Eenzaam en toch ook niet

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 22:30 schreef T4U het volgende:
Ik heb er speciaal een account voor aangemaakt om dit te kunnen delen. Ik heb eigenlijk een goed leven met alle stabiele factoren die horen bij een normaal bestaan en toch overvalt me een gevoel van eenzaamheid met enige regelmaat. Ik heb behoefte aan sociale contacten buiten werk en familie maar het is lastig om vriendschappen of contacten aan te gaan en of te behouden. Ik moet het voor mijn gevoel veelal opnemen tegen maatschappelijke stigma's. Ik heb bijvoorbeeld, vanuit werk, een paar goede vriendinnen (ja ik werk in een bedrijf met veelal vrouwelijke collega's) en ik ben er van overtuigd dat je als man vriendschappelijk contact kan hebben met vrouwen zonder dat er meer uit zou kunnen komen. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch is het zo dat zodra deze vriendinnen een relatie krijgen het de partners zijn die mij dan op afstand weten te werken omdat ik dan wordt gezien als bedreiging………….

Wordt je wel echt als een bedreiging gezien? Kan het niet ook gewoon een kwestie zijn van minder tijd over hebben als er ook nog een partner aan het drukke schema toegevoegd wordt? Of gemakzuchtig doen overkomen alsof de partner er issues mee heeft, zodat ze niet hoeven toegeven dat je nu eenmaal iets minder hoog op de prioriteitenlijst staat?

quote:

Ook merk ik dat er een maatschappelijke verwachting ligt vanuit mijn omgeving en ook leeftijdscategorie waaraan ik zou moeten voldoen. Ik ben geen club mens bijvoorbeeld en krijg dan te horen dat ik maar op voetbal moet gaan bijvoorbeeld.

Als je tegen hen vertelt dat je vriendinnen je wat meer links laten liggen zodra ze aan de man zijn, dan is het niet totaal onbegrijpelijk advies toch? Speltip x: spreid je kansen.

Heb je buiten deze collegadinnies nog andere contacten en/of bezigheden?

quote:

Het gevoel van klik vriendschappelijk is iets bijzonders voor mij en ook al is het bovenstaande stukje misschien niet goed te volgen hoop ik toch dat anderen het ergens zullen herkennen. Ik wil als persoon door ontwikkelen en niet stilstaan maar toch sta ik soms te lang stil.

Ach een warrig verhaal maar iemand die dit herkent?

Ik lees niks raars, maar ben wel benieuwd wat je onder doorontwikkelen verstaat op persoonsgebied. Is dat iets wat je per se met of bij vrienden met zo een klik wil of denkt te kunnen doen? Heb je al eens iets geprobeerd of weet je al wel een beetje wat je wil bereiken en hoe?

Of bedoel je het stil staan dat je juist niet weet welke kant je uit wil of zou moeten? Misschien teveel twijfelen en te weinig doen vooralsnog? Is het dan angst die je weerhoudt of wellicht nog te weinig motivatie om door te pakken?

Op wat voor tips hoop je? Zou je in plaats van wekelijks groepsverband zoals een voetbalclub, misschien wel open staan voor korte cursussen of workshops? Of heb je liever een boekentip? Dan is Dale Carnegie's How to win friends and influence peoplehttps://www.bol.com/nl/p/(...)8119%26itm_role%3Din misschien wat voor je?
Wat meer recent is Mark Manson's De edele kunst van not giving a fuckhttps://www.bol.com/nl/p/(...)4553%26itm_role%3Din

Iedereen is soms weleens eenzaam, dat hou je niet tegen. Als je op zoek bent naar nieuwe vrienden dan is een voetbalclub of iets dergelijks best goed advies. Maar om een of andere reden ervaar jij dat als maatschappelijke druk. Als je moeilijk steun kunt accepteren dan kan je je ook wel eenzaam gaan voelen.

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 22:30 schreef T4U het volgende:
Ik heb er speciaal een account voor aangemaakt om dit te kunnen delen. Ik heb eigenlijk een goed leven met alle stabiele factoren die horen bij een normaal bestaan en toch overvalt me een gevoel van eenzaamheid met enige regelmaat. Ik heb behoefte aan sociale contacten buiten werk en familie maar het is lastig om vriendschappen of contacten aan te gaan en of te behouden.

Topic 2345923489235 over dit onderwerp.

Ik herken mezelf hier heel erg in. Ook ik heb een prima leven (op papier).
Werk, vrienden, familie.. Alles van een prima dakje.

Toch mis ik telkens dingen. Altijd op zoek naar nieuwe contacten, nieuwe prikkels,etc.
Heel vervelend eigenlijk, want ik voel zelden voldoening in mijn leven.

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 22:30 schreef T4U het volgende:
Ik heb er speciaal een account voor aangemaakt om dit te kunnen delen. Ik heb eigenlijk een goed leven met alle stabiele factoren die horen bij een normaal bestaan en toch overvalt me een gevoel van eenzaamheid met enige regelmaat. Ik heb behoefte aan sociale contacten buiten werk en familie maar het is lastig om vriendschappen of contacten aan te gaan en of te behouden. Ik moet het voor mijn gevoel veelal opnemen tegen maatschappelijke stigma's. Ik heb bijvoorbeeld, vanuit werk, een paar goede vriendinnen (ja ik werk in een bedrijf met veelal vrouwelijke collega's) en ik ben er van overtuigd dat je als man vriendschappelijk contact kan hebben met vrouwen zonder dat er meer uit zou kunnen komen. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch is het zo dat zodra deze vriendinnen een relatie krijgen het de partners zijn die mij dan op afstand weten te werken omdat ik dan wordt gezien als bedreiging………….

Ook merk ik dat er een maatschappelijke verwachting ligt vanuit mijn omgeving en ook leeftijdscategorie waaraan ik zou moeten voldoen. Ik ben geen club mens bijvoorbeeld en krijg dan te horen dat ik maar op voetbal moet gaan bijvoorbeeld.

Het gevoel van klik vriendschappelijk is iets bijzonders voor mij en ook al is het bovenstaande stukje misschien niet goed te volgen hoop ik toch dat anderen het ergens zullen herkennen. Ik wil als persoon door ontwikkelen en niet stilstaan maar toch sta ik soms te lang stil.

Ach een warrig verhaal maar iemand die dit herkent?

Wel TS, voor vriendschappen zou ik mij toch wat meer op mannen richten. Vrienden zijn met vrouwen kan, dan ben je de friendzone guy. Als andere mannen jouw als een bedreiging zien betekend dat je niet als friendzone guy wordt gezien. Ik weet niet of dat wilt, ik ken juist een heleboel mannen die uit de friendzone willen komen.....

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 00:47 schreef T4U het volgende:

[..]

Erg herkenbaar....het is nooit echt rustig want rust voelt als stilstaan en dat is zonde van de tijd omdat ik weet dat ik meer kan maar niet weet hoe ik het moet ontwikkelen en of voeden......het is nooit genoeg en het ene moment kan ik meer uitdagingen zien dan de andere keer. Eigenlijk merk ik dat andere mensen zo veel genoegen nemen met tja zijn wie of wat ze zijn en die groei die ik ambieer maar lastig vinden om te begrijpen en trouwens dan heb ik het nog niet eens over het tempo.....leren kan mij niet snel genoeg gaan!

Ik herken dit ook heel erg. Het lijkt wel alsof ik nooit tevreden kan zijn met wat ik heb, maar altijd bezig ben met wat de volgende stap moet zijn. Ik heb op papier ook een prima leven. Baan, partner en kind, vriendinnen, hobby's... Maar nooit lijkt het genoeg. Ik voel soms een soort van eenzaamheid waarbij ik dan denk dat ik meer/betere vrienden nodig heb. Terwijl het soms al moeilijk is mijn huidige vriendschappen in stand te houden. Op het moment dat ik tevreden ben met vriendschappen gaat het op een ander vlak jeuken... Baan niet uitdagend genoeg, huis niet leuk genoeg, twijfel aan mijn relatie... er is altijd wel iets waardoor ik ontevreden ben lijkt het.

Ik kan je niet echt tips geven, helaas. Maar het is dus wel herkenbaar.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 23:12 schreef T4U het volgende:

[..]

Alsof ik het zelf heb geschreven zo lees en herken ik mezelf in je verhaal. Het lijkt nooit genoeg en stilstaan lijkt geen optie. Ik sta op het punt twee “vriendschappen” af te kappen puur omdat ik het contact als saai ben gaan ervaren......klinkt arrogant maar het valt mee. Het zijn mensen die alleen maar agenda’s kunnen trekken om af te spreken en dan voelt het voor mij als een afspraak voor een paar uurtjes terwijl ik behoefte heb aan onvoorwaardelijk contact gewoon spontaan. Contact dat onmogelijk lijkt vandaag de dag. Vroeger had je msn maar daar moest je moeite voor doen om elkaar te spreken maar whatsapp en vergelijkbare apps hebben het alleen maar erger gemaakt. De hoi hoe is het ja goed gesprekken zijn helaas veelal het meest diepgaand. En tja op relatie gebied herken ik het ook wat je schreef......

Je hebt het contact met mensen verbroken omdat het je geen voldoening meer gaf.... Goede zet! Maar goed, lijkt mij dat je dan ook weer nieuwe contacten wil opdoen TS? Geef je op voor de 18- 25 groep in R/P! Ik ben er zelf lid van, de 25 ben ik btw al gepasseerd.

Je bent geen club mens maar misschien kan je kleinere eenheden wel verdragen? Tennis of zo? Dan ga je vooral voor jezelf, heb je ook concurrentie binnen de vereniging etc. Wie weet. En je hebt inderdaad vrienden websites waar je in ieder geval gezamelijk en ongedwongen aan kan hangen wanneer je de behoefte hebt.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2018 00:48 schreef jogy het volgende:
Je bent geen club mens maar misschien kan je kleinere eenheden wel verdragen? Tennis of zo? Dan ga je vooral voor jezelf, heb je ook concurrentie binnen de vereniging etc. Wie weet. En je hebt inderdaad vrienden websites waar je in ieder geval gezamelijk en ongedwongen aan kan hangen wanneer je de behoefte hebt.

Herkenbaar topic. Ligt er ook aan of je zelf ook een beetje vlot sociaal contact kunt maken.

Als je sociale angst hebt of sociaal niet echt handig kan je ook binnen een club het buitenbeentje worden. In het beste gebal wordt je genegeerd en in het slechtste geval gaan ze je pesten. Althans dat wad bij mij op school vroeger wel het geval.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2018 00:40 schreef T4U het volgende:

[..]

En dat is oké? Ik wil niet provoceren ofzo

What do you mean dude?

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 22:30 schreef T4U het volgende:
Toch is het zo dat zodra deze vriendinnen een relatie krijgen het de partners zijn die mij dan op afstand weten te werken omdat ik dan wordt gezien als bedreiging………….

Ja en? Dat is nu eenmaal ook een gevolg van het aangaan van een relatie, overgens ook bij gewone vriendschappen tussen mannen onderling, dat als een van de personen en vaste relatie krijgt de nieuwe partner opeens tussen de oude vriendschappen lijkt in te gaan staan...

Niet zozeer omdat dat een 'bedreiging' is maar gewoon ook omdat die partner ook een aantal dingen die hij eerder met vrienden deed nu met de nieuwe partner al gaan doen en er domweg minder tijd is voor die vriendschap.

Vaak ligt het behoud van die vriendschap er eerder voroal aan of de andere vriend ook om kan gaan met een verandering in de levensstijl van die vriend, en zich kan aanpassen.

Kan het misschien zijn dat je het zélf niet prettig vind om om te gaan met vrienden die in een vaste relatie zitten?
Hoe sta je overigens zelf tegenover een relatie, ik neem aan dat jij zelf single bent, is dat gewoon een bewuste keuze of zou je ook een relatie willen vinden?

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 11:30 schreef lunamatic het volgende:

[..]

Ik herken dit ook heel erg. Het lijkt wel alsof ik nooit tevreden kan zijn met wat ik heb, maar altijd bezig ben met wat de volgende stap moet zijn. Ik heb op papier ook een prima leven. Baan, partner en kind, vriendinnen, hobby's... Maar nooit lijkt het genoeg. Ik voel soms een soort van eenzaamheid waarbij ik dan denk dat ik meer/betere vrienden nodig heb. Terwijl het soms al moeilijk is mijn huidige vriendschappen in stand te houden. Op het moment dat ik tevreden ben met vriendschappen gaat het op een ander vlak jeuken... Baan niet uitdagend genoeg, huis niet leuk genoeg, twijfel aan mijn relatie... er is altijd wel iets waardoor ik ontevreden ben lijkt het.

Ik kan je niet echt tips geven, helaas. Maar het is dus wel herkenbaar.

Klinkt een beetje alsof je de grotere levensvragen probeert te beantwoorden. Wat is de zin van het leven? Wanneer ben je gelukkig?

Dat is lastig. Altijd maar weer verder zoeken en nooit tevreden zijn heb ik ook last van gehad. Ik weet niet of je er voor open staat maar een keertje paddo's/truffels consumeren kan voor dit soort vraagstukken erg helpen.

Het heeft mij iig een ander perspectief kunnen laten zien. Maar het is niet voor iedereen en lees je eerst goed in en begrijp de risico's.

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 22:30 schreef T4U het volgende:
Ik heb er speciaal een account voor aangemaakt om dit te kunnen delen. Ik heb eigenlijk een goed leven met alle stabiele factoren die horen bij een normaal bestaan en toch overvalt me een gevoel van eenzaamheid met enige regelmaat. Ik heb behoefte aan sociale contacten buiten werk en familie maar het is lastig om vriendschappen of contacten aan te gaan en of te behouden. Ik moet het voor mijn gevoel veelal opnemen tegen maatschappelijke stigma's. Ik heb bijvoorbeeld, vanuit werk, een paar goede vriendinnen (ja ik werk in een bedrijf met veelal vrouwelijke collega's) en ik ben er van overtuigd dat je als man vriendschappelijk contact kan hebben met vrouwen zonder dat er meer uit zou kunnen komen. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch is het zo dat zodra deze vriendinnen een relatie krijgen het de partners zijn die mij dan op afstand weten te werken omdat ik dan wordt gezien als bedreiging………….

Ook merk ik dat er een maatschappelijke verwachting ligt vanuit mijn omgeving en ook leeftijdscategorie waaraan ik zou moeten voldoen. Ik ben geen club mens bijvoorbeeld en krijg dan te horen dat ik maar op voetbal moet gaan bijvoorbeeld.

Het gevoel van klik vriendschappelijk is iets bijzonders voor mij en ook al is het bovenstaande stukje misschien niet goed te volgen hoop ik toch dat anderen het ergens zullen herkennen. Ik wil als persoon door ontwikkelen en niet stilstaan maar toch sta ik soms te lang stil.

Ach een warrig verhaal maar iemand die dit herkent?

Hier lees ik niks van warrigheid, ik herken dit helemaal.
Waar loop je zoal tegenaan?

Vrienden zijn soms net sterren; ze zijn er wel, alleen je ziet ze niet altijd.

Ik begrijp je expressie qua bijzonderheid in vriendschappen overigens wel. Echter, het komt over alsof je er verplichtingen aanhangt. Alsof je ze verantwoordelijk houdt voor een deel van je geluk. Daar geloof ik niet in. Het blijft vrijblijvend.

Daarin is het bijzonder als mensen toch een band met je blijven onderhouden. Dat valt weg op het moment dat je het als een verplichting beschouwd om met enige regelmaat die band te bevestigen.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 23:12 schreef T4U het volgende:

[..]
Het zijn mensen die alleen maar agenda’s kunnen trekken om af te spreken en dan voelt het voor mij als een afspraak voor een paar uurtjes terwijl ik behoefte heb aan onvoorwaardelijk contact gewoon spontaan.

En dit zijn voornamelijk vrouwen, correct?

Je denkt als een vrouw en wordt daar ook naar behandeld door de vrouwen, die maken gebruik van je nu als handige harry.

Oh je bent niet single, dan is filmpje ook nog relevant, een vriend van een collega zal altijd denken iemand loopt haar te regelen.

[ Bericht 11% gewijzigd door epicbeardman op 13-06-2018 01:04:28 ]

quote:

Op woensdag 13 juni 2018 00:55 schreef T4U het volgende:
Voor degene die het herkennen het is niet het gebrek aan contacten of dat ik contacten niet aan zou kunnen gaan maar het zit in de inhoudelijke kwaliteit van de contacten. Ik stel hoge eisen aan mezelf en dus snel ook aan anderen. Als iemand mijn leven niet verrijkt waarom zou ik dan moeten investeren in contact........ik mis inhoudelijke gesprekken met mensen die dieper gaan dan 240 tekens of app contact..... Kortom het leven is te kort om stil te staan maar hoe kom je in contact met andere mensen die ook meer uit het leven willen halen dan wat ze voorgeschreven wordt?

Dit is een lastige... Ik begrijp je gevoel (ervaar ik zelf ook soms). Een tip, probeer (als dit je lukt) het een beetje meer te structureren. Bijvoorbeeld (mijn gevoel hierbij). Het contact met mensen kun je als een hoofd of bijzaak zien. In jouw geval zou ik starten met ze als een bijzaak te zien.

Waarmee ik bedoel. Zoek een leuke hobby (iets dat je inhoudelijk aanspreekt, bij je past) en zoek dan een club of verenigingsleven, waar je die hobby uitoefenen kan. De mensen komen daarin op de tweede plaats, de hobby (wat je doet) op de eerste. Gaandeweg, zul je dan (op de lange termijn) dan wel merken, dat die mensen zelf (die je beter leert kennen en waarderen) daarin op je ladder van waardering zullen stijgen. Dan zowel de mensen als de hobby even belangrijk worden. En misschien zelfs overstijg je op een bepaald moment het inhoudelijke, waardoor de mens op de eerste plaats helemaal komt te staan. Dan heb je een echte vriend/vriendin.

Al blijft vriendschap wel iets dat ook 'inhoudelijk' moet ingevuld worden. Wat ga je samen doen ? Vind je beide leuk ? Wat doe je wel, wat doe je niet samen.

Als ik je zo lees, zou bv een filosofisch café (praatgroep) misschien iets voor jou zijn ? Een gespreksgroep waar je inhoudelijk over het leven (en jezelf) kan filosoferen. Geen idee ?

Je kan het ook luchtiger zoeken. In een sport, spel, knutselgroep. Ik weet niet wat je zoal graag doet ? Uiteindelijk "moet" er wel iets gedaan worden. Denk daar eerst eens zelf goed over na. En laat daar de mensen dan bij aansluiten. Bij jezelf.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 11:30 schreef lunamatic het volgende:Ik herken dit ook heel erg. Het lijkt wel alsof ik nooit tevreden kan zijn met wat ik heb, maar altijd bezig ben met wat de volgende stap moet zijn. Ik heb op papier ook een prima leven. Baan, partner en kind, vriendinnen, hobby's... Maar nooit lijkt het genoeg. Ik voel soms een soort van eenzaamheid waarbij ik dan denk dat ik meer/betere vrienden nodig heb. Terwijl het soms al moeilijk is mijn huidige vriendschappen in stand te houden. Op het moment dat ik tevreden ben met vriendschappen gaat het op een ander vlak jeuken... Baan niet uitdagend genoeg, huis niet leuk genoeg, twijfel aan mijn relatie... er is altijd wel iets waardoor ik ontevreden ben lijkt het.

Ja, herkenbaar. Misschien is het een stuk die "rusteloosheid" die ons mensen parten speelt. Wij zijn allemaal vaak zo druk bezig. En voor wat. Wat zoeken we precies ? Wat willen we ervaren.

Ik weet (bij mezelf) dat ik er enorm van kan genieten, om eventjes met een groep mensen samen te zijn. Waarbij je dan een fijn (warm, spiritueel, leuk) moment met elkaar deelt. Gewoon dat sociale contact, het samenzijn. Het elkaar aanvoelen. Daarin eventjes vriendschappelijk en vrijblijvend verbinding maken met de ander. Zonder dat er verder allerlei aannames (of oordelen) hoeven te zijn. Gewoon dat 'samen' zijn, die extase van het zijn, kan heel vervullend werken. Waardoor je de dag nadien met een leeg gevoel (een gemis, een gat) terug in jezelf (je ziel) ergens kan zitten.

Dat ervaren van dat "gat" (die leegte) is een vreemd iets. Soms ervaar ik dit op mijn werk (het boeit me even allemaal niet meer zo, terwijl het op andere momenten terug super leuk is). Ook thuis in het gezin of de andere zaken die je doet, kan dat gevoel me soms overvallen. Enerzijds vind ik mensen heel leuk (boeiend). Anderzijds vind ik het soms allemaal te druk. Dan vertoef ik liever eventjes in de natuur (op mezelf). Lees een boekje, luister wat naar muziek, kijk tv.

Het is heel wisselend. Het ene moment wil je liever alleen zijn (heb je rust nodig). Het andere moment wil je contact maken met andere mensen (die beter leren kennen, wat vriendschap/liefde, leuke momenten samen delen).

quote:

Op maandag 4 juni 2018 15:13 schreef Esther24 het volgende:
Ik herken mezelf hier heel erg in. Ook ik heb een prima leven (op papier). Werk, vrienden, familie.. Alles van een prima dakje. Toch mis ik telkens dingen. Altijd op zoek naar nieuwe contacten, nieuwe prikkels,etc. Heel vervelend eigenlijk, want ik voel zelden voldoening in mijn leven.

Ik vraag me dit zelf soms ook af. Waarom ik die honger (zin) soms heb, op zoek te gaan naar nieuwe contacten. Nieuwe mensen, nieuwe prikkels, nieuwe potentiële vrienden. Terwijl ik nu soms al de tijd niet heb, de bestaande te onderhouden. Wat trekt me hierin ergens zo aan ?

Paar maand geleden, was ik in een groep sessie een vrouw tegengekomen, die een ervaring van openheid had beleefd (in India). Je zag die openheid op haar gezicht zo stralen. Dit was iets heel vreemd. Op een bepaald moment moesten we (bij een oefening) elkaar eventjes aankijken. Ik keek naar haar, alsook naar een vriend van me (we waren samen gegaan). Mijn vriend straalde meer bezorgdheid uit (soort drukte, vermoeidheid). Haar gezicht stond zo open. Haar lach, haar ogen. Ik voelde mezelf (in het kijken naar haar) ergens verdwijnen. Zeer bevreemdende ervaring. Die enerzijds angstig (jezelf verlies, is schrikwekkend), maar ook verlangend (ergens één te worden, jezelf op te geven) aanvoelde. Het is jammer dat ik met haar hierover niet verder heb kunnen praten (al vind ik dit tegelijk wel ook iets vreemd, want het heeft met mezelf te maken, mijn perceptie, niet met haar).

Dit alles om maar te zeggen. Soms lijkt het wel of wij mensen ergens een soort vervulling zoeken. Een vlucht uit ons zelf. Iets van roes (verbondenheid, soort baarmoeder verlangen naar liefde, vriendschap, diepere betekenis, zingeving). Ik heb geen idee. Ik vond het wel bevreemdend om te ervaren, hoe sterk dit aan me trok. Wat voor een krachtige werking dit op onze psyche kan hebben. Het contact met de ander. Beetje zoals in de Gestalttherapie. De therapie van het contact.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2018 15:29 schreef lolnoob123 het volgende:
Klinkt een beetje alsof je de grotere levensvragen probeert te beantwoorden. Wat is de zin van het leven? Wanneer ben je gelukkig?

Dat is lastig. Altijd maar weer verder zoeken en nooit tevreden zijn heb ik ook last van gehad. Ik weet niet of je er voor open staat maar een keertje paddo's/truffels consumeren kan voor dit soort vraagstukken erg helpen.

Ik denk dat dat is zekere zin klopt. Ik ben er inderdaad veel mee bezig te achterhalen wanneer ik gelukkig wordt en wat voor zin dat allemaal heeft, maar dat is inderdaad moeilijk uit te drukken. Ik heb niet zo'n behoefte aan Paddo's, dus dat gaat voor mij niet de oplossing zijn. Ik denk ook niet dat er een oplossing is, maar dat het meer een soort van acceptatie en rust zou moeten zijn.

quote:

Op woensdag 13 juni 2018 10:37 schreef JustTalkLove het volgende:
Het is heel wisselend. Het ene moment wil je liever alleen zijn (heb je rust nodig). Het andere moment wil je contact maken met andere mensen (die beter leren kennen, wat vriendschap/liefde, leuke momenten samen delen).

Klopt, daar komt dan nog bij dat met een fulltime baan, kind en relatie je vrije tijd nogal snel op is. Ik wil te veel voor de tijd die ik heb en alles wat ik kies betekent dat ik iets anders niet kan doen op dat moment. Ik denk dat dat een van de oorzaken van mijn onvrede is. In mijn studententijd deed ik een studie waarbij ik totaal niet uitgedaagd werd, dus kon ik met een paar uurtjes per week studeren toe en had ik bakken tijd om vanalles te doen, met iedereen af te spreken, allerlei boeken te lezen, hobby's te hebben, etc. Misschien is het atwoord wel dat ik minder moet gaan werken, maar ik vind werken over het algemeen ook leuk, dus heb daar tot nu toe nog niet voor gekozen.