Het peutertopic (2-4 jaar) deel 235

Schreeuwen doe ik ook vaker dan ik zou willen en soms ook echt onredelijk en dan zeg ik ook sorry met uitleg.
Mama wil je zit er tegenwoordig wel aardig in. De zinnen gaan nu mama je moet ehh wil je...

En het alles willen weten is
Dat ik het elke dag weer allemaal opnieuw moet vertellen wat minder

Sterkte en beterschap voor de peuters die geopereerd moet worden

Schreeuwen, het gebeurt, ik heb er spijt van, ik leg het aan S. uit en daarna duurt het weer even voor het weer voor komt.

De ‘Wat doe jij nu, mama?’ is ook heel populair. En nooit genoegen nemen met het antwoord.

quote:

Op maandag 25 juni 2018 21:18 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Ja. Het lijkt de laatste weken of alles alleen maar begrepen wordt als het wordt geschreeuwd. Voor alle overige manieren van communicatie zijn ze consequent oostindisch doof.

Theoretisch gezien kan je dan beter even naar ze toelopen, even aanraken en op ooghoogte je verzoek herhalen . In de praktijk ben ik er na 4x iets normaal zeggen wel klaar mee. Vooral dat totaal negeren zit heel erg in mijn allergie, dus dan is de beheersing ietsjes minder...

Ja hoi. +1.

+1 op soms schreeuwen, net als Phai ben ik ook vréselijk allergisch voor geen enkele reactie krijgen

En het eindeloze ‘wrom?’ ‘Wat dan?’ ‘Wie is dat dan?’ ‘Hoe heet die?’... Ik vind het meestal nog leuk, maar soms.. Geduld, i haz it not

En ‘water’ ‘ik wil water’ of ‘je moet water pakken’ buigen we hier ook 100x per dag om en het gaat steeds soepeler

[ Bericht 24% gewijzigd door JufMariska op 26-06-2018 06:54:45 ]

Aerenia, jij succes donderdag! Hopelijk heeft A ook weinig last van de operatie en zijn de oorontstekingen snel voorbij!

Hier zijn ze vooral in de fase
‘Wie komt er dan?’ en ‘Waar gaan we naar toe?/Waar gaan we straks naar toe?
Heel de dag door. Ook al heb je al 100x gezegd hoe het zit.

En heel de dag door kunnen eten. Ik heb honger. Mag ik druiven/appel/banaan/komkommer? En boos worden als je nee zegt na al zeker 3 stuks fruit + meer dan genoeg boterhammen.

Hier helaas ook een periode gehad dat er alleen geluisterd werd als ik (na 10x normaal vragen) boos werd en ging 'schreeuwen'. De laatste tijd kan ik het gelukkig goed voorkomen.. na 3x vragen zeg ik dat ik het niet leuk vind dat hij niet luistert/mij negeert en zeg dan streng zoiets als "ik hoef toch niet hard te gaan praten?". En dan luistert hij wel
Dreigen is ook niet leuk.. maar beter dan echt boos hoeven te worden.

Shop sterkte voor N morgen! Mag ze dan dezelfde dag nog naar huis of is het langer in het zh blijven? En veel ijsjes eten?
Aeren ook sterkte voor A donderdag, hopelijk helpt het goed

Als het goed is mag N dezelfde dag nog naar huis. Vandaag even ijsjes ingeslagen. Als N mag, wil L natuurlijk ook. En met die tropische temperaturen in aantocht is dat natuurlijk prima.

Ja. Ik wil niet schreeuwen, maar soms word ik gewoon zo ontzettend boos. Vooral als er niet naar mij geluisterd wordt. En als ik al zo'n 80 x gezegd heb dat hij niet zijn broer moet slaan of bijten of omrijden met de fiets of op zijn handjes moet gaan staan en hij het toch weer doet.
Ik ken dat niet van mezelf en vind het echt verschrikkelijk.

Nu ben ik zojuist wel eventjes op mijn plaats gezet door mijn collega (met vier puber kinderen, dus van haar kan ik veel verdragen). Ik was namelijk aan het klagen dat ik er niet tegen kan dat wanneer ik zeg dat er niet in zwart zand gespeeld wordt, hij het toch blijft doen. Krijg ik terug: "Waarom mogen ze niet in het zwart zand spelen?". Ik: "........." Ja, weet ik echt niet. Smerig worden ze toch wel. Ik denk dat ik er echt goed aan doe om vaker na te denken over waarom het niet mag. Ik denk dat ik vaak het antwoord niet weet. Het maakt ons leven een stuk leuker denk ik als ik wat minder principieel word
_{En dat terwijl ik hier op het werk het 5x waarom principe er door wil krijgen.}

Ik moet wel toevoegen dat ik sinds ik aan de ad zit, bergen meer geduld heb. Ze halen mijn irritatiegrens doorgaans niet en daar ben ik blij om.

Hebben die van jullie ook zo’n fantasie?
«Mamma ik heet niet meer O ik heet Kwips»
« nee dat is geen vierkand dat is en grubalaba»
En ze had last van glitters in haar benen 😍 (benen sliepen 🤣)

We zijn nu in NL en zoeken veel pretparken en andere kindergelegenheden op. Wat me opvalt in NL hier is dat er erg veel geblaft wordt op kinderen.
«Doorlopen, meekomen, niet daar, kijk voor je, KIJK VOOR JE, kom nou mee». In de Beekse Bergen zou je toch denken dat men voor hun kind komt, maar zodra die even stil staan ergens worden ze weggesleept omdat ze door moeten. Echt met zo’n toon alsof de kinderen vooral erg irritant zijn. Zo jammer.

Mijn kind heeft 2x spontaan een nederlandse zin gesproken 😍

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 16:54 schreef Adrian4 het volgende:
Ja. Ik wil niet schreeuwen, maar soms word ik gewoon zo ontzettend boos. Vooral als er niet naar mij geluisterd wordt. En als ik al zo'n 80 x gezegd heb dat hij niet zijn broer moet slaan of bijten of omrijden met de fiets of op zijn handjes moet gaan staan en hij het toch weer doet.
Ik ken dat niet van mezelf en vind het echt verschrikkelijk.

Nu ben ik zojuist wel eventjes op mijn plaats gezet door mijn collega (met vier puber kinderen, dus van haar kan ik veel verdragen). Ik was namelijk aan het klagen dat ik er niet tegen kan dat wanneer ik zeg dat er niet in zwart zand gespeeld wordt, hij het toch blijft doen. Krijg ik terug: "Waarom mogen ze niet in het zwart zand spelen?". Ik: "........." Ja, weet ik echt niet. Smerig worden ze toch wel. Ik denk dat ik er echt goed aan doe om vaker na te denken over waarom het niet mag. Ik denk dat ik vaak het antwoord niet weet. Het maakt ons leven een stuk leuker denk ik als ik wat minder principieel word
_{En dat terwijl ik hier op het werk het 5x waarom principe er door wil krijgen.}

Mooi is dat he, dat verschil tussen de professoonele ik en de opvoeder ik :’)

Ik heb als «regel» voor mezelf dat als ik iets 2x zeg en het nog niet binnen komt, dat ik dan een andere strategie moet vinden. De 3e keer komt dan niet binnen :’)

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 17:21 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik moet wel toevoegen dat ik sinds ik aan de ad zit, bergen meer geduld heb. Ze halen mijn irritatiegrens doorgaans niet en daar ben ik blij om.

Hebben die van jullie ook zo’n fantasie?
«Mamma ik heet niet meer O ik heet Kwips»
« nee dat is geen vierkand dat is en grubalaba»
En ze had last van glitters in haar benen 😍 (benen sliepen 🤣)

We zijn nu in NL en zoeken veel pretparken en andere kindergelegenheden op. Wat me opvalt in NL hier is dat er erg veel geblaft wordt op kinderen.
«Doorlopen, meekomen, niet daar, kijk voor je, KIJK VOOR JE, kom nou mee». In de Beekse Bergen zou je toch denken dat men voor hun kind komt, maar zodra die even stil staan ergens worden ze weggesleept omdat ze door moeten. Echt met zo’n toon alsof de kinderen vooral erg irritant zijn. Zo jammer.

Mijn kind heeft 2x spontaan een nederlandse zin gesproken 😍

Dat viel ons in de Efteling ook zo op laatst! Wat een gesnauw bij veel ouders zeg... Dat je je afvraagt of die mensen voor de lol een dagje uit zijn, en of ze überhaupt wel van plan zijn om er een leuke dag van te maken of zich even in hun kinderen te verplaatsen

Oh ja ik ben zon ouder sorry. Ik heb gewoon heel weinig geduld. Geen eigenschap waar ik nou bijzonder trots op ben en ook wel bewust van ben, maar na een berg stress om er uberhaupt te komen en dan nog het idee dat we alles moeten zien (ja niks moet, maar zo zen figuur ben ik niet) maakt mij vrij snauwerig.

Oh en 1 snau maakt nog geen verpest uitje of iemand die zich niet verplaatst. Het is ook een momentopname van iemand anders die je ziet he en waar jij iets anders zou doen.

Soms is snauwen en commanderend praten een vorm van 'cultuur' waar mensen zich nauwelijks van bewust zijn. Ik merk dat bij mijn schoonfamilie. Vooral mijn schoonmoeder praat heel erg snauwend. Ik moest daar ontzettend aan wennen, en nog steeds vind ik dat lastig soms. Maar ik ben er ondertussen wel achter dat ze het zelf gewoon niet zo in de gaten heeft, dat dit een manier van praten is die zij van huis uit heeft meegekregen en waar zij zelf nooit op heeft gereflecteerd. Ik denk dat dat voor veel Nederlanders geldt. We zijn niet zo'n subtiel volkje, geloof ik. Ik zie het bij mijn familie in wat minder sterke mate ook terug. Vooral ook in de vaak wat afzeikerige manier van doen, en de houding van 'doe maar gewoon'. Als kind vond ik dat vreselijk, maar dan werd gezegd dat ik niet zo gevoelig moest doen en ergens tegen moest kunnen. .

Ik merk dat mijn vriend het ook wel kan doen, omdat hij dat dus zo heeft meegekregen. Maar hij heeft al een volwassen zoon en in de opvoeding van hem heeft hij al veel feedback gekregen, van zijn toenmalige partner maar ook van zijn zoon zelf die een keer toen hij een jaar of 8 was zei: 'Papa, ik ben geen hondje.' . .

Oh daar ben ik me wel van bewust hoor Away.
maar na twee dagen pretpark moet ik toch zeggen dat er dan wel heel veel van dat soort momentopnames zijn. Het is de toon waar ik dan op reageer, niet eens de boodschap. «Kom nou es mee» naar je toe gesnauwd krijgen lijkt me als 4-jarige nou niet zo gezellig. En zo zaten we op een bankje naar giraffen te turen vandaag, en tot 3 keer toe komt er een ander kind lief naast ons staan kijken en toe 3 keer toe snauwen die ouders «daar staat al iemand NIET BIJ DIE MENSEN GAAN STAAN KOM NOU MEE!». Kinderen stonden niet eens voor ons ofzo.

Nou ja. Het viel me op en ik werd er een beetje verdrietig van.

Ik ga ook niet voor mijn lol met de kinderen uit
Snauwen doe ik ook heus. Iemand die me tegenkomt zal me wellicht veroordelen, maar ze weten niet wat er vooraf allemaal voorgevallen is en dat we al een uur doen over een kilometer.

Nou ja ik zeg er nog 1 ding over, want ik kan niet zo veel met deze discussie. We veroordelen onszelf voornamelijk op de intentie achter de boodschap, maar een ander op de manier dat wij de boodschap opvatten.

Nou ja het viel me gewoon op, dan sta je in de rij met kinderen die helemaal excited zijn van de mooie dingen die ze zien en dat dan uitroepen en dan moet werkelijk alles direct worden afgekapt door de ouders, op een snauwende manier. Het viel op omdat we dat heel veel hoorden en ik kan me er dus niet zo goed in verplaatsen. Ik vond het sneu.

Ik oordeel niet - mensen moeten vooral doen wat ze niet laten kunnen, maar ik vraag me soms echt af waarom mensen daar zijn als ze alleen op de kinderen kunnen snauwen.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 20:09 schreef AwayTL het volgende:
Nou ja ik zeg er nog 1 ding over, want ik kan niet zo veel met deze discussie. We veroordelen onszelf voornamelijk op de intentie achter de boodschap, maar een ander op de manier dat wij de boodschap opvatten.

Ik denk dat die kinderen van 3-4-5 jaar die zulke reacties op hun enthousiasme krijgen ook niet echt iets kunnen met de intentie van de ouders, die denken niet aan de vermoeiende reis die ze hebben moeten maken om bij het pretpark te komen en zijn hyperblij. Ik kan me rationeel tot op zekere hoogte best inleven in de ouders, maar gevoelsmatig veel meer in het kind.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 20:11 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik oordeel niet - mensen moeten vooral doen wat ze niet laten kunnen, maar ik vraag me soms echt af waarom mensen daar zijn als ze alleen op de kinderen kunnen snauwen.

Wij hebben een abonnement op de dierentuin. Daar gaan we in het weekend meestal heen als ze thuis niet te houden zijn. Druk, elkaar continu irriteren en in de weg zitten, schreeuwen, je kent het wel (toch? ). Dan komen we daar, dan is er dus al een geschiedenis van incidenten geweest de hele ochtend. Niet de beste start van de dag. Vanuit dat oogpunt snap ik het wel een klein beetje... Maar juist omdat we een abonnement hebben, laten we de kinderen lekker zelf rommelen. Kiezen waar ze heen willen en hoe lang ze willen blijven. Maar zodra ze wéér elkaar aan het plagen zijn, dan is onze tolerantie daarvoor niet zo groot. Ik ben bang dat we dan ook wel eens snauwen naar ze .

En vorige maand waren we in de Apenheul. Ik vond het dus best irritant dat je daar maar 1 vast rondje kon lopen. Geen mogelijkheid om even iets over te slaan, niet echt handig met kleine kinderen. Godzijdank hadden we de kinderwagen mee, want anders was het laatste uur niet meer leuk geweest denk ik.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 20:15 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ik denk dat die kinderen van 3-4-5 jaar die zulke reacties op hun enthousiasme krijgen ook niet echt iets kunnen met de intentie van de ouders, die denken niet aan de vermoeiende reis die ze hebben moeten maken om bij het pretpark te komen en zijn hyperblij. Ik kan me rationeel tot op zekere hoogte best inleven in de ouders, maar gevoelsmatig veel meer in het kind.

Oh nee, ik had het ook niet over kinderen die zich moeten invoelen in de ouders. Denk wel dat het gewoon niet bewust of met voorbedachte rade zo gaat. Dan nog heb je twee stromingen, de ene stroming die het gewoon echt niet door heeft en zo door gaat en de stromin die er met hun kinderen over in gesprek gaat.

Ik denk, nee weet, dat veel mensen ook wel schrikken van hoe ik soms kan reageren. Ik weet het zelf ook. Frans heeft het zelf ook en heeft er geen last van V leer ik zijn grenzen aan te geven als ik er overheen ga. Dus ik leer hem ook gewoon aan te geven dat hij schrok van mijn uitbarsting of dat hij er verdrietig van werd. Dat gaat nu wel goed, ik ben dan ook instant niet boos meer.

De keerzijde is dat ik met hem heb afgesproken dat ik probeer aan te geven wanneer mijn grens bijna bereikt is en dat hij mij dan even met rust moet laten. Ook dit gaat met vallen en opstaan en bij uitjes net wat minder soepel.

Hm als je inderdaad zo vaak gaat dat is het niet zo bijzonder.
Maar wat ik merk bij de mijnessen is dat er voor elke snauw van mij er 4 terugkomen. En dat is zo sfeerverziekend... maar de mijnessen zijn nog wat kleiner en die vitten nog niet zo op elkaar.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 20:34 schreef Roomsnoes het volgende:
Hm als je inderdaad zo vaak gaat dat is het niet zo bijzonder.
Maar wat ik merk bij de mijnessen is dat er voor elke snauw van mij er 4 terugkomen. En dat is zo sfeerverziekend... maar de mijnessen zijn nog wat kleiner en die vitten nog niet zo op elkaar.

Op sommige dagen kunnen ze elkaar echt geen seconde met rust laten. Elk woord dat ze zeggen is bedoeld om de ander uit de tent te lokken en elke stap is bedoeld om elkaar dwars te zitten. Zo. Vermoeiend . Natuurlijk helpt het niet als ze door hebben dat ze ons ermee op de kast krijgen... Enige echt oplossing is iets apart doen. Ene ouder oudste kind mee en andere de jongste. Dan zijn ze weer totally zennnnn . Maar goed, niet altijd een optie en vanuit ons als ouders gezien niet de meest gezellige. Als in, ik zie mijn vriend ook graag in het weekend .

Volgens mij wordt de discussie nu iets algemener dan de situaties die ik voor me gezien heb en bedoelde , als mijn kinderen continu aan het etteren zijn dan kan ik ook heel goed eens snauwen hoor .

quote:

Op dinsdag 26 juni 2018 20:46 schreef Spees_Eend het volgende:
Volgens mij wordt de discussie nu iets algemener dan de situaties die ik voor me gezien heb en bedoelde , als mijn kinderen continu aan het etteren zijn dan kan ik ook heel goed eens snauwen hoor .

Nou ja, ik deed even aan zelfreflectie . En je weet van andere bezoekers natuurlijk niet wat hun achterliggende verhaal is. Maar als het zo vaak voorkomt, denk ik eerder dat het een cultuurding is idd.