Heb je weleens het gevoel gehad op het kruispunt te staan van de richting die je geeft aan je leven? Vergis het kruispunt dan niet met een doodlopende weg...
Proloog
Akte 1SPOILERPijn. Ik zoek steeds naar woorden om uit te drukken waar ik mee zit en wat ik aan jullie wil vragen, maar ik weet niet welke woorden ik moet kiezen. Alleen pijn, daar ben ik het over eens met mezelf.
Aan alle andere woorden die volgen twijfel ik. Muziek vertelt een verhaal dat niet met woorden te beschrijven is. Hetzelfde geldt voor gevoelens. Maar hoeveel informatie deel ik over mijn leven op een forum dat openbaar is en wat levert dat op? Ik ben anoniem, maar toch bang om de verkeerde indruk te maken op mensen die ik niet ken en die zich misschien niet eens voor mij of dit onderwerp interesseren.
En ik vrees, dat een topic openen in R&P een signaal afgeeft dat er iets "mis" met mij is, maar is dat zo?
Ik zorg goed voor mezelf. Ik eet goed, ik ga op tijd naar bed,ik rook niet, ik drink geen alcohol en ik gebruik geen drugs. Ik heb een goede baan, ik krijg complimenten en mijn werk wordt gewaardeerd. Ik speel piano en gitaar, ik loop hard en ik oefen met gewichten.
Ik ben weer gezond, ik heb een goed figuur en ik word tien jaar jonger geschat als eind twintiger. Ik zorg ook goed voor anderen. Ik luister, ik help, ik praat graag
met anderen en anderen praten graag met mij.
Akte 2SPOILER"Ik mis je vrolijke babbel", zei een oud-collega. Maar ik ben niet vrolijk. "Ik ga je echt missen", zei een nieuwe collega. Maar ik voel me niet onmisbaar.
"Jij gaat nog heel ver komen", zei een onbekende oude vrouw die ik toevallig sprak in het ziekenhuis. Maar ik maak geen carrière, ik word ongelukkig van mijn werk en de zingeving ontbreekt. Ik heb geen reden om ouder te worden, om doelen te bereiken, to go the distance, so to speak.
"Heb je een relatie?", vroeg zij ook. "Nee.", antwoordde ik. "Jij bent zo'n leuke jongen, de meid die jou krijgt zal ontzettend veel geluk met je hebben", sprak de vrouw vastberaden.
"Maar ik heb nog nooit een relatie gehad, ik voel mij eenzaam en niemand ziet mij staan!", wilde ik roepen, maar het bleef bij denken. De moed zakt in mijn schoenen als ik voel dat ik alle kansen op zinvol werk en liefde heb verspild.
Dat is het gevolg van de slechte keuzes die ik eerder maakte in mijn leven. Ik koos een ongezonde levensstijl, ik koos een leven zonder muziek, ik koos een leven zonder sport, ik koos een somber en teruggetrokken bestaan, ik koos de verkeerde studie, ik koos de verkeerde houding tegen de enige liefde die ik heb gekend en nu een (schijnbaar) gelukkig getrouwde moeder is.
De schade die ik heb aangericht door slechte keuzes te maken is onherstelbaar
en de pijn die dat veroorzaakt is overweldigend. Het verdriet dat ik daar van heb gaat niet over. Het blijft aan mij knagen. Dagen, weken,
maanden, jaren, tot ik niets anders kan denken en doen.
De boot is gevaren. Ik heb de tijd en de financiële middelen niet meer om een nieuwe universitaire studie af te ronden en ik heb ervaringen gemist die ik nooit meer kan
beleven. Nooit zal ik haar eerste zijn, niet eens de tweede. Nooit zal ik met haar kunnen
dansen op een schoolfeest. Ik zal haar nooit kunnen feliciteren met haar rijbewijs en
ik zal nooit bij haar diploma-uitreiking zijn. We zullen nooit hand in hand kunnen lopen
zonder zorgen over de toekomst. We zullen nooit meer jong zijn.
Akte 3SPOILERSoms droom ik dat ik die mogelijkheden wel heb. Dan sta ik op het kruispunt en
zie ik de paden die ik kan bewandelen en waar die paden toe kunnen leiden. Een droevige droom, want ik kan mij geen route of eindbestemming voorstellen waar ik gelukkig van zal worden.
Ik kan mij niet meer voorstellen dat ik iemand kan ontmoeten die mij ziet staan, voor wie ik ook gevoelens heb. Ik heb in geen jaren meer een leuke meid ontmoet die mij kan interesseren. Als ik haar wel ontmoet, dan vrees ik dat ik dat geschenk niet kan waarderen.
De pijn bij de gedachte dat ik weer het laatst gekozen jongetje van de gymles ben, is slechts de top van de ijsberg.
Ik kan mij ook geen beroep voorstellen dat mij niet zal vervelen en ik kan geen prestatie bedenken die mij voldoening zal geven. Mijn diploma's, mijn werk, mijn spaargeld, mijn muziek, mijn figuur, de marathon: het heeft mij allemaal geen moment blijdschap gebracht.
Akte 4SPOILERZo sta ik op het kruispunt. Alweer. Blijkbaar loop ik in cirkels, want ik ben hier vaker geweest en ik kom hier steeds op terug.
Vergis je niet: mijn verhaal is niet een kwestie van werk of relaties. To be or not to be, dat is de vraag. Als alles wat ik kan bedenken en doen, (inclusief gesprekken met een huisarts of psycholoog), niet leidt tot een bestaan dat ik als zinvol ervaar, dan is het kruispunt een
doodlopende weg. Dan is er geen reden meer om ouder te worden, om nog meer dagen, weken, jaren, te werken, eten, slapen, sporten, muziek maken, doelen stellen en halen.
Maar als ik niet meer voor mezelf kan leven, dan zou ik nog voor anderen kunnen leven.
Ik heb geen familie of vrienden en met weinig talent, ben ik van weinig toegevoegde
waarde voor anderen. Als ik wel talent zou hebben, als topsporter, als muzikant, als organisatie-adviseur, als arts, als wetenschapper, als wat dan ook, dan zou ik ook geen zingeving ervaren.
Een rapport schrijven als organisatie-adviseur is net zo saai als prednison voorschrijven aan een patiënt met een ontstekingsziekte. Een marathon voor de tiende keer lopen is net zo saai
als een rock hit voor de tiende keer spelen. De meest briljante mensen in de geschiedenis waren ook de meest eenzame en depressieve mensen.
Andersom bekeken, de tijd en moeite die je investeert in de liefde van je leven, kan niet elders worden besteed. Ik kan me niet voorstellen dat er een vrouw is die gelukkig wordt van een man die ze niet kan zien, omdat hij na de hele dag gewerkt te hebben ook nog eens de hele avond besteedt aan het trainen voor een marathon.
De ironie is dat je in een relatie niet de beste versie van jezelf kan zijn die je de ander zou gunnen, maar zonder relatie ook niet, omdat we onze identiteit in relatie tot anderen bepalen en de wereld in relatieven waarnemen.
Bijvoorbeeld: je bent groot of klein, omdat andere mensen in verhouding groter of kleiner zijn dan jij. Je bent arm of rijk, omdat andere mensen meer of minder hebben dan jij. Hetzelfde geldt voor je karaktereigenschappen. Ieder mens heeft een relatie nodig om zichzelf te leren kennen, maar ook om te presteren. Als er geen gitaarhelden waren, dan wisten we niet dat zo'n hoog niveau van gitaarspelen mogelijk was.
Welke richting zou jij kiezen?SPOILERIk heb de indruk dat ik over alles heb nagedacht, alles heb gezien en alles heb gehoord.Het "nieuws" is iedere dag hetzelfde verhaal. Verschillende mensen herhalen hetzelfde gedrag, spreken dezelfde woorden,maken dezelfde keuzes, als NPC's in een videogame.
Maar morgen zal ik weer op staan. Ik zal weer ontbijt, lunch en diner koken, mijn lenigheid trainen, de mooiste kleding aantrekken die ik heb en naar mijn werk gaan. Op mijn werk zal ik weer een document opstellen waar ik complimenten voor krijg. Ik zal weer een luisterend oor bieden voor de problemen die mijn collega's ervaren in hun privé-leven. Ik zal weer, hardlopen, met gewichten trainen, piano spelen en gitaar spelen.
Dan ben ik moe genoeg om niet te hoeven denken en voelen wat ik hierboven beschreven heb.
Dan ben ik druk genoeg om mezelf voor de gek houden dat ik ooit "iets" kan bereiken,
dat ik gelukkiger kan zijn, dat ik de toekomst niet kan voorspellen. Dan kan ik slapen, tot ik over een half jaar weer wakker wordt met de pijn die ik vandaag beschreven heb. Ik zie geen andere weg meer.
Welterusten.
Maar na het nog een keertje gelezen te hebben kom ik tot de conclusie dat je meer hebt aan professionele hulp. Ga eens langs de huisarts met je verhaal, je bent niet de enige.
Ik kan mezelf in alle 'aktes' vinden.
Professionele hulp is een gepasseerd station. Ik had daar geen baat bij, behalve dat ik nu zeker weet dat er niets mis met mij is en het begrijpelijk is dat ik me zo voel.
Ik deel mijn gedachten liever met anderen op het internet, omdat er buiten de deur een wereld is met mensen die een leven lang wegrennen voor deze gevoelens. Mensen die werken, eten, drinken, roken, antidepressiva slikken, daten, vrijen en relaties aangaan om zich gewaardeerd te voelen en om te vergeten dat ze verdwaald zijn en een eenzaam, verdrietig leven lijden.
Maar op het internet zijn er mensen die open en eerlijk durven zijn over deze gevoelens. Ik ben benieuwd waar zij betekenis in vinden om verder te gaan, ondanks hetgeen wat ik heb geschreven.
Ik wil ook weten hoe zij omgaan met schuld en spijt, het verlangen om op "reset" drukken en terug te keren naar de levensbepalende momenten om de andere keuze te maken, of zij hun excuses hebben aangeboden aan mensen die zij jaren geleden uit het oog verloren en wat dat opleverde, hoe zij een mooie zomerse dag als vandaag kunnen waarderen, na zoveel zomers te hebben meegemaakt en met nog zoveel zomers te gaan, met niets om naar uit te kijken, omdat niets je waard meer is.
En uiteindelijk de richting die je kiest, als je op het punt in je leven bent gekomen die ik beschreven heb.
Kies je bijvoorbeeld voor een leven waarin je deze gevoelens onder het tapijt schuift, door je voortdurend bezig te houden met je studie/werk, met eten/drinken/seks, met je relatie, met je verloving, het organiseren van je huwelijk, het krijgen en opvoeden van kinderen, het plannen van je pensioen, zodat je jezelf nooit de kans geeft om te beseffen dat je onzeker bent, dat je bang bent om alleen te zijn, dat je misschien helemaal niet zo gelukkig bent met wat je doet en je ook niet zo goed weet wat je wel zou moeten doen?
Kies je een leven waarin je de beste vriend/man of vriendin/vrouw bent die je voor de ander kunt zijn, kies je voor een leven waarin je beroepsmatig de beste bent of kies je voor een leven waarin je hooguit gemiddeld bent in beide?
Kies je voor een lang leven, doorgaan tot het einde, waarin je van jezelf of elkaar gaat zien hoe je ouder wordt, zieker wordt, invalide raakt, onzelfstandig wordt, of durf je jong te sterven?
Ga je door op de paden die je bewandelt, zonder terug te kijken naar het verleden, of durf je terug te wandelen, schade te repareren of zelfs te starten in een hele nieuwe route, terug naar af, ook al kost het zoveel jonge jaren om overnieuw te beginnen?
En dan is er de kwelling van liefde. Liefde lijkt altijd pijn te moeten doen. Er is onbeantwoorde liefde, er is beantwoorde liefde die je eigenhandig om zeep helpt, er is liefde die langzaam maar zeker wordt uitgedoofd door de tijd en zelfs in een van de meest gunstige scenario's, een lange relatie met de liefde van je leven op wie je jaren later nog steeds smoorverliefd op bent, kan de ander verongelukken, invalide raken of dodelijk ziek worden. Hoe je ga je daar mee om?
Als je antwoord is: leven in het moment, dan doe je eigenlijk wat ik hierboven beschreven heb: je bent aan het vergeten, aan het wegrennen, maar ik weet niet wat het alternatief is.
Dit is geen interview trouwens. Ik zou graag vrij van gedachten willen wisselen over de diepste, meest duistere gedachten en gevoelens die wij mensen kunnen hebben, omdat het in het dagelijks leven niet kan en veel mensen misschien niet eens hierbij stilstaan.
Verder vraag ik me nog af, wat liefde betreft, het egel dilemma: in het ideale geval vind ik iemand waarmee ik urenlang kan praten over de diepste gedachten en gevoelens over het leven en de wereld, zo leer je elkaar beter kennen en kun je dichter tot elkaar komen, maar te veel filosoferen schrikt ook af, zoals de boekwerken die ik hier schrijf. Aan de andere kant, als je jezelf te oppervlakkig en sociaal wenselijk voordoet, dan trek je ook vooral dat soort mensen aan...Wat is dan het pad naar het land waar de unicorns leven?
[ Bericht 0% gewijzigd door Drieklank op 21-04-2018 22:52:46 ]