Het viel me een tijd geleden eigenlijk op hoe het kan dat mensen om mij heen altijd zo vrolijk kunnen zijn, zelf heb ik dat totaal niet, ook niet als ik omringd bent door die vrolijke mensen.
Daarnaast kan ik de zogeheten 'good vibes' ook niet uitstaan. Ik luister veel meer naar duistere, grimmigere, verdrietigere muziek, ook als ik gewoon 'vrolijk' ben. Dit geldt eigenlijk hetzelfde voor films.
Vrienden van mij gaan liever naar een gezellig cafeetje of een disco met die zogeheten 'good vibes' terwijl ik liever ergens in een grimmig technohol zou willen staan. Ik vind uitgaan ook in zekere zin leuk en gezellig, maar het is niet dat ik er vrolijk van wordt, terwijl iedereen dat wel lijkt te zijn om me heen. Ik ben in de club terwijl ik er niet bij ben, als dat logisch klinkt. Ik heb daarom eigenlijk ook een hekel aan Instagram, alles is er mooier dan de realiteit, het voelt zo nep aan. Het cliché: oh de wereld is zo'n mooie plek, terwijl ik het daar totaal niet mee eens ben.
Toen ik hier meer over ging nadenken kwam het erop neer dat het leven voor mij als het ware 'bitterzoet' is. Ik word in zekere zin aangetrokken door het mooie, maar ook evensterk door al het lelijke. Duistere momenten met een flauw lachje erbij komen om de hoek kijken. Ik zie de kwetsbaarheid eigenlijk van alles in. Ook ervaar ik het ook op momenten als ik even niets te doen heb of onderweg ben, ik droom dan ff weg. Als ik daarna weer 'wakker' wordt uit de dagdroom voel ik een soort van teleurstelling, het leven is niet zo mooi zoals het zou moeten zijn, of dat het vroeger mooier leek.
Het is ook totaal niet dat het in de buurt komt van depressie. Ik vind 'het' ook niet kut of vervelend of dat ik er erg van baal, integendeel. Na wat op internet gekeken te hebben kwam ik uit bij melancholie. Dit verbaasde me best wel, zou dit het zijn? Kan je dit bevestigen op de een of andere manier? En zijn er hier andere die dit ook hebben of een soort van gelijk gevoel zoals ik dat heb? Als ik namelijk om me heen kijk, heb ik het idee dat ik de enige ben..