Ex heeft mij gehersenspoeld

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 16:31 schreef slangebek het volgende:
Maar ik ga zeker aan mezelf werken. Er is werk aan de winkel. Wil weer iemand die me veel bijleerd en qua studie, intelligentie en routine waar ik veel van kan leren. Maar nu op een liefdevolle manier mij motiveerd en op mijn kwaliteiten focust en zijn trotsheid laat zien om mij en dingen uit liefde voor mij wilt doen. Ik ga nu sneller alleen op mijn gevoel af en ik ga er erg op letten of hij empatisch is.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 19:03 schreef slangebek het volgende:
En mensen die mij of anderen afzeiken in het leven kan ik erg moeilijk serieus nemen, dus probeer ik maar te begrijpen en dan luister ik, want het fascineerd mij omdat ik dat gemene gedrag het nut niet van snap.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 19:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Dat is het sluwe van hoe een narcist (onbewust) handelt. Hij (of zij natuurlijk) bindt jou aan hem door jou te doen geloven dat je van hem afhankelijk bent. Dat kan met hele subtiele uitspraken, vaak in de trant van "je interpreteert het niet goed". Als je heel vaak van dat soort uitspraken aanhoort, ga je geloven dat je niet op jezelf kan vertrouwen en niet zelfsötandig genoeg bent om je eigen beslissingen te maken.

Omdat narcisten zo subtiel kunnen handelen, is voor de buitenwereld niet zichtbaar dat hij zo is. Hij lijkt immers een hele vriendelijke sociale gozer. Bij jou is het zelfvertrouwen achteruit gegaan, dus je maakt een labielere en onzekere indruk. Dus wie zal de buitenwereld geloven? Jou met je labiele gedrag? Of hij die zo vriendelijk en zelfverzekerd overkomt?

In hun hele manier van denken, zetten ze strategieën uit om jou afhankelijk te maken van hem en dat op zo'n manier te doen dat de omgeving denkt dat hij het allemaal zo goed regelt. Want als hij de omgeving daarvan kan overtuigen, wordt dat zijn extra kracht.

Advies voor TS. Jij wilt heel graag bevestiging van anderen om te horen dat je goed bent zoals je bent en dat je niet gek bent. Ik begrijp dat helemaal en met dat verlangen is ook niks mis. Echter blijf je daarmee in de afhankelijke rol die hij jou heeft ingelokt. Ik weet hoe verdomd moeilijk het is, maar het beste is om die bevestiging bij jezelf te zoeken.

Geloof me: het is zo'n ontzettend krachtig gevoel als je opeens beseft dat een ander kan lullen wat hij wilt, maar dat jij je niet van je voetstuk laat krijgen. Mensen mogen uiteraard een andere mening hebben dan jij en die kan maken dat jij dingen mogelijk op een andere manier gaat zien. Maar dan gaat dat op een gelijkwaardige manier. De ander dwingt je niet om zijn overtuigingen aan te nemen: jij bepaalt zelf of jij je eigen opvattingen bijstelt of niet. En dan kan de ander nog blijven roepen dat je koppig en eigenwijs bent, maar je weet zelf dat het niet zo is; je weet dat je je openstelt en de ander serieus neemt. De verwijten zijn ongegrond.

En het is dan zo'n goed gevoel om je niet aangevallen te voelen en je bewust te zijn dat je in evenwicht bent met jezelf.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 19:54 schreef Hexagon het volgende:

[..]

Tja ik kan me dr niks bij voorstellen. Maar wellicht komt het door mn zelfvertrouwen. iemand die zonder goede reden onaardig tegen me doet kan gewoon de tering krijgen

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 20:05 schreef dop het volgende:
Hooggevoelig.
Symbiose.
Eigen waarde ontlenen aan een ander.
Alleen van jezelf kunnen houden via de ander.

Doet dit een belletje rinkelen?

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 21:39 schreef slangebek het volgende:
Liefde vereist dat je iets doet. En dan hebben we het niet alleen over op z’n tijd hem opwachten in niets anders dan een keukenschort en hoge hakken.

Het kan ook betekenen dat je je eigen behoeftes even opzij moet zetten. DIT WILLEN NARCISTEN NIET BEHOEFTES OPZIJ ZETTEN. Maar zo werkt liefde niet! Dat is noodzakelijk voor een relatie. Het was zijn keus om mij niet lief te hebben.

Net als met chemie is liefde geen constante; het schommelt. Het fluctueert aan de hand van waar je staat in het leven en waar je mee worstelt. Soms is het makkelijk om lief te hebben, soms is het enorm moeilijk. Maar aan het einde van de dag is het altijd een keus.

Ik zie morgen die andere jongen want die wilde weer af spreken, ik ben er totaal niet klaar voor en ik haat het dat ik aan mijn ex moet denken.Die jongen had echt vanalles heel lief bedacht en had zelfs zijn vrienden over mij verteld waardoor ik het ook weer eventjes benauwd kreeg, want het wordt mij hierdoor wel allemaal heel erg realistisch dat mijn ex verleden tijd is. Echt moeilijk dat loslaten. Ik had vandaag zoveel typische dingen meegemaakt, die ik zo gek vond die ik mijn ex niet mee kon delen, zoals een prijs gewonnen van mijn studie en geld gekregen daarvoor. Ik wil niet dat mijn ex nu mijn geluk saborteert en ik nu niet opensta voor iemand die echt alles doet wat ik precies wilde.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2018 22:46 schreef slangebek het volgende:
Hoi
Ik heb nu een week geen contact met mijn ex, en de relatie is al 3.5maanden uit.
Ik begin nu pas sinds ik geen contact meer heb meer en meer vermoedens te krijgen dat hij een narcist was, en ik compleet ben gehersenspoeld.

Ik ben nu zelf compleet in de war met vanalles.

Toen ik hem leerde kennen hemelde hij mij op, ik was bijzonder en er waren geen anderen dan ik. Hij wilde mij met wel een gezin, en leek wel te willen samenwonen, en hij beweerde dat hij de man kon zijn die er echt voor mij zou zijn, hij was namelijk een echte gentlemen zei hij.

Toen ik hem langer leerde kennen, kon ik al niet met hem naar een restaurant want dan werd hij boos als ik 1seconde van hem wegkeek, en vermoede hij dat ik naar anderen keek, terwijl hij mij altijd weigerde aan te kijken. Hij geloofde niet in de ware, en toen ik vroeg wat vind je leuk aan mij: kon hij niks bedenken. Ik moest ook altijd smeken om een knuffel of een zoen, en in het openbaar wilde hij niet eens meer met mij praten, om allerlei redenen dat ik het haast ging geloven. Liefde was een connectie tussen 2 personen, en anderen (openbaar) had daar niks mee te maken. Hij vond dat ongemakkelijk en wekte zijn depressiviteit op beweerde hij. Zo was hij depressief, en had allerlei moralen over wat goed en slecht was, en hij vond mij nep omdat ik een oppervlakkig mens was dat liefde op een fysieke manier moest uiten.

De hele wereld was nooit goed, hij vond mensen die sociaal media hadden een lager ras, en iedereen die een beetje gay of hip in de bijenkorf rondliep gaf hij het liefste een kogel door de kop. Volgens hem was het normaal dat mensen elkaar uitmoorden maar dat dit niet gedaan wordt door slechts de wetgeving. Hij beweerde ook dat de huidige maatschappij hip aan het doen was met het homotijdperk, en dat het einde van de mensheid zou zijn.

Als hij boos was in een discussie ( we hadden altijd discussie want alles wat ik zei was fout en onzin), pakte hij mij soms hard vast waardoor ik moest huilen: dan zei hij vervolgens dat ik een paniekaanval had dat ik aan het janken was. Maar ik zei: nee dat is omdat je me zo hard vast pakt. Hij helemaal zeggen: rustig rustig je hebt paniek dit is niet goed, ik hou je vast zodat je tot rust kwam: maar ik raakte in paniek door zijn fysieke agressie.

Hij weigerde ook activiteiten te plannen, hij zei altijd: ik kan niet van tevoren weten of ik wel met je een activiteit kan doen, maar met andere mensen kon hij wel plannen. Hij vond het respectloos dat ik hem onder druk zette, en werd dan wel boos als ik vervolgens met andere mensen maar afsprak. ( Ik wist wel welke dagen ik hem zag, ik zag hem wel 5x per week, maar hij wilde alleen maar aan zijn studie zitten, en niks met mij leuks doen, en die beloftes kon hij mij ook niet geven). Ook weigerde hij een souveniertje van zijn vakanties ( was 8x afgelopen jaar, omdat zijn studie dat financierde) voor mij mee te nemen, want meneer was arm, maar kwam wel met allemaal dure spullen voor zichzelf terug van die studiereisjes.

Hij vond het dan oppervlakkig dat ik eens een souveniertje vroeg, en vond mij meteen een verwende diva. Ook wilde hij niet met mij een weekendje weg: want dit was geen investering in zijn leven, als ik echt van hem hield kon ik wel wachten tot hij met pensioen was om met hem een weekendje weg te gaan.

Hij vond mijn vrienden niks, en wilde nooit mij erbij hebben als hij eens vrienden zag ( hij zag heel weinig zijn vrienden, was 5x in de week bij mij) maar ik had zo vaak besproken dat ik het zo fijn eens zou vinden om te weten wie zijn vrienden waren. Hij zei dat hij dat onzin vond omdat het goed moest zitten tussen ons 2 en ik moest kappen met schijn voor de buitenwereld ( hij had zelf ook geen social media en weigerde ook fotos van ons te laten maken). Hij gaf toe dat sommige vrienden na onze 9 maanden relatie nog steeds niet wisten dat ik zijn vriendin was: want dat was gewoon niet het onderwerp waar hij met zijn vrienden over praatte, hij is niet het type man dat over zijn vriendin praat beweerde hij.

Hij zeikte alles wat ik deed, de studie die ik deed was volgens hem niet juist, ik had foute keuzes in mijn leven gemaakt. Ik denk dat dat is omdat ik iets met informatica doe, en hij wordt altijd erg jaloers dat ik veel met mannen daar samen werk. Hij doet zelf ook die studie, daar leerde ik hem van kennen trouwens. Ook vond hij dat mensen zoals ik geen diploma verdienden omdat ik de norm van de studie onderuit haalde ( ik ben niet zo harde werker als hem in de studie en dit zou zijn zelfde toekomstige diploma minder waard laten zijn.

Volgens hem worden mensen ook dommer door social media. Volgens hem is iedereen gay en heeft iedereen het fout. Als ik een knuffeltje wilde als ik emotioneel was, was ik verwend en loste dat niks op voor het lange termijn: hij was de goede partner en wilde dingen oplossen en volgens hem wilde ik niks oplossen: een knuffel was geen oplossing als ik mij rot voelde, dat was wegstoppen en korte termijn behartigen. Een ontbijtje op bed en bloemen vond hij ongein. Terwijl hij begin relatie beweerde dat hij daar echt goed in was, nou nooit gehad.

Toen kinderen, ik wilde over 4 jaar kinderen, hij zei: ik kan je niet die garantie bieden: ik wil eerst mijn phd afronden en dat kan nog 7 jaar hoogtens duren, dus misschien moet je 7 jaar wachten. Toen ik later zei, sorry ik vind dit te lang duren als ik 7 jaar moet wachten: werd hij boos en beweerde hij dat hij met mij afgesproken had om over 4 jaar kinderen te nemen, los van zijn phd. En allemaal dat soort verdraaiingen! Teveel om op te noemen.

We hadden ons toekomst plannen ook besproken, ik had gezegd ik wil je volgen als je naar het buitenland gaat, maar wel aan de zee, en je wacht nog wel op mij toch als ik mijn master nog niet heb afgerond en jij wel? Hij stemde toe.
Even later kwam ik erachter dat hij in parijs en zurich had gekeken voor zijn toekomst: en ik zei, denk je nog ook aan mij in je toekomstplaatje? Ik wilde aan zee en hij zei: je liegt je zei dat je mee ging waar dan ook.
Ook wilde hij plots niet meer op mij wachten als hij eerder klaar was met buitenland.

Hij nam mij ook niet meer mee naar zijn ouders, ( die ik wel vrij snel had ontmoet) en het deed mij pijn dat hij steeds meer activiteiten met anderen ging doen ( wel alleen studie gerelateerd haast) en hij daar wel energiek gedrag en kon lachen. Met mij wilde hij nooit lachen en was hij altijd chagerijnig en voelde ik mij een last voor hem. Alles was onzin wat ik deed en zei.
Totaal een ander persoon dan hoe ik hem als vriend had leren kennen, toen kon ie wel nog lachen en dingen doen met mij.

Als ik lach word hij boos: dan zegt hij: je lacht mij uit he.

Ook zei hij wel eens: over 5 jaar wil ik een spuitje, ik wil niet meer leven. Ik ben toch leeg van binnen, ik ben niks. Ik wil euthanasie, en 5 jaar nadenken hoe ik aan mijn moeder een goede brief kan schrijven waarom ik niet meer wil.

Ook als we een discussie hadden en hij kon een keer niet over zichzelf heen lullen, kreeg hij wel weer een depressieve aanval op dat moment, en kon hij plots niks meer. Toen ging ik lief voor hem zorgen, en kon hij zijn fouten en ongelijk in de discussie altijd ontlopen, omdat het ernstig slecht ging met zijn gemoedtoestand.

Ik had hem na een tijdje overtuigd om linkedin te nemen, hij was anti en vond dat neppe mensen. Uiteindelijk had hij het genomen omdat het realistischer voor zijn carriere was. Hij beweerde dat hij het echt zou verwijderen, en het nu even kort had puur om 1 conferentie binnen te komen. Nu zie ik dat hij er elke dag wel weer nieuwe dingen opzet, en heel actief zijn linkedin nu bijhoudt, terwijl hij voor mij geen tijd had, of ook niet voor onze activiteiten bedenken maar wel voor zijn linkedin.

Ga maar door, hij had voor alles excuses alles was slecht en fout volgens hem, maar dan zag ik hem zelf hypocriet allemaal dingen doen. Het is teveel om op te noemen, dit is slechts 0.00001 procent van hem. Dat slechts in 9 maanden relatie.

Nu is het contact verbroken, en ik word helemaal gek, verdrietig en woedend in mijn kop. Ik snapte niet dat hij overal een probleem van maakte, om alles gezeik, om alles theory en moralen. Ik was een kudde dier als ik eens een handje met hem wilde lopen, maar hij wilde wel alleen per se een bestuurtje doen met dezelfde groep mensen anders weigerde hij als het met andere mensen was terwijl hij die niet eens kende: want die waren incapabel: nou ofzo hij dan geen kudde dier is..

Nu is het zo stil, zonder die dagelijkse problemen over het leven van hem, dat ik het eng vind. Ik was het gewend geraakt om op eieren te lopen, en elke dag een eindeloze boze discussie van hem te krijgen. Al ging het over een kledingstuk, of een broodje bij de supermarkt: daar kon 20 uur discussie en ruzie over ontstaan, dat ik opgeefment hem altijd zijn gelijk gaf, en hem haast ging geloven: volgens mij was dat het hersenspoel gedeelte: het niet meer zelf nadenken en maar opvolgen, want als je je eigen mening zegt wordt je gestraft.

Ik heb enorme moeite met deze relatie los te laten, enorme afkikking en ik mis en merk dat ik hem onbewust ook als een soort van god ben gaan zien. Ik hoefde niet zelf na te denken en dat voelde veilig als een thuis. Nu ben ik angstig, mis ik hem, mis ik de ellende, en alle moralen volgens hem over het leven, en vind ik de omgang met andere mensen zo makkelijk gaan dat ik het moeilijk als diepgang kan beschouwen.

Ook kan ik de zinnen niet van hem loslaten toen hij zei: al die andere mannen gaan niet echt om jou geven wat ik wel deed, die zijn slechts oppervlakkig en praten gewoon met jou mee. Ik ben bijzonder en heb echte diepgang, jammer dat je niet wilt leren van je leven, en je dingen blijft doen in je leven waarbij je niet optimaal leeft.

(Terwijl hij mij isoleerde en altijd thuis wilde laten zitten, dat merkte ik enorm) maar hij vond mij triest dat ik geluk bij andere mensen wilde zoeken, alles wat ik met mijn vrienden kon doen, moest ik met hem kunnen doen, maar als ik dan vroeg: dan had hij nooit tijd. Hij nam ook nooit initiatief met afspreken, hij was eenmal zo en verwachte dat ik dat deed, al dat initiatief, want ik was wel een type van initiatief, en ik moest daarin mijzelf blijven. Hij werd boos toen ik een keer maar met een vriendin was gaan afspreken omdat ik niks van hem hoorde, en zei: waar trek je die conclusie uit?

Als ik over hem zeg; ik ''denk'' dit of dat over jou, zegt hij: wie ben jij om dat te concluderen?! Jij weet niks, en wie zegt dat ik dit niet wil omdat ik .... dit niet doe, of dat ik het zo bedoel omdat ik.... zo reageer of doe. Terwijl hij wel vanalles over mijn persoonlijkheid concludeerd, en dan zegt hij: dat weet jij zelf ook heel goed dat je zo bent.

Hoe kom ik over dit heen? Please alle mensen die in een sekte, loverboy, of relatie met narcist hebben gehad, en hoe je dit loslaat, vertel me. De wereld is nu zo stil, zonder zijn problemen frustratie om alles wat ik dagelijks te verduren had. Ik voel vreemdgenoeg nu geen controle of iets meer over mij.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 21:48 schreef slangebek het volgende:

[..]

''Alleen van jezelf kunnen houden via de ander'' hoe kan ik dat merken? Ik weet alleen dat ik mij nu echt naar de klote voel. Ik mis de routine, en ik voel mij op dit moment echt de afgrond. Is dit omdat ik pijn heb omdat ik toch van hem hield ( al kon hij niet van mij echt houden) of omdat ik niet echt van hem hield, maar van mezelf als persoon hield dóór hem?

Is een partner niet goed wanneer je door je partner van jezelf houdt hoe je bent?

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 21:51 schreef slangebek het volgende:

[..]

Dankje voor de lieve reactie!
Ik was bij een psycholoog , niet een huisarts. Die zei: juiste keus dat je nu bij je ex weg bent, je hebt je eigen gevoelens serieus genomen en wat hij deed was je de grond bewust in trappen en dat is houden van jezelf je beslissing. Vervolgens zei ze: ik zie het helemaal goed met je komen, focus je maar op die nieuwe jongen en ik spreek je weer over een tijdje na de zomer, zodat we meteen kunnen weten of je met hem een nieuwe routine hebt opgebouwd of niet, en hoe het dan met je gaat. Zij had het volste vertrouwen in mij

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 22:42 schreef slangebek het volgende:

[..]

Moet ik nu meer een muur om mij heen hebben, en minder naief mensen vertrouwen? Ik vraag mij af, wie wil nou zo verbitterd wantrouwend persoon wil worden? Ik blijf altijd kinds naief het vertrouwen hebben. Maar ja dat is wel een nadeel omdat je mensen treft die dat aanvoelen en misbruik van je maken. Hoogsensitief, is dit nu wel of niet goed , in dit geval ten nadele dus.

Ik zet inderdaad mijn eigen liefde opzij, zodat ik alles eruit probeer te halen wat eruit te halen valt. Ik wil altijd het maximale geprobeerd hebben, en kan te snel alle positieve kanten inzien waardoor ik alles blijf pikken. Moet ik mij meer op mensen hun negatieve gedrag nu focussen? Want anders kan ik alles als excuus goed lullen voor mezelf waardoor ik alles blijf pikken.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 16:31 schreef slangebek het volgende:
Maar ik ga zeker aan mezelf werken. Er is werk aan de winkel. Wil weer iemand die me veel bijleerd en qua studie, intelligentie en routine waar ik veel van kan leren. Maar nu op een liefdevolle manier mij motiveerd en op mijn kwaliteiten focust en zijn trotsheid laat zien om mij en dingen uit liefde voor mij wilt doen. Ik ga nu sneller alleen op mijn gevoel af en ik ga er erg op letten of hij empatisch is.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 23:09 schreef slangebek het volgende:

[..]

Ik kan zo moeilijk snappen waarom een partner het vervelend kan vinden om zo'n knuffel te geven. Is dat mij de grond in boren omdat hij gewoon narcist is en mij het leven express zuur wilt maken, of omdat oprecht autisten liefde op een andere manier ervaren, en fysieke benadering oprecht vervelend vinden hoeveel ze ook van je houden? Ik snap dat niet. En als je weet dat je partner het zo fijn vind, hoe kunnen ze dan meteen aan hunzelf denken dan aan mijn geluk, of hebben hun dan wel genoeg zélf liefde, wat ik dus niet doe, dat hun niet denken ik maak jou graag gelukkig even door dan maar die knuffel te geven zonder te weigeren? Want blijkbaar staat dat hun gevoel dan tegen op 1 of andere manier.

Ik zelf zou graag met liefde zoiets voor mijn partner willen doen, er komt niet eens meteen op wat wil ik nu , nee er komt op: yes ik kan iets simpels en kleins doen om hem nog blijer te maken . maar blijkbaar is een knuffel niet simpel voor sommigen, en daar kan mijn verstand moeilijk bij. Kijk
ik wil niet hypocriet doen maar hem met blijdschap aanmoedigen Nederland een half jaar te verlaten , dan sta ik wel eerst even stil bij mezelf of ík dat wel wil, dan hem meteen aanmoedigen. Maar een kleinigheidje wat niet viel kost, of we elkaar niet meteen veel missen, of niet respectloos naar mezelf is zoals een ontbijtje ooit op bed, of een knuffeltje , doe ik meteen uit liefde, al had ik er zelf ff geen zin in.

Hij had liever de relatie uit dan ook maar ooit mij een ontbijtje op bed te brengen, en dat soort meningen. Hoe groot is je liefde dan denk ik, dat je vreemde koppigheid over deze kleine dingen zwaarder wegen, hoe egoistisch kan je dan zijn? Ik ben dan meteen een verwende diva, maar echt ik heb nooit iets gehad zowat. Ik had zelfs zijn reis betaald omdat er anders niks van zo reis komt want hij vind dat geld verspilling snel terwijl hij wel geld graag opzij legt voor andere dingen plots.

Ik snap soms mensen hun normen en waarden niet in liefde.