R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik vermoedde al heel lang dat mijn vader narcistisch is. Maar ik heb daarbij ook vaak gedacht: misschien interpreteer ik dat zo en is hij gewoon een beetje lomp en ongevoelig, zoals heel veel mensen kunnen zijn. Ik ben gezien mijn achtergrond op een aantal vlakken behoorlijk gevoelig, maar dat moet betekenen dat ik het mensen die dat niet zijn kwalijk moet gaan nemen.
Een jaar geleden ben ik samen met hem in systeemtherapie gegaan. Op zich is het feit dat hij daarmee akkoord ging al een goed teken en het pleit zeker niet voor de vermoedens.
Het begon goed. Maar ik was altijd degene die aan het woord was. Hij sprak weinig, maar alles wat hij zei is heel rationeel en heel erg overwogen en doordacht. Hij lijkt ook zeer luchtig en relaxed tegen de dingen aan te kijken. Hij is verbaal heel sterk en hij kan me zelfs overtuigen dat bij wijze van spreken een voetbal vierkant is. Pas achteraf kan ik dan bedenken dat het niet klopt en dan nog twijfel ik heel erg aan mijn eigen beleving. Dus tijdens de gesprekken ben ik degene die helemaal verstrikt raakt in zijn gedachten en gevoelens en niet uit zijn woorden kan komen. En hij zegt dingen die voor de therapeut juist helder overkomen, maar die mij juist meer verwarring brengen. Ik probeer bij mezelf te blijven, maar ik word elke keer heen en weer geslingerd door ambivalente gevoelens. Of ik ben heel erg kwaad op hem of ik voel me schuldig dat ik door mijn kwaadheid hem kan kwetsen.
Ik kan met hem niet in discussie gaan. Alles wat ik wil zeggen, lijkt in zijn hoofd te worden vervormd zoals in deze reclame. Als ik met hem zou kunnen communiceren, wil ik echt niet hem voor de rest van zijn leven verwijten maken voor alles wat hij mij heeft aangedaan, om het cru te zeggen. Mensen zijn niet perfect. Ik ook niet en ik heb anderen ook pijn gedaan. Hij is ook maar een mens. Maar hij blijft stellig ontkennen dat het gebeurd is of het is allemaal mijn schuld. En dan zegt hij "En daarom ben je boos op mij, want ik zeg de waarheid die je liever niet wilt horen".
Maar dat hoor ik al mijn hele leven van hem. Ik was altijd bang en onzeker geweest en kon moeilijk voor mezelf opkomen. Maar hij geeft mij het gevoel alsof ik een crimineel ontaarde zoon ben die heeft gezeten voor moord of zo. Ik weet dat ik dat niet gedaan heb, maar somehow krijg ik bij hem altijd zo'n gevoel.
Ik wil liever niet blijven hangen in wrok. Ik heb geprobeerd te accepteren dat hij zo is en geprobeerd emotioneel afstand te houden en het oppervlakkig en luchtig te houden. Maar dan ga ik hem uiteindelijk teveel vertrouwen en richt ik mij tot hem als ik problemen heb en er met niemand anders over kan praten. En dan wordt hij geïrriteerd, komt hij vooral in zijn toon arrogant over, waardoor ik het gevoel krijg "Wat ben ik toch een ongelooflijke klootzak dat ik het waag hem lastig te vallen met mijn sores" Maar ik realiseer me dan tegelijkertijd dat ik helemaal niks verkeerds doe en dat het juist ongepast van hem is om zo arrogant te reageren op momenten dat ik in de shit zit. Ik voel de spanning in mij opborrelen. Ik doe heel hard mijn best om mijn zelfbeheersing te behouden, maar hij voelt het aan en gaat er juist op inspelen. Ik verlies mijn zelfbeheersing, scheld hem verrot, hij lacht mij daarom uit. En later komt hij erop terug dat ik hem heel erg veel verdriet heb gedaan, dat hij al zoveel geduld heeft gehad met mij.
Hij komt meestal over als een zeer charismatische relaxte sociale man. Type Hugh Jackman. Ook het sterrenbeeld Weegschaal trouwens. Maar soms zijn er momenten dat hij laat blijken wat er in hem omgaat. Ik herken daarin wel veel in mezelf terug. Ik geef toe dat ik emotioneel niet de meest volwassen man ben. Ik denk weleens: ik ben emotioneel een jaar of 15, terwijl mijn echte leeftijd daar ver boven zit. Maar bij hem kan je er minstens nog 10 jaar vanaf trekken. Het is zo'n rare primitieve gedachten-gang.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zullen vast meer FOK!ers zijn met narcistische ouder(s). Maar herkent iemand wat ik hier heb beschreven? Vooral de twijfels "in hoeverre ligt het probleem nou bij mezelf en ben ik niet gewoon gek en onredelijk?"
Voelen jullie je dan gesteund door de omgeving? Of hebben jullie ook altijd ergens het idee dat het allemaal jouw schuld is of dat de mensen altijd de kant kiezen van de betreffende ouder(s)?
Een jaar geleden ben ik samen met hem in systeemtherapie gegaan. Op zich is het feit dat hij daarmee akkoord ging al een goed teken en het pleit zeker niet voor de vermoedens.
Het begon goed. Maar ik was altijd degene die aan het woord was. Hij sprak weinig, maar alles wat hij zei is heel rationeel en heel erg overwogen en doordacht. Hij lijkt ook zeer luchtig en relaxed tegen de dingen aan te kijken. Hij is verbaal heel sterk en hij kan me zelfs overtuigen dat bij wijze van spreken een voetbal vierkant is. Pas achteraf kan ik dan bedenken dat het niet klopt en dan nog twijfel ik heel erg aan mijn eigen beleving. Dus tijdens de gesprekken ben ik degene die helemaal verstrikt raakt in zijn gedachten en gevoelens en niet uit zijn woorden kan komen. En hij zegt dingen die voor de therapeut juist helder overkomen, maar die mij juist meer verwarring brengen. Ik probeer bij mezelf te blijven, maar ik word elke keer heen en weer geslingerd door ambivalente gevoelens. Of ik ben heel erg kwaad op hem of ik voel me schuldig dat ik door mijn kwaadheid hem kan kwetsen.
Ik kan met hem niet in discussie gaan. Alles wat ik wil zeggen, lijkt in zijn hoofd te worden vervormd zoals in deze reclame. Als ik met hem zou kunnen communiceren, wil ik echt niet hem voor de rest van zijn leven verwijten maken voor alles wat hij mij heeft aangedaan, om het cru te zeggen. Mensen zijn niet perfect. Ik ook niet en ik heb anderen ook pijn gedaan. Hij is ook maar een mens. Maar hij blijft stellig ontkennen dat het gebeurd is of het is allemaal mijn schuld. En dan zegt hij "En daarom ben je boos op mij, want ik zeg de waarheid die je liever niet wilt horen".
Maar dat hoor ik al mijn hele leven van hem. Ik was altijd bang en onzeker geweest en kon moeilijk voor mezelf opkomen. Maar hij geeft mij het gevoel alsof ik een crimineel ontaarde zoon ben die heeft gezeten voor moord of zo. Ik weet dat ik dat niet gedaan heb, maar somehow krijg ik bij hem altijd zo'n gevoel.
Ik wil liever niet blijven hangen in wrok. Ik heb geprobeerd te accepteren dat hij zo is en geprobeerd emotioneel afstand te houden en het oppervlakkig en luchtig te houden. Maar dan ga ik hem uiteindelijk teveel vertrouwen en richt ik mij tot hem als ik problemen heb en er met niemand anders over kan praten. En dan wordt hij geïrriteerd, komt hij vooral in zijn toon arrogant over, waardoor ik het gevoel krijg "Wat ben ik toch een ongelooflijke klootzak dat ik het waag hem lastig te vallen met mijn sores" Maar ik realiseer me dan tegelijkertijd dat ik helemaal niks verkeerds doe en dat het juist ongepast van hem is om zo arrogant te reageren op momenten dat ik in de shit zit. Ik voel de spanning in mij opborrelen. Ik doe heel hard mijn best om mijn zelfbeheersing te behouden, maar hij voelt het aan en gaat er juist op inspelen. Ik verlies mijn zelfbeheersing, scheld hem verrot, hij lacht mij daarom uit. En later komt hij erop terug dat ik hem heel erg veel verdriet heb gedaan, dat hij al zoveel geduld heeft gehad met mij.
Hij komt meestal over als een zeer charismatische relaxte sociale man. Type Hugh Jackman. Ook het sterrenbeeld Weegschaal trouwens. Maar soms zijn er momenten dat hij laat blijken wat er in hem omgaat. Ik herken daarin wel veel in mezelf terug. Ik geef toe dat ik emotioneel niet de meest volwassen man ben. Ik denk weleens: ik ben emotioneel een jaar of 15, terwijl mijn echte leeftijd daar ver boven zit. Maar bij hem kan je er minstens nog 10 jaar vanaf trekken. Het is zo'n rare primitieve gedachten-gang.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zullen vast meer FOK!ers zijn met narcistische ouder(s). Maar herkent iemand wat ik hier heb beschreven? Vooral de twijfels "in hoeverre ligt het probleem nou bij mezelf en ben ik niet gewoon gek en onredelijk?"
Voelen jullie je dan gesteund door de omgeving? Of hebben jullie ook altijd ergens het idee dat het allemaal jouw schuld is of dat de mensen altijd de kant kiezen van de betreffende ouder(s)?
Ik maak om eerlijk te zijn uit jouw verhaal niet echt op dat je vader narcistisch is. Misschien niet leuk hoe hij kan reageren, dat uitlachen bijvoorbeeld, maar een narcistische houding? Nee. Kan je anders een voorbeeld noemen van een situatie of iets wat hij gedaan heeft wat jij narcistisch vindt?
Volgens sommige trendwatchers is de hele samenleving inmiddels al narcistisch, dus betere vraag lijkt mij: waarom zou hij het niet zijnquote:Op zaterdag 19 mei 2018 14:36 schreef dexamfetamine het volgende:
Ik maak om eerlijk te zijn uit jouw verhaal niet echt op dat je vader narcistisch is. Misschien niet leuk hoe hij kan reageren, dat uitlachen bijvoorbeeld, maar een narcistische houding? Nee. Kan je anders een voorbeeld noemen van een situatie of iets wat hij gedaan heeft wat jij narcistisch vindt?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Narcisme is echt het nieuw borderline
Lekker zelf mensen dat label op plakken als je niet met ze door een deur kunt
Overigens ben je niet echt iemand die tegen kritiek kan TS dus misschien is wat je vader zegt allemaal wel heel normaal en redelijk en zit het wat meer in jouw beleving?
Lekker zelf mensen dat label op plakken als je niet met ze door een deur kunt
Overigens ben je niet echt iemand die tegen kritiek kan TS dus misschien is wat je vader zegt allemaal wel heel normaal en redelijk en zit het wat meer in jouw beleving?
Misschien ben je zelf gewoon een erg onzeker iemand. Dan kan je iedereen die wel zeker van zichzelf is 'narcistisch' gaan noemen maar ligt het uiteindelijk aan jezelf.
Nait Soezn Moar Broezn
zolang die je financieel nog niet geript heeft ken ik ergere ''narcisten'', iedereen kun je tegenwoordig wel een stoornis geven. Zou hem gewoon een dickhead noemen ofzo tenzij je alles van hem wil goedpraten.
Met iemand je problemen bespreken die er niet op zit te wachten is gewoon ruk voor die persoon, dan kun je beter naar de huisarts gaan voor praktijkondersteuner i guess.
Ik zou zelf het contact met hem verminderen.
Met iemand je problemen bespreken die er niet op zit te wachten is gewoon ruk voor die persoon, dan kun je beter naar de huisarts gaan voor praktijkondersteuner i guess.
Ik zou zelf het contact met hem verminderen.
In ga inderdaad niet mee met jouw post en neem het niet al te serieus, want anders zou het mij heel erg veel pijn hebben gedaan. Ik zal er maar vanuit gaan dat je zelf niet echt te maken hebt gehad met narcisme of borderline en dat het daarom op jou overkomt als mode-trend of label-cultuur. Want als je echt weet wat bijvoorbeeld borderline of narcisme is omdat je het zelf ook hebt of iemand in je naaste omgeving, dan weet je dat je iets post om mij persoonlijk te raken en dat zou wel een vieze streek zijn.quote:
Narcisme is echt het nieuw borderline
Lekker zelf mensen dat label op plakken als je niet met ze door een deur kunt
Overigens ben je niet echt iemand die tegen kritiek kan TS dus misschien is wat je vader zegt allemaal wel heel normaal en redelijk en zit het wat meer in jouw beleving?
Mijn reactie naar jou vind je waarschijnlijk niet tof om te lezen. Maar ik post het, omdat er op R&P heel vaak bij wie dan ook dit soort reacties worden geplaatst. Je weet niet wie er aan de andere kant zit van het internet. Je kan iemand alleen beoordelen op zijn postgedrag en dat geeft nooit een volledig beeld van iemand. Het zou best kunnen dat je gelijk hebt; er zullen ongetwijfeld mensen zijn hier met weinig zelfreflectie die de schuld sowieso op anderen afschuiven. Maar dat weet je niet. Je kan mensen ook het voordeel van de twijfel geven. Als zij de schuld op anderen afschuiven, dan hebben ze alleen zichzelf ermee.
Ik vind echt dat er te vaak negatieve aannames worden neergekalkt hier op R&P. Voor mij was het net ff slikken, maar daar kom ik wel overheen. Maar ik heb vernomen dat sommige users die actief waren op het forum later zelfmoord gepleegd hadden. Pas goed op met wat je post hier.
Je kunt ook best een trend zien in mensen die zelf lopen te diagnosticeren zonder er zelf mee in aanraking zijn gekomenquote:
[..]
In ga inderdaad niet mee met jouw post en neem het niet al te serieus, want anders zou het mij heel erg veel pijn hebben gedaan. Ik zal er maar vanuit gaan dat je zelf niet echt te maken hebt gehad met narcisme of borderline en dat het daarom op jou overkomt als mode-trend of label-cultuur. Want als je echt weet wat bijvoorbeeld borderline of narcisme is omdat je het zelf ook hebt of iemand in je naaste omgeving, dan weet je dat je iets post om mij persoonlijk te raken en dat zou wel een vieze streek zijn.
Mijn reactie naar jou vind je waarschijnlijk niet tof om te lezen. Maar ik post het, omdat er op R&P heel vaak bij wie dan ook dit soort reacties worden geplaatst. Je weet niet wie er aan de andere kant zit van het internet. Je kan iemand alleen beoordelen op zijn postgedrag en dat geeft nooit een volledig beeld van iemand. Het zou best kunnen dat je gelijk hebt; er zullen ongetwijfeld mensen zijn hier met weinig zelfreflectie die de schuld sowieso op anderen afschuiven. Maar dat weet je niet. Je kan mensen ook het voordeel van de twijfel geven. Als zij de schuld op anderen afschuiven, dan hebben ze alleen zichzelf ermee.
Ik vind echt dat er te vaak negatieve aannames worden neergekalkt hier op R&P. Voor mij was het net ff slikken, maar daar kom ik wel overheen. Maar ik heb vernomen dat sommige users die actief waren op het forum later zelfmoord gepleegd hadden. Pas goed op met wat je post hier.
Ik vind zelf diagnosticeren heel kwalijk omdat je zonder kennis van zaken of bevoegdheid iemand in een heel negatieve hoek zet omdat het jou beter uit komt
En over het tweede deel van je post: als je er niet tegen kunt dat mensen op basis van een beeld dat via jouw posts op een forum tot stand komt op je reageren, is een forum niet de plek voor jou om advies te vragen
Dat doe je overigens vaak, en kunt het nooit hebben als mensen het niet met je eens zijn en geeft echt geen enkele blijk van zelfreflectie.
Point in case hierboven, waarbij je alleen maar gaat wijzen naar anderen zonder zelfreflectie maar niet op pakt hoe vaak jij die spiegel voor gehouden krijgt en dat er misschien wel wat in zit
Die laatste zin is ook een nogal laffe en passief agressieve dreiging. Jij bent verantwoordelijk voor jouw daden en als je het niet aan kunt dat je commentaar krijgt moet je hier niet zijn
Ik zeg niets onaardigs, alleen iets wat je niet wil horen
Ik heb een hele slechte band met mijn ouders. Ik geef ze zelf geen diagnose want dat kan ik niet, maar met mijn vriendinnen lach ik wel vaak dat ze zelf minder goed in orde zijn dan ik.
Mensen die mijn ouders kennen, mijn vriendinnen bijvoorbeeld, en een tante, die snappen heel goed dat ik zoveel moeite met ze heb. Mensen van buiten af zijn geneigd om er sneller over te oordelen. “Het zijn toch je ouders”. Ja het zijn mijn ouders, maar dat ze die titel dragen betekent niet dat ze die eigenschappen bevatten.
Ik voel me over een heleboel dingen schuldig, maar de band met mijn ouders, Nope.. Ja behalve de laatste keer dat mijn moeder dan weer contact zocht. Dan voel ik me wel een slechte dochter.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 19-05-2018 18:22:58 ]
Mensen die mijn ouders kennen, mijn vriendinnen bijvoorbeeld, en een tante, die snappen heel goed dat ik zoveel moeite met ze heb. Mensen van buiten af zijn geneigd om er sneller over te oordelen. “Het zijn toch je ouders”. Ja het zijn mijn ouders, maar dat ze die titel dragen betekent niet dat ze die eigenschappen bevatten.
Ik voel me over een heleboel dingen schuldig, maar de band met mijn ouders, Nope.. Ja behalve de laatste keer dat mijn moeder dan weer contact zocht. Dan voel ik me wel een slechte dochter.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 19-05-2018 18:22:58 ]
Mijn opa is gediagnosticeerd narcist (okay okay niet een ouder, maar ook iemand die dichtbij staat). Ik herken helemaal niks van wat jij omschrijft over he vader in mijn opa, die gaat namelijk heel anders met mensen/familie om. Wil juist dat iedereen hem te gek fantastisch tof vindt en draait iedereen moeiteloos om zijn vinger, alles blijft oppervlakkig. Lukt dat inpalmen niet, ben je dood voor hem en gunt ie je geen blik meer waardig.
Ik vind je OP meer klinken als een verstoorde relatie tussen vader en zoon, die niet goed met elkaar kunnen praten. Heb je dit in je therapie al eens ter sprake gebracht?
Ik vind je OP meer klinken als een verstoorde relatie tussen vader en zoon, die niet goed met elkaar kunnen praten. Heb je dit in je therapie al eens ter sprake gebracht?
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
O ja. Er zijn natuurlijk veel ergere narcisten. Een narcist hoeft niet perse een kwaadaardig gewetenloos persoon te zijn; de meesten zijn dat ook niet trouwens. Het probleem is wel dat je alleen met ze door een deur kan als je maar zegt of doet wat in hun straatje past. Kritiek kunnen ze niet verdragen en zelfreflectie hebben ze niet. Zij mogen wel zeggen dat jij hen gekwetst hebt, maar andersom heb je hun gedrag maar gewoon te pikken. Ze kunnen gewoon niet aanvoelen dat ze iets gedaan hebben waardoor jij je gekwetst voelt, want ze willen niet accepteren dat ze iets gedaan hebben wat niet goed heeft uitgepakt. Voor niemand is negatieve kritiek aanhoren leuk. Maar je weet dat je ook maar een mens bent die niet perfect is. Evengoed weet je dat dat ook voor anderen geldt, dus kan je mensen vergeven.quote:
zolang die je financieel nog niet geript heeft ken ik ergere ''narcisten'', iedereen kun je tegenwoordig wel een stoornis geven. Zou hem gewoon een dickhead noemen ofzo tenzij je alles van hem wil goedpraten.
Met iemand je problemen bespreken die er niet op zit te wachten is gewoon ruk voor die persoon, dan kun je beter naar de huisarts gaan voor praktijkondersteuner i guess.
Ik zou zelf het contact met hem verminderen.
Het is eigenlijk heel triest voor hen. Maar het is helaas niet mogelijk om met hen een gelijkwaardige band te hebben. Als zo'n iemand niet al te dichtbij je staat, kan je er misschien heel goed mee omgaan.
Ik haat mijn vader niet. Maar het contact pakt altijd uit dat ik mij minderwaardig voel. Hij vindt het nodig om mij te vertellen wat ik allemaal fout doe, maar andersom weet hij zich er altijd onderuit te lullen.
Ik vind het nog het ergste dat hij mijn moeder allemaal aandoet. Ze is een kwetsbare vrouw; het lukt haar niet goed om over de scheiding heen te komen, maar hij saboteert het ook. Enerzijds zegt hij tegen iedereen waar ik gewoon bij ben wat een stomme onverzorgde trut het is, maar anderzijds blijft hij haar financieel onderhouden. Dat hij op haar uitgekeken is en een lage dunk heeft van haar ... tja, chique is het niet, maar dat kan ik hem niet verwijten. Maar als hij kiest voor zijn huidige vriendin, zou het beter zijn als hij stopt met de financiële steun, want hij geeft er alleen maar dubbele signalen mee af, waardoor hij mijn moeder valse hoop geeft. Daarbij vindt zijn vriendin het ook niet leuk, maar hij blijft dat stellig ontkennen. Ze heeft het letterlijk tegen hem gezegd, maar hij hoort dat gewoon niet. Van andere mensen hoor ik heel vaak dat hij het financieel zo goed geregeld heeft voor mijn moeder ... ik denk dat het hem vooral daarom te doen is.
Verder liegt hij veel. Hij had bijvoorbeeld afgelopen jaar naar mijn familie allemaal verhalen opgehouden dat hij mij uitgenodigd had met Kerst, maar ik had van hem helemaal niks gehoord. Ik vroeg hem "hoe zit het?". Tja, zijn vriendin had een gebroken been gekregen, dus het ging niet door. OK, fair enough. En dat klopte ook, maar dan hoorde ik later pas dat hij samen met haar en haar gebroken been en met haar kinderen Kerst had gevierd in een chique restaurant. Dat soort dingen.
~~~~~~
Ik ben verder volwassen, dus ik heb de keus om het contact met hem te verbreken en mijn leven te leven zonder hem. Zoveel mensen zonder ouders immers, ik ben echt de enige niet en zo slecht vind ik ook niet dat ik het heb getroffen.
Maar in de praktijk is het soms behoorlijk lastig. Ik snak naar liefde en erkenning die ik toch nooit ga krijgen. Ik weet dat ik het moet accepteren en mij moet richten op mensen die mij wel kunnen waarderen. En die zijn er ook, maar ik word altijd gehinderd door onzekerheid over mezelf, bindingsangst, verlatingsangst, etc. Ik hoop dat sommigen hier dit herkennen
In mijn ervaring is degene die anderen van narcisme beschuldigt bijna altijd ZELF de narcist.
Dat hoeft in jouw geval natuurlijk niet het geval te zijn, Maar doe even aan soulsearching om dat zeker te weten.
Dat hoeft in jouw geval natuurlijk niet het geval te zijn, Maar doe even aan soulsearching om dat zeker te weten.
Maar dat is mijn aanstootgevende mening.
Dan heb ik het misschien niet goed verwoord, want ik herken uit wat jij over je opa zegt heel erg mijn vader. Mijn vader gaat wellicht veel subtieler te werk.quote:Op zaterdag 19 mei 2018 18:39 schreef Samzz het volgende:
Mijn opa is gediagnosticeerd narcist (okay okay niet een ouder, maar ook iemand die dichtbij staat). Ik herken helemaal niks van wat jij omschrijft over he vader in mijn opa, die gaat namelijk heel anders met mensen/familie om. Wil juist dat iedereen hem te gek fantastisch tof vindt en draait iedereen moeiteloos om zijn vinger, alles blijft oppervlakkig. Lukt dat inpalmen niet, ben je dood voor hem en gunt ie je geen blik meer waardig.
Ik vind je OP meer klinken als een verstoorde relatie tussen vader en zoon, die niet goed met elkaar kunnen praten. Heb je dit in je therapie al eens ter sprake gebracht?
Is jouw opa qua narcisme vergelijkbaar met Waylon, iemand die heel graag vertelt wat hij allemaal doet en wat voor bijzonder interessante persoon hij is? Mijn vader doet dat dus niet. Maar juist door die bescheiden houding en dat relaxte gaan mensen hem interessant vinden. Mijn familie en zijn vriendin weten allang dat hij een gebruiksaanwijzing heeft. Maar somehow komt hij er altijd mee weg. Dan is het altijd "zo is hij nu eenmaal" of "hij kan gewoon niet over zijn gevoelens praten".
De telefoongesprekken die ik in de OP beschreef. Niemand is daarbij geweest, maar ik word door een paar mensen gelukkig wel serieus genomen. Maar dan zeggen ze ook "Tja, hij kan niet met de situatie omgaan" Zou ik of een willekeurig ander iemand zoiets doen, dan komt er terecht een hoop kritiek. Je moet mensen immers met respect behandelen; als je dat niet kan door wat dan ook, is het logisch en terecht dat mensen zich van je afkeren.
Maar mijn pa weet somehow echt overal mee weg te komen. Hij kan zijn eigen ding doen en hoeft aan niemand verantwoording af te leggen
Dat zou kunnen, ik heb enkel de OP als referentie genomen voor mijn reactie.quote:
[..]
Dan heb ik het misschien niet goed verwoord, want ik herken uit wat jij over je opa zegt heel erg mijn vader. Mijn vader gaat wellicht veel subtieler te werk.
Niet in de eerste instantie. Hij is heel geinteresseerd in het leven van anderen, oppervlakkig geinteresseerd, wat is je opleiding, wat voor huis woon je, waar werk je, staat t hem aan, wil ie vriendjes worden want dan kan hij om gunsten vragen. Die hij zelf af en toe ook verleent. Zodra je 'binnen' bent is het enige dat telt zijn leven en daar zal je dan ook alle positieve en succesvolle verhalen (al dan niet waar) over horen.quote:Is jouw opa qua narcisme vergelijkbaar met Waylon, iemand die heel graag vertelt wat hij allemaal doet en wat voor bijzonder interessante persoon hij is?
Is bij mijn opa precies zo. Jammer voor hem is hij gediagnosticeerd en weten mensen hoe hij werkt en zijn dus meer op hun hoede.quote:Mijn vader doet dat dus niet. Maar juist door die bescheiden houding en dat relaxte gaan mensen hem interessant vinden. Mijn familie en zijn vriendin weten allang dat hij een gebruiksaanwijzing heeft. Maar somehow komt hij er altijd mee weg. Dan is het altijd "zo is hij nu eenmaal" of "hij kan gewoon niet over zijn gevoelens praten".
Zit wat in natuurlijk. Mensen zo behandelen zoals je zelf behandeld wil worden.quote:De telefoongesprekken die ik in de OP beschreef. Niemand is daarbij geweest, maar ik word door een paar mensen gelukkig wel serieus genomen. Maar dan zeggen ze ook "Tja, hij kan niet met de situatie omgaan" Zou ik of een willekeurig ander iemand zoiets doen, dan komt er terecht een hoop kritiek. Je moet mensen immers met respect behandelen; als je dat niet kan door wat dan ook, is het logisch en terecht dat mensen zich van je afkeren.
Dat is niet per se een kenmerk van narcisme.quote:Maar mijn pa weet somehow echt overal mee weg te komen. Hij kan zijn eigen ding doen en hoeft aan niemand verantwoording af te leggen
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Nee, dat is zo. Het zou bijvoorbeeld ook jaloezie vanuit mij kunnen zijn. Er zijn mensen die het allemaal voor de wind lijkt te gaan en dat is kan nogal pijnlijk en confronterend zijn als je zelf meent alleen maar pech te hebben.quote:
Dat is niet per se een kenmerk van narcisme.
Arie Boomsma wordt vaak een narcist genoemd. Tja, hij ziet er goed uit. Hij weet dat en hij showt graag met zichzelf. Misschien heb ik wat gemist dat hij door veel mensen narcistisch genoemd wordt. Maar ik zie dat niet in hem. Hij wilt zelf aandacht, maar op mij komt het over dat hij dat anderen ook kan gunnen. Volgens mij een hartstikke leuke oprechte kerel.
-------
Ik denk dat je vooral naar je gevoel moet luisteren. Als de omgang met iemand altijd maakt dat jij je altijd schikt naar de ander terwijl jij je er niet prettig bij voelt, maar die druk niet hebt bij andere mensen, moet je oppassen.
Er zijn zoveel mensen die zich wat moeilijker kunnen invoelen in anderen. Daar kan je ook bonje bij krijgen. Maar bij iemand die verder niet narcistisch is, durf je vaak veel makkelijker te zeggen wat je wilt en je voelt je minder geïntimideerd. Ook al is het contact dan niet leuk, het is wel op gelijkwaardig niveau.
of het is iemand waar veel bij op het spel staat. Of iemand waarmee je al jaren lang een dynamiek hebt opgebouwdquote:
[..]
Nee, dat is zo. Het zou bijvoorbeeld ook jaloezie vanuit mij kunnen zijn. Er zijn mensen die het allemaal voor de wind lijkt te gaan en dat is kan nogal pijnlijk en confronterend zijn als je zelf meent alleen maar pech te hebben.
Arie Boomsma wordt vaak een narcist genoemd. Tja, hij ziet er goed uit. Hij weet dat en hij showt graag met zichzelf. Misschien heb ik wat gemist dat hij door veel mensen narcistisch genoemd wordt. Maar ik zie dat niet in hem. Hij wilt zelf aandacht, maar op mij komt het over dat hij dat anderen ook kan gunnen. Volgens mij een hartstikke leuke oprechte kerel.
-------
Ik denk dat je vooral naar je gevoel moet luisteren. Als de omgang met iemand altijd maakt dat jij je altijd schikt naar de ander terwijl jij je er niet prettig bij voelt, maar die druk niet hebt bij andere mensen, moet je oppassen.
Er zijn zoveel mensen die zich wat moeilijker kunnen invoelen in anderen. Daar kan je ook bonje bij krijgen. Maar bij iemand die verder niet narcistisch is, durf je vaak veel makkelijker te zeggen wat je wilt en je voelt je minder geïntimideerd. Ook al is het contact dan niet leuk, het is wel op gelijkwaardig niveau.
Niet per definitie een narcist
Het labeltje maakt toch ook niet uit? De conclusie is dezelfde, jij kunt die ander niet veranderen
Nu komt het op mij over dat je het labeltje gebruikt om juist jouw eigen gedrag er mee te bedekken 'ik reageer zo omdat ie narcist is'
Als jij niet tevreden bent over je eigen reactie kun je daar altijd wat mee, of die ander nou een label heeft of niet
Ik wil me eigenlijk meer op mezelf kunnen focussen. Het contact met mijn moeder is eigenlijk juist te verstrengeld. Ze heeft PDD-NOS. Gelukkig sinds kort ook wat hulp en ze krijgt vaker vrienden en familie over de vloer. Ik wil het allerbeste voor haar, maar dat houdt ook in dat ik haar ruimte moet geven.quote:
Kun je het contact met je vader niet tijdelijk verbreken en je vooral op je moeder focussen?
Het gaat steeds beter gelukkig. Ik ben erg blij dat ze meer aandacht krijgt van andere mensen. Ze heeft het erg moeilijk gehad in haar leven en ik zie graag dat ze nu gelukkiger wordt. En ten opzichte van een jaar geleden voelt ze zich ook beter
Hoi TS,
Je moet gewoon minder denken. Is allemaal onzin en word je wild van.
Je moet gewoon minder denken. Is allemaal onzin en word je wild van.
Ik produceer één van de vijf elementen, en wel de meest explosieve! Watch out!
Je hebt wel gelijk dat het label op zich er verder niet toe doet.quote:
[..]
of het is iemand waar veel bij op het spel staat. Of iemand waarmee je al jaren lang een dynamiek hebt opgebouwd
Niet per definitie een narcist
Het labeltje maakt toch ook niet uit? De conclusie is dezelfde, jij kunt die ander niet veranderen
Nu komt het op mij over dat je het labeltje gebruikt om juist jouw eigen gedrag er mee te bedekken 'ik reageer zo omdat ie narcist is'
Als jij niet tevreden bent over je eigen reactie kun je daar altijd wat mee, of die ander nou een label heeft of niet
Van mijn kant uit voel ik mij heel erg in de steek gelaten en in mijn eigenwaarde gekleineerd. Het is jammer dat hij dit niet kan begrijpen, ook niet met de therapeut ertussen. Het gaat mij niet om schuld op hem afschuiven, maar ik had liever gezien op één golflengte te komen. Als je elkaar begrijpt en je schuift je emoties opzij, kan je bijna alle problemen oplossen.
Maar ik moet sowieso met mezelf aan de slag.
Jij schuift je emoties toch ook niet op zij?
Dat kan toch ook helemaal niet. We zijn mensen, we hebben emoties. Geen robots
Dat kan toch ook helemaal niet. We zijn mensen, we hebben emoties. Geen robots
Zou wat worden zeg!quote:
Jij schuift je emoties toch ook niet op zij?
Dat kan toch ook helemaal niet. We zijn mensen, we hebben emoties. Geen robots
Dus we moeten maar reageren zoals die lui van Het Familiediner?
- "Wat dacht je ervan, Teuntje? Ga je na 29 jaar de strijdbijl begraven?"
- "Neeee!!!! Ik ben nog steeds hart-stik-ke BOOS dat Ruud me toen geen verjaardagskaartje had gestuurd!"
- "Maar dat kon hij toch niet? Hij lag in het ziekenhuis."
- "Pfffff!! Hij was toen al geopereerd. Als je dan de hele dag op bed ligt, heb je tijd genoeg om een verjaardagskaartje te sturen."
Hij is niet narcistisch maar dit is zijn overlevingsstrategie. Op een gegeven moment kreeg hij jou en moest hij voor een gezin gaan zorgen. Hij moest een fulltime baan behouden en dat doe je met een stabiele, nuchtere, rationele houding. Dit heeft hem tot nu toe altijd succes opgeleverd.quote:
Ik vermoedde al heel lang dat mijn vader narcistisch is. Maar ik heb daarbij ook vaak gedacht: misschien interpreteer ik dat zo en is hij gewoon een beetje lomp en ongevoelig, zoals heel veel mensen kunnen zijn. Ik ben gezien mijn achtergrond op een aantal vlakken behoorlijk gevoelig, maar dat moet betekenen dat ik het mensen die dat niet zijn kwalijk moet gaan nemen.
Een jaar geleden ben ik samen met hem in systeemtherapie gegaan. Op zich is het feit dat hij daarmee akkoord ging al een goed teken en het pleit zeker niet voor de vermoedens.
Het begon goed. Maar ik was altijd degene die aan het woord was. Hij sprak weinig, maar alles wat hij zei is heel rationeel en heel erg overwogen en doordacht. Hij lijkt ook zeer luchtig en relaxed tegen de dingen aan te kijken. Hij is verbaal heel sterk en hij kan me zelfs overtuigen dat bij wijze van spreken een voetbal vierkant is. Pas achteraf kan ik dan bedenken dat het niet klopt en dan nog twijfel ik heel erg aan mijn eigen beleving. Dus tijdens de gesprekken ben ik degene die helemaal verstrikt raakt in zijn gedachten en gevoelens en niet uit zijn woorden kan komen. En hij zegt dingen die voor de therapeut juist helder overkomen, maar die mij juist meer verwarring brengen. Ik probeer bij mezelf te blijven, maar ik word elke keer heen en weer geslingerd door ambivalente gevoelens. Of ik ben heel erg kwaad op hem of ik voel me schuldig dat ik door mijn kwaadheid hem kan kwetsen.
Ik kan met hem niet in discussie gaan. Alles wat ik wil zeggen, lijkt in zijn hoofd te worden vervormd zoals in deze reclame. Als ik met hem zou kunnen communiceren, wil ik echt niet hem voor de rest van zijn leven verwijten maken voor alles wat hij mij heeft aangedaan, om het cru te zeggen. Mensen zijn niet perfect. Ik ook niet en ik heb anderen ook pijn gedaan. Hij is ook maar een mens. Maar hij blijft stellig ontkennen dat het gebeurd is of het is allemaal mijn schuld. En dan zegt hij "En daarom ben je boos op mij, want ik zeg de waarheid die je liever niet wilt horen".
Maar dat hoor ik al mijn hele leven van hem. Ik was altijd bang en onzeker geweest en kon moeilijk voor mezelf opkomen. Maar hij geeft mij het gevoel alsof ik een crimineel ontaarde zoon ben die heeft gezeten voor moord of zo. Ik weet dat ik dat niet gedaan heb, maar somehow krijg ik bij hem altijd zo'n gevoel.
Ik wil liever niet blijven hangen in wrok. Ik heb geprobeerd te accepteren dat hij zo is en geprobeerd emotioneel afstand te houden en het oppervlakkig en luchtig te houden. Maar dan ga ik hem uiteindelijk teveel vertrouwen en richt ik mij tot hem als ik problemen heb en er met niemand anders over kan praten. En dan wordt hij geïrriteerd, komt hij vooral in zijn toon arrogant over, waardoor ik het gevoel krijg "Wat ben ik toch een ongelooflijke klootzak dat ik het waag hem lastig te vallen met mijn sores" Maar ik realiseer me dan tegelijkertijd dat ik helemaal niks verkeerds doe en dat het juist ongepast van hem is om zo arrogant te reageren op momenten dat ik in de shit zit. Ik voel de spanning in mij opborrelen. Ik doe heel hard mijn best om mijn zelfbeheersing te behouden, maar hij voelt het aan en gaat er juist op inspelen. Ik verlies mijn zelfbeheersing, scheld hem verrot, hij lacht mij daarom uit. En later komt hij erop terug dat ik hem heel erg veel verdriet heb gedaan, dat hij al zoveel geduld heeft gehad met mij.
Hij komt meestal over als een zeer charismatische relaxte sociale man. Type Hugh Jackman. Ook het sterrenbeeld Weegschaal trouwens. Maar soms zijn er momenten dat hij laat blijken wat er in hem omgaat. Ik herken daarin wel veel in mezelf terug. Ik geef toe dat ik emotioneel niet de meest volwassen man ben. Ik denk weleens: ik ben emotioneel een jaar of 15, terwijl mijn echte leeftijd daar ver boven zit. Maar bij hem kan je er minstens nog 10 jaar vanaf trekken. Het is zo'n rare primitieve gedachten-gang.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zullen vast meer FOK!ers zijn met narcistische ouder(s). Maar herkent iemand wat ik hier heb beschreven? Vooral de twijfels "in hoeverre ligt het probleem nou bij mezelf en ben ik niet gewoon gek en onredelijk?"
Voelen jullie je dan gesteund door de omgeving? Of hebben jullie ook altijd ergens het idee dat het allemaal jouw schuld is of dat de mensen altijd de kant kiezen van de betreffende ouder(s)?
Jij bent nog jong en je hebt nog geen verplichtingen. Je hebt alle tijd om te piekeren en puberen tot je een ons weegt. Daarom ligt jouw gevoel nog meer aan de oppervlakte.
Het is een generatieverschil denk ik, andere fase in het leven zitten jullie in.
Ik ben allang geen puber meer. En wat denk je wat narcisme dan wel is?quote:
[..]
Hij is niet narcistisch maar dit is zijn overlevingsstrategie. Op een gegeven moment kreeg hij jou en moest hij voor een gezin gaan zorgen. Hij moest een fulltime baan behouden en dat doe je met een stabiele, nuchtere, rationele houding. Dit heeft hem tot nu toe altijd succes opgeleverd.
Jij bent nog jong en je hebt nog geen verplichtingen. Je hebt alle tijd om te piekeren en puberen tot je een ons weegt. Daarom ligt jouw gevoel nog meer aan de oppervlakte.
Het is een generatieverschil denk ik, andere fase in het leven zitten jullie in.
Wat een kul-antwoord zeg!
ja want met emoties worden het altijd extreme voorbeeldenquote:Op zondag 20 mei 2018 00:12 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Zou wat worden zeg!
Dus we moeten maar reageren zoals die lui van Het Familiediner?
- "Wat dacht je ervan, Teuntje? Ga je na 29 jaar de strijdbijl begraven?"
- "Neeee!!!! Ik ben nog steeds hart-stik-ke BOOS dat Ruud me toen geen verjaardagskaartje had gestuurd!"
- "Maar dat kon hij toch niet? Hij lag in het ziekenhuis."
- "Pfffff!! Hij was toen al geopereerd. Als je dan de hele dag op bed ligt, heb je tijd genoeg om een verjaardagskaartje te sturen."
Al heeft je eigen OP er wel veel van weg ja
|
|
