R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit dus met een enorm probleem waar ik wel wat advies van anderen bij kan gebruiken. Ik heb namelijk 1,5 jaar verkering gehad met een jongen waar ik hopeloos verliefd op was/ben. Afgelopen maart is het uitgegaan voor de 4e keer en dit keer voor een langere periode. Het is al eerder uit geweest, maar dat was maar maximaal 5 dagen en om stomme kleuterredenen.
Maar hij heeft het dus in maart echt met me uitgemaakt. Ik ben daarna echt in een negatieve spiraal terecht gekomen, waar ik nu eigenlijk nog steeds niet uit ben. Want ik had een week op hem gewacht met het idee: dit komt wel weer goed. Nou niet dus...
Ondertussen ben ik wel gewoon verder gegaan met mijn leven, nieuwe vrienden gemaakt, met andere jongens gedate en mijn studie gehaald. Maar de jongens waarmee ik een date had waren 100% niks. Ze waren gewoon niet zoals mijn ex. En ja dat zijn tekenen dat je gewoon nog niet over hem heen bent.
Maar laatst hadden we contact. Het begon als iets heel kleins en we eindigden met een hele nacht praten. En dan krijg je dus het berichtje waar je op hoopte: Ik mis je en ik houd nog steeds van je. Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte om mij te pesten, maar naarmate het gesprek vorderde bleek hij steeds serieuzer te zijn. Hij zei dingen zoals: Zodra ik een huisje (kamer) heb en mijn opleiding een beetje op orde is, kom ik je halen, want je bent mijn droomvrouw en wij horen bij elkaar. En dan zit je dus: moet ik op hem gaan wachten? Ja tuurlijk doe ik dat, want eigenlijk heb ik dat de afgelopen 5 maanden al gedaan....
Problem is: Hij heeft geen zin om maanden op me te wachten, en tbh ik ook niet. Hoe eerder je bij elkaar kan zijn hoe beter. Maar ik zit met mijn ouders en familie. Die vonden hem wel aardig, maar niet geweldig. Ik heb ook een tijd enorme ruzie gehad thuis over vanalles en nogwat, waaronder hem. Ik probeerde mijn familie tevreden te houden en hun regels te respecteren wat er voor zorgde dat ik mijn vriend minder zag en hem teleur moest stellen, omdat mijn ouders nee zeiden. Ik probeerde ook mijn vriend tevreden te houden door af en toe tegen mijn ouders in te gaan met het feit dat ik hem wilde zien. En toen het uit ging waren ze eigenlijk allemaal aan het springen, want hij zou de rede zijn waarom iedereen zo'n ruzie had.
Voor mijn gevoel lag het juist aan mijn moeder die mij niet los kon laten, ook al was ik al 18 geworden en zelfs 19 en woonde ondertussen op mezelf en ze probeerde nog steeds alle regels te bepalen. Maarja ik houd van mijn moeder en ik wil haar absoluut niet de schuld geven van mijn relatiebreuk. In die tijd dat ik iedereen tevreden probeerde te houden, vergat ik mezelf heel vaak.
Nu heb ik ondertussen mezelf weer op de rail, school gaat goed, werk gaat goed en heb een autootje gekocht. En ik heb de liefde van mijn leven die nog steeds om me geeft. Maar wat moet ik nu doen? Moet ik zelf het initiatief nemen, naar hem toe gaan en kijken wat er van komt? Wantja de angst is er ook: wat als je niet hetzelfde voelt als je elkaar weer ziet? Of moet ik het maar afwachten of hij naar mij toe komt, de jongen die bang is voor mijn ouders omdat ie zich niet geaccepteerd voelde en het idee had dat hij niet goed genoeg was voor me? En wat moet ik met mijn familie die het niet leuk zullen vinden dat ik hem weer zou zien en we eventueel weer terug bij elkaar zouden komen?
Ik snap familie gaat voor alles, maar de liefde die ik voor hem voel(de) heb ik nog nooit meegemaakt. En ik weet dat ik nog jong ben en er nog genoeg anderen zijn, maar ik weet het gewoon niet meer. Het eet mij emotioneel op en ik wilde advies van mensen die mij die 1,5 jaar en de break-up periode niet hebben meegemaakt. Want alle mensen om mij heen hebben al een vooroordeel....
Alvast bedankt voor het lezen en reageren
Maar hij heeft het dus in maart echt met me uitgemaakt. Ik ben daarna echt in een negatieve spiraal terecht gekomen, waar ik nu eigenlijk nog steeds niet uit ben. Want ik had een week op hem gewacht met het idee: dit komt wel weer goed. Nou niet dus...
Ondertussen ben ik wel gewoon verder gegaan met mijn leven, nieuwe vrienden gemaakt, met andere jongens gedate en mijn studie gehaald. Maar de jongens waarmee ik een date had waren 100% niks. Ze waren gewoon niet zoals mijn ex. En ja dat zijn tekenen dat je gewoon nog niet over hem heen bent.
Maar laatst hadden we contact. Het begon als iets heel kleins en we eindigden met een hele nacht praten. En dan krijg je dus het berichtje waar je op hoopte: Ik mis je en ik houd nog steeds van je. Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte om mij te pesten, maar naarmate het gesprek vorderde bleek hij steeds serieuzer te zijn. Hij zei dingen zoals: Zodra ik een huisje (kamer) heb en mijn opleiding een beetje op orde is, kom ik je halen, want je bent mijn droomvrouw en wij horen bij elkaar. En dan zit je dus: moet ik op hem gaan wachten? Ja tuurlijk doe ik dat, want eigenlijk heb ik dat de afgelopen 5 maanden al gedaan....
Problem is: Hij heeft geen zin om maanden op me te wachten, en tbh ik ook niet. Hoe eerder je bij elkaar kan zijn hoe beter. Maar ik zit met mijn ouders en familie. Die vonden hem wel aardig, maar niet geweldig. Ik heb ook een tijd enorme ruzie gehad thuis over vanalles en nogwat, waaronder hem. Ik probeerde mijn familie tevreden te houden en hun regels te respecteren wat er voor zorgde dat ik mijn vriend minder zag en hem teleur moest stellen, omdat mijn ouders nee zeiden. Ik probeerde ook mijn vriend tevreden te houden door af en toe tegen mijn ouders in te gaan met het feit dat ik hem wilde zien. En toen het uit ging waren ze eigenlijk allemaal aan het springen, want hij zou de rede zijn waarom iedereen zo'n ruzie had.
Voor mijn gevoel lag het juist aan mijn moeder die mij niet los kon laten, ook al was ik al 18 geworden en zelfs 19 en woonde ondertussen op mezelf en ze probeerde nog steeds alle regels te bepalen. Maarja ik houd van mijn moeder en ik wil haar absoluut niet de schuld geven van mijn relatiebreuk. In die tijd dat ik iedereen tevreden probeerde te houden, vergat ik mezelf heel vaak.
Nu heb ik ondertussen mezelf weer op de rail, school gaat goed, werk gaat goed en heb een autootje gekocht. En ik heb de liefde van mijn leven die nog steeds om me geeft. Maar wat moet ik nu doen? Moet ik zelf het initiatief nemen, naar hem toe gaan en kijken wat er van komt? Wantja de angst is er ook: wat als je niet hetzelfde voelt als je elkaar weer ziet? Of moet ik het maar afwachten of hij naar mij toe komt, de jongen die bang is voor mijn ouders omdat ie zich niet geaccepteerd voelde en het idee had dat hij niet goed genoeg was voor me? En wat moet ik met mijn familie die het niet leuk zullen vinden dat ik hem weer zou zien en we eventueel weer terug bij elkaar zouden komen?
Ik snap familie gaat voor alles, maar de liefde die ik voor hem voel(de) heb ik nog nooit meegemaakt. En ik weet dat ik nog jong ben en er nog genoeg anderen zijn, maar ik weet het gewoon niet meer. Het eet mij emotioneel op en ik wilde advies van mensen die mij die 1,5 jaar en de break-up periode niet hebben meegemaakt. Want alle mensen om mij heen hebben al een vooroordeel....
Alvast bedankt voor het lezen en reageren
Liefdesproblemen
Het probleem is dat jij niet kan wachten....
Je vagina hoeft niet altijd gevuld te worden he.
Gun het even wat tijd onderneem niets en je merkt vanzelf wel wanneer je er aan toe ben.
Je vagina hoeft niet altijd gevuld te worden he.
Gun het even wat tijd onderneem niets en je merkt vanzelf wel wanneer je er aan toe ben.
Nouja wachten is lastig ja, en het gaat ook niet om mijn vagina. Maar ik zit meer met de angst over hoe mijn omgeving gaat reageren mocht er iets gebeuren. Zelf heb ik ook een leven en werk dus ik heb genoeg om mezelf bezig te houden, maar straks zou mijn familie hem niet accepteren, of nog erger: een andere jongen die mijn hart zou stelen....
Liefdesproblemen
Maar hij is de liefde van je leven. Dus geen ander krijgt die kans zou ik denken.quote:Op maandag 2 juli 2018 20:42 schreef LeMoiii het volgende:
Nouja wachten is lastig ja, en het gaat ook niet om mijn vagina. Maar ik zit meer met de angst over hoe mijn omgeving gaat reageren mocht er iets gebeuren. Zelf heb ik ook een leven en werk dus ik heb genoeg om mezelf bezig te houden, maar straks zou mijn familie hem niet accepteren, of nog erger: een andere jongen die mijn hart zou stelen....
Nee voor mijn gevoel was hij dat wel, dus dat ik nog eens een angst die er bij komt als het niet goed komt tussen ons...quote:Op maandag 2 juli 2018 21:05 schreef maily het volgende:
[..]
Maar hij is de liefde van je leven. Dus geen ander krijgt die kans zou ik denken.
Liefdesproblemen
Eh, blijkbaar geef je niet voldoende om hem als dit je angst is.quote:
of nog erger: een andere jongen die mijn hart zou stelen....
[ Bericht 21% gewijzigd door #ANONIEM op 02-07-2018 21:32:28 ]
Dit klinkt wel als een liefde van je levenquote:
Afgelopen maart is het uitgegaan voor de 4e keer
je familie op de eerste plaats, is wat mij betreft geheel het verkeerde uitgangspunt.quote:
Nouja wachten is lastig ja, en het gaat ook niet om mijn vagina. Maar ik zit meer met de angst over hoe mijn omgeving gaat reageren mocht er iets gebeuren. Zelf heb ik ook een leven en werk dus ik heb genoeg om mezelf bezig te houden, maar straks zou mijn familie hem niet accepteren, of nog erger: een andere jongen die mijn hart zou stelen....
Jij op de eerste plaats.
Over de jongen kan ik weinig zinnigs zeggen.
Maar je gevoelens geen kans geven om andere tevreden te houden klinkt voor mij als het domste wat je kan doen
Ik schrijf soms wat rottig, zelf noem ik het dyslexie , sommige zeggen dat ik lui ben.
get over it , het wordt niet beter
get over it , het wordt niet beter
Ik zou deze nachtmerrie van een relatie nog een tijdje rekken. Bij voorkeur zolang dat jullie samenwonen en in praktische zin afhankelijk zijn. Dan komt de klap extra hard aan, als het onvermijdelijke straks toch gebeurt. Je hebt niet geleefd als het niet intens is geweest!
Wat zijn die stomme kleuterredenen en waarom twijfel je over de verleden tijd van je verliefdheid?quote:
Ik zit dus met een enorm probleem waar ik wel wat advies van anderen bij kan gebruiken. Ik heb namelijk 1,5 jaar verkering gehad met een jongen waar ik hopeloos verliefd op was/ben. Afgelopen maart is het uitgegaan voor de 4e keer en dit keer voor een langere periode. Het is al eerder uit geweest, maar dat was maar maximaal 5 dagen en om stomme kleuterredenen.
Het zijn helaas geen tekenen dat er ook echt iets verandert is waardoor de relatie nu wel gaat werken. Je hebt niet alleen niks opgelost tussen jullie samen, jij hebt er kennelijk zelfs nog issues bij gekregen die je ook nog mee zou nemen in ronde nr 5.quote:Maar hij heeft het dus in maart echt met me uitgemaakt. Ik ben daarna echt in een negatieve spiraal terecht gekomen, waar ik nu eigenlijk nog steeds niet uit ben. Want ik had een week op hem gewacht met het idee: dit komt wel weer goed. Nou niet dus...
Ondertussen ben ik wel gewoon verder gegaan met mijn leven, nieuwe vrienden gemaakt, met andere jongens gedate en mijn studie gehaald. Maar de jongens waarmee ik een date had waren 100% niks. Ze waren gewoon niet zoals mijn ex. En ja dat zijn tekenen dat je gewoon nog niet over hem heen bent.
Beter ga niet samen op een kamer zitten, want gegarandeerd dat je dan nog veel meer stomme kleutergezeik en erger gaat krijgen. Nog beter zou zijn om eerst op jezelf te gaan wonen, of anders in ieder geval in een huisje, waar je minimaal 1 deur dicht kan trekken om even alleen te zijn.quote:Maar laatst hadden we contact. Het begon als iets heel kleins en we eindigden met een hele nacht praten. En dan krijg je dus het berichtje waar je op hoopte: Ik mis je en ik houd nog steeds van je. Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte om mij te pesten, maar naarmate het gesprek vorderde bleek hij steeds serieuzer te zijn. Hij zei dingen zoals: Zodra ik een huisje (kamer) heb en mijn opleiding een beetje op orde is, kom ik je halen, want je bent mijn droomvrouw en wij horen bij elkaar. En dan zit je dus: moet ik op hem gaan wachten? Ja tuurlijk doe ik dat, want eigenlijk heb ik dat de afgelopen 5 maanden al gedaan....
Ah, dat klinkt alsof hij de redding in eigen persoon is, als je daar zo in kan trekken. Ben je èn thuis weg èn dan moeten ze jullie relatie wel serieus nemen natuurlijk. Want niets zegt meer dan samen op een kamertje samenwonen..quote:Problem is: Hij heeft geen zin om maanden op me te wachten, en tbh ik ook niet. Hoe eerder je bij elkaar kan zijn hoe beter. Maar ik zit met mijn ouders en familie. Die vonden hem wel aardig, maar niet geweldig. Ik heb ook een tijd enorme ruzie gehad thuis over vanalles en nogwat, waaronder hem.
Het ruziemaken ligt dus aan hen, maar als je zo een pleaser bent kan samenwonen ook best een flinke kluif worden..quote:Ik probeerde mijn familie tevreden te houden en hun regels te respecteren wat er voor zorgde dat ik mijn vriend minder zag en hem teleur moest stellen, omdat mijn ouders nee zeiden. Ik probeerde ook mijn vriend tevreden te houden door af en toe tegen mijn ouders in te gaan met het feit dat ik hem wilde zien. En toen het uit ging waren ze eigenlijk allemaal aan het springen, want hij zou de rede zijn waarom iedereen zo'n ruzie had.
Nou maar toch wel een beetje.. Des te meer reden om eerst op jezelf te gaan wonenquote:Voor mijn gevoel lag het juist aan mijn moeder die mij niet los kon laten, ook al was ik al 18 geworden en zelfs 19 en woonde ondertussen op mezelf en ze probeerde nog steeds alle regels te bepalen. Maarja ik houd van mijn moeder en ik wil haar absoluut niet de schuld geven van mijn relatiebreuk. In die tijd dat ik iedereen tevreden probeerde te houden, vergat ik mezelf heel vaak.
Hij zei toch dat ie je kwam halen als hij daar klaar voor was?quote:Nu heb ik ondertussen mezelf weer op de rail, school gaat goed, werk gaat goed en heb een autootje gekocht. En ik heb de liefde van mijn leven die nog steeds om me geeft. Maar wat moet ik nu doen? Moet ik zelf het initiatief nemen, naar hem toe gaan en kijken wat er van komt?
Open deur, je bent inderdaad nog maar 19 en woont nog thuis. Er is nog best een grote wereld die je nog nooit zo ervaren hebt, dus staar je niet teveel blind op dat deze jongen echt de liefde van je leven zou zijn. Je kan in ieder geval constateren dat hij dat nu is en dat is ok, maar pin je er niet teveel op vast. Ga in ieder geval door met jezelf op de rails houden en blijven ontwikkelen. Zet afgezien van daten met andere boys, verder niks on hold.quote:Wantja de angst is er ook: wat als je niet hetzelfde voelt als je elkaar weer ziet? Of moet ik het maar afwachten of hij naar mij toe komt, de jongen die bang is voor mijn ouders omdat ie zich niet geaccepteerd voelde en het idee had dat hij niet goed genoeg was voor me? En wat moet ik met mijn familie die het niet leuk zullen vinden dat ik hem weer zou zien en we eventueel weer terug bij elkaar zouden komen?
Ik snap familie gaat voor alles, maar de liefde die ik voor hem voel(de) heb ik nog nooit meegemaakt. En ik weet dat ik nog jong ben en er nog genoeg anderen zijn, maar ik weet het gewoon niet meer. Het eet mij emotioneel op en ik wilde advies van mensen die mij die 1,5 jaar en de break-up periode niet hebben meegemaakt. Want alle mensen om mij heen hebben al een vooroordeel....
Alvast bedankt voor het lezen en reageren
Wat zou je wel kunnen doen? Kijken naar woonruimte en werk in de buurt, zodat je dichter bij elkaar woont. Dan heb je èn een beetje afstand van je familie, je zelfstandigheid kunnen ontwikkelen in een eigen stekkie èn dichter bij hem in de buurt. Dan kunnen jullie makkelijker kijken of het echt beter gaat, zonder dat jullie de kat op spek binden door samen een huurcontract aan te gaan. Ga het eerst eens gewoon leuk hebben samen en houd dat eerst eens een tijdje zo, voor je vergaande beslissingen neemt.
Laat zien dat je volwassen genoeg bent en ga ook niet op je eigen kamer zo goed als samenwonen en zorg ervoor dat je naast je liefje ook je familie blijft zien. Dat komt serieuzer over, omdat je laat zien te kunnen balanceren in plaats van je hals over kop op die jongen te storten alsof dat het enige is wat er toe doet.
Wellicht is dat al voldoende om je familie te laten zien dat dit wel goed kan gaan..
Maar en dit is echt een grote maar, het klinkt alsof jullie na dat ene serieuze gesprek verder niet zoveel meer gesproken hebben. Hoe kan hij serieus zijn over jou komen halen als jullie elkaar nog niet eens gezien hebben? Hoe kun jij zo afwachten op actie van zijn kant of twijfelen over wat jij al dan niet moet doen om dit niet te verpesten als dit zo goed zit en jullie samen aan een toekomst willen werken? Waar werken jullie nu aan samen? Praten jullie überhaupt wel?
quote:Op maandag 2 juli 2018 21:36 schreef PiyeReloaded het volgende:
Ik zou deze nachtmerrie van een relatie nog een tijdje rekken. Bij voorkeur zolang dat jullie samenwonen en in praktische zin afhankelijk zijn. Dan komt de klap extra hard aan, als het onvermijdelijke straks toch gebeurt. Je hebt niet geleefd als het niet intens is geweest!
En je bent niet bang voor break-up nummer 5 bij de volgende 'kleuterreden'?quote:
Nouja wachten is lastig ja, en het gaat ook niet om mijn vagina. Maar ik zit meer met de angst over hoe mijn omgeving gaat reageren mocht er iets gebeuren. Zelf heb ik ook een leven en werk dus ik heb genoeg om mezelf bezig te houden, maar straks zou mijn familie hem niet accepteren, of nog erger: een andere jongen die mijn hart zou stelen....
Het went kennelijk.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Als je al op jezelf woont, waarom zou je dan moeten wachten tot hij een eigen huis heeft?
Los van of je weer met hem iets moet beginnen of niet, snap ik niet waarom hij wil wachten, of waarom jij dat een beter idee lijkt te vinden dan nu meteen weer bij elkaar komen.
Los van of je weer met hem iets moet beginnen of niet, snap ik niet waarom hij wil wachten, of waarom jij dat een beter idee lijkt te vinden dan nu meteen weer bij elkaar komen.
quote:
[..]
Nee voor mijn gevoel was hij dat wel, dus dat ik nog eens een angst die er bij komt als het niet goed komt tussen ons...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Echt super lief voor je reactie, hier heb ik echt iets aan! Alleen woon ik al wel op mezelf bij mijn zus. En mijn zus is enorm chill want die geeft me alle vrijheid die ik nodig heb. Alleen in het weekend kom ik naar huis bij mijn ouders omdat ik daar werk. Mijn ex woonde in de stad waar ik naar de middelbare school ging, dus we woonden dicht bij elkaar. Maar zelf woon ik nu dichter bij Leiden omdat ik daar studeer en mijn ex is dus op zoek naar een kamer in Breda, omdat hij daar studeert. Dus de afstand tussen ons wordt alleen maar groter. Nu is het een voordeel dat ik een auto heb gekocht dus ik niet afhankelijk ben van het openbaar vervoer om ergens te komen.quote:
[..]
Wat zijn die stomme kleuterredenen en waarom twijfel je over de verleden tijd van je verliefdheid?
[..]
Het zijn helaas geen tekenen dat er ook echt iets verandert is waardoor de relatie nu wel gaat werken. Je hebt niet alleen niks opgelost tussen jullie samen, jij hebt er kennelijk zelfs nog issues bij gekregen die je ook nog mee zou nemen in ronde nr 5.
[..]
Beter ga niet samen op een kamer zitten, want gegarandeerd dat je dan nog veel meer stomme kleutergezeik en erger gaat krijgen. Nog beter zou zijn om eerst op jezelf te gaan wonen, of anders in ieder geval in een huisje, waar je minimaal 1 deur dicht kan trekken om even alleen te zijn.
[..]
Ah, dat klinkt alsof hij de redding in eigen persoon is, als je daar zo in kan trekken. Ben je èn thuis weg èn dan moeten ze jullie relatie wel serieus nemen natuurlijk. Want niets zegt meer dan samen op een kamertje samenwonen..
[..]
Het ruziemaken ligt dus aan hen, maar als je zo een pleaser bent kan samenwonen ook best een flinke kluif worden..
[..]
Nou maar toch wel een beetje.. Des te meer reden om eerst op jezelf te gaan wonen
[..]
Hij zei toch dat ie je kwam halen als hij daar klaar voor was?
[..]
Open deur, je bent inderdaad nog maar 19 en woont nog thuis. Er is nog best een grote wereld die je nog nooit zo ervaren hebt, dus staar je niet teveel blind op dat deze jongen echt de liefde van je leven zou zijn. Je kan in ieder geval constateren dat hij dat nu is en dat is ok, maar pin je er niet teveel op vast. Ga in ieder geval door met jezelf op de rails houden en blijven ontwikkelen. Zet afgezien van daten met andere boys, verder niks on hold.
Wat zou je wel kunnen doen? Kijken naar woonruimte en werk in de buurt, zodat je dichter bij elkaar woont. Dan heb je èn een beetje afstand van je familie, je zelfstandigheid kunnen ontwikkelen in een eigen stekkie èn dichter bij hem in de buurt. Dan kunnen jullie makkelijker kijken of het echt beter gaat, zonder dat jullie de kat op spek binden door samen een huurcontract aan te gaan. Ga het eerst eens gewoon leuk hebben samen en houd dat eerst eens een tijdje zo, voor je vergaande beslissingen neemt.
Laat zien dat je volwassen genoeg bent en ga ook niet op je eigen kamer zo goed als samenwonen en zorg ervoor dat je naast je liefje ook je familie blijft zien. Dat komt serieuzer over, omdat je laat zien te kunnen balanceren in plaats van je hals over kop op die jongen te storten alsof dat het enige is wat er toe doet.
Wellicht is dat al voldoende om je familie te laten zien dat dit wel goed kan gaan..
Maar en dit is echt een grote maar, het klinkt alsof jullie na dat ene serieuze gesprek verder niet zoveel meer gesproken hebben. Hoe kan hij serieus zijn over jou komen halen als jullie elkaar nog niet eens gezien hebben? Hoe kun jij zo afwachten op actie van zijn kant of twijfelen over wat jij al dan niet moet doen om dit niet te verpesten als dit zo goed zit en jullie samen aan een toekomst willen werken? Waar werken jullie nu aan samen? Praten jullie überhaupt wel?
Mijn ex en ik praten wel, maar dat contact is minimaal. Ik probeer dat zelf een beetje in toom te houden, omdat ik niet wanhopig wil gaan doen tegenover hem of op dingen wil gaan hopen die misschien niet gebeuren. Ik stuur hem daarom ook geen hartjes, terwijl hij die wel naar mij toe stuurt, dus ik houd mezelf gewoon een beetje in ter bescherming. En toen ik vertelde dat mijn hond overleden was wilde hij wel bellen of mocht ik langskomen voor een knuffel, maarja dat durfde ik niet want dan hoor je zijn stem weer en langskomen wilde ik ook niet want dat was het toch ik weer die de eerste stap zette.
De stomme kleuterredenen dat het uit ging: Hij had het gevoel dat hij niet goed genoeg voor me was, of ik had sommige issues met bijvoorbeeld zijn thuissituatie waar ik moeite mee had en hij me ook niet goed kon helpen om aan te passen. Of dat mijn ouders nee zeiden op het feit dat hij mocht komen slapen (ik was toen al 18) en ik wilden mijn ouders hun regels respecteren en moest hem daarom afzeggen. Op een gegeven moment werd dat afzeggen steeds vaker en hij begon in een dipje te raken, had me nodig, maar ik was er niet voor hem en hij heeft toen het uitgemaakt in maart omdat hij iedere keer teleurgesteld was dat we niet mochten afspreken en om mij en zichzelf te beschermen tegen het dipje wat er daarna kwam.
En het lullige is ook, ik kon tegen hem zeggen als ik een weekje vrij was: Oh dan kunnen we wel 3x afspreken ofzo. En dan had ik dat beloofd, dat wilde ik ook graag. Dan kwam ik thuis bij mijn ouders en mijn mama ging dat vragen: weet je het zeker? Je moet ook leren en 3x is wel heel veel in een week en bijna ruzie daarover. Dus om mijn mama tevreden te houden had ik hem dan afgezegt en werd 3x soms zelfs 0x. En hij wist dat het door mijn moeder kwam en ik nam haar altijd in bescherming met het feit dat ik het was die niet wilde afspreken, maar het was typisch dat ik altijd afzei nadat ik met mijn moeder had gepraat.
Liefdesproblemen
Hij wilt graag wachten tot zijn leven wat verder op orde is, dat hij zich kan focussen op school en zijn kamer zoeken en dat hij mij wat meer te bieden heeft mochten we weer samen komen. Maar het probleem is,is dat ik al verder ben en hem al veel meer te bieden heeft dan hij mij. Dus zit ik eigenlijk op hem te wachten tot hij er klaar voor is. En dat wachten is enorm vervelend, want eigenlijk wil ik niet wanhopig doen door eeuwig op hem te wachten en als ik dat wel doe heb je ook een kans dat hij bijvoorbeeld iemand anders vind (ook al zegt ie dat die kans er niet is die is er altijd) en heb ik voor niks gewacht.quote:
Als je al op jezelf woont, waarom zou je dan moeten wachten tot hij een eigen huis heeft?
Los van of je weer met hem iets moet beginnen of niet, snap ik niet waarom hij wil wachten, of waarom jij dat een beter idee lijkt te vinden dan nu meteen weer bij elkaar komen.
Liefdesproblemen
Lekker jaren wachten op iets wat nooit wat gaat worden. Verstandig.quote:
[..]
Hij wilt graag wachten tot zijn leven wat verder op orde is, dat hij zich kan focussen op school en zijn kamer zoeken en dat hij mij wat meer te bieden heeft mochten we weer samen komen. Maar het probleem is,is dat ik al verder ben en hem al veel meer te bieden heeft dan hij mij. Dus zit ik eigenlijk op hem te wachten tot hij er klaar voor is. En dat wachten is enorm vervelend, want eigenlijk wil ik niet wanhopig doen door eeuwig op hem te wachten en als ik dat wel doe heb je ook een kans dat hij bijvoorbeeld iemand anders vind (ook al zegt ie dat die kans er niet is die is er altijd) en heb ik voor niks gewacht.
It's my life, it's now or never, I ain't gonna live forever.
-
Headstrong to take on anyone.
-
Headstrong to take on anyone.
Tja met dat wachten schiet je echt niks op en verspil je inderdaad een hoop tijd (nog los er van of je het überhaupt moet proberen) en dat terwijl je nu al twijfelt of het wel gaat werken. Als je het nog eens wil proberen doe het dan nu. En stop naar je ouders te luisteren, je bent volwassen en je woont op jezelf, je mag zelf bepalen hoe vaak je je vriend wil zien.quote:
[..]
Hij wilt graag wachten tot zijn leven wat verder op orde is, dat hij zich kan focussen op school en zijn kamer zoeken en dat hij mij wat meer te bieden heeft mochten we weer samen komen. Maar het probleem is,is dat ik al verder ben en hem al veel meer te bieden heeft dan hij mij. Dus zit ik eigenlijk op hem te wachten tot hij er klaar voor is. En dat wachten is enorm vervelend, want eigenlijk wil ik niet wanhopig doen door eeuwig op hem te wachten en als ik dat wel doe heb je ook een kans dat hij bijvoorbeeld iemand anders vind (ook al zegt ie dat die kans er niet is die is er altijd) en heb ik voor niks gewacht.
Klinkt alsof jullie allebei niet echt voor elkaar gaan.
Dat hij niet bij jullie mag slapen a la. Het huis van je ouders dus hun regels gelden, maar dat je in een vrije week je ook nog eens laat vertellen wie je wel en niet kan zien...
En als hij na de 5e keer 'nee' nog steeds teleurgesteld is als een 6e 'nee' volgt zou hij eens wat aan zijn expectation management moeten doen.
Dat hij niet bij jullie mag slapen a la. Het huis van je ouders dus hun regels gelden, maar dat je in een vrije week je ook nog eens laat vertellen wie je wel en niet kan zien...
En als hij na de 5e keer 'nee' nog steeds teleurgesteld is als een 6e 'nee' volgt zou hij eens wat aan zijn expectation management moeten doen.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Snap niet waarom sommigen zich zo doodstaren op 1 persoon eigenlijk...
Al 5x uitgegaan in zo'n korte tijd om niks. Vent die niet eens op eigen benen staat op die leeftijd...
Pareltje weer hoor.
Al 5x uitgegaan in zo'n korte tijd om niks. Vent die niet eens op eigen benen staat op die leeftijd...
Pareltje weer hoor.
* Je mag wel een iets normalere toon aanslaan. Realiseer je goed dat dit slechts jouw mening is.
Ze is nog maar 18. Mogelijk ook een 1e vriendje.quote:
Snap niet waarom sommigen zich zo doodstaren op 1 persoon eigenlijk...
Als het dan uitgaat heb je het gevoel dat de wereld vergaat en dat je nooooooooit meer zo'n liefde tegen zal komen.
Over 10 jaar lacht ze om zichzelf.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Fijn dat het samenwonen met je zus gaat, maar is het wel echt op jezelf als in dat je gewoon je hele huishouden draaiende houdt enzo? Je eigen was, boodschappen, koken, huur en g/w/e delen, etc. Zeg maar geen light versie verlenging van hotel mama. Sowieso wel een mooie tussenstap om je zelfstandigheid te ontwikkelen hoor, daar niet van.quote:
[..]
Echt super lief voor je reactie, hier heb ik echt iets aan! Alleen woon ik al wel op mezelf bij mijn zus. En mijn zus is enorm chill want die geeft me alle vrijheid die ik nodig heb. Alleen in het weekend kom ik naar huis bij mijn ouders omdat ik daar werk. Mijn ex woonde in de stad waar ik naar de middelbare school ging, dus we woonden dicht bij elkaar. Maar zelf woon ik nu dichter bij Leiden omdat ik daar studeer en mijn ex is dus op zoek naar een kamer in Breda, omdat hij daar studeert. Dus de afstand tussen ons wordt alleen maar groter. Nu is het een voordeel dat ik een auto heb gekocht dus ik niet afhankelijk ben van het openbaar vervoer om ergens te komen.
Maar dat is dus best wel een verandering voor je als je verder weg gaat verhuizen naar een plek waar je in eerste instantie alleen hem kent.. Dan is het wel handig dat je een auto hebt, om voordat je zo een grote stap neemt wel weer eerst met elkaar gaat kijken hoe het gaat. Let wel goed op je grenzen, want en studeren in Leiden, weekenden werken en bij ouders inwonen en op en neer naar Breda rijden for luv kunnen wel een behoorlijk zware belasting zijn.
Is hij doordeweeks welkom in Breda bij je zus, als je daar wel alle vrijheid hebt? Als hij ov heeft, kun je daar wat meer balans in zoeken zeg maar..
Je wil niet wanhopig doen, maar stiekem ben je dat wel om het nu wel goed te laten verlopen? Geen hartjes sturen is denk ik niet de meest optimale bescherming voor jezelf..quote:Mijn ex en ik praten wel, maar dat contact is minimaal. Ik probeer dat zelf een beetje in toom te houden, omdat ik niet wanhopig wil gaan doen tegenover hem of op dingen wil gaan hopen die misschien niet gebeuren. Ik stuur hem daarom ook geen hartjes, terwijl hij die wel naar mij toe stuurt, dus ik houd mezelf gewoon een beetje in ter bescherming. En toen ik vertelde dat mijn hond overleden was wilde hij wel bellen of mocht ik langskomen voor een knuffel, maarja dat durfde ik niet want dan hoor je zijn stem weer en langskomen wilde ik ook niet want dat was het toch ik weer die de eerste stap zette.
Daarnaast is het ook een beetje apart dat je hem aan één kant de liefde van je leven wil noemen, overweegt om een flink eind te gaan verhuizen naar hem en als hij dan aanbiedt er voor je te willen zijn, iets waar je best behoefte aan hebt, dan wijs je hem af? Wat voor boodschap geef je die knul dan ook? Hij voelt zich niet goed genoeg, hij wil je bijstaan in je verdriet en jij wil dat ook wel, maar niet als jij zelf de moeite moet gaan nemen om zijn kant op te gaan. Que?
Wat had hij dan moeten doen? Lessen moeten skippen, de trein moeten pakken en dan een middagje op en neer om jou te troosten, waarna hij weer terug op de trein moet omdat hij niet welkom is om te blijven slapen?
Bij stomme kleuterredenen denk ik meer aan andere dingen, zoals futiliteiten over een lelijk topje, een verkeerd geïnterpreteerde blik, niet de juiste oorbellen gekocht als kadootje in net die kleur twee tinten naast je favo. Ofzo.quote:De stomme kleuterredenen dat het uit ging: Hij had het gevoel dat hij niet goed genoeg voor me was, of ik had sommige issues met bijvoorbeeld zijn thuissituatie waar ik moeite mee had en hij me ook niet goed kon helpen om aan te passen. Of dat mijn ouders nee zeiden op het feit dat hij mocht komen slapen (ik was toen al 18) en ik wilden mijn ouders hun regels respecteren en moest hem daarom afzeggen. Op een gegeven moment werd dat afzeggen steeds vaker en hij begon in een dipje te raken, had me nodig, maar ik was er niet voor hem en hij heeft toen het uitgemaakt in maart omdat hij iedere keer teleurgesteld was dat we niet mochten afspreken en om mij en zichzelf te beschermen tegen het dipje wat er daarna kwam.
Zijn het niet juist hele wezenlijke issues?
Het lijkt me best begrijpelijk dat hij (en jij) teleurgesteld zijn dat je niet af kan spreken.
Voor je gaat verhuizen zou ik eerst maar eens kijken of je samen op zijn kamer niet enigszins vergelijkbare problemen hebt, als hij opgegroeid is in bepaalde situatie kan dat vormend zijn. Daarnaast kunnen jullie beide wat overgevoelig reageren cq zijn, omdat het jullie beide wel echt geraakt heeft en jullie nu eigenlijk hopen dat het automagisch verdwijnt als jullie maar kunnen samenzijn zonder inmenging van de families. Dat is zonder het vooraf ook maar enigszins te durven toetsen aan de praktijk, wel echt enorme wishful thinking die hoe begrijpelijk ook, nou niet echt getuigt van constructiviteit zeg maar.
Nou ja, het is ook niet alsof je ma geen enkel punt heeft, toch? Je zou hier ook een stukje volwassenheid kunnen tonen door een goede planning te maken. Als jij kan aantonen naar je ma dat je voldoende tijd inbouwt voor je studie, dan heeft ze minder argumenten toch? Je vriend studeert zelf, dus die snapt hopelijk ook wel dat je daar ook tijd voor vrij moet maken. Heeft hij niet liever ook één goed samenzijn dat wel doorgaat dan de belofte van drie twijfelachtige dingen die vrijwel nooit doorgaan?quote:En het lullige is ook, ik kon tegen hem zeggen als ik een weekje vrij was: Oh dan kunnen we wel 3x afspreken ofzo. En dan had ik dat beloofd, dat wilde ik ook graag. Dan kwam ik thuis bij mijn ouders en mijn mama ging dat vragen: weet je het zeker? Je moet ook leren en 3x is wel heel veel in een week en bijna ruzie daarover. Dus om mijn mama tevreden te houden had ik hem dan afgezegt en werd 3x soms zelfs 0x. En hij wist dat het door mijn moeder kwam en ik nam haar altijd in bescherming met het feit dat ik het was die niet wilde afspreken, maar het was typisch dat ik altijd afzei nadat ik met mijn moeder had gepraat.
En als bonus voel jij je misschien ook meer beschermt in die zin dat je alle partijen balanceert, opvolging kan geven aan je beloftes en niet alles op je vriend inzet enzo. Lijkt me ook beter voor je zelf aanvoelen.
Wat zijn je plannen om af te gaan spreken met hem deze zomer?
|
|
