Nou, ik kan me hier na 4 jaar ook weer eens komen melden want het is me weer niet gegund
Vorige week zaterdag zouden we elkaar een dagje niet zien omdat we "teveel op elkaars lip zaten" wat ook wel klopt aangezien we 2 maanden elkaar dag in, dag uit gezien hebben want mevrouw had een situatie waardoor ze echt door me opgevangen moest worden. 2 Maanden alles gegeven wat ik had, 200% want ze was al niet de meest makkelijke aangezien het een narcistische borderliner is.
Met zo'n persoonlijkheid is het misschien ook niet heel raar dat ik de boel niet vertrouwde, haar gedrag met haar telefoon was al 3 weken nogal vreemd te noemen. Heel mysterieus appen, zodat ik het net niet kon zien, als ik aan kwam lopen snel Whatsapp wegklikken, telefoon opeens niet meer van haar zijde laten wijken. Mjaja....
Toen ik daar zondag weer was was mevrouw ontzettend geagiteerd, nog erger dan normaal. Ik besloot er niks van te vinden en heb gewoon wat meegeholpen met klusjes in huis. Bij het uitruimen van de vaatwasser vond ik opeens glazen die ze alleen in uitzonderlijke situaties gebruikt, aantal borden dat wel heel veel was voor 1 persoon in 2 dagen, pannen die gebruikt waren maar niet overeenkwamen met wat ze mij vertelde allemaal gegeten te hebben, bij het doen van de was vond ik opeens gewassen lingerie die ik echt al een hele tijd niet gezien had en toen ze eten voor ons ging maken pakte ze opeens een pak met van die mini brunch broodjes van de AH. Normaal zitten er daar 9 in ofzo en nu nog 3, heel vreemd voor iemand die een koolhydraatarm dieet volgt en daar altijd heel strikt in is.
Op een gegeven moment toch maar aangegeven dat het me allemaal niet lekker zat wat resulteerde in een totale defensieve flipbui. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar überhaupt wat te vragen, waar ik het gore lef vandaan haalde om zoiets over haar te denken, dat soort dingen. Dat terwijl als een vrouw mij ook maar verkeerd aankijkt ik altijd uitgemaakt werd voor hoereloper, onbetrouwbare kklijer, dat ze altijd wel wist dat ik niet te vertrouwen was. Maar ik haalde het lef ergens vandaan haar heel rustig te vragen of ze wel echt zeker wist dat ze die zaterdag alleen was en dat was bespottelijk
Uiteindelijk bedaarde de boel weer een beetje, heb ik ook aangegeven dat het mijn gevoel was en het niet hoeft te kloppen maar dat ik er (mede gezien haar psychische staat) gewoon heel bang voor was omdat ik weet waar ze toe in staat kan zijn, ze had het me immers zelf verteld.
Die nacht ben ik weer eens de hele nacht voor haar opgebleven om dingen in huis te doen want haar moeder zou langskomen en de boel moet dan helemaal aan de kant zijn. In die tijd ben ik 5 keer voor rotte vis uitgemaakt omdat ik dingen niet op haar manier deed en zat ik me steeds meer te ergeren aan haar gedrag. Hallo ik ben hier bezig voor jou, ik hoef dit allemaal niet te pikken hoor en een beetje dankbaarheid zou best op zijn plek zijn.
Uiteindelijk was het werk voor 60% klaar en zijn we maar naar bed gegaan. Ik bleef maar slapen maar wel met de voorwaarde dat ze bij het wakker worden "geen geruzie zou krijgen", mooi was ik niet van plan.
Maar helaas mocht het weer niet zo zijn, ik ben er als eerste uitgegaan en vroeg wat ze wilde dat ik zou doen. Domme vraag, totale flippartij, helemaal uit d'r stekker gegaan. Dusdanig erg had ik het nog nooit meegemaakt. Ze was al van de steken onderwater als ze boos was maar dit was echt niet normaal want ik was lelijk, ze was met me uit medelijden en de seks stelde niks voor.
Wow
Ik ben omgedraaid, de deur uitgelopen en was er klaar mee. Ik wilde niet meer, dit waren de laatste beledigingen die ik nog pikte, de druppel was er eindelijk. Ik liep al maanden op eierschalen, moest bij alles wat ik zei nadenken hoe ik het zei en opletten of ik er niet verkeerd bij keek, alles om ervoor te zorgen dat ik niet weer haar borderline triggerde en weer een bui over me heen kreeg. De hele tijd was ik mezelf aan het wegcijferen voor haar, ze hoefde maar met haar vingers te knippen en ik stond er. Ik heb zelf vrienden hier een keer in huis laten zitten omdat mevrouw het weer op haar heupen kreeg en ik uit pure paniek weer die kant op gefietst ben.
Maandenlang heb ik de meest verschrikkelijke beledigingen gepikt, de meest achterlijke beschuldigingen die nergens op sloegen en iedereen om me heen begon hun zorgen over me uit te spreken.
Hell zelfs collega's die me nauwelijks kenden kwamen op een gegeven moment naar me toe om te vragen wat er was omdat mijn (blijkbaar) hele vrolijke positieve uitstraling totaal verdwenen was. Er was niks meer van me over werd me verteld. Iedereen om me heen die wist met wie ik bezig was zei ook dat ik weg moest wezen bij haar omdat ze me aan het slopen was, totaal aan het leegzuigen en niet op de fijne manier.
Zoals ik dus zei was ik het na die laatste bui vol beledigingen dus zat maar ik wilde nog een ding. Ik wilde weten of ik gelijk had over die zaterdag daarvoor dus ben wat research gaan doen. Zij was er altijd zo trots op dat ze "overal achter kon komen en iedereen 10 stappen voor was" waardoor ze mij daarin totaal onderschat heeft. Normaal ben ik niet zo'n sherlock holmes maar als het echt moet heb ik ook genoeg lijntjes lopen naar veel mensen en na wat navraag hier en daar en dingen checken kwam het verlossende antwoord. Mijn vermoeden was terecht. Ik heb nog een app gestuurd en gezegd dat ik het weet, alles op elke mogelijke manier geblockt en het was klaar. Daar is nog een reactie opgekomen waarin ze totaal niet inging op dat ik het wist. Daar heb ik nog onvriendelijk op gereageerd en sindsdien is het stil.
Dus na dit alles, na zo behandeld te zijn (geloof me dit is het topje van de ijsberg), na me zo ingespannen te hebben zit ik nu haar te missen. Wat is dit voor waanzin? Ik moet eerlijk zeggen dat mijn zelfvertrouwen al niet heel hoog was maar wat er nog was heeft ze aardig goed weten te slopen maar alsnog begon ik me op een gegeven moment te beseffen dat ik te goed voor haar was en zij mij niet verdiende. Dat is met mijn zelfvertrouwen toch best een prestatie.
Wat is dit voor waanzin? Ik wil haar niet missen, ze is een lopende tumor die iedereen uit het leven moet snijden, puur eropuit om alles wat ze aanraakt kapot te maken EN DAT MIS IK? Wat een totale ellende
Ik ga hier niet precies uitleggen hoe ik achter dingen gekomen ben en ook niet alles wat er nog meer gebeurde opschrijven omdat er een kleine kans is dat ze hierachter komt en dan kan ik rennen. Voorlopig is het dus stil maar ik heb gezien wat er gebeurde bij anderen die klaar met haar waren en ben doodsbang dat het stilte voor de storm is. Als ze in haar kop krijgt dat ze me mist dan gaat er iets gebeuren en god mag weten wat het is