België is het land van de meest talentvolle generatie die er in tijden heeft rondgelopen. Ten opzichte van 2016 is er inmiddels al een trainer die wel gebruik kan maken van de kwaliteiten van zijn elftal; Roberto Martinez is de bondscoach met Titi Henry als assistent. Er werd vaak geklaagd over Wilmots zijn tactieken, al zijn de immer kritische jongens als De Bruyne en Cortouis momenteel ook wat aan het mokken over de werken van Martinez. De Bruyne zal de spil overigens zijn; uitgegroeid tot volgens Pep de op een na beste voetballer ter wereld. Plek 1 normaal gesproken.
De enige andere concurrent moet Engeland zijn. Die stellen over het algemeen nooit teleur in het teleurstellen. Na het EK2016 moest Hodgson weg, kwam Allardyce maar die werd na een undercoverrelletje alweer aan de kant gezet; Southgate is de bondscoach. Hij heeft op zijn minst verstand gebruikt en begrepen dat dit elftal een 3-4-3 nodig heeft. Het draait vooral om spelers als Alli, Sterling en Kane. Het zal de Engelsen deugd doen om te zien dat een Lingard op lijkt te bloeien. Dit elftal zal het waarschijnlijk van een collectief moeten hebben en ik vrees dat de kwartfinale het hoogst haalbare voor deze mennekes is; dikke kans dat ze al vroeg tegen Colombia moeten en dat is ook niet zo plezant.
Ik weet oprecht niet wat ik over Tunesië (voor het eerst sinds 2006 aanwezig op het WK) moet schrijven. Overleefden een kwalificatiepoule met Congo, Guinea en Libië. Voor de rest ken ik Wahbi Khazri als iemand die een beetje kan voetballen. Op de 10-positie, als linksbuiten. Woei.
Panama is vooral het verhaal van de wonderen en de emotie. Laat ik daar het verhaal gewoon vertellen met lueken filmpjens.
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.