Ik heb in mijn leven een aantal heftige veranderingen meegemaakt waarbij ik veel heb verloren (o.a. vertrouwde omgeving, sociaal netwerk). Ik heb erg veel gevoelens van weemoed en heimwee naar de stad waar ik ben opgegroeid. Op een gegeven moment ben ik verhuisd tegen mijn zin in naar de andere kant van het land (met ouders mee) en toen ben ik mezelf helemaal kwijtgeraakt, depressief geworden e.d. Het gaat nu wat beter, ik woon alweer jarenlang in een nieuwe omgeving en heb hier een netwerk en het best naar m'n zin, maar ik zit nu in een rouwfase om wat er is gebeurd. Maar nu dacht ik eigenlijk laatst... ik weet niet of ik hier ooit overheen ga komen! Alles wat er is gebeurd heeft zóveel indruk op me gemaakt, ik ben echt jarenlang mezelf totaal kwijt geweest en me doodongelukkig gevoeld. Het is alsof ik nu aan het ontwaken ben uit een jarenlange nachtmerrie. Ik heb me echt vreselijk ellendig gevoeld jarenlang, ben suïcidaal geweest en op een gegeven moment helemaal verward geraakt en op de crisisdienst terechtgekomen. Ik heb nu goede therapie enzo en voel me (voor het eerst ooit in mijn leven) stabiel (ik heb kutouders, dus mijn jeugd was ook niet zo top).
Lang verhaal kort, ik heb dus superveel heimwee naar mijn oude stad, omdat ik me daar geworteld en geaard voelde. Ondanks dat ik stomme ouders heb/had, had ik wel leuke vrienden daar en ik mis de (groene) omgeving. Ik kende de mensen, de manier van doen zeg maar. Daarna ben ik helemaal ontheemd geraakt en dat is echt verschrikkelijk geweest
Het is dan heel vreemd als je ineens op een totaal andere plek woont waar je niemand kent. Ik heb ook veel flashbacks en dromen over die oude tijd...Ik vind het moeilijk om dit los te laten. Iemand tips?
Die heb ik dus al...quote:Op woensdag 27 juni 2018 14:28 schreef LurkJeRot het volgende:
Zou eens professionele hulp zoeken dan, want na een paar jaar ben je er nog steeds niet overheen.
Of je blijft er in hangen dat kan ook maar daar word je niet beter van.
27. Mja, ik wil geen overhaaste dingen doen. Eerst wil ik langere tijd stabiel zijn.quote:Op woensdag 27 juni 2018 14:36 schreef Elpis het volgende:
Hoe oud ben je? Is sparen en zelf terug verhuizen een optie?
En ik weet nu niet goed wat wijsheid is. Ik heb inmiddels in mijn nieuwe woonplaats een veel groter netwerk dan daar. Er wonen nog maar twee goede vriendinnen daar, en hier heb ik er veel meer. Als ik daarheen verhuis, ga ik weer een heleboel mensen missen die ik hier heb. Dat is ook weer kut.
Maar ik voel me wel gespleten zeg maar tussen daar en hier, als ik daar ben vind ik delen van mezelf terug die ik hier niet heb. Ik worstel erg met mijn identiteit van vroeger en nu.
Oh sorry, overheen gelezen.quote:
Dan de vraag bij hun neerleggen, is dat wat?
Ja, ik werk er ook aan met mijn therapeut. Maar ik had gewoon behoefte om hier met mensen over te praten.quote:
[..]
Oh sorry, overheen gelezen.
Dan de vraag bij hun neerleggen, is dat wat?
Okee. Nou, als amateurpsycholoog kan ik wel tegen je zeggen dat zelfs als je terugverhuist naar die andere stad het nooit meer zo zal zijn zoals jij je herinnert. Ik denk ook niet dat het probleem die stad is, of het feit dat je er niet meer woont dus, maar iets dieper gelegens. Een onvreden met je leven die je projecteert op de verhuizing. Wat dan die dieper gelegen reden is, daar zul je toch door therapie achter moeten komen.quote:
[..]
Ja, ik werk er ook aan met mijn therapeut. Maar ik had gewoon behoefte om hier met mensen over te praten.
/psycholoogmodus uit
Ik ben het hier wel mee eens. Ik denk ook dat het niet zo is dat als TS maar terug zou verhuizen naar de oude woonplaats, dat dan ineens plotsklaps alle problemen zijn opgelost. Het issue is niet het ergens anders wonen, het issue is dieper gelegen.quote:
[..]
Okee. Nou, als amateurpsycholoog kan ik wel tegen je zeggen dat zelfs als je terugverhuist naar die andere stad het nooit meer zo zal zijn zoals jij je herinnert. Ik denk ook niet dat het probleem die stad is, of het feit dat je er niet meer woont dus, maar iets dieper gelegens. Een onvreden met je leven die je projecteert op de verhuizing. Wat dan die dieper gelegen reden is, daar zul je toch door therapie achter moeten komen.
/psycholoogmodus uit
Denk ik dan
Doordeweeks hier en de weekends daar.quote:
[ Bericht 42% gewijzigd door STING op 27-06-2018 17:11:32 ]
Ga een weekend erheen en kijk wat er van je gevoelens over blijft?
Censuurquote:
- Dat soort reacties mag je hier weglaten, bedankt. -
Kan zijn dat je geen fijne ouders hebt, maar je bent uiteindelijk verantwoordelijk voor je eigen geluk. Afschuiven op anderen zorgt ervoor dat je in deze situatie blijft hangen. Dan is het namelijk niet jouw schuld dus hoef je ook iets anders te gaan doen.
Je bent 27, als je zou willen zouden je ouders helemaal geen invloed meer op je kunnen hebben.
Die stad is niet meer zoals vroeger en je zou er gewoon terug in een gat vallen.
Ga af en toe eens naar daar maar bouw je leven verder uit waar je nu zit. Dit lijkt goed te gaan, dus houden zo.
Anderzijds, een van m'n beste vrienden (al jaren werkloos, geen vriendin, etc), die moet je gewoon niet uit z'n comfortzone halen. Hij heeft al moeite zat zich staande te houden in de maatschappij. Dus buiten wat bezoekjes naar z'n moeder en naar mij (zijn beide niet woonachtig in die plaats) zal je hem niet snel elders treffen. Vorig jaar is hij voor het eerst in 15 jaar een paar dagen op vakantie geweest. Alleen. Een stedentrip. Terwijl hij met z'n vader, broers en zussen, en zijn buitenlandse stief-familie al jaren lang gratis naar daar op vakantie had gekund.
Het is dus erg persoonlijk. Ik zou zeggen, neem een paar weken vakantie, en verblijf in je oude plaats. Misschien maakt het je wijzer?
Waarom verbind je je identiteit zo aan je woonplaats?quote:
[..]
27. Mja, ik wil geen overhaaste dingen doen. Eerst wil ik langere tijd stabiel zijn.
En ik weet nu niet goed wat wijsheid is. Ik heb inmiddels in mijn nieuwe woonplaats een veel groter netwerk dan daar. Er wonen nog maar twee goede vriendinnen daar, en hier heb ik er veel meer. Als ik daarheen verhuis, ga ik weer een heleboel mensen missen die ik hier heb. Dat is ook weer kut.
Maar ik voel me wel gespleten zeg maar tussen daar en hier, als ik daar ben vind ik delen van mezelf terug die ik hier niet heb. Ik worstel erg met mijn identiteit van vroeger en nu.
Dankje voor jullie reacties. Zal ze even chronologisch beantwoorden. Ik voel me inmiddels wel beter. Ik denk dat de negativiteit ook komt doordat ik nu thuiszit en werkzoekend ben (want ik heb vorig jaar een burn-out gekregen). Ik ben overigens ook gediagnosticeerd met een complex trauma. Anyway, het klopt dat er een dieperliggende oorzaak is, dat zei m'n therapeut ook al. Dat is namelijk het gebrek aan vertrouwen in mezelf om het net zo warm en gezellig te maken als ik het vroeger heb ervaren. Dat is wel een eye-opener, en ik werk ook hard aan mijn zelfvertrouwen. Maar ik mis mijn beste vriendin en haar gezin wel, die als mijn gezin zijn geweest. Dat zijn de warmste mensen die ik ken en ik ben ook een tweede dochter daar (altijd over de vloer, mee op vakanties enz). Ik mis die mensen wel heel erg.
Teruggaan of in het midden gaan wonen zijn drastische stappen die ik nu niet ga doen (eerst werk zoeken en stabiel zijn voor langere tijd). Ik ga inderdaad wel eens terug (dit weekend ook weer voor een vrijgezellenfeest) en dat is altijd wel een goede meting hoe het ervoor staat. Dat gaat wel beter moet ik zeggen, maar de eerste paar keer liep ik daar echt huilend rond. Maar ik kan het steeds meer vanuit helikopterperspectief bekijken.
Ouders de schuld geven doe ik ook niet (meer) zozeer naar mijn gevoel, ik ben idd goed bezig met verantwoordelijk nemen voor mijn eigen leven. Maar mijn moeder heeft mij wel jarenlang gemanipuleerd (zelf psychisch ziek) en ja dat is wel kut natuurlijk. Het is idd doorgaan met je leven, maar ook erkenning dat dat lastig was vind ik wel belangrijk (met name voor mezelf).
Ja... en valt het tegen? Of hoe ervaar je het nu?quote:
Ik ben 10 jaar weggeweest uit de stad waar ik ben opgegroeid, ik ben terug gegaan. Soms vraag ik mij wel eens af waarom ik terug ben gegaan, bedenk het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Weet ik niet, goede vraag. Nou ja ik kom uit de provincie en dat is toch wat anders dan de randstad. Kleine dingen maar toch wel enigszins verschil. Waar ik vandaan kom is het veel groener en rustiger en zijn er niet 10 theaters en bioscopen bij wijze van spreken. En dat was (is) prima. In de randstad vindt men dat Nederland ophoudt bij Utrecht en dat de rest van het land niet echt mee doet. Provincialen vinden Randstedelingen weer arrogant/te druk enz. Het is toch wel anders. Ik ben allebei, en dat vind ik soms wel lastig. Ik zou graag soort van allebei willen hebben ofzo. Zowel groen en rust als veel faciliteiten. Ik merk ook heeeel erg dat als ik in een groene omgeving ben dat veel beter is voor mijn mindset. Ik ben dan veel rustiger en relaxter. Ik ben niet per se een trotse inwoner van plaats X maar het verschil tussen de randstad en de provincie is er toch wel.quote:Op donderdag 28 juni 2018 21:42 schreef Toto69 het volgende:
[..]
Waarom verbind je je identiteit zo aan je woonplaats?
In de hedendaagse maatschappij worden we bijna geïndoctrineerd dat het ''fout'' is om alles te lang hetzelfde te houden of om te blijven / terug te keren naar de woonplaats waar je bent opgegroeid.
We moeten allemaal maar ver uitvliegen, niet te lang bij dezelfde werkgever blijven, het liefst zo ver mogelijk bij je roots vandaan opnieuw ''je sporen uitzetten''. Fuck dat, toch? Als je je daar niet prettig bij voelt, waarom zou je dit dan doen?
Heb zelf ook een grote hechting met de plaats waar ik ben opgegroeid. Ben ook sommige mensen uit mijn jeugd en directe familie kwijtgeraakt. Soms ga ik 's avonds nog wel eens hardlopen door mijn oude dorp en herinner me dan op vrijwel elke straathoek nog wel herinneringen met dierbaren die er nu niet meer zijn.
Heb het wel geprobeerd, ergens totaal op en andere plek blanco een nieuw leven opbouwen. Wel prettig dat je niet om elke hoek een memory lane in loopt en daardoor geconfronteerd wordt met sommige pijnlijke dingen, maar mijn ervaring is wel dat je nooit meer zo'n band opbouwt met een plek als tijdens je jeugd.
Voel mij hier nu wel weer thuis, ben druk aan het opbouwen, maar weet ook, ik vertrek op den duur ook weer, maar ik verkoop mijn huis niet, ik verhuur het dan gewoon. Zou hou ik altijd een optie open om terug te komenquote:
[..]
Ja... en valt het tegen? Of hoe ervaar je het nu?
vroeger nooit opgevallen, maar ik vind nu wel dat waar ik nu woon veel mooier is dan daar. En het is een lege stad, er is niks meer van vroeger. Dus ik ben er wel redelijk van aan het genezen. Tis nooit mijn bedoeling per se geweest om daar weg te gaan, ik ben er echt weggeplukt en dat was niet mijn eigen keuze. Ik ben daar nu enorm van aan het leren. Maar heimwee hebben heeft geen zin, het is niet meer wat het was. En dat is prima zo, want ik heb nu een ander leven in een andere omgeving met andere mensen en dat is ook hartstikke leuk, en eigenlijk nog veel leuker want ik ben nu veel vrijer en maak mijn eigen keuzes (itt toen ik nog thuiswoonde). Ik ben zo verstedelijkt, ik ben ook niet meer echt een provinciaal. Ach ja.Dus ja, het is nog een dingetje om aan te werken (doe ik ook met therapeut) maar ik heb iig nu een grote stap gezet.
Dit inderdaad. Je zal zien dat het allemaal niet zo rooskleurig is als je in je gedachten houdt. De mythe doorprikken die je zelf hebt gecreeerd kan wel eens het beste werken. Verder eraan blijven werken met Therapeut enzo....quote:
Klinkt alsof het enkel nostalgische gevoelens zijn.
Ga een weekend erheen en kijk wat er van je gevoelens over blijft?
Edit... Zie dat je dat al hebt gedaan en dat het heeft gewerkt
