Na de 5-2 overwinning van België op Tunesië is Engeland aan zet tegen het altijd lastige Panama. Een overwinning voor de Engelsen betekent exit Tunesië en Panama.
Engeland, Engeland, Engeland. De eerste wedstrijd tegen Tunesië verliep om twee redenen moeizaam. Ten eerste waren de miljoenen kutvliegjes al een strijd an sich. Ten tweede werd pas in extremis gewonnen na een corner waar Harry Kane uiteindelijk de winnende kon maken. Gelukkig stond King Harry dit keer niet achter de bal om de hoekschop te nemen zoals onder Roy wél het geval zou zijn. Goed, er werd moeizaam, maar wel terecht gewonnen. Na de eerste 30 minuten kon Engeland al met 5-0 voorstaan, het bleef slechts bij 1-0. Genoeg kansen werden verprutst, waardoor even later aan de andere kant Walker oliedom een penalty veroorzaakte. Totaal onnodig en de banters kwamen weer langzaam opgang.
De wissels speelden een belangrijke rol bij de uiteindelijke overwinning. Rashford en Loftus-Cheek vielen goed in en zullen naar alle waarschijnlijkheid komende zondag starten in plaats van Sterling en de geblesseerde Dele. Afgelopen dagen was men vooral boos over het team dat gelekt zou zijn in de pers. Weer die klote Britse media. Volgens Walker en Southgate is het juist de bedoeling dat ook de pers achter het land staat in plaats van dit soort gemeuk. Laatstgenoemde gaf overigens verder geen fuck. Winnen doet ie toch wel van die tax frauds.
Jinx.
Dan Panama. De Panamezen speelden tegen de Belgjes en hielden knap lang stand; ze gingen zelfs de rust in met een 0-0 stand. Na de thee was het overigens wel vrij snel duidelijk dat België zonder al te veel moeite zou winnen. Zo gezegd, zo gedaan: 3-0 op het scorebord.
Wat valt er verder te zeggen over Panama? Niet veel meer. Behalve het feit dat ze er nog steeds geen kut van kunnen.
Zondag 24 juni 14:00 uur, Nizjni Novgorod. BBC One.