[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

Tnx Samzz

In mijn recente diagnosetraject voor ASS is me duidelijk geworden dat de dood van mijn vader in '99 PTSS heeft opgeleverd. Dankzij EMDR opgelost (in 2011/2012), ook al wist ik toen niet dat het om PTSS ging.

Heb ik toch ruim tien jaar mee rondgelopen.

Ruim tien jaar lang had ik last van nachtmerries, herbelevingen angstaanvallen die getriggered werden door herinneringen en gerelateerde zaken. Was best heftig, eigenlijk.

Ik postte eerder veel in het depressie en angst topic, maar nu mijn depressie is opgeklaard en mijn angsten minder worden merk ik dat mijn psychische klachten vooral door de ptss komen.

Kort samengevat heb ik een lastige jeugd gehad, mijn ouders waren niet in staat om de opvoeding goed te doen wat resulteerde in langdurige verwaarlozing en mishandeling. Bij mij gaan de herbelevingen op emotie ipv op gebeurtenis, alsin ik beleef niet een herinnering opnieuw maar wel de emoties die ik in bepaalde situaties voelde.

Ik zit hiervoor sinds vorig jaar september in therapie en heb al wat stappen gemaakt. Zo schrik ik me niet meer steeds lam als iemand me onverwacht aanraakt. Maar ook zijn mijn emoties minder heftig als iemand een gevoelig punt triggert.

Waar ik nog best mee worstel is met sociaal contact. Ik vind het heel moeilijk om om te gaan met onrechtvaardigheid, zeker als dat om mensen gaat binnen mijn vriendenkring.

Ook vind ik het lastig om mensen dichtbij te laten komen, een stukje in mij voelt een soort intense walging van mensen, terwijl een ander stukje het juist heel leuk vind om contact te maken en ik ook echt wel graag onder de mensen ben. Het is er allebei tegelijk, en ik ben er nog niet helemaal achter wat er achter die walging zit. Gaat nog wel komen. Ik heb een fijne psycholoog die me echt goed helpt om van de gefragmenteerde puinzooi die ik was weer een geheel te maken.

Welkom in het topic mevrouw, ik zie dat niemand gereageerd heeft, ik ook niet, dat zal wel komen omdat we de hele dag door gespannen en gestresst zijn

Dit is de leven hoor, wat een schijtdag

Misschien donderdag eens inhoudelijk reageren, als ik therapie heb gehad

quote:

Op maandag 20 augustus 2018 17:28 schreef Marsenal het volgende:
Welkom in het topic mevrouw, ik zie dat niemand gereageerd heeft, ik ook niet, dat zal wel komen omdat we de hele dag door gespannen en gestresst zijn

Dit is de leven hoor, wat een schijtdag

Misschien donderdag eens inhoudelijk reageren, als ik therapie heb gehad

Hoe is het Marsenal?

Welkom hier Mevrouw_voor_jou en fijn dat je zo'n goede psycholoog hebt en al wat stappen hebt kunnen maken.

Mijn wereld staat weer op zijn kop
Ik ben altijd behandeld voor depressie/persoonlijkheidsstoornis met daarnaast PTSS. Maar toch val ik steeds terug. Vanochtend bij nieuwe instantie gesprek gehad bij diagnostiek centrum en zij denken dat er dus nóg een laag onder zit. Dat mijn PTSS geen gewone is, maar en complexe. En dat het gedrag van de PS dus ook eigenlijk alleen maar symptoom is.

Het blijkt ook dat ik altijd maar 2 "onderwerpen" onder mijn PTSS geschaard heb (pesten/misbruik) maar dat de gebeurtenissen thuis ook traumatisch waren en er ook onder vallen. En het dus allemaal veel ingewikkelder ligt

Nu dus extra onderzoek naar C-PTSS (interview, testen, levensverhaal updaten en al mn trauma's op rijtje zetten, ook van thuissituatie dus).
En dan dus waarschijnlijk een intensieve traumabehandeling

Inmiddels zijn we 13 jaar verder sinds ik voor het eerst hulp zocht voor mijn PTSS/depressie. Zou ik dan nu eindelijk wel bij de juiste laag zijn?

Volgende week donderdag heb ik mijn eerste deel van het onderzoek C-PTSS. Dit is een interview waarvoor ik dus dat levensverhaal moet updaten en een traumalijst moet maken. Met die laatste ben ik de afgelopen dagen begonnen. Ik zit inmiddels al op meer dan 25 gebeurtenissen, en dat zijn vaak nog alleen de "overkoepelende" gebeurtenissen die ik benoem, en niet daar nog weer alle losse gebeurtenissen van ( bijvoorbeeld "misbruik periode X" is 1 ding, terwijl dat uit meerdere situaties bestond). Ik ben nu maar even gestopt omdat het wel erg confronterend werd om allemaal zo onder elkaar te zien staan

Maar omdat ik tijdens veel gebeurtenissen ben gaan dissociëren heb ik bij veel gebeurtenissen op zich niet de "echte" emoties. Maar nu ik er zo mee bezig ben gaat alle spanning wel in mijn lichaam zitten. Ik loop sindskort ook bij een haptonoom, maar het lijkt echt net alsof ik blokken beton in mijn lichaam heb. Ik kon/kan amper lopen meer door alle spanning in mijn lichaam en had/heb overal pijn. Hebben jullie ook zoveel last van lichamelijke klachten door de (C-)PTSS?
Later in september/oktober heb ik nog 2 andere afspraken.

Hestia wat heftig zeg!

Wat is C-PTSS?

Ik ga na mijn vakantie even wat uitgebreider reageren en ook een update geven.

Ik ga iig aan EMDR beginnen

Oeps had je eerdere bericht nog niet gelezen

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 11:12 schreef mascara-klodder het volgende:
Hestia wat heftig zeg!

Wat is C-PTSS?

Ik ga na mijn vakantie even wat uitgebreider reageren en ook een update geven.

Ik ga iig aan EMDR beginnen

Dankje
Het verschil met een gewone PTSS is:

-Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
-In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
-De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

Fijne vakantie, hopelijk kun je er een beetje van genieten. En goed dat je met EMDR kunt beginnen

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:28 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankje
Het verschil met een gewone PTSS is:

-Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
-In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
-De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

Dit is geen correcte informatie hoor.

Sterkte met je behandeling Hestia. Ik vind het vervelend voor je dat het zo gelopen is.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dit is geen correcte informatie hoor.

Sterkte met je behandeling Hestia. Ik vind het vervelend voor je dat het zo gelopen is.

Huh wat klopt er niet dan? Ik heb dit uit deze blog overgenomen, maar die vrouw van het onderzoek noemde deze dingen o.a. ook als verschil.
Dankje

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 22:08 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Huh wat klopt er niet dan? Ik heb dit uit deze blog overgenomen, maar die vrouw van het onderzoek noemde deze dingen o.a. ook als verschil.
Dankje

Nou ja niet correct is misschien ook wat kort door de bocht. Sorry ik ben moe en ik vind dit eigenlijk een ingewikkeld topic. Maar het geeft alleen wat weer de opbouw van cptss. Terwijl het qua symptomen ook behoorlijk verschil maakt.

Pfoe... Heftig weekje deze week.

Afgelopen week gebeurde er iets dat een stuk oud zeer triggerde en waar ik steeds verder in vastdraaide.

Kort samengevat is een goeie kennis van mij in de afgelopen maanden helemaal afgegleden richting alcoholisme, en afgelopen week heb ik dat even in zijn volledige lelijkheid mogen zien. Onbewust legde dat direct een link naar mijn moeder die heel mijn leven alcohol en gokproblemen heeft en dat triggerde een heleboel oud zeer. Bij mij zijn herbelevingen nooit heel concreet, maar de emoties van toen komen heel intens naarboven.

Gisteren liep ik helemaal vast toen bij m'n vrijwilligerswerk een nieuwe collega die haar plekje aan het veroveren is daarmee bij mij alle knopjes tegelijk indrukte.

Wat goed ging is dat ik m'n leidinggevende heb verteld dat ik volliep en kon vragen om een losse klus die ik tot 't einde kon doen. Die pikte dat meteen fijn op.

Vandaag prikte de therapeut er meteen doorheen en hielp me het stukje trauma dat opspeelde richting verwerking te duwen. En nu voel ik me vooral echt even intens verdrietig en emotioneel beurs.

Maar hopelijk dat dit stukje hierna niet meer zo heftig is. Nu tijd voor thee en m'n fluffy roze dekentje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 02-10-2018 20:13:11 ]

Hoi allemaal,

Ik ben echt helemaal nieuw hier, maar ik ben hier beland toen ik op PTSS zocht. Omdat ik na lange tijd graag wilde weten hoe lotgenoten ermee omgaan. Ik ken jullie niet, maar wil jullie zo erg bedanken voor het delen van jullie verhalen. Het maakt dat ik nu ook steeds eerlijker durf te zijn naar mezelf en te accepteren dat ik nu eenmaal PTSS heb en daarmee moet dealen. Dat is zo'n enorme stap, nogmaals bedankt.

Wat ik mij verder afvroeg is wat voor medicatie jullie krijgen, als dat al zo is. Ik kan niet functioneren zonder.. Ik heb er best wat, waaronder benzodiazepines, antipsychotica en slaapmedicatie.. Ik ben er nogal afhankelijk van, plus blow ik ook nog wel wat. Ik lees overal dat het juist niet goed is om zulke medicatie te krijgen (en om te blowen waarschijnlijk, maar het maakt mij iets rustiger) als je PTSS hebt. Hoe zit dat dus bij jullie?

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 00:24 schreef Josoca het volgende:
Hoi allemaal,

Ik ben echt helemaal nieuw hier, maar ik ben hier beland toen ik op PTSS zocht. Omdat ik na lange tijd graag wilde weten hoe lotgenoten ermee omgaan. Ik ken jullie niet, maar wil jullie zo erg bedanken voor het delen van jullie verhalen. Het maakt dat ik nu ook steeds eerlijker durf te zijn naar mezelf en te accepteren dat ik nu eenmaal PTSS heb en daarmee moet dealen. Dat is zo'n enorme stap, nogmaals bedankt.

Wat ik mij verder afvroeg is wat voor medicatie jullie krijgen, als dat al zo is. Ik kan niet functioneren zonder.. Ik heb er best wat, waaronder benzodiazepines, antipsychotica en slaapmedicatie.. Ik ben er nogal afhankelijk van, plus blow ik ook nog wel wat. Ik lees overal dat het juist niet goed is om zulke medicatie te krijgen (en om te blowen waarschijnlijk, maar het maakt mij iets rustiger) als je PTSS hebt. Hoe zit dat dus bij jullie?

Het is best een grote stap om te erkennen dat je ptss hebt. Goed bezig! Wordt je behandeld voor je trauma?

Zelf gebruik ik een lage dosis antidepressiva en af en toe oxazepam op de hele moeilijke momenten. Maar dat gebeurt steeds minder. Verder helpt mijn therapie veel om het allemaal tot rust te brengen.

Ik heb een complex trauma, dat betekent voor mij dat er niet 1 traumatische situatie is geweest maar heel veel, en mijn herbeleving voor ziet op emoties in plaats van specifieke herinneringen. Bij de therapie worden bepaalde types herinneringen herprogrammeerd, waardoor de verwerking op gang kan komen. Het is super heftig en intens maar het helpt wel goed.

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 12:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het is best een grote stap om te erkennen dat je ptss hebt. Goed bezig! Wordt je behandeld voor je trauma?

Zelf gebruik ik een lage dosis antidepressiva en af en toe oxazepam op de hele moeilijke momenten. Maar dat gebeurt steeds minder. Verder helpt mijn therapie veel om het allemaal tot rust te brengen.

Ik heb een complex trauma, dat betekent voor mij dat er niet 1 traumatische situatie is geweest maar heel veel, en mijn herbeleving voor ziet op emoties in plaats van specifieke herinneringen. Bij de therapie worden bepaalde types herinneringen herprogrammeerd, waardoor de verwerking op gang kan komen. Het is super heftig en intens maar het helpt wel goed.

Bedankt voor je reactie en super knap van je dat je daar al zo hard mee bezig bent! Ik denk dat ik dan ook de complexere variant hebt, hoewel dat mij niet expliciet gezegd is. Ik heb niet alleen veel last van angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. De triggers zitten bij mij ook bij emoties (of emoties die er niet zijn/niet voelbaar). Ik krijg sinds juni intensieve behandeling voor mijn trauma's. Ik vind het heel zwaar en heb het idee dat er juist steeds meer naar boven komt, maar misschien is dat wel een proces..

Ik kom even spieken op dit forum. Ook ik heb complexe ptss, heb hiervoor jarenlang diverse soorten medicatie gehad, zowel antidepressiva als antipsychotica, even uit mijn hoofd: amitriptyline, mirtazipine, oxazepam als slaapmiddel, seroquel, en meerdere die ik zo even niet weet. Het leek bij mij nooit echt te helpen, ik had vooral last van de bijwerkingen. Qua therapie heb ik emdr gehad, dat heeft iets geholpen maar vond ik ook te confronterend. Ik heb psychologische ondersteuning gehad middels gesprekken en haptonomie. Dat laatste hielp bijzonder goed om mijn grenzen te ontdekken en bij mijn gevoel te komen, maar uiteindelijk werd ik daar zo door overspoeld dat het in mijn geval leidde tot een zm poging. Niet iets wat ik zou aanraden dus zonder de juiste begeleiding ernaast

Na mijn laatste zwangerschap vier maanden geleden ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan omdat de klachten weer erger werden. Ik deed op dat moment niets (meer) aan de klachten en ben het verschuldigd richting mijn dochters om alles uit het leven te halen, in plaats van te accepteren dat ik het leven gewoon meestal niet zo leuk (meer) vind. Uiteindelijk is geconstateerd dat ik ook kamp met een dysthyme stoornis en heb ik nu AD gekregen in de vorm van SSRI, escitalopram. Ik merk dat ik iets meer rust heb ik mijn hoofd nu ik dit slik, maar het is helaas niet het wondermiddel waar ik op hoopte

Ik heb mij in laten schrijven bij Max Ernst. Voorheen liep ik bij Dimence maar dat is wat lastig daar mijn vader daar werkzaam is. En die is kinda part of the problem, onder andere. Op dit moment sta ik nog op de wachtlijst, die is vrij lang, maar ik twijfel ook of ik het door wil zetten. Ik wacht de intake even af om te kijken wat ze mij kunnen bieden, maar eigenlijk sta ik helemaal niet te springen om psychologische ondersteuning. Ik vind het knap dat jij zo'n intensief traject bent aangegaan Josoca, respect voor jou! Bij mijzelf merk ik vooral angst voor het wat het teweeg brengt, ik ben een enorme opkropper en lach en wuif zaken meestal weg. Dat is enerzijds mijn valkuil, maar anderzijds ook mijn kracht zolang het mij lukt om zo door te gaan. Ik heb zelf de hoop dat ik voldoende gebaat ga zijn bij permanente medicatie en ik op die manier niet hoef te wroeten in wat is gebeurd en hoef te treuren om wat is geweest en had kunnen zijn.

Wel vind ik het heel mooi om te lezen hoe anderen gebaat kunnen zijn bij juist wel psychologische ondersteuning, zoals Mevrouw voor Jou. Ik hoop dat het jullie rust brengt en zorgt dat de pijn draaglijk wordt gemaakt, want volledig wegnemen zal in de meeste gevallen helaas niet mogelijk zijn.

Sterke voor jullie allen!

quote:

Op maandag 8 oktober 2018 22:15 schreef Josoca het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie en super knap van je dat je daar al zo hard mee bezig bent! Ik denk dat ik dan ook de complexere variant hebt, hoewel dat mij niet expliciet gezegd is. Ik heb niet alleen veel last van angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. De triggers zitten bij mij ook bij emoties (of emoties die er niet zijn/niet voelbaar). Ik krijg sinds juni intensieve behandeling voor mijn trauma's. Ik vind het heel zwaar en heb het idee dat er juist steeds meer naar boven komt, maar misschien is dat wel een proces..

Bij mij zijn de triggers ook vaak oude emoties. En dat is heftig.
Ik heb een periode gehad dat situaties zo heftig konden voelen dat ik soort van 'uit' ging. Dan was ik er nog wel maar buiten mezelf, en voelde ik me meer een toeschouwer dan echt aanwezig. Dat is een manier van je psyche om je te beschermen als iets teveel wordt en dat neemt vanzelf af wanneer je steviger staat.

Dat het nu eerst zwaarder wordt hoort er ook bij denk ik. Zelf had ik dit ook, er kwam zoveel oud zeer naar boven en het verwerken ervan vond ik heel zwaar. Maar ik kan wel zeggen dat onderaan de streep het echt helpt.

Ik hoop dat het jou ook zo gaat helpen.

quote:

Op woensdag 10 oktober 2018 14:01 schreef Schanu het volgende:
Ik kom even spieken op dit forum. Ook ik heb complexe ptss, heb hiervoor jarenlang diverse soorten medicatie gehad, zowel antidepressiva als antipsychotica, even uit mijn hoofd: amitriptyline, mirtazipine, oxazepam als slaapmiddel, seroquel, en meerdere die ik zo even niet weet. Het leek bij mij nooit echt te helpen, ik had vooral last van de bijwerkingen. Qua therapie heb ik emdr gehad, dat heeft iets geholpen maar vond ik ook te confronterend. Ik heb psychologische ondersteuning gehad middels gesprekken en haptonomie. Dat laatste hielp bijzonder goed om mijn grenzen te ontdekken en bij mijn gevoel te komen, maar uiteindelijk werd ik daar zo door overspoeld dat het in mijn geval leidde tot een zm poging. Niet iets wat ik zou aanraden dus zonder de juiste begeleiding ernaast

Ik heb zelf een tijd haptotherapie gedaan, en mij hielp het ook goed weer bij m'n gevoel te komen maar gebeurde hetzelfde als bij jou. Ik werd overspoeld en heb een behoorlijke tijd aan benzo's gezeten om overeind te blijven tot ik adequate hulp erbij kreeg.

quote:

Na mijn laatste zwangerschap vier maanden geleden ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan omdat de klachten weer erger werden. Ik deed op dat moment niets (meer) aan de klachten en ben het verschuldigd richting mijn dochters om alles uit het leven te halen, in plaats van te accepteren dat ik het leven gewoon meestal niet zo leuk (meer) vind. Uiteindelijk is geconstateerd dat ik ook kamp met een dysthyme stoornis en heb ik nu AD gekregen in de vorm van SSRI, escitalopram. Ik merk dat ik iets meer rust heb ik mijn hoofd nu ik dit slik, maar het is helaas niet het wondermiddel waar ik op hoopte

Ik gebruik ook escitalopram. Het ondersteunt me precies genoeg om de behandeling aan te kunnen. Toen ik het een maand of twee slikte had ik wel echt zo'n moment dat 't voelde of er een wolkendek opentrok.

quote:

Ik heb mij in laten schrijven bij Max Ernst. Voorheen liep ik bij Dimence maar dat is wat lastig daar mijn vader daar werkzaam is. En die is kinda part of the problem, onder andere. Op dit moment sta ik nog op de wachtlijst, die is vrij lang, maar ik twijfel ook of ik het door wil zetten. Ik wacht de intake even af om te kijken wat ze mij kunnen bieden, maar eigenlijk sta ik helemaal niet te springen om psychologische ondersteuning. Ik vind het knap dat jij zo'n intensief traject bent aangegaan Josoca, respect voor jou! Bij mijzelf merk ik vooral angst voor het wat het teweeg brengt, ik ben een enorme opkropper en lach en wuif zaken meestal weg. Dat is enerzijds mijn valkuil, maar anderzijds ook mijn kracht zolang het mij lukt om zo door te gaan. Ik heb zelf de hoop dat ik voldoende gebaat ga zijn bij permanente medicatie en ik op die manier niet hoef te wroeten in wat is gebeurd en hoef te treuren om wat is geweest en had kunnen zijn.

Wel vind ik het heel mooi om te lezen hoe anderen gebaat kunnen zijn bij juist wel psychologische ondersteuning, zoals Mevrouw voor Jou. Ik hoop dat het jullie rust brengt en zorgt dat de pijn draaglijk wordt gemaakt, want volledig wegnemen zal in de meeste gevallen helaas niet mogelijk zijn.

Sterke voor jullie allen!

De angst die je noemt heb ik heel sterk gehad. Ik was vooral bang dat ik het niet aan zou kunnen, de emoties te heftig zouden zijn en de herinneringen (waarvan ik er een hoop kwijt was) te intens en te pijnlijk.

Ik heb denk ik een maand of drie van wekelijkse gesprekken nodig gehad voor ik mijn psycholoog genoeg vertrouwde om haar iets te vertellen dat een heel klein beetje in de richting van de narigheid kwam. En als ik mijn psycholoog mag geloven is het echt heel normaal dat je daar heel veel tijd voor nodig hebt, en hoef je ook niet alles te vertellen om alsnog baat bij de behandeling te kunnen hebben.

Kort samengevat: hoewel ik het volkomen snap als je liever alleen met medicatie verdergaat, zou ik een behandeling door een psycholoog niet direct afserveren.

Bedankt voor je reactie Mevrouw voor jou!

Vervelend om te lezen dat de haptonomie bij jou ook zo'n extreme reactie opriep, echt een therapie waar je in bepaalde gevallen dus begeleiding bij moet krijgen om om te leren gaan met de gevolgen die het met zich meebrengt.

Fijn om te horen dat de escitalopram na twee maanden het gevoel gaf dat de wolken verdwenen. Ik slik het nu ongeveer 6 weken en merk wel iets verbetering, maar had gehoopt op meer. Ik vroeg mij al af of het te vroeg is om conclusies te trekken, en als ik het zo lees is dat het inderdaad misschien.

En je hebt gelijk, verwerking heeft heel veel tijd nodig en die moet je jezelf wel gunnen. Ook moet je er doorheen wil je dat het beter wordt, met als gevolg dat het eerst slechter zal moeten gaan. Ik merk echter dat ik steeds afhaak op dat moment, het lukt mij gewoon niet om door te zetten en ik vraag mij af of dat angst is en dus onmacht, of ergens onbewuste onwil omdat ik wel een beetje klaar ben met psychologen, psychiaters en crisisdiensten.

Ik ga bij de intake bij Max Ernst wel even kijken wat ze mij kunnen bieden, misschien kunnen ze met mij meedenken over een mogelijkheid tot psychische ondersteuning zonder dat ik er gelijk vol doorheen hoef. Dat we alleen het bovenste laagje water uit de emmer scheppen in plaats van deze meteen helemaal om te kiepen zeg maar. Ik vind nu, met twee hele jonge kinderen, in ieder geval niet het uitgelezen moment om dingen op te rakelen en te verwerken. Voor de toekomst hou ik die optie nog wel even open.

Ik dacht/had de hoop dat ik nu wel van de PTSS klachten af was, maar ik merk nu het weer kouder wordt en sneller donker dat bepaalde 'oude kwaaltjes' weer de kop op steken. (Incident was twee jaar geleden ook rond deze periode)
Ben nu dus echt geforceerd bezig met de oefeningen die ik destijds bij mijn behandeling ook kreeg zodat het niet weer de overhand neemt, maar ik baal wel dat sommige klachten weer terugkeren nu.

Twijfel ook een beetje of ik alweer aan de bel moet trekken bij de huisarts/POH omdat ik verder wel gewoon volledig functioneer en de klachten beperkt blijven bij het angstige gevoel in het donker en wat argwaan naar vreemden in de buurt.

Lastig Lastpost, maar ook herkenbaar. Ik merk dat ik ook kan reageren op omstandigheden waar ik verder geen invloed op heb (zoals seizoen inderdaad, dag/nacht, etc). Ik heb geaccepteerd dat dit er voor mij een beetje bijhoort, ik denk dat ik mijn hele leven zal kampen met de ups en downs die daarbij komen kijken. Maar juist door het te accepteren merk ik dat ik milder ben voor mijzelf en dat ik bepaalde emoties toesta om te voelen. Het mag er zijn. Er tegen vechten heb ik opgegeven omdat dat het enkel zwaarder maakte voor mij.

Het is heel persoonlijk en dus lastig om te reageren. Als jij het gevoel hebt dat het dieper/verder gaat dan jij aan kan, schroom dan niet om hulp in te schakelen. Je hoeft het niet alleen te doen, de hulp is er niet voor niets. Is dat voor jou (nog) een brug te ver omdat je je verder nog goed (genoeg) voelt, dan zou je kunnen proberen 'lief te zijn voor jezelf' en je angstige gevoel te accepteren. Dat kan soms al genoeg zijn om er wat meer rust in te vinden.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 12:14 schreef Lastpost het volgende:
Ik dacht/had de hoop dat ik nu wel van de PTSS klachten af was, maar ik merk nu het weer kouder wordt en sneller donker dat bepaalde 'oude kwaaltjes' weer de kop op steken. (Incident was twee jaar geleden ook rond deze periode)
Ben nu dus echt geforceerd bezig met de oefeningen die ik destijds bij mijn behandeling ook kreeg zodat het niet weer de overhand neemt, maar ik baal wel dat sommige klachten weer terugkeren nu.

Twijfel ook een beetje of ik alweer aan de bel moet trekken bij de huisarts/POH omdat ik verder wel gewoon volledig functioneer en de klachten beperkt blijven bij het angstige gevoel in het donker en wat argwaan naar vreemden in de buurt.

Het is de vraag hoeveel last jij ervaart en of je denkt dat je het zonder al teveel pijn zelf kunt oplossen.

Als je er ongelukkig van wordt, en het je niet lukt om er zelf gemakkelijker mee om te gaan dan zou ik zeker wat hulp vragen bij de huisarts/poh.

Sterkte ermee!

Ik ben zelf weer wat stappen aan het maken en ik ben mijn psycholoog dankbaar dat ze me elke keer helpt om de vooruitgang te zien.

Een paar weken geleden ben ik een stukje rond de relatie met mijn moeder gaan verwerken. Mijn moeder had behoorlijke psychische problemen waardoor ik als kind het grotendeels zelf heb moeten redden. Daarnaast heb ik een soort redderscomplex naar mensen die vergelijkbare problemen hebben, en dat gaat natuurlijk nooit goed en zorgt vrijwel altijd voor rotsituaties.

Na een rescripting sessie kwam er veel los, momenteel ook veel verdriet om wat ik heb gemist. Ik voel me er erg kwetsbaar door en ben erg schrikachtig. Dat werkt door in mijn sociale leven. Ik ben even niet naar mijn vrijwilligerswerk geweest omdat het teveel is.

Positief is dat toen ik afgelopen week me lam schrok van mijn fwb die langskwam (ik schrik soms van mensen ook al weet ik dat ze eraan komen) hij er superlief op reageerde. Hij heeft me wel honderd knuffels gegeven om me te helpen te ontspannen. Dat is zo enorm fijn en hoewel ik het lastig vond lukte het me uiteindelijk wel.

Het is vooral de angst dat de andere symptonen ook weer terug kunnen keren. Maandenlang totaal geen probleem gehad en weer volledig ontspannen buitenshuis en nu dus dit ineens.

Met alleen dit kan ik prima leven trouwens, maar het is dus vooral de angst dat het vermijdende gedrag er ook weer in kan sluipen en ik dan verval in oude patronen nu het juist zo goed gaat.

Denk dat ik het nog even aankijk, merk ik dat m'n gedrag en humeur ook weer in negatieve zin veranderd dan trek ik maar wéér aan de bel.

quote:

Op donderdag 1 november 2018 09:54 schreef Lastpost het volgende:
Het is vooral de angst dat de andere symptonen ook weer terug kunnen keren. Maandenlang totaal geen probleem gehad en weer volledig ontspannen buitenshuis en nu dus dit ineens.

Met alleen dit kan ik prima leven trouwens, maar het is dus vooral de angst dat het vermijdende gedrag er ook weer in kan sluipen en ik dan verval in oude patronen nu het juist zo goed gaat.

Denk dat ik het nog even aankijk, merk ik dat m'n gedrag en humeur ook weer in negatieve zin veranderd dan trek ik maar wéér aan de bel.

Ik begrijp wel dat je dan even schrikt en bang bent dat 't weer terugkomt.

Had je eerder ook zo goed in de gaten wanneer 't minder goed ging?

Volgens mij pak je het echt heel goed aan. Nu je het doorhebt doe je meteen je oefeningen, je praat erover en bepaalt alvast voor jezelf op welk punt je hulp gaat zoeken.

Hoe het gaat lopen weet je natuurlijk niet, maar met deze aanpak denk ik dat je alles binnen je mogelijkheid doet om je klachten beheersbaar te houden.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2018 14:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik postte eerder veel in het depressie en angst topic, maar nu mijn depressie is opgeklaard en mijn angsten minder worden merk ik dat mijn psychische klachten vooral door de ptss komen.

Kort samengevat heb ik een lastige jeugd gehad, mijn ouders waren niet in staat om de opvoeding goed te doen wat resulteerde in langdurige verwaarlozing en mishandeling. Bij mij gaan de herbelevingen op emotie ipv op gebeurtenis, alsin ik beleef niet een herinnering opnieuw maar wel de emoties die ik in bepaalde situaties voelde.

Ik zit hiervoor sinds vorig jaar september in therapie en heb al wat stappen gemaakt. Zo schrik ik me niet meer steeds lam als iemand me onverwacht aanraakt. Maar ook zijn mijn emoties minder heftig als iemand een gevoelig punt triggert.

Waar ik nog best mee worstel is met sociaal contact. Ik vind het heel moeilijk om om te gaan met onrechtvaardigheid, zeker als dat om mensen gaat binnen mijn vriendenkring.

Ook vind ik het lastig om mensen dichtbij te laten komen, een stukje in mij voelt een soort intense walging van mensen, terwijl een ander stukje het juist heel leuk vind om contact te maken en ik ook echt wel graag onder de mensen ben. Het is er allebei tegelijk, en ik ben er nog niet helemaal achter wat er achter die walging zit. Gaat nog wel komen. Ik heb een fijne psycholoog die me echt goed helpt om van de gefragmenteerde puinzooi die ik was weer een geheel te maken.

Wat fijn dat de hulp je zoveel oplevert
Verder lees ik een en al herkenning in jouw post, wat mij raakte

Ik had vandaag uitslag van mn onderzoek en C-PTSS is nu officieel vastgesteld ipv "gewone" PTSS. Dus opnieuw een traumaverwerkingsbehandeling doen. Ik heb zelf alleen ervaring met EMDR en gewone Exposure. Maar er zijn nog meer varianten zoals Narratieve Exposure en Rescripting. Zijn er hier mensen die zo'n andere vorm gedaan hebben?

Ik moet nu dus samen met mn hoofdbehandelaar gaan kijken wat ik dus wil gaan doen (kan ook een combinatie zijn), dus ga me maar in die andere vormen inlezen, maar ben ook benieuwd naar ervaringen. Mag ook via PM.

quote:

Op dinsdag 18 december 2018 17:14 schreef _Hestia_ het volgende:
Ik had vandaag uitslag van mn onderzoek en C-PTSS is nu officieel vastgesteld ipv "gewone" PTSS. Dus opnieuw een traumaverwerkingsbehandeling doen. Ik heb zelf alleen ervaring met EMDR en gewone Exposure. Maar er zijn nog meer varianten zoals Narratieve Exposure en Rescripting. Zijn er hier mensen die zo'n andere vorm gedaan hebben?

Ik moet nu dus samen met mn hoofdbehandelaar gaan kijken wat ik dus wil gaan doen (kan ook een combinatie zijn), dus ga me maar in die andere vormen inlezen, maar ben ook benieuwd naar ervaringen. Mag ook via PM.

Ik heb een paar keer rescripting gedaan. Ik zal proberen kort te omschrijven hoe het bij mij ging.

Het begon beide keren nadat ik was vastgelopen een situatie in het heden die emoties uit het verleden weer volledig deed herleven.

We begonnen met een ontspanningsoefening waarbij ik in gedachten naar een hele fijne plek ging. De psycholoog vroeg me die te omschrijven, wat ik deed, en daar raakte ik heel ontspannen van.

Vervolgens keken we naar de situatie die aan de hand was, en vroeg ze me om een herinnering uit het verleden op te graven die de sterke gevoelens bij de huidige situatie veroorzaakt.

Ze vroeg me de situatie te beschrijven, hoe alles eruitziet, wat er gebeurt en wat het allemaal met me doet. Op een manier herbeleefde ik het weer en dat was erg heftig. Daarna opnieuw, maar op de momenten dat er dingen gebeurden die voor mij traumatisch waren stapte de psycholoog in de situatie. Ze vroeg me wat ik nodig had op dat moment, en beschreef hoe ze me dat gaf.

Als het 'voorbij' was haalde ze me er heel rustig weer uit. Duurde ook altijd even. Maar het resultaat is dat ik nu een aantal sterkere herinneringen die anders lopen dat de originele herinneringen heb. Zo herinner ik me daadwerkelijk dat zij voor mij opkwam in een situatie.

Het resultaat is op twee vlakken iig. 1. Ik heb een minder nare herinnering. 2. Het bracht de verwerking op gang. Het heeft mij veel geholpen.

quote:

Op dinsdag 18 december 2018 18:29 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb een paar keer rescripting gedaan. Ik zal proberen kort te omschrijven hoe het bij mij ging.

Het begon beide keren nadat ik was vastgelopen een situatie in het heden die emoties uit het verleden weer volledig deed herleven.

We begonnen met een ontspanningsoefening waarbij ik in gedachten naar een hele fijne plek ging. De psycholoog vroeg me die te omschrijven, wat ik deed, en daar raakte ik heel ontspannen van.

Vervolgens keken we naar de situatie die aan de hand was, en vroeg ze me om een herinnering uit het verleden op te graven die de sterke gevoelens bij de huidige situatie veroorzaakt.

Ze vroeg me de situatie te beschrijven, hoe alles eruitziet, wat er gebeurt en wat het allemaal met me doet. Op een manier herbeleefde ik het weer en dat was erg heftig. Daarna opnieuw, maar op de momenten dat er dingen gebeurden die voor mij traumatisch waren stapte de psycholoog in de situatie. Ze vroeg me wat ik nodig had op dat moment, en beschreef hoe ze me dat gaf.

Als het 'voorbij' was haalde ze me er heel rustig weer uit. Duurde ook altijd even. Maar het resultaat is dat ik nu een aantal sterkere herinneringen die anders lopen dat de originele herinneringen heb. Zo herinner ik me daadwerkelijk dat zij voor mij opkwam in een situatie.

Het resultaat is op twee vlakken iig. 1. Ik heb een minder nare herinnering. 2. Het bracht de verwerking op gang. Het heeft mij veel geholpen.

Dankjewel voor je heldere uitleg! Fijn dat het voor jou zo goed geholpen heeft. Wat ik me nog afvraag: Is het dan altijd zo dat het gerescript wordt met dat de psycholoog in beeld komt en je geeft wat je nodig heeft, of kan zij zich dan ook "inleven" in een ander persoon.

Stel dat bij een gebeurtenis familielid A iets doet en familielid B niet voor jou opkomt/het laat gebeuren. Kun je het dan ook rescripten dat familielid B zorgt voor wat je nodig hebt op dat moment? Hoop dat je snapt wat ik bedoel.

quote:

Op vrijdag 21 december 2018 15:09 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankjewel voor je heldere uitleg! Fijn dat het voor jou zo goed geholpen heeft. Wat ik me nog afvraag: Is het dan altijd zo dat het gerescript wordt met dat de psycholoog in beeld komt en je geeft wat je nodig heeft, of kan zij zich dan ook "inleven" in een ander persoon.

Stel dat bij een gebeurtenis familielid A iets doet en familielid B niet voor jou opkomt/het laat gebeuren. Kun je het dan ook rescripten dat familielid B zorgt voor wat je nodig hebt op dat moment? Hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Ik weet niet of dat mogelijk is.
Bij mij is dat niet gebeurd. Ik had zelf trouwens wel soort van de leiding over hoe het verhaal liep. Alsin, de psycholoog was alleen zichzelf, het was mijn op herinneringen gebaseerde fantasie die bepaalde hoe anderen reageerden.

Zo kwam het voor dat zij in een situatie waar mij iets naars gebeurde er tussen ging staan en voor mij opkwam. Ik herbeleefde het vanuit mijn herinnering en omschreef haar wat er gebeurde, hoe de agressor reageerde naar mij, en op haar aanwezigheid, wat het met mij deed. En zij wist best goed aan te voelen hoe en wat zij kon doen om de narigheid te stoppen. Maar het was een interventie door haar. Niet dat bijvoorbeeld iemand eerst iets naars deed, dan ineens iets leuks. Dat niet.

In jouw voorbeeld zou zij als persoon c tegen a kunnen zeggen 'zeg, doe eens een normaal, laat.. met rust. En tegen b, vind je het normaal om daar niks mee te doen? En om dan de ik persoon in de herinnering te troosten, of even bij te staan.

Dankjewel voor je uitleg nog MvJ! Sorry dacht dat ik allang gereageerd had maar blijkbaar niet

Vanmiddag gesprek gehad en ze hadden me vanochtend ook in het team besproken. Ze denken dat die Narratieve Exposure Therapie (NET) het meest passend is voor me, ook naar aanleiding van een ander onderzoek. Mijn voorkeur ging daar zelf ook wel naar uit.

Voordelen zijn dan nl dat het een verbale therapie is en je er 1 verhaal van maakt ipv beeld voor beeld alles gaat bekijken zoals bij EMDR/Rescripting.

Er staat dus geen vaste tijdsduur voor, ligt eraan hoeveel gebeurtenissen je hebt. En dat zijn dus zowel negatieve als positieve gebeurtenissen, wat mij ook wel fijn lijkt. Dat je niet alleen maar met trauma's bezig bent maar een compleet verhaal maakt.

Er is wel een wachtlijst, maar ze kunnen niet zeggen hoe lang die is. Dus dat is nog even afwachten. Maar ik zit voorlopig nog in die ACT-groep, dus dat scheelt.

Iig wel fijn om nu iets meer duidelijkheid te hebben over het hoe en wat. Het is echt iets totaal nieuws voor me, maar dat is misschien ook wel juist goed omdat ik al zoveel gehad heb.

Hoe is het met jullie?
Na 3 maanden wachten werd ik net gebeld dat ik 26 april kennismakingsgesprek heb voor die Narratieve Exposure Therapie en dat ik dan vanaf woensdag 8 mei elke week op woensdagmiddag een sessie heb

Wel fijn om gewoon een vaste tijd te hebben. En niet net voor het weekend begint. Want uit ervaring weet ik dat traumatherapie een hoop los kan maken en dan is het makkelijker als je naar de instelling zelf kunt bellen evt op do/vr ipv dat je moeilijk moet doen via de HAP in het weekend. Nu ik echt een datum heb vind ik het wel weer spannend hoor. Hoop echt dat dit me weer verder op weg gaat helpen.

Over twee weken heb ik mijn laatste gesprek bij de psycholoog. Ze heeft mij enorm geholpen om het verleden tot rust te brengen en ik denk dat ik hetprima kan zonder hulp.

Ik heb vrijwel geen last meer van de ptss klachten. Het enige dat nog wel eens lastig is is de emotieregulatie maar dat lukt elke keer beter en mijn emoties zijn al lang niet meer zo intens als ze geweest zijn.

Fijn dat het zo goed gaat Mvj en dat je gaat afsluiten bij je psych

Ik ben ingestort. Ik heb niks en niemand meer. Ik moet breken met mijn moeder, omdat ze mijn vader maar niet los kan laten. Terwijl mijn vader mij geestelijk helemaal kapot heeft gemaakt. Ik ben hier non-stop aan het janken.

Niemand geloofde mij wat betreft mijn vader. Tenminste, degenen die mij serieus nemen, kennen hem niet. Daarom blijft het ook onzeker voor me of ik het niet gewoon zit te overdrijven, dat hij niks fout heeft gedaan en ik dus gewoon een lul ben.

Ik heb iemand een filmpje laten zien waar mijn vader opstaat. Ze heeft psychologie gestudeerd en kon uit de lichaamstaal van mijn vader helemaal aflezen dat mijn verhalen kloppen. Dat hij dominant is, dat hij heel erg bezig is met hoe hij op anderen overkomt (houdt wijnglas correct vast) en zelfs dat zijn zus die hem in eerste instantie helemaal lijkt te adoreren eigenlijk bang is voor hem.

Dus hetgene wat ik zeg, is dus niet verzonnen....

Ik heb geen vrienden, want ik kan ze niet toelaten omdat ik mij schaam. Mijn hele ontwikkeling is gestagneerd. Ik ben in alles vastgelopen. Al op mijn 17e ben ik op zoek naar hulp om hieruit te komen, maar het gevolg is dat ik in een negatieve spiraal terechtkwam. Iedereen zegt dat ik een leuke gast ben en dat ik mezelf moet accepteren. Maar ze dringen me wel een leventje op dat ik op de sociale werkplaats aan dagbesteding moet doen. Waarom komt het niemand op dat ik ook een rijk sociaal leven wil en alles gezien in het leven wil hebben?

Ik heb twee jarenlange intensieve behandelingen gehad, maar wel allebei met niet correcte diagnose. Ik had mij een paar jaar geleden op ADHD laten testen - wat ik volgens de eerdere behandelingen totaal niet had - en ik bleek inderdaad ADHD te hebben. Sindsdien begin ik erachter te komen wie ik nou eigenlijk ben. En dat het beeld wat andere mensen mij opdrongen hoe ze mij zien niet klopt.

Echter met ADHD + dit krijg ik niks van de grond. De maatschappelijke hulp die ik kreeg, leidde tot niks.

Ik volg nu groepstherapie, maar ik ben verliefd geworden op iemand wat zeer waarschijnlijk niet wederzijds is. Hoewel ik pik de signalen wel bij hem op. En wat mijn vader betreft kan ik aan hem zien dat hij hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Hij zocht eerst toenadering tot mij, maar nou reageert hij niet meer.

Mijn groepstherapie is afgelopen denk ik. Ik heb het opgebiecht aan mijn psych. Ik stelde voor dat er een gesprek komt met hem erbij, maar ik ga er al vanuit dat hij niet komt.

Ik heb ook PTTS in combinatie met borderline.
Ik heb last paniekaanvallen en van een stem in mijn hoofd, die stem is van een overleden ex vriendin die zelfmoord heeft gepleegd.
Zij geeft mij opdrachten die destructief zijn, dan moet je denken aan overdosis medicatie, automutilatie en springen van gebouwen en voor voertuigen.
Ik heb deze niet allemaal uitgevoerd anders zou ik dit niet meer tikken maar er zijn er wel wat uitgevoerd.
Ik slik medicatie, topimiraat citalopram Seroquel en zo nodig oxaxepam
De bedoeling is dat ik zo stabiel mogelijk leef, elke instabiliteit maken de stemmen erger, dat heb je niet altijd in de hand.
Een goed dag en nacht ritme en eetpatroon zijn belangrijk.
Mijn borderline verstoort dat soms, verslavingsgedrag wat ik al beter in de hand heb schopt soms de boel in de war.
Afspraken zijn er gemaakt dat er bij voldoende stabiliteit een emdr behandeling komt.
De stem is best zwaar ze is er elke dag elk uur

@PabstBlueRibbon, we zijn inmiddels bijna een half jaar verder, hoe gaat het nu met jou na je post van april?

Wat rot @Bottendaal dat je zoveel last van die stem hebt en dat ze zulke destructieve opdrachten heeft. Lijkt me idd goed dat je die afspraken hebt gemaakt, maar het is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan om je er ook echt aan te houden, helemaal in combi met je Borderline en verslavingsgedrag. Ik hoop voor je dat je snel wat stabieler bent en aan de EMDR kunt beginnen. Succes en sterkte!

Ik dacht dus dat ik vanaf mei al elke week een sessie NET zou krijgen, maar dat liep even anders. Ik ben wel begonnen bij de therapeute, maar de eerste maanden zijn we vooral druk bezig geweest met voorbereidingen op de therapie zelf. Dus een vertrouwensrelatie opbouwen, mn sociale netwerk in kaart brengen waar ik steun kan vragen, een signaleringsplan maken, meer informatie over de therapie krijgen, nachtmerrie-/herbelevingtraining etc.

Nu was ze 3 weken op vakantie, maar vandaag weer terug. En nu heeft ze het vertrouwen dat ik de therapie aan ga kunnen, dus vanaf volgende week gaan we echt inhoudelijk met de NET beginnen
Dus ik ben echt heel benieuwd hoe het dan gaat en of het me lukt om ook dan met zo'n intensieve traumabehandeling om stabiel te blijven. Maar ik heb me ook aangemeld voor een WRAP-cursus dus dat gaat daar hopelijk ook bij helpen.

Hier gaat het top De scherpe randen van mijn trauma’s zijn eraf en sta positief in het leven. Ik weet beter met mijn trauma’s om te gaan dan eerst en heb meer de regie over mijn leven gekregen.

Als quote voor anderen hier die mij persoonlijk enorm heeft geholpen is: Laat je energie niet stelen door negatieve mensen en ervaringen. Als je je energie laat stelen door hen, dan hebben zij die slechte mensen en ervaringen gewonnen. Laat deze gedachte ervoor zorgen dat jullie meer kracht om jullie trauma’s en alles te overwinnen. Want als je uit déze shit komt, ben je bijna onverslaanbaar omdat je dan met héél veel tegenslagen beter zult kunnen omgaan. Zo voel ik mij ook. Onverslaanbaar en alsof alles alleen maar beter kan gaan. Ben wel bewust dat er nog tegenslagen gaan komen, maar ik omarm ze.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kan niet meer doen dan knokken en je best doen. En geef never de hoop op. Ook niet als je een terugval hebt gehad. Na iedere terugval en weer opstaan leer je...Jullie zijn sterker dan jullie denken en hoop dat jullie net als ik erbovenop komen!
<3

Ik had trouwens cptss, dissociatieve stoornis en ook de diagnose autisme wat laatstgenoemde nog weleens een probleem vormt in dagelijks leven. Maar met alles kan ik inmiddels veel beter omgaan

@Medusa666 wat onwijs fijn om te lezen dat het bij jou zo top gaat, je er beter mee om kunt gaan en je weer regie over je leven ervaart. Lijkt me heel veel rust geven
En een erg mooie quote waar je het over hebt, maar wel makkelijker gezegd dan gedaan idd.

In mijn vorige post hierboven zou ik de week erna met de NET-therapie beginnen. Inmiddels zijn we een hele tijd verder en is er een heleboel gebeurd in de tussentijd.
In het begin van de therapie ging het nog wel goed, maar dat kwam omdat ik toen de situaties uit mn echt jonge jaren behandelde en daar wist ik niet alles meer zo gedetailleerd van als van de situaties waar ik ouder ben. Toen we meer richting die leeftijd gingen ( 8-9 jaar) werd de therapie opeens veel heftiger en kwam er veel meer los natuurlijk. Helaas kon ik hier toch nog niet constructief mee omgaan en ben ik in een hele grote destructieve valkuil getrapt om met die emoties om te gaan. Ben er wel vrij snel eerlijk over geweest en toen is besloten dat ik naast de NET ook de VERS-training zou gaan doen om dus wel te leren hoe ik er op een constructieve manier mee om kan gaan.

De NET zelf kon ik desondanks wel gewoon mee doorgaan, alleen kwam er vanaf de Kerstvakantie de klad in. Eerst kreeg ik zelf een ongeluk waardoor ik een paar keer niet kon, daarna viel mn therapeute en was ze 5 weken uitgeschakeld en toen we net weer waren begonnen kwam de Corona-crisis en kreeg mijn therapeute zelf ook Corona. Dus heb ik weer bijna 2 maanden geen face to face therapie gehad en alleen via beeldbellen gesprekjes over hoe het in het hier en nu ging. Maar NET via beeldbellen dat zag ik echt niet zitten, dus dat lag weer stil. Nu sinds 2 weken heb ik wel weer face to face therapie en hebben we het weer opgepakt. En de VERS-training is nu via Zoom. Maar al met al ben ik dus nog niet heel erg ver gekomen met de therapie al die tijd.

En ik blokkeer ook nog heel vaak tijdens een sessie, dat ik het wegdruk en niet bij mijn gevoel kom maar heel erg in mijn hoofd blijf zitten. Nu had ze daar van de week nadat het weer niet lekker ging een experiment voor bedacht toen de sessie bijna was afgelopen. Om beter bij mijn gevoel te kunnen komen moest ik dezelfde houding aannemen als de situatie waar we het over hadden. Dus in het geval van angst bijvoorbeeld mezelf klein maken op de stoel, benen optrekken, armen eromheen, hoofd ertussen. En door me zo weer meer in de situatie te verplaatsen van vroeger kwam het gevoel idd ook meer terug. Dus ook al voelt het misschien vreemd, nou kan ik dus tijdens een sessie bijvoorbeeld op de grond in foetushouding onder een dekentje gaan liggen als het over een verdrietige situatie gaat, of mezelf onder haar bureau "verstoppen" als ik dat vroeger deed uit angst etc. Dus hopelijk werkt dit experiment om de boel nog beter te kunnen verwerken.

En het zou wel fijn zijn als we nu in een flow komen en gewoon elke weer een sessie hebben en er niet steeds sessies uitvallen door omstandigheden. Want als je elke week een sessie hebt dan zie je ook sneller patronen tussen gebeurtenissen bijvoorbeeld. Maar goed, ik ben nu dus nog maar bij de leeftijd van 10-11 jaar zo'n beetje en ik ben 33, dus ik heb nog wel een lange weg te gaan. Maar hopelijk gaat die weg nu wel weer wat meer omhoog en lukt het me om de dingen die ik bij de VERS leer ook toe te passen en lukt het beter om niet te doen wat ik nu doe om ermee om te gaan. Dus ik moet nog hard aan het werk voor ik zo ver als jij ben @Medusa666 . Maar ik geef de moed niet op iig!

Zelf vorige week erachter gekomen dat ik toch wel last heb van PTSS waarschijnlijk, bij mijn diagnosticering hebben ze dit wel genoemd in maart alleen ik dacht er eigenlijk geen last van te hebben..

Maar zodra mijn partner zijn stem verheft of schreeuwt uit onmacht of omdat hij boos is word ik zo gigantisch bang en word ik echt heel gemeen en trek ik een gigantische muur op en valt er dus ook niet meer te praten met mij en dit kan een half uur tot een dag duren.. Ook dacht ik dat mijn partner vorige week zei dat hij me van de fiets af wilde trappen, maar hij heeft dit helemaal niet gezegd, schijnt dus ook te kunnen als je in de top van je emotie zit..

Ik krijg alleen geen flashbacks o.i.d. dus ik dacht altijd dat dit geen PTSS kon zijn..

Ik moet dit nog bij de psychiater wegleggen, maar mijn medecursisten en behandelaar in mijn therapiegroep zeiden al wel dat dit goed mogelijk is..

Iemand die dit herkend?

quote:

Op dinsdag 23 juni 2020 18:30 schreef Me-Myself-And-I-1985 het volgende:
Zelf vorige week erachter gekomen dat ik toch wel last heb van PTSS waarschijnlijk, bij mijn diagnosticering hebben ze dit wel genoemd in maart alleen ik dacht er eigenlijk geen last van te hebben..

Maar zodra mijn partner zijn stem verheft of schreeuwt uit onmacht of omdat hij boos is word ik zo gigantisch bang en word ik echt heel gemeen en trek ik een gigantische muur op en valt er dus ook niet meer te praten met mij en dit kan een half uur tot een dag duren.. Ook dacht ik dat mijn partner vorige week zei dat hij me van de fiets af wilde trappen, maar hij heeft dit helemaal niet gezegd, schijnt dus ook te kunnen als je in de top van je emotie zit..

Ik krijg alleen geen flashbacks o.i.d. dus ik dacht altijd dat dit geen PTSS kon zijn..

Ik moet dit nog bij de psychiater wegleggen, maar mijn medecursisten en behandelaar in mijn therapiegroep zeiden al wel dat dit goed mogelijk is..

Iemand die dit herkend?

Niet iedereen met ptss heeft flashbacks. En flashbacks kunnen ook op een andere dan de 'er speelt zich een film af' manier. Het kan ook voorkomen dat je de emoties die je bij een bepaalde situatie had herbeleeft.

Dan raakt de huidige situatie iets dat je onbewust herinnert aan een traumatische eerdere situatie en komen alle emoties die daarbij speelden opnieuw naarboven.

Dat is ook waarom mensen met ptss op schijnbaar kleine dingen ineens extreem emotioneel lijken te reageren, ze beleven dan de emoties van hun trauma helemaal opnieuw.

Ik heb daar zelf veel last van gehad, en vond het ook echt moeilijk omdat ik terwijl 't gebeurde doorhad dat mijn reactie extreem was, maar 't niet kon stoppen.

quote:

Op vrijdag 26 juni 2020 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Niet iedereen met ptss heeft flashbacks. En flashbacks kunnen ook op een andere dan de 'er speelt zich een film af' manier. Het kan ook voorkomen dat je de emoties die je bij een bepaalde situatie had herbeleeft.

Dan raakt de huidige situatie iets dat je onbewust herinnert aan een traumatische eerdere situatie en komen alle emoties die daarbij speelden opnieuw naarboven.

Dat is ook waarom mensen met ptss op schijnbaar kleine dingen ineens extreem emotioneel lijken te reageren, ze beleven dan de emoties van hun trauma helemaal opnieuw.

Ik heb daar zelf veel last van gehad, en vond het ook echt moeilijk omdat ik terwijl 't gebeurde doorhad dat mijn reactie extreem was, maar 't niet kon stoppen.

Dankjewel, heb maandag weer een gesprek met mijn coach/psychiater dus dan zullen we het er ongetwijfeld over gaan hebben..

Mijn vriend houd al zo ontzettend veel rekening met mij, maar hij moet wel gewoon zijn stem kunnen verheffen als hij boos is..

Nu zijn er inderdaad nog wel een aantal situaties te bedenken waarbij ik compleet dicht sloeg en verstijfde dus dat ga ik zeker aangeven..

Benieuwd hoe het hier met jullie gaat.

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 14:39 schreef Marsenal het volgende:
Benieuwd hoe het hier met jullie gaat.

Met mij gaat het best goed!
Zo'n anderhalf jaar geleden heb ik de therapie afgerond. Natuurlijk had het nog best lang nawerking. Het heeft mij geholpen om de ptss niet meer mijn leven te laten bepalen.

Grappig genoeg merk ik het vooral in casual gesprekken, als mensen over hun ouders praten, of over vroeger dat bij niet per definitie een gevoelig plekje raakt.

Alle heftige klachten zijn dus heel goed weggetrokken. Waar ik er wel soms nog last van krijg is in situaties waarin ik me niet goed gehoord voel. Dan kan ik emotioneel nog steeds wel sterk reageren. Daar staat tegenover dat ik het herken, en dan zelf dat stukje oud zeer voorzichtig tot rust kan brengen waarna ik dan weer constructief aan de slag kan.

Momenteel merk ik dat de coronamaatregelen me wel wat op de zenuwen werken, het niet hebben van controle op de situatie vind ik best wel spannend en daardoor ben ik soms wat sneller uit mijn doen.

Maar wat ben ik blij dat mijn leven niet meer zo beheerst wordt door het verleden. 😁

Toch maar even dit topic kicken.
Ben in behandeling voor ptss. Heb trauma van een erg langdurige periode (20 jaar) en krijg hierdoor NET therapie.
Het is enorm heftig. Het maken van die tijdlijn koste überhaupt al 5 uur en nog ben ik nog van alles vergeten.
Het helpt ook niet dat mijn familie mij niet echt steunt. Voel mij nogal depressief de laatste tijd. Vraag me af of het ooit wel goed komt en of ik hier goed aan doe. Heb ook last van nachtmerries en slecht slapen.

quote:

Op zaterdag 12 maart 2022 07:14 schreef summer2bird het volgende:
Toch maar even dit topic kicken.
Ben in behandeling voor ptss. Heb trauma van een erg langdurige periode (20 jaar) en krijg hierdoor NET therapie.
Het is enorm heftig. Het maken van die tijdlijn koste überhaupt al 5 uur en nog ben ik nog van alles vergeten.
Het helpt ook niet dat mijn familie mij niet echt steunt. Voel mij nogal depressief de laatste tijd. Vraag me af of het ooit wel goed komt en of ik hier goed aan doe. Heb ook last van nachtmerries en slecht slapen.

Goed dat je nu behandeling krijgt voor je ptss meis! En ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat NET echt heel goed werkt bij langdurige en vroegkinderlijke trauma's en als je heel veel verschillende trauma's hebt.

Ik ben namelijk zelf volgende week klaar met mijn NET-behanding 💪
Ik heb er totaal wel 2.5 jaar over gedaan door verschillende omstandigheden (corona, overlijden van m'n vader, uitval therapeute) waardoor het veel langer heeft geduurd dan gepland.

Het is echt ontzettend heftig idd en alles opnieuw tot in detail vertellen en opnieuw voelen is heel zwaar. Maar het heeft mij echt heel erg geholpen met het verwerken, ik heb heel veel inzicht gekregen in patronen en daardoor ook nieuw gedrag geleerd.
De PTSS -klachten zullen vooral na de sessies echt nog wel blijven helaas. Maar het wordt echt beter!

Alleen wel erg rot dat je geen steun hebt. De eerste tijd had ik dat ook niet, maar ik heb nu sinds bijna 2 jaar een vriend die me ontzettend goed steunt. Dus dat scheelt echt enorm
Maar dapper dat je het aangaat en ik hoop echt dat je een fijne therapeut hebt bij wie je je veilig voelt en waarmee je dit traject kunt aangaan. Heel veel succes en sterkte iig 😘

Ik moet dus nog 1 sessie waarin ze mijn laatste 2 trauma's nog moet voorlezen van het levensverhaal wat ze met al die sessies heeft gemaakt. En dan zit het er voor mij eindelijk op en ben ik gelukkig een heel stuk verder dan 2.5 jaar geleden 👍

[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 12-03-2022 15:42:52 ]

quote:

Op zaterdag 12 maart 2022 15:37 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]
Goed dat je nu behandeling krijgt voor je ptss meis! En ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat NET echt heel goed werkt bij langdurige en vroegkinderlijke trauma's en als je heel veel verschillende trauma's hebt.

Ik ben namelijk zelf volgende week klaar met mijn NET-behanding 💪
Ik heb er totaal wel 2.5 jaar over gedaan door verschillende omstandigheden (corona, overlijden van m'n vader, uitval therapeute) waardoor het veel langer heeft geduurd dan gepland.

Het is echt ontzettend heftig idd en alles opnieuw tot in detail vertellen en opnieuw voelen is heel zwaar. Maar het heeft mij echt heel erg geholpen met het verwerken, ik heb heel veel inzicht gekregen in patronen en daardoor ook nieuw gedrag geleerd.
De PTSS -klachten zullen vooral na de sessies echt nog wel blijven helaas. Maar het wordt echt beter!

Alleen wel erg rot dat je geen steun hebt. De eerste tijd had ik dat ook niet, maar ik heb nu sinds bijna 2 jaar een vriend die me ontzettend goed steunt. Dus dat scheelt echt enorm
Maar dapper dat je het aangaat en ik hoop echt dat je een fijne therapeut hebt bij wie je je veilig voelt en waarmee je dit traject kunt aangaan. Heel veel succes en sterkte iig 😘

Ik moet dus nog 1 sessie waarin ze mijn laatste 2 trauma's nog moet voorlezen van het levensverhaal wat ze met al die sessies heeft gemaakt. En dan zit het er voor mij eindelijk op en ben ik gelukkig een heel stuk verder dan 2.5 jaar geleden 👍

Dankje voor je reactie
2.5 jaar behandeling is wel lang hoor Maar als het het waard is heb ik het er graag voor over
Wat fijn voor je dat het er voor jou al op zit. Je reactie maakt dat ik me wel wat beter voel over die therapie

Het is soms best lastig dat ik wel al sinds mijn 7e al in de psychiatrie rond loop maar nu pas echte behandeling krijg voor mijn klachten. Het meest van mijn problematiek komt van mijn trauma af. Ben erg blij dat ik nu ook op een plek woon waar ik zo goed begeleid word dat ik dit voor het eerst in mijn leven durf aan te pakken.
Dat mijn familie mij niet steunt wist ik eigenlijk vanaf het begin al. Het is moeilijk maar het is niet anders.
Ik heb gelukkig wel een geweldige therapeute, en geweldige begeleiding thuis, dus dat is erg fijn.

Vandaag mijzelf even uit mijn appartement gesleept om te gaan lunchen in een cafeetje. Daarna voelde ik me al een stuk beter