R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit verklaart wel een en ander eerlijk gezegd..
Waarom zou je familie niet begrijpen dat het tijd is voor deze logische volgende stap in jouw ontwikkeling? Door op jezelf te gaan wonen verdwijn je niet van de aardbol toch? Je kan nog steeds bellen, appen, skypen, op bezoek gaan of hen bij jou ontvangen. Misschien ben je zelfs wel een betere dochter dan, omdat je meer jezelf kan zijn en dan meer kan hebben. Kwaliteit vs kwantiteit ditdat. Ook omdat je het goede voorbeeld kan geven, dat als je niet lekker in je vel zit, je ook gewoon er echt iets anders aan kan proberen te doen.
Door weg te gaan wordt je ma misschien wel gestimuleerd om eens wat vaker naar buiten te gaan (bijvoorbeeld om bij jou te gaan leuten) en d'r vriendinnen te contacten. Door weg te gaan kan je hen beter confronteren met wat ze missen. Niet alleen jou als mens, maar ook je rol in de dynamiek die zo gegroeid is.
Misschien moet die boel maar eens klappen, zodat er echt ruimte voor verandering komt. Ook voor jou, want iedereen is medeverantwoordelijk in zo een dynamiek en zolang jij bepaalde taken zo een sfeermanagersrol naar je toe blijft trekken, kunnen anderen zo een verantwoording ontlopen.
Zie het als een kampvuur dat je in je eentje niet uit krijgt. Het smeult maar door en zolang jij maar heen en weer blijft lopen om water te halen, zien anderen het gevaar niet zo. Terwijl als de fik er goed in staat, de noodzaak wel een stuk duidelijker overkomt.
En dan sta je ondertussen zelf ook al een beetje in de fik. In de op lijkt het alsof je de negatieve gevoelens vooral aan de anderen toe wil dichten, iets wat ik in je vorige topic ook al een beetje meende te herkennen en waarom ik benieuwd was of je bepaalde gevoelens wel wil of mag voelen van jezelf zeg maar.
Als men constant klaagt, ja dan is het niet zo raar dat je dat op een gegeven moment niet anders dan kan oppikken. Maar wees erop bedacht dat je ook leert accepteren dat negatieve gevoelens vanuit jezelf, zonder duidelijke aanleiding van een ander, er ook gewoon kunnen èn mogen zijn.
Ook jij bent een mens, het hoort erbij en hoeft niets te veranderen aan dat je verder wel een overwegend positieve en vrolijke meid bent. Dat je ook eens wil galbakken of een dipje hebt, betekent niet dat het dan ineens wegvalt en je misschien net als je familie richting negatieve klager of depressie of wat dan ook gaat. Leer accepteren dat ook jij negatieve gevoelens hebt en mag hebben. Want pas dan kun je er goed mee om leren gaan, iets waar je familie toch wel een zeker voorbeeld in geeft in hoe het niet moet zeg maar.
Dus zoek een uitlaatklep voor die emoties. Schrijf het van je af in een dagboek, headbang het eruit op snoeiharde metal, beuk het eruit tijdens kickboxles of schreeuw al dansend op het strand. Dan doe je iets constructiefs in plaats van het af te reageren op een ander en dan ben je ook minder geneigd om er zo in te blijven hangen zoals nu in je familie gebeurt. Want zo een herhalend patroon kan naast angst voor verandering/comfortzone, ook iets zeggen over hoe effectief de tactiek aanvoelt. Net als zij, voel waarschijnlijk ook jij dat er met jullie huidige tactiek niet veel meer dan een af en toe oplaaiend vuurtje veranderd. En min of meer hetzelfde blijven doen is doorgaans niet de beste aanpak voor een ander resultaat..
Het is niet makkelijk losmaken als je zo een verantwoordelijkheidsgevoel hebt, maar ergens is het ook veilig schuilen achter de verantwoording voor andermans gevoelens enzo. Als je echt zo sterk mogelijk wil worden om er voor anderen te zijn, dan moet je ook regelmatig jezelf op nummer 1 kunnen zetten.
Waarom zou je familie niet begrijpen dat het tijd is voor deze logische volgende stap in jouw ontwikkeling? Door op jezelf te gaan wonen verdwijn je niet van de aardbol toch? Je kan nog steeds bellen, appen, skypen, op bezoek gaan of hen bij jou ontvangen. Misschien ben je zelfs wel een betere dochter dan, omdat je meer jezelf kan zijn en dan meer kan hebben. Kwaliteit vs kwantiteit ditdat. Ook omdat je het goede voorbeeld kan geven, dat als je niet lekker in je vel zit, je ook gewoon er echt iets anders aan kan proberen te doen.
Door weg te gaan wordt je ma misschien wel gestimuleerd om eens wat vaker naar buiten te gaan (bijvoorbeeld om bij jou te gaan leuten) en d'r vriendinnen te contacten. Door weg te gaan kan je hen beter confronteren met wat ze missen. Niet alleen jou als mens, maar ook je rol in de dynamiek die zo gegroeid is.
Misschien moet die boel maar eens klappen, zodat er echt ruimte voor verandering komt. Ook voor jou, want iedereen is medeverantwoordelijk in zo een dynamiek en zolang jij bepaalde taken zo een sfeermanagersrol naar je toe blijft trekken, kunnen anderen zo een verantwoording ontlopen.
Zie het als een kampvuur dat je in je eentje niet uit krijgt. Het smeult maar door en zolang jij maar heen en weer blijft lopen om water te halen, zien anderen het gevaar niet zo. Terwijl als de fik er goed in staat, de noodzaak wel een stuk duidelijker overkomt.
En dan sta je ondertussen zelf ook al een beetje in de fik. In de op lijkt het alsof je de negatieve gevoelens vooral aan de anderen toe wil dichten, iets wat ik in je vorige topic ook al een beetje meende te herkennen en waarom ik benieuwd was of je bepaalde gevoelens wel wil of mag voelen van jezelf zeg maar.
Als men constant klaagt, ja dan is het niet zo raar dat je dat op een gegeven moment niet anders dan kan oppikken. Maar wees erop bedacht dat je ook leert accepteren dat negatieve gevoelens vanuit jezelf, zonder duidelijke aanleiding van een ander, er ook gewoon kunnen èn mogen zijn.
Ook jij bent een mens, het hoort erbij en hoeft niets te veranderen aan dat je verder wel een overwegend positieve en vrolijke meid bent. Dat je ook eens wil galbakken of een dipje hebt, betekent niet dat het dan ineens wegvalt en je misschien net als je familie richting negatieve klager of depressie of wat dan ook gaat. Leer accepteren dat ook jij negatieve gevoelens hebt en mag hebben. Want pas dan kun je er goed mee om leren gaan, iets waar je familie toch wel een zeker voorbeeld in geeft in hoe het niet moet zeg maar.
Dus zoek een uitlaatklep voor die emoties. Schrijf het van je af in een dagboek, headbang het eruit op snoeiharde metal, beuk het eruit tijdens kickboxles of schreeuw al dansend op het strand. Dan doe je iets constructiefs in plaats van het af te reageren op een ander en dan ben je ook minder geneigd om er zo in te blijven hangen zoals nu in je familie gebeurt. Want zo een herhalend patroon kan naast angst voor verandering/comfortzone, ook iets zeggen over hoe effectief de tactiek aanvoelt. Net als zij, voel waarschijnlijk ook jij dat er met jullie huidige tactiek niet veel meer dan een af en toe oplaaiend vuurtje veranderd. En min of meer hetzelfde blijven doen is doorgaans niet de beste aanpak voor een ander resultaat..
Het is niet makkelijk losmaken als je zo een verantwoordelijkheidsgevoel hebt, maar ergens is het ook veilig schuilen achter de verantwoording voor andermans gevoelens enzo. Als je echt zo sterk mogelijk wil worden om er voor anderen te zijn, dan moet je ook regelmatig jezelf op nummer 1 kunnen zetten.
Ik zeg zo snel mogelijk weg wezen. Ik heb 2 jaar lang thuis gewoond terwijl mijn moeder depressief en suïcidaal was. Doordat 2,5 jaar studievertraging opgelopen, jaar lang psycholoog en er een paniekstoornis aan over gehouden die pas later naar boven kwam. Als ik het kon overdoen zou ik het op het moment dat het duidelijk werd dat m'n ma depressief was de deur uitgaan. Het verneukt je leven als je blijft.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
quote:
Men kan jou dan evengoed vragen: "Waarom ben jij psychotisch? Waarom kan jij dat niet zelf oplossen?"quote:Op zondag 27 mei 2018 19:23 schreef Keep_Walking het volgende:
[..]
En waarom lukt het je moeder niet om er zelf uit te komen?
Depressie is een serieuze stoornis dat niet te vergelijken is met een dipje. Professionele therapie van een psycholoog of psychiater is nodig om met depressie om te gaan. Slechts een enkeling is in staat om zichzelf over depressie te helpen.
1 + 1 = blauw
Mijn vraag is ook niet bedoeld om de moeder naar beneden te halen of haar te verwijten van iets. Het is een oprechte vraag:quote:
[..]
[..]
Men kan jou dan evengoed vragen: "Waarom ben jij psychotisch? Waarom kan jij dat niet zelf oplossen?"
Depressie is een serieuze stoornis dat niet te vergelijken is met een dipje. Professionele therapie van een psycholoog of psychiater is nodig om met depressie om te gaan. Slechts een enkeling is in staat om zichzelf over depressie te helpen.
Wat is de opeenstapeling van gebeurtenissen en teleurstelling waardoor ze depressief is geworden?
En waarom lukt het haar niet om zichzelf uit de depressie te trekken? Niet dat ik zeg dat ze minder is omdat het haar niet lukt, maar waarom lukt her haar niet?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ze is er niet?quote:Op maandag 11 juni 2018 13:17 schreef Drieklank het volgende:
Hoe gaat het nu verder? Voel je je geholpen met deze reacties, Anneloos?
Daar was laatst een Anneloos
[b]Doe'k 't now wel, doe'k 't now niet of krieg ik spiet
[/b]
[b]Op vrijdag 15 januari 2010 10:36 schreef boudemaniak het volgende:[/b]
Eindbaas ^O^
[/b]
[b]Op vrijdag 15 januari 2010 10:36 schreef boudemaniak het volgende:[/b]
Eindbaas ^O^
|
|
