R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Een paar jaar geleden, toen ik 25 was dacht ik : Een gezin, relatie en kinderen etc. lijkt me best leuk, maar over een paar jaar. Dan ben ik er vast ook aan toe.
Inmiddels zijn die ''paar jaar'' voorbij (ben 29), en ik heb op zich nog steeds een wens voor kinderen, relatie, gezin. Maar nog steeds denk ik : over een paar jaar. Het is voor mijn gevoel niet echt dichterbij gekomen mijn wil om dit ook echt snel te realiseren.
Mogelijkheden voor een relatie heb ik in deze jaren zeker gehad, maar ik merk aan mijzelf dat ik liever blijf dromen: Het idee van vrijheid en dat alles nog open ligt, trekt mij meer aan dan zo snel mogelijk de boel dicht timmeren en zekerheid voor de komende jaren inbouwen. Elke keer als het dicht bij kwam, hield ik de boot dan ook af.
Hiermee lijk ik haaks te staan op zo'n beetje alle vrienden/kennissen van mijn leeftijd. Ik heb ook het idee dat ik mentaal gezien minder 'ver' ben dan hen. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik minder ontwikkeld ben, minder kennis heb of bijvoorbeeld geen kind zou kunnen opvoeden.
Maar als ik met vrienden ben, merk ik wel dat ik eigenlijk nog de enige ben die enthousiast wordt van dingen die we de afgelopen jaren deden. Ik merk dat bij de rest de interesse daarin echt totaal is verdwenen. Die leven echt volledig voor hun toekomst met hun vrouw, kind en gezin. Zij zouden ook echt geen enkele behoefte meer hebben om op een zonnige dag bijvoorbeeld naar het strand te gaan met een koelbox en een voetbal om daar met een groepje te chillen.
Ondertussen zit ik er dan maar een beetje beduusd bij met zo'n kop van ''Hee vindt nu echt niemand dit meer leuk?
Echt niet? 
. Nee dus, dat merk ik aan de gespreksonderwerpen die ze aansnijden, hoe snel ze er overheen lullen als ik (al dan niet verkapt) weer eens een balletje probeer op te gooien.
Heb gewoon het gevoel alsof iedereen van rond mijn leeftijd echt helemaal klaar is voor de levensfase van settelen, kinderen, vaste relaties etc. terwijl ik mij daar echt totaal nog niet klaar voor voel, alsof ik stil ben blijven staan in mijn ontwikkeling etc. Heb ook gewoon een studie afgerond, fulltime baan, hypotheek, etc. Maar daarbuiten blijf ik op de een of andere manier hangen.
Wie herkent dit?
Inmiddels zijn die ''paar jaar'' voorbij (ben 29), en ik heb op zich nog steeds een wens voor kinderen, relatie, gezin. Maar nog steeds denk ik : over een paar jaar. Het is voor mijn gevoel niet echt dichterbij gekomen mijn wil om dit ook echt snel te realiseren.
Mogelijkheden voor een relatie heb ik in deze jaren zeker gehad, maar ik merk aan mijzelf dat ik liever blijf dromen: Het idee van vrijheid en dat alles nog open ligt, trekt mij meer aan dan zo snel mogelijk de boel dicht timmeren en zekerheid voor de komende jaren inbouwen. Elke keer als het dicht bij kwam, hield ik de boot dan ook af.
Hiermee lijk ik haaks te staan op zo'n beetje alle vrienden/kennissen van mijn leeftijd. Ik heb ook het idee dat ik mentaal gezien minder 'ver' ben dan hen. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik minder ontwikkeld ben, minder kennis heb of bijvoorbeeld geen kind zou kunnen opvoeden.
Maar als ik met vrienden ben, merk ik wel dat ik eigenlijk nog de enige ben die enthousiast wordt van dingen die we de afgelopen jaren deden. Ik merk dat bij de rest de interesse daarin echt totaal is verdwenen. Die leven echt volledig voor hun toekomst met hun vrouw, kind en gezin. Zij zouden ook echt geen enkele behoefte meer hebben om op een zonnige dag bijvoorbeeld naar het strand te gaan met een koelbox en een voetbal om daar met een groepje te chillen.
Ondertussen zit ik er dan maar een beetje beduusd bij met zo'n kop van ''Hee vindt nu echt niemand dit meer leuk?
Echt niet? . Nee dus, dat merk ik aan de gespreksonderwerpen die ze aansnijden, hoe snel ze er overheen lullen als ik (al dan niet verkapt) weer eens een balletje probeer op te gooien. Heb gewoon het gevoel alsof iedereen van rond mijn leeftijd echt helemaal klaar is voor de levensfase van settelen, kinderen, vaste relaties etc. terwijl ik mij daar echt totaal nog niet klaar voor voel, alsof ik stil ben blijven staan in mijn ontwikkeling etc. Heb ook gewoon een studie afgerond, fulltime baan, hypotheek, etc. Maar daarbuiten blijf ik op de een of andere manier hangen.
Wie herkent dit?
Ik ook. Elke keer stel ik het uit. Weet eigenlijk ook niet of het gaat gebeuren. Ben 30.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Dat vind ik ook lastig.quote:Op dinsdag 12 juni 2018 20:09 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik ook. Elke keer stel ik het uit. Weet eigenlijk ook niet of het gaat gebeuren. Ben 30.
Ik vind mijn leven nu echt ultiem relaxed. Maar het lijkt net alsof ik mij niet genoeg besef dat de tijd wel doortikt.
Jarenlang vertelde ik mijzelf dat ik ''nog alle tijd'' had. Nu is dat op je 29e ook niet ineens voorbij, maar die gedachteverandering moet wel een keer plaatsvinden.
Alleen dan al het idee van een relatie, bijbehorende verplichtingen. Toch ook een soort bijkomende stress omdat je dat ook allemaal weer in goede banen moet zien te leiden, de verantwoordelijkheid hebt om met een ander rekening te houden.
Toen ik begin/mid 20 was dacht ik altijd dat het 'vanzelf' wel zou komen dat je daar een keer aan toe bent, maar dat gebeurt dus niet echt.
Aan de andere kant : Het idee dat dit nooit zal gaan gebeuren bij mij (gezin) benauwt me ook weer heel erg, omdat dit altijd wel mijn toekomstbeeld is geweest (zonder daarin heel concreet te zijn).
Ik zou zeggen verkoop je huis met winst en ga een paar jaar ongegeneerd naaien in Bangkok en Pattaya, als je dan op je 34e terugkomt ben je er misschien wel aan toe. Tijd zat voor al die dingen.
Je hoeft geen kinderen, etc 
misschien laat je je iets teveel leiden door sociale en maatschappelijke verwachtingspatronen.
[ Bericht 0% gewijzigd door inXs op 12-06-2018 21:16:56 ]
misschien laat je je iets teveel leiden door sociale en maatschappelijke verwachtingspatronen.[ Bericht 0% gewijzigd door inXs op 12-06-2018 21:16:56 ]
Dus je weet eigenlijk nog niet eens of je wel een relatie wilt?
The love you take is equal to the love you make.
Ik snap wat je bedoeld. Ik ben zelf ook 30 en mijn vriendin en ik willen kinderen maar zij wilt het binnen 5 jaar, maar ik heb het gevoel/idee dat ik daar nog niet voor klaar ben.
Kijk, het wekelijkse R&P-topic waar de TS smacht naar het verleden, niet ouder wil worden en moeite heeft met het contrast van mensen met huisje-boompje-beestje. Idee om een centraal topic te openen?
Dingen gaat in elk geval niet vanzelf. Dat zou je ondertussen moeten weten. Juist belangrijk om te realiseren dat keuzes nu gevolgen kunnen hebben voor later. Je vrienden gaan echt niet terugkeren naar hun mentale toestand van 5 jaar geleden, om maar iets te noemen. Het hele voetballen op het strand verhaal is ook wel een voorbeeld wat leeftijdsgebonden is, ik zie dat mensen boven de 50 niet doen. Wat ik probeer te zeggen is dat ik je gevoel wel kan plaatsen (ik loop zo gezien ook een aantal jaar achter met mijn omgeving), maar ik zie het niet als een nadeel. Je laatste woorden zijn dat je paniek voelt als je denkt over je mogelijk gezinloze toekomst. Waarom ga je dan niet NU op zoek naar een relatie.
En toch heb je nog tijd genoeg!
Dus blijf nog even lekker in deze fase en geniet er van.
Dus blijf nog even lekker in deze fase en geniet er van.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
herkenbaar. al ben ik iets jonger. Mensen om je heen hebben wel een bepaald verwachtingspatroon van je. mijn vrienden zijn nu bijvoorbeeld allemaal met hun vriendinnen gaan samenwonen. allemaal rond de 25/26.
ik ben de jongste van de groep. wil wel graag uit huis, maar een huis kopen met mijn vriendin, die 4 jaar jonger is hoeft voor mij dan ook weer niet. Zij heeft die drang wel meer, dus dat maakt het allemaal ook wat lastiger. ten eerste is er dus haar verwachting.
(dat het nu lastig om in je eentje een huis te kopen waar je voor langere tijd wat aan hebt maakt de druk om overhaaste beslissingen te nemen ook niet minder).
ook bij je vrienden merk ik toch een soort druk. elke verjaardag vroegen er minimaal twee of wij al wat hadden. (envhet ging ergerlijk lang over klussen en hypotheken
) nu wordt dat minder omdat ze zelf wat hebben een de nieuwigheid er dus af is.
ik weet daardoor wel dat het belangrijk is om je niet te proberen op te trekken aan je omgeving. als je een behoefte niet hebt is die er niet. punt. meedoen om er met bij te horen en te voldoen aan de verwachting is niet gezond voor je en brengt je volgens mij in posities waar je niet wilt zijn.
ik ben de jongste van de groep. wil wel graag uit huis, maar een huis kopen met mijn vriendin, die 4 jaar jonger is hoeft voor mij dan ook weer niet. Zij heeft die drang wel meer, dus dat maakt het allemaal ook wat lastiger. ten eerste is er dus haar verwachting.
(dat het nu lastig om in je eentje een huis te kopen waar je voor langere tijd wat aan hebt maakt de druk om overhaaste beslissingen te nemen ook niet minder).
ook bij je vrienden merk ik toch een soort druk. elke verjaardag vroegen er minimaal twee of wij al wat hadden. (envhet ging ergerlijk lang over klussen en hypotheken
) nu wordt dat minder omdat ze zelf wat hebben een de nieuwigheid er dus af is. ik weet daardoor wel dat het belangrijk is om je niet te proberen op te trekken aan je omgeving. als je een behoefte niet hebt is die er niet. punt. meedoen om er met bij te horen en te voldoen aan de verwachting is niet gezond voor je en brengt je volgens mij in posities waar je niet wilt zijn.
"Two guys destroyed your bike with a crowbar and a bat. One of 'em wasn't me."
Herken dit, ongeveer dezelfde leeftijd. Quarter life crisis. En het interesseert me geen reet. Waarom jou wel? Als je doodgaat, wat boeien al die keuzes die je wel of juist niet gemaakt hebt dan nog? Heb er soms ook wel last van. Alles loopt door elkaar heen in mn hoofd, het heden verleden en toekomst. De realiteit, alle wel en niet gemaakte keuzes, mijn leven, het leven van anderen en alles daartussenin. Voel me soms ook nog te jong voor mn leeftijd, maar soms ook oud, vooral lichamelijk. Ben alles en tegelijkertijd niks. Keuzes maken vind ik daarom ook afschuwelijk wil net als jou alles openhouden. Maar ik heb me er zelf bij neergelegd dat ik nooit zal "leven" zoals anderen leven door keuzes te maken en dingen te doen, wat deze maatschappij verheerlijkt. Ik besta gewoon en verzin alles ipv echt dingen te doen en keuzes te moeten maken. Zo kun je je erbij neerleggen. Een leven . De realiteit met alles keuzes waarin je jouw bestaan zogenaamd moet bevestigen in de ogen van anderen bestaan alleen zolang je dat laat bestaan.
[ Bericht 10% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-06-2018 00:35:51 ]
[ Bericht 10% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-06-2018 00:35:51 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
hallo ruislip, als je gaat kijken naar de meningen die jij hebt over het aangaan en/of het hebben van een relatie, valt het jou daarbij dan ook op dat er al een relatie is tussen jou en jouw mening en wat die relatie dan vervolgens met jou doet?quote:Op dinsdag 12 juni 2018 20:06 schreef Ruislip het volgende:
Een paar jaar geleden, toen ik 25 was dacht ik : Een gezin, relatie en kinderen etc. lijkt me best leuk, maar over een paar jaar. Dan ben ik er vast ook aan toe.
Inmiddels zijn die ''paar jaar'' voorbij (ben 29), en ik heb op zich nog steeds een wens voor kinderen, relatie, gezin. Maar nog steeds denk ik : over een paar jaar. Het is voor mijn gevoel niet echt dichterbij gekomen mijn wil om dit ook echt snel te realiseren.
Mogelijkheden voor een relatie heb ik in deze jaren zeker gehad, maar ik merk aan mijzelf dat ik liever blijf dromen: Het idee van vrijheid en dat alles nog open ligt, trekt mij meer aan dan zo snel mogelijk de boel dicht timmeren en zekerheid voor de komende jaren inbouwen. Elke keer als het dicht bij kwam, hield ik de boot dan ook af.
Hiermee lijk ik haaks te staan op zo'n beetje alle vrienden/kennissen van mijn leeftijd. Ik heb ook het idee dat ik mentaal gezien minder 'ver' ben dan hen. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik minder ontwikkeld ben, minder kennis heb of bijvoorbeeld geen kind zou kunnen opvoeden.
Maar als ik met vrienden ben, merk ik wel dat ik eigenlijk nog de enige ben die enthousiast wordt van dingen die we de afgelopen jaren deden. Ik merk dat bij de rest de interesse daarin echt totaal is verdwenen. Die leven echt volledig voor hun toekomst met hun vrouw, kind en gezin. Zij zouden ook echt geen enkele behoefte meer hebben om op een zonnige dag bijvoorbeeld naar het strand te gaan met een koelbox en een voetbal om daar met een groepje te chillen.
Ondertussen zit ik er dan maar een beetje beduusd bij met zo'n kop van ''Hee vindt nu echt niemand dit meer leuk?Echt niet?
. Nee dus, dat merk ik aan de gespreksonderwerpen die ze aansnijden, hoe snel ze er overheen lullen als ik (al dan niet verkapt) weer eens een balletje probeer op te gooien.
Heb gewoon het gevoel alsof iedereen van rond mijn leeftijd echt helemaal klaar is voor de levensfase van settelen, kinderen, vaste relaties etc. terwijl ik mij daar echt totaal nog niet klaar voor voel, alsof ik stil ben blijven staan in mijn ontwikkeling etc. Heb ook gewoon een studie afgerond, fulltime baan, hypotheek, etc. Maar daarbuiten blijf ik op de een of andere manier hangen.
Wie herkent dit?
Zelf vertel je dat je het gevoel hebt dat je blijft hangen. Misschien komt dat wel omdat de relatie die jij hebt met jouw meningen belangrijk voor jou zijn om juist die relatie in stand te houden omdat als je dat niet doet het heel stress vol kan worden voor jou. Je leven is best wel relaxed zoals je zelf schrijft alleen lijkt het mij dat met de meningen die je hebt in bepaalde momenten, je zelfs daarvan niet kan genieten Die momenten laat jouw zien en voelen hoe je met jezelf omgaat. Je wordt geconfronteerd met je zelf. Maar werkt het voor jou? Is dat een goeie relatie?
Zo'n relatie met jezelf heeft de potentie in zich om elke relatie die je aan gaat kapot te maken. Het zou een zelf vervullende gedachten kunnen worden waarbij de gedachten zelf het bewijs gaan creeren zodat je achteraf kan zeggen: zie je wel dat ik gelijk heb. En gelijk krijgen in wat je meningen vertellen kan ook heel belangrijk zijn of worden.
Maar als je even naar je eigen leven gaat kijken zonder het te gaan vergelijken met het leven van je vrienden, kan jij dan gaan benoemen waar het volgens jou in jouw leven niet goed verloopt?
Je hebt gewoon erg saaie vrienden. Hier samenwonend met kind nog steeds weekenden stappen, koelboxen bij lekker weer. Grote vriendengroep waarvan drie kinderen hebben, die kinderen gaan soms gewoon mee. Bbq aan in het park, muziek mee en bijna 20 man die gewoon plezier hebben.
Nogmaals, je vrienden zijn saai. Dat ligt aan hen, niet aan hun gezin.
Stel anders een voor dat jullie gewoon als hele groep, inclusief vrouwen en kinderen eens gaan bbq'en in een park en probeer zoiets twee a drie keer per zomer te organiseren. Is super gezellig.
[ Bericht 35% gewijzigd door #ANONIEM op 13-06-2018 15:18:20 ]
Nogmaals, je vrienden zijn saai. Dat ligt aan hen, niet aan hun gezin.
Stel anders een voor dat jullie gewoon als hele groep, inclusief vrouwen en kinderen eens gaan bbq'en in een park en probeer zoiets twee a drie keer per zomer te organiseren. Is super gezellig.
[ Bericht 35% gewijzigd door #ANONIEM op 13-06-2018 15:18:20 ]
Dit. Helaas zie je wel vaak dat eenmaal in een vaste relatie met samenwonen en weet ik het de burgerlijk al snel toeslaat, maar er zijn genoeg stellen waar dat niet bij geldt. En mensen zonder relatie natuurlijk ook, je moet gewoon nieuwe vrienden zoeken.quote:Op woensdag 13 juni 2018 15:16 schreef Myrr het volgende:
Je hebt gewoon erg saaie vrienden. Hier samenwonend met kind nog steeds weekenden stappen, koelboxen bij lekker weer. Grote vriendengroep waarvan drie kinderen hebben, die kinderen gaan soms gewoon mee. Bbq aan in het park, muziek mee en bijna 20 man die gewoon plezier hebben.
Nogmaals, je vrienden zijn saai. Dat ligt aan hen, niet aan hun gezin.
Stel anders een voor dat jullie gewoon als hele groep, inclusief vrouwen en kinderen eens gaan bbq'en in een park en probeer zoiets twee a drie keer per zomer te organiseren. Is super gezellig.
Zou het kunnen zijn dat jouw gedachten/mening over het leven van zijn vrienden saai zijn voor jou en dat je het daarbij dus eigenlijk over jou hebt en niet over zijn vrienden.quote:
Je hebt gewoon erg saaie vrienden. Hier samenwonend met kind nog steeds weekenden stappen, koelboxen bij lekker weer. Grote vriendengroep waarvan drie kinderen hebben, die kinderen gaan soms gewoon mee. Bbq aan in het park, muziek mee en bijna 20 man die gewoon plezier hebben.
Nogmaals, je vrienden zijn saai. Dat ligt aan hen, niet aan hun gezin.
Stel anders een voor dat jullie gewoon als hele groep, inclusief vrouwen en kinderen eens gaan bbq'en in een park en probeer zoiets twee a drie keer per zomer te organiseren. Is super gezellig.
Zou het kunnen dat jij saai bent en je je daarom aangesproken voelt?quote:
[..]
Zou het kunnen zijn dat jouw gedachten/mening over het leven van zijn vrienden saai zijn voor jou en dat je het daarbij dus eigenlijk over jou hebt en niet over zijn vrienden.
Misschien in jouw gedachten maar niet in de mijnenquote:Op woensdag 13 juni 2018 15:53 schreef LurkJeRot het volgende:
[..]
Zou het kunnen dat jij saai bent en je je daarom aangesproken voelt?
Ook niet in kolenmijnen?quote:
[..]
Misschien in jouw gedachten maar niet in de mijnen
Als je kinderen krijgt, veranderd het vanzelf, dan heb je geen zin in een dag strand, dan ben je gewoon kapot. 
-nee-
Ik moet er over een paar jaar ook aan geloven 
Zeker nu m'n broer vader is geworden, zal van mij wel verwacht worden dat ik binnen een paar jaar ook kinderen ga nemen en een relatie ga krijgen
Krijg nu al te horen dat ik niet zo veeleisend moet zijn
Help!
Zeker nu m'n broer vader is geworden, zal van mij wel verwacht worden dat ik binnen een paar jaar ook kinderen ga nemen en een relatie ga krijgen
Krijg nu al te horen dat ik niet zo veeleisend moet zijn
Help!
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Dit. Je vrienden draaien ooit bij, maar je hebt van die gasten die denken dat saai doen volwassen is. Dat ze anders worden uitgelachen.quote:
Je hebt gewoon erg saaie vrienden. Hier samenwonend met kind nog steeds weekenden stappen, koelboxen bij lekker weer. Grote vriendengroep waarvan drie kinderen hebben, die kinderen gaan soms gewoon mee. Bbq aan in het park, muziek mee en bijna 20 man die gewoon plezier hebben.
Nogmaals, je vrienden zijn saai. Dat ligt aan hen, niet aan hun gezin.
Stel anders een voor dat jullie gewoon als hele groep, inclusief vrouwen en kinderen eens gaan bbq'en in een park en probeer zoiets twee a drie keer per zomer te organiseren. Is super gezellig.
Is het natuurlijk niet, en dan gaan ze opeens pas leven rond hun midlifecrisis rond hun 45 jaar.
Volwassenheid zit hem niet in de dingen in die je doet, maar in de mogelijkheid om voor anderen te zorgen en verantwoordelijkheid te nemen plus je eigen identiteit te ontwikkelen. Kortom jij bent veel verder, zij volgen als een schaap de denkbeeldige verwachtingen van de maatschappij.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
|
|
