OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
https://www.nrc.nl/nieuws(...)or-defensie-a1604303
Inval-militairen
Reservisten, tijdelijke krachten die bijspringen in het leger, kunnen ook getraumatiseerd raken. Op solidariteit van de ‘beroeps’ hoeven ze niet te rekenen. Het verhaal van drie reservisten van de luchtmacht.
„Kutreservist. Wannabe. Eng mannetje. Mafkees.”
Zomaar een selectie uit de verwensingen die Jeroen, Sietse en Noud in 2011 in Afghanistan naar hun hoofd geslingerd kregen. Niet van vijandige Afghanen, maar van directe collega’s – Nederlandse beroepsmilitairen.
Ze vertrokken als trotse leden van de Groep Luchtmacht Reserve naar de internationale legerbasis in Kandahar. Gewone jongens waren ze, die hun reguliere baan combineerden met tijdelijk werk voor Defensie. De een was werkplanner, de ander monteur, de derde activiteitenbegeleider. Ze wisten dat ze er vooral waren om bij te springen. En daar zouden ze hun ziel en zaligheid in leggen. Minstens zo goed als de beroepsmilitairen wilden ze zijn. Want hoe vaak kregen ze nou zo’n kans?
Zeven jaar later zitten drie tot op het bot teleurgestelde mannen in de voormalige bestuurskamer van de ter ziele gegane voetbalvereniging RKJVV in Den Bosch. Na het faillissement is het sportcomplex omgedoopt in Veteranenontmoetingscentrum Ouwestomp, een thuis voor „geüniformeerden in de breedste zin van het woord”.
‘Rijksschietterrein. Het achtergelegen terrein is levensgevaarlijk’, staat op een bord bij de entree naar de afgedankte voetbalvelden. Her en der staan oude legervoertuigen, militaire parafernalia en paspoppen met uniformen. Aan de muren in de opgelapte kantine hangen schildjes met emblemen. Veteranen leggen een biljartje of kijken televisie.
„Er was in onze eenheid geen enkele kameraadschap tussen reservisten en beroeps. Er werd op ons neergekeken. En dat gebeurt nog steeds”, zegt Jeroen Stam. „Ik was bij terugkomst de eerste reservist die openlijk uitkwam voor zijn psychische problemen”, vult Noud aan. „Ik was dus ook de eerste die grote problemen ondervond met het zoeken van hulp.”
Zijn achternaam (bij de redactie bekend) noemt hij niet. „Ik moet nog zaken met Defensie afwikkelen,” zegt hij daarover. Hij is net aan komen rijden met de motor, vanuit België waar hij woont. Don’t Mess with Old Veterans, They Don’t just look Crazy, staat er op een sticker op zijn motorhelm, vanzelfsprekend een in camouflagekleuren.
Wachtlopers
De flexibele schil van de luchtmacht worden ze genoemd, de ruim vijfhonderd reservisten die als tijdelijke krachten bijspringen als de luchtmacht op oefening gaat, of als er te weinig bewakers zijn. Ze zijn het kleine broertje van de Nationale Reserve. Dat korps heeft een vergelijkbare taak bij de landmacht en telt zo’n drieduizend man.
De bijbaan is ‘vrijwillig, maar niet vrijblijvend’. Reservist ben je voor de eer, voor Nederland, voor het gevoel onderdeel te zijn van Defensie. En voor de dagvergoeding, die – mocht het tot een uitzending komen – wordt omgezet in een tijdelijk dienstverband. Daarna stromen de reservisten terug naar wat militairen ‘de burgermaatschappij’ noemen.
„We gaan snel trouwen en daarna moet je gaan”, zei de vriendin van Noud, toen duidelijk werd dat Defensie een beroep zou doen op reservisten voor de missie in Afghanistan. „Het is je lust en je leven, dat leger. Je loopt altijd de oefeningen af. Maar dit is het echte werk.” Ook de partner van Jeroen, die jaren beroepsmilitair was geweest, en die van Sietse Quarree stonden achter hun beslissing om naar de oorlog te vertrekken.
Na een week voorbereiding in Nederland reisden Jeroen en Noud in het najaar van 2011 naar Kandahar. Zij werden toegevoegd aan het verhuisteam, dat de verplaatsing van de Nederlandse missie naar Mazar-e-Sharif (achthonderd kilometer verderop) begeleidde. In dezelfde periode vloog ook Sietse naar ‘de zandbak’ – hij zou er drie maanden lang een buitenpost van Kandahar Airport bewaken.
Luchtalarm
De oorlog viel hun rauw op het dak, veel rauwer dan ze hadden verwacht. Het begon ermee dat het raketten regende in Kandahar. Jeroen: „We waren totaal niet voorbereid op die voortdurende beschietingen. Toen we aankwamen kregen we een briefing over de veiligheid. Het is Ramadan, dus het zal de komende weken wel rustig zijn, kregen we te horen. En toen ging het luchtalarm af, net als alle dagen daarna.”
Het leek alsof hun collega-militairen de raketinslagen niet eens opmerkten. Noud, Sietse en Jeroen hadden alle handleidingen gelezen. Ze kenden de protocollen en hielden zich daar ook aan. Als het moest trokken ze hun scherfvest aan, iets wat de beroeps soms vergaten. En ze waren nieuwsgierig. Ze wilden de uitzending, het kamp en de omgeving in zich opzuigen en geen detail missen.
De beroepsmilitairen werkten anders. Noud: „Die jongens stonden op, draaiden hun dienstje en gingen zo snel mogelijk naar het sportcentrum of terug naar hun spelcomputer. Wij waren van meet af aan buitenbeentjes. Er was op de gigantische basis van Kandahar een levendige handel. Ik had van huis wat dollars meegenomen en kocht bijna dagelijks een souvenir. Daar begrepen ze niets van.”
Sietse had op de buitenpost van het vliegveld drie maanden lang gezelschap van twee andere reservisten. „Na elke raketinslag moesten wij uitvinden waar die was ingeslagen. Ook het wachtlopen was slopend. De omheining was her en der opengeknipt en hartstikke lek. Er liepen groepen zwerfhonden rond. Die kwamen tot je middel en hadden permanent honger. Ik heb een laptop met 7 duizend foto’s uit die tijd. Ik bekijk ze niet, veel te confronterend.”
Noud kreeg het aan de stok met een lid van zijn eenheid, een beroeps. „Op weg naar de doucheruimte voelde ik een waszak hard langs mijn gezicht strijken. Die was van een collega die mij moest hebben. Ik liep een grote, bloedende snee op. Geintje, zeiden ze. Toen mijn commandant het hoorde, heb ik hem alles eerlijk verteld. Later heb ik ook aangifte gedaan. Die is uiteindelijk geseponeerd, maar het was in de groep meteen mis. Ik was die rare verrader geworden.”
Het telde op, zegt Noud. „De pesterijen, mijn mishandeling, elke dag raketten, collega’s die zich niet aan de veiligheidsvoorschriften hielden, de chaos op het kamp. Twee weken voordat mijn uitzending erop zat ben ik gecrasht. Ik kon niet in Kandahar blijven en werd overgeplaatst.”
Begrafenis
Halverwege zijn uitzending overleed de vader van Jeroen. Defensie zou hem – volgens protocol – zo snel mogelijk naar huis vliegen, voor de begrafenis. Maar het begon ermee dat hij niet mee terug mocht vliegen met het toestel van de Commandant der Luchtstrijdkrachten, die op dat moment toevallig in Kandahar was. „Geen plek”, kreeg hij te horen.
In plaats daarvan was er een ticket geregeld voor een civiele vlucht van Turkish Airlines, vanaf Kabul International Airport. Daar begonnen de problemen. „Bij de bagagecontrole werden mijn schoenen uit mijn tas gejat”, zegt Jeroen. „Vervolgens kwam ik niet door de paspoortcontrole. Ik was als militair Afghanistan binnengekomen en mocht er niet als gewone reiziger weer uit.”
Buiten het vliegveld sloeg de paniek toe. „Daar stond ik – midden in Kabul – zonder wapen, met een kort geknipte kop en een Nederlandse camouflagetas. Alle gruwelijke filmpjes van ontvoeringen die ik op internet had gezien, schoten door mijn hoofd.”
„Ik heb uiteindelijk Moniek in Nederland gebeld, mijn vrouw. Het voelde kloten om haar met mijn problemen in Kabul te confronteren, maar het kon niet anders. Zij heeft midden in de nacht kunnen regelen dat ik met een speciaal escorte werd opgehaald.”
Ondanks pogingen van Nederlandse zijde de papieren in orde te maken, strandde Jeroen ook de twee dagen daarna bij de paspoortcontrole. „Toen ik uiteindelijk met een militaire kist naar Nederland kon vliegen, was de uitvaart al aan de gang. Breng me dan maar terug naar Kandahar, zei ik.”
Terug op de basis bleek dat het verhaal over de mislukte terugvlucht als een lopend vuurtje rond was gegaan. „De kapitein riep me bij zich. Niet om me te condoleren, maar om me op het hart te binden dat ik mijn mond moest houden. Zeg maar dat het de schuld was van de Afghanen, zei hij. En niet van Defensie. Ik kreeg wel een halve dag vrij om samen met Noud de boel op een rijtje te zetten en heb daarna de uitzending afgemaakt.”
Zoiets gaat mij niet overkomen, dacht Sietse toen vijf jaar later – hij was op uitzending in Mali – zijn vader plotseling overleed. Hij passeerde zijn leidinggevenden en stapte af op een luchtmachtgeneraal die op dat moment de troepen bezocht. Natuurlijk mag je mee, zei die.
Maar na de begrafenis kon Sietse in Mali niet meer zijn draai vinden. „Het was er een zooitje”, zegt hij. „Heel anders dan Afghanistan. Ik zag de Afrikaanse militairen die de vliegtuigen moesten bewaken liggen slapen, hun Kalashnikovs in het zand geprikt. Ik was de enige reservist tussen de beroeps en werd gek van de kutgeintjes van mijn collega’s. En van hun onverschilligheid. Als we op patrouille waren, vonden ze het belangrijker om lekker te crossen, dan om onze mannen te bewaken.”
Vijf tientjes afkoop
Terug in Nederland knakten Jeroen, Noud en Sietse. Ze kregen herbelevingen, sliepen slecht en hadden steeds grotere problemen om normaal te functioneren – allemaal symptomen van een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS), die vaker voorkomt bij teruggekeerde militairen. Terug naar hun oude baan konden ze niet. Ze zijn arbeidsongeschikt verklaard.
Maar hun positie als reservist maakte het lastig om bij Defensie gehoor te vinden. Noud: „Terug in Nederland ging ik de burgermaatschappij weer in. Ik was militair af en het leek alsof Defensie me niet meer kon of wilde helpen. Bij het UWV en in de reguliere gezondheidszorg begrepen ze mijn specifieke klachten slecht. Ik ben nu zes jaar aan het ploeteren en mijn leven is nog steeds een puinhoop.”
Sietse stapte naar raadsman Ferre van de Nadort. Zijn dossier telt inmiddels vier ordners, waarbij opvalt dat de verschillende organisaties die zich met hem bezighouden – Defensie, UWV, medisch specialisten – langs elkaar heen werken en vooral bezig lijken met het afschuiven van de verantwoordelijkheid (en de kosten) van zijn PTSS. Daardoor heeft de behandeling te lang op zich laten wachten.
„Ik krijg maandelijks vijf tientjes Buitengewone Invaliditeitsverhoging van Defensie”, zegt Jeroen. „Dat is dan de afkoop van de schadevergoeding waar ik recht op heb. Het klopt niet, maar ik heb niet de rust om mij door de papierbrij en procedures te worstelen. Het voelt als onrecht. Alsof ik nog steeds die kutreservist ben, die je in de steek kunt laten.”
Wie met Jeroen, Sietse en Noud bij het Veteranenontmoetingscentrum aan de sterke filterkoffie zit, merkt hoe het steekt dat er niet naar ze is omgekekenen, dat ze keer op keer aan keuringsartsen, uitkeringsinstanties en Defensie hun positie als reservist moeten uitleggen.
En dus zeulen ze een dik dossier met zich mee, met bureaucratisch onbegrip als rode draad. „Mijn gevecht met de instituties is in feite net zo erg als wat mij in Afhanistan is overkomen”, zegt Jeroen. „We vallen overal tussenin en het lijkt niemand te interesseren.”
Klopt, zegt Noud. „Maar het allerliefst zou ik terug gaan op uitzending. Defensie heeft me voor mijn gevoel keihard laten vallen, maar als ze me morgen bellen pak ik mijn uitrusting en sta ik er. Zo dubbel is de loyaliteit van de reservist.”
REACTIE VAN DEFENSIE
Over de verhalen van de drie reservisten in dit artikel zegt een woordvoerder van Defensie: „Defensie maakt geen onderscheid tussen militairen in actieve dienst en reservisten. Zij zijn van grote waarde voor de Krijgsmacht, ook bij uitzendingen. Doorgaans ervaren reservisten een uitzending als een verrijking. Er zijn geen problemen bekend rond hun acceptatie.”
Defensie betreurt dat het voor dit drietal anders ligt. „Hun problemen zijn bij ons bekend. Als veteraan hebben zij dezelfde aanspraak op nazorg als andere militairen. Ze kunnen nog steeds bij ons terecht voor verdere hulp en begeleiding en Defensie raadt hen aan daar gebruik van te maken.”
Lees ook:
https://www.nrc.nl/nieuws(...)pter-scheef-a1599433
Opeens hing de helikopter scheef
Bijna-helikoptercrash Een helikopter met tien militaire passagiers kwam in 2009 in Afghanistan in de problemen. Vijf van hen kampen met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Zij verwijten Defensie het incident te hebben weggewuifd.
[ Bericht 1% gewijzigd door slashdotter3 op 26-05-2018 10:09:55 ]
Inval-militairen
Reservisten, tijdelijke krachten die bijspringen in het leger, kunnen ook getraumatiseerd raken. Op solidariteit van de ‘beroeps’ hoeven ze niet te rekenen. Het verhaal van drie reservisten van de luchtmacht.
„Kutreservist. Wannabe. Eng mannetje. Mafkees.”
Zomaar een selectie uit de verwensingen die Jeroen, Sietse en Noud in 2011 in Afghanistan naar hun hoofd geslingerd kregen. Niet van vijandige Afghanen, maar van directe collega’s – Nederlandse beroepsmilitairen.
Ze vertrokken als trotse leden van de Groep Luchtmacht Reserve naar de internationale legerbasis in Kandahar. Gewone jongens waren ze, die hun reguliere baan combineerden met tijdelijk werk voor Defensie. De een was werkplanner, de ander monteur, de derde activiteitenbegeleider. Ze wisten dat ze er vooral waren om bij te springen. En daar zouden ze hun ziel en zaligheid in leggen. Minstens zo goed als de beroepsmilitairen wilden ze zijn. Want hoe vaak kregen ze nou zo’n kans?
Zeven jaar later zitten drie tot op het bot teleurgestelde mannen in de voormalige bestuurskamer van de ter ziele gegane voetbalvereniging RKJVV in Den Bosch. Na het faillissement is het sportcomplex omgedoopt in Veteranenontmoetingscentrum Ouwestomp, een thuis voor „geüniformeerden in de breedste zin van het woord”.
‘Rijksschietterrein. Het achtergelegen terrein is levensgevaarlijk’, staat op een bord bij de entree naar de afgedankte voetbalvelden. Her en der staan oude legervoertuigen, militaire parafernalia en paspoppen met uniformen. Aan de muren in de opgelapte kantine hangen schildjes met emblemen. Veteranen leggen een biljartje of kijken televisie.
„Er was in onze eenheid geen enkele kameraadschap tussen reservisten en beroeps. Er werd op ons neergekeken. En dat gebeurt nog steeds”, zegt Jeroen Stam. „Ik was bij terugkomst de eerste reservist die openlijk uitkwam voor zijn psychische problemen”, vult Noud aan. „Ik was dus ook de eerste die grote problemen ondervond met het zoeken van hulp.”
Zijn achternaam (bij de redactie bekend) noemt hij niet. „Ik moet nog zaken met Defensie afwikkelen,” zegt hij daarover. Hij is net aan komen rijden met de motor, vanuit België waar hij woont. Don’t Mess with Old Veterans, They Don’t just look Crazy, staat er op een sticker op zijn motorhelm, vanzelfsprekend een in camouflagekleuren.
Wachtlopers
De flexibele schil van de luchtmacht worden ze genoemd, de ruim vijfhonderd reservisten die als tijdelijke krachten bijspringen als de luchtmacht op oefening gaat, of als er te weinig bewakers zijn. Ze zijn het kleine broertje van de Nationale Reserve. Dat korps heeft een vergelijkbare taak bij de landmacht en telt zo’n drieduizend man.
De bijbaan is ‘vrijwillig, maar niet vrijblijvend’. Reservist ben je voor de eer, voor Nederland, voor het gevoel onderdeel te zijn van Defensie. En voor de dagvergoeding, die – mocht het tot een uitzending komen – wordt omgezet in een tijdelijk dienstverband. Daarna stromen de reservisten terug naar wat militairen ‘de burgermaatschappij’ noemen.
„We gaan snel trouwen en daarna moet je gaan”, zei de vriendin van Noud, toen duidelijk werd dat Defensie een beroep zou doen op reservisten voor de missie in Afghanistan. „Het is je lust en je leven, dat leger. Je loopt altijd de oefeningen af. Maar dit is het echte werk.” Ook de partner van Jeroen, die jaren beroepsmilitair was geweest, en die van Sietse Quarree stonden achter hun beslissing om naar de oorlog te vertrekken.
Na een week voorbereiding in Nederland reisden Jeroen en Noud in het najaar van 2011 naar Kandahar. Zij werden toegevoegd aan het verhuisteam, dat de verplaatsing van de Nederlandse missie naar Mazar-e-Sharif (achthonderd kilometer verderop) begeleidde. In dezelfde periode vloog ook Sietse naar ‘de zandbak’ – hij zou er drie maanden lang een buitenpost van Kandahar Airport bewaken.
Luchtalarm
De oorlog viel hun rauw op het dak, veel rauwer dan ze hadden verwacht. Het begon ermee dat het raketten regende in Kandahar. Jeroen: „We waren totaal niet voorbereid op die voortdurende beschietingen. Toen we aankwamen kregen we een briefing over de veiligheid. Het is Ramadan, dus het zal de komende weken wel rustig zijn, kregen we te horen. En toen ging het luchtalarm af, net als alle dagen daarna.”
Het leek alsof hun collega-militairen de raketinslagen niet eens opmerkten. Noud, Sietse en Jeroen hadden alle handleidingen gelezen. Ze kenden de protocollen en hielden zich daar ook aan. Als het moest trokken ze hun scherfvest aan, iets wat de beroeps soms vergaten. En ze waren nieuwsgierig. Ze wilden de uitzending, het kamp en de omgeving in zich opzuigen en geen detail missen.
De beroepsmilitairen werkten anders. Noud: „Die jongens stonden op, draaiden hun dienstje en gingen zo snel mogelijk naar het sportcentrum of terug naar hun spelcomputer. Wij waren van meet af aan buitenbeentjes. Er was op de gigantische basis van Kandahar een levendige handel. Ik had van huis wat dollars meegenomen en kocht bijna dagelijks een souvenir. Daar begrepen ze niets van.”
Sietse had op de buitenpost van het vliegveld drie maanden lang gezelschap van twee andere reservisten. „Na elke raketinslag moesten wij uitvinden waar die was ingeslagen. Ook het wachtlopen was slopend. De omheining was her en der opengeknipt en hartstikke lek. Er liepen groepen zwerfhonden rond. Die kwamen tot je middel en hadden permanent honger. Ik heb een laptop met 7 duizend foto’s uit die tijd. Ik bekijk ze niet, veel te confronterend.”
Noud kreeg het aan de stok met een lid van zijn eenheid, een beroeps. „Op weg naar de doucheruimte voelde ik een waszak hard langs mijn gezicht strijken. Die was van een collega die mij moest hebben. Ik liep een grote, bloedende snee op. Geintje, zeiden ze. Toen mijn commandant het hoorde, heb ik hem alles eerlijk verteld. Later heb ik ook aangifte gedaan. Die is uiteindelijk geseponeerd, maar het was in de groep meteen mis. Ik was die rare verrader geworden.”
Het telde op, zegt Noud. „De pesterijen, mijn mishandeling, elke dag raketten, collega’s die zich niet aan de veiligheidsvoorschriften hielden, de chaos op het kamp. Twee weken voordat mijn uitzending erop zat ben ik gecrasht. Ik kon niet in Kandahar blijven en werd overgeplaatst.”
Begrafenis
Halverwege zijn uitzending overleed de vader van Jeroen. Defensie zou hem – volgens protocol – zo snel mogelijk naar huis vliegen, voor de begrafenis. Maar het begon ermee dat hij niet mee terug mocht vliegen met het toestel van de Commandant der Luchtstrijdkrachten, die op dat moment toevallig in Kandahar was. „Geen plek”, kreeg hij te horen.
In plaats daarvan was er een ticket geregeld voor een civiele vlucht van Turkish Airlines, vanaf Kabul International Airport. Daar begonnen de problemen. „Bij de bagagecontrole werden mijn schoenen uit mijn tas gejat”, zegt Jeroen. „Vervolgens kwam ik niet door de paspoortcontrole. Ik was als militair Afghanistan binnengekomen en mocht er niet als gewone reiziger weer uit.”
Buiten het vliegveld sloeg de paniek toe. „Daar stond ik – midden in Kabul – zonder wapen, met een kort geknipte kop en een Nederlandse camouflagetas. Alle gruwelijke filmpjes van ontvoeringen die ik op internet had gezien, schoten door mijn hoofd.”
„Ik heb uiteindelijk Moniek in Nederland gebeld, mijn vrouw. Het voelde kloten om haar met mijn problemen in Kabul te confronteren, maar het kon niet anders. Zij heeft midden in de nacht kunnen regelen dat ik met een speciaal escorte werd opgehaald.”
Ondanks pogingen van Nederlandse zijde de papieren in orde te maken, strandde Jeroen ook de twee dagen daarna bij de paspoortcontrole. „Toen ik uiteindelijk met een militaire kist naar Nederland kon vliegen, was de uitvaart al aan de gang. Breng me dan maar terug naar Kandahar, zei ik.”
Terug op de basis bleek dat het verhaal over de mislukte terugvlucht als een lopend vuurtje rond was gegaan. „De kapitein riep me bij zich. Niet om me te condoleren, maar om me op het hart te binden dat ik mijn mond moest houden. Zeg maar dat het de schuld was van de Afghanen, zei hij. En niet van Defensie. Ik kreeg wel een halve dag vrij om samen met Noud de boel op een rijtje te zetten en heb daarna de uitzending afgemaakt.”
Zoiets gaat mij niet overkomen, dacht Sietse toen vijf jaar later – hij was op uitzending in Mali – zijn vader plotseling overleed. Hij passeerde zijn leidinggevenden en stapte af op een luchtmachtgeneraal die op dat moment de troepen bezocht. Natuurlijk mag je mee, zei die.
Maar na de begrafenis kon Sietse in Mali niet meer zijn draai vinden. „Het was er een zooitje”, zegt hij. „Heel anders dan Afghanistan. Ik zag de Afrikaanse militairen die de vliegtuigen moesten bewaken liggen slapen, hun Kalashnikovs in het zand geprikt. Ik was de enige reservist tussen de beroeps en werd gek van de kutgeintjes van mijn collega’s. En van hun onverschilligheid. Als we op patrouille waren, vonden ze het belangrijker om lekker te crossen, dan om onze mannen te bewaken.”
Vijf tientjes afkoop
Terug in Nederland knakten Jeroen, Noud en Sietse. Ze kregen herbelevingen, sliepen slecht en hadden steeds grotere problemen om normaal te functioneren – allemaal symptomen van een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS), die vaker voorkomt bij teruggekeerde militairen. Terug naar hun oude baan konden ze niet. Ze zijn arbeidsongeschikt verklaard.
Maar hun positie als reservist maakte het lastig om bij Defensie gehoor te vinden. Noud: „Terug in Nederland ging ik de burgermaatschappij weer in. Ik was militair af en het leek alsof Defensie me niet meer kon of wilde helpen. Bij het UWV en in de reguliere gezondheidszorg begrepen ze mijn specifieke klachten slecht. Ik ben nu zes jaar aan het ploeteren en mijn leven is nog steeds een puinhoop.”
Sietse stapte naar raadsman Ferre van de Nadort. Zijn dossier telt inmiddels vier ordners, waarbij opvalt dat de verschillende organisaties die zich met hem bezighouden – Defensie, UWV, medisch specialisten – langs elkaar heen werken en vooral bezig lijken met het afschuiven van de verantwoordelijkheid (en de kosten) van zijn PTSS. Daardoor heeft de behandeling te lang op zich laten wachten.
„Ik krijg maandelijks vijf tientjes Buitengewone Invaliditeitsverhoging van Defensie”, zegt Jeroen. „Dat is dan de afkoop van de schadevergoeding waar ik recht op heb. Het klopt niet, maar ik heb niet de rust om mij door de papierbrij en procedures te worstelen. Het voelt als onrecht. Alsof ik nog steeds die kutreservist ben, die je in de steek kunt laten.”
Wie met Jeroen, Sietse en Noud bij het Veteranenontmoetingscentrum aan de sterke filterkoffie zit, merkt hoe het steekt dat er niet naar ze is omgekekenen, dat ze keer op keer aan keuringsartsen, uitkeringsinstanties en Defensie hun positie als reservist moeten uitleggen.
En dus zeulen ze een dik dossier met zich mee, met bureaucratisch onbegrip als rode draad. „Mijn gevecht met de instituties is in feite net zo erg als wat mij in Afhanistan is overkomen”, zegt Jeroen. „We vallen overal tussenin en het lijkt niemand te interesseren.”
Klopt, zegt Noud. „Maar het allerliefst zou ik terug gaan op uitzending. Defensie heeft me voor mijn gevoel keihard laten vallen, maar als ze me morgen bellen pak ik mijn uitrusting en sta ik er. Zo dubbel is de loyaliteit van de reservist.”
REACTIE VAN DEFENSIE
Over de verhalen van de drie reservisten in dit artikel zegt een woordvoerder van Defensie: „Defensie maakt geen onderscheid tussen militairen in actieve dienst en reservisten. Zij zijn van grote waarde voor de Krijgsmacht, ook bij uitzendingen. Doorgaans ervaren reservisten een uitzending als een verrijking. Er zijn geen problemen bekend rond hun acceptatie.”
Defensie betreurt dat het voor dit drietal anders ligt. „Hun problemen zijn bij ons bekend. Als veteraan hebben zij dezelfde aanspraak op nazorg als andere militairen. Ze kunnen nog steeds bij ons terecht voor verdere hulp en begeleiding en Defensie raadt hen aan daar gebruik van te maken.”
Lees ook:
https://www.nrc.nl/nieuws(...)pter-scheef-a1599433
Opeens hing de helikopter scheef
Bijna-helikoptercrash Een helikopter met tien militaire passagiers kwam in 2009 in Afghanistan in de problemen. Vijf van hen kampen met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Zij verwijten Defensie het incident te hebben weggewuifd.
[ Bericht 1% gewijzigd door slashdotter3 op 26-05-2018 10:09:55 ]
Klinkt meer als 3 autisten op missie. Zijn de keuringseisen wel evenhoog als beroeps? Deze leken mij ongeschikt.
.
Waarschijnlijk dachten ze vooraf dat het een soort van vakantie was, en de 'echte' militairen zagen ze waarschijnlijk als nutteloze vakantiegangers.quote:Op zaterdag 26 mei 2018 10:36 schreef Anthonie1 het volgende:
Reservist en je dan laten uitzenden. Dan heb je het ook niet begrepen geloof ik.
Dan krijg je dit soort dingen.
Als het niet met een hamer te repareren is, is het een elektrisch probleem.
It's not a job, it's an adventure.
Much like down syndrom, red hair is a genetic mutation, and it occurs when a human has unprotected sex with a clown.
Jezus wat kan je je topic snel om zeep helpen zegquote:
Je leven op het spel zetten om de belangen van rijke stinkerds die geen fuck om jou geven te beschermen
Op dinsdag 25 augustus 2015 15:48 schreef Toekito het volgende:
de grootste schande van heel FOK! naast Fylax is Kano als mod.
de grootste schande van heel FOK! naast Fylax is Kano als mod.
Ze lijken me meer geschikt dan sommige beroeps in ieder geval. Defensie had gewoon geen idee wat ze zelf in Afghanistan aan het doen waren. Dan krijg je ook meer incidenten en vreemd gedrag van soldaten en troepen.quote:Op zaterdag 26 mei 2018 10:09 schreef Fer het volgende:
Klinkt meer als 3 autisten op missie. Zijn de keuringseisen wel evenhoog als beroeps? Deze leken mij ongeschikt.
Beroepsmilitairen hebben sowieso een wazige air over zich heen. Niet te persoonlijk nemen.
And so is the past
Wacht even, die kneuzen zijn reservist, 1x uitgezonden en worden vervolgens veteranen genoemd?? 
Wat een gekkigheid weer allemaal dit 
Wat een gekkigheid weer allemaal dit
"The only sight worse than a sad dwarf is a very sad dwarf"
"Met dubbel s welteverstaan"
"Met dubbel s welteverstaan"
Net als iedereen die op uitzending gaat en voldoet aan de eisen.quote:Op zaterdag 26 mei 2018 11:32 schreef Geralt het volgende:
Wacht even, die kneuzen zijn reservist, 1x uitgezonden en worden vervolgens veteranen genoemd??
Wat een gekkigheid weer allemaal dit
En wat heb jij gedaan?
Maar OT, erg eenzijdig verhaal en vast niet de complete waarheid. Ik kan me zo voorstellen dat ze binnenkwamen als semi commandos die t wel even beter zouden doen dan de beroeps collegas.
Jij bent er ook geweest?quote:
[..]
Ze lijken me meer geschikt dan sommige beroeps in ieder geval. Defensie had gewoon geen idee wat ze zelf in Afghanistan aan het doen waren. Dan krijg je ook meer incidenten en vreemd gedrag van soldaten en troepen.
Gelukkig niet zeg. Heeft er ook weinig mee te maken of ik er geweest ben. Het doel van zo'n missie overstijgt wat er daar op de grond gebeurt, kijkend naar Afghanistan nu en het vage idee van Nederland te moeten verdedigen in een land waar we weinig mee te maken hebben of zelfs maar onze belangrijkste bondgenoten (VK + VS) zelf echt een idee hadden wat ze aan het doen waren, leg de symbolische waarde van die invasie dan maar eens uit aan een militair.quote:
Serieus? 1x uitzending en je bent een veteraan? Ik dacht altijd dat je daar toch wel wat meer voor gedaan had moeten hebben.quote:
Net als iedereen die op uitzending gaat en voldoet aan de eisen.
In elk geval niet zo achterlijk geweest om mijn leven op het spel te zetten voor mijn vaderland omdat we daar zo nodig achter die teringyanks aan moeten hobbelen en ons bemoeien en roeren in die stinkende beerput in het Midden-Oosten.quote:En wat heb jij gedaan?
Iedereen moet het voor zich weten natuurlijk, maar dit is een "oorlog" waar wij als Nederlanders niets maar dan ook werkelijk he-le-maal en totaal niets te zoeken hebben.
"The only sight worse than a sad dwarf is a very sad dwarf"
"Met dubbel s welteverstaan"
"Met dubbel s welteverstaan"
Door die souvenirs concludeer je dat?quote:
[..]
Waarschijnlijk dachten ze vooraf dat het een soort van vakantie was, en de 'echte' militairen zagen ze waarschijnlijk als nutteloze vakantiegangers.
Dan krijg je dit soort dingen.
Een WW2 veteraan heeft toch ook maar 1 "uitzending" meegemaakt?quote:
Serieus? 1x uitzending en je bent een veteraan? Ik dacht altijd dat je daar toch wel wat meer voor gedaan had moeten hebben.
Kutreservistquote:Op zaterdag 26 mei 2018 11:03 schreef nogeenoudebekende het volgende:
Beroepsmilitairen hebben sowieso een wazige air over zich heen. Niet te persoonlijk nemen.
Dat denk ik ook. Een beetje lui uit deze categorie:quote:
Maar OT, erg eenzijdig verhaal en vast niet de complete waarheid. Ik kan me zo voorstellen dat ze binnenkwamen als semi commandos die t wel even beter zouden doen dan de beroeps collegas.
Volkskrantquote:Het leven van een reservist: 'Bij oefeningen maken we de beroepsmilitairen regelmatig in'
De betrekking bij het leger zorgt voor een 'gave afwisseling' met een echte baan
Vrijwillig maar niet vrijblijvend. De leden van het Korps Nationale Reserve voelen de roeping van de militair, maar doen het naast hun vaste bestaan in de burgermaatschappij. Wat beweegt hen? Schrijver Daan Heerma van Voss liep een etmaal met de troepen mee.
'Kou is een emotie', fluistert Tim Koster (37) me toe, op deze zeer koude avond in Haldensleben in het voormalige Oost-Duitsland, waar het Korps Nationale Reserve 45 Pantserinfanteriebataljon ondersteunt bij oefening 'Peacock Supremacy'. Tims groep bestaat vanavond uit 22 reservisten, die zich vrijwillig hebben aangemeld. Sommigen hebben vrij gekregen van hun baas, anderen hebben vakantiedagen opgenomen. De komende tien dagen zullen ze 24 uur per dag het wapentuig dat beroepsmilitairen tijdens de oefening gebruiken - enkele containers vol zwaardere handwapens en antitankgeschut - bewaken en beveiligen. Het verschil tussen die twee taken? Tim: 'Je moet het zo zien: bewaken is blaffen, beveiligen is bijten.'
Maar voordat sprake kan zijn van blaffen dan wel bijten, moet de groep het tentenkamp opzetten en de Duitse dieselkachels aansluiten. Veldbedden worden opengeklapt, kisten versjouwd, Duitse handleidingen geraadpleegd. Ondertussen maken ze kletspraatjes, over hun liefdesrela's (relaties), prio's (prioriteiten) en waar toch het rowili (rood-witte lint) ligt. Rond half tien is het kamp gereed en begint, in het donker, een generator te brommen. Een dikke, zware warmte verspreidt zich via buizen door de tenten. De geüniformeerde mannen zijn klaar om te horen wat hun te doen staat.
Opleiding
De eerste keer dat Tim zijn uniform aantrok, was in 2013, toen hij op het punt stond te beginnen aan zijn drie weken durende Algemene Militaire Opleiding. Als kind was hij zeer geïnteresseerd geweest in de Tweede Wereldoorlog, hij verslond films en boeken die daarover gingen, en hij luisterde aandachtig als zijn oma vertelde over haar tijd als verzetskoerier - hij erfde zelfs haar Verzetskruis. Voor zijn uniform moest hij naar Soesterberg, naar het Kleding Persoonlijke Uitrusting-bedrijf waar ook reguliere militairen hun materiaal verkrijgen, volgens Tim 'een soort supermarkt voor legerspul'. 'Uniformpje passen en weer naar huis, dacht ik. Nou, ik kwam met tweeënhalve winkelwagen naar buiten. Holy shit. Mijn auto zakte bijna door zijn vering. Toen benauwde het me wel. Waar was ik aan begonnen?'
Dat veranderde tijdens de opleiding, om precies te zijn in het eerste weekeinde na een week intern te hebben gezeten op de kazerne in Assen. Tim reed in uniform naar huis, kijken hoe dat voelde. En hoewel zijn benzinetank verre van leeg was, besloot hij toch te stoppen bij een tankstation. 'Dat was echt tof. Ineens was het míjn uniform. Wildvreemden knikten me toe. Een jongetje vroeg aan zijn vader: 'Pap, is dat nou een echte soldaat?''
Niet het volle respect
Ik moet bekennen dat dit ook de eerste vraag was die ik Tim heb gesteld. Ik zag hem voor het eerst op de verjaardag van een vriendin, hij gedroeg zich beleefd maar schuchter. 'Hij is reservist', werd me toegefluisterd. Reservist, was dat niet een veredeld Larp'er? (Live Action Role Player, DHvV) Wat maakte dat iemand dat pad koos? Vrijwel alle jongetjes spelen met soldaatjes, maar slechts weinigen worden ook militair, laat staan vrijwillig parttimemilitair, dat wil zeggen reservist. Ik stapte op hem af. Na me te hebben aangehoord, zei hij op alles antwoord te willen geven, zolang ik elke vraag net zo serieus nam als hij het reservist-zijn. Nog niet wetend dat dit het startschot zou zijn van een maandenlang contact, ging ik daarmee akkoord.
Voordat ik Tim opnieuw zou spreken, consulteerde ik enkele beroepsmilitairen. Hun beeld van de korpsreservist: een nuttige kracht die hun veel werk uit handen neemt, zoals het opzetten van een kamp of het bewaken van de wapens, maar die tegelijk niet het volle respect geniet. Tim wilde er niets van weten: 'Mensen denken dat reservisten van die types zijn die altijd maar komen opdraven. Beeldvulling voor als er eens een koning op bezoek is. Maar dat is volstrekt achterhaald, het gaat echt niet meer op zijn janboerenfluitjes, hoor. We zijn superfanatiek. Bij oefeningen maken we de beroepsmilitairen regelmatig in.'
Vaker ingezet
Tijdens de oefening in Duitsland merk ik niets van enig wedstrijdelement. De reservisten bewaken de wapens, opdat de beroeps zich aan hun oefening kunnen wijden. De twee groepen slapen in aparte kampementen, maar eten gezamenlijk. Ze gaan vriendelijk en respectvol met elkaar om. Voor mij als buitenstaander komen ze over als twee takken van dezelfde stam.
Omstreeks half elf 's avonds wordt Tims groep - waarin zich twee vrouwen bevinden, die het niet erg vinden dat het leger 'toch een beetje een mannenwereld is' - grofweg in drieën gedeeld: een deel loopt patrouille, een deel neemt de jeep, en een deel houdt wacht bij de containers. Elk uur wordt gerouleerd. Tims dienst zal er om 6.00 uur op zitten. De militairen worden ingedeeld, trekken hun warmste jassen aan, klikken hun helm vast, pakken hun Colt c7's. Tijd om 'dingen te doen'. Tim moet als eerste lopen en ik volg hem. De door de pantserwagens omgewoelde modder is bevroren geraakt. Natuurlijk heb ik weer de verkeerde kleren aan. De ijskou kruipt langs de pijpen van mijn spijkerbroek omhoog, grondvocht dringt door het stiksel van mijn schoenen. 'De laatste jaren worden we veel vaker ingezet', vertelt Tim. 'De reservist speelt een steeds belangrijker rol binnen de krijgsmacht, echt mooi om te zien.'
Nieuwe bedreigingen
Tim heeft gelijk. 'De wereld verandert extreem snel', legt kolonel Peter van der Tuin, programmamanager Adaptieve Krijgsmacht, namens Defensie uit. 'Ga even vier jaar terug in de tijd. Toen was IS nog een kleine groepering, hoorde de Krim bij Oekraïne, was de MH17 niet neergeschoten en was het nauwelijks denkbaar dat Rusland zich zou bemoeien met de Amerikaanse verkiezingen. Om die nieuwe bedreigingen het hoofd te bieden, moeten we met nieuwe oplossingen komen. Maar omdat het steeds moeilijker wordt vooruit te kijken, hebben wij bij Defensie ook minder zicht op wat we nodig zullen hebben. Dan bieden reservisten in al hun verschijningsvormen uitkomst: ze bezitten vaak specifieke kennis die beroepsmilitairen ontberen. Denk aan: computerwhizzkids, tolken, historici, operationeel analisten, juristen, ingenieurs, antropologen, landbouw- of veeteeltspecialisten en cultureel adviseurs die alles weten over een bepaald gebied of conflict. Maar ook de ouderwetse, niet-gespecialiseerde korpsreservist wordt operationeler; hij moet kunnen aanklikken (probleemloos aansluiten, DHvV) bij een gevechtseenheid. Het grote publiek ziet dat misschien niet, maar de krijgsmacht is grondig aan het veranderen en daarin speelt de reservist een grote rol. We krijgen daarbij alle steun van zowel het vorige als het huidige kabinet.'
Begin 2017 schreef toenmalig minister van Defensie Hennis-Plasschaert een Kamerbrief over het door haar geïmplementeerde Total Force Concept, de noemer waaronder deze hervormingen vallen. En in een brief eerder dat jaar staat dat de komende jaren elk jaar tientallen maatregelen genomen worden die de krijgsmacht 'adaptiever' zullen maken, dat wil zeggen: meer gericht op samenwerking met civiele partijen op het gebied van mensen, middelen en kennis.
Nulurencontract
Een andere mogelijke reden voor deze graduele maar grootschalige verandering van het leger, die Defensie overigens minder graag geeft: reservisten zijn over het algemeen goedkoper dan beroeps. Neem Tim, in zijn dagelijks leven geluidstechnicus. Tim heeft bij Defensie een nulurencontract: hij wordt betaald voor zijn opkomst, en krijgt een reiskostenvergoeding - in totaal bedraagt dit gemiddeld 200 euro per maand, voor de drie dagen die hij gemiddeld maandelijks aan het leger spendeert.
Op de vraag of een hybride krijgsmacht ook nadelen heeft, antwoordt kolonel Van der Tuin: 'We gaan van een situatie van manschappen 'hebben' naar 'beschikbaar hebben'. Dan duurt het dus iets langer voordat je de juiste persoon aan het werk kunt zetten. Er is dus een risico dat je te laat komt. Bovendien heeft de beroepsmilitair meer militaire ervaring dan de reservist, daar hoeven we niet ingewikkeld over te doen: hij heeft meer in zijn rugzak zitten. Maar wat mij betreft wegen de voordelen veel zwaarder.'
Kerkgangers
'Al die plannen en concepten komen volgens mij op hetzelfde neer', zegt Tim wanneer we, op de helft van onze patrouille, de hoek omslaan en een rij scherp ruikende dixies passeren. 'De komende jaren gaan we steeds meer heavy lifting doen. Ons werk wordt minder reactief en ondersteunend, zal meer draaien om ordehandhaving, rampenbestrijding en humanitaire hulp. We zullen geen gevechtsmacht worden, maar defensief optreden zou mogelijk zijn.'
En die maten van hem, de andere reservisten die hij doorgaans treft, wie zijn zij eigenlijk? Tim: 'Alles door elkaar. Jonge mensen vinden het heel aantrekkelijk dat er veel sport aan te pas komt, ik zie veel hbo- en wo-studenten die fit willen worden of hun theoriekennis eens in de praktijk willen brengen. Je hebt de kickjagers die willen schieten, maar zij haken snel af; er wordt wel geëist dat je serieus bent. Dan heb je ook nog de ex-militairen die het niet kunnen loslaten, types met een groen hart. En er zijn veel kerkgangers bij, mensen voor wie het kerk-en-vaderlandgevoel belangrijk is.'
Broederschap
Tims schets komt grotendeels overeen met mijn observaties. Zo heb ik vandaag uitvoerig gesproken met Henk (58), oud-beroeps en thans glaszetter, die het heerlijk vindt om 'even de burgermaatschappij uit te zijn'. 'Daar is het allemaal los zand, mensen die elkaar de schuld geven, ieder voor zich. Dit, hier met deze gasten zijn, dat is thuis voor mij.' Pieter (27) zat in dienst, werd opgeleid tot vliegenier, totdat de bezuinigingen maakten dat alleen het topje van de klas verder mocht, en volgens zijn beoordelaars was hij 'geen militair vlieger'. Pieter werd een civiele helikopterpiloot. Nu voert hij inspectievluchten uit voor de overheid en vliegt volkszangers en acteurs door het land. Roel (56) daarentegen heeft geen militaire ervaring. In het dagelijks leven is hij agoog. Zijn vader was dienstplichtig, zijn broers waren dienstweigeraars. Hij wilde altijd bij het leger, maar in de jaren dat het moest gebeuren, waren er te veel jongens, hij viel buiten de boot. Als reservist heeft hij dat rechtgezet. 'Dit is de leukste club die ik ken', zegt hij. 'Die broederschap heb je niet in de burgermaatschappij. Je lijdt met zijn allen kou, lijdt met zijn allen honger.'
Dat jongensachtige gevoel van broederschap uit zich ook in specifiek taalgebruik. Onbegrijpelijke of ronduit overbodige afkortingen passeren voortdurend de revue, zoals de liboza (linkerbovenzak) of kikadewado (kind kan de was doen). En wat te denken van de vreemde gezegdes, die elkaar soms geheel of gedeeltelijk tegenspreken. 'Haast je als je tijd hebt, dan heb je tijd als je haast hebt' tegenover: 'Never stand if you can sit, never sit if you can lie down, never lie down if you can sleep'. 'Word je hard van' tegenover 'Pijn is fijn, maar bloeden niet'. Wat de afkortingen en pseudospreekwoorden precies uitdrukken, doet niet ter zake. Het gaat erom dat militairen ze wel begrijpen en de meeste buitenstaanders niet.
Meer werk dan hobby
De reservisten die ik in Haldensleben spreek, zijn dankbaar en positief ingesteld. Dit in tegenstelling tot sommige beroepsmilitairen die ik tref, die zich af en toe verliezen in frustratie over de bezuinigingen en het gebrek aan respect dat daaruit zou spreken. Voor de meeste reservisten zorgt hun betrekking bij het leger voor een 'gave afwisseling' met hun echte baan, zegt Jerry (30), die voor Heineken werkt. 'We zijn lekker buiten, even weg van de ingewikkelde echte wereld.' Zien ze hun reservistschap als werk of hobby? Wanneer ik hen dwing te kiezen, zeggen de meesten na enige aarzeling: werk. Het beste voorbeeld daarvan is Jordi (22), de jongste van de groep, die met het geld dat hij verdient als reservist zijn hbo-studie vliegtuigtechniek betaalt. Alleen oudere reservisten als Henk en Ed spreken eerder van 'liefhebberij'.
Waarom is Tim zelf eigenlijk bij de reservisten gegaan? 'Ooit wilde ik bij de Luchtmobiele Brigade. Op mijn 16de ben ik naar een introductiedag van de KMA (Koninklijke Militaire Academie, red.) in Breda gegaan. Maar fysiek zat het niet goed, ik was iets te stevig. En het was de verkeerde tijd. De jaren negentig, overal in Nederland heerste de gabbercultuur, ook bij de KMA. Al die kale gasten, helemaal opgefokt, grote bek. Daar hoorde ik niet bij. Toen ik naar buiten liep, werd ik aangesproken door een kolonel; waarom ik wegging. Toen had ik geen antwoord. Nu denk ik: ik was er nog niet klaar voor.'
Anne Faber
Dat veranderde in 2014. Hij werkte voor het familiebedrijf, dat audio- en videoapparatuur verhuurde. Jaren was het hun voor de wind gegaan, maar de recessie liet zijn sporen na. Ze konden nog maar net het hoofd boven water houden. Er waren weinig opdrachten, Tim moest veel kantoorwerk doen. Niks voor hem, hij verveelde zich, had iets actievers nodig. 'Toen zag ik zo'n advertentie op tv: militairen die een helikopter uit sprongen, en de tekst: 'Je moet het maar kunnen.' Ik zat echt in een dip. Mijn hart was gebroken. Ik sportte veel om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Ik had zin in een uitdaging, een toetsmoment, iets om te overwinnen. Inmiddels was ik te oud voor de gewone dienst en ik had ook geen zin mijn hele leven om te gooien, dus ik meldde me aan voor de keuring van de Natres (Nationale Reserve). Die doorstond ik met vlag en wimpel, mag ik wel zeggen. Op een gegeven moment zei de keuringsarts dat ik mocht ophouden met fietsen, ik was allang geslaagd. Ik bleek te trappen op het niveau van de Luchtmobiele Brigade. Dat was wel egostrelend.' Tegenwoordig is Tim Korporaal Verbindingen, verantwoordelijk voor de communicatie binnen zijn peloton, dat deel uitmaakt van de E-compagnie van het 10 Natres-bataljon.
Bij Tim hoef je niet lang door te vragen om op begrippen als 'trots' en 'eer' te stuiten. 'Ik vind het een eer de Nederlandse vlag te dragen, om mee te helpen. Ja, ik ben trots op Nederland. Dat klinkt misschien afgezaagd, maar het is wel zo. Neem de zoektocht van Anne Faber laatst. Daar deden wij ook aan mee. De luitenant belde, of ik 's morgens om zes uur op de kazerne kon zijn. De opdrachten zijn vrijwillig, je mag dus weigeren, maar als je dat een paar keer doet, gaat men wel aan je goede wil twijfelen. Zeker tachtig man had gehoor gegeven aan de oproep, tachtig! We werden vooraf gebrieft dat de kans dat ze nog leefde klein was, dus áls we haar zouden vinden, zou ze er heel slecht aan toe zijn. We deelden het gebied op in percelen en liepen naar elkaar toe. Zo kamden we de buurt rondom Soest uit, waar zich de kliniek bevond waar die vent had gezeten. We hebben zelfs Huis ter Heide doorzocht. Het was nog best ingewikkeld, het is een chique buurt, als je niet oplet, loop je dwars door tuinen en zo. Het was belangrijk werk, het hele land keek mee. Zoals bekend vonden we haar niet. Wel vond onze eenheid een trui, bij Den Dolder. Ik moest de vindplaats bewaken tot de technische recherche kwam om het object mee te nemen. Ik zal er vermoedelijk nooit achterkomen of die trui van Anne Faber was.'
Vriendinnetjes
Tweederde van onze ronde zit erop. Mijn armen om mijn koude romp geklemd, verzwik ik herhaaldelijk mijn enkel in bevroren rupssporen. Ik vraag hem welk percentage Facebookfoto's die hij post met het leger te maken heeft. 'Eerst waren het er veel, wat wil je, ik was trots. Maar na al die terreuraanslagen werden we aangespoord niet te veel over onszelf prijs te geven en daar heb ik me aan gehouden.' Wat vindt zijn familie van zijn reservistschap? 'Die vinden het wel mooi. Soms gooi ik een foto in de familie-app, dan krijg ik altijd leuke reacties, 'gaaf', 'stoer'. Het is ook echt iets voor mij. Ik heb altijd al mensen willen helpen en als geluidstechnicus kun je dat niet. Natuurlijk, dit is werk op de achtergrond, maar vinden daar soms geen belangrijke dingen plaats?'
En hoe zit het met vriendinnetjes? 'Eerlijk gezegd, vriendinnetjes vonden het soms irritant als ik weer eens weg moest. Hoezo móést ik weg, vroegen ze dan, het was toch vrijwillig, en door de week had ik toch ook mijn baan? Zo werkt het natuurlijk niet. Reservist-zijn is niet vrijblijvend. Ik had eens een vriendinnetje dat er op aanstuurde dat ik een keuze maakte tussen haar en het uniform. Precies op dat moment kon ik een maand meedraaien met Luchtmobiel, een oefening in Amerika, echt fucking dik. Maar ik koos voor haar. Daar baal ik nog steeds van. Natuurlijk ging het kort daarna uit. Nee, ze moeten dit wel accepteren, anders wordt het niks. Het is deel van wie ik ben.'
Onze patrouille, ook wel: 'het rondje van de zaak', zit er bijna op. We lopen het laatste stukje, langs de machinerie van de landmacht, de jeeps, de boxers, de tanks. Tim zegt wat de anderen vandaag al vaak hebben gezegd: dat het toch wel mooi is, 'dat spul'. Wanneer we terugkomen in het kamp worden we hartelijk onthaald. Of we nog een Russische spion in de bosjes hebben aangetroffen, vragen ze. Daarna wordt me een Cup-a-Soup-zakje in de handen gedrukt. Maar er is geen tijd. Rillend volg ik Tim naar de Amaroktruck die hij het komende uur zal besturen, het volgende deel van zijn wacht. Het is twaalf uur 's nachts, ik klappertand, blijkbaar zijn mijn lippen blauw. Hij stelt voor dat ik lekker ga slapen. Ik verzeker hem ervan dat ik verder kan. 'Hoeft niet', zegt hij. 'Daar zijn wij voor.' En hij stapt de Amarok in. De motor begint te draaien, het zoeklicht gaat aan. De radio van zijn truck fluistert schlagerdeuntjes, totdat ook dat geluid verdwijnt.
De meeste reservisten zijn prima te pruimen en kun je ook gewoon zaken mee doen. Vaak zijn dat wel oud beroepsmilitairen die het klappen van de zweep kennen. Maar goed, dit is ook 1 van de redenen waarom ik fel tegen dat adaptieve krijgsmacht verhaal ben... Dan krijg je aan de lopende band van die mondjes mee die het allemaal beter weten en als je ze dan terug in de hoek zet als beroeps is het huilen en zitten ze met PTSS thuis...
Dit komt toch heel kneuzerig over.quote:Het leek alsof hun collega-militairen de raketinslagen niet eens opmerkten. Noud, Sietse en Jeroen hadden alle handleidingen gelezen. Ze kenden de protocollen en hielden zich daar ook aan. Als het moest trokken ze hun scherfvest aan, iets wat de beroeps soms vergaten. En ze waren nieuwsgierig. Ze wilden de uitzending, het kamp en de omgeving in zich opzuigen en geen detail missen.
De beroepsmilitairen werkten anders. Noud: „Die jongens stonden op, draaiden hun dienstje en gingen zo snel mogelijk naar het sportcentrum of terug naar hun spelcomputer. Wij waren van meet af aan buitenbeentjes. Er was op de gigantische basis van Kandahar een levendige handel. Ik had van huis wat dollars meegenomen en kocht bijna dagelijks een souvenir. Daar begrepen ze niets van.”
Dat gedoe met die terugvlucht via een lijnvlucht is wel amateuristisch van het leger.
.
Meer door de genoemde beroepen.quote:
[..]
Door die souvenirs concludeer je dat?
"Werkplanner", klinkt mij een beetje als 'schoonmaakroosters maken'
"Monteur", klinkt als de vieze klusjes doen
"Activiteitenbegeleider", klinkt meer als iets bij een dagbesteding voor gehandicapten.
Als het niet met een hamer te repareren is, is het een elektrisch probleem.
volledig kontverhaal met “het regende raketten” maar wel herkenbaar als de Wappies die reservisten zijn.quote:
Klinkt meer als 3 autisten op missie. Zijn de keuringseisen wel evenhoog als beroeps? Deze leken mij ongeschikt.
En ptss van wachtlopen op Kandahar? Please...
Die helm met camo... ook al zo typisch. Wannabees die eigenlijk gewoon ongeschikt zijn.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Ik vind het hele verhaal sowieso een hoog zeurgehalte hebben... Alsof ze dagelijks op patrouille Kandahar provincie in gingen... Het enige wat ze deden is een beetje op KAF rondhangen, inkopen doen op de boardwalk, Tim Hortons koffie drinken en naar de Pizza hut gaan...Oh ja, en zo nu en dan wat bewakingsklusjes... Het is niet dat ze op Poentjak of in de Baluchi of Chora zaten...quote:
Ter illustratie, de Boardwalk op KAF:
Ik geloof daar ook helemaal niks van... Alsof ze een westerse militair gewoon ergens in Kabul droppen, KAIA was sowieso 1 groot militair vliegveld met een komen en gaan van militairen... En kom op, "het toestel van de C-LSK" en "geen plek"... Als er iemand gerepat moet worden vanwege een overlijden in de 1e lijn familie zou zelfs de baas van de luchtmacht zijn plekje afstaan en vliegt die wel een dag of wat later, los van het feit dat de C-LSK zou willen dat hij een eigen toestel had...quote:Dat gedoe met die terugvlucht via een lijnvlucht is wel amateuristisch van het leger.
Daarbij vlogen de Nederlanders regelmatig met Turkish Airlines dus ik neem dat verhaal met een flinke korrel zout.
[ Bericht 1% gewijzigd door AchJa op 26-05-2018 14:05:55 ]
WHehehe dat filmpje ziet er beter uit dan menig camping hoe krijg je daar nou ptss vanquote:
[..]
Ik vind het hele verhaal sowieso een hoog zeurgehalte hebben... Alsof ze dagelijks op patrouille Kandahar provincie in gingen... Het enige wat ze deden is een beetje op KAF rondhangen, inkopen doen op de boardwalk, Tim Hortons koffie drinken en naar de Pizza hut gaan...Oh ja, en zo nu en dan wat bewakingsklusjes... Het is niet dat ze op Poentjak of in de Baluchi of Chora zaten...
Ter illustratie, de Boardwalk op KAF:
[..]
Ik geloof daar ook helemaal niks van... Alsof ze een westerse militair gewoon ergens in Kabul droppen, KAIA was sowieso 1 groot militair vliegveld met een komen en gaan van militairen... En kom op, "het toestel van de C-LSK" en "geen plek"... Als er iemand gerepat moet worden vanwege een overlijden in de 1e lijn familie zou zelfs de baas van de luchtmacht zijn plekje afstaan en vliegt die wel een dag of wat later, los van het feit dat de C-LSK zou willen dat hij een eigen toestel had...
Daarbij vlogen de Nederlanders regelmatig met Turkish Airlines dus ik neem dat verhaal met een flinke korrel zout.
En dit idd wel heel vreemd verhaal...
Ik zwaai naar dieren.
In 2010/2011 was er wel geld beschikbaar om als t echt niet anders kon civiele tickets te kopen. Men kon dan van kaia naar dubai vliegen en asap door naar huis.
In de praktijk gingen er zoveel militaire vluchten richting Europa/usa dat er altijd wel iets te regelen viel.
Die dollars zullen wel uitgegeven zijn aan peppie spullen om t opsvest mee vol te hangen. Als ik me als verbindelaar zou volhangen met meuk dan word je ook uitgelachen 😂
In de praktijk gingen er zoveel militaire vluchten richting Europa/usa dat er altijd wel iets te regelen viel.
Die dollars zullen wel uitgegeven zijn aan peppie spullen om t opsvest mee vol te hangen. Als ik me als verbindelaar zou volhangen met meuk dan word je ook uitgelachen 😂
Dat dus. En sowieso als militair.quote:
In 2010/2011 was er wel geld beschikbaar om als t echt niet anders kon civiele tickets te kopen. Men kon dan van kaia naar dubai vliegen en asap door naar huis.
In de praktijk gingen er zoveel militaire vluchten richting Europa/usa dat er altijd wel iets te regelen viel.
Geardo:quote:Die dollars zullen wel uitgegeven zijn aan peppie spullen om t opsvest mee vol te hangen. Als ik me als verbindelaar zou volhangen met meuk dan word je ook uitgelachen 😂
Is dit de grote meerwaarde waar de top het steeds over heeft?
[ Bericht 44% gewijzigd door detaris op 28-05-2018 07:21:59 ]
[ Bericht 44% gewijzigd door detaris op 28-05-2018 07:21:59 ]
Vreemd dat defensie gezien de Nederlandse bijdrage aan de Afghaanse regering niet kan regelen dat een militair door de fokking paspoortcontrole kan komen in Kabul.
Onkunde.
Onkunde.
Nee, die zitten bij de landmachtquote:
Is dit de grote meerwaarde waar de top het steeds over heeft?
Daarom geloof ik dus ook geen zak van dat gewauwel van die Rambo's...quote:
Vreemd dat defensie gezien de Nederlandse bijdrage aan de Afghaanse regering niet kan regelen dat een militair door de fokking paspoortcontrole kan komen in Kabul.
Onkunde.
Meer geld en de adaptieve krijgsmacht! Alles sal reg kom!quote:
Is dit de grote meerwaarde waar de top het steeds over heeft?
Grappig dat ze in de VS precies hetzelfde soort typetjes hebben als wij hier. Ik noem ze altijd Wappies.quote:
[..]
Dat dus. En sowieso als militair.
[..]
Geardo:
[ afbeelding ]
Die Wappies komen ook altijd met -irrelevante- vragen die ik nooit voor ze kan beantwoorden, zoals in welk jaar dit-en-dat wapensysteem vervangen is bij welke eenheid. Dat boeit me echt niks en dat weet ik niet, waarop zij dan weer teleurgesteld zijn in mijn kennisniveau. Maar ze hebben totaal geen beeld hoe het echt werkt of wat wel relevant si.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
De GLR is natuurlijk ook gewoon een kudde vliegtuigspotters in een vlekkenpak, logisch dat die niet al te serieus genomen worden.
Een ongelovigequote:
[..]
Meer geld en de adaptieve krijgsmacht! Alles sal reg kom!
|
|
