R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Momenteel ben ik zo'n vijf jaar in therapie. Op dit moment maak ik nog vooruitgang, dus nu wil ik nog niet stoppen. Toch vraag ik me af op welk moment ik de handdoek in de ring ga gooien. Soms denk ik te beschadigd te zijn om te redden.
Mijn psycholoog en psychiater zien alles heel zonnig in, maar gaan er wel vanuit dat ik nog een paar jaar therapie nodig heb. Zelf wil ik eigenlijk met ongeveer twee jaar (als ik afgestudeerd ben) klaar zijn, normaal zijn en anders hoef ik niet meer zo nodig. Al word ik op dit moment nog behoorlijk aangemoedigd om door te zetten. Ik zet me keihard in voor therapie. Het is zwaar, maar ik knok met volle kracht. Alleen ik vraag me wel af wanneer genoeg, genoeg is. Misschien ben ik een beetje zwaarmoedig omdat de therapie (exposure. Keer op keer een trauma vertellen een uur lang en vragen erover beantwoorden en dat tweemaal per dag thuis terugluisteren) misschien wat zwaar valt (misschien zwaarder dan ik aankan). Omdat mijn therapeut zo hoopvol is, is dit moeilijk daar te bespreken en ik ben gewoon benieuwd naar de meningen van anderen. Ik weet wat haar mening is, alleen hoe zien anderen het?
Momenteel ben ik zo'n vijf jaar in therapie. Op dit moment maak ik nog vooruitgang, dus nu wil ik nog niet stoppen. Toch vraag ik me af op welk moment ik de handdoek in de ring ga gooien. Soms denk ik te beschadigd te zijn om te redden.
Mijn psycholoog en psychiater zien alles heel zonnig in, maar gaan er wel vanuit dat ik nog een paar jaar therapie nodig heb. Zelf wil ik eigenlijk met ongeveer twee jaar (als ik afgestudeerd ben) klaar zijn, normaal zijn en anders hoef ik niet meer zo nodig. Al word ik op dit moment nog behoorlijk aangemoedigd om door te zetten. Ik zet me keihard in voor therapie. Het is zwaar, maar ik knok met volle kracht. Alleen ik vraag me wel af wanneer genoeg, genoeg is. Misschien ben ik een beetje zwaarmoedig omdat de therapie (exposure. Keer op keer een trauma vertellen een uur lang en vragen erover beantwoorden en dat tweemaal per dag thuis terugluisteren) misschien wat zwaar valt (misschien zwaarder dan ik aankan). Omdat mijn therapeut zo hoopvol is, is dit moeilijk daar te bespreken en ik ben gewoon benieuwd naar de meningen van anderen. Ik weet wat haar mening is, alleen hoe zien anderen het?
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Nou mijn mening is dat je nu nog depressief bent van je laatste terugval, waardoor het soms hopeloos en kansloos er uit ziet. Maar je therapeut heeft gewoon gelijk, het kan goed komen.quote:Op vrijdag 11 mei 2018 18:11 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hoi allemaal,
Momenteel ben ik zo'n vijf jaar in therapie. Op dit moment maak ik nog vooruitgang, dus nu wil ik nog niet stoppen. Toch vraag ik me af op welk moment ik de handdoek in de ring ga gooien. Soms denk ik te beschadigd te zijn om te redden.
Mijn psycholoog en psychiater zien alles heel zonnig in, maar gaan er wel vanuit dat ik nog een paar jaar therapie nodig heb. Zelf wil ik eigenlijk met ongeveer twee jaar (als ik afgestudeerd ben) klaar zijn, normaal zijn en anders hoef ik niet meer zo nodig. Al word ik op dit moment nog behoorlijk aangemoedigd om door te zetten. Ik zet me keihard in voor therapie. Het is zwaar, maar ik knok met volle kracht. Alleen ik vraag me wel af wanneer genoeg, genoeg is. Misschien ben ik een beetje zwaarmoedig omdat de therapie (exposure. Keer op keer een trauma vertellen een uur lang en vragen erover beantwoorden en dat tweemaal per dag thuis terugluisteren) misschien wat zwaar valt (misschien zwaarder dan ik aankan). Omdat mijn therapeut zo hoopvol is, is dit moeilijk daar te bespreken en ik ben gewoon benieuwd naar de meningen van anderen. Ik weet wat haar mening is, alleen hoe zien anderen het?
Afgelopen zomer had ik ook een terugval en ik was ellendig depressief voor maanden daarna. Rationeel wist ik wel dat het voorbij zou gaan, maar gevoelsmatig leek suicide de enige optie. Toch volgehouden en alle afspraken nagekomen. Dwong mezelf om leuke dingen te doen en mensen te zien. Opeens werd ik wakker een keer en ik was niet depressief. Deze dagen voel ik me zelfs gelukkig.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Stel, je therapie duurt nog 3 jaar in plaats van 2. Maar daardoor kun je mogelijk nog 40 jaar een gelukkig leven leiden. Zou je dat niet de moeite waard vinden? Ik vind het zo jammer dat je er voor jezelf een tijdslimiet aan hangt.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Mooi verdienmodel hebben al die therapeuten toch.
Opinion is the medium between knowledge and ignorance (Plato)
Ik heb nooit een reet aan die psychologen gehad. Het schiet ook niet op eens per 3 weken een half uurtje.
En wanneer je je echt kut voelt kun je niet terecht, moet je bijvoorbeeld 10 dagen wachten.
De beste therapie voor mij was weer gaan werken.
En wanneer je je echt kut voelt kun je niet terecht, moet je bijvoorbeeld 10 dagen wachten.
De beste therapie voor mij was weer gaan werken.
g
quote:
Ik heb nooit een reet aan die psychologen gehad. Het schiet ook niet op eens per 3 weken een half uurtje.
En wanneer je je echt kut voelt kun je niet terecht, moet je bijvoorbeeld 10 dagen wachten.
De beste therapie voor mij was weer gaan werken.
Ik zeg niets meer, dat was het.
1: Het is alleen maar goed dat jij jezelf ziet groeien. Dat houdt in dat er daadwerkelijk progressie zit in jouw situatie. Dat je nu nog niet wil stoppen is niet erg. Het is jou juist aan te prijzen dat je weet waar je grenzen liggen en waar je nog wat hulp bij nodig hebt. En dat is niks ergs.quote:
Hoi allemaal,
Momenteel ben ik zo'n vijf jaar in therapie. 1: Op dit moment maak ik nog vooruitgang, dus nu wil ik nog niet stoppen. Toch vraag ik me af op welk moment ik de handdoek in de ring ga gooien. Soms denk ik te beschadigd te zijn om te redden.
2: Mijn psycholoog en psychiater zien alles heel zonnig in, maar gaan er wel vanuit dat ik nog een paar jaar therapie nodig heb.
3: Zelf wil ik eigenlijk met ongeveer twee jaar (als ik afgestudeerd ben) klaar zijn, normaal zijn en anders hoef ik niet meer zo nodig. Al word ik op dit moment nog behoorlijk aangemoedigd om door te zetten. Ik zet me keihard in voor therapie.
4: Het is zwaar, maar ik knok met volle kracht. Alleen ik vraag me wel af wanneer genoeg, genoeg is.
5: Misschien ben ik een beetje zwaarmoedig omdat de therapie (exposure. Keer op keer een trauma vertellen een uur lang en vragen erover beantwoorden en dat tweemaal per dag thuis terugluisteren) misschien wat zwaar valt (misschien zwaarder dan ik aankan).
Omdat mijn therapeut zo hoopvol is, is dit moeilijk daar te bespreken en ik ben gewoon benieuwd naar de meningen van anderen. Ik weet wat haar mening is, alleen hoe zien anderen het?
2: Daarvoor zijn die mensen juist aanwezig om jou mee te nemen in een positieve insteek. Dat inzicht komt waarschijnlijk door wat ik als punt 1 heb dik gemaakt.
3: Zorg ervoor dat je tijdlijn realistisch is en dit goed te combineren is met je studie, dit voorkomt onnodige teleurstellingen. Blijf je in ieder geval volop inzetten. En bij elk succes mag je jezelf best trakteren op een avondje bioscoop/terrasje pakken. Je zet je in ieder geval kei hard in, je bent dus strijdlustig en oplossingsgericht. Chapeau !
4: Wat ik zeg bij punt 3. Genoeg is genoeg wanneer jij voelt dat je klaar bent. Alleen jij kan dat bepalen.
5: Kijk met je therapeut wat de mogelijkheden zijn en hoe je de therapie wat minder zwaar maakt waardoor het beter te behapstukken is. Er zullen vast legio opties zijn die het voor jou vergemakkelijken.
Conclusie is: Je bent op de goede weg en dat zie jouw therapeut ook. Ik denk alleen dat je niet onzeker over jezelf hoeft te zijn. Jij ervaart de dingen op jouw manier en daar is helemaal niks mis mee. Ik vind het in ieder geval stoer van je dat je ook hier durft te vragen naar. Ik hoop dat je zo doorgaat want zoals ik dit zo lees ben je al van ver gekomen maar zie je dat zelf nog niet helemaal in.
Bij niet iedereen werkt hetzelfde.. als alleen werken het probleem zou oplossen was het super makkelijk geweest. Nouja voor mij welquote:
Ik heb nooit een reet aan die psychologen gehad. Het schiet ook niet op eens per 3 weken een half uurtje.
En wanneer je je echt kut voelt kun je niet terecht, moet je bijvoorbeeld 10 dagen wachten.
De beste therapie voor mij was weer gaan werken.
Aangezien ik dus gewoon werk. 
(oke stageloop maar het is eigenlijk gewoon werken)Edit: sorry ik dacht dat dit ik reageerde in een SC
Dank jullie allemaal 
Ik probeer even in een bericht op alles te reageren. Sorry als dat niet lukt of ik per ongeluk wat oversla!
Bedankt voor de complimenten. Natuurlijk doe ik mijn best, anders kan ik het natuurlijk net zo goed niet doen. En misschien zie ik het momenteel allemaal een beetje somber in omdat het nu gewoon echt teveel is. Ik ga nu gewoon door met mijn huiswerk en bespreek dit dinsdag met de therapeut. Ze heeft me wel gewaarschuwd en samen een plan gemaakt dat dit me helemaal lam zou leggen en dat hoort er ook bij. Dus misschien is dit niet te zwaar, maar een bijwerking van de therapie
ik verwacht het laatste. Het werk namelijk wel bij de trauma's die al behandeld zijn. Alleen ik kan er gewoon niks naast.
Op dit moment ben ik bezig met een studie. Als die afgerond is ga ik werken. Dat zal zeker helpen, alleen ik heb eerst een diploma nodig. Daarnaast moet ik voor een baan echt wat stabieler zijn. Ik heb een eetstoornis, PTSS, schizofrenie en een bipolaire stoornis. Met "zoek een baan" los je dat niet op. Dus schouders eronder en doorgaan met therapie én de studie. Beide heb ik nodig voor mijn toekomst.
Therapie is goed te combineren met mijn studie. Momenteel zit ik even een halfjaartje thuis omdat het mis was gegaan. In september ga ik parttime stage lopen. Dus dat lukt ook prima met de therapie.
Dat van die tijd... ja... ik schaam me ervoor dat het zolang duurt. Ze willen me begeleiden met mijn eerste baan, in het begin, en dat benauwd me een beetje. Ik heb het gevoel te falen en daarom geef ik mezelf een tijdslimiet. Maar dat doe ik met alles en als die tijd verstrijkt blijf ik me net zo hard inzetten als voorheen. Het is voor mij een manier van hoop geven.
De reden waarom ik mezelf nog twee jaar wil geven is ook dat een eetstoornis gemiddeld zeven jaar nodig heeft en PTSS tien weken. Alleen dat laatste schiet gewoon niet op. Maar goed...
Ik probeer even in een bericht op alles te reageren. Sorry als dat niet lukt of ik per ongeluk wat oversla! Bedankt voor de complimenten. Natuurlijk doe ik mijn best, anders kan ik het natuurlijk net zo goed niet doen. En misschien zie ik het momenteel allemaal een beetje somber in omdat het nu gewoon echt teveel is. Ik ga nu gewoon door met mijn huiswerk en bespreek dit dinsdag met de therapeut. Ze heeft me wel gewaarschuwd en samen een plan gemaakt dat dit me helemaal lam zou leggen en dat hoort er ook bij. Dus misschien is dit niet te zwaar, maar een bijwerking van de therapie
ik verwacht het laatste. Het werk namelijk wel bij de trauma's die al behandeld zijn. Alleen ik kan er gewoon niks naast. Op dit moment ben ik bezig met een studie. Als die afgerond is ga ik werken. Dat zal zeker helpen, alleen ik heb eerst een diploma nodig. Daarnaast moet ik voor een baan echt wat stabieler zijn. Ik heb een eetstoornis, PTSS, schizofrenie en een bipolaire stoornis. Met "zoek een baan" los je dat niet op. Dus schouders eronder en doorgaan met therapie én de studie. Beide heb ik nodig voor mijn toekomst.
Therapie is goed te combineren met mijn studie. Momenteel zit ik even een halfjaartje thuis omdat het mis was gegaan. In september ga ik parttime stage lopen. Dus dat lukt ook prima met de therapie.
Dat van die tijd... ja... ik schaam me ervoor dat het zolang duurt. Ze willen me begeleiden met mijn eerste baan, in het begin, en dat benauwd me een beetje. Ik heb het gevoel te falen en daarom geef ik mezelf een tijdslimiet. Maar dat doe ik met alles en als die tijd verstrijkt blijf ik me net zo hard inzetten als voorheen. Het is voor mij een manier van hoop geven.
De reden waarom ik mezelf nog twee jaar wil geven is ook dat een eetstoornis gemiddeld zeven jaar nodig heeft en PTSS tien weken. Alleen dat laatste schiet gewoon niet op. Maar goed...
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
(op dit moment sta ik ook gewoon onzeker in het leven en ben ik bang dat mijn therapeut het misschien afkapt, terwijl ikzelf nog amper weet hoe op eigen benen te staan. Mijn tactiek is dan altijd zelf de beslissing te nemen iets af te kappen, voordat ik "verlaten" word)
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Is het misschien geen idee (ook al is het een simpel advies misschien) omvoordat je echt gaat werken, om eerst wat minder perfectionistisch over dingen te worden in kleine stapjes? Dus met bepaalde dingen jezelf dwingen om geen tijdslimiet eraan te geven? En dus proberen dingen meer op je gemakje te doen?
Of is die tijdslimiet ergens ook weer een houvast van je/ ben je bang dat als je die tijdslimiet niet aanhoud dat je controle verliest. Zoiets?
Of is die tijdslimiet ergens ook weer een houvast van je/ ben je bang dat als je die tijdslimiet niet aanhoud dat je controle verliest. Zoiets?
Geen simpel advies, een heel goed advies. Ik schrijf het meteen op in mijn bespreekschrift. Op zich ben ik niet echt perfectionistisch (vind ik) alleen ik leg de lat wel echt heel hoog altijd. En ik wil controle hebben, over alles tot in het detail. Ik kan er slecht tegen om overvallen te worden door dingen. Ik denk dat het loslaten van limieten voor mij een heel goede is. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat zelf moet doen. Dus twee dingen voor in mijn bespreekschrift: Minder perfectionistisch zijn over het verloop van mijn leven (want daar ben ik zeker perfectionistisch op) en leren loslaten van limieten voor mezelf.quote:Op vrijdag 11 mei 2018 18:55 schreef -Phineas- het volgende:
Is het misschien geen idee (ook al is het een simpel advies misschien) omvoordat je echt gaat werken, om eerst wat minder perfectionistisch over dingen te worden in kleine stapjes? Dus met bepaalde dingen jezelf dwingen om geen tijdslimiet eraan te geven? En dus proberen dingen meer op je gemakje te doen?
Of is die tijdslimiet ergens ook weer een houvast van je/ ben je bang dat als je die tijdslimiet niet aanhoud dat je controle verliest. Zoiets?
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ts, jij hebt behoorlijk wat klachten. Zou het wellicht handig zijn dat je je laat keuren? Wellicht kun je ingeschreven worden bij doelgroep register werk. Dat je door jouw klachten bijvoorbeeld maar 4 of 5 uur per dag kan werken. De werkgever krijgt dan subsidie wanneer deze jouw aanneemt.
Dat is onderdeel van de problematiek, he. Je weet dat dit je “tactiek” is, gebruik die wetenschap om jezelf ervoor te behoeden. Laat die angst niet overheersen, je hebt de hulp nodig.quote:
(op dit moment sta ik ook gewoon onzeker in het leven en ben ik bang dat mijn therapeut het misschien afkapt, terwijl ikzelf nog amper weet hoe op eigen benen te staan. Mijn tactiek is dan altijd zelf de beslissing te nemen iets af te kappen, voordat ik "verlaten" word)
De tijden die je noemt voor es en ptss zijn voor enkelvoudige stoornissen. Niet voor complexe en chronische varianten. En dan nog? Wat maakt het toch uit hoeveel tijd ergens voor staat, hoe lang andere mensen over hun genezing hebben gedaan? Hoe oud andere mensen waren toen ze gingen werken?
Die exposure is fucking zwaar, je komt net uit een episode en je bent alleen thuis. Je mag zwaarmoedig zijn en als het als te veel voelt mag je dat ook zeggen. Misschien zeggen ze “hoort erbij” misschien kan er wat aangepast.
Dit! Ik snap nooit zo goed hoe die 'patiënten' het zolang vol houden. Ik zou er naar een paar uur wel echt klaar mee zijn.quote:
Mooi verdienmodel hebben al die therapeuten toch.
Als ze dan zeggen van ja het duurt nog een jaar trek ik zo'n gezicht:
En vraag me dan oprecht af voor wie dat nu eigenlijk het beste is.
“Arguing that you don't care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don't care about free speech because you have nothing to say.”
― Edward Snowden
― Edward Snowden
TS heeft vele jaren dingen meegemaakt. Het is logisch dat je een paar jaren/ langdurige ellende niet zomaar in een paar maanden uitwist. Herstel is het lastigste. Hoewel bij de een het uiteraard makkelijker gaat dan bij de ander.quote:
[..]
Dit! Ik snap nooit zo goed hoe die 'patiënten' het zolang vol houden. Ik zou er naar een paar uur wel echt klaar mee zijn.
Als ze dan zeggen van ja het duurt nog een jaar trek ik zo'n gezicht:
Daarnaast is er al een verschrikkelijk lange wachtlijst bij de GGZ. Ik denk dus niet dat behandelaren express mensen lang therapie willen geven zodat ze hun “patienten” behouden. Als een patient weggaat is er zo weer een ander die ze gaan/ kunnen helpen.
’patienten’.quote:
[..]
Dit! Ik snap nooit zo goed hoe die 'patiënten' het zolang vol houden. Ik zou er naar een paar uur wel echt klaar mee zijn.
Als ze dan zeggen van ja het duurt nog een jaar trek ik zo'n gezicht:
Jij bent iemand die niet in psychische problemen gelooft en vindt dat mensen zich gewoon niet aan moeten stellen?
compact en kleverig.
Op dit moment wil ik proberen om gewoon mijn studie af te ronden en een baan te zoeken. Als dat niet lukt is dat de volgende stapquote:
Ts, jij hebt behoorlijk wat klachten. Zou het wellicht handig zijn dat je je laat keuren? Wellicht kun je ingeschreven worden bij doelgroep register werk. Dat je door jouw klachten bijvoorbeeld maar 4 of 5 uur per dag kan werken. De werkgever krijgt dan subsidie wanneer deze jouw aanneemt.
Op dit moment ga ik zeker niet stoppen met therapie. Ik zou niet eens weten hoe ik me zonder zou moeten redden. Daarom ben ik ook zo bang. Maar het is ook een schema van me, verlatingsangst. Dus daar moet ik mezelf bewust van houden.quote:
[..]
Dat is onderdeel van de problematiek, he. Je weet dat dit je “tactiek” is, gebruik die wetenschap om jezelf ervoor te behoeden. Laat die angst niet overheersen, je hebt de hulp nodig.
De tijden die je noemt voor es en ptss zijn voor enkelvoudige stoornissen. Niet voor complexe en chronische varianten. En dan nog? Wat maakt het toch uit hoeveel tijd ergens voor staat, hoe lang andere mensen over hun genezing hebben gedaan? Hoe oud andere mensen waren toen ze gingen werken?
Die exposure is fucking zwaar, je komt net uit een episode en je bent alleen thuis. Je mag zwaarmoedig zijn en als het als te veel voelt mag je dat ook zeggen. Misschien zeggen ze “hoort erbij” misschien kan er wat aangepast.
Sowieso bespreek ik de heftigheid van de therapie dinsdag. Veel verder dan haken en series kijken kom ik momenteel niet. Alles is teveel en vermoeiend voor me. Maar hiervoor ben ik ook gewaarschuwd. Dus ik denk dat het een kwestie van doorzetten is.
Je hebt gelijk dat iedereen een eigen proces heeft. Ik ben gewoon iemand die alles graag sneller dan nominaal doet
maar dat gaat me hiermee niet lukken
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Helemaal mee eens, dit!quote:
[..]
TS heeft vele jaren dingen meegemaakt. Het is logisch dat je een paar jaren/ langdurige ellende niet zomaar in een paar maanden uitwist. Herstel is het lastigste. Hoewel bij de een het uiteraard makkelijker gaat dan bij de ander.
Daarnaast is er al een verschrikkelijk lange wachtlijst bij de GGZ. Ik denk dus niet dat behandelaren express mensen lang therapie willen geven zodat ze hun “patienten” behouden. Als een patient weggaat is er zo weer een ander die ze gaan/ kunnen helpen.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Oh jawel hoor ik geloof wel zeker in psychische problemen maar ik geloof/vertrouw minder in de methodes. Daardoor denk ik inderdaad dat het een soort van werkverschaffing voor hunzelf is.quote:
[..]
’patienten’.
Jij bent iemand die niet in psychische problemen gelooft en vindt dat mensen zich gewoon niet aan moeten stellen?
“Arguing that you don't care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don't care about free speech because you have nothing to say.”
― Edward Snowden
― Edward Snowden
Naja... de vraag is niet of therapie in dit geval zinvol is, want dat is het. Ik heb stappen gemaakt die zonder niet gelukt zouden zijn, maar de vraag is wanneer en of ik moet opgeven
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Sowieso niet nu opgeven want je ziet nu al vooruitgang! Ik denk dat je het moet opgeven als de therapie je niet meer gaat helpen (je dus echt totaal geen vooruitgang ziet) óf in het allerergste het averechts zal/ gaat helpen maar tot nu toe is dat bij jou niet het gevalquote:
Naja... de vraag is niet of therapie in dit geval zinvol is, want dat is het. Ik heb stappen gemaakt die zonder niet gelukt zouden zijn, maar de vraag is wanneer en of ik moet opgeven
Gelijk heb je! Gewoon afronden als het zover is en doorzettenquote:
[..]
Sowieso niet nu opgeven want je ziet nu al vooruitgang! Ik denk dat je het moet opgeven als de therapie je niet meer gaat helpen (je dus echt totaal geen vooruitgang ziet) óf in het allerergste het averechts zal/ gaat helpen maar tot nu toe is dat bij jou niet het geval
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Eigenlijk is het feit dat je je het afvraagt al voldoende om te weten dat je er schijnbaar nog behoefte aan hebt. En voor de rest dat wat Phineas zei.quote:
[..]
Gelijk heb je! Gewoon afronden als het zover is en doorzetten
Hahahah het is nu een paar uur na het luisteren van de sessie en een boel afleiding later. Morgen ga ik twee keer weer enorm twijfelen en mijn best doen om niet alle afspraken te cancelen (al laten ze dat niet gebeuren)
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Therapie wordt te zwaar? Waarom word je draaglast opeens groter dan je draagkracht? Je hebt het lang wel gered.
Ik weet er niet veel van maar jezelf weerbaar maken, sterker maken kan alleen maar door jezelf te belasten, beetje bij beetje grenzen te verleggen.
Door al je harde werk ben je waar je nu bent. Kun je je voorstellen hoever je zou zijn als je het rustig aan gedaan had, als je jezelf vaak in bescherming had genomen en je niet regelmatig had blootgesteld?
Ik weet er niet veel van maar jezelf weerbaar maken, sterker maken kan alleen maar door jezelf te belasten, beetje bij beetje grenzen te verleggen.
Door al je harde werk ben je waar je nu bent. Kun je je voorstellen hoever je zou zijn als je het rustig aan gedaan had, als je jezelf vaak in bescherming had genomen en je niet regelmatig had blootgesteld?
Ik vind dit echt een onmogelijke vraag. Wat ik onmiddellijk uit je verhaal haal, is dat je dus niet je vraag aan de orde stelt daar waar je het zou moeten doen: bij je therapeut. En dat omdat zij ‘zo hoopvol is’.quote:
Hoi allemaal,
Momenteel ben ik zo'n vijf jaar in therapie. Op dit moment maak ik nog vooruitgang, dus nu wil ik nog niet stoppen. Toch vraag ik me af op welk moment ik de handdoek in de ring ga gooien. Soms denk ik te beschadigd te zijn om te redden.
Mijn psycholoog en psychiater zien alles heel zonnig in, maar gaan er wel vanuit dat ik nog een paar jaar therapie nodig heb. Zelf wil ik eigenlijk met ongeveer twee jaar (als ik afgestudeerd ben) klaar zijn, normaal zijn en anders hoef ik niet meer zo nodig. Al word ik op dit moment nog behoorlijk aangemoedigd om door te zetten. Ik zet me keihard in voor therapie. Het is zwaar, maar ik knok met volle kracht. Alleen ik vraag me wel af wanneer genoeg, genoeg is. Misschien ben ik een beetje zwaarmoedig omdat de therapie (exposure. Keer op keer een trauma vertellen een uur lang en vragen erover beantwoorden en dat tweemaal per dag thuis terugluisteren) misschien wat zwaar valt (misschien zwaarder dan ik aankan). Omdat mijn therapeut zo hoopvol is, is dit moeilijk daar te bespreken en ik ben gewoon benieuwd naar de meningen van anderen. Ik weet wat haar mening is, alleen hoe zien anderen het?
Je zegt ‘anders hoef ik niet meer zo nodig’. Dat is best ernstig.
Naar mijn mening post je te vaak dit soort topics. Ik vemoed dat ze voor jou in een soort behoefte voorzien, maar niet omdat je nou zoveel nut ervaart van onze meningen.
The love you take is equal to the love you make.
Wanneer te stoppen met therapie is een moeilijke vraag. Ik heb meegemaakt dat ik ooit ging stoppen met therapie en tot mijn verbazing vonden mijn therapeuten dat een goed idee. Ik heb ook meegemaakt dat ik geen bemoeienis meer wilde en tegen advies van therapeuten in stopte.
En nu bestaat mijn therapie alleen nog in mijn geheugen en in een map met allerlei papierwerk die ik heel soms bekijk. Ik ben nu bezig met herstel. Ik blijf leren hoe ik mijn leven het prettigst kan invullen en hoe ik het beste om kan gaan met de dingen die ik moeilijk vind, en die er misschien wel altijd zullen zijn.
Normaal zijn heb ik schijt aan. De hoop opgeven dat het ooit nog goed komt is achteraf gezien het slechtste wat ik ooit gedaan heb. Tegenwoordig verbaas ik mezelf steeds weer dat ik dingen kan die ik nooit gedacht had te kunnen.
Therapie is in mijn ogen maar een van de vele stukjes gereedschap in de gereedschapskist van het leven. Dus misschien maakt het niet zoveel uit wanneer je met therapie stopt, belangrijker is om je gereedschapskist te vullen met de dingen die jij nodig hebt.
En nu bestaat mijn therapie alleen nog in mijn geheugen en in een map met allerlei papierwerk die ik heel soms bekijk. Ik ben nu bezig met herstel. Ik blijf leren hoe ik mijn leven het prettigst kan invullen en hoe ik het beste om kan gaan met de dingen die ik moeilijk vind, en die er misschien wel altijd zullen zijn.
Normaal zijn heb ik schijt aan. De hoop opgeven dat het ooit nog goed komt is achteraf gezien het slechtste wat ik ooit gedaan heb. Tegenwoordig verbaas ik mezelf steeds weer dat ik dingen kan die ik nooit gedacht had te kunnen.
Therapie is in mijn ogen maar een van de vele stukjes gereedschap in de gereedschapskist van het leven. Dus misschien maakt het niet zoveel uit wanneer je met therapie stopt, belangrijker is om je gereedschapskist te vullen met de dingen die jij nodig hebt.
Naja... therapie is inderdaad niet te zwaar... het is gewoon erg ontwrichtend nu en dat is een goed iets. Het betekent dat ik even zevenmijlslaarzen aanheb en daar is niks mis mee. En momenteel mag het me ook ontwrichten, ik heb er de ruimte voor.
Rustig aandoen staat niet in mijn woordenboek komt het ook nooit te staan. Gewoon vol voor gaan.
Dank je wel Raskolnikow, ik vind het heel erg fijn om je ervaring te lezen. Het klinkt alsof je in een heel positief proces zit! Ik hoop je na te gaan leven
Dank je wel voor het delen.
En Lienekien, je hebt deels gelijk. Ik zal er rekening mee houden.
Alleen ik haal heel erg veel uit de reacties van anderen. Ik ben opzoek naar een stukje er- en herkenning. Mensen in mijn omgeving worstelen niet met dit soort problemen. Ik zal een andere uitlaatklep zoeken.
Rustig aandoen staat niet in mijn woordenboek
komt het ook nooit te staan. Gewoon vol voor gaan. Dank je wel Raskolnikow, ik vind het heel erg fijn om je ervaring te lezen. Het klinkt alsof je in een heel positief proces zit! Ik hoop je na te gaan leven
Dank je wel voor het delen.
En Lienekien, je hebt deels gelijk. Ik zal er rekening mee houden.
Alleen ik haal heel erg veel uit de reacties van anderen. Ik ben opzoek naar een stukje er- en herkenning. Mensen in mijn omgeving worstelen niet met dit soort problemen. Ik zal een andere uitlaatklep zoeken.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Wat zou er mis zijn met straks werken en als backup bijv een gesprekje met n psycholoog van n uur in de week/twee weken aan te houden om te voorkomen dat je weer gaat zwabberen? In een keer van heel intensieve therapie naar niks lijkt me zo'n gat geven.
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
|
|
