R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik vind dit heel vervelend voor je. Of hij nou officieel volgens psychologen wat zij "narcistische persoonlijkheidsstoornis"heeft of niet (wat ze niet eens serieus nemen want het is toch maar een momentopname vinden ze en ze hebben er geen behandeling voor hahaha sorry ik word daar zo verbitterd van, neem dan ook geen geld aan van verzekeringen met je dsm denk ik dan) hij heeft niet door dat hij anderen kwetst en vind het wel prima zo en jij zit ermee. Goed dat je afstand kan nemen. Maar wat betreft je moeder: waarom heeft ze zijn steun nodig?quote:Op zaterdag 19 mei 2018 18:42 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
O ja. Er zijn natuurlijk veel ergere narcisten. Een narcist hoeft niet perse een kwaadaardig gewetenloos persoon te zijn; de meesten zijn dat ook niet trouwens. Het probleem is wel dat je alleen met ze door een deur kan als je maar zegt of doet wat in hun straatje past. Kritiek kunnen ze niet verdragen en zelfreflectie hebben ze niet. Zij mogen wel zeggen dat jij hen gekwetst hebt, maar andersom heb je hun gedrag maar gewoon te pikken. Ze kunnen gewoon niet aanvoelen dat ze iets gedaan hebben waardoor jij je gekwetst voelt, want ze willen niet accepteren dat ze iets gedaan hebben wat niet goed heeft uitgepakt. Voor niemand is negatieve kritiek aanhoren leuk. Maar je weet dat je ook maar een mens bent die niet perfect is. Evengoed weet je dat dat ook voor anderen geldt, dus kan je mensen vergeven.
Het is eigenlijk heel triest voor hen. Maar het is helaas niet mogelijk om met hen een gelijkwaardige band te hebben. Als zo'n iemand niet al te dichtbij je staat, kan je er misschien heel goed mee omgaan.
Ik haat mijn vader niet. Maar het contact pakt altijd uit dat ik mij minderwaardig voel. Hij vindt het nodig om mij te vertellen wat ik allemaal fout doe, maar andersom weet hij zich er altijd onderuit te lullen.
Ik vind het nog het ergste dat hij mijn moeder allemaal aandoet. Ze is een kwetsbare vrouw; het lukt haar niet goed om over de scheiding heen te komen, maar hij saboteert het ook. Enerzijds zegt hij tegen iedereen waar ik gewoon bij ben wat een stomme onverzorgde trut het is, maar anderzijds blijft hij haar financieel onderhouden. Dat hij op haar uitgekeken is en een lage dunk heeft van haar ... tja, chique is het niet, maar dat kan ik hem niet verwijten. Maar als hij kiest voor zijn huidige vriendin, zou het beter zijn als hij stopt met de financiële steun, want hij geeft er alleen maar dubbele signalen mee af, waardoor hij mijn moeder valse hoop geeft. Daarbij vindt zijn vriendin het ook niet leuk, maar hij blijft dat stellig ontkennen. Ze heeft het letterlijk tegen hem gezegd, maar hij hoort dat gewoon niet. Van andere mensen hoor ik heel vaak dat hij het financieel zo goed geregeld heeft voor mijn moeder ... ik denk dat het hem vooral daarom te doen is.
Verder liegt hij veel. Hij had bijvoorbeeld afgelopen jaar naar mijn familie allemaal verhalen opgehouden dat hij mij uitgenodigd had met Kerst, maar ik had van hem helemaal niks gehoord. Ik vroeg hem "hoe zit het?". Tja, zijn vriendin had een gebroken been gekregen, dus het ging niet door. OK, fair enough. En dat klopte ook, maar dan hoorde ik later pas dat hij samen met haar en haar gebroken been en met haar kinderen Kerst had gevierd in een chique restaurant. Dat soort dingen.
~~~~~~
Ik ben verder volwassen, dus ik heb de keus om het contact met hem te verbreken en mijn leven te leven zonder hem. Zoveel mensen zonder ouders immers, ik ben echt de enige niet en zo slecht vind ik ook niet dat ik het heb getroffen.
Maar in de praktijk is het soms behoorlijk lastig. Ik snak naar liefde en erkenning die ik toch nooit ga krijgen. Ik weet dat ik het moet accepteren en mij moet richten op mensen die mij wel kunnen waarderen. En die zijn er ook, maar ik word altijd gehinderd door onzekerheid over mezelf, bindingsangst, verlatingsangst, etc. Ik hoop dat sommigen hier dit herkennen
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je zegt het heel treffend zo. Daar zit ik heel erg mee. Ik heb andersom altijd kritiek van hem gehad over wat ik allemaal fout heb gedaan in mijn leven. Daar voelde ik mij altijd zeer schuldig door naar hem toe. Dit is eigenlijk hoe ik ben opgegroeid. Ik ben mij later gaan realiseren dat hij behalve kritiek geven verder totaal geen belangstelling naar mij toont.quote:Op zondag 20 mei 2018 09:39 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
hij heeft niet door dat hij anderen kwetst en vind het wel prima zo en jij zit ermee. Goed dat je afstand kan nemen. Maar wat betreft je moeder: waarom heeft ze zijn steun nodig?
Als hij dus niet om mij geeft, dan is dat hard voor mij, maar je kan niet bij iemand afdwingen dat hij van je houdt. Maar hierbij komt het manipulatieve vooral kijken, want hij is nooit duidelijk. Naar anderen toe houdt hij wel de schijn op, dus anderen zeggen dan tegen mij "je vader houdt echt wel van je hoor, hij kan alleen dat niet uiten".
Misschien hebben ze daar best gelijk in. Als hij inderdaad gewoon nogal lomp is, dan kan ik mij daarbij neerleggen. Er zijn veel mensen die een broer of zus hebben waar ze altijd ruzie mee hadden en waarbij het qua karakter nogal botst. Maar op den duur moet je leren dat we allemaal anders zijn en leren om hen ook in hun waarde te laten. Zo heb ik het jarenlang geprobeerd, maar het gaat niet.
De band tussen ons is wat hem betreft goed als er niks is. Dan zegt hij ook altijd "Het gaat goed tussen ons, want we zijn weer on speaking terms". Hij zal mij nooit bellen om een keer afspreken dat ik bij hem of hij bij mij komt. Dat mag van hem ook helemaal niet vaak, want dat vindt hij burgerlijk en geforceerd.
Bel ik hem ook, word ik altijd op een ongeïnteresseerde manier aangesproken. Als ik op een rustige manier dat later aangeef en of er iets aan de hand is, dan ontkent hij gewoon dat dit er is. Pas als ik echt heel duidelijk ben dat ik mij er zeer gekwetst door kan voelen, dan komt er weleens een verklaring van "ik heb een drukke dag gehad en daarom reageerde ik kortaf". Maar no way dat hij er voortaan rekening mee wilt houden.
Gebeurt het andersom, dat ik naar zijn beleving te kortaf ben - en dan heb ik het over dat je qua woorden wel beleefd en correct bent, maar dat ik qua tonatie het niet kan opbrengen om heel enthousiast en meelevend ben - dan krijg ik wel allemaal verwijten dat hij het niet verdient om zo te worden behandeld door mij.
Een klein half jaar geleden ging het niet goed met mijn moeder en was ze erg verward. Dat gebeurde buiten op straat. Ik was daardoor nogal overstuur geraakt. Toen mijn vader dat later hoorde, zei hij "Tjonge, dat is heftig zeg!". Ik leefde helemaal op, want als iemand zoiets zegt, betekent het dat hij betrokken is met jou en het vervelend vindt dat jij je zo voelde. En toen zei hij: "Dus je hebt je op straat als een of andere asociale tokkie gepresenteerd?"
Iedereen hier kan wel zeggen dat hij niet narcistisch is en dat het allemaal wel mijn eigen misinterpretatie is. Voor mij is het wel duidelijk dat hij het is en dat ik met hem moet breken.
Op mijn moeder kom ik later terug.
|
|
