[Etappe 2] Mouilleron-Saint-Germain - La Roche-sur-Yon #2 Gaap

Etappe 2: Mouilleron-Saint-Germain - La Roche-sur-Yon, 182,5 km

De Tour is begonnen, en meteen met een rit vol spektakel. Tenminste, dat denk ik. Niks gezien, maar de uitslag was toch uitermate verrassend. Niet dat Gaviria won, dat lag in de lijn der verwachting. Zijn trein is geweldig, hij hoeft zelf amper wat te doen. Dat Groenewegen er in de eerste rit niet aan te pas zou komen viel ook wel te verwachten. Dat Kittel dan weer vooraan zou eindigen zou je op basis van zijn seizoen tot nu toe niet verwachten, maar op basis van de afgelopen jaren is het ook weer niet zo bijzonder. Het verrassende zit 'm meer in het tijdverlies van enkele grote namen. Froome schijnt op z'n muil gegaan te zijn en heeft bijna een minuut verloren. Niks mis mee, om heel eerlijk te zijn. Quintana z'n wielen hadden er geen zin meer in en daardoor verloor hij meer dan een minuut. Ook echt helemaal niets mis mee. Die laffe capibara heeft altijd een achterstand nodig voor het ergens op begint te lijken. Richie Porte verloor ook tijd, maar dat is tijdens de Tour zo ongeveer een zekerheidje. Typisch de Tour, het maakt tijdens deze wedstrijd niet uit met hoeveel mensen je fietst. Een kleiner peloton kan andere koersen veiliger maken, maar de Tour wordt nooit veilig. De stress is zo hoog dat er vanzelf valpartijen onstaan, zeker tijdens zo'n eerste vlakke rit. Gelukkig krijgen we daarom nu een rit met wat minder stress. Of nouja, misschien ook wel niet. Nog een vlakke rit, speciaal voor de sprinters. We worden verwend dit weekend. Ongekende luxe.




De tweede rit start in de piepkleine gemeente Mouilleron-Saint-Germain, waar amper 2000 mensen wonen. Mouilleron-Saint-Germain bestaat uit de kernen Mouilleron-en-Pareds en Saint-Germain-l'Aiguiller, vandaar Mouilleron-Saint-Germain. Sinds 2016 zijn deze dorpjes gezellig samen verenigd en twee jaar later mogen ze de Tour de France verwelkomen. Hoe komt de Tour in hemelsnaam op het idee om een gemeente met minder dan 2000 bewoners te bezoeken? Nou, daar is wel een reden voor te bedenken. In Mouilleron-en-Pareds zijn namelijk twee grote namen uit de Franse geschiedenis geboren. Laten we beginnen met Jean de Latte de Tassigny, ook wel Le Roi Jean genoemd. Deze Franse generaal voerde tijdens de Tweede Wereldoorlog het bevel over het Franse eerste leger. Hij was betrokken bij meerdere slagen, zowel binnen als buiten Frankrijk en leverde over het algemeen goed werk af, gezien het feit dat zijn lijst met onderscheidingen bijna drie kilometer lang is. Postuum ook nog eens tot maarschalk benoemd, niks mis mee. Hij ligt begraven op de begraafplaats in Mouilleron, dat lijkt me nuttige informatie voor de liefhebbers. De andere historische figuur uit Mouilleron-en-Pareds is niemand minder dan Georges Clemenceau. Aanvankelijk een arts een journalist, maar grote bekendheid vergaarde hij pas echt als de premier die Frankrijk leidde aan het eind van de Eerste Wereldoorlog. Hij voerde ook de onderhandelingen die hebben geleid tot het Verdrag van Versailles. Een radicale politicus, voor zijn tijd dan. Hij streed onder meer voor de scheiding van kerk en staat, een verstandige man dus. Ook een tegenstander van het kolonialisme, heel wijs. Schijnt daarnaast ook wel wat dingen te hebben gedaan die minder geslaagd waren, maar een kniesoor die daar op let. Als je uiteindelijk als bijnaam de 'vader van de overwinning' krijgt sta je er toch goed op. Genoeg reden in ieder geval om Mouilleron-Saint-Germain te bezoeken, vanuit een historisch oogpunt. Vanuit een actueel oogpunt is daar weinig reden toe. Er is hier weinig te beleven. Wel staan er in deze gemeente 14 molens, dat zou Tom Dumoulin toch moeten aanspreken. Vroeger waren het er 18 en deze molens hadden blijkbaar in de oorlog een functie, daarom werden ze allemaal platgegooid. 14 zijn er herbouwd en staan er tot op de dag van vandaag.



We bevinden ons uiteraard nog steeds in de Vendée, op een kilometer of 30 van de finishplaats van de eerste rit, Fontenay-le-Comte. De finishplaats van deze rit ligt hemelsbreed maar 50 kilometer verderop en toch maken we er een rit van 180 kilometer van. We fietsen dus een klein stukje om. Te beginnen met een kilometer of vijf in oostelijke richting, waarna men in La Châtaigneraie linksaf slaat om vervolgens vijf kilometer volledig rechtdoor te fietsen, over een weg die richting Saint-Pierre-du-Chemin zelfs nog een kilometer lichtelijk omhoog loopt. Een soort van klim, min of meer. In dit dorpje slaan we nog eens linksaf, om vervolgens richting het westen te fietsen. De weg die we nu volgen is wat bochtiger en kent kleine hoogteverschillen. Zelfs nog een soort van klein afdaling met een stuk of twee listige bochtjes, maar verder weinig zaken die een uitroepteken verdienen. Na 20 kilometer rijden we door Réaumur, waarna de weg weer wat breder wordt en wat rechter. Immer geradeaus richting Pouzauges, waar we het enige echte klimmetje van de dag tegenkomen. De Côte de Pouzauges, een bultje van de vierde categorie. Eén kilometer lang, aan 3,9% gemiddeld. Heftige shit in de Vendée, je merkt het wel. Na 28 kilometer komen de renners boven op de top van dit klimmetje, in het onbeduidende dorpje dat verder nog wel een over een kasteelruïne beschikt. Buiten Pouzauges blijft de omgeving heuvelachtig en dus komen we nog wat korte klimmetjes tegen. Veel verschil zal het niet maken, dus kan iedereen met een gerust hart verderfietsen richting Les Herbiers, waar we na 44 kilometer passeren. Over Les Herbiers valt wel het een en ander te zeggen. Zo wist de lokale voetbalclub, normaal actief op het derde niveau van het Franse voetbal tot ieders verbazing de finale van de Franse beker te halen. Ze mochten het op gaan nemen tegen Paris Saint-Germain, dat liep alleen wat minder goed af. Een paar dagen later degradeerden ze dan ook nog eens naar het vierde niveau. Het kan vreemd lopen. De bal is rond.



Les Herbiers kennen we verder van het wielrennen. Zo wordt hier jaarlijks de Chrono des Nations verreden, een tijdrit van om en nabij 50 kilometer in en rond Les Herbiers. Altijd in de maand oktober, na het WK, voor de renners die nog zin hebben om zichzelf een keer pijn te doen. Oud-winnaars zijn onder meer Vasil Kiryienka, Tony Martin en onze eigen Staf Clement. Les Herbiers is ook geen onbekende naam in de Tour, we kwamen hier bijvoorbeeld in 2011 nog eens langs. Ook toen startte de Tour in de Vendée en de eerste rit eindigde net buiten Les Herbies, op een heuveltje in de omgeving. Mont des Alouettes, met op de top een molentje. De rit werd gewonnen door Philippe Gilbert, want het was 2011. Mont des Alouettes laten we tijdens deze rit links liggen, of liever gezegd rechts want we gaan naar links en ergens aan de rechterkant ligt dat heuveltje. Enfin, buiten Les Herbiers gaat het een kilometer of 10 zo goed als rechtdoor, richting La Gaubretière. In dit dorpje komen de renners nog een heuveltje tegen, wat voorlopig de laatste is. Buiten La Gaubretière is het even bochtig, maar daarna gaat het weer heel wat kilometers rechtdoor richting het volgende dorp, Tiffauges. Dit stuk van tien kilometer is behoorlijk open, wat interessant is om te weten mocht het waaien. In Tiffauges bereiken we het noordelijkste punt van de rit en slaan we linksaf, richting het zuidwesten. Tiffauges is een dorpje met een ietwat vervallen kasteel, op de grens van de Vendée en Maine-et-Loire. Aangezien we de Vendée nog niet willen verlaten moeten we dus wel terug. De weg die de renners nu mogen volgen tot aan Montaigu is kaarsrecht. Af en toe een rotonde en heel sporadisch een flauwe bocht, maar het gaat toch vooral heel erg rechtdoor. Dit door een weinig inspirerende omgeving, met af en toe wat akkerland, een paar bomen en wat kleine dorpjes onderweg. Ook in Montaigu komen we nog een vervallen kasteeltje tegen. Dit alles na 81 kilometer koers.



Aangezien we meer dan 80 kilometer hebben afgewerkt is het nog maar 100 kilometer tot de finish. Voorbij Montaigu zoeken we qua wegen wat meer het alternatieve circuit op. Net iets smaller en net iets bochtiger dan het eerdere werk, maar wel vlak. Veel beschutting, dus eigenlijk totaal niet boeiend. Via dorpjes als Mormaison en Saint-André-Treize-Voies komen we na 100 kilometer koers door Les Lucs-sur-Boulogne, waar ook niets te beleven is. Voorbij Les Lucs rijden de renners verder over wegen die in het dagelijks leven meer tractoren zien dan personenauto's, zo'n omgeving is het. Het platteland van de Vendée krijgt van mij helaas geen voldoende. De dorpjes die we passeren krijgen ook geen hoog cijfer, er is hier nooit iemand op het idee gekomen om er wat van te maken. Daarom kan ik met een gerust hart zeggen dat er niets gaat gebeuren terwijl de renners over deze plattelandswegen rijden. Na 124 kilometer komen ze door Aizenay, ook weer een dorpje van niks. We bevinden ons nu wel in de buurt van de tussensprint van de dag, zowaar nog wat spanning en sensatie. Buiten Aizenay gaat het bijna acht kilometer volledig rechtdoor, tot men in de omgeving van Beaulieu-sous-la-Roche op de tussensprint stuit. In dit dorpje van 1600 inwoners hadden ze blijkbaar nog wat geld over. Wat opvallend is, want heel veel valt er niet te beleven. Je hebt er wel een soort van mini-miniatuurdorpje. En dat alles op 50 kilometer van de finish.



Na de tussensprint zijn er wat bochtjes in het dorp zelf, maar vervolgens gaat het weer wat kilometers rechtdoor richting het volgende dorp, Saint-Georges-de-Pointindoux. Rechte en brede wegen, met veel bomen langs de kant van de weg. Dat blijft ook na Saint-Georges zo, als we koers zetten richting weer een ander dorp. Op 40 kilometer van de streep komt de koers door Sainte-Flaive-des-Loups en dit zijn allemaal van die uitgestorven dorpjes met een paar 100 inwoners waar je niets over kan zeggen. Komt ook niet echt verandering in, want het gaat nu weer zeven kilometer recht door een bos richting het volgende dorpje, Nieul-le-Dolent. In dit dorp mag er een paar keer gestuurd worden, maar al snel worden de wegen weer recht en de omgeving blijft hetzelfde. Richting Aubigny, op 28 kilometer van de streep, loopt het wel even vals plat omhoog, maar het is nou niet echt zo dat het een naam mag hebben. Via Aubigny komen we langs Nesmy en vervolgens passeren we ook nog eens Chaillé-sous-les-Ormeaux. Het parcours blijft doodsimpel en het gaat ook niet veel moeilijker meer worden. Op 14 kilometer van de streep komen de coureurs uit in Saint-Florent-des-Bois en hier slaan ze linksaf, waarna ze terechtkomen op een weg die nog rechter en breder is. Feest. In Saint-Florent staat overigens een kerk. Dat is zo ongeveer de meest boeiende informatie die ik je over dit dorp kan geven.



Je krijgt het bijna niet verzonnen, maar buiten Saint-Florent volgt men negen kilometer lang dezelfde weg. Pas op vijf kilometer van de streep krijgen we met een echte bocht en een andere weg te maken. Het stuk tussen Saint-Florent en finishplaats La Roche-sur-Yon is kaarsrecht en wordt alleen onderbroken door drie rotondes en één flauwe bocht. Er staan continu bomen langs de kant van de weg, dus met de wind hoeven we ook weinig rekening te houden. Gewoon in een sneltreinvaart richting de finishplaats, geen gedonder. Op iets meer dan vijf kilometer van de streep volgt er nog een vierde rotonde en kort daarna slaan de renners bij de volgende rotonde, inmiddels al in het centrum van La Roche-sur-Yon rechtsaf. De renners rijden een paar meter over de boulevard van de Verenigde Staten en slaan daarna redelijk scherp linksaf, richting de boulevard van Italië. Het gaat nu een kilometer rechtdoor, tot op 3,5 kilometer van de finish. Er volgt opnieuw een redelijk scherpe bocht naar links, waarna er op iets meer dan drie kilometer van de streep een scherpe bocht naar rechts volgt. De renners rijden nu dwars door een woonwijk, waar de weg heel kort even omhoog gaat. Deze weg gaat zo goed als rechtdoor tot twee kilometer van de meet. Ondertussen rijden we over een brug en de weg die onder deze brug ligt is de weg waar we gaan finishen. Je kunt je dus wel voorstellen dat er nog een leuke finale aan zit te komen. Op twee kilometer van de streep ligt er een scherpe bocht naar rechts in het parcours, waarna de renners een lichte duik naar beneden nemen, terwijl ze ondertussen nog een rotonde tegenkomen. De weg die we nu volgen is niet echt recht. Het is eigenlijk één lange terugdraaiende bocht naar rechts, maar dan wel heel langzaam terugdraaiend. Praktisch recht dus, maar niet helemaal. Op één kilometer van de streep komen we uit bij een rotonde, waar het naar rechts gaat. Vervolgens gaat het in de laatste kilometer rechtdoor tot de finish, terwijl we op een meter of 600 van de streep onder de eerder gememoreerde brug fietsen. De finish is niet makkelijk, aangezien de weg na de brug licht omhoog begint te lopen. In de laatste halve kilometer moeten er nog 10 hoogtemeters overwonnen worden, het gaat dus een sprintje op de macht worden. Dat zijn althans de cijfers van het officiële profiel. Als ik er zelf officieus een beetje naar kijk heeft het er alle schijn van dat er in de laatste 500 meter bijna 20 hoogtemeters overwonnen moeten worden en dan kom je aan bijna 4% gemiddeld. Zo ziet het er eigenlijk ook wel uit, eigenlijk lijkt het zelfs nog zwaarder dan dat. In ieder geval aardig pittig voor een sprintje. Best venijnig.




De finishplaats van deze rit luistert naar de naam La Roche-sur-Yon. Het is niet voor het eerst dat de Tour hier passeert, La Roche maakt voor de zesde keer deel uit van dit hele gebeuren. De laatste aankomst is evenwel een tijd geleden, we moeten dan terug naar de tijd van de Belg Eloi Meulenberg. Hij won hier in 1938. 80 jaar geleden dus, niet mis. La Roche-sur-Yon is de thuisbasis van Vendée U, de opleidingsploeg van Direct Energie. De opleidingsploeg van deze regio, eigenlijk. Talloze renners, zoals Thomas Voeckler, Sylvain Chavanel, Bryan Coquard en Nicolas Jalabert genoten hier hun opleiding. Het is nog steeds een van de belangrijkste ploegen van Frankrijk. Ik zou nog meer kunnen vertellen over La Roche-sur-Yon, maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Dus, tot zover.



Deze etappe begint om 13:10. Er zit nu geen voetbal in de weg, dus hoeven de renners niet zo vroeg uit hun nest. De aankomst zal nu dus ook minder vroeg zijn, tussen 17:23 en 17:47. De NOS is er rond twee uur bij en Sporza blijkbaar een aantal minuten later. Boeit allemaal niet, want dit wordt een mensonterende rit. De weersomstandigheden zullen ook mensonterend zijn, meer dan 30 graden in La Roche. Redelijk wat wind en geen kans op neerslag. Nouja, maakt ook niet veel uit, sowieso geen rit voor waaiers of ander gedoe.

Dit wordt weer een sprint.
1. Gaviria. Ook als de weg een beetje stijgt kan Gaviria de rest met gemak verslaan. Het is een Colombiaan, die kunnen allemaal klimmen. Min of meer, in ieder geval. Met de ploeg die hij tot z'n beschikking heeft is het bijna onmogelijk om een sprint te verliezen, zelfs als het wat lastiger is. Tweede overwinning dus, en een dag langer in de gele trui.
2. Sagan. Net als tijdens de eerste rit. Deze sprint zal hem normaal gesproken wat beter liggen, maar dan beschikt hij alsnog niet over de ploeg die Gaviria heeft. Het is allemaal net een tikje minder, dus zal hij weer genoegen moeten nemen met een tweede plaats.
3. Laporte. De vervanger van Bouhanni werd zowaar vijfde tijdens de eerste rit. Deze aankomst ligt hem beter, dus moet hij hoger kunnen eindigen. Logica, ofzo.
4. Matthews. Sprint blijkbaar toch mee. In een vlakke sprint in de top 10, dan moet hij hier in de top 5 kunnen eindigen.
5. Colbrelli. 20e pas, blijkbaar. Matig, slecht. Ruim onvoldoende. Maar dit zou hem beter moeten liggen. Ik geef de hoop vooralsnog niet op. Al heb ik helemaal geen hoop, maar dat maakt niet uit.

Jammer, hij leek wel goed in orde.

quote:

Op zondag 8 juli 2018 17:19 schreef Mansjester het volgende:
Kan je binnen 7 km per definitie niet meer terugkomen als Kittel?

niet meer vooraan in het peloton

quote:

Op zondag 8 juli 2018 17:20 schreef franklop het volgende:
LottoNL gelooft het wel?

ze zitten weer ver ja

Rip Dylan?