Wat gebeurt er eigenlijk? Vinden buitenstaanders het eng om geconfronteerd te worden met dat het leven niet alleen maar leuk is? Zijn veel mensen (onbewust) bang dat wanneer ze de problemen van een ander teveel gaan begrijpen ze zich net zo rot gaan voelen? Houdt zo'n verschijnsel alleen maar in dat mensen egocentrisch zijn, of is het zelfs functioneel?
Met dat laatste bedoel ik iets wat in onze oer-driften zit. Hoe ging dit in de oertijd? Staan geestelijke problemen van anderen voor ons gevoel gelijk aan fysieke ziektes en is de mens als groep zijnde geneigd om individuen die ziek zijn uit te schakelen?
Fungeert de eenzaamheid door miskenning door omgeving ook als een soort beproeving? Mensen die het leven erg zwaar vinden, kunnen daar verschillend op reageren. Er zijn mensen die zelf net alsof doen alsof het er niet is. Er zijn mensen die het niet kunnen verdragen en suicide plegen. Er zijn ook mensen die heel destructief bezig zijn en in hun ellende blijven hangen.
De omgeving beschouwt heel vaak mensen die het moeilijk hebben alsof ze in die laatste categorie zitten. Ook op FOK! wordt heel vaak gepost "je bent een zielepoot en je zit in de slachtofferrol"
Maar is het een beetje hetzelfde gedrag als pesten? Is pesten eigenlijk provoceren om te toetsen of het slachtoffers zijn die buitengesloten moeten worden ... of juist sterke mensen die de omstandigheden de baas kunnen worden en juist een voorbeeldfunctie kunnen vervullen?
Als ik het om wat dan ook moeilijk heb en het gevoel krijg dat ik het niet aan kan, denk ik meestal altijd aan mensen die het nog zwaarder hebben gehad. Ik denk dan bijvoorbeeld bijna altijd aan Nelson Mandela die ruim 20 jaar politiek gevangene was. Ik ken die geschiedenis eigenlijk helemaal niet
Maar ik vernam er voor het eerst van toen ik nog een kind was. Ik stelde mij dan voor dat hij ruim 20 jaar heeft geleefd in een gevangenis zoals in Thailand. Om dat aan te kunnen moet je in overlevings-stand komen. Altijd als ik door wat dan ook het heel zwaar krijg, probeer ik mij voor te stellen hoe iemand als Nelson Mandela heeft kunnen omgaan met omstandigheden die nog veel zwaarder zijn als degenen die ik heb.Volgens mij doen heel veel mensen iets vergelijkbaars. Er wordt weliswaar vaak beweerd dat iemand zichzelf zielig vindt, maar ik ken maar heel weinig mensen waarbij dat daadwerkelijk van toepassing is. Mensen kunnen zich laten kennen omdat ze het moeilijk vinden, maar dat is niet hetzelfde als jezelf zielig vinden.
Dus mensen willen naasten best steunen, maar men wil toch niet teveel moeite doen.
Als mensen een echt hechte band hebben, maken ze wel uitzonderingen, dat zie je bij geliefden en ouders bij hun kinderen bijvoorbeeld.
De echte mensen met problemen hoor je dan ook nauwelijks... nee, het zijn de narcisten die verwachten dat iedereen even 'rekening houdt met hoe zwaar' het allemaal is.
Dat weten we. Dat het zwaar is.
Dit. Door oa. social media gebruik krijgen we allemaal een overdosis goed nieuws en leren we langzaam af hoe om te gaan met naar nieuws.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 21:38 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Wat gebeurt er eigenlijk? Vinden buitenstaanders het eng om geconfronteerd te worden met dat het leven niet alleen maar leuk is?
Als je probeert te helpen en iemand blijft niets doen met je hulp, kan je daar genoeg van krijgen.
Ik heb n vriendin die liegt over de dingen die ze onderneemt om uit haar sores te komen, dat is ook redelijk irritant.
Blijf dr gewoon helpen en ik ben er altijd voor haar, maar dt liegen komt me inmiddels wel n beetje de strot uit.
Om maar n voorbeeld te noemen.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Natuurlijk sta ik incidenteel wel open voor een goed inhoudelijk gesprek en om even een paar uurtjes met iemand te 'sparren' over bepaalde problemen en daar mijn visie / feedback op te geven voor zover ik dat kan.
Maar daarna is het ook wel weer leuk geweest wat mij betreft. We hebben met zijn allen tegenwoordig al weinig vrije tijd, die vul ik dan liever op een positieve manier in waar ik energie van krijg in plaats van dat het constant over ellende gaat.
Nee, die hebben andere dingen meegemaakt waar jij dan weer niks van weet.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 23:12 schreef Harvest89 het volgende:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Vandaar ook mijn tip die ik een alinea verder geef.quote:
[..]
Nee, die hebben andere dingen meegemaakt waar jij dan weer niks van weet.
Is geen tip. Is een verwijtquote:
[..]
Vandaar ook mijn tip die ik een alinea verder geef.
Oke Henk.quote:
Mensen zijn nou eenmaal egostisch en oppervlakkig. Alleen dierbaren zullen zich bekommeren om de problemen van een geliefde, maar verder kijkt inderdaad niemand om.
Wel veel levensvragen.
Die zeggen door bezuinigingen en door hun filosofie tegenwoordig ook vaak stel je niet aan.quote:
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Ik denk dat het aan het gemak ligt waarin de gevoelens van anderen te negeren zijn. Als mensen negeren dat een ander zich rot voelt of (wat veel vaker voorkomt en de norm is) iemand de schuld geeft dat diegene zich rot voelt, dan zitten daar geen consequenties aan vast. Alleen maar positieve, want iedereen behalve die persoon zelf heeft er last van als diegene aangeeft zich rot te voelen, dus als dit gedrag wordt bestraft zal degene die dit doet alleen maar steun krijgen.
Daarnaast is het nutteloos om je rot te voelen, mensen mogen niet nutteloos zijn want iedereen wil zich alleen maar goed voelen en dat kan alleen als ze geen last hebben van de gevoelens van andere mensen, als andere mensen doorgaan met hun productiviteit en dingen doen en zo vrolijk mogelijk overkomen, daar heb je geen pauzes in.
Mensen willen van andere mensen alleen maar de leuke kanten zien, dat is nu eenmaal een feit.
Voor mij hoeft veel sociaal contact dan ook niet meer, familie, paar vrienden en collega's vind ik dan nog wel verdraaglijk om bij te moeten acteren als het niet te lang duurt, maar de meeste mensen hinderen je alleen maar in je eigen geluk, door van je te eisen dat je 24/7 acteert en je gevoelens onderdrukt en je dan beledigen als je eerlijk bent of de act een keer niet genoeg lukt. Erkend als het wel lukt wordt je inderdaad niet want onderdrukking van gevoelens is immers vanzelfsprekend. Als mensen je wel een goed gevoel willen geven is dat lief bedoeld maar ook dan heb je er niks aan. Ze zijn dan vaak totaal niet meer realistisch en ontkennen je problemen in de hoop dat je dat ook doet en zij ook snel weer verder kunnen met hun leven. Of het na de ontkenning van het probleem beter gaat interesseert hen natuurlijk niet, de ontkenning was het doel op zich geworden, maar dat valt ook nauwelijks te verwijten aangezien iedereen egocentrisch is en je dan eigenlijk gestoord bent en misbruik van je laat maken als je dat niet bent. Trouwens, veel problemen komen immers ook voort uit het feit dat mensen te realistisch zijn en zich teveel met de werkelijkheid bezig houden, terwijl die uiteindelijk niets voor hoeft te stellen als je er niks aan hebt, voor sommige self help goeroes is alleen het aan aanvaarden van de realiteit als die je slecht doet voelen al crimineel, en kun je dus beter een positief leven verzinnen dan een negatief leven leiden . Als ze ook gelijk hebben dan voel je je alsnog bezwaard dat je heb hebt opgezadeld met je negatieve gevoelens. Mensen die het iets kan schelen weten de oplossing ook niet, en daardoor gaan zij zich ook slecht voelen. Als psychiaters/psychologen geestelijke ziekten en het verschil daartussen en tussen je "gewoon" slecht voelen al niet begrijpen en het publiek hier niet helder over kunnen voorlichten en er geen oplossing voor hebben, hoe moeten vrienden zonder zo'n opleiding dat dan wel hebben? Het is kortom het beste om een keuze te maken denk ik, accepteren dat je geen negatieve gevoelens mag hebben en de vaardigheid van het onderdrukken van je emoties en eigen doelstellingen/verlangens echt perfectioneert of je zo veel mogelijk sociaal isoleren.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-06-2018 00:56:09 ]
Meer een filosofische discussie over het leven zelf.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 23:55 schreef eensaillantdetail het volgende:
De problemen van anderen boeit mensen meestal niet, omdat zij er zelf niet mee hoeven te dealen. Denk ook dat het komt doordat ze zelf niet weten hoe ze om moeten gaan met die problemen. Ze weten hoogstwaarschijnlijk ook niet hoe het voelt om die ander te zijn (hoe zij denken en zich voelen) en daardoor zullen de mensen met de problemen zich al snel 'onbegrepen' voelen. En terecht.
Mensen zijn nou eenmaal egostisch en oppervlakkig. Alleen dierbaren zullen zich bekommeren om de problemen van een geliefde, maar verder kijkt inderdaad niemand om.
Wel veel levensvragen.
We zijn gewend om gedrag te onderscheiden in goed en slecht. Maar stel dat er alleen maar goede mensen op de wereld zijn die allemaal voor elkaar zorgen. Dan is er dus ook geen corruptie en verdeeldheid.
Er zijn nu al veel teveel mensen. Dat wordt dat denk ik eerst erger, maar na verloop van tijd wordt de mensheid steeds zwakker. De zwakke individuen worden volledig opgenomen in de groep. De extra aandacht en zorg die deze mensen vragen, gaat ten koste van henzelf en hun eigen nageslacht. En als zwakke individuen evenveel aantrekkingskracht uitoefenen op mensen dan sterke individuen, worden er zwakke genen doorgegeven en neemt men zwak gedrag van elkaar over.
Klinkt allemaal heel cru. Maar als je weleens een natuurdocu hebt gezien, weet je bijvoorbeeld misschien dat leeuwen ook heel wreed de jongen van een wijfje doodbijten. Mensen zijn echt niet zoveekl beschaafder dan dieren.
Ik weet dat het erg pijn kan doen als je door anderen niet wordt begrepen, omdat je je dan eenzaam en hulpeloos kan voelen. Maar medeleven kan je niet bij mensen afdwingen.quote:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Er kunnen nou eenmaal erge dingen gebeuren in het leven en de een heeft veel meer mazzel dan de ander. Een psychische stoornis hebben, is kut, want jouw emoties worden daardoor heftiger, instabieler en maken dat jouw vermogen er objectief en rationeel over te kunnen nadenken wordt vertroebeld.
However, count your blessings. Als je beschikt over een goed stel hersenen, inlevingsvermogen, zelfreflectie en doorzettingsvermogen, maak je veel kans om je situatie steeds meer hanteerbaar te maken en ook meer kwaliteit uit het leven te halen.
Hoewel je er dus niet vanuit mag gaan dat iedereen je begrijpt, kan je er wel vanuit gaan dat op deze aardkloot minimaal een paar mensen moeten rondlopen die dat wel doen.
Ik heb t/m vorig jaar ergens gewerkt waarbij ik dacht dat ik mijn plek had gevonden. Heel lang verhaal om dit uit te leggen, maar er werken voornamelijk mensen die zelf ook hun psychische bagage hebben. Ik dacht daar mijn soulmates gevonden te hebben, want de veiligheid die ik daar voelde deed mij erg goed. Maar uiteindelijk kwamen er toch zoveel complicaties dat ik besloot er weg te gaan. Veel mensen die daar werken, gebruiken de werkplek als een soort veilige haven tegen de boze buitenwereld. Ze gaan ook alleen maar met elkaar om. Maar in deze zogenaamde veilige haven gebeuren evengoed dingen die niet goed zijn.
Ik vind het jammer om te zien dat sommige ex-collega's leven alsof ze zwaar gestoorde psychiatrische patinten zijn, terwijl ze genoeg in hun mars hebben om hun leven weer op te pakken en er echt wat succesvols van te maken. Maar ook dat is iets wat ik niet bij hen kan afdwingen; ze kiezen zelf voor wat ze doen.
Welke van de twee zal je verder brengen in het leven denk je?
En er zijn mensen die keihard met zichzelf aan de slag gaan en er mee om leren gaan en er sterker van worden.quote:Fungeert de eenzaamheid door miskenning door omgeving ook als een soort beproeving? Mensen die het leven erg zwaar vinden, kunnen daar verschillend op reageren. Er zijn mensen die zelf net alsof doen alsof het er niet is. Er zijn mensen die het niet kunnen verdragen en suicide plegen. Er zijn ook mensen die heel destructief bezig zijn en in hun ellende blijven hangen.
Nee hoor, ik ben niet in de war.quote:
Volgens mij verwar je 'begrip/erkenning' met 'medelijden/zielig vinden'.
Ik denk dat je het onderwerp van het topic niet helemaal snapt. Of je trekt er verkeerde conclusies bij.
Dat komt doordat mensen de illusie en het ideaal van een absolute vrije wil dat zich volledig vrij beweegt 'as if in a vacum', als zoete koek vreten. Ze snappen niet hoe cognitie, biologie en psyche werken. Daarom lijkt iemand al snel een aansteller of een luie donder omdat ze denken dat je zomaar even omschakelt, terwijl ze dagelijks geconfronteerd worden met het feit dat dit simpelweg onmogelijk is. De mensheid wil niet erkennen dat ze niet geheel vrij is noch in controle is. Daarnaast doet het af aan hun eigen prestaties.quote:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
En als het hart dan gelucht moet worden, dan wordt er gevraagd om te luisteren. Wat er dan bedoeld wordt is niet meer dan aanhoren. Want o wee, als je iets van een oplossing aandraagt, dan blijf je opeens in gebreke met het geven van erkenning.
Dus nee, erkenning van anderen is vaak niets meer dan een alibi zoeken om te blijven zwelgen. De enige erkenning die belangrijk is, is je eigen erkenning. Die moet gepaard gaan met een stukje (niet te veel) zachtaardigheid naar jezelf toe, een stukje begrip dat onvolkomenheden menselijk zijn, en dat je je emoties op een gebalanceerde manier benaderd (zodanig dat je jezelf er niet mee gaat identificeren). Dat kan ook niemand anders voor je doen.
Wat ik heb gemerkt is dat hoe goed of sympathiek mensen mij in het verleden vonden, als ik een periode van manie of depressie heb, laten veel mensen mij vallen. Of ze worden gemeen en oordelend. Ik lig er niet meer wakker van, ik kijk gewoon hoe ik daarna mezelf weer omhoog kan werken in de gemeenschap. En Ik heb veel meer begrip/tolera tei voor andere mensen met een kwetsbaarheid.
antiek sociaal-darwinistische onzin.quote:
[..]
Meer een filosofische discussie over het leven zelf.
We zijn gewend om gedrag te onderscheiden in goed en slecht. Maar stel dat er alleen maar goede mensen op de wereld zijn die allemaal voor elkaar zorgen. Dan is er dus ook geen corruptie en verdeeldheid.
Er zijn nu al veel teveel mensen. Dat wordt dat denk ik eerst erger, maar na verloop van tijd wordt de mensheid steeds zwakker. De zwakke individuen worden volledig opgenomen in de groep. De extra aandacht en zorg die deze mensen vragen, gaat ten koste van henzelf en hun eigen nageslacht. En als zwakke individuen evenveel aantrekkingskracht uitoefenen op mensen dan sterke individuen, worden er zwakke genen doorgegeven en neemt men zwak gedrag van elkaar over.
Klinkt allemaal heel cru. Maar als je weleens een natuurdocu hebt gezien, weet je bijvoorbeeld misschien dat leeuwen ook heel wreed de jongen van een wijfje doodbijten. Mensen zijn echt niet zoveekl beschaafder dan dieren.
Nogmaals, het valt mij op dat mensen die voor langere tijd het door wat dan ook moeilijk hebben en dat (onbewust) laten merken op den duur worden buitengesloten.quote:
Ja, welke erkenning zou je willen? ‘Ik snap dat je het niet makkelijk hebt.’ Is dat wat je zoekt?
Waar ik naartoe wil in dit topic, is of dit een sociologische functie heeft.
Vergelijk het met alsof je als juffrouw voor de klas staat. Kies je ervoor om het kind wat extra zorg nodig heeft meer aandacht te geven, waardoor je de rest van de klas tekort doet? Of kies je ervoor om je te richten op de gemiddelde behoeftes, zodat je in ieder geval meer zeker bent dat de anderen de aandacht krijgen die ze sowieso nodig hebben?
Waarom zou iemand willen blijven zwelgen?quote:
erkenning van anderen is vaak niets meer dan een alibi zoeken om te blijven zwelgen.
Er zijn eeuwenoude filosofische discussie a hierover.quote:
[..]
Nogmaals, het valt mij op dat mensen die voor langere tijd het door wat dan ook moeilijk hebben en dat (onbewust) laten merken op den duur worden buitengesloten.
Waar ik naartoe wil in dit topic, is of dit een sociologische functie heeft.
Vergelijk het met alsof je als juffrouw voor de klas staat. Kies je ervoor om het kind wat extra zorg nodig heeft meer aandacht te geven, waardoor je de rest van de klas tekort doet? Of kies je ervoor om je te richten op de gemiddelde behoeftes, zodat je in ieder geval meer zeker bent dat de anderen de aandacht krijgen die ze sowieso nodig hebben?
Ik volg de vergelijking niet. Een juf heeft een bepaalde verantwoordelijkheid en moet doelen zien te bereiken met leerlingen.quote:
[..]
Nogmaals, het valt mij op dat mensen die voor langere tijd het door wat dan ook moeilijk hebben en dat (onbewust) laten merken op den duur worden buitengesloten.
Waar ik naartoe wil in dit topic, is of dit een sociologische functie heeft.
Vergelijk het met alsof je als juffrouw voor de klas staat. Kies je ervoor om het kind wat extra zorg nodig heeft meer aandacht te geven, waardoor je de rest van de klas tekort doet? Of kies je ervoor om je te richten op de gemiddelde behoeftes, zodat je in ieder geval meer zeker bent dat de anderen de aandacht krijgen die ze sowieso nodig hebben?
In welke verhouding staan die mensen over wie jij het hebt tegenover die mensen die het wat moeilijker hebben?
Die mensen hebben hulp van anderen nodig. En dan gaat het niet over simpele concrete problemen waarvoor direct een oplossing te vinden is. Daarmee komen ze in een positie waarin ze meer dan een ander behoefte hebben aan aandacht en zorg.quote:
[..]
Ik volg de vergelijking niet. Een juf heeft een bepaalde verantwoordelijkheid en moet doelen zien te bereiken met leerlingen.
In welke verhouding staan die mensen over wie jij het hebt tegenover die mensen die het wat moeilijker hebben?
Dus probeer de klas die ik als voorbeeld gebruikte te zien als iedereen die jij kent en tegenkomt in de samenleving.
Ander voorbeeld. Een langdurige relatie is beindigd, omdat hij je heeft belazerd met een andere vrouw en hij kiest ervoor om met haar verder te gaan. Je bent daar kapot door en de eerste periode zal je vast veel steun krijgen van vrienden, omdat ze snappen dat jij je erg rot moet voelen. Maar stel dat er ook nog oud zeer is, waardoor het jou na jaren nog niet lukt om je eroverheen te zetten. Rationeel snap je het allemaal wel en je streeft ernaar om je eroverheen te zetten en de draad weer op te pakken, want het leven is immers kort. En je snapt ook wel dat anderen het zat kunnen worden als je voor de zoveelste keer zegt dat je het er moeilijk mee hebt. Maar die gevoelens gaan niet weg. Je bent er al voor naar meerdere psychologen geweest. Elke keer een lange wachtlijst, waardoor de pijn en frustratie bij jou soms erg hoog oploopt.
Ondanks alle moeite die jij erin steekt om uit je sores te komen, zal je toch geheid aanhoren dat je je aanstelt, dat je geen moeite doet om wat van je leven te maken. En aangezien alle negatieve emoties je uitputten en mentaal slopen, heb je de energie niet meer om te kunnen doen wat bij anderen vanzelfsprekend gaat.
Als een sneeuwbaleffect stapelen problemen zich op. Want dit maakt bijvoorbeeld ook dat je weerstand achteruitgaat en dat je vaker ziek wordt, dat je bijvoorbeeld meer gaat snoepen, aankomt en geen initiatieven neemt omdat je je te onaantrekkelijk voelt voor andere mannen.
En dan zal blijken hoe sterk je nou echt bent, want je staat door alle ellende wel meer aan de zijlijn van de maatschappij dan voorheen. Mensen reageren er dan allemaal op hun eigen manier op.
Als er echt iets aan de hand is zou je terecht moeten kunnen bij je beste vrienden. Die zijn er gewoon voor je. Bij anderen is het een ander verhaal waont die zitten niet op jouw shit te wachten over het algemeen. Als er iets ergs is zullen ze misschien empathie tonen, maar uiteindelijk is dat niet de plek waar je zou moeten zijn. Ik zou ook niet zitten te wachten op iemand die zijn sores tegen me aan praat, terwijl ik zelf betere dingen te doen heb. Tenzij het een goede vriend/vriendin is, dan kan het wel. Maar van random mensen of minder bekenden hoef ik die verhalen echt niet aan te horen. Bij ernstige dingen zal ik er nog wel eens naar vragen en misschien wat ervaringen uitwisselen als ik er zelf iets van mee heb gemaakt. Over het algemeen geldt echter: laat je shit waar die hoort, namelijk bij degenen die er echt voor je willen zijn: je beste vrienden en eventueel je familie.
Dat wat je zelf doet is vervelend, maar is geen reden om er zo in te blijven hangen. Het is een mindset, een knop die je zult moeten omdraaien, uiteindelijk. Ben je depressief is dit misschien een ander verhaal maar daar zijn professionele hulpverleners die je kunnen helpen. Zijn er andere problemen dan zul je zelf moeten proberen om door te gaan, hoe lastig ook. Uiteindelijk ben jij degene die er iets van moet maken, jij en niemand anders. Als je in je slachtofferrol blijft zitten en iedereen behalve jezelf het probleem toeschuift, tsja, dan kom je inderdaad niet echt verder. Als je aantoont van goede wil te zijn dan snappen je vrienden ook wel dat je je best doet.quote:
[..]
Die mensen hebben hulp van anderen nodig. En dan gaat het niet over simpele concrete problemen waarvoor direct een oplossing te vinden is. Daarmee komen ze in een positie waarin ze meer dan een ander behoefte hebben aan aandacht en zorg.
Dus probeer de klas die ik als voorbeeld gebruikte te zien als iedereen die jij kent en tegenkomt in de samenleving.
Ander voorbeeld. Een langdurige relatie is beindigd, omdat hij je heeft belazerd met een andere vrouw en hij kiest ervoor om met haar verder te gaan. Je bent daar kapot door en de eerste periode zal je vast veel steun krijgen van vrienden, omdat ze snappen dat jij je erg rot moet voelen. Maar stel dat er ook nog oud zeer is, waardoor het jou na jaren nog niet lukt om je eroverheen te zetten. Rationeel snap je het allemaal wel en je streeft ernaar om je eroverheen te zetten en de draad weer op te pakken, want het leven is immers kort. En je snapt ook wel dat anderen het zat kunnen worden als je voor de zoveelste keer zegt dat je het er moeilijk mee hebt. Maar die gevoelens gaan niet weg. Je bent er al voor naar meerdere psychologen geweest. Elke keer een lange wachtlijst, waardoor de pijn en frustratie bij jou soms erg hoog oploopt.
Ondanks alle moeite die jij erin steekt om uit je sores te komen, zal je toch geheid aanhoren dat je je aanstelt, dat je geen moeite doet om wat van je leven te maken. En aangezien alle negatieve emoties je uitputten en mentaal slopen, heb je de energie niet meer om te kunnen doen wat bij anderen vanzelfsprekend gaat.
Als een sneeuwbaleffect stapelen problemen zich op. Want dit maakt bijvoorbeeld ook dat je weerstand achteruitgaat en dat je vaker ziek wordt, dat je bijvoorbeeld meer gaat snoepen, aankomt en geen initiatieven neemt omdat je je te onaantrekkelijk voelt voor andere mannen.
En dan zal blijken hoe sterk je nou echt bent, want je staat door alle ellende wel meer aan de zijlijn van de maatschappij dan voorheen. Mensen reageren er dan allemaal op hun eigen manier op.
Ik heb het idee dat je te veel afdwaalt.quote:
[..]
Die mensen hebben hulp van anderen nodig. En dan gaat het niet over simpele concrete problemen waarvoor direct een oplossing te vinden is. Daarmee komen ze in een positie waarin ze meer dan een ander behoefte hebben aan aandacht en zorg.
Dus probeer de klas die ik als voorbeeld gebruikte te zien als iedereen die jij kent en tegenkomt in de samenleving.
Ander voorbeeld. Een langdurige relatie is beindigd, omdat hij je heeft belazerd met een andere vrouw en hij kiest ervoor om met haar verder te gaan. Je bent daar kapot door en de eerste periode zal je vast veel steun krijgen van vrienden, omdat ze snappen dat jij je erg rot moet voelen. Maar stel dat er ook nog oud zeer is, waardoor het jou na jaren nog niet lukt om je eroverheen te zetten. Rationeel snap je het allemaal wel en je streeft ernaar om je eroverheen te zetten en de draad weer op te pakken, want het leven is immers kort. En je snapt ook wel dat anderen het zat kunnen worden als je voor de zoveelste keer zegt dat je het er moeilijk mee hebt. Maar die gevoelens gaan niet weg. Je bent er al voor naar meerdere psychologen geweest. Elke keer een lange wachtlijst, waardoor de pijn en frustratie bij jou soms erg hoog oploopt.
Ondanks alle moeite die jij erin steekt om uit je sores te komen, zal je toch geheid aanhoren dat je je aanstelt, dat je geen moeite doet om wat van je leven te maken. En aangezien alle negatieve emoties je uitputten en mentaal slopen, heb je de energie niet meer om te kunnen doen wat bij anderen vanzelfsprekend gaat.
Als een sneeuwbaleffect stapelen problemen zich op. Want dit maakt bijvoorbeeld ook dat je weerstand achteruitgaat en dat je vaker ziek wordt, dat je bijvoorbeeld meer gaat snoepen, aankomt en geen initiatieven neemt omdat je je te onaantrekkelijk voelt voor andere mannen.
En dan zal blijken hoe sterk je nou echt bent, want je staat door alle ellende wel meer aan de zijlijn van de maatschappij dan voorheen. Mensen reageren er dan allemaal op hun eigen manier op.
Wat verwacht je dan van mensen in jouw omgeving, in het geval dat je na jaren en diverse professionele hulpverleners nog steeds in de put zit? Vind je dat die mensen jou onder de arm moeten nemen om je door de dag heen te slepen?
Ik probeer concreet te krijgen wat je van mensen verwacht, omdat het anders moeilijk wordt om een uitspraak te doen over hoe reel die verwachting is.
Wat levert het je op dat je een knuffel krijgt? Dat iemand zegt dat ie van je houdt? Dat je waardering ontvangt in de vorm van een compliment? Dat er om je grap gelachen wordt? Dat er naar je geluisterd wordt als je spreekt?quote:
Wat zou het jou opleveren als de buurman tegen je zegt dat hij ziet hoe slecht je het hebt?
Dat dus. Onderschat de noodzaak van sociale erkenning en waardering niet. Het sociale bestaan is in de praktijk net zo belangrijk als het fysiologische bestaan.
Geen idee. Vraag het ze?quote:
[..]
Waarom zou iemand willen blijven zwelgen?
Ik onderschat niets, ik vraag naar de waarde.quote:
[..]
Wat levert het je op dat je een knuffel krijgt? Dat iemand zegt dat ie van je houdt? Dat je waardering ontvangt in de vorm van een compliment? Dat er om je grap gelachen wordt? Dat er naar je geluisterd wordt als je spreekt?
Dat dus. Onderschat de noodzaak van sociale erkenning en waardering niet. Het sociale bestaan is in de praktijk net zo belangrijk als het fysiologische bestaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door mspoez op 18-06-2018 10:40:13 ]
Mee eens, maar dat de zwakke genen worden doorgegeven houdt ook een keer op. Er worden nu al zwakkeren zoals geestelijk gehandicapten en meisjes geaborteerd, dus nadat de mogelijkheden toenemen kan iedere potentiele zwakte misschien preventief uitgeroeid worden.quote:
Meer een filosofische discussie over het leven zelf.
We zijn gewend om gedrag te onderscheiden in goed en slecht. Maar stel dat er alleen maar goede mensen op de wereld zijn die allemaal voor elkaar zorgen. Dan is er dus ook geen corruptie en verdeeldheid.
Er zijn nu al veel teveel mensen. Dat wordt dat denk ik eerst erger, maar na verloop van tijd wordt de mensheid steeds zwakker. De zwakke individuen worden volledig opgenomen in de groep. De extra aandacht en zorg die deze mensen vragen, gaat ten koste van henzelf en hun eigen nageslacht. En als zwakke individuen evenveel aantrekkingskracht uitoefenen op mensen dan sterke individuen, worden er zwakke genen doorgegeven en neemt men zwak gedrag van elkaar over.
Klinkt allemaal heel cru. Maar als je weleens een natuurdocu hebt gezien, weet je bijvoorbeeld misschien dat leeuwen ook heel wreed de jongen van een wijfje doodbijten. Mensen zijn echt niet zoveekl beschaafder dan dieren.
Maar mensen die dit onderzoeken weten zelf ook niet hoeveel vrije wil de mens heeft. Heb jij hier meer informatie over dan? Zo ja wil je het hier neerzetten? Want ik word echt ziek van het feit dat het onderzoek hiernaar voor een buitenstaander die geen neuroloog is nog zo in de aller prilste beginfase lijkt te blijven hangen, of ik weet gewoon niet de juiste bronnen.quote:
Dat komt doordat mensen de illusie en het ideaal van een absolute vrije wil dat zich volledig vrij beweegt 'as if in a vacum', als zoete koek vreten. Ze snappen niet hoe cognitie, biologie en psyche werken. Daarom lijkt iemand al snel een aansteller of een luie donder omdat ze denken dat je zomaar even omschakelt, terwijl ze dagelijks geconfronteerd worden met het feit dat dit simpelweg onmogelijk is. De mensheid wil niet erkennen dat ze niet geheel vrij is noch in controle is. Daarnaast doet het af aan hun eigen prestaties.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-06-2018 21:17:16 ]
Observatie van de empirie wijst toch al uit dat wij geen absolute vrije wil hebben? Als jij ergens niet meer bang voor wil zijn, bijvoorbeeld een examen, dan kun jij niet door simpelweg daarvoor te kiezen niet meer bang/nerveus zijn. De reden is dat je lichaam geleerd heeft angstig te zijn voor nieuwe of bepaalde situaties (cognitieve verbindingen, instinctief of aangeleerd), vooral wanneer er onzekerheid bij komt kijken. Je dient dan eerst het niet-bang zijn en het gedrag en de gedachten die daarbij horen te trainen (+ de kennis en realisatie hebben) totdat het deel gaat uitmaken van je cognitieve verbindingen (en het dus normaal wordt).quote:
[..]
Mee eens, maar dat de zwakke genen worden doorgegeven houdt ook een keer op. Er worden nu al zwakkeren zoals geestelijk gehandicapten en meisjes geaborteerd, dus nadat de mogelijkheden toenemen kan iedere potentiele zwakte misschien preventief uitgeroeid worden.
[..]
Maar mensen die dit onderzoeken weten zelf ook niet hoeveel vrije wil de mens heeft. Heb jij hier meer informatie over dan? Zo ja wil je het hier neerzetten? Want ik word echt ziek van het feit dat het onderzoek hiernaar voor een buitenstaander die geen neuroloog is nog zo in de aller prilste beginfase lijkt te blijven hangen, of ik weet gewoon niet de juiste bronnen.
Depressieve mensen ondervinden hetzelfde, alleen zitten zijn in een gedrag- en gedachtenpatroon die lijnrecht tegenover de benodigde 'gedachten en gedragingen' staat die nodig is om te herstellen. Daarom is het ongelofelijk zwaar en moeilijk om daar tegenin te werken. Zonder externe (causatie) hulp is dat vrijwel onmogelijk. Begrip en acceptatie helpt in zoverre dat de barrire van schaamte (en daarbij horend het verbergen van gedrag, gevoelens en fysieke reacties) bijvoorbeeld geen belemmering hoeft te zijn voor het ondernemen van volgende stappen. Een depressie gaat vaak samen met een (ergens ongewilde) afsluiting van de sociale wereld. Alleen anderen kunnen iemand weer toelaten. Daar ligt n van de stappen om weer te herstellen.
Nou wat ik meer bedoel is of er experimenten gedaan zijn waarbij wilskracht echt aangetoond of uitgesloten is. In hoeverre mensen hun denken kunnen beinvloeden. Bijvoorbeeld de ene depressieve persoon probeert met depressieve gedachten een taak te doen en de andere depressieve persoon doet de taak met positieve gedachten en dan de uitkomst vergelijken. Of hersen meting apparatuur die meet of er minder negatieve emoties komen na hersenspoeling.quote:
Observatie van de empirie wijst toch al uit dat wij geen absolute vrije wil hebben? Als jij ergens niet meer bang voor wil zijn, bijvoorbeeld een examen, dan kun jij niet door simpelweg daarvoor te kiezen niet meer bang/nerveus zijn. De reden is dat je lichaam geleerd heeft angstig te zijn voor nieuwe of bepaalde situaties (cognitieve verbindingen, instinctief of aangeleerd), vooral wanneer er onzekerheid bij komt kijken. Je dient dan eerst het niet-bang zijn en het gedrag en de gedachten die daarbij horen te trainen (+ de kennis en realisatie hebben) totdat het deel gaat uitmaken van je cognitieve verbindingen (en het dus normaal wordt).
Depressieve mensen ondervinden hetzelfde, alleen zitten zijn in een gedrag- en gedachtenpatroon die lijnrecht tegenover de benodigde 'gedachten en gedragingen' staat die nodig is om te herstellen. Daarom is het ongelofelijk zwaar en moeilijk om daar tegenin te werken. Zonder externe (causatie) hulp is dat vrijwel onmogelijk. Begrip en acceptatie helpt in zoverre dat de barrire van schaamte (en daarbij horend het verbergen van gedrag, gevoelens en fysieke reacties) bijvoorbeeld geen belemmering hoeft te zijn voor het ondernemen van volgende stappen. Een depressie gaat vaak samen met een (ergens ongewilde) afsluiting van de sociale wereld. Alleen anderen kunnen iemand weer toelaten. Daar ligt n van de stappen om weer te herstellen.
Alinea's aub.quote:
Goed topic. Blij om dit te lezen. Relativeren lijkt me idd de enige oplossing voor bijna alle psychische problemen.
[..]
Ik denk dat het aan het gemak ligt waarin de gevoelens van anderen te negeren zijn. Als mensen negeren dat een ander zich rot voelt of (wat veel vaker voorkomt en de norm is) iemand de schuld geeft dat diegene zich rot voelt, dan zitten daar geen consequenties aan vast. Alleen maar positieve, want iedereen behalve die persoon zelf heeft er last van als diegene aangeeft zich rot te voelen, dus als dit gedrag wordt bestraft zal degene die dit doet alleen maar steun krijgen.
Daarnaast is het nutteloos om je rot te voelen, mensen mogen niet nutteloos zijn want iedereen wil zich alleen maar goed voelen en dat kan alleen als ze geen last hebben van de gevoelens van andere mensen, als andere mensen doorgaan met hun productiviteit en dingen doen en zo vrolijk mogelijk overkomen, daar heb je geen pauzes in.
Mensen willen van andere mensen alleen maar de leuke kanten zien, dat is nu eenmaal een feit.
Voor mij hoeft veel sociaal contact dan ook niet meer, familie, paar vrienden en collega's vind ik dan nog wel verdraaglijk om bij te moeten acteren als het niet te lang duurt, maar de meeste mensen hinderen je alleen maar in je eigen geluk, door van je te eisen dat je 24/7 acteert en je gevoelens onderdrukt en je dan beledigen als je eerlijk bent of de act een keer niet genoeg lukt. Erkend als het wel lukt wordt je inderdaad niet want onderdrukking van gevoelens is immers vanzelfsprekend. Als mensen je wel een goed gevoel willen geven is dat lief bedoeld maar ook dan heb je er niks aan. Ze zijn dan vaak totaal niet meer realistisch en ontkennen je problemen in de hoop dat je dat ook doet en zij ook snel weer verder kunnen met hun leven. Of het na de ontkenning van het probleem beter gaat interesseert hen natuurlijk niet, de ontkenning was het doel op zich geworden, maar dat valt ook nauwelijks te verwijten aangezien iedereen egocentrisch is en je dan eigenlijk gestoord bent en misbruik van je laat maken als je dat niet bent. Trouwens, veel problemen komen immers ook voort uit het feit dat mensen te realistisch zijn en zich teveel met de werkelijkheid bezig houden, terwijl die uiteindelijk niets voor hoeft te stellen als je er niks aan hebt, voor sommige self help goeroes is alleen het aan aanvaarden van de realiteit als die je slecht doet voelen al crimineel, en kun je dus beter een positief leven verzinnen dan een negatief leven leiden . Als ze ook gelijk hebben dan voel je je alsnog bezwaard dat je heb hebt opgezadeld met je negatieve gevoelens. Mensen die het iets kan schelen weten de oplossing ook niet, en daardoor gaan zij zich ook slecht voelen. Als psychiaters/psychologen geestelijke ziekten en het verschil daartussen en tussen je "gewoon" slecht voelen al niet begrijpen en het publiek hier niet helder over kunnen voorlichten en er geen oplossing voor hebben, hoe moeten vrienden zonder zo'n opleiding dat dan wel hebben? Het is kortom het beste om een keuze te maken denk ik, accepteren dat je geen negatieve gevoelens mag hebben en de vaardigheid van het onderdrukken van je emoties en eigen doelstellingen/verlangens echt perfectioneert of je zo veel mogelijk sociaal isoleren.
quote:
Wat een arrogantie. Alsof 'buitenstaanders' niet geconfronteerd worden met de 'niet leuke kanten' van het leven... wellicht zijn die daarentegen te druk met kinderen en werk om ook nog eens non-stop het emo-gezuig aan te horen van mensen die zichzelf heel speciaal vinden.
De echte mensen met problemen hoor je dan ook nauwelijks... nee, het zijn de narcisten die verwachten dat iedereen even 'rekening houdt met hoe zwaar' het allemaal is.
Dat weten we. Dat het zwaar is.
Deze twee bovenstaande inderdaad kan ik mij in vinden. Wat mij nog het meest irriteert vaak is dat klagers op een of andere manier denken dat het alleen voor hen zwaar is. Iemand die afgekeurd is voor het een of ander LIJKT vaak in mijn ogen te denken dat het voor iemand die niet is afgekeurd allemaal niet zwaar is of zo, want zij mankeren niks toch?quote:
De mensen met problemen waar ‘buitenstaanders’ op een gegeven moment niet meer mee (willen) dealen, zijn volgens mij vaak mensen die problemen hebben, maar in de ogen van de buitenstaanders (te) weinig moeite doen om eruit te komen/mee om te gaan.
Als je probeert te helpen en iemand blijft niets doen met je hulp, kan je daar genoeg van krijgen.
Ik heb n vriendin die liegt over de dingen die ze onderneemt om uit haar sores te komen, dat is ook redelijk irritant.
Blijf dr gewoon helpen en ik ben er altijd voor haar, maar dt liegen komt me inmiddels wel n beetje de strot uit.
Om maar n voorbeeld te noemen.
En inderdaad, er wordt gewoon totaal geen echte actie gegeven aan tips die je mensen geeft om toch weer een beetje beter in het leven te komen te staan. "Nee geen energie voor, nee te zwaar, dat gaat niet ik ben op bla bla bla."
Ja, en voor mij en al de andere mensen die hun leven recht aan het houden zijn is het allemaal wel gemakkelijk zeker. Op een gegeven moment ben je dat gewoon echt zat. Mensen lijken niet uit hun negatieve lus te willen komen op een gegeven moment, en dan wil je er als buitenstaander gewoon ook verder geen energie meer in steken want er wordt dus toch niks mee gedaan.
Als iemand structureel of blijvend is beschadigd,geloven mensen liever dat het zijn schuld is dan dat ze geloven dat het de schuld is van zijn omgeving.
Of ik ben gewoon een emotieloze klootzak, dat kan ook
True story. Mijn tijd is kostbaar, dus als ik die tijd kan spenderen aan dingen waar ik wl zin in heb en die ik wl leuk vindt, in plaats van het alweer te spenderen aan iemand die daar verder niks mee doet, dan weet ik het wel. Ik heb daar gewoon geen zin in, en ik ben niemand iets verplicht, dus ik bepaal zelf wat ik met mijn tijd doe.quote:
[..]
[..]
Deze twee bovenstaande inderdaad kan ik mij in vinden. Wat mij nog het meest irriteert vaak is dat klagers op een of andere manier denken dat het alleen voor hen zwaar is. Iemand die afgekeurd is voor het een of ander LIJKT vaak in mijn ogen te denken dat het voor iemand die niet is afgekeurd allemaal niet zwaar is of zo, want zij mankeren niks toch?
En inderdaad, er wordt gewoon totaal geen echte actie gegeven aan tips die je mensen geeft om toch weer een beetje beter in het leven te komen te staan. "Nee geen energie voor, nee te zwaar, dat gaat niet ik ben op bla bla bla."
Ja, en voor mij en al de andere mensen die hun leven recht aan het houden zijn is het allemaal wel gemakkelijk zeker. Op een gegeven moment ben je dat gewoon echt zat. Mensen lijken niet uit hun negatieve lus te willen komen op een gegeven moment, en dan wil je er als buitenstaander gewoon ook verder geen energie meer in steken want er wordt dus toch niks mee gedaan.
Omdat het vertrouwd en lekker makkelijk is. Als je een slachtoffer bent hoef je nooit verantwoordelijkheid te nemen over je eigen geluk.quote:
[..]
Waarom zou iemand willen blijven zwelgen?
Je snapt mijn punt niet.quote:
Ik heb het idee dat je te veel afdwaalt.
Wat verwacht je dan van mensen in jouw omgeving, in het geval dat je na jaren en diverse professionele hulpverleners nog steeds in de put zit? Vind je dat die mensen jou onder de arm moeten nemen om je door de dag heen te slepen?
Ik probeer concreet te krijgen wat je van mensen verwacht, omdat het anders moeilijk wordt om een uitspraak te doen over hoe reel die verwachting is.
In de maatschappij waarin wij leven, lijkt alles beschouwd te worden als maakbaar. En over verantwoording gesproken: er wordt gesuggereerd dat voor elk probleem een specialist rondloopt die het voor je kan oplossen. Mensen denken vaak dat ze recht hebben op geluk zonder er zelf iets voor te hoeven doen. En dat is een misvatting.
Maar wat ik vooral jammer vind, is dat zulke misvattingen wel elke keer lijken te worden opgelegd.
Hier wordt gepresenteerd hoe dapper dit meisje wel niet is om over haar pest-problemen te praten. En hoe oneerlijk het wel niet is dat ze het allemaal had meegemaakt. En wat een ontzettende kutkinderen er op die school zitten en de leraar is een klootzak omdat hij helemaal niet ingreep. Maar check de comments en je ziet een andere kant van het verhaal.
Een school heeft de verantwoordelijkheid om de leerlingen goed onderwijs te geven, meer niet. Maar inmiddels wordt er gesuggereerd dat de school ook verantwoordelijk is om pestproblemen op te lossen. En scholen krijgen een slechte reputatie als naar buiten wordt gebracht dat er gepest wordt. Terwijl er op elke school en vrijwel elke klas wel iemand het lulletje is die gepest wordt.
~~~~~~
Ik dwaal nu idd af. Over het topic: misschien interpreteer je het zo, maar ik zeg nergens dat de omgeving iets fout doet. Ik kaart alleen een fenomeen aan. En het gaat niet over mij persoonlijk, want ik krijg de indruk dat jij denkt dat dit erachter zit. Maar in dit topic heb ik het niet over mezelf.
Ik wijs ook nergens de beschuldigende vinger. Het is niet aan de omgeving om de problemen op te lossen en ook niet aan de omgeving om het allemaal te begrijpen.
Wat er feitelijk gebeurt, is wel dat bij mensen die langdurig vastlopen tegen hetzelfde probleem, de omgeving (niet iedereen) op den duur het probleem gaan miskennen. Ik snap het allemaal wel, want mensen willen niet meegezogen worden in de sores van iemand anders.
Wanneer is dat aangetoond dan dat depressieve gedachten geen invloed hebben op een niet-depressief persoon? Kunnen gedachten en het effect daarvan op een persoon tegenwoordig al gemeten/gelezen worden? Is het bij die depressieve mensen die je noemt uberhaupt aangetoond dat zij depressie hebben op een andere manier dan af te gaan op het oordeel van de psycholoog gebaseerd op gedrag wat zij zien en wat de persoon hen verteld heeft? Wat is behalve de gevoelens nou echt het verschil tussen depressieve en "gewone" mensen? Of interesseert dat echt werkelijk niemand iets?????quote:
Depressieve gedachten hebben bar weinig invloed op een niet-depressief persoon. Mensen die depressief zijn, zijn fysiologisch ook depressief. Het is niet zomaar een gedachtesziekte. Het is een cognitieve "afwijking van de norm" (die fel reageert in combinatie met bepaalde "externe" situaties) die resulteert in emotionele en fysieke reacties.
En wat is het nut van hersenscans en fysiologische reactie meet apparatuur voor de psychologie als die het allemaal toch ook wel best vind om mensen in categorieen in te delen zonder dat? Ze beweren dat ze het zo jammer vinden dat er geen geld is om exacter te bepalen wat mensen hebben, maar ondertussen blijven ze ermee doorgaan om mensen als dieren te catagoriseren op basis van hun eigen mening en zetten ze het beoefenen van hun beroep er niet voor op pauze.
. Zelfs met feiten kiezen mensen er vaak voor om in hun eigen verzinsels te blijven geloven of is het gewoon afwachten totdat de onderzoekers zelf toch ontdekken dat het niet klopt, foutje. Als er helemaal geen feiten zijn, dan gaat niemand voor waar het aannemen.
[ Bericht 7% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-06-2018 12:42:38 ]
Waarom? Dat zou kunnen ja. Het zou ook gewoon kunnen dat mensen geen zin hebben in elke keer dat ze iemand zien van die persoon (hetzeflde) negatieve gezeik moeten aanhoren.quote:Op maandag 18 juni 2018 13:29 schreef Morrigan het volgende:
Misschien zeg ik iets raars, maar het zou toch kunnen dat die mensen zelf ook psychische problemen hebben. Het is tenslotte niet iets wat je direct ziet.
Dat komt omdat die personen op een verkeerde wijze depressieve mensen benaderen. Als je snapt dat een depressief persoon niet voor zijn gedachtenpatroon heeft gekozen en je je niet zo geforceerd concentreert op het veranderen van de gedachten en uitspraken van een depressief persoon (helemaal niet op een kort termijn), en daar dus doorheen kijkt en zo nu en dan simpelweg negeert, dan maak je je het zelf ook makkelijker. Oftewel, stel geen onrealistische eisen, toon begrip, geef je grenzen aan, accepteer dat de persoon zo nu en dan terugvalt in negativiteit (maar probeer dat te filteren, zoals je geluiden op straat filtert).quote:
Omdat die mensen gewoon het hangen in het negatieve zat worden. Die mensen zuigen de energie uit je zodra je bij ze bent zonder dat ze voor een constructieve oplossing zoeken. Waarom zou je toch elke keer weer met mensen af gaan spreken waarvan je van tevoren al weet wat voor een waterval van negatief gezeur dat gaat opleveren
Tegen een onbeweegbare kei aan trappen, heeft geen zin. Daar zijn meerdere factoren voor nodig die samen een hefboom vormen.
Maar misschien heb je zelf wel helemaal geen energie om die ander anders te benaderen. Het kost gewoon energie om bij die mensen te zijn, daar kun je dan ook voor kiezen om daar niet in mee te gaan. Ik kan me best voorstellen dat je helemaal klaar kunt zijn met die negativiteit. En het hoeft nog niet eens zo te zijn dat iemand depressief is, sommige mensen zien gewoon altijd en overal beren en obstakels op de weg. Ik heb ook zo'n collega: elke verandering is eng, fout en moet zoveel mogelijk ontweken worden, ik ben daar wel een beetje klaar mee. Maar dat maakt diegene nog lang niet depressief hoor.quote:
[..]
Dat komt omdat die personen op een verkeerde wijze depressieve mensen benaderen. Als je snapt dat een depressief persoon niet voor zijn gedachtenpatroon heeft gekozen en je je niet zo geforceerd concentreert op het veranderen van de gedachten en uitspraken van een depressief persoon (helemaal niet op een kort termijn), en daar dus doorheen kijkt en zo nu en dan simpelweg negeert, dan maak je je het zelf ook makkelijker. Oftewel, stel geen onrealistische eisen, toon begrip, geef je grenzen aan, accepteer dat de persoon zo nu en dan terugvalt in negativiteit (maar probeer dat te filteren, zoals je geluiden op straat filtert).
Tegen een onbeweegbare kei aan trappen, heeft geen zin. Daar zijn meerdere factoren voor nodig die samen een hefboom vormen.
Dat irriteert mij een beetje. Mensen hebben altijd heel veel te zeggen over het gedrag van anderen dat negatief is, maar "ze zijn nog niet depressief". Maar wanneer je dan wel aantoonbaar depressief bent (als je je bijvoorbeeld hebt laten aanrijden door een trein en per ongeluk nog leeft of zoiets dergelijks) wat verandert er dan wat betreft je recht om een negatieve, zeurende persoon te zijn? Of mag negativiteit plotseling wel bij "depressieve" mensen? Lijkt me nogal vreemd aangezien het criteria waardoor mensen wel of niet als depressief worden gecatagoriseerd onder andere hun negativiteit is.quote:
Maar misschien heb je zelf wel helemaal geen energie om die ander anders te benaderen. Het kost gewoon energie om bij die mensen te zijn, daar kun je dan ook voor kiezen om daar niet in mee te gaan. Ik kan me best voorstellen dat je helemaal klaar kunt zijn met die negativiteit. En het hoeft nog niet eens zo te zijn dat iemand depressief is, sommige mensen zien gewoon altijd en overal beren en obstakels op de weg. Ik heb ook zo'n collega: elke verandering is eng, fout en moet zoveel mogelijk ontweken worden, ik ben daar wel een beetje klaar mee. Maar dat maakt diegene nog lang niet depressief hoor.
Waar wil je eigenlijk naartoe? Of begrijp ik je post niet?quote:
[..]
Dat irriteert mij een beetje. Mensen hebben altijd heel veel te zeggen over het gedrag van anderen dat negatief is, maar "ze zijn nog niet depressief". Maar wanneer je dan wel aantoonbaar depressief bent (als je je bijvoorbeeld hebt laten aanrijden door een trein en per ongeluk nog leeft of zoiets dergelijks) wat verandert er dan wat betreft je recht om een negatieve, zeurende persoon te zijn? Of mag negativiteit plotseling wel bij "depressieve" mensen? Lijkt me nogal vreemd aangezien het criteria waardoor mensen wel of niet als depressief worden gecatagoriseerd onder andere hun negativiteit is.
Of je kiest er voor om mijn tijd aan andere dingen te besteden. Dat kan natuurlijk ook nog.quote:
[..]
Dat komt omdat die personen op een verkeerde wijze depressieve mensen benaderen. Als je snapt dat een depressief persoon niet voor zijn gedachtenpatroon heeft gekozen en je je niet zo geforceerd concentreert op het veranderen van de gedachten en uitspraken van een depressief persoon (helemaal niet op een kort termijn), en daar dus doorheen kijkt en zo nu en dan simpelweg negeert, dan maak je je het zelf ook makkelijker. Oftewel, stel geen onrealistische eisen, toon begrip, geef je grenzen aan, accepteer dat de persoon zo nu en dan terugvalt in negativiteit (maar probeer dat te filteren, zoals je geluiden op straat filtert).
Tegen een onbeweegbare kei aan trappen, heeft geen zin. Daar zijn meerdere factoren voor nodig die samen een hefboom vormen.
Veel problemen hebben oplossingen, veel toehoorders bedenken dat de zeurder een oplossing wil, maar die wil vooral gehoord worden.
De toehoorder denkt, ‘maar als je nou luistert naar mij is je probleem weg!’ En ergert zich.
De zeurder of klager voelt zich onbegrepen en de toehoorder voelt zich niet gewaardeerd. Daarom.
Ja, het is leuk dat de zeurder dat wil. De toehoorder wil dat niet. Waarom is het feit dat de zeurder dat wil belangrijker dan dat de toehoorder dat niet wil?quote:
Mensen zeuren vaak niet met een duidelijke hulpvraag, de toehoorder gaat die erbij bedenken.
Veel problemen hebben oplossingen, veel toehoorders bedenken dat de zeurder een oplossing wil, maar die wil vooral gehoord worden.
De toehoorder denkt, ‘maar als je nou luistert naar mij is je probleem weg!’ En ergert zich.
De zeurder of klager voelt zich onbegrepen en de toehoorder voelt zich niet gewaardeerd. Daarom.
De zeurder is de initiator.quote:
[..]
Ja, het is leuk dat de zeurder dat wil. De toehoorder wil dat niet. Waarom is het feit dat de zeurder dat wil belangrijker dan dat de toehoorder dat niet wil?
Verder is iedereen in deze even belangrijk net als hun grenzen. Een probleem daarbij is wel goed communiceren.
Wil je alleen spuien, zeg dat dan, dan geef je de ander ook de kans af te haken als die er niets mee kan. Dat scheelt veel frustratie en onbegrip.
Ik snap dat de zeurder de initiator is. Nou ja, wat is goed communiceren? Het grootste deel van communicatie is non-verbaal. Op het moment dat iemand 0 interesse toont in je shit, weg loopt, je vermijdt, dan is dat ook communicatie.quote:
[..]
De zeurder is de initiator.
Verder is iedereen in deze even belangrijk net als hun grenzen. Een probleem daarbij is wel goed communiceren.
Wil je alleen spuien, zeg dat dan, dan geef je de ander ook de kans af te haken als die er niets mee kan. Dat scheelt veel frustratie en onbegrip.
Ik lees tussen de regels door in dit topic (maar ik kan dat mis hebben) dat de toehoorder zich vooral moet aanpassen aan de zeurder, want het probleem is dat de zeurder geen erkenning krijgt. Ja, dat is pech voor de zeurder dan. Dat gebrek aan erkenning is alleen maar een issue als je het nodig hebt om die erkenning te krijgen vanwege je issues.
Het issue is niet het gebrek aan de erkenning, ik zou eerder zeggen dat het issue is dat je die erkenning nodig hebt voor je issues. Wat iemand hier al zei, het is een zacht kussen om op te vallen, dus dan is dat soort erkenning/aandacht wel prettig, maar op het moment dat die erkenning niet wordt gegeven, dan, ja, dat is dan het issue van de zeurder, niet van de toehoorder.
[ Bericht 0% gewijzigd door CoolGuy op 18-06-2018 15:58:08 ]
Je bent inderdaad niet verplicht of iets verschuldigd om je energie te steken in iemand die zoiets doet. Je hebt daarbij ook je energie nodig voor andere dingen. Niet alleen ten behoeve van jezelf maar ook voor mensen die je graag wilt helpen en waarbij je het idee hebt dat jouw hulp baat kan hebben.quote:
Omdat die mensen gewoon het hangen in het negatieve zat worden. Die mensen zuigen de energie uit je zodra je bij ze bent zonder dat ze voor een constructieve oplossing zoeken. Waarom zou je toch elke keer weer met mensen af gaan spreken waarvan je van tevoren al weet wat voor een waterval van negatief gezeur dat gaat opleveren
Maar ik wil het toch graag wat nuanceren. Heel vaak concludeert men dat personen die vaak over hetzelfde klagen graag in de slachtofferrol zitten en dat je hen beter kan mijden. Op FOK! is iemand wiens usernaam met een D begint daar heel erg om berucht. Ik meen begrepen te hebben dat hij inmiddels een ban heeft?
Ik heb niet alles van die user meegekregen. Maar ik had bij hem het idee dat hij zijn eigen emoties niet goed begreep, niet goed begreep waar anderen naartoe wilden met feedback en ook niet goed snapte waarom mensen hier uiteindelijk de pik op hem kregen. En uiteindelijk is dat allemaal heel erg gaan escaleren.
Mijn indruk is vooral dat hij zo reageerde vanuit een gevoel van onmacht. Niet vanwege gebrek aan motivatie.
eens.quote:
Wat een arrogantie. Alsof 'buitenstaanders' niet geconfronteerd worden met de 'niet leuke kanten' van het leven... wellicht zijn die daarentegen te druk met kinderen en werk om ook nog eens non-stop het emo-gezuig aan te horen van mensen die zichzelf heel speciaal vinden.
De echte mensen met problemen hoor je dan ook nauwelijks... nee, het zijn de narcisten die verwachten dat iedereen even 'rekening houdt met hoe zwaar' het allemaal is.
Dat weten we. Dat het zwaar is.
Iedereen vecht min of meer zn eigen strijd in het leven.
Qua liefde is het helemaal een ramp. Die aardverschuivende liefdesliederen die mannen uit hun kloten persen omdat ze 'm graag willen gebruiken en voortplantingsdrang voelen. En ook die zwakke opstelling in de hoop dat een mooie dame ze een nacht komt troosten. Want die gaan die shit echt niet delen met een andere tranentrekker in de buurt. Die moeten elkaar maar mooi gaan troosten.
[ Bericht 5% gewijzigd door Beathoven op 18-06-2018 22:23:23 ]
Ik vind gewoon dat de hel voor iedereen al eerder moet beginnen, tijdens het leven zelf, maar dan niet in de vorm van fysieke marteling maar in de vorm van cognitieve gedragstherapie. Het is toch oneerlijk dat sommige mensen hier door mensen met meer macht/instanties toe gedwongen worden en anderen er gewoon aan ontkomen?quote:
Waar wil je eigenlijk naartoe? Of begrijp ik je post niet?
[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 19-06-2018 10:59:28 ]
Het is geen briljante uiteenzetting, maar gewoon een onnodig lang stuk tekst. Kun je het wat korter krijgen?quote:
[..]
Nou, jij hebt het over mensen die negatief zijn, zeuren en klagen maar nog lang niet depressief zijn. Wat zijn depressieve mensen dan, vrolijk? Vaak is in de geestelijke gezondheidszorg de enige indicatie van een depressie een mislukte zelfmoordpoging in verleden. Ook de samenLeving vind mensen alleen bij zulke extreme gevallen depressief. Dat helpt toch niet bij het probleem. Als depressie daarvoor wordt gediagnosticeerd, wat bij de ene arts wel weer voorkomt en bij de andere niet (volkomen subjectief dus) wordt er gekeken naar gedrag zoals: niet uit bed komen, nergens van genieten. Maar hoeveel energie iemand heeft, of hoeveel iemand ergens van geniet in vergelijking met anderen kun je niet meten. Dus waar is die diagnose dan op gebaseerd? Op de ervaring van mensen of het oordeel van de arts van de ervaring van een persoon? Waarom hechten mensen dan ineens wel waarde aan de diagnose depressie, terwijl ze bij alle andere gradaties van jezelf kut voelen iemand de les lezen?
Iemand die bijvoorbeeld niet werkt vanwege een of andere beperking zal hierdoor een shitload aan kritiek krijgen. Als de persoon daarna probeert uit te leggen waarom, dan wordt het vaak niet serieus genomen. "Doe normaal en ga gewoon werken luie hond". Nou, daar heb je dan wat aan.
Daar heb je in zoverre wat aan dat hij als hij uiteindelijk de norm volgt gaat werken en daardoor geen luie hond meer is, maar een actieve hond zoals topfokkers het graag mogen zien.quote:
Wat wel vaak erg storend wordt ervaren door mensen die psychische problemen hebben is dat de omgeving erg kritisch is op hun gedrag. Als degene vervolgens gaat uitleggen waarom hij zich zo gedraagt (vanwege bijvoorbeeld een stoornis of depressie) dan krijgt hij/zij nog meer kritiek naar zich toegeworpen of het verwijt dat het een zeurkous is en normaal moet doen.
Iemand die bijvoorbeeld niet werkt vanwege een of andere beperking zal hierdoor een shitload aan kritiek krijgen. Als de persoon daarna probeert uit te leggen waarom, dan wordt het vaak niet serieus genomen. "Doe normaal en ga gewoon werken luie hond". Nou, daar heb je dan wat aan.
Je normaal kut voelen = haat vanuit de omgevingquote:
Het is geen briljante uiteenzetting, maar gewoon een onnodig lang stuk tekst. Kun je het wat korter krijgen?
Depressie = begrip vanuit de omgeving
Lichamelijk verschil tussen een zich op normale manier kut voelend persoon en depressief persoon = ????
Keerpunt waarbij je normaal kut voelen overgaat in depressie = ????
Maar. DIT is dus alleen bij sommige mensen het geval, zoals Metalfreak, die nog een uitzondering maken voor depressiviteit.
[ Bericht 7% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 19-06-2018 08:43:47 ]
Dit wil ik wel even nuanceren.quote:
[..]
Je normaal kut voelen = haat vanuit de omgeving
Onbegrip en/of miskenning dat jij je kut voelt, is niet hetzelfde als haat. Ik vind het ook jammer voor jou dat jij dit wel zo beladen kan zien.
Als er mensen zijn die graag zien dat jij of anderen graag lijden onder hun psychische problemen, dan zijn dat psychopaten. De rest gunt je echt wel een leuk leven, alleen de opvattingen hoe jij dat zou moeten aanpakken, verschillen daarover.
Als iemand tegen je zegt "stel je niet zo aan en kom uit die slachtofferrol", dan zit daar zeker een positieve boodschap in. Ten eerste gaat die persoon ervan uit dat jij meer capabel bent dan dat je je gedraagt. Als jij het verwijt krijgt dat je in een slachtofferrol blijft hangen, dan zit daar waarschijnlijk ook deels in "jouw eigen overtuigingen dat je zwak en zielig bent, kloppen niet".
Ik denk dat de meesten die zoiets zeggen dit ook tegen zichzelf zouden zeggen om daar kracht uit te kunnen halen uit de dip te komen.
De miscommunicatie is wellicht wel dat ze jouw problemen onderschatten en daarom denken dat je je aanstelt of in een slachtofferrol hangt.
Het andere uiterste vind ik persoonlijk nog veel schadelijker: mensen die je betuttelen. Zij onderschatten misschien niet de problemen waarmee je worstelt. Maar ze onderschatten JOU als persoon.
Ik ga er zelf vanuit dat de mensen uit dit voorbeeld die zich kut voelen niet incapabel zijn en al al het mogelijke hebben gedaan om van hun kutgevoel af te komen. Daarnaast was het maar een voorbeeld dat niet over mij persoonlijk gingquote:
Dit wil ik wel even nuanceren.
Onbegrip en/of miskenning dat jij je kut voelt, is niet hetzelfde als haat. Ik vind het ook jammer voor jou dat jij dit wel zo beladen kan zien.
Als er mensen zijn die graag zien dat jij of anderen graag lijden onder hun psychische problemen, dan zijn dat psychopaten. De rest gunt je echt wel een leuk leven, alleen de opvattingen hoe jij dat zou moeten aanpakken, verschillen daarover.
Als iemand tegen je zegt "stel je niet zo aan en kom uit die slachtofferrol", dan zit daar zeker een positieve boodschap in. Ten eerste gaat die persoon ervan uit dat jij meer capabel bent dan dat je je gedraagt. Als jij het verwijt krijgt dat je in een slachtofferrol blijft hangen, dan zit daar waarschijnlijk ook deels in "jouw eigen overtuigingen dat je zwak en zielig bent, kloppen niet".
Ik denk dat de meesten die zoiets zeggen dit ook tegen zichzelf zouden zeggen om daar kracht uit te kunnen halen uit de dip te komen.
De miscommunicatie is wellicht wel dat ze jouw problemen onderschatten en daarom denken dat je je aanstelt of in een slachtofferrol hangt.
Het andere uiterste vind ik persoonlijk nog veel schadelijker: mensen die je betuttelen. Zij onderschatten misschien niet de problemen waarmee je worstelt. Maar ze onderschatten JOU als persoon.