De weg naar... (bewust) alleenstaand ouderschap.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 09:27 schreef Seven. het volgende:

[..]

Niet lullig bedoeld, maar denk je niet dat je daar eerst mee moet dealen, voor je zoiets op je kindje gaat projecteren?
Ik ben van mening dat je wel twee dingen door elkaar haalt. Natuurlijk zijn er wel betrouwbare mannen, alleen in relaties lukt het voor jou niet. Maar met de biologische vader van jouw kindje, zul je dan ook geen liefdesrelatie hebben.

Projecteren op je kinderen....

Omdat ik ergens niet (meer) in geloof en/of vertrouwen heb projecteer ik dat op toekomstige kinderen? Dat is wel een enorm grote aanname...

Om het nogmaals te nuanceren want dat doe ik, ik weet dat er mannen zijn die wel te vertrouwen zijn. Maar een voor nu onbekend persoon vertrouwen om iets heel ingrijpends in mijn leven vind ik erg lastig. Dat is net zo iets als dat ik bewust ben van mijn angst van bepaalde dieren die ik niet wil en zal projecteren op mijn kinderen om ze dat mee te geven.

Maar die discussie staat natuurlijk los van bewust solomoederschap.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 10:33 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik persoonlijk vind het een beetje naïef om te denken dat je dat niet zou projecteren. Ik snap het wel hoor, ik heb ook hele lange tijd geen vertrouwen gehad in mannen. Dat hing allemaal samen met slechte partnerkeuze, die weer voortkwam uit een laag zelfbeeld. Al met al is het resultaat dat ik financiële onafhankelijkheid enorm belangrijk vind, als gevolg daarvan ben ik een carrièrevrouw en bovendien ben ik een feminist. Geen activistisch feminist, maar wel zo één die haar kind het liefst 'geslachtsloos' op zou willen voeden, dus beperken van mannelijke/vrouwelijke rolpatroon (spelen met autootjes en poppen etc.). Dus in die zin, zal mijn verleden de toekomst van mijn kind vormen. Mijn feminist-zijn heeft ook gevolgen voor de relaties die ik aanga, zowel in de liefde als vriendschappelijk. Het botst vaak met traditioneel ingestelde mensen, dus buiten familie, zul je die in mijn kring niet treffen. En dat houdt in dat mijn partner ook een feminist moet zijn, anders kan ik geen harmonieuze relatie hebben.

Zelfs al breng je verbaal geen negativiteit over, door alleen al je eigenheid zal je kind beïnvloed worden. In jouw geval kan ik me voorstellen dat er überhaupt weinig contact zal zijn met mannen, als je ze niet vertrouwd. Met meisjes zoals BlackLady hoeft dat geen enorm probleem te zijn. Maar als je een zoontje krijgt, dan denk ik dat je je toch gedwongen ziet om een vaderfiguur toe te laten in je leven (al zul je er waarschijnlijk geen liefdesrelatie mee hebben). Snap je wat ik bedoel?

Je doet nu wel veel aannames, alleen maar op de zin dat ik letterlijk zeg:

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 08:17 schreef MiNi1981 het volgende:

[..]

.....
Nou moet ik eerlijk toegeven dat die gedachte erg gestoeld is bij mij op het hebben van 0 vertrouwen in mannen. Sorry voor de mannelijke meelezer. En ja ik kan dit echt wel iets wat nuanceren voor mijzelf dat niet iedere man zo is. Maar dat gevoel is er nu wel.
...
Dat maakt ook dat, na mijn laatste 2 ervaringen (zonder daar verder diep op in te gaan) in relaties, ik de keuze om voor solomoederschap te willen gaan wel heel sterk is. Ook al gun ik mijzelf een partner ooit, nu voelt alles alsof ik dat niet wil. En heb ik altijd gezegd noot een partner te willen om kinderen mee te krijgen.

En om dan te lezen dat je ook een strijd zou kunnen krijgen met een bekende donor (zelf gevonden donor) kwam wel even binnen zeg maar.

Alles wat je in je leven doet projecteer je op een ieder. Maar dat betekent niet dat je niet zelf de nuance eraan kunt geven door er bewust van te zijn dat iemand bepaalde gedachtes en gevoelens heeft.
Iedereen wordt gevormd door wat er in de wereld gebeurt, zolang je altijd maar zelf er bewust van bent hoe je er zelf naar kijkt is er mijn inziens niets mis mee met mijn uitspraak en bijbehorende gedachte die ik, zoals gezegd, meer dan prima kan nuanceren.

Maar je zegt in jouw bericht je wel voor te stellen dat ik weinig contact met mannen zou hebben omdat ik ze niet vertrouw. En dan lees je dus enorm over die nuance heen.
Want waarom zou ik weinig contacten met mannen hebben? Die begrijp ik niet.
Ja ik vertrouw mannen niet, in een relatie. Met mijn gevoel. Met mijn hart. En met de gedachte dat ik met zo een persoon een familie zou gaan creëren. Ongeacht of dit vanuit liefde of vanuit een bewuste rationele vriendschappelijke (of meer afstandelijke relatie) C-donor relatie is.

Want ik zeg ook letterlijk:

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 08:17 schreef MiNi1981 het volgende:

[..]
...
En om dan te lezen dat je ook een strijd zou kunnen krijgen met een bekende donor (zelf gevonden donor) kwam wel even binnen zeg maar.

En dan bedoel ik met bekende donor de C-donor. Omdat dat juridisch niet waterdicht is.

Maar waarom zou ik daardoor weinig contact met mannen hebben? Ik heb meer dan genoeg mannelijke vrienden, ik heb meer dan genoeg broers en ik werk ook nog eens voor een organisatie waar 98% man is. Maar die hoef ik allemaal niet toe te vertrouwen met mijn gevoel, met mijn hart en met mijn persoonlijke keuzes en beslissingen die ik wil maken voor mijzelf.

En ja ook hier zit een nuance, want blijkbaar moet ik alles uitschrijven.... Natuurlijk zijn die mannen (en alle mensen in mijn directe omgeving) op een bepaalde manier van invloed op keuzes die ik maak. Maar daarin zullen ze veelal mijn keuzes respecteren of 'challengen' met wat ik zeg in de hoop dat ik goed nagedacht heb over elke keuze die ik maak. En zal dat nooit een strijd worden omdat er geen sprake is van een vaderlijke band met het kind of vanuit een liefdesrelatie met mij en men daardoor zich anders opstelt en anders met elkaar omga.

Daarnaast ben ik overigens van mening dat kinderen zich ook prima redden met alleen een moeder of alleen een vader. En dat het niet uitmaakt dat meisjes perse een moeder moeten hebben of jongetjes perse een vader. Omdat ook je omgeving waar je in zit en de kinderen in opgroeien genoeg vanuit die omgeving mee zullen krijgen met wat ze nodig hebben. Daarvoor hoef ik niet aan mijn beste vriend te vragen of hij een vaderrol wil pakken. Nee, de mannen in de omgeving die mijn kinderen tegen zullen komen zullen allen op hun eigen manier de mannelijke kanten van het leven meer dan genoeg belichten in mijn ogen.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 19:26 schreef MPC60 het volgende:
Ik zit hier als man op een andere manier in, ik heb een leuke vriendin, die heeft een leuke dochter en zij heeft geen kinderwens meer. Door haar en haar dochter ben ik mij gaan beseffen dat ik mij wel wil voortplanten en zou het liefst zaaddonor worden voor een stel, lesbisch koppel of een vrouw met een kinderwens.

Alleen.... hoe pak je dat aan?

Leuk om ook die kant van het verhaal te kunnen lezen hier. Want dat is niet zo makkelijk. Zowel voor man als vrouw.

Wat zou voor jou goed voelen daarin? Puur donor zijn? Of een soort co-ouderschap of iets wat ze donor+ noemen dus een soort vader op afstand met af en toe wel wat contact?

Daar zijn verschillende mogelijkheden in.

Je kunt natuurlijk een donor worden bij een spermabank (dan kan een evt kind pas op 16 jarige leeftijd contact met je zoeken, jij met het kind is nooit mogelijk).

Of zoeken naar een vrouw (of stel) en het onderling regelen.

Dit is even de korte versie.

Ben benieuwd naar je gedachtengang voor hoe een man het ziet en ervaart.

quote:

Op maandag 27 augustus 2018 22:40 schreef Djoess het volgende:

[..]

Een paar weken contact via de mail, toen een ontmoeting en daarna nog eens afgesproken om samen het contract te tekenen. De keer daarop begonnen met de eerste ZI poging.

Wbt beschadigd vertrouwen in mannen, dat herken ik wel. Er zijn om die reden ook een hoop mannen afgevallen, maar eentje stak erboven uit. En daar wilde ik de gok (want dat blijft het) dan wel mee wagen.

Fijn dat het zo soepeltjes bij jou is verlopen!

En dat klopt natuurlijk wel, een gok blijft het wel op een bepaalde manier.

Ik merk dat alles steeds meer handen en voeten krijgt en daardoor steeds beter begint te voelen qua wensen en gedachtes. Het proces an sich voor mijzelf voelt goed.

Soms voelt het in een keer van 'wauw waarom niet vandaag' en soms voelt het als 'jeetje wat eng'.
Dat laatste zal nooit echt verdwijnen denk ik. Maar als dat soms van 'wauw waarom niet vandaag' zich nog iets sterker ontwikkelt de komende tijd dan durf ik denk ik wel vervolg acties uit te zetten.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2018 21:34 schreef Djoess het volgende:

[..]

Het blijft idd eng.

Sterker nog, de eerste twee inseminaties (ik wilde per se zonder ovulatietesten proberen), wist ik in mijn achterhoofd zeker dat ik op de afgesproken datum veel te vroeg was voor mijn eisprong om haalbaar te kunnen zijn. Die twee keer heb ik fluitend gedaan.

De derde keer stond de afspraak voor de 13e en de 14e zou mijn eisprong zijn (was volgens mijn huisarts de beste dag om te proberen). Ik heb op het punt gestaan om af te zeggen, ‘s ochtends vroeg nog, omdat ik het zo eng vond :’)
Uiteindelijk alleen maar niet gedaan omdat donor uit de andere kant van het land moest komen en dus al in de auto zat. Et voila! Zwanger.

Ow dat is wel bijzonder, juist dan is het raak.

Wat maakte het op dat moment dan eng voor je? Het feit dat het nu gerichter zwanger raken is (meer kans op want meer gepland qua cyclus).

Het is al best een tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Maar dacht dat zo in het een nieuwe jaar een update wel weer gepast is.

Na veel gesprekken voeren, informatieavonden bezoeken en ook met de omgeving er over praten/informeren ben ik tot het besluit gekomen om de volgende stap te gaan zetten als het aankomt op solomoederschap.

Ik wil dit jaar het traject gaan starten voor solomoederschap met behulp van een c-donor.
Ik wil Q1/2 gebruiken voor gesprekken met de kliniek en de onderzoeken die erbij horen om te kijken hoe mijn lichaam 'er aan toe is'. En vanuit daar verder.

Een spannend jaar dus waar veel kan gaan gebeuren, maar stel mij er tegelijk wel op in dat het niet snel raak zal zijn en het wel een aantal cycli kan duren.

Dankjewel allemaal! Ja heel spannend, maar soms kan ik de tijd ook wel vooruit kijken.

Merk dat het echt een traject is waar je naar toe moet groeien en dat de stappen die ik reeds gelopen heb passen bij de timing en het gevoel van alles daaromheen echt een plekje moet krijgen.