[Etappe 9] Arras Citadelle - Roubaix #5 steentjes

Etappe 9: Arras Citadelle - Roubaix, 156,5 km

De achtste rit was echt episch saai. In een weekend zo'n etappe, het zou verboden moeten worden. Er gebeurde helemaal niets. Ja, Burghardt haalde nog een keer een geintje uit, maar verder kwamen er pas na 20 kilometer een paar renners op het idee om weg te rijden uit het peloton, al was ook dat niet de bedoeling. Een van de aanstichters was Ten Dam, die helemaal niet mocht rijden van zijn ploeg, daarom werd hij meteen maar weer teruggefloten. Het was een belediging voor de sport. Een schande. Er gebeurde dus echt helemaal niets, tot op een kilometer of 17 van de finish. Een chute, met Dan Martin als grootste slachtoffer. Daarna werd er gesprint en die sprint werd gewonnen door Dylan Groenewegen, die overduidelijk de snelste is van alle sprinters. Greipel en Gaviria deelden kopstootjes uit en werden daarom gedeklasseerd. Tot zover het verhaal van die rit. We gaan door met een rit waar iedereen al een tijdje naar uit aan het kijken is. Zowaar een rit waarvoor je op het puntje van je stoel kan gaan zitten. We keren na een aantal jaar weer terug op de kasseien. 15 stroken en meer dan 20 kilometer kasseien. Finish in een heilige plaats, Roubaix. On y va.





Voor de derde keer in vijf jaar tijd start er een rit in Arras. In totaal is dit pas de vijfde keer dat er een rit start in deze stad met 45.000 inwoners, dus blijkbaar hebben ze recentelijk ergens een schatkist gevonden of iets in die geest. Sinds ik bezig ben met voorbeschouwingen heb ik al twee keer eerder iets moeten schrijven over Arras. Het begint een beetje Pau-esque vormen aan te nemen. Voor het eerst kwam de Tour in 1991 langs in deze plaats in de regio Pas-de-Calais. Een rit van 259 kilometer richting Le Havre zou volgen en Thierry Marie besloot om in z'n eentje 234 kilometer voor het peloton te gaan rijden. Hij wist zijn monstervlucht succesvol af te sluiten en pakte ook nog eens de gele trui. Daarna keerde men in 2004 terug naar Arras, voor een ploegentijdrit die werd gewonnen door US Postal. Recent startte er in 2014 en 2015 een rit in Arras. De rit in 2014 eindigde in Reims en werd gewonnen door André Greipel. De rit in 2015 eindigde in Amiens, de aankomstplaats van de vorige rit, en werd gewonnen door André Greipel. Noteert u hem vast voor vandaag? Technisch gezien is er trouwens nog nooit een rit gestart in de stad zelf, aangezien we iedere keer de citadel opzoeken. Dit is de belangrijkste toeristische trekpleister van Arras, staat vanzelfsprekend ook op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Al is het wel een beetje oneerbiedig ten opzichte van het centrum van Arras, want dat centrumpje ziet er eigenlijk ook gewoon prima uit. We starten deze keer trouwens echt op de binnenplaats van de citadel en hier liggen kasseien, dan kunnen de renners vast wennen aan het idee. Overigens komt Adrien Petit van Direct Energie uit Arras, maar die arme jongen is er niet bij in de Tour. Nochtans een betere renner dan veel van de onzin die Direct Energie wel heeft afgevaardigd.



Tijdens de neutralisatie rijden we een rondje door Arras en komen we langs alle opvallende punten van deze stad. Rondje over de markt en dat soort werk. De neutralisaties zijn dit jaar wel echt smerig lang voor mijn gevoel. Pas ergens een paar kilometer buiten de stad is die onzin voorbij en gaan ze er echt aan beginnen. Het is dan wel een kasseienrit, maar het eerste deel van de rit rijden we gewoon over asfalt. De eerste tien kilometer van de rit rijden we over grotendeels vlakke en brede wegen langs de rivier de Scarpe. In Biache-Saint-Vaast laten we die rivier achter ons waarna we over het Franse platteland verder fietsen richting de kasseien. Af en toe rijden we door een dorpje, maar tussen die dorpjes komen we alleen maar landbouwgrond tegen. Het terrein is dus open, voor zover het wat uitmaakt. Het is verder vooral heel vlak en het gaat ook best vaak rechtdoor. In Arleux, na 26 kilometer, liggen er weer wat bochtjes in het parcours, maar buiten dit dorp gaat het weer rechtdoor richting het volgende dorp. We steken nog even een kanaal over, maar buiten dat maken we weinig mee. Van Oisy-le-Verger rijden we naar Épinoy en alleen in die dorpjes is het een beetje bochtig. Buiten Épinoy gaat het een kleine 10 kilometer rechtdoor over een brede weg door een open veld richting Cambrai. Deze stad passeren we na 42,5 kilometer, kort voor de eerste kasseistroken gaan komen. De laatste keer dat er een kasseienrit in de Tour was eindigde die in Cambrai. Dat was in 2015 en die rit was vrij teleurstellend. Te weinig stroken om het veld helemaal uit elkaar te slaan, daarom bleef er vooraan een grote groep van meer dan 30 renners over. Tony Martin wist solo weg te rijden, bleef de groep nipt voor en boekte zo een overwinning in Cambrai. Zijn vijfde en voorlopig laatste ritwinst in de Tour.



Na een paar bochten in Cambrai gaat het over een brede weg rechtdoor richting de eerste strook van de dag. Na een kilometer of drie over deze brede weg volgt er een scherpe bocht naar links, waarna sector 15 begint. Net als tijdens Parijs-Roubaix tellen we af. Sector 15 is de eerste kasseistrook en we gaan toewerken naar nummertje 1. De eerste strook die we vandaag aandoen is behoorlijk onbekend. Het is een strook van 1,6 kilometer tussen Escaudoeuvres en Thun-l'Eveque. Deze strook komt niet voor in Parijs-Roubaix en kwam ook niet voorbij in de vorige ritten over de kasseien in de Tour. Wel kwam de strook ooit voor in een Franse amateurkoers. Speciaal voor een lokale Franse krant is een jongetje uit Thun even over deze strook gehobbeld, waardoor we ons toch een soort van beeld kunnen vormen, want buiten het feit dat we de weg niet uit een bekende wedstrijd kennen is het karretje van Google ook zo slim geweest om deze weg over te slaan. Op basis van wat foto's is het niet de moeilijkste strook van allemaal, maar gaat het hier wel meteen goed los aangezien er richting de eerste strook hard gereden zal worden omdat iedereen van voren wil zitten. Tel daar dan nog het feit bij op dat de weg eerst heel breed is en dan na de scherpe linkse bocht ineens heel smal en je weet dat dit best hilarisch kan worden.



Aan het eind van deze strook slaan de renners linksaf en rijden ze via een smalle brug over een kanaaltje. Ze rijden dan door Thun, waar ook nog een bocht naar links volgt. Het gaat dan kort over een brede weg verder richting Eswars, waar een scherpe bocht naar rechts volgt. Vervolgens rijden de renners over een smalle geasfalteerde weg. Het wordt steeds smaller en nadat men over een viaduct is gereden krijgen we in plaats van asfalt ineens kasseien voorgeschoteld. Sector 14, de tweede strook van de dag begint. Van Eswars naar Paillencourt, weer een strook van 1,6 kilometer. Ook weer een behoorlijk onbekende strook. Een lastige strook, omdat het eerst lichtjes naar beneden gaat, wat altijd vervaarlijk is op kasseien. Het tweede deel van de strook loopt dan juist weer wat meer omhoog, als we bijna in het dorpje Paillencourt zijn. De steentjes liggen er hier redelijk goed bij, het grootste gevaar valt te verwachten van enkele bochtjes. De kneuzen van het peloton kunnen daar waarschijnlijk niet zo goed mee omgaan, bochten op de kasseien. Enfin, deze strook is na 53,5 kilometer voorbij. We rijden daarna dwars door het nietige Paillencourt en krijgen we een kilometer of 15 niet meer met kasseien te maken.



Buiten Paillencourt rijden de renners over brede wegen verder tussen de akkers en weilanden door. Aantal bochtjes, maar verder is de weg richting de tussensprint simpel. Vlak voor de tussensprint in Wasnes-au-Bac rijden we langs nachtclub Amnezia, voor de liefhebbers. Tussensprintje komt na 59 kilometer, op een rechte en vlakke weg. In Wasnes ier een bochtje naar rechts bij een rotonde, maar daarna gaat het over het platteland verder richting het volgende dorp, Marquette-en-Ostrevant. Na dit dorpje gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor tot een ander dorp. Daar een bocht naar links en een bocht naar rechts, waarna we op weg gaan naar Auberchicourt. In dit dorpje nemen we een bocht naar links, waarna we een beetje kriskras door een woonwijk rijden. Even verderop een bocht naar rechts, rotonde en dan wordt de weg langzaamaan steeds smaller tot we bij secteur 13 uitkomen, de derde strook van de dag. Een strookje van 900 meter, van Auberchicourt naar Écaillon. Zoals bij veel stroken is hier vooral het probleem dat de weg ineens heel smal wordt. Deze strook schijnt een enorme verrassing te zijn. Niemand had rekening gehouden met het feit dat deze strook wel eens opgenomen zou kunnen worden in een Tourrit. In het dorp kenden ze de weg wel, maar daarbuiten genoot het niet echt veel bekendheid. Ook niet echt een veelgebruikte strook in andere wedstrijden. Maar, onze grote vriend Thierry Gouvenou kwam hoogstpersoonlijk even de strook bekijken en zag dat de steentjes er behoorlijk schots en scheef liggen. Daarom heeft hij de strook maar meteen opgenomen in het parcours, toch nog een goede beslissing van de beste man. Al hebben de bewoners wel nog een deel van de strook opgeknapt, dus het ziet er nu wat minder kut uit dan op de foto hieronder.



Na 70 kilometer koers verlaten we deze strook en daarna duurt het wel weer een tijd voor we weer wat kinderkopjes gaan onthoofden. Aan het eind van de strook komen we op een slecht geasfalteerde smalle weg te rijden, maar in het dorpje Masny wordt alles weer wat breder. Vervolgens gaat het grotendeels rechtdoor richting Pecquencourt, waar we na 78 kilometer passeren, op 78 kilometer van de finish. Richting dit dorp wel een paar rotondes, maar buiten dat brede en vlakke wegen. Buiten Pecquencourt volgen we ook weer de grote, doorgaande weg. Paar rotondes opnieuw, maar al met al een moment van rust. Het blijft makkelijk tot in Marchiennes. In dit dorp, waar we na 81 kilometer passeren, rijden we door een wijkje met wat smallere straatjes en wat bochtjes. Waarom? Om nog een kasseistrook op te kunnen zoeken. Een strook die officieel niet wordt gezien als strook, omdat er ook een flinke strook asfalt naast de kasseien ligt. De kasseien zelf liggen er behoorlijk prima bij, daarom wordt het niet gezien als secteur. Maar als je even niet zo aandachtig het roadbook hebt bekeken zou dit toch als een verrassing kunnen komen. Strookje van een halve kilometer. Klein bier, maar toch.



Aan het eind van deze strook volgt er een bocht naar links en een kilometer later een bocht naar rechts. We fietsen nu richting Warlaing en gaan toewerken naar de eerste bekende strook. Een strook uit Parijs-Roubaix. Twee kilometer lang en drie sterren. In Parijs-Roubaix werken ze zoals waarschijnlijk wel bekend is met sterren. Eén ster stelt geen reet voor, bij vijf sterren stuiter je van je fiets. Deze strook hangt dus een beetje in het midden. Via wat korte bochtjes rijden we door Warlaing en al snel begint daar de strook. Smal, uiteraard. Steentjes liggen er niet overal even lekker bij. Halverwege volgt er nog een kruising, waar we te maken krijgen met een paar meter asfalt en daarna een kleine ruk naar rechts. Het tweede deel van de strook kent een paar bochten. Erg vervelende voor de Kruijswijkjes van het peloton, die dan ongetwijfeld het skoekeloen gaan opzoeken. Na 88,5 kilometer rijden we door het dorpje Brillon en hier is de strook van 2000 meter verleden tijd.



Strook 12 gehad, nog 11 te gaan. In Brillon is er een bochtje naar links en even verderop een bocht naar rechts. Aan het eind van deze straat begint dan meteen de volgende strook, nummertje 11. Van Tilloy naar Sars-et-Rosières. Ook dit is een strook uit Parijs-Roubaix en deze krijgt zelfs vier sterren. Moeilijk dus, vooral omdat ie redelijk lang is. Nog even wat langer dan de vorige, 2,4 kilometer ditmaal. Bovendien heeft deze strook een paar lastige bochten. Meteen aan het begin een scherpe naar rechts, vrij snel daarna een scherpe naar links en dan gaat het ongeveer een kilometer rechtdoor. Aan het eind van dit stuk volgt er dan weer een scherpe bocht naar rechts en daar word je op kasseien niet vrolijk van. Ze liggen er trouwens ook niet echt lekker bij. Ergens tussendoor is er een stuk dat ze gerestaureerd hebben, maar verder zou je hier je hond nog niet eens uitlaten. Lekker dus, erg weinig mis mee. Het eind van deze strook bereiken we na 91 kilometer, in het dorpje Sars-et-Rosières dus. Nog 65 kilometer en 10 stroken te gaan. Deze twee stroken kwamen we trouwens in tegengestelde richting tegen tijdens de Tour van 2014, de rit waar Nederland af wist te rekenen met een trauma en onze Lars Boom (god hebbe zijn ziel) zomaar de overwinning pakte.



Aan het eind van deze strook slaan de renners linksaf en vervolgens gaat het een aantal kilometer volledig rechtdoor over een brede weg, richting de volgende strook. We rijden over een viaduct richting Beuvry-la-Fôret en aan de buitenkant van dit dorp volgt er een scherpe bocht naar rechts. Al snel volgt er een flauwe bocht naar rechts waarna de weg ineens heel smal wordt. Wel nog steeds geasfalteerd, maar smal. We rijden richting de snelweg om direct langs de snelweg de kasseistrook van Beuvry-la-Fôret naar Orchies op te zoeken. Ook dit is weer een strook uit Parijs-Roubaix en krijgt daar drie sterren. 1400 meter lang en de stenen liggen er goed bij, voor zover kasseien er goed bij kunnen liggen. Langs de bomen rijden de renners over deze strook met een paar kleine bochtjes. Al met al een strook die redelijk goed te doen zou moeten zijn. Al kan de opeenvolging van stroken ondertussen wel door beginnen te wegen. Deze strook werd overigens tijdens de rit in 2014 wel weer uit het parcours geschrapt, omdat het te gevaarlijk zou zijn. Dat lag wel een beetje aan de weersomstandigheden. Zo'n strook langs de bomen en met wat mos en onkruid tussen de stenen is wel gevaarlijk als het begint te regenen, het wordt dan al snel spekglad. Met droog weer is er evenwel niet gek veel aan de hand en het wordt droog. Dit is trouwens de sector Marc Madiot, bepaalde mensen vinden dat leuk.



We hebben een aantal kilometer het parcours van Parijs-Roubaix gevolgd, maar daar gaan we nu van afwijken. Normaal volgt na deze strook die van Orchies, maar we rijden eigenlijk met een boog om dat dorpje heen. Via een brede weg rijden we weer over een viaduct en daarna komen we op weg naar sector 9 een aantal rotondes tegen. Na 102 kilometer, op 54 kilometer van het eind, rijden we door het dorpje Auchy-les-Orchies en hier is het bochtig. Buiten het dorp wordt het nog bochtiger en daar wordt de weg ook nog eens heel smal. Vlak voor de strook begint is er een scherpe bocht naar links, altijd leuk. Vervolgens beginnen we aan sector 9, een weg met kopfsteinpflaster (geweldig woord) die ons van Auchy naar Bersée brengt. Een lange strook, 2700 meter. Een lastige strook ook, maakt onderdeel uit van Parijs-Roubaix en krijgt vier sterren. Het begin valt in zekere zin nog wel mee, het gaat een kilometer rechtdoor. De stenen liggen er wel bijzonder slecht bij en er zijn ook wat gaten in de weg. Halverwege is er dan even een kort stukje respijt. Kruispuntje, paar meter asfalt en daarna gaat het verder richting Bersée. Dit tweede deel van de strook is een stuk vervelender, want dit deel kent kort achter elkaar vier bochten. Strookje is trouwens wel vorig jaar een beetje opgeknapt.



Na 107 kilometer rijden we dan door Bersée, aan het eind van de strook. We rijden de straat uit en slaan dan rechtsaf, waarna het even zo goed als rechtdoor gaat. Niet lang, want de volgende strook komt er heel snel aan. Buiten Bersée volgt er een scherpe bocht naar rechts en dan beginnen we meteen aan een van de meest gevreesde stroken van Parijs-Roubaix. Een strook met een prachtige, klinkende naam. Mons-en-Pévèle. Er is echter wel een klein nadeel. We doen niet de hele strook. Van de drie kilometer pakken wij maar 900 meter mee. Waarschijnlijk met de gedachte dat je de Quintana's van deze wereld het niet kan aandoen om ze de volle drie kilometer te laten rijden. Dit is namelijk echt een van de zwaarste stroken. De stenen liggen schots en scheef, er zijn bochtjes, er zijn gaten, het is doffe ellende. Daarom gaan we na 900 meter kasseien niet nog een keer rechtsaf, op naar deel twee van Mons-en-Pévèle, maar rijden we rechtdoor het gelijknamige dorp in. Via een smalle weg met wat korte bochtjes komen we dan uiteindelijk uit bij een rotonde, waar een bocht van 180 graden maken. Vervolgens gaat het een aantal kilometer rechtdoor over een licht oplopende weg richting Merignies.



In Méregnies, op 42 kilometer van het eind, krijgen we te maken met een aantal bochtjes. Daarna lijken we even over een brede weg te mogen rijden, maar al heel snel slaan we weer rechtsaf, een smal weggetje in. Dit weggetje heeft eerst asfalt, maar al snel gaat het over op kinderkopjes. Strook 7, van Mérignies naar Avelin. Een relatief korte strook, van 700 meter. Komt voor in Parijs-Roubaix en krijgt daar maar twee sterren. Stelt dus eigenlijk relatief weinig voor, al heeft dat vooral te maken met de lengte van de strook. 700 meter is vrij weinig. De stenen liggen er verder niet heel lekker bij, ofzo. Aan het eind van deze secteur slaan we rechtsaf en gaat het over het asfalt verder richting Avelin.



Via Avelin rijden we dan richting Pont-a-Marcq. In dit dorpje krijgen we dan weer met wat bochten en wat rotondes te maken. Even na de laatste rotonde slaan we rechtsaf en en rijden we door een lelijk wijkje. Aan het eind van deze wijk wordt de weg ineens heel smal en dan begint de volgende strook, die van Pont-Thibaut. Nummertje 6, een strook van 1400 meter. Geen onbekende strook, deze weg zit namelijk ook in Parijs-Roubaix. Krijgt daar drie sterren. Niet bijzonder lastig dus, maar wel vrij vervelend. Vooral vervelend vanwege de talloze bochten. Heel veel kleine en korte bochtjes. In Parijs-Roubaix misschien niet eens zo interessant, maar nu wel. Met al die kneuzen op de kasseien is iedere bocht weer een uitdaging. Op 35 kilometer van de streep, aan het eind van deze strook, rijden we door Ennevelin.


Na wat bochten in Ennevelin komen we terecht op een smalle en bochtige weg. Deze weg brengt ons in de richting van Templeuve, een bekende naam. Het smalle weggetje houdt op in Helin, waarna het via een bocht naar rechts rechtdoor gaat richting Templeuve. In dit dorpje krijgen we dan weer te maken met een (bekende) rotonde en even verderop een bocht naar links. Een paar bochten later rijden we het dorp uit en wordt de weg weer een stuk smaller. Strook 5 begint, die van Templeuve (Moulin-de-Vertain). 500 metertjes, bekend uit Parijs-Roubaix, twee sterretjes, stelt dus geen kut voor, eindigt op 30 kilometer van de finish. Zoals je misschien niet zou verwachten staat er hier ook nog een molen ergens in de buurt.



Aan het eind van deze strook volgt er een bocht naar rechts en daarna duurt het een aantal kilometer tot we de volgende strook tegenkomen. Via redelijk smalle en bochtige wegen rijden we door het gehucht Wachemy en aan het eind van dit gehucht volgt er een bocht naar links waarna het een tijd rechtdoor gaat tot in het dorp Louvil. Na een redelijk lange tocht door dit dorp volgt er een bocht naar rechts, waarna we via Peuville richting Cysoing rijden, waar de volgende strook zich aandient. Bochtje naar rechts, bochtje naar links en even verderop weer wat kort bochtenwerk. Daarna wordt de weg weer smalle en fietsen we van Cysoing naar Bourghelles. Strook 4, nog maar drie te gaan hierna. Deze strook, die ook in Parijs-Roubaix zit, is 1300 meter lang en krijgt drie sterren. Niet lastig, normaal gesproken. Al zal het na al die kasseien die we vandaag al hebben gehad best pittig zijn. In Parijs-Roubaix komt deze strook op een kilometer of 25 van het eind en dat klopt nu ook wel aardig. Nog een kilometer of 24 te gaan tot de streep en nog vier stroken.



De volgende strook laat niet lang op zich wachten. Aan het eind van sector 4 komen we door Bourghelles en via wat smalle wegen en wat bochten naar links gaan we ons dan opmaken voor sector 3, de strook van Bourghelles naar Wannehain. Deze strook is 1100 meter lang, komt in Parijs-Roubaix voor en krijgt daar drie sterren. Weer niet enorm lastig dus, maar tegen deze tijd ligt alles al uit elkaar. Alles met een paar stenen is op dit moment moeilijk genoeg. Deze specifieke steentjes liggen nog niet eens zo slecht, maar de weg is wel bochtig. Twee keer een flinke bocht naar rechts, genoeg voor wat chaos. Dat die bochten niet zo eenvoudig zijn moet je maar vragen aan Greg van Avermaet, die ging hier ooit moeilijk hard op z'n muil in een van die bochten. Nochtans een specialist, wist zelfs ooit Parijs-Roubaix te winnen. Geen sinecure. Op 20 kilometer van de finish bereiken we Wannehain en daarme het eind van deze strook.



Na een tijdje kriskras door Wannehain fietsen bereiken we de buitenkant van dit dorpje. Hier komen we dan ook de bonussprint van de dag tegen. Niemand geeft iets om de bonussprint, maar toch. De grens met België is hier trouwens ook dichtbij, we zijn nu echt in het uiterste noorden van Frankrijk zo ongeveer. Vrij kort na de bonussprint, op 18 kilometer van het eind, slaan we linksaf en daarna begint weer een beruchte strook, die van Camphin-en-Pévèle. Sector 2, 1800 meter lang en krijgt vier sterren. Ontzettend moeilijke strook dus, de stenen liggen er hier heel slecht bij. Bovendien zijn er nog wat bochtjes aanwezig, wat het geheel ook niet simpeler maakt. Een van de laatste stroken in Parijs-Roubaix en de voorlaatste strook vandaag. Als er nog niets is gebeurd moet het hier gebeuren zo onderhand. Op een kilometer of 15 van het eind bereiken we het slotstuk van deze lastige strook en daarna gaan we naar links. Een aantal kilometer rechtdoor richting Roubaix.



Al moeten we meteen zo ruiterlijk zijn om toe te geven dat het totaal niet rechtdoor gaat. Een vervelende weg, met een aantal viaducten en rotondes. We rijden ook nog door wat dorpjes, zoals Baisieux. Hier liggen de nodige bochtjes, waarna we buiten het dorp verder rijden richting de laatste strook van de dag. We rijden over bekende wegen, als je tenminste een beetje een kenner bent. De absolute slotfase van Parijs-Roubaix. Na talloze serieuze stroken doen we nog even strook van Willems naar Hem aan. Een lullig dingetje van 1400 meter, slechts twee sterren waard. Daar rijdt men normaal met de ogen dicht over. De koers moet hier al beslist zijn. Iemand gaat in z'n eentje winnen of het wordt een sprint. Het kan altijd nog anders uitpakken, zoals met Hennie Kuiper. Al heb ik geen zin om mensen voor de 500e keer lastig te vallen met dat verhaal. Op ongeveer zes kilometer van het eind bereiken we de laatste meters van deze strook en daarna zetten we onze weg voort richting Roubaix.



Die laatste kilometers kennen we allemaal dankzij Parijs-Roubaix. Tenminste, dat mag ik hopen. Als je niet naar Parijs-Roubaix kijkt ben je geen knip voor de neus waard. Met afstand de mooiste klassieker van allemaal. Mooier dan welke Tourrit dan ook. Via een viaduct en wat rotondes rijden we door Hem en we wijken toch wel een beetje af van de finale van Parijs-Roubaix. Een deel van het parcours is bekend, maar we duiken in de laatste kilometers toch ook een paar alternatieve straatjes in. Zo slaan we op minder dan twee kilometer van het eind scherp linksaf, waarna er even verderop een bocht naar rechts volgt. Het gaat dan rechtdoor tot op 400 meter van de eind, waarna er weer een bocht naar rechts volgt. Dit is de laatste bocht van de dag en deze bocht laat ons finishen naast het overdekte velodrome van Roubaix. We zijn gewend om te eindigen in het vélodrome André Petrieux, maar nu finishen we langs het overdekte vélodrom Jean Stablinski. Ergens op de openbare weg. Tegenvallertje wel. Geen bel, geen rondje van 400 meter. Maar goed, dat zal deze rit ook niet nodig hebben om episch genoemd te worden. Het zal lastig genoeg worden.



Roubaix is een stad met 96.000 inwoners in het uiterste noorden van Frankrijk, met een bijzonder lange geschiedenis in de Tour. Een keer of 20 kwam er een rit aan en een keer of 23 vertrok er een rit. Vooral in het verleden populair, recentelijk heeft de stad wat minder aandacht genoten. De laatste doortocht in Roubaix dateert van 1996 en toen was de stad slechts de startplek van een rit. Voor de laatste aankomst moeten we al terug naar 1985, gek eigenlijk. Roubaix ligt dicht bij België en dat zie je ook wel aan de winnaars in deze stad. Onder meer Walter Godefroot, Daniël Willems, Ludo Delcroix, Eddy Verstraeten, Guido Van Reybrouck en Marcel Janssens. Allemaal Belgen. De laatste winnaar in Roubaix was dan weer een Nederlander, Henri Manders. Verder kennen we Roubaix vooral van Parijs-Roubaix. Heus? Ja, heus. Heb ik vast nog niet vermeld. Ieder jaar weer eindigt de mooiste koers van het jaar in Roubaix. Na een slijtageslag over ongeveer 30 kasseistroken eindigen we altijd weer in Roubaix op de wielerbaan, waar af en toe mooie dingen gebeuren. Hayman die Boonen klopt in de sprint bijvoorbeeld, zoiets kan alleen tijdens Parijs-Roubaix gebeuren. Dit jaar stal Peter Sagan dan weer de show. Hij ging bijzonder vroeg in de aanval en hij hield het vol. Samen met Silvan Dillier, die iets vroeger al in de aanval ging, reed hij lang voor het peloton en in de sprint rolde hij de Zwitser op. Verder wil ik eigenlijk niet veel melden over Roubaix. Net als iedere andere stad in het noorden van Frankrijk is het echt een afgrijselijke stad. Gelukkig hebben ze er kasseien, anders mocht dit hele gebied best verdwijnen.



Het wordt 30 graden in Roubaix. Mokerwarm. Redelijk wat wind ook, al zal die vooral tegen zijn. Geen kans op regen. Het wordt dus extreem stoffig. Dat is voor de renners beter dan natte kasseien, maar alsnog geen feestje. Ook in Arras wordt het bijna 30 graden, ook daar best wat wind en geen kans op regen. Beetje stof in je bakkes duwen, meer niet. Deze rit begint om 12:35 en na een neutralisatie van een kwartier gaat het om 12:50 echt los, als de renners tenminste zin hebben. Eurosport 2 is er uiteraard meteen weer bij. De PLAYER ook. De NOS en Sporza pas om 14:10. Tegen die tijd hebben we al twee kasseistroken afgewerkt, dus beter slinger je het playertje aan. Aankomst wordt weer redelijk vroeg verwacht, tussen 16:09 en 16:28. Dit in verband met de WK-finale, een wedstrijdje tussen Kroatië en Frankrijk. Wij hopen natuurlijk met z'n allen dat die teringfransozen in de pan worden gehakt. Didi Deschamps is een weerzinwekkende trainer. Die wedstrijd begint trouwens om 17:00, dus zelfs als we het langzaamste schema niet halen hoef je waarschijnlijk van beide wedstrijden niets te missen.

Kasseiritten zijn enorm lastig te voorspellen. In 2015 ging de winst ineens naar Tony Martin, daar hield toen niemand rekening mee. Dit is wel een andere rit, met veel meer stroken. Veel lastiger en dus zal Tony Martin niet opnieuw winnen. Vooral ook niet omdat hij een gebroken ruggenwervel heeft, maar dat terzijde. Een type Tony Martin zal het nu ook lastig krijgen. Dit wordt, ondanks de geringe lengte, echt een rit voor de klassiekerreners. En dan vooral de renners die in de klassiekers actief zijn en die nu niet op hun klassementsman hoeven te letten.
1. Lampaert. De Belgische kampioen. Heeft een wonderjaar, zo'n beetje alles lukt. Quick Step heeft Jungels, maar eigenlijk, als we heel eerlijk zijn, heeft Quick Step dus niemand die over de kasseien hoeft te worden gedragen. Iedereen kan z'n eigen ding doen. En daar kunnen renners als Lampaert en Terpstra van profiteren. Die hoeven niet na te denken en kunnen in de aanval gaan. En in de aanval gaan gaat Lampaert goed af. Hij kiest slim zijn moment en zo gaat hij, mede dankzij het overwicht van Quick Step, deze rit winnen.2
2. Sagan. Opnieuw een ereplaats erbij voor de verzameling. Gaat het onderspit delven tegen het collectief van Quick Step. Won dit jaar dan wel Parijs-Roubaix door vroeg aan te vallen, maar hij zal dat kunstje moeten herhalen om nu te winnen. Als hij te lang wacht gaan de jongens van Quick Step om beurten en dan is de rest gezien. De rit is lastig genoeg om verschillen te veroorzaken en daarom zullen er met name aan het eind weinig knechten over zijn. Werkt allemaal in het nadeel van Sagan.
3. Terpstra. Kan deze rit ook best winnen, als hij op het juiste moment aanvalt. Zal een vrijgeleide krijgen binnen Quick Step, maar hij zal niet de enige zijn. Tactisch moet je dan de juiste keuze maken en ik denk dat die keuze gemaakt gaat worden door Lampaert. Dan blijft er een ereplaats over voor Terpstra.
4. Van Avermaet. Ultieme poging doen om de gele trui te behouden. Kan nog best lukken en dan kan hij en passent ook nog hoog eindigen in de rituitslag. Is hij aan zijn stand verplicht en ook aan al die 500 ploegen die hem willen hebben mag hij laten zien dat hij het in zo'n lastige rit nog steed kan bolwerken.
5. Valverde. #yolo. Gaat even aan Quintana en Landa laten zien dat hij de enige kopman is. Verbrak het ene na het andere record op strava, op de kasseien. Hij kent dit werk dus en hij kan er ook nog eens hard op rijden. Piti gaat iedereen de moeder schroeien, van de klassementsmannen dan. Ik heb er zin in.

SKY CHUTE

quote:

Op zondag 15 juli 2018 15:26 schreef Falco het volgende:
Wie haalt mijn reactie weg??

Ik. Volgende keer haal ik jou ook weg

Waar zijn die Skys mee bezig joh

quote:

Op zondag 15 juli 2018 15:27 schreef Falco het volgende:
Je mag op FOK! Afrikanen toewensen te laten verzuipen, maar een bedrieger fysiek malheur toewensen gaat te ver?

Neehoor, stuur in DM maar een linkje en ik kijk er gelijk even naar