alleen alles in mijn kop vreet zoveel energie dat ik elke dag ontzettend moe ben.
Een afwasje doen bij mezelf kost me heel veel moeite. Het gekke is dat ik wel heel productief kan zijn als ik een ander ermee help - zolang het maar geen routine/sleur wordt, want ook dan zal de energie er niet meer zijn.
Ik voel mij daarom een ongeleid projectiel wat afhankelijk is van anderen. En tegelijkertijd verzet ik mij tegen alles, omdat ik bang ben het gevoel van identiteit wat er al nauwelijks is helemaal te verliezen.
Ik begrijp heel goed hoe ik mezelf saboteer en daarom veel te weinig uit mezelf en het leven haal. Maar het lukt mij niet om dat hardnekkige patroon te doorbreken.
Het enige aanknopingpunt wat ik heb: ik moet andere prikkels opdoen en daar energie uithalen. En ook al is het op sommige momenten heel moeilijk met mijn eigen zelfhaat, maar sociale contacten hebben op mij een heel helend effect.
Ook dat vind ik moeilijk te plannen. Maar als ik ergens energie in moet stoppen, kan ik het beste daarmee beginnen. Ik zal wellicht nooit geordend en met regelmaat kunnen leven, maar ik hoop denk wel dat ik dan minder moe ben, omdat ik energie krijg van de sociale interactie.
Met sociale contacten bedoel ik overigens dat je met vrienden een terrasje pikt, leuke dingen doet of gewoon op de koffie gaat whatever.
Ik krijg hulpverleners maar niet uitgelegd dat ik de contacten niet wil zoeken in het buurthuis voor mensen met een psychische beperking. Ik heb al zeker 100x moeten zeggen dat ik pertinent NIET in een band wil spelen opgericht door maatschappelijk werkers. Ik begrijp niet dat men echt niet snapt hoe vernederend dat voelt. Niet omdat ik mij te goed voel voor degenen die dat wel doen, maar omdat ik mij dan apart van de samenleving gezet voel.
Ik heb het overigens ooit geprobeerd. Ik kijk op niemand neer. Wat ik wel merk, is dat de meesten de veiligheid opzoeken tegen de boze buitenwereld. Ik wil kracht opdoen om die boze buitenwereld aan te gaan en het leven te ervaren. Ik wil de mooie leuke dingen proeven, maar ook de dingen die moeilijker zijn, omdat het voldoening geeft als je je angsten overwint.
Ik kan helemaal begrijpen dat je dit zegt. Ik zeg ook vaak tegen mezelf: "Ga leven, bepaal zelf hoe je over dingen denkt en als dat niet werkt, merk je dat vanzelf als je op je bek gaat. Zo doet iedereen het. En er lopen mensen rond die nog nooit een therapeut hebben gezien, veel gekker zijn dan ik en het ook redden."quote:
[..]
Zoals ik het lees, weet je dus heel goed wat je wel en niet moet doen. Gooi jezelf eens in het diepe en probeer het eens zonder therapie. Volgens mij zit je er namelijk al heel lang in en draai je nu met je therapeut vooral om hetzelfde heen.
De angst voor mezelf zit mij nog wel heel erg in de weg.
Ik heb dat gevoel mislukt te zijn: ik zie in een flits voor mij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als ik dat gevoel zou negeren en hoe het mij helemaal opvreet van binnen. Dan kom ik in opstand, zo van "ik wil goidverdomme van dat klote-gevoel af. Ik wil niet die klote last mijn hele leven lang meedragen. Het moet NU weg!"
Tegelijkertijd besef ik dat het zo niet werkt, dat ik het leven aan moet gaan, alles over mij heen moet laten komen en dan zie ik vanzelf wel hoe het gaat. En de ergste rampscenarios heb ik mij al bedacht, dus de realiteit kan alleen maar meevallen. Maar die angst is zo vermoeiend en zo verstikkend. Dan klop ik toch maar bij de hulpverlening aan met een hoop ambivalente gedachten. Enerzijds voel ik mij totaal afhankelijk, anderzijds realiseer ik mij dat ik mij exact het tegenovergestelde opstel en gedraag dan ik wil.
Het gevoel een ontzettend minderwaardig mislukt mens te zijn die het niet verdient om geaccepteerd te worden, zit nog erg diep. Ik ben wel blij dat ik nu meer begrijp waar het vandaan komt. Ik heb een paar maanden terug wat videobeelden gezien van mezelf als baby en 1-jarige peuter. Ik vind het echt leuk om dat te zien, want ik leek daar een heel energiek vrolijk mannetje.
Op alles vanaf een jaar of twee lijkt dat totaal veranderd te zijn. Een angstig, in zichzelf gekeerd, onnozel vreemd jochie. Ik weet dan precies welk gevoel ik daar heb. Het terugtrekken kwam puur door dat lege nare kutgevoel. Met onnozel dom gedrag probeerde ik het te overschreeuwen, te doen alsof het er niet is.
Het gevoel zal voorlopig niet weggaan. Ik moet een manier vinden om het toch te kunnen verdragen of dat ik er anders mee omga
edit: lamaar hangen, niks te zien, bijna topic kaap
In ieder geval dat ik mijzelf in een aantal punten herken.
Succes
[ Bericht 25% gewijzigd door DatDitKanJoh op 19-07-2018 18:57:21 ]
In ieder geval dat ik mijzelf in een aantal punten herken.
Succes
[ Bericht 25% gewijzigd door DatDitKanJoh op 19-07-2018 18:57:21 ]
Je weet dus zelf wat je moet doen en hoe je zou moeten leven. De bijbehorende vaardigheden heb je ook al ruimschoots geleerd bij therapie. Wat ik nu heel erg proef bij jou, is dat je je erg afhankelijk voelt van therapie. Het is niet zozeer dat je 'competenties' mist, maar zelfvertrouwen. En eerlijk gezegd denk ik dat je onzekerheid alleen maar bevestigd wordt en de ruimte krijgt om zich te uiten als je een veilige plek hebt bij je therapeut. Daarom ben je nu ook zo verlamd door je angst. Maar elke therapie zal wat betreft angst om hetzelfde draaien: die moet je aangaan. Jouw grootste angst is dat je het zonder therapie niet zult redden, maar daar is dus geen therapie voor. Die paradox maakt het extra moeilijk en dat snap ik. Zelfvertrouwen kan alleen groeien door moed. Wees moedig om een bepaalde beslissing te maken en omarm elke uitkomst.quote:
[..]
Ik kan helemaal begrijpen dat je dit zegt. Ik zeg ook vaak tegen mezelf: "Ga leven, bepaal zelf hoe je over dingen denkt en als dat niet werkt, merk je dat vanzelf als je op je bek gaat. Zo doet iedereen het. En er lopen mensen rond die nog nooit een therapeut hebben gezien, veel gekker zijn dan ik en het ook redden."
De angst voor mezelf zit mij nog wel heel erg in de weg.
Ik heb dat gevoel mislukt te zijn: ik zie in een flits voor mij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als ik dat gevoel zou negeren en hoe het mij helemaal opvreet van binnen. Dan kom ik in opstand, zo van "ik wil goidverdomme van dat klote-gevoel af. Ik wil niet die klote last mijn hele leven lang meedragen. Het moet NU weg!"
Tegelijkertijd besef ik dat het zo niet werkt, dat ik het leven aan moet gaan, alles over mij heen moet laten komen en dan zie ik vanzelf wel hoe het gaat. En de ergste rampscenarios heb ik mij al bedacht, dus de realiteit kan alleen maar meevallen. Maar die angst is zo vermoeiend en zo verstikkend. Dan klop ik toch maar bij de hulpverlening aan met een hoop ambivalente gedachten. Enerzijds voel ik mij totaal afhankelijk, anderzijds realiseer ik mij dat ik mij exact het tegenovergestelde opstel en gedraag dan ik wil.
Het gevoel een ontzettend minderwaardig mislukt mens te zijn die het niet verdient om geaccepteerd te worden, zit nog erg diep. Ik ben wel blij dat ik nu meer begrijp waar het vandaan komt. Ik heb een paar maanden terug wat videobeelden gezien van mezelf als baby en 1-jarige peuter. Ik vind het echt leuk om dat te zien, want ik leek daar een heel energiek vrolijk mannetje.
Op alles vanaf een jaar of twee lijkt dat totaal veranderd te zijn. Een angstig, in zichzelf gekeerd, onnozel vreemd jochie. Ik weet dan precies welk gevoel ik daar heb. Het terugtrekken kwam puur door dat lege nare kutgevoel. Met onnozel dom gedrag probeerde ik het te overschreeuwen, te doen alsof het er niet is.
Het gevoel zal voorlopig niet weggaan. Ik moet een manier vinden om het toch te kunnen verdragen of dat ik er anders mee omga
Ik vind je gewoon goed overkomen eigenlijk. Je komt heel sterk en wijs over. Zeker gezien je situatie.
Ik denk dat je vooral de hoop niet moet verliezen. Blijven geloven dat het goed komt.
Ik denk dat je vooral de hoop niet moet verliezen. Blijven geloven dat het goed komt.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik weet het.quote:
[..]
Je weet dus zelf wat je moet doen en hoe je zou moeten leven. De bijbehorende vaardigheden heb je ook al ruimschoots geleerd bij therapie. Wat ik nu heel erg proef bij jou, is dat je je erg afhankelijk voelt van therapie. Het is niet zozeer dat je 'competenties' mist, maar zelfvertrouwen. En eerlijk gezegd denk ik dat je onzekerheid alleen maar bevestigd wordt en de ruimte krijgt om zich te uiten als je een veilige plek hebt bij je therapeut. Daarom ben je nu ook zo verlamd door je angst. Maar elke therapie zal wat betreft angst om hetzelfde draaien: die moet je aangaan. Jouw grootste angst is dat je het zonder therapie niet zult redden, maar daar is dus geen therapie voor. Die paradox maakt het extra moeilijk en dat snap ik. Zelfvertrouwen kan alleen groeien door moed. Wees moedig om een bepaalde beslissing te maken en omarm elke uitkomst.
Ik denk ook wel dat het goed gaat komen, want ik heb ook iets meer zicht op waardoor het allemaal komt. Tot een paar jaar geleden had ik mij dat niet kunnen voorstellen.
Wat ikzelf geleerd heb, is vooral door te luisteren naar je eigen gevoel. Als iets pertinent niet goed voelt voor je - als je je daardoor leeg en 'gatverdamme' voelt - is dat niet wat bij je hoort.
Waar ik van ben overtuigd, is dat de meeste mensen het goed met je voorhebben. De meeste conflicten ontstaan door onbegrip, wat vaak het gevolg is van miscommunicatie. Het is heel moeilijk om voor een ander te begrijpen wat jij voelt. De een begrijpt het wat beter dan de ander, maar 100% begrip zal je nooit krijgen, aangezien niemand behalve jij zelf kan ervaren wat je voelt en denkt.
Het is wel goed om je open te stellen voor andermans feedback. Je negatieve gevoelens maken dat je niet helder kan denken; aangezien anderen niet voelen wat jij voelt, kunnen ze soms meer perspectief zien. Ook ben je niet alwetend; wat jij niet weet of wat jij niet ziet, weet of ziet een ander misschien wel.
Maar laat je niks opdringen of aanpraten waar je zelf niet achter kan staan. Dat een willekeurig iemand het beter meent te weten dan ik, vind ik niet zo erg. Sowieso kan ik het wel waarderen dat iemand met mij meedenkt, ook als het iets is waar ik inhoudelijk niks mee kan. Maar ik voel mij ook niet meer schuldig als ik er niks mee doe omdat ik er niks mee kan. En als de ander zich daardoor beledigd voelt, is dat zijn probleem.
Ik sluit mij wel aan bij GeenInspiratie als het gaat om psychische hulpverlening. Ik denk er wel iets genuanceerder over, omdat ik mijn kwaadheid daarover wat meer heb verwerkt.
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat mensen een foute diagnose krijgen en van het kastje naar de muur gestuurd worden? Dat een psych een verkeerde diagnose stelt, is tot daaraan toe, want ook een psych is maar een mens: ze hebben weliswaar gestudeerd, maar evenmin dan een ander kunnen ze niet in jouw hoofd kijken. Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand correct in te schatten.
Maar ik vind het wel kwalijk dat teveel behandelaars hun cliënten niet serieus nemen. Als jij een diagnose krijgt waar je het niet mee eens bent, wordt er vaak a priori vanuit gegaan dat jij het niet kan accepteren en vaak wordt er dan gezegd "het onderzoek wijst uit dat je dat hebt, dus je moet je erbij neerleggen.
Een goede behandelaar snoert jou niet de mond en is bereid om uitgebreid toe te lichten waarom je die diagnose hebt gekregen. Hij zal uitleggen dat hij bepaalde criteria of een bepaald patroon herkent in jouw gedrag en gaat na of jij je daarin ook kan identificeren. Hij zal je ook uitleggen wat een bepaalde psychische stoornis nou in de essentie is. Voor mij was het bijvoorbeeld schrikken toen ik te horen kreeg dat ik borderline heb. Ik dacht: "Ben ik dan een manipulatieve klootzak en ben ik zo gestoord dat ik niet eens doorheb dat ik alles aan elkaar lieg?' Maar toen mij werd uitgelegd wat borderline nou eigenlijk is, toen kreeg ik meteen het gevoel dat de vinger op de juiste plek gelegd werd. En ik ging ook meteen begrijpen waarom veel mensen met borderline kunnen liegen en manipuleren ... dat hangt allemaal samen met de overtuiging dat ze zich heel minderwaardig voelen. Een relatie hebben met iemand met borderline gaat vaak fout, omdat ze niet kunnen aanvaarden dat iemand hen echt leuk vindt. Enerzijds voel je je compleet afhankelijk van je partner, want zonder hem of haar stel je niks voor en blijf je alleen achter. Anderzijds snap je niet dat je partner je ook leuk vindt met alle eigenschappen waardoor jij jezelf verafschuwt. Je zoekt uiteindelijk bevestiging voor de angst dat hij/zij je gaat verlaten omdat je nou eenmaal ontzettend minderwaardig bent en hij/zij iemand kan krijgen die 1000x leuker is. En dat kan je het beste bereiken door je zelfhaat te richten op je partner
Nou, je zegt zelf dat een goede behandelaar z'n diagnose toelicht. Ik ben je behandelaar niet, maar je post is wel hét evidente voorbeeld van je ADHD. Dit is geen verwijt trouwens! Je reageerde op mijn post met een zin van drie woorden, maar vervolgens lees ik vooral een verhaal wat meer het hardop gepieker van jou is. Ik zie dus echt dat je je aandacht er niet bij kunt houden en dat je vooral je gepieker kwijt wilt, in plaats van concreet met mij of andere users bespreekt welke stappen je nu gaat ondernemen. En ik wil dus bij het onderwerp blijven. Aan je angst om er alleen voor te staan kun je alleen werken door jezelf ook in die positie te zetten. Aan dat gepieker kun je middels therapie wel aan werken, maar ik denk dat je wel heel goed weet wanneer je gedachtes afdwalen naar een oratie van gepieker. Slik je medicatie tegen ADHD? Het is een lullige opmerking die vaak in KLB gebruikt wordt, maar misschien is een dagboek wel wat voor je en dat meen ik oprecht. Want nu heb ik het gevoel dat je reacties ik dit topic vooral als gelegenheden gebruikt om je gedachtes kwijt te kunnen, ook al sluiten die niet aan op wat er tegen je gezegd wordt.quote:
[..]
Ik weet het.
Ik denk ook wel dat het goed gaat komen, want ik heb ook iets meer zicht op waardoor het allemaal komt. Tot een paar jaar geleden had ik mij dat niet kunnen voorstellen.
Wat ikzelf geleerd heb, is vooral door te luisteren naar je eigen gevoel. Als iets pertinent niet goed voelt voor je - als je je daardoor leeg en 'gatverdamme' voelt - is dat niet wat bij je hoort.
Waar ik van ben overtuigd, is dat de meeste mensen het goed met je voorhebben. De meeste conflicten ontstaan door onbegrip, wat vaak het gevolg is van miscommunicatie. Het is heel moeilijk om voor een ander te begrijpen wat jij voelt. De een begrijpt het wat beter dan de ander, maar 100% begrip zal je nooit krijgen, aangezien niemand behalve jij zelf kan ervaren wat je voelt en denkt.
Het is wel goed om je open te stellen voor andermans feedback. Je negatieve gevoelens maken dat je niet helder kan denken; aangezien anderen niet voelen wat jij voelt, kunnen ze soms meer perspectief zien. Ook ben je niet alwetend; wat jij niet weet of wat jij niet ziet, weet of ziet een ander misschien wel.
Maar laat je niks opdringen of aanpraten waar je zelf niet achter kan staan. Dat een willekeurig iemand het beter meent te weten dan ik, vind ik niet zo erg. Sowieso kan ik het wel waarderen dat iemand met mij meedenkt, ook als het iets is waar ik inhoudelijk niks mee kan. Maar ik voel mij ook niet meer schuldig als ik er niks mee doe omdat ik er niks mee kan. En als de ander zich daardoor beledigd voelt, is dat zijn probleem.
Ik sluit mij wel aan bij GeenInspiratie als het gaat om psychische hulpverlening. Ik denk er wel iets genuanceerder over, omdat ik mijn kwaadheid daarover wat meer heb verwerkt.
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat mensen een foute diagnose krijgen en van het kastje naar de muur gestuurd worden? Dat een psych een verkeerde diagnose stelt, is tot daaraan toe, want ook een psych is maar een mens: ze hebben weliswaar gestudeerd, maar evenmin dan een ander kunnen ze niet in jouw hoofd kijken. Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand correct in te schatten.
Maar ik vind het wel kwalijk dat teveel behandelaars hun cliënten niet serieus nemen. Als jij een diagnose krijgt waar je het niet mee eens bent, wordt er vaak a priori vanuit gegaan dat jij het niet kan accepteren en vaak wordt er dan gezegd "het onderzoek wijst uit dat je dat hebt, dus je moet je erbij neerleggen.
Een goede behandelaar snoert jou niet de mond en is bereid om uitgebreid toe te lichten waarom je die diagnose hebt gekregen. Hij zal uitleggen dat hij bepaalde criteria of een bepaald patroon herkent in jouw gedrag en gaat na of jij je daarin ook kan identificeren. Hij zal je ook uitleggen wat een bepaalde psychische stoornis nou in de essentie is. Voor mij was het bijvoorbeeld schrikken toen ik te horen kreeg dat ik borderline heb. Ik dacht: "Ben ik dan een manipulatieve klootzak en ben ik zo gestoord dat ik niet eens doorheb dat ik alles aan elkaar lieg?' Maar toen mij werd uitgelegd wat borderline nou eigenlijk is, toen kreeg ik meteen het gevoel dat de vinger op de juiste plek gelegd werd. En ik ging ook meteen begrijpen waarom veel mensen met borderline kunnen liegen en manipuleren ... dat hangt allemaal samen met de overtuiging dat ze zich heel minderwaardig voelen. Een relatie hebben met iemand met borderline gaat vaak fout, omdat ze niet kunnen aanvaarden dat iemand hen echt leuk vindt. Enerzijds voel je je compleet afhankelijk van je partner, want zonder hem of haar stel je niks voor en blijf je alleen achter. Anderzijds snap je niet dat je partner je ook leuk vindt met alle eigenschappen waardoor jij jezelf verafschuwt. Je zoekt uiteindelijk bevestiging voor de angst dat hij/zij je gaat verlaten omdat je nou eenmaal ontzettend minderwaardig bent en hij/zij iemand kan krijgen die 1000x leuker is. En dat kan je het beste bereiken door je zelfhaat te richten op je partner
Ik zou het dus waarderen als je in je reactie niet meer zo veel afdwaalt, zodat het gesprek wat constructiever wordt.
Nogmaals: geen verwijt. Maar ik ga niet nog eens vijf posts zo verder.
Hahaha ik zie het ook.quote:
Ik ben je behandelaar niet, maar je post is wel hét evidente voorbeeld van je ADHD.
In mijn lange posts ben ik ook de enige niet
Ik kan terwijl aan het typen ben bedenken: kort en bondig vindt de ander prettiger om te lezen. Ik neem het mij elke keer voor.
En hoppa... mijn hoofd vult zich met gedachten die ik somehow allemaal even belangrijk vind.
Dat is ook met negatieve gedachten.
Ik heb echt weleens dat ik het helder en positief zie. Dan zeg ik tegen mezelf "nu stoppen met denken... hou dit vast". Echter de "maar" glipt er weer doorheen
Je kunt je gedachten niet controleren, wel sturen. Als ik in een negatieve feedbackloop dreig te vallen, ga ik online naar mooie horloges googelen. Kijken wat de prijzen zijn, welk uurwerk ze hebben. En als ik langs Schaap & Citroen loop, kijk ik altijd even in de vitrine.quote:
[..]
Hahaha ik zie het ook.
In mijn lange posts ben ik ook de enige niet
Ik kan terwijl aan het typen ben bedenken: kort en bondig vindt de ander prettiger om te lezen. Ik neem het mij elke keer voor.
En hoppa... mijn hoofd vult zich met gedachten die ik somehow allemaal even belangrijk vind.
Dat is ook met negatieve gedachten.
Ik heb echt weleens dat ik het helder en positief zie. Dan zeg ik tegen mezelf "nu stoppen met denken... hou dit vast". Echter de "maar" glipt er weer doorheen
Ik entertain mezelf met leuke gedachten, want je kunt maar aan een beperkt aantal dingen tegelijk denken. Begin bijvoorbeeld nu al te grijnzen als ik aan mijn droomhorloge denk. Moraal van het verhaal: je kunt niet bepalen welke gedachten in je opkomen, maar je hebt wel de keuze om die gedachte wel of niet te voeden en te entertainen, om zo je gedachtegang te sturen.
Borderline is in feite een zelfbeeld dat heel sterk fluctueert omdat je je zelfbeeld compleet laat afhangen van je omgeving. Daardoor ga je allerlei rare acties uithalen als dreigen met zelfmoord etc. als iemand je bijvoorbeeld verlaat. Liegen, bedriegen, je kent het rijtje vast wel, komt ook allemaal doordat een borderliner zo wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn omgeving/een persoon.quote:
[..]
Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?
Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.
Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.
Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.
Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?
Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.
Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.
Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.
Verlaten worden is voor een borderliner een extreme afwijzing, die je zelfbeeld in dat geval heel erg omlaag haalt. Je ziet ook dat dit gevoel heel snel kan omslaan, stel dat die persoon opeens weer contact zoekt, dan is alle woede jegens die persoon (wat eigenlijk zelfhaat van de borderliner is), weg.
Bij C-PTSD heb je een veel stabieler, doch extreem negatief zelfbeeld. Dit is onafhankelijk van wat een bepaalde persoon op dat moment van jou vindt. Borderline-achtige reacties op stressvolle gebeurtenissen zijn ingesleten traumaresponses.
Die extreme schaamte waar je het over hebt herken ik wel. Kijk, het kan wel zo zijn dat je iets gênants hebt gedaan en dat als je daaraan terugdenkt je nog steeds door de grond wil zakken. Maar het moet niet zo zijn dat je je daardoor gaat schamen voor je hele bestaan, waardoor je je eigenlijk altijd als een soort afgevlakte versie van jezelf presenteert. (Als ik hiermee de plank missla moet je het zeggen). Zoiets past veel meer in het C-PTSD plaatje dan borderline.
C-PTSD hoeft verder niet te komen door extreem heftige gebeurtenissen als ongelukken, etc. Iets als herhaaldelijk vernederd worden door een vertrouwd persoon (ouderfiguur) kan genoeg zijn. Snap dat het labeltje je niet zoveel boeit, maar dat labeltje bepaalt (helaas) vaak wel hoe je therapeut je benadert. En met een misdiagnose voor borderline schiet je niet zoveel op.
Het lijkt me dat je geen makkelijke jeugd hebt gehad. Geef bij je behandelaar aan dat je dit wil verwerken en je zelfbeeld wil herstellen. Dat, i.p.v. symptoombestrijding: Cognitieve gedragstherapie. Daar leer je je negatieve gedachtes negeren en te handelen naar wat goed voor je is. Maar je negatieve zelfbeeld en (eventuele) trauma aan je jeugd blijft.
Excuses voor de late reactie.
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |