M_0_0_N | donderdag 12 april 2018 @ 19:15 |
Ik heb al een topic gestart vandaag, maar dit lijkt me beter. Ik was benieuwd of er hier ook mensen zijn die opgenomen zitten. Ik ben zelf nu meer dan een jaar opgenomen zou het leuk vinden om met mensen te kunnen praten over opgenomen zijn of andere psychische problemen. Welkom | |
Droopie | donderdag 12 april 2018 @ 22:33 |
ik heb 3 weken opgenomen gezeten vroeger, maar hier op Fok zitten slechts een heel klein aantal opgenomen users hoewel er wel een paar rijp zijn voor opname hoor | |
Allures | donderdag 12 april 2018 @ 23:10 |
Kan dat voor een jaar? Nooit geweten! Altijd gedacht dat het meer short term was Wat is dan het idee qua vooruitzicht? Moet je dan niet naar iets meer permanents? | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 15:43 |
Ik zit nu bij iets ‘permanenters’ dit is voor bijna een jaar. Daarvoor zat ik een jaar in een andere kliniek, omdat ik nergens anders heen kan. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 15:44 |
Jammer dat er zo weinig zijn (niet dat opname leuk is). Had het fijn gevonden om wat te praten. Hoe evaarde jij, je 3 maanden opname? [ Bericht 0% gewijzigd door M_0_0_N op 13-04-2018 15:51:13 ] | |
Sarasi | vrijdag 13 april 2018 @ 15:49 |
Ik heb tien jaar geleden (alweer, gaat snel) zeven maanden opgenomen gezeten. Was toen absoluut de juiste beslissing en één van de medebewoners toentertijd is nog steeds één van m'n beste vriendinnen. Maar ik zat open, en op een prachtlocatie (oud herenhuis), dus ik voel me altijd wat bezwaard als ik zeg dat ik "opgenomen" ben geweest. 't Is wel zo natuurlijk, maar 't voelt weleens alsof ik de light versie had. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 15:50 |
Dat is inderdaad lang geleden.! Ik heb aan de vorige kliniek ook een hoop contacten over gehouden. Niet allemaal even ‘goed’, maar het is wel leuk. Hoe vond je het verder ? En waar voor zat je opgenomen? | |
Sarasi | vrijdag 13 april 2018 @ 15:56 |
Mja, leuk zal ik niet zeggen, maar 't was wel prima te doen. Bij vlagen erg gezellig, goede herinneringen aan de kok waar we eens per week mee mochten koken. Sommige leiding was leuk en vriendelijk en kon ik 't goed mee vinden, andere niet. Tja. Eigenlijk een beetje zoals de meeste dingen in 't leven. Ik ben opgenomen vanwege een zware depressie met bijbehorende andere problematiek, op m'n 15e. Jeugdkliniek dus, en klinisch. Om het weekend naar huis. Ouders mochten wel bellen naar de telefooncel. Sommige dingen weet ik echt nog heel goed, zoals dat we een intekenlijst hadden voor de computer, dan kon je een tijdslot reserveren. Je mocht een halfuur per dag op de pc. Dus vroeg opstaan als je nog andere plannen had, anders had je niet je gewenste tijdslot. Ik heb zeven maanden lang trouw GTST gekeken, waar de dagafsluiting zelfs omheen gepland werd, zoveel mensen volgden dat. En achter 't huis was een vijvertje met eendjes dus daar smokkelde ik weleens oud brood mee naartoe. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 16:00 |
De meeste opnames lijken wel op elkaar. Hier is natuurlijk nu veel meer vrijheid qua internet. 10 jaar geleden was iedereen nog niet zo into social media en telefonie. Leuk met dat oude brood hahah, dat doe ik hier ook, maar dan naar de geitjes en hertjes. Knap dat je durft te vertellen waar voor je opgenomen zat. Ik zit zelf ook met een zware depressie en andere problemen zoals suicidaliteit, automutilatie en autisme. Ik maak kleine baby stapjes. | |
Sarasi | vrijdag 13 april 2018 @ 16:07 |
Gebruiken ze die "ik ben uniek" of speciaal of whatever mappen nog? Die kreeg ik toen voor m'n autisme, maar ik hoefde m'n schoenmaat niet in te vullen als dat gevoelig lag. Ik had al wel een mobieltje toen, maar zo'n leuke kleptelefoon. En sms'en was nog vet duur. Ik vond 't in het begin heel eng om minder depressief te zijn. Echt doodeng. Want opeens kon het weer slechter worden en ik wist niet of ik dat wel aankon. Ik ben heel lang heel voorzichtig geweest en heb heel lang niet echt durven genieten van dingen omdat ik bang was weer terug te vallen. Maar die omslag, van elke dag depressiever wakker worden naar elke dag blijer wakker worden, die is nooit weer omgedraaid. Zelfs nu niet, terwijl ik momenteel stiekem nog wel meer "reden" zou hebben om megadepressief jankend onder de douche te zitten dan toen. Toen ik het nieuws kreeg dat m'n moeder terminaal was heb ik direct een psycholoog gebeld en met spoed een afspraak vastgelegd want ik was ervan overtuigd dat ik weer zou afzakken. Is niet gebeurd. De angst zit er nog steeds een beetje, maar steeds minder. Kleine stapjes. Van hoe dieper je komt, hoe langer de weg naar boven. Maar wel volhouden, want het kán echt beter! Ook al voelt dat vast niet altijd zo. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 16:10 |
Lijkt me heel erg moeilijk om over mijn depressie heen te komen. Vooral nu ik ook gestart ben met trauma therapie. Hoe lang heeft het bij jou geduurd dat je baby stapjes zette in je depressie? Ik blijf bang dat het nooit meer weggaat, volgens mij is het ook zo dat als je een depressie hebt of hebt gehad dat je altijd gevoelig blijft. Hahha wat leuk een klep telefoontje, klinkt echt alsof het al zoooo lang geleden is | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 16:15 |
oh en die mappen gebruiken ze niet meer. Tegenwoordig gaat bijna alles digitaal. Ik heb wel een soort van ''werkmap'' | |
Sarasi | vrijdag 13 april 2018 @ 16:19 |
Nou ja het is nu tien jaar geleden en ik ben nog steeds weleens bang terug te vallen, dus het blijft wel heel lang een ding voor mij. Maar ik weet ook dat ik hulp moet en mag zoeken als ik twijfel, het gevoel heb af te glijden, of m'n bed niet meer uit wil komen ofzo. Ik weet nu dat therapie helpt en dat is wel een fijn mentaal vangnet om te hebben, vind ik. Hoe lang het duurde, pfoe. Ik ben op m'n twaalfde begonnen met therapie, ambulant, voor m'n depressie. Dat ging slechter en slechter en op den duur werd ik er echt heel erg moedeloos van. Dus toen ik op m'n 15e de kans kreeg voor opname heb ik die gegrepen en direct gezegd dat ik klinisch wilde, want dat was toen voor mij echt een beetje de laatste optie. Als dat ook niet zou werken, was ik er klaar mee, dan hoefde het niet meer. Dan had ik alles geprobeerd, voor mijn gevoel, en werd het overal alleen maar slechter van. Meer dan een halfjaar opgenomen gezeten en ik voelde me toen nog totaal niet klaar om weg te gaan, eigenlijk. Ik had ook nog geen flauw idee wat het betekende, "het gaat goed met me". Ik wist niet hoe dat moest voelen. Maar ik zat wel in een opwaartse beweging en dat heb ik volgehouden nadat ik weer naar huis ging. Soms denk ik weleens dat ik daar nog steeds in zit. Als je midden in 't pikkedonker zit, op de bodem van de put, moet je op een gegeven moment stoppen met je krampachtig proberen vast te houden aan de wand. Gewoon gaan zitten. Bedenken hoe je eruit gaat klimmen, en stoppen met bang zijn voor hoe diep de rest van de put is. Voor zover je weet, zit je nu gewoon op de bodem. Klaar. Dus moet je omhoog. En met elk stukje wat je omhoog klimt, wordt het een beetje lichter. Maar je weet nooit of dit "licht" is, of eigenlijk nog steeds donker maar gewoon minder donker. En dan klim je weer wat hoger en oh, toch nog weer wat lichter! Het hoeft niet "goed" met me te gaan, en ik hoef niet te weten wat dat betekent. Het moet vooral "beter" met me gaan, en "goed genoeg". Ik heb niet drie zonnen nodig om een boek te lezen, één zachte lamp is voldoende. Voldoende is prima. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 16:25 |
Ik vind het knap hoe jij het verwoord. Ik hoop ook dat ik uiteindelijk steeds dichterbij het licht kom, ook al is het dan misschien als nog donker, maar meer dan mijn best kan ik niet doen. Inderdaad het hoeft niet goed te gaan, maar ik merk wel dat het steeds iets beter gaat, alleen mijn angst houd me heel erg tegen om dingen te gaan doen. Ik kan dan ongemotiveerd lijken (al vinden ze dat hier in de kliniek echt niet zo). Ik ben daarom bang. Op je 12e is al wel heel erg jong, ik zou toen ook hulp kunnen krijgen, maar ik was te bang. Nu 11 jaar later heb ik eindelijk de hulp die ik misschien nodig heb, maar het blijft spannend. | |
Sarasi | vrijdag 13 april 2018 @ 16:30 |
Tuurlijk is het spannend! En eng! Maar om dapper te zijn móét je het ook eng en spannend vinden. Anders noemen we 't roekeloos. Juist zoiets overwinnen, ondanks dat 't eng is, kost kracht. Dat is het moeilijke eraan. Want stiekem voelt halverwege de wand van die put omhoog soms wel enger dan helemaal op de bodem. Op de bodem kun je tenminste niet meer vallen, en je weet precies hoe het daar voelt en dat er geen spinnen zijn enzo. Halverwege ken je niet. En je kunt dan ook weer vallen. Dat is eng. En dat mag. Dat je al merkt dat het steeds iets beter gaat is al hartstikke mooi! Eén klein stapje tegelijk hoor, lopen doen we ook niet honderd meter per stap. Dat gaat ook voetje voor voetje en zo lopen idiote mensen hele marathons. Slow and steady wins the race. Je kunt het. Want ik kon het ook en ik ben de grootste schijterd ooit. Ik heb toen ook EMDR afgeslagen omdat ik dat echt veel te eng vond. Ik twijfel nog weleens of ik dat misschien alsnog wil doen, maar ook dát vind ik eng en durf ik niet zo goed, want het gaat nu eigenlijk wel "goed genoeg". Heel veel succes en sterkte in ieder geval. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 16:34 |
Echt op een leuke en positieve manier beschrijf je het. Ik ga waarschijnlijk wel EMDR krijgen , althans daar zijn ze mee bezig. Soms wil ik ook te snel, maar het is inderdaad verstandiger om babystapjes te maken, dat ben ik nu wel echt aan het leren. Dankjewel voor je lieve en mooie woorden | |
ChildoftheStars | vrijdag 13 april 2018 @ 17:42 |
Ik ben twee jaar terug negen maanden opgenomen geweest en dit jaar een week en een maand | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 18:16 |
Zit je nu nog steeds opgenomen of inmiddels niet meer? | |
ChildoftheStars | vrijdag 13 april 2018 @ 18:18 |
Ik ben nu ongeveer anderhalf maand thuis | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 18:18 |
Bevalt het je om weer thuis te zijn? Mag ik vragen waarvoor je zat opgenomen? | |
ChildoftheStars | vrijdag 13 april 2018 @ 18:25 |
Ja... ik ben op het goede moment ontslagen. Ik was er echt klaar voor deze keer. Na de negen maanden en de eerste opname dit jaar was het niet zo, maar de afgelopen opname was een schoolvoorbeeld van hoe het moet (bij mij dan natuurlijk). Ik heb een eetstoornis, schizofrenie, bipolaire stoornis en PTSS. Door stress was het me even niet gelukt om mijn medicijnen te regelen waardoor ik een manie in combinatie met een psychose kreeg. Omwille mijn eigen veiligheid moest ik eventjes opgenomen worden om tot rust te komen | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 18:33 |
Zo dat klinkt wel heftig! Fijn dat je weer wat tot rust gekomen bent en hopelijk vind je het fijn dat je weer thuis bent | |
ChildoftheStars | vrijdag 13 april 2018 @ 18:45 |
Ja, de psychose en de manie zijn over. Op zich valt de heftigheid mee voor mij (niet voor mijn omgeving) omdat voor mij de wereld weinig verandert. Ja, ik was opgenomen en mensen bemoeide zich met mijn slaap/medicatie/rust/etc, maar voor mijn gevoel was er niks aan de hand. Ja, mijn omgeving deed weer eens moeilijk. Dus tja...ik doe wat ze willen en zal wel even bewijzen dat ik alles onder controle heb. Pas achteraf is een psychose zwaar. Hoe ik dacht dat de wereld in elkaar zat (ineens was ik helder en doorzag ik alles voor mijn gevoel) klopte niet. Ineens sta je met lege handen en begrijp je niks meer. Dat doet echt pijn. Thuis zijn is heel fijn. In september ga ik weer verder met mijn studie. Hopelijk gaat het ditmaal goed (dat het mis ging kwam door de druk van het studeren), spannend, maar ik heb wel vertrouwen | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:05 |
Dat lijkt me ook heel zwaar, dat je dan ineens met lege handen staat en je niks meer begrijpt. Fijn dat je dit durft te delen, echt respect daarvoor. Wat voor 'n studie ben je aan het volgen? Ik hoop dat het bij mij ook over een tijdje beter gaat. | |
LordofLeaves | vrijdag 13 april 2018 @ 20:10 |
Waarom ben jij opgenomen geweest? | |
Keep_Walking | vrijdag 13 april 2018 @ 20:11 |
Ik ben weleens opgenomen geweest. De opname is meestal best kut. De nasleep daarna is vele malen kutter. Hier heb ik over de periode dat ik weer thuis ben, maar nog moet herstellen. Suïcidaal gewoon. Overwoog echt om euthanasie aan te vragen. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:12 |
Ik zit nog steeds opgenomen momenteel in een kliniek voor mensen met autisme. | |
LordofLeaves | vrijdag 13 april 2018 @ 20:13 |
Bestaat dat? Is het daar niet erg stil? | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:13 |
Het lijkt mij ook heel moeilijk om uit opname te gaan, ik zit al zo'n lange tijd opgenomen dat ik best wel gehospitaliseerd ben geraakt. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:13 |
Ja dat bestaat Valt wel mee, af en toe is het heel rustig maar het kan ook heel druk zijn, maar het is wel speciaal gericht op mensen die autisme hebben. | |
LordofLeaves | vrijdag 13 april 2018 @ 20:14 |
Klinkt niet echt als een vakantie paradijs. Zit je er vrijwillig? | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:16 |
Ik zit er ''vrijwillig'' als in ik ben er omdat het moet van familieleden en ze me anders laten vallen.. | |
LordofLeaves | vrijdag 13 april 2018 @ 20:17 |
Serieus? Why? | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 20:19 |
Hiervoor heb ik 11 maanden in een andere kliniek gezeten, ook omdat ik toen nog niet hier terecht kon. Mijn familie kan mijn psychische problemen er niet bij hebben. Daarom zit ik hier opgenomen, maar inmiddels na 15 maanden heb ik me er wel een beetje bij neer kunnen leggen. Het blijft moielijk, sommige momenten wil ik heel graag weg en heb ook een aantal keren een terugval gehad. Ik wil heel graag beter worden, maar toch vraag ik me af of hospitalisatie niet te veel word, waardoor mijn depressie nog erger word.. ik ben best een beetje bang. | |
madam-april | vrijdag 13 april 2018 @ 20:20 |
Klinieken zijn ook niet echt bedoeld als vakantieparadijs.. | |
madam-april | vrijdag 13 april 2018 @ 20:25 |
Zover ik weet is er altijd een overgangsperiode waarin je steeds wat langer met verlof gaat en leert wennen aan het thuis zijn. Heb je die angst weleens besproken met je begeleiders/behandelaars? | |
Luchtbel | vrijdag 13 april 2018 @ 20:26 |
Ik woon sinds een paar weken weer zelfstandig. Na bijna acht jaar opgenomen te zijn geweest/ op afdelingen te hebben doorgebracht. | |
LordofLeaves | vrijdag 13 april 2018 @ 20:30 |
Het was ook sarcastisch bedoeld. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 21:24 |
Ik ga wel met verlof maar dat is maar minimaal, ze vinden dat het eerst wat beter moet gaan. Ik heb de angst wel een aantal keer besproken maar de afgelopen week niet zo, angst is een dingetje bij mij. | |
M_0_0_N | vrijdag 13 april 2018 @ 21:24 |
Wow dat lijkt me ook wel heel erg wennen of niet? | |
M_0_0_N | zondag 15 april 2018 @ 15:03 |
Het weekend hier is zo saai. Ik word alleen maar depressiever hier heb ik het idee, wie herkent het? De vier muren lijken wel op me af te komen en zelfs de verpleging om hulp vragen is te moeilijk.. dan maar weer een sigaret roken.. | |
Luchtbel | maandag 16 april 2018 @ 10:20 |
Wat is het verschil in de weekenden met door de week dan voor jou? | |
magnetronkoffie | maandag 16 april 2018 @ 10:49 |
Ontvang je daar geen bezoek of zo? Ik kan me wel voorstellen dat je na zo'n lange tijd tussen 4 muren, de andere bewoners ook wel weer een keertje gezien hebt? Zijn ze bang dat je dan misschien gaat weglopen of zo? Hoe zit je trouwens in je vrienden? Te veel? Te weinig? Wel vrienden maar kwalitatief onvoldoende voor je? | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 11:39 |
Heel herkenbaar. Bij ons was dan de activiteiten dan dicht. Misschien een hobby zoeken voor in het weekend? Bij ons hielpen ze ons ook bij de AT (activiteiten therapie) met bezigheden voor in het weekend | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 11:44 |
In de weekenden is hier helemaal geen programma . af en toe wel met verlof maar ook veel hier, waar dus niks te doen is | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 11:44 |
Ik heb amper vrienden, hooguit 2 waarvan ik er 1 dit weekend heb gezien en de ander al enkele maanden niet meer, omdat ik het te moeilijk vind om af te spreken. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 11:45 |
Hier is dat niet zo, je moet zelf maar een beetje verzinnen wat te doen.. | |
Sarasi | maandag 16 april 2018 @ 11:55 |
Ik heb in de weekenden eindeloos legpuzzels gemaakt. En mandala's gekleurd, en eendjes gevoerd. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 12:03 |
Ik kleur heel veel op nummer, maar daar kan ik me niet echt op inzetten de afgelopen dagen. | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:07 |
Dat werd bij ons ook wel verwacht, maar je kon bijvoorbeeld een breiring of kleurplaat of een ander knutsel zonder scherpe voorwerpen of duur materiaal mee naar de kamer krijgen | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:20 |
Ja dat kan hier ook wel, maar daar kan ik me als ik me slecht voel totaal niet toe zetten helaas. Het is dus iets van beide, en verveling en me slecht voelen. Het is moeilijk om het dan weer op te pakken. [ Bericht 7% gewijzigd door M_0_0_N op 16-04-2018 14:21:21 (Vergeten) ] | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:22 |
Klopt... Kun je geen afspraken met de verpleging maken over hoe vaak je zoiets onderneemt en dat ze je dus een beetje achter de broek kunnen zitten. In het begin is dat heel vervelend, alleen je komt dan wel uit het patroon | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:23 |
Dat zou wel kunnen, maar alsnog blijft het dan lastig. Heb wel wat dingetjes er voor gedaan al, maar het contact leggen gaat moeizaam | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:25 |
Dat snap ik Maar in een opname zit je ook om dingen te leren. Ik (omdat ik een manie en psychose had) moest juist elke zoveel tijd verplicht rusten. Als ik tussen die tijden niet op mijn kamer was, werd ik erheen gestuurd. Contact met andere patiënten had ik amper, omdat het me teveel prikkels gaf en teveel energie kostte (ik was gillend gek in mijn hoofd en deed m'n best me in te houden. De perikelen van anderen kon ik er echt niet bij hebben) | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:26 |
Aah dat herken ik, andersmans problemen vind ik maar moeilijk om er nu bij te hebben en het liefst vermijd ik ook contact met mede groepsgenoten. Hoe ging dat dan als je verplicht ging rusten? | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:28 |
Ja ik had wel contact met een paar patiënten, maar ik hield letterlijk in de gaten dat ik niet langer dan een kwartier in gesprek met hen was, omdat ik erg de neiging heb in de rol van hulpverlener te kruipen. Dan was ik op mijn kamer en daar had ik een haakwerkje, laptop, leesboek en kleurboek. Dus die twee uur was ik daarmee bezig. En als ik onrustig of agressief werd, werd ik ook naar mijn kamer gestuurd (bij de laatste opname). Eerdere opnames was rust separeer | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:31 |
Klinkt een beetje het zelfde als wat ik hier heb, alleen lukt het me totaal niet om dan iets uit mezelf te doen, gewoon kan me er niet toezetten, en ook niet als de verpleging me helpt. | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:33 |
Ik heb daar eigenlijk niet zo goed tips voor. Ik maak voor mezelf altijd een lijstje met hoe laat ik wat doe en daar houd ik me aan (klinkt misschien een beetje autistisch, maar dat ben ik niet). Hoe mijn hoofd dat doet weet ik niet, maar zonder lijstje kom ik vast te zitten in mijn hoofd (dan raak ik in de war) | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:34 |
Heb ik ook dan verlies je gewoon het overzicht he? Ik kan daar totaal niet tegen en ben wel autistisch dus dat verklaart het een klein beetje | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 14:35 |
Bij mij komt het door de schizofrenie en de stemmingsstoornis. Mijn hoofd zit daardoor al zo vol van zichzelf, dat ik hulp nodig heb om te aarden en om in het hier en nu te blijven | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 14:36 |
Vind het wel knap dat je dan een soort planning maakt, zou ik eigenlijk ook moeten doen, maar zelfs daar kan ik me niet toe zetten | |
Luchtbel | maandag 16 april 2018 @ 15:14 |
Oh op die manier. Ik heb zelf door een mengeling van numb, dissociatie en afsluiting, nooit echt een verschil gevoeld tussen weekend en doordeweeks. Die activiteiten deden me ook niks. Dingen plannen en zo veel mogelijkheden structuur aanhouden van doordeweeks is dan wel verstandig. Maar ja, dan moet je jezelf er wel toe kunnen zetten ja. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 15:25 |
Inderdaad. Ik probeer wel van alles maar momenteel gewoon re depressief | |
madam-april | maandag 16 april 2018 @ 16:47 |
Weet je wat me een beetje opvalt, je blijft hangen in 'daar kan ik me niet toezetten'. Het gaat niet vanzelf over, je moet dus zelf actie ondernemen. En ja dat is lastig, maar niet onmogelijk. Het is een kwestie van gewoon doen. Maak een realistische planning, begin met 1 ding per dag en doe het. Ook al heb je geen zin om het te doen, gewoon verstand op 0 en aan de slag. Maak afspraken met je hulpverleners dat ze controleren of je een planning hebt gemaakt en of je je eraan houdt. | |
ChildoftheStars | maandag 16 april 2018 @ 16:50 |
Hier ben ik het mee eens. Ook ik heb zware depressies gekend en daar ben ik uit gekomen door deze houding. En geloof me, ik heb het vervloekt. Alleen het heeft wel geholpen. Tot in de treurnis gesprekken voeren en pillen slikken is een onderdeel van hulp, maar je moet ook echt jezelf een schop geven, hoe moeilijk dat ook is. (oh, dit komt misschien hard over, maar dat is niet mijn bedoeling. Het is gewoon jammer om te lezen dat je jezelf zo remt) | |
Luchtbel | maandag 16 april 2018 @ 17:08 |
Zeker weten? Want je zegt zelf bang te zijn voor hospitalisatie....depressie en hospitalisatie zijn volgens mij inherent aan elkaar. En in dit geval kun je volgens mij aan beide dingen werken door te gaan plannen en te gaan doen. Hoe moeilijk ook. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 18:22 |
Ik probeer me echt wel tot dingen te zetten en doe wel wat dingen maar het blijft gewoon moeilijk, wou ook dat t anders was | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 18:25 |
Dat doe ik ook wel hoor, ik probeer me ect wel in te zetten dat is niet t probleem. Heb het idee depressiever te worden door opgenomen te zijn,, dat is meer het probleem | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 18:32 |
Dat is wel waar ik bang voor ben ja. Ik doe wel mn best om wat dingen te doen | |
madam-april | maandag 16 april 2018 @ 19:32 |
Niemand hier zal beweren dat het makkelijk is. Maar het is een kwestie van doorzetten en uiteindelijk wordt het dan wel echt makkelijker. Maar dat kost wel tijd. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 19:34 |
Ja ik probeer wel dingen te doen maar het super lastig en moeilijk me er toe te zetten, soms lukt het me gewoon niet. Ik probeer het wel echt, maar alleen lukt t me niet altijd en contact leggen vind ik moeilijk dus kan de verpleging me ook niet altijd helpen. Ik probeer voor mezelf wel een planning te maken en dan gaat het meestal wel. Als ik dat niet doe heb ik ook geen overzicht en dan lukt het al helemaal niet | |
madam-april | maandag 16 april 2018 @ 20:25 |
Maar dat je het moeilijk vindt om contact te leggen, is toch geen reden om het niet te doen? Heb je besproken met de verpleging dat je graag hulp wil maar dat je het moeilijk vindt om contact te leggen? Heb je aan hun concreet gevraagd om je hierbij te helpen? | |
magnetronkoffie | maandag 16 april 2018 @ 20:54 |
Heb je enig idee waardoor dit zou kunnen komen? Eerlijk gezegd zou ik er heel veel moeite mee hebben om niet te kunnen gaan en staan waar ik zou willen. Ik zou me dan denk ik een beetje verloren gaan voelen of zo Op zich heb je manieren waarop 't makkelijker voor je is om contact met iemand te leggen en manieren waarbij je zeg maar (compleet) blokkeert, zoiets? Het is misschien wel een idee om uit te zoeken waardoor dat komt, welke gevoelens daaraan ten grondslag liggen. | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 23:09 |
Ik heb het ze verteld en ze komen vaker naar mij toe. Ik vind het lastig hulp te vragen en daarvan zijn ze op de hoofte | |
M_0_0_N | maandag 16 april 2018 @ 23:12 |
Ik voel me de laatste tijd angstig, om met mensen te praten waaronder dus de verpleging. Ik vind het ook niet fijn om niet te kunnen gaan en staan waar ik wil, maar heb geen andere keus. Als ik dit niet doe dan ben ik alles kwijt, mn moeder wil dan niks meer met me te maken hebben en zij is zo ongeveer op 2 vrienden en mn broer en zus na alles wat ik nog heb. | |
magnetronkoffie | dinsdag 17 april 2018 @ 07:22 |
Het is op zich niet heel ongewoon dat je als autiste stress/angsten ervaart tijdens sociaal contact. Vind je 't misschien raar als ik je vraag of je dit niet ook als vernederend ervaart? Het gevoel dat je alles zal verliezen als je faalt waarbij je blijkbaar het idee hebt dat falen wel een reële uitkomst is. Wat voor ergs heb je allemaal gedaan dat je familie jou blijkbaar zo'n maatregel oplegt? | |
M_0_0_N | dinsdag 17 april 2018 @ 10:31 |
Ik heb een aantal TS’en achter de rug waar van mijn familie ook niet meer dit wil mee maken. Het gevoel van verliezen en falen is sterk aanwezig en ik probeer me heel erg in te zetten, maar dat gaat mijn somberheid en negativiteit niet te boven. Dat vind ik moeilijk | |
magnetronkoffie | dinsdag 17 april 2018 @ 16:36 |
Wat is eigenlijk de oorzaak van je somberheid en negativiteit? Heb je daar enig inzicht in? | |
M_0_0_N | dinsdag 17 april 2018 @ 19:51 |
Ik ben heel erg negatief opgevoed. Mijn vader klaagde alleen maar over hoe slecht alles was en is. Verder veel trauma's opgelopen en ik weet niet beter dan dat ik niet verder vooruit moet kijken dan per uur. Als ik te ver vooruit denk dan zie ik het allemaal niet meer zitten. Mijn vader heeft meerdere suicide pogingen gedaan in het zicht van mij en dit heeft ook voor veel negativiteit gezorgd. Ik weet niet waarom ik de laatste tijd zo somber ben. Ik denk dat ik te ver vooruit kijk. | |
magnetronkoffie | dinsdag 17 april 2018 @ 20:48 |
Wat vind je van jezelf? | |
M_0_0_N | dinsdag 17 april 2018 @ 20:51 |
Ik heb een hekel aan mezelf. Kan maar niet accepteren welke diagnoses ik gekregen heb. Ik kan er niet mee omgaan.. Ik heb mijn haar afgeknipt in een waas, ik heb overal littekens, ik heb bijna niemand meer in mijn leven en ik zit al bijna anderhalf jaar opgenomen.. Ik weet niet wie ik ben, ik weet niet wat ik ben.. Ik ben totaal verloren.. | |
magnetronkoffie | dinsdag 17 april 2018 @ 21:17 |
Welke diagnoses heb je gekregen? Mag ook in DM als privacy etc. Klinkt ook alsof je wel toe bent aan wat meer wind mee in plaats van wind tegen. Misschien kan ik je wel helpen jezelf te vinden, of in elk geval een soort van begin maken daarmee. In elk geval zou ik je kunnen vertellen wat ik weet. Dat zou ik je in elk geval kunnen aanbieden, misschien dat je daar wat mee kan. Dat gevoel verloren te zijn, herken ik wel. Voor mij was het soms alsof ik in een zeilbootje dobberde ergens op een oceaan. Geen land in zicht, geen golven en geen wind, geen idee hebbend welke kant ik op zou moeten. Met een horizon waarbij het water van de zee versmelt met de mist van het wolkendek, de horizon verbergend. Heb je misschien heel toevallig iets poëtisch? Of schrijf je misschien weleens? Dat kan op zich ook wel helend zijn, om alles neer te pennen. Geeft ook een soort overzicht, ook al lees ik m'n oude schrijfsels meestal niet nog een keer. Je lijkt wel goed te kunnen schrijven, misschien dat dat iets is wat je al vaker gedaan hebt? Ik houd zelf een dagboek bij (al dan niet sporadisch). Ik ken ook 1 autistische vrouw die haar gevoel wel op het doek kan zetten, ze is qua schrijven totaal niet begaafd en tijdens gesprekken loopt ze zeg maar ook geregeld vast (waarbij ze zich bezwaard voelt, ook al weet ze dat haar gesprekspartner dat niet erg vindt). Ik voelde me vaak ook weleens een robot of een schim of zo. Dingen leken ook wel als in een film. Gezien wat ik wel weet van je opnameverleden neem ik aan dat je zeg maar al wat therapieën hebt gehad, misschien ook iets als creatieve therapie? -- Wat doe je eigenlijk om te ontspannen? Wat doe je zeg maar in je vrije tijd? Muziek toevallig? Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van wandelen, ik verzin letterlijk smoesjes om maar een reden te hebben om ergens heen te kunnen lopen Ik wil verder natuurlijk niet dat je je slechter gaat voelen. | |
M_0_0_N | dinsdag 17 april 2018 @ 21:41 |
Wat omschrijf je dat mooi (niet dat het mooi is wat je voelt). Ik schrijf ook ontzettend veel, maar niet echt in poetische zin, meer over hoe de dag was, hoe ik me voel. Af en toe schrijf ik een gedicht. Ik zit ook te twijfelen om een speciaal schrift aan te maken waarin ik mijn gevoel in gedichten uit, maar ben bang dat ik dan weer ga schrijven alsof het een dagboek is. Mijn diagnoses zijn autisme, angststoornis, depressie, cptss en ik heb een zwaar verleden met veel automutilatie en suicidaliteit. Ik was als kind niet gewenst en dit heb ik ondervonden door mijn vader. Ik heb een heel verleden met hem maar ook met mijn broer, zus en moeder. Mijn moeder die houd wel echt van mij en wil zich ook wel inzetten, maar heeft mij verwaarloosd. Toen ik 14 was een flink trauma opgelopen. Hierin moest ik van de maatschappelijk werkster verplicht met mijn moeder er over praten, waarna er nooit meer iets is opgerakeld sinds toen en nu. Mijn moeder heeft zelf ook psychische problemen. Ik heb inderdaad al wel wat therapieën gehad en volg op dit moment onder andere (helpende dingen) psycho-educatie, creatief en trauma therapie (voorbereidend op EMDR).. Wat ik tijdens creatief ook fijn vind is om lekker te verven, allerlei kleuren mengen waardoor een brouwsel ontstaat heerlijk! Al doe ik dit niet vaak, omdat het in een groep is en daar word ik ongemakkelijk van. Bang dat mensen het dan lelijk vinden. Verder ben ik aan het leren gitaar spelen wat ook wel ontspant. Ik neem vaak een lange douche. ik voel me soms ook net een robot en heb het idee dat, dat ook tegenwoordig verwacht word van de maatschappij. Dat we allen moeten leven als robotje en aan bepaalde eisen moeten voldoen. Aanvulling: Ze hebben eerder ook diagnoses gesteld, ADHD en borderline. [ Bericht 0% gewijzigd door M_0_0_N op 17-04-2018 22:04:21 (aanvulling!) ] | |
Lenny77 | dinsdag 17 april 2018 @ 22:26 |
Ik zal geen grote toegevoegde waarde zijn, maar als ik alles zo lees dan kan ik eigenijk alleen maar vragen aan jou of je alsjeblieft eens lief voor jezelf wil zijn? Als ik hoor wat je meegemaakt hebt dan is het toch helemaal niet raar dat je daar zit en dat je je zo voelt? Iedere mens met zo een verleden zou zich slecht voelen. Daarom... Wees eens lief en zacht voor jezelf. Voor het kleine kind in jou! Ik wou dat ik een mentaal zacht en warm dekentje over je kon leggen of je onder mijn vleugels zou kunnen steken. Je wonden kon verzorgen en verbinden. Geef jezelf eens een knuffel en zeg dat ondanks alles je een pracht persoon bent en heel sterk (veel sterker dan jij denkt) en dat je ook hieruit zal raken! En je gaat hieruit klimmen en terug in het zonlicht lopen! | |
magnetronkoffie | dinsdag 17 april 2018 @ 22:35 |
Mijne zijn op 't moment autisme, (c)ptss, dysthymie. Ik dacht dat ik een 4e had maar ben 't even vergeten. ADD is misschien zoekgeraakt en dubbele depressie is bij mij al langere tijd weg. Ik heb denk ik nog wel meer diagnoses gehad, maar soms raken ze kwijt. Wat je beschrijft is een beetje mijn schrijfwijze, met i.d.d. af en toe een gedicht. Ik verwerk wel relatief veel humor in de gedichten die ik schrijf. Ik had heel toevallig deze heel recentelijk nog teruggevonden, dit is een beetje mijn stijl: Ik vind vooral het herkenbare doch absurde wel leuk om te behalen. Hoe belangrijk is humor voor je? Ik weet niet of ik zelf een speciaal schrift voor gedichten zou willen gebruiken. Ik wil me tijdens het schrijven zo ongedwongen mogelijk voelen, dus schrijf ik op lege losse vellen. Elke dag een nieuw schoon vel Soms schrijf ik niet maar maak ik schetsen van concepten of gedachtes of filosofeerspinsels. Soms werkt een schema of een schets 100x beter dan een woord of een uitleg. Dat mengen van kleuren deed ik met vla's, alleen kon ik na afloop van mijn experimenten het bewijsmateriaal opeten zodat niemand mijn brouwsels zag Voor mij is humor ook een manier om dingen minder pijnlijk te maken, of om dingen bespreekbaar te maken of het ijs te breken. Ik had altijd al iets met humor en altijd al iets met muziek. Ik bewoog als ielige peuter al mee met de muziek die m'n ouders draaiden (was vooral jaren 60 en 70 muziek). Damn...ik kan helaas geen gitaar spelen. Ik vond 't te pijnlijk voor m'n vingers...tsja Er is op fok ook een muziektopic, als je wat luistert kan je een link naar dat nummer in dat topic spammen. En je kunt ook 'kijken' wat anderen luisteren, soms staat er ineens wat interessants bij wat je anders nooit was tegengekomen. Van sommige mensen luister ik soms stiekem een nummer mee, omdat ik weet dat we een vergelijkbare muzieksmaak hebben of omdat de link me om een andere reden aanspreekt. Muziek maakt dat ik in een soort flow terecht kan komen, beetje als wegdromen. Ik denk dat 't ook goed voor je zou zijn als je leert om te ontspannen en als je ontdekt wat jou 'drived' (Engelse woord voor voortdrijven/voortstuwen), wat jou motiveert en wat jouw passies zijn. Je passies zullen je energie geven. Of in elk geval relatief veel. Ik houd trouwens ook van mooie dingen, bijvoorbeeld ook mooie (avond)luchten. Lees je trouwens toevallig veel boeken? | |
M_0_0_N | woensdag 18 april 2018 @ 09:50 |
Ik denk dat ik ook geen appart schrift ga gebruiken. Dan voelt het inderdaad zo gedwongen en als of het moet, waardoor mijn gevoel nog moeilijker te omschrijven is. Ik heb ook veel met muziek, heb afspeellijsten vol, maar ook dit is op het moment wat minder allemaal en dat vind ik jammer. ik probeer wel zoveel mogelijk muziek te luisteren. Wat grappig van die vla. En je gedicht is super leuk! Hoe ga jij verder met je diagnoses om ? | |
magnetronkoffie | woensdag 18 april 2018 @ 13:45 |
Klopt Ik zet er wel een datum boven zodat ik later eventueel nog de volgorde kan reproduceren. Misschien dat 't niet klopt, maar dit komt op mij een beetje over alsof je jezelf ook een beetje probeert te forceren naar muziek te luisteren, alsof je jezelf ook een beetje dwingt het beluisteren van muziek leuk te vinden. Klopt dit? Ik weet niet of 't klopt, maar ik vond 't wel belangrijk om te weten dus vandaar dat ik 't je nu even vraag. Thanks | |
magnetronkoffie | woensdag 18 april 2018 @ 13:46 |
Laatste stukje even in aparte post i.v.m. overzicht en zo.Hoe ik met m'n diagnoses omga? Lang verhaal. Best wel verschillend eigenlijk. De 1e diagnose die ik kreeg was volgens mij ADD en dat betekende dat ik methylfenidaat (ritalin) kon gaan gebruiken, wat op mij een positief effect had. -- Niet lang daarna kwam er asperger uit (is nu A.S.S.) en daar had ik erg veel moeite mee. Het werd ook een beetje gebracht alsof ik een inferieure levensvorm was en ik vond 't behoorlijk vernederend dingen te horen die achteraf gezien deels onwaar bleken te zijn. Zo zouden autisten minder empathie hebben, maar autisten hebben juist meer empathie en dit hangt denk ik met de snellere prikkeling samen. Autisten zijn ook gevoeliger, helaas ook voor trauma's. Waar ik denk ik zelf nog de meeste moeite mee had en heb, is de overprikkeling en de klachten die daarmee gepaard gaan, zoals snel oververmoeid zijn, moe worden en hangerig, nukkig, fysiek instorten, depressieve klachten, burn-out klachten, suïcidale gedachten, dissociatieve klachten (dat alles zeg maar aan me voorbij gaat, dat ik in een bubbel verdwijn), vaak niet snel kunnen schakelen, overspoeld worden door emoties en soms daardoor radeloos worden en nog wel meer klachten. Ook zouden autisten een inferieure vorm van communicatie hebben en zouden communicatieproblemen zeg maar aan mijn autisme te wijten zijn, maar dit is ook niet waar. Ik heb zelf dit gemerkt (komt een communicatieschema) Autist en niet-autist --> slechtere communicatie Niet-autist en niet-autist --> betere communicatie Niet-autist en autist --> slechtere communicatie Autist en autist --> betere communicatie Maar als autisme echt een communicatiestoornis zou zijn, dan had er in dit schema niet dit Autist en autist --> betere communicatie maar dit Autist en autist --> veel slechtere communicatie moeten staan. Dit is echter niet het geval en ik merk dat het meer komt doordat ik meestal niet goed begrepen word. Ik heb ook 't gevoel dat ik steeds opnieuw moet uitleggen en dat 't maar niet bij de ander aan lijkt te komen. Maar communicatie is een vak apart en ik wil deze post nu ook niet te lang maken met communicatie. Communicatie is 1 van mijn fascinaties dus ik kan daar lang over doorgaan M'n behandelaars meenden dat ik niet in groepen zou kunnen werken, maar lotgenotencontact (met andere autisten dus) gaat me juist makkelijker af (ook al ben ik wel nog steeds sneller moe maar dat is aan overprikkeling gerelateerd). En vaak vinden mensen het onwennig omdat ze niet gewend zijn om met alleen maar autisten af te spreken waarbij dingen veel ongedwongener eraan toe gaan.. Maar goed, autisme is wat mij betreft veruit de belangrijkste diagnose geweest, het bepaalt en verandert -alles- en het heeft ook veel mooie kanten vind ik . -- De depressies hebben een groot deel van m'n leven overheerst (en verpest helaas) en niets leek echt te helpen of aan te slaan. Het ging eigenlijk pas weg zodra ik beter met m'n autistische eigenschappen om kon gaan en ik niet meer chronisch overbelast werd. -- Verder nog (c)ptss, deze heb ik pas sinds een jaar of zo en ik moest een waar gevecht aangaan met m'n behandelaars om deze erkenning eindelijk eens te krijgen. Ik heb achteraf gezien jaren een verkeerde behandeling gehad doordat m'n behandelaars ervan uitgingen dat mijn klachten door autisme kwamen (waar dus niks aan te doen was) en niet door trauma's (waar behandeling veel effectiever kan zijn) en het krijgen van deze erkenning heeft me toen compleet uitgeput. Maar het is me wel mooi gelukt en na behandeling gaat dit stukje een heel stuk beter. Scheelt wel dat ik al relatief veel ervaring heb als psychiatrisch patiënt Was ik nog wat vergeten? | |
M_0_0_N | woensdag 18 april 2018 @ 17:58 |
Ja eigenlijk dwing ik mezelf soms een beetje en vind ik het dan ook helemaal niet leuk. Ik moet denk ik dingen niet geforceerd doen, dat word een drama. | |
M_0_0_N | woensdag 18 april 2018 @ 19:01 |
Wat een mooi communicatieschema, ik denk daar eigenlijk hetzelfde over als jou. Bij een autist worden zo snel vooroordelen genoemd, dat gaat eigenlijk nergens over. Hoe kan imand die niet autistisch is nou er zoveel over weten? Ik denk dat een autist zelf er het meest van weet. Bijzonder dat communicatie jou fascineert. Mij ook wel, maar opgegeven moment gaat het als verplicht voelen en daar ben ik altijd bang voor. Heb je nu dan ook trauma behandeling voor je cptss? Ze hebben dit bij mij ook gediagnosticeerd en ik ga starten met trauma behandeling EMDR. Ik hoop dat het bij mij ook zo zal zijn als ik beter met mijn autistische eigenschappen kan omgaan, dat ik dan ook minder depressief ben. Soms lijkt het alsof het nooit over gaat. Ik ben bang dat ik voor altijd depressief zal zijn. Ik vind het knap hoe je met alles omgaat! Ik leer echt dingen van jou bedankt daar voor | |
M_0_0_N | woensdag 18 april 2018 @ 19:02 |
Het is meoilijk om lief te zijn tegen mezelf, vooral door de problemen met automutilatie (Wat nu al wel een aantal weken goed gaat). Lief van je! | |
_Hestia_ | donderdag 19 april 2018 @ 21:44 |
Ik ben verschillende malen opgenomen geweest vanwege depressie (variërend van 1 week tot 3 maanden) en ik heb een klinische behandelopname gedaan voor persoonlijkheidsstoornissen met schematherapie van 4.5 maand (was eigenlijk een jaar). Diagnoses die ik heb zijn chronische depressie, ptss, gegeneraliseerde angststoornis en persoonlijkheidsstoornis nao met kenmerken van vooral cluster b en c. Sinds ik die behandelopname heb gedaan heb ik geen crisisopnames voor depressie meer gehad Na de opname nog deeltijd gedaan en momenteel therapievrij. Krijg nog wel ambulante woonbegeleiding en ga misschien nog wel de VERS-training doen. Ik vind het lastig om zo vanuit het niets een heel verhaal hier neer te zetten omdat ik niet weet waar je behoefte aan hebt? Dus als je vragen hebt of kunt aangeven wat je graag wilt weten dan vertel ik er graag over En zal ook even de rest van dit topic nog even doorlezen | |
M_0_0_N | donderdag 19 april 2018 @ 22:11 |
Leuk dat je post (niet qua opname) vind het fijn om verhalen of successen van een ander te lezen, daardoor krijg ik ook weer wat meer hoop! Wat fijn dat je nu therapie vrij bent, ik kan niet wachten tot dat ik dat ook ben, maar ik ben helaas nog wel wat hulp nodig op dit moment Hoe gaat het nu dan ten aanzien van je diagnoses? | |
M_0_0_N | donderdag 19 april 2018 @ 22:11 |
Gister goed nieuws gehad! Het plan qua begeleid wonen word weer opgestart, dus voor hierna hopelijk een goede plek voor mezelf!! | |
M_0_0_N | zaterdag 21 april 2018 @ 17:27 |
Ik word gek van me zelf en alle gedachten. Weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Lege tijdsinvulling sloopt me en ik probeer van alles maar niks werkt. Momentele op verlof en zelfs thuis gaat het niet.. ik weet het ook niet meer | |
Terminuz | zaterdag 21 april 2018 @ 19:05 |
Depressie of angst gaat niet weg in de zin dat ze helemaal verdwijnen. Het gaat erom hoe jij met je angst omgaat en er mee leren leven. Eenmaal die knop gevonden. Gaat het met grote stappen. | |
M_0_0_N | zaterdag 21 april 2018 @ 19:23 |
Het lijkt alsof ik die knop nooit zal vinden | |
Mo_Muffin | zondag 22 april 2018 @ 05:44 |
Dat is niet meer dan een aanname. | |
_Hestia_ | zondag 22 april 2018 @ 11:29 |
Ja dat vind ik zelf ook erg fijn. Maar ik baal er nog steeds van hoe het gelopen is. Want bij de eerste instantie hebben ze alleen steeds de recidiverende depressies behandeld. Ik zat daar vast in een cirkeltje crisisgroep-crisisopname-structurerende deeltijd-ontslag en na een paar maanden stond ik weer op de stoep. Pas bij de tweede instantie zijn ze uitgebreid onderzoek gaan doen waarom die depressies elke keer terugkwamen. En toen bleek er dus veel meer onder te zitten. Toen heb ik gekozen om een jaar klinische behandeling met schematherapie te doen. Alleen vanwege mijn lichamelijke conditie toen (heb ook diabetes en dat ging toen ook niet echt goed) was het helaas veel te intensief. Dus na een paar maanden kreeg ik al een rustrooster zodat ik alleen de therapiën hoefde te volgen en geen corvee of commissies hoefde te doen. Dat hielp wel iets, maar toch na 4.5 maand besloten om te stoppen omdat het echt niet meer ging. Maar na die 4.5 maand ging het al wel een stuk beter en had ik al wel heel veel inzichten op gedaan. Alleen moest ik het natuurlijk nog leren toepassen. Dus toen de 3-daagse deeltijd gaan doen. Dat was wel haalbaar qua energie. Alleen na 2 maand kreeg mijn (nu ex) vriend een ernstig auto-ongeluk waardoor hij weken in coma en maanden in het zkh/revalidatiecentrum heeft gelegen. Dus toen had ik niet de ruimte in mijn hoofd om ook nog aan mezelf te werken. Weer gestopt en later toen het beter ging met mn vriend weer op de wachtlijst voor de dezelfde groep. In de tussentijd kreeg ik individuele PMT. Na een paar maanden wachten was er plek. Maar na 1.5 dag werd ik de groep uit gezet vanwege een kruisverband (ik kende het nichtje van iemand via internet, had diegene nooit irl gezien, maar toch voelde onveilig voor die groepsgenoot). Dus weer zat ik thuis en moest ik wachten tot er plek was in de andere deeltjdgroep. Maar dat bleek uiteindelijk echt een super fijne groep te zijn. De therapeuten van die groep waren veel fijner dan die van de andere groep en de groepsgenoten ook. Ik voelde me echt al heel snel veilig in de groep waardoor ik me kwetsbaar durfde op te stellen en echt dingen durfde te delen, te verwerken en nieuw gedrag aan te leren. Dit keer de 9 maanden wel afgemaakt en ontzettend veel stappen gezet. Tijd dus om de laatste puntjes op de i te zetten en de reïntegratiegroep te gaan doen. Dat was nog 1 dag in de week om je te helpen bij je leven weer opbouwen, vrijwilligerswerk te gaan doen etc. Maar ik zat net 1 week in die groep toen mijn vriend het plotseling na een relatie van 10 jaar uitmaakte. Dus mijn hele leven stond weer op zijn kop. Aangezien ik naar een andere stad ging verhuizen daarna had het geen zin om al van alles op te gaan bouwen in mijn oude woonplaats. Dus de reïntegratiegroep heb ik vooral gebruikt als steun en hulp bij de dingen regelen voor de scheiding en verhuizing. Iedereen had verwacht dat ik daarna wel weer depressief zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Door al die jaren therapie gelukkig veel geleerd en ik kon nu dus blijkbaar wel met zo'n heftig life-event omgaan. Eigenlijk gaat het sinds de scheiding een stuk beter. Ik was bijvoorbeeld heel afhankelijk van mijn ex, cijferde mezelf weg voor hem, had heel veel bevestiging van hem nodig. Nu ben ik veel zelfstandiger, heb ik veel meer zelfvertrouwen, ben ik gezond gaan eten en gaan sporten waardoor ik afgelopen jaar 20 kg ben afgevallen. Ik zit nu echt goed in mijn vel. Natuurlijk heb ik wel eens mijn mindere dagen, heb ik dan meer bevestiging nodig van anderen, reageer ik wat extremer of zie ik het nogal zwart-wit en pieker ik veel. Maar ik blijf er nu niet meer in hangen. Ik kan mezelf nu na een dag of een paar dagen wel weer een schop onder mn kont geven en de draad weer oppakken. En ik deel veel meer met anderen, houd niet meer alles voor mezelf. Dat helpt ook heel veel. Dus qua diagnoses ben ik nu eigenlijk al een jaar of 3 niet meer klinisch depressief geweest, is mijn PTSS behandeld en qua persoonlijkheidsstoornis heb ik dus ook heel veel stappen gezet en beperkt het me niet meer heel erg in het leven. Ik ben nu sinds een paar maanden on mijn nieuwe stad begonnen met vrijwilligerswerk en dat gaat goed. Dus dat wil ik steeds meer gaan uitbreiden, misschien nog een opleiding doen of afmaken en dan naar betaald werk. Want dat is toch wel mijn doel. Om na al die jaren uit de Wajong te komen en gewoon aan het werk te gaan. Maar dat vind ik ook wel super spannend omdat ik dat dus nog nooit gedaan heb en heel lang buiten de maatschappij heb gestaan voor mijn gevoel. Dus dat levert nog wel veel angsten op, maar ik ga er wel voor. Poeh heel verhaal haha maar wel eens fijn om het zo allemaal achter elkaar op te schrijven. Als je nog meer wilt weten hoor ik het wel. En fijn dat jouw begeleid wonen project doorgaat, lekker een eigen plekje voor jezelf! En naar hoe het tijdens je verlof ging. Maar dat herken ik nog wel dat het lastig kan zijn om je dagen zelf helemaal in te moeten vullen. | |
M_0_0_N | zondag 22 april 2018 @ 14:27 |
Ik heb je hele verhaal gelezen, maar wat heb jij al veel meegemaakt! Vind het knap dat het nu wat beter met je gaat. Het is inderdaad lastig om de dagen zelf helemaal te moeten invullen: ik zit wel opgenomen en heb therapieblokken, maar zelfs dat is moeilijk om me voor in te zetten. Ik ben zo depressief dat het me allemaal niet lukt en dat doet pijn. dan nog mijn lage zelfvertrouwen en de stemmen die me naar beneden praten. Het is allemaal niet niks. Na een opname terug in de maatschappij is moeilijk. Vorig jaar zomer kreeg ik ontslag; omdat het geen nut had waar ik zat. Toen kwam ik twee weken thuis waar in het finaal mis is gegaan 2 keer een TS en in het ziekenhuis belandt. Toen werd ik weer opgenomen voor crisis. Ik heb de dagen gewoon mee geteld en in totaal al 447 dagen aan opname. Ik ben er helemaal zat van. Bedankt dat je, je verhaal wou delen. Het geeft toch een soort motivatie. Hoelang het ook duurt allemaal in de psychiatrie dat het toch beter kan gaan worden. Ik moet het meer gaan vertrouwen. | |
_Hestia_ | zondag 22 april 2018 @ 16:58 |
Dankjewel en dat is ook niet niks hoe het bij jou gaat. Ik herken je gevoel nog wel heel goed hoor. Ik ben ook zo depressief en wanhopig geweest en heb ook meerdere TS'en op mn naam staan. Toen zag ik ook echt niet meer in dat het ooit beter kon worden. Achteraf ben ik er nu echt blij om dat het niet gelukt is. Maar het is echt belangrijk dat je de juiste therapie en medicijnen krijgt en dat er niet alleen aan symptoombestrijding wordt gedaan. Want dan blijf je in dat cirkeltje zitten. Maar ik weet heel goed hoe pijn het doet als het niet lukt en het allemaal zoveel energie kost. Als elke dag weer overleven is en je het liefst om 10 uur al weer terug je bed in wilt duiken. Of er überhaupt niet eens uitkomt. Ik hoop echt dat het bij jou ook snel beter gaat. Blijf het idd een kans geven, je weet nooit hoe de toekomst eruit ziet | |
M_0_0_N | zondag 22 april 2018 @ 17:54 |
Ja het is zo lastig. Elke dag voelt inderdaad weer als overleven, en het is zo’n moeilijke strijd. Ik vind het heel fijn om te lezen dat het jou niet gelukt is met TS en dat je daar nu blij mee bent. Ik denk helemaal het tegenovergestelde maar vecht er echt voor. Een succeservaring is heel fijn om mee te krijgen. Ik zit nu nog te diep in de depressie en heb zelfs dat ik me nergens goed voel, ook miet thuis.. Ik ga het echt een kans blijven geven. Ben nog heel even thuis en moet dan zo terug helaas... net gewent en dan weer terug daar heen... Dankje voor je lieve woorden Het voelt zo eindeloos en wanhopig. Elke dag weer een strijd en als ik dan naar de toekomst kijk word ik helemaal somber en down. Probeer elk uur van moment tor moment! | |
magnetronkoffie | maandag 23 april 2018 @ 16:04 |
Mijn ervaring is dat forceren niet werkt. Wat veel beter werkt is door iets gemotiveerd raken/zijn. Ik heb hier even over nagedacht, maar ik denk dat de enige keer dat forceren soort van werkt, is voor angst voor het onbekende. Aangezien deze angst na het bekend maken weg zal zijn, is 't hier wel zinvol om even door te bijten. Ik moet mezelf bijvoorbeeld soms even 'dwingen' om de deur uit te gaan, omdat ik anders de neiging krijg elke dag thuis te blijven zitten. Naja, in de winter dan. Dan wordt die drempel steeds hoger naarmate ik iets langer heb uitgesteld, maar ik denk dat je wel snapt wat ik bedoel | |
magnetronkoffie | maandag 23 april 2018 @ 16:15 |
Er is een reden waarom ik denk dat ik als ervaringsdeskundige een toegevoegde waarde kan zijn voor iemand die met de problemen kampt die ikzelf heb meegemaakt of bij lotgenoten van dichtbij heb zien meemaken. Ik zeg altijd "It takes one to know one" Je bedoelt sociale dwang? Zeg maar dat je je verplicht voelt of soort van onder druk gezet om wel sociaal te doen met bepaalde anderen? Ja, ik heb vooral schema's gehad. EMDR stond op zich op het programma, maar door vertragingen en andere dingen is dit nooit gebeurd. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of dit op dit moment nog nuttig is voor mij, maar ik heb over EMDR wel goeie dingen gehoord. Ik ben meer dan een kwart eeuw min of meer aaneengesloten depressief geweest, met suïcidale gedachten. Uiteindelijk ging 't wel over, maar ik heb wel 1 terugvalfase gehad. Nu weet ik wel waardoor dat kwam, het had met de structuur van m'n leven te maken en met zeg maar rotzooi uit m'n verleden. Wat ik heb geleerd, is dat ik maar een beperkte energiepoel heb die ik kan besteden en dat veel dingen voor mij veel meer energie kosten. Ik ben meer een manager van m'n energiepoel geworden en heb moeten leren kiezen waarin ik wel en waarin ik niet m'n energie steek. Dit kunnen ook personen zijn. Ik heb mensen moeten laten gaan (contact breken bijvoorbeeld), omdat ze te energieverslindend voor me waren. Ook moet ik m'n agenda niet te vol (willen) bouwen met afspraken en met toezeggingen. En leer "nee" te zeggen! Verder ben ik veel bewuster gaan kiezen met wie ik wel en niet bevriend zou willen zijn en heb ik gemerkt dat naarmate iemand meer op me lijkt, het contact gewoonlijk ook vloeiender is. Dit staat los van iemands psychische problemen. Ik vond zelfs omgang met iemand die zelf suïcidaal gedrag vertoonde nog lonender dan omgang met iemand die misschien wel alles voor me wilde doen maar te sterk van me verschilde, waardoor we botsten. Dank Ik leer ook veel van de mensen met wie ikzelf omga. | |
Neeleh | donderdag 3 mei 2018 @ 11:11 |
Ik ben zelf in november 2009 5 weken opgenomen geweest op een PAAZ, mocht 24 december toen weer naar huis.. Ik was psychotisch, depressief en er is een angststoornis geconstateerd.. Hierna nog 9 maanden deeltijdtherapie gevolgd en RET gedaan.. Ik moet zeggen dat het sinds vorig jaar pas echt weer helemaal goed met me gaat, ups en downs zijn er natuurlijk nog wel, maar het is een lange weg geweest inclusief afkicken van medicatie en heb ook nog jaren met zelfmoordgedachtes rondgelopen, sinds 4 jaar is dat gewoon geen optie meer voor mij.. Het ouder worden en het hebben van een chronisch zieke partner, die er toen ook voor mij was, helpt ook de dingen wat meer te relativeren.. Soms als ik ruzie heb met mijn vriend trek ik helaas nog steeds een muur omhoog en dat kan dan voor mijn vriend overkomem alsof ik onverschillig ben.. Vroeger was het heftiger, dan kon je niet met me praten en werd ik soms hysterisch en was ik echt heel bang om mijn vriend kwijt te raken, natuurlijk ben ik daar nu nog steeds wel bang voor, maar ruzie komt in de beste relaties voor.. Ik heb geen contact met mijn familie wat mij soms erg eenzaam maakt, moeder is 2 jaar geleden gelukkig overleden wat er ook wel voor heeft gezorgd dat het beter gaat, vader is een alcohol en drugsverslaafde die het allemaal wel goed probeert te doen, maar keer op keer onverstandige beslissingen neemt en daar geen verantwoordelijkheid voor neemt.. Altijd ligt het aan een ander.. Verder heb ik super leuk werk nu wat mik ook wel erg gelukkig maakt! Slik geen medicatie meer en heb ADHD, maar dat maakt mij mij dus daar heb ik wel vrede mee 😎 | |
Neeleh | donderdag 3 mei 2018 @ 11:59 |
Ik heb in mijn jeugd ook meerdere trauma's opgelopen, ben ook verwaarloost doordat mijn vader altijd aan het drinken was en mijn moeder een dierenwinkel moest runnen en voor 3 jonge kinderen moest zorgen.. Ik wilde vanaf mijn 8e al andere ouders, praten over gevoelens heb ik nooit meegekregen en liefde heb ik maar weinig gekend van mijn ouders.. Ik was blij dat ik mijn vriend waar ik nu nog mee samen ben, ben tegen gekomen, want anders was ik echt een verslaafde prostituee geworden ofzo denk ik.. Hij en zijn ouders hebben mij zo goed opgevangen, heb 5 jaar bij hun gewoond en zij hebben mij geholpen met volwassen worden, normen en waarden bijgebracht en leren sparen zodat ik mijn rijbewijs heb kunnen halen.. Mijn moeder kon mij op een gegeven moment alleen nog maar bellen als ze dronken was, hoe typisch en daar kan ik nog steeds kwaad om worden, zij heeft jaren lang samen geleefd met een alcoholist en dan gaat ze zelf aan de drank.. Dat contact heb ik ook definitief verbroken toen ik werd opgenomen.. Ze heeft toen ook nog naar de PAAZ gebeld om haar kant van het verhaal proberen te vertellen, hoezo haar kant? Nee daar was ik toen snel klaar mee.. Ik had gelukkig daar een vol programma met verschillende therapieën en verschillende medicatie.. Ik weet nog goed dat een medepatiënt, oudere lieve vrouw die ik nog steeds op Facebook heb vertelde dat ze een beetje contact met mij kreeg toen ze zei dat ik mooi haar had, ik weet er zelf niks meer van.. Het was er wel heel warm en iedereen was er voor elkaar.. Het eerste weekend moesten we blijven en daarna mochten we ieder weekend naar huis, gelukkig kreeg ik iedere dag wel bezoek.. De deeltijdbehandeling heb ik het meeste aan gehad, er was alleen 1 persoon, een vrouw iets ouder dan mij, waarbij ik iets verkeerds had gedaan alleen had ze nooit het lef om dat recht in mijn gezicht te zeggen waardoor ik op het laatst niet echt meer lekker in de groep zat.. Maar ik heb er gelukkig wel alles uit kunnen halen en ben daardoor mezelf wel beter leren kennen.. Ik heb een jaar zeker nauwelijks iets gevoeld, alles was zwart, nergens zin in en passief.. We kregen toen een opdracht om een kijkdoos te maken, buitenkant hoe je denkt dat mensen jou zien en de binnenkant hoe je je echt voelt.. Tijdens het maken voelde ik nog niks, maar toen ik erover moest vertellen kwam alles eruit.. Ook mijn angsten toen uitgesproken van wat als ik dat niet aankan? Of dat het te heftig is? Maar gelukkig konden ze me altijd gerust stellen.. Vanaf dat moment was het 3 stappen voorruit en 2 achteruit wat soms wel frustrerend was.. Nog veel gesprekken gehad met maatschappelijk werk, psychiater en psycholoog daarna en uiteindelijk de diagnose ADHD ook nog gekregen, de eerste Ritalin was zalig, rust in m'n hoofd, wist niet wat ik meemaakte! Uiteindelijk over gegaan naar het GGZ, maar dat was geen goede beslissing.. Nog een ADHD-cursus gedaan, maar daar was ik ook snel klaar mee, want ik was de enige serieuze in die groep en de rest kwam maar wanneer ze het uitkwam.. Doei GGZ.. Toen toch weer terug proberen te komen bij het ziekenhuis, maar dat ging niet meer, ze gingen zich meer richten op mensen die ook lichamelijk iets mankeren.. En voor andere instellingen ben ik een te 'zwaar' geval, echt lachwekkend, want het gaat gewoon goed dus ik ben een beetje klaar met therapieën en psychologen en dat bevalt wel goed zo | |
M_0_0_N | zondag 6 mei 2018 @ 18:07 |
Sorry dat ik niet op jullie heb gereageerd, dat komt nog. Momenteel heb ik het zo zwaar. Wil stoppen met de behandeling, in ieder geval wil ik stoppen met het klinische, maar (een hele grote maar) dat kan helaas niet... of naja mijn moeder, behandelaren en verpleging willen dat niet.. heb de eerste emdr sessie er nu op zitten, maar ben het al helemaal beu.. probeer steeds wel door te gaan en dingen te doen, maar voel me ontzettend suïcidaal.. | |
Kamina | zondag 6 mei 2018 @ 19:05 |
Als je suïcidale neigingen hebt ben je duidelijk niet in een gezonde state of mind. Niet gek dat je in behandeling moet blijven. Maar je denkt toch niet dat therapie een pretje hoort te zijn? Daarvoor moet je diep door het stof en duiken in je eigen tekortkomingen. Je zoekt dan de confrontatie met jezelf op, zodat je niet langer blind bent voor je eigen stoornis(sen). Dan pas begint het genezingsproces. | |
LordofLeaves | zondag 6 mei 2018 @ 19:42 |
Mijn groepstherapie was anders heel gezellig hoor. Maar ff serieus. Je hebt helemaal gelijk. Alleen door jezelf een spiegel voor te houden, wordt je geconfronteerd met je eigen demonen. De gesloten sessies waren voor mij een hel. Toch ben ik blij dat ik het heb afgerond. Ben toch anders tegen dingen aan gaan kijken. Hopelijk werkt het op den duur ook voor Mo0nlight. | |
LordofLeaves | zondag 6 mei 2018 @ 19:43 |
Niet stoppen. Je zit er nog maar net in. Hou vol! | |
M_0_0_N | maandag 7 mei 2018 @ 19:07 |
Ik dacht en weet ook dat therapie geen pretje is, maar hou het maar is vol om 1.5 jaar in een groep te moeten leven en het maar te moeten doen met jezelf.. het is heel zwaar en dat had ik niet op deze manier verwacht.. | |
LordofLeaves | dinsdag 8 mei 2018 @ 09:20 |
Wat had je dan verwacht? Een dr Phil achtige behandeling in een kuuroord? | |
Neeleh | dinsdag 8 mei 2018 @ 18:32 |
Niet stoppen inderdaad! Het is zwaar, maar je moet erdoor heen.. 3 stappen vooruit, 2 achteruit.. | |
Neeleh | dinsdag 8 mei 2018 @ 18:34 |
Denk niet dat ze veel aan zulke opmerkingen heeft 😕 Nee natuurlijk is het geen kuuroord, maar ze mag toch best ff aangeven dat het gewoon zwaar is, wat ook zo is.. | |
LordofLeaves | dinsdag 8 mei 2018 @ 18:50 |
Klagen mag altijd. Veel mensen hebben een verkeerd beeld bij therapie. Het is geen gemakkelijke oplossing voor je problemen. | |
Terminuz | woensdag 9 mei 2018 @ 16:07 |
Je zal die vinden. do not worry about that. geef het tijd. | |
M_0_0_N | woensdag 9 mei 2018 @ 16:14 |
Nee natuurlijk niet, maar ik heb een jaar zitten wachten op deze opname, een jaar heb ik ergens opgenomen gezeten waar ik niks aan had en dit zou dan een walhalla ofzoiets zijn.. en nee ik had geen kuuroord verwacht maar op zn minst een beter soort behandeling. Vind die opmerking niet echt gepast | |
M_0_0_N | woensdag 9 mei 2018 @ 16:15 |
Ik hoop het, het lijkt nu nog zooooo ver weg.. ik zie het allemaal niet zo. De afgelopen dagen zijn heel heftig. | |
Terminuz | woensdag 9 mei 2018 @ 16:22 |
Ik heb 3 jaar geleden paniekstoornis en angststoornis gehad. Ik dacht dat ik er ook nooit uit zou komen. door Mindfulness en Medicatie en supplementen ben ik er beter van geworden. ik neem nu aan medicatie: - Citaloptam Supplementen: - Vitamin C - Vitamin D - Magnesium Citraat - ProBiotica - Foliumzuur - VisOlie - B Complex Dit zijn wel de basis supplementen die je geestelijk en lichamelijk in balans houden. maar als ik jou was zou ik dit proberen: - Magnesium Citraat (Solgar) - Probiotica ( Orthica) Geef het allemaal tijd. Het duurt lang om te herstellen. maar je moet geen verwachtingen scheppen voor je zelf, Niet steeds denken wnnr het over is. en elke dag wakker worden en zeggen ikvoel me nog kut. Dan gaat het nog langer duren. Doe aan ontspanning zoals Mindfulness en of Sauna enz. | |
M_0_0_N | woensdag 9 mei 2018 @ 16:34 |
Ik probeer juist re minderen in medicatie. Heb / had een waslijst.. Ik weet niet of die supplementen hier mogen, zou het altijd kunnen na vragen | |
M_0_0_N | woensdag 9 mei 2018 @ 16:40 |
Wat knap dat je je zo staande houd. Na verloop van tijd ben je al die behandwlaren ook wel zat, dat merk ik nu zelf ook wel. Het klinkt alsof je een lang traject hebt gehad. Wel fijn dat je zoveel warmte ontving van de groep. Dat is hier totaal niet zo, je zit hier ook voor jezelf natuurlijk, maar iedereen loopt langs elkaar heen en dat maakt het nog extra zo lastig. Wat heb je nu dan verder nog aan hulp? | |
LordofLeaves | woensdag 9 mei 2018 @ 18:56 |
Je hoeft mijn opmerking ook niet gepast te vinden. Ik zat mij alleen af te vragen of je verwachtingen niet al te hoog waren. Veel mensen zijn van mening dat ze 1,2,3 zomaar genezen, ook al hebben ze jarenlang in een nietszeggende therapie gezeten. | |
M_0_0_N | donderdag 10 mei 2018 @ 16:14 |
Als een instelling als heel geweldig word aangeschreven en ze je er soort van heen duwen is het logisch dat je hoop krijgt en verwachtingen krijgt. T is me enorm tegen gevallen, en dat komt niet alleen door mezelf. Dat is wat ik probeer uit te leggen | |
Luchtbel | donderdag 10 mei 2018 @ 16:27 |
Oke. Maar welke dingen had je dan verwacht van deze behandeling/ plek die er niet blijken te zijn? | |
magnetronkoffie | donderdag 10 mei 2018 @ 18:12 |
Geeft niks, je had duidelijk even andere prioriteiten Misschien een tip, maar je hoeft natuurlijk ook niet elke dag ons van updates te voorzien als dat te zwaar wordt. Naja..te zwaar. Ik vind dit altijd zo lastig uit te leggen. Het is gewoonlijk de opeenstapeling van -alle- stressoren en dan hoeven de op zichzelfstaande dingetjes die stress opleveren op zich niet superveel stress te veroorzaken. Maar probeer maar eens 15 tennisballen hoog te houden. Als je er dan 10 neerlegt, dan komt dat ook niet omdat tennisbal #6 te zwaar is. Je moet dan toch -ergens- op bezuinigen. EMDR kan heel heftig zijn, maar ik heb van anderen gehoord dat het heel goed gewerkt heeft voor hun (allen ook autistisch). Dat je daar weg wilt, het lijkt een beetje op een soort vluchtreactie. Besef je dat deze waarschijnlijk door de EMDR getriggerd werd, maar dat dit misschien slechts 1 van de tennisballen was (of een basketbal samen met de 14 andere (wel tennis)ballen). | |
magnetronkoffie | donderdag 10 mei 2018 @ 18:37 |
Dit inderdaad. Maar er zijn mensen die dit wel blijven geloven, blijkbaar. Ik vind ook dat ze dit gewoon mag aangeven. Tis niet alsof ze een soort aandachtstrekster is of zo. | |
magnetronkoffie | donderdag 10 mei 2018 @ 18:39 |
Pas wel op met supplementen. Teveel kan ook schadelijk zijn. Ik zou zelf alleen maar extra bijslikken als ik meetbaar een tekort ergens aan heb of als het om kleine hoeveelheden gaat (dus om echt een tekort op te vullen en niet als extra's, je wilt je lichaam zeg maar ook weer niet lui maken ). | |
LordofLeaves | donderdag 10 mei 2018 @ 18:46 |
Lag het aan de mensen die je behandelden? Daar kan ik mij wel in vinden. Ik kon het ook niet goed vinden met iedere psycholoog en hulpverlener. | |
M_0_0_N | vrijdag 11 mei 2018 @ 17:01 |
Het komt inderdaad door de emdr. Mijn angst en spanning is zo hoog dat ik tegen het dak zit. Ik reageer dat af op bijvoorbeeld mijn moeder. Gister ging het weer helemaal mis en wou ik stoppen. Ik ben voor 2 minuutjes weggelopen en voelde me meteen heel slecht. Ik heb vandaag een voor nadelen balans gemaakt en er zijn voor de lange termijn meer voordelen dan nadelen om hier te blijven. Het is heel moeilijk maar ik moet wel. Ik moet mezelf er door heen slepen hoe lastig het ook is. Vluchten is geen optie. Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd | |
M_0_0_N | vrijdag 11 mei 2018 @ 17:03 |
Meer therapieën, zoals om leren gaan met de diagnose die ik pas heb gehoord en waarvan mijn hele leven in elkaar valt. Ik ben mezelf helemaal kwijt, ik had gehoopt dat ze me daarbij zouden helpen. | |
M_0_0_N | vrijdag 11 mei 2018 @ 17:04 |
Ik wil dat zouezo eerst allemaal uit zoeken, maar momenteel gaat me dat niet lukken ook | |
Luchtbel | vrijdag 11 mei 2018 @ 19:44 |
Sorry. Ik had je graag wat tips gegeven over hoe je om kunt proberen te gaan met zulke dingen maar het lijkt me niet geschikt. Sterkte met emdr, het is zwaar maar er kan ookgoed resultaat mee worden behaald. | |
magnetronkoffie | zaterdag 12 mei 2018 @ 22:53 |
Dit lijkt me eerlijk gezegd ook wel iets wat best wel op de lange termijn plank neergelegd kan worden (tenzij er ineens een reden ontstaat om aan te nemen dat je er direct en impactvol profijt van zou kunnen hebben maar dat is 't meestal niet). Ik kan ook best begrijpen dat je een uitbarsting krijgt en dat je moeder dan misschien meer over zich heen krijgt dan op dat moment misschien verdiend was. Dingen stapelen zich op en je zit waarschijnlijk min of meer continu al rondom je max te balanceren. Misschien voelt dit voor jou een beetje leeg, maar dit zal vanzelf afnemen zodra je stressoren stelselmatig afnemen en je stressniveau chronisch lager is. Het duurt wel even (denk aan maanden, misschien een paar jaar als het om heel erg veel shit gaat maar bij mij werd het uiteindelijk ook allemaal beter. Ik weet zelf niet wat ik met het ontbreken van dat kutgevoel moet maar het is wel al beter dan hoe 't was en 't geeft aan dat ik er wel uit kan komen). Wat op korte termijn wel zal helpen, is door zeg maar te bezuinigen op dingen/mensen die je meer energie kosten dan je opleveren. Ik wil 't niet te lang maken nu, maar wat ik heb geleerd is dat ik als het ware de energie-manager van mezelf moet zijn. Anders ga ik steeds maar weer over de kop. Mijn stressoren maken dat ik me slecht voel, ook over mezelf. Nu ik (veel) meer energie heb, bleek dat ik nieteens al m'n persoonlijke dingetjes (zoals bepaalde dingen die ik aan mezelf haat) hoef op te lossen. Ik kan het nu dragen en 't stoort me dan ook gewoon niet meer. Ik moet niet -iedereen- willen helpen, want ik kan niet de hele wereld dragen. Ook heb ik mezelf aangeleerd veel kieskeuriger te zijn in met welke mensen ik wel omga en met welke niet. Ik heb meerdere familieleden laten vallen omdat ze me teveel energie kostten. Ik heb daar achteraf gezien ook geen spijt van gehad, ook al wou ik wel dat 't anders/beter had gekund. En ik heb geleerd om zuiniger te zijn met de mensen die me veel waard blijken te zijn en/of een essentiële rol in m'n leven spelen of van grote concrete betekenis voor me zijn (dus niet van "maar ik ben je moeder", nee ik bedoel praktisch grote betekenis zoals iemand die er altijd voor me was of iemand die me beschermde)en van hun tolereer ik ook meer fouten zeg maar, vergeef ik meer. | |
magnetronkoffie | zaterdag 12 mei 2018 @ 22:56 |
En verder geeft 't natuurlijk niet dat je niet elke dag hier nieuwe updates kunt neerplempen. De kans is ook wel groot dat je sowieso niet echt iemand bent die altijd elke dag iedereen op de hoogte wilt houden van al je ditjes en datjes, maar dat je de voorkeur geeft aan sociale contacten die zeg maar wat minder onderhoudsgevoelig zijn. Zelf heb ik meerdere contacten die ik geregeld maanden niet spreek, en het lekkerste vind ik nog dat dat niks geeft Ik -kan- ook niet met 10 mensen intensief contact onderhouden, daar heb ik letterlijk niet de energie voor. De dingen die ik vandaag benoemde, staan op zich ook los van eventuele trauma's en zo en zijn (voor autisten in elk geval) meer generieke dingen die je eigenlijk wel zal moeten gaan oppakken. | |
M_0_0_N | zondag 13 mei 2018 @ 13:54 |
Ik plaats zeker niet iedere dag hoe het gaat, als het niet gaat lukt me dat ook gewoon niet. Zoals nu, lukt het me ook niet specifiek inhoudelijk te reageren, dus dat komt nog. | |
M_0_0_N | zondag 13 mei 2018 @ 13:55 |
Verlof. Altijd lastig, niet alleen het verlof. Momenteel lijkt alles te moeilijk, alles is te veel. Ik wil van alles. Uiteindelijk kan ik mezelf nauwelijks activeren om daadwerkelijk wat te gaan doen. Nu met diamond painting bezig, wat heel veel afleiding geeft, maar als ik echt ga denken dan lijkt het zo nutteloos.. | |
LordofLeaves | zondag 13 mei 2018 @ 21:05 |
Waarom kom je niet bij ons in het tekentopic (Tekenen voor therapie) ? Wie weet inspireert het je tot het maken van nieuwe dingen. | |
magnetronkoffie | maandag 14 mei 2018 @ 09:36 |
Het is heel lastig jezelf te forceren iets te doen waarvoor je niet/onvoldoende gemotiveerd bent. Misschien dat je wel motivatie hebt om je problemen op te lossen en dat iets anders doen aanvoelt als (nutteloos?) tijdverdrijf. Maar je kunt niet 100% van de tijd met je problemen bezig zijn, al is 't alleen maar omdat je geest (en misschien ook je lichaam) ook behoefte hebben aan wat afwisseling. Eventjes iets (heel!) anders doen kan een soort kleine bevrijding geven, omdat je dingen als het ware even kunt laten bezinken en dan soms ineens nieuwe dingetjes ziet of 'ineens' iets wel snapt wat je steeds maar niet snapte. Zeg maar van die gloeilampmomentjes Het ontspannen voelt misschien nutteloos, maar is wel nuttig in de zin van dat je dingetjes eventjes wat losser kunt laten en je heel even opgeladen kunt worden. Ik neem aan dat je hele hoge eisen aan jezelf stelt? Misschien dat je om die reden een stuk strenger voor jezelf bent geworden en dus minder 'gelanterfanter' van jezelf tolereert? Stellen/stelden je ouders misschien ook hele hoge eisen aan jou? Of andere opvoeders? | |
M_0_0_N | woensdag 16 mei 2018 @ 19:47 |
Je beschrijft het heel goed. Ik wil heel graag mijn problemen oplossen, maar andere dingen doen voelt alleen maar nutteloos. Mijn moeder is wel iemand die hoge eisen stelt. Ze wil beslist dat ik in de kliniek blijf waar ik zit. Ik heb wel soort van gloeilamp momentjes, maar dat is meestal savonds voor het slapen gaan.. | |
M_0_0_N | woensdag 16 mei 2018 @ 19:47 |
Kan je het linken ? | |
LordofLeaves | woensdag 16 mei 2018 @ 19:48 |
R&P / Tekenen als therapie #15 | |
M_0_0_N | vrijdag 18 mei 2018 @ 13:26 |
Weer een week voorbij. Tenminste bijna dan. Extra verlof ivm Pinksteren dus het hele weekend thuis. Word wel af zien om dan weer terug te moeten. Deze week heb ik 2 emdr sessies gehad en ben ik naar de dagbesteding geweest.. best wel een volle week, nu even lekker niks. Even proberen te slapen. Heb wel veel suïcidale gedachten, toen ik terug fietste naar de kliniek dacht ik er steeds aan om me voor een auto te gooien, zonder erbij na te denken wat voor impact dat heeft op de bestuurder. Ik snap mijn gedachtengang soms totaal niet..somber en suïcidaal, ging het maar vanzelf over binnen no time.. | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 21:24 |
[ Bericht 100% gewijzigd door M_0_0_N op 19-05-2018 21:25:17 ] | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 22:05 |
Op verlof momenteel. Vanmiddag weer een discussie over mijn opname... zucht. | |
_Hestia_ | zaterdag 19 mei 2018 @ 22:32 |
Met wie had je die discussie dan en waarom had je discussie erover? En lukt het en beetje om je verlof in te vullen? | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 22:35 |
Met mijn moeder. Altijd discussie over de behandeling. Ik krijg dan impulsieve gedachten en bedenk dan dat het beter is om te stoppen, dan probeer ik aan te geven hoe moeilijk het is om opgenomen te zij (en al helemaal hoelang), maar dat valt niet echt re snappen voor mensen die nooit opgenomen hebben gezeten.. mn moeder reageert vervolgens fel. Dat ik niet mag stoppen etc.. Ik moet altijd een weekend planning maken dus opzich is het voor vandaag wel heel erg gevuld | |
_Hestia_ | zaterdag 19 mei 2018 @ 22:48 |
Hmm oke ja ik herken dat wel. Ik ben zelf ook eerder gestopt (na 4.5 maand ipv 12 maanden) met een klinische behandeling omdat het te intensief voor me was. Ook tegen het advies van de behandelaren en alles en iedereen in. Uiteindelijk ben jijzelf degene die de keuze moet maken, maar dat is lastig als anderen zo fel reageren. Nouja een planning maken is natuurlijk makkelijker dan hem ook echt uitvoeren ( want dat lukt bij mij toch vaak minder goed), maar fijn dat je dag zo goed gevuld was dan. | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 22:51 |
Hoe heb jij die keuze gemaakt? En waar kwam je daarna terecht? Als ik zou stoppen moet ik namelijk weer naar mijn moeder, die daar fel op tegen is. Ik vind het ook wel lastig hoor me aan de planning te moeten houden.. Nog al lastig om me te activeren zeg maar. | |
_Hestia_ | zaterdag 19 mei 2018 @ 23:03 |
Omdat het gewoon echt niet meer ging. Ik had al een rustrooster waardoor ik alleen de therapieën overdag hoefde te volgen en verder geen corvee, taken, commissies etc. En eigenlijk mocht je overdag niet op je kamer, maar dat mocht ik dan wel om uit te rusten. Maar nog trok ik het gewoon niet omdat mn diabetes toen ook erg ontregeld was en dat werd natuurlijk niet beter door de stress. Maar daar was weinig begrip voor. En ik ben heel introvert en het leven in een groep van 27 mensen was gewoon echt teveel, voelde me er niet veilig ( en er waren dan ook nog dingen met drugsgebruik, stiekeme relaties, oneerbare voorstellen die geheim moesten blijven etc). De therapieën had je dan wel in een groep van 9, je woonde wel samen met 3 groepen bij elkaar. Maar omdat ik dus eigenlijk aan heel veel dingen niet meer meedeed en die speciale privileges had stond ik ook een beetje buiten de groep. Ik woonde toen samen met mn ex, dus ben weer naar huis gegaan en daarna de 3-daagse deeltijd gaan doen, en dat ging een stuk beter. En ja dat herken ik dus ook, allerlei dingen op de planning, maar nog blijf ik dan te lang in bed liggen of beland ik op de bank met de laptop of tv aan. | |
DootjesR | zaterdag 19 mei 2018 @ 23:15 |
Zelf ben ik opgenomen geweest in een penitentiaire inrichting toen ik 12 (ben nu 26) was. Was nogal losgeslagen, laten we maar zeggen. Momenteel worstel ik wel met depressiviteit. Twijfel om hiervoor aan medicatie te gaan. Helpen medicijnen bij jou depressie? | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 23:20 |
Momenteel heb ik geen anti depressiva, heb wel anti psychotica en rustgevende medicatie en iets tegen angst en spanning | |
M_0_0_N | zaterdag 19 mei 2018 @ 23:23 |
Vind het knap dat je die stap hebt durven maken. Zelf blijf ik steeds twijfelen aan mijn keuze, vooral omdat iedereen het zo goed weet voor me. Vond je het achteraf gezien ook goed van jezelf of heb je toch spijt ? Sorry voor de vele vragen ben gewoon heel nieuwschierig hoe dat bij jou is gegaan qua stoppen. | |
_Hestia_ | zaterdag 19 mei 2018 @ 23:27 |
Dankje. Het voelt een beetje dubbel achteraf. Ik heb daarna wel heel veel aan de deeltijd gehad ( heb hem vanwege persoonlijke omstandigheden wel 2 keer gedaan omdat mn ex 1e keer na een paar maanden heftig auto-ongeluk kreeg). Maar ik denk dat ik misschien beter een andere kleinere klinische behandelopname had kunnen doen, dus waar je gewoon in een groep van max 12 mensen zit ofzo. Want ik vind het voordeel van zo'n klinische behandelopname wel dat je wel echt heel veel stappen kunt maken omdat je de hele dag geconfronteerd wordt met jezelf. En nee dat is niet leuk maar ontzettend zwaar, maar wel ontzettend leerzaam ook. In een deeltijd heb je natuurlijk maar een beperkt aantal uren per dag en is het makkelijker om je masker op te houden dan wanneer je 24/7 met elkaar in een huis leeft. En geen sorry voor de vele vragen hoor, je hebt dit topic niet voor niks geopend | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 10:42 |
Vind het wel heel knap hoe je de keuze hebt weten te maken. Bij mij is de groep stukken kleiner omdat het gespecialiseerd is in autisme dus ook auti proof om het maar zo te zeggen. Vind ik soms wel lastig want wat aanspraak is ook wel weer fijn. Ik blijf er heel erg aan twijfelen aan wat ij moet... | |
_Hestia_ | zondag 20 mei 2018 @ 11:07 |
Tja je kunt voor- en nadelenlijstjes maken, er met andere mensen over praten, maar uiteindelijk zul je naar je hart moeten luisteren. En zolang je geen keus maakt kom je waarschijnlijk sowieso niet verder in je behandeling omdat je er dan niet 100% voor gaat. Dus het is wel belangrijk om die knoop door te hakken. Anders blijf je een beetje in een niemandsland hangen. Succes iig | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 12:01 |
Op dit moment ga ik wel 95% er voor, maar die twijfels zijn er heel erg door de emdr. Dankjewel ! | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 15:36 |
Komende week word nog lastig. Het is mooi weer, maar door de automutilatie is het voor mij wel moeilijk om echt in zomer kleding te lopen. Schaam me voor mijn littekens en mijn uiterlijk zit ook niet mee.. zoveel angst. Momenteel wat emotioneel, kom tot besef dat mijn moeder heel veel voor me doet.. het voelt alsof ik te veel ben.😞 | |
Keep_Walking | zondag 20 mei 2018 @ 15:45 |
Als het beter met je gaat, kan je meer autonomie aan. Mijn moeder doet ook veel voor me. | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 15:48 |
Ja het is toch gek. Eerder was ik enorm zelfstandig en nu enorm afhankelijk, dat krijg ik nu steeds meer door lijkt het. Ik weet mijn weg niet zo te vinden | |
Keep_Walking | zondag 20 mei 2018 @ 17:04 |
Komt door die terugval. Over zes maanden of minder kan je meer zelfstandig zijn. | |
LordofLeaves | zondag 20 mei 2018 @ 17:04 |
Begrijpelijk dat je je zorgen maakt om je littekens, maar je kunt het ook iets anders bekijken. Na die hele periode van ellende en pijn, kun je jezelf nog steeds in de spiegel aankijken. Je hebt het allemaal overleefd. Ondanks alles, ben je er nog steeds en doe je nog steeds je best. | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 18:31 |
Ik zie alles alleen maar negatief, heel lastig dus, maar bedankt voor je complimenten | |
M_0_0_N | zondag 20 mei 2018 @ 18:32 |
Ik wil het liefst nu al zelfstandig weer alles op pakken, maar dat vind niemand een goed idee | |
LordofLeaves | maandag 21 mei 2018 @ 09:33 |
Geen dank. Ik herinner mij nog een regeltje dat altijd bleef nadreunen tijdens mijn Vers training voor mensen met borderline; alles gaat voorbij. Ik weet dat je er (nu) niets aan gaat hebben, maar denk er maar es over na. | |
M_0_0_N | maandag 21 mei 2018 @ 15:14 |
Ik probeer ook wel zo te denken, dat het over een jaar allemaal anders is en misschien wel beter, maar toch de negativiteit is sterker.. al die stemmen in mn hoofd willen een andere kant op en ik zelf, ik zelf kan geen eens meer keuzes maken.. ik voel me zo afhankelijk. Ik haat dat gevoel | |
M_0_0_N | maandag 21 mei 2018 @ 15:15 |
Het verlof is weer bijna voorbij.. het gaat moeilijk worden om weer terug te gaan en er te blijven. Het kan me allemaal niet snel genoeg gaan. Ik word gek van alle onzekerheden. | |
LordofLeaves | maandag 21 mei 2018 @ 18:40 |
De negativiteit is altijd sterker als je heel lang in de put zit. Je doet in ieder geval een poging om positief te denken, dat is al heel wat. Je moet je niet gaan focussen op eventueel een beter volgend jaar. Zet je hoofd in het nu en bekijk alles van dag tot dag. Wie weet merk je dan wel op dat de ene dag beter gaat dan de andere. Terugvallen zul je altijd wel blijven doen. Dat zeg ik niet om jou je slechter te laten voelen, maar eerder om je een stukje realiteit onder ogen te blijven laten zien. Voel je niet schuldig om een slechte dag, je hebt er immers niet om gevraagd. Kan alleen maar hopen voor je dat het volgend jaar beter zal gaan. Waar ben je onzeker over? Over hoe het allemaal verder met je moet gaan? | |
M_0_0_N | woensdag 23 mei 2018 @ 16:57 |
Ik ben ook bang voor een terugval, vooral hoe het nu met me gaat, ga ik liever gebruiken en stoppen met alles.. Het is nog onzeker of ik naar de opname wel terecht kan bij begeleid wonen.. en hoelang deze opname nog gaat duren. Allerlei onzekerheden.. | |
LordofLeaves | woensdag 23 mei 2018 @ 18:45 |
Hoop toch voor je dat je deze ingeslagen weg blijft bewandelen. Aan gebruiken heb je tenslotte helemaal niets, het zorgt alleen maar voor meer verdoving. Ik gok dat je pas meer krijgt te horen wanneer je behandeling op z'n einde gaat lopen. Niets zo vervelend als die onzekerheid. Is er niemand waar je eventueel meer informatie kunt krijgen? | |
M_0_0_N | woensdag 23 mei 2018 @ 18:58 |
Ja qua gebruik geef ik je gelijk in, maar het lijkt altijd de makkelijkste weg (voor op korte termijn) Ik kan wel bij mijn vaste begeleider terecht maar als ik daar naar moet luisteren zit ik er in oktober nog.. dat zie ik echt niet zitten. Het leven in een groep (ook al is het een kleine groep) voelt zo naar.. | |
LordofLeaves | woensdag 23 mei 2018 @ 19:01 |
Ga in gesprek met je begeleider. Wellicht kunnen jullie samen kijken naar een passende oplossing? Ik heb zelf in groepstherapie gezeten en het is inderdaad enorm wennen. Het leven in een woongroep lijkt mij maar niets. Dan zou ik het idee krijgen dat er continu op je wordt gelet en ieder dingetje wordt dan onder een loep genomen. | |
M_0_0_N | woensdag 23 mei 2018 @ 19:06 |
Ik heb al heel veel gesprekken gehad over de opname, maar we komen niet echt verder.. het blijft bij dat ik het maar moet blijven proberen. Voel me ook erg in het nauw gedreven, omdat niemand wil dat ik stop.. | |
LordofLeaves | woensdag 23 mei 2018 @ 19:08 |
Geef eens eerlijk antwoord: wil je echt stoppen, maar dan ook echt? | |
M_0_0_N | woensdag 23 mei 2018 @ 20:48 |
Ik wil weer een normaal leven met werk en al dat is wat ik echt wil. Ik weet niet of ik dus wil stoppen.. ben het gewoon zo zat om opgenomen te zijn | |
kree | woensdag 23 mei 2018 @ 21:07 |
Ik snap je wel. voel je vrij om ff dm met mij te doen | |
LordofLeaves | donderdag 24 mei 2018 @ 09:23 |
Een normaal leven dus. Prima, niks mis mee. Dan zou ik de hele behandeling uitzitten als ik jou was. Er zullen je ongetwijfeld handvatten worden gegeven hoe jij straks je verdere leven zo normaal mogelijk zou kunnen/moeten leiden. Het is maar net wat je met die gegeven informatie gaat doen. Hopelijk wordt je er wijzer van. | |
M_0_0_N | donderdag 24 mei 2018 @ 12:18 |
Je hebt gelijk, ik moet het gewoon uit zitten, maar de gedachten om weg re gaan hier zijn heel sterk.. | |
M_0_0_N | donderdag 24 mei 2018 @ 12:19 |
Gister ging het weer helemaal mis. Ik heb te veel spanning wat ik niet goed kan reguleren. Wat zich uit in automutilatie. Na 16 dagen is het weer mis gegaan en het voelt als een enorme trap naar beneden. Straks weer emdr.. | |
kree | donderdag 24 mei 2018 @ 16:40 |
Wellicht helpt dit topic dan ook wel? Kan me namelijk best wel voorstellen dat het lastig en eenzaam is ook vooral. Weet dat je altijd mag dm-en als je ff een praatje wil hoor | |
PaintingOnWall | donderdag 24 mei 2018 @ 16:44 |
Ik ben ooit opgenomen geweest een jaar lang op halfgesoten afdeling. daarna een jaar lang via resowonen een huurwoning gekregen. Ik was toen 18. intramuraal kan een trippy ervaring zijn ja. hangt ook sterk af van de mensen om je heen. Ik ben dus een jaar lang opgenomen geweest daarna kickten ze me weg. en ben nog een paar keer terug geweest voor perioden van 2 dagen, 2 weken. en twee maanden. waar wil je het over hebben droge aardappels uit de magnetron? de mongooltjes en autisten die lopen meetezingen met sky radio? de homo die verliefd op je wordt? de beste vriend die sterft aan maagkanker omdat ie alleen chocoprince at? anti-agressie drugs waar je tien dagen nokkie gaat? | |
LordofLeaves | donderdag 24 mei 2018 @ 18:40 |
Je moet niks. Jij bepaald. | |
M_0_0_N | vrijdag 25 mei 2018 @ 17:28 |
Het voelt wel alsof het moet.. ik heb niks anders om heen te gaan, behalve maar mn moeder en die wil dat ik hier blijf. Verder wacht ik op begeleid wonen, maar dat kan nog wel eens weer lang gaan duren voor het kan, dus alsnog moer ik dan naar mijn moeder als de behandeling er op zit.. | |
LordofLeaves | vrijdag 25 mei 2018 @ 18:53 |
Je bent vast bij je moeder beter af dan bijvoorbeeld op straat. | |
M_0_0_N | zaterdag 26 mei 2018 @ 18:23 |
Oh ja dat zeker wel, maar ze wil niet dat ik nu al thuis kom. Dat vind ik wel lastig | |
LordofLeaves | zaterdag 26 mei 2018 @ 18:28 |
Begrijpelijk, van zowel jou als van je moeder. Ze heeft toch het beste met je voor. | |
M_0_0_N | zondag 27 mei 2018 @ 10:23 |
Ja det heeft ze zeker, maar het is zo zwaar. Ik kan er niks positiefs over zeggen | |
LordofLeaves | zondag 27 mei 2018 @ 10:37 |
Hoeft ook niet. Ik snap je wel. | |
M_0_0_N | zondag 27 mei 2018 @ 13:11 |
[ Bericht 100% gewijzigd door M_0_0_N op 27-05-2018 14:12:30 ] | |
M_0_0_N | donderdag 31 mei 2018 @ 18:09 |
Vandaag weer EMDR gehad, was erg heftig.. ook gehad over de behandeling. Ik ben al wel wat sterker geworden, maar ik ben het zeker nog nodig om opgenomen te blijven om nog sterker te worden. Ik probeer het te accepteren nu. | |
LordofLeaves | donderdag 31 mei 2018 @ 21:19 |
Goeie eerste stap in de juiste richting. Je kunt trots zijn op jezelf. | |
M_0_0_N | maandag 4 juni 2018 @ 16:28 |
Het gaat weer wat minder. Dit weekend een suïcide poging gedaan en voel me nog erg suïcidaal maar dat weten ze ook | |
LordofLeaves | maandag 4 juni 2018 @ 18:41 |
Oei, dat is minder om te lezen. Wordt je nu 24/7 in de gaten gehouden? | |
M_0_0_N | maandag 4 juni 2018 @ 21:19 |
Nee dat gelukkig niet.. maar word gek van al mijn gedachten | |
LordofLeaves | dinsdag 5 juni 2018 @ 09:24 |
Geloof ik meteen. Kunnen andere medicatie geen uitkomst bieden? | |
M_0_0_N | dinsdag 5 juni 2018 @ 12:19 |
Dat gaat de verpleging nog overleggen maar ik ben bang van niet | |
LordofLeaves | dinsdag 5 juni 2018 @ 15:23 |
Balen zeg. Hopelijk komt er wel zo snel mogelijk een oplossing. | |
T4U | woensdag 13 juni 2018 @ 00:46 |
Veel geschreven in dit topic, is er nog nieuws? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 16:09 |
Vraag maar raak! Op dit moment is het heel zwaar qua emdr. Ik zie het niet meer zitten en door de hoge spanning denk in dat het dan beter is te stoppen met de behandeling | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 18:38 |
Ga je echt stoppen? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 19:08 |
Ik zit er steeds over te twijfelen :-( | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 19:16 |
Dat geloof ik graag. | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 19:26 |
Ik word gewoon gek van het opgenomen zijn.. helaas begrijpt mijn omgeving dat totaal niet. Ze willen dat ik door zet en dat is misschien ook wel her beste maar word gewoon gek van het leven in een groep. Lege tijd enzo... *diepe zucht* | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 19:27 |
Zit je je te ergeren aan de groep op zich? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 19:31 |
Ook. Maar ook de lege tijd wat me dwars zit.. | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 19:32 |
Wat versta je onder lege tijd? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 19:52 |
Dat ik gewoon heel weinig te doen heb daar.. heb wel hobby’s maar op gegeven moment is dat ook wel klaar.. | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 19:56 |
Kan ik mij prima voorstellen. En je gaat ook niet voor de lol uit het raam zitten loeren. | |
Keep_Walking | woensdag 27 juni 2018 @ 20:09 |
Toen ik opgenomen was had ik ook last van verveling. Daarbinnen is het sowieso niet leuk, de sfeer is kut en je lotgenoten zijn niet echt gezellig. Maar ik heb ook wel een leuke kliniek gekend, waar ik veel vrienden maakte. | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 20:09 |
Wat deed jij dan zoal daar? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 20:09 |
Nee dat heb je ook wel een keer gezien.. | |
LordofLeaves | woensdag 27 juni 2018 @ 20:13 |
Heb je uitzicht op een bos? | |
Luchtbel | woensdag 27 juni 2018 @ 20:17 |
Maar wat zou je doen dan als je niet opgenomen was? | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 21:08 |
Werken | |
M_0_0_N | woensdag 27 juni 2018 @ 21:08 |
Ja maar dat heb ik al een miljoen keer gezien haha | |
Luchtbel | woensdag 27 juni 2018 @ 22:37 |
Ja? Werk zou je jezelf wel toe kunnen zetten? | |
LordofLeaves | donderdag 28 juni 2018 @ 09:25 |
En stiekem geniet je er toch van! | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 10:15 |
Ja dat denk ik wel. Wel op therapeutische basis natuurlijk | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 10:16 |
Sssstttt 😝 | |
Luchtbel | donderdag 28 juni 2018 @ 10:36 |
Wat let je om voor je lege weekenden iets aan vrijwilligerswerk te zoeken? | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 12:50 |
Dat gaat niet zo makkelijk, moet allemaal vanuit hier | |
LordofLeaves | donderdag 28 juni 2018 @ 14:05 |
Ha, ik wist het! Ben benieuwd hoe dat uitzicht eruit ziet. | |
Luchtbel | donderdag 28 juni 2018 @ 14:08 |
Heb je wel opties om te gaan werken dan als je niet bent opgenomen dan? Ik bedoel dat zal toch ook niet zomaar te vinden zijn? Sorry ik bedoel het niet lullig, ik weet zelf ook hoe het is om vast te zitten in zo’n systeem en geen plek te hebben om naar toe te kunnen. Maar “het mag niet van die en die” “het is lastig want” “als dat anders is dan kan dat wel” zijn ook allemaal dingen om vervolgens maar in dat systeem te blijven hangen. Als je iets anders wil, dan moet je ook zelf iets anders gaan doen. | |
Keep_Walking | donderdag 28 juni 2018 @ 15:30 |
Ijsberen vooral. Veel rondlopen en piekeren in mijn eigen gedachtes. | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 18:37 |
Ik heb wel werk waar ik weer naar toe kan.. maar dat ziet vooral mijn moeder niet zitten. Ik weet ook nog niet of dat vanuit hier kan | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 18:38 |
Há.. erg groen. | |
LordofLeaves | donderdag 28 juni 2018 @ 18:38 |
Saai! | |
M_0_0_N | donderdag 28 juni 2018 @ 19:42 |
Ja daar staat t hier om bekend! saaiiii | |
Luchtbel | donderdag 28 juni 2018 @ 20:00 |
Wat ziet je moeder er niet aan zitten dan? | |
M_0_0_N | vrijdag 29 juni 2018 @ 08:47 |
Ze denkt dat ik het niet aan kan | |
LordofLeaves | vrijdag 29 juni 2018 @ 09:27 |
Kun je geen vogelhuisjes maken en die in de bomen ophangen? Dat is wel een leuk klusje voor je tussen de therapie door. | |
M_0_0_N | vrijdag 29 juni 2018 @ 10:53 |
Hahaha, dat gaat hem niet worden | |
LordofLeaves | vrijdag 29 juni 2018 @ 14:21 |
Geen zin of te onhandig? | |
M_0_0_N | woensdag 4 juli 2018 @ 17:23 |
Te onhandig en hier hebben ze niet echt zulk soort activiteiten🤣 | |
kree | woensdag 4 juli 2018 @ 18:10 |
Als je je echt verveeld dan kun je altijd nog slap lullen met mij haha (of iemand aders) | |
LordofLeaves | woensdag 4 juli 2018 @ 18:42 |
Ook geen tafeltennis wedstrijden? | |
M_0_0_N | vrijdag 6 juli 2018 @ 22:40 |
Nee zelfs dat niet | |
M_0_0_N | vrijdag 6 juli 2018 @ 22:40 |
Dankjewel | |
kree | vrijdag 6 juli 2018 @ 22:44 |
Geen probleem, mag altijd he. ff DM sturen LordofLeaves wil vast ook wel kletsen enzo. Dus nouja mss helpt t beetje en dat je je niet onwijs gaat vervelen | |
LordofLeaves | zaterdag 7 juli 2018 @ 10:10 |
Onbegrijpelijk... Hoe staat het er nu voor? | |
kree | zondag 8 juli 2018 @ 15:13 |
Hoe is het vandaag TS? | |
M_0_0_N | vrijdag 20 juli 2018 @ 15:14 |
Het gaat redelijk goed de afgelopen week! Nog 6 weken opname en dan zit ee behandeling er op. Mooi vooruitzicht dus. Het einde is in zicht eindelijk !!! | |
_Hestia_ | vrijdag 20 juli 2018 @ 15:41 |
Fijn en goed dat je toch hebt doorgezet dan Wat maakte dat het nu beter ging dan? | |
kree | zaterdag 21 juli 2018 @ 16:58 |
Jeeeyh Gelukkig maar | |
M_0_0_N | zondag 22 juli 2018 @ 15:51 |
Ik heb geen idee waarom het nu beter gaat. Ik pieker wel veel over de toekomst, maar ineeens maakte ik een ommekeer. Ik denk dat de emdr daar een grote rol in speelt. | |
kree | zondag 22 juli 2018 @ 18:44 |
maar dat doen we allemaal, is niks raars aan eigenlijk. Ik twijfel heel vaak namelijk | |
LordofLeaves | maandag 23 juli 2018 @ 10:13 |
Ieders toekomst is onzeker, erover piekeren is heel normaal. | |
M_0_0_N | zaterdag 28 juli 2018 @ 13:18 |
Ik ben zoiezo een piekeraar dus dat is niets nieuws. Ik ben gewoon bang.. na zo lange tijd opgenomen te zijn geweest ga ij weer naar huis. Wat ik al die tijd wou, komt nu heel dichtbij en dat beangstigt me wel | |
LordofLeaves | zaterdag 28 juli 2018 @ 19:21 |
Ja, dat snap ik wel. Nu zit je straks weer in de maatschappij. Krijg je geen verdere begeleiding? | |
M_0_0_N | maandag 6 augustus 2018 @ 17:38 |
Ja ik krijg nog wel ambulante begeleiding, ik ga uiteindelijk naar een woonvorm maar daar is een hele lange wacht tijd dus moet ik eerst naar huis | |
LordofLeaves | maandag 6 augustus 2018 @ 19:55 |
Het ziet er in ieder geval roze kleurig uit. | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 14:13 |
Lief van je. Maak me toch wel ontzettend zorgen. Naar zo een lange opname weer naar huis.. | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 14:14 |
Morgen voor het eerst naar dagbesteding en ik zie er enorm tegen op. Mijn moeder heeft medicatie gekregen en ik zit zelfs met suïcidale gedachten helaas zijn ze weer terug.!??! .. heel lastig allemaal | |
_Hestia_ | zondag 19 augustus 2018 @ 14:23 |
Waarom zie je er zo tegenop? Hoe gaat het verder nu thuis? Vervelend dat die gedachten weer zo aanwezig zijn. Ik heb zelf een online cursus gedaan bij 113online (is gewoon gratis). Heeft mij wel goed geholpen. Succes morgen! | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 17:23 |
Ik vind nieuwe dingen altijd heel eng.. ben bang dat ik het niet leuk ga vinden en ik dan geen goede dagbesteding heb als ik naar huis ga. Ik ben nog niet helemaal thuis, maar in de weekenden altijd wel en mag nu door de week ook naar huis. Dit gaat wel met ups en downs maar ja dat hoort er bij Dankje voor de tip!! | |
_Hestia_ | zondag 19 augustus 2018 @ 18:02 |
Ah oke, dat snap ik wel. Maar er zijn zoveel soorten dagbesteding, als dit niets is vind je vast snel wel wat anders. Het is wel belangrijk dat je het er naar je zin hebt. Wanneer ga je precies met ontslag dan? Ik vind het wel knap van je dat je toch hebt volgehouden en niet eerder bent gestopt. Een traject echt afronden geeft vaak toch ook wel een beter gevoel vond ik dan eerder stoppen. Graag gedaan! Ik vind het zelf ook heel fijn om op die site te chatten als ik er erg veel last van heb. | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 18:13 |
Dat hoop ik wel maar ik ben gewoon heel erg angstig.. straks heb ik geen dagbesteding als ik thuis ben, straks verveel ik me.. en ga zo maar door. Mijn hoofd stopt niet Volgende week dinsdag ga ik met ontslag! Ik ben ook wel blij dat ik het traject op een normale manier af kan ronden. Nog 2 emdr sessies te gaan | |
LordofLeaves | zondag 19 augustus 2018 @ 18:20 |
Geloof ik meteen. Thuis zie je misschien toch weer allemaal valkuilen. Is er buiten je dagbesteding om niets anders dat je zou willen doen? Al is het maar op je hoofd bezig te houden? | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 18:31 |
Ik weet niet zo goed wat ik kan gaan doen. Heb wel wat creatieve bezigheden maar daar heb ik de laatste tijd geen zin in | |
LordofLeaves | zondag 19 augustus 2018 @ 18:32 |
Wat doe je zoal op creatief gebied? | |
_Hestia_ | zondag 19 augustus 2018 @ 18:35 |
Wel herkenbaar, maar probeer jezelf ook de rust te geven om thuis weer even te wennen na zo'n lange opname. Het komt vast wel goed. Succes met de laatste loodjes! | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 18:41 |
Haken, tekenen, diamond painting | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 18:41 |
Ik hoop het. Dankjewel! | |
LordofLeaves | zondag 19 augustus 2018 @ 18:43 |
Dat laatste lijkt mij nog vrij lastig om te doen. Knap dat jij het kan. | |
_Hestia_ | zondag 19 augustus 2018 @ 18:53 |
Oh dat zijn wel leuke dingen! Diamond painting doe ik ook. Welke regio woon jij eigenlijk? | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 19:43 |
Overijssel | |
M_0_0_N | zondag 19 augustus 2018 @ 19:43 |
Het is niet moeilijk, alleen heel klein en pietepeuterig werkje | |
LordofLeaves | maandag 20 augustus 2018 @ 09:32 |
Als je wilt, laat maar eens wat van je werk zien. Ben best benieuwd. | |
_Hestia_ | maandag 20 augustus 2018 @ 11:31 |
Er is ook een topic erover in CRE, dus misschien dat je dat als stok achter de deur kunt gebruiken als je nergens zin in hebt. Werkt voor mij altijd wel goed. CRE / Diamant schilderen | |
M_0_0_N | dinsdag 21 augustus 2018 @ 15:09 |
Dankjewel! | |
M_0_0_N | dinsdag 21 augustus 2018 @ 15:10 |
Gisteren mijn eerste dag bij dagbesteding gehad. Kan nog niet echte zeggen wat ik er van vind. Zou liever gewoon weer ergens betaald werk gaan doen.. wat vinden jullie? | |
_Hestia_ | dinsdag 21 augustus 2018 @ 15:44 |
Ja dat snap ik, maar na zo'n opname is het denk ik wel goed om dit als opstapje te doen en als dit goed gaat kun je rustig zoeken naar betaald werk. Niet meteen alweer teveel willen, want dan is de kans op een terugval groter. Gun jezelf de tijd | |
M_0_0_N | dinsdag 21 augustus 2018 @ 17:21 |
Ja ik wil ook teveel tegelijk maar vind het moeilijk om mezelf af re remmen.. ik ben ook wel heel bang voor een terug val. Volgende week een gesprek bij de arts van het werk | |
M_0_0_N | woensdag 22 augustus 2018 @ 17:17 |
Mijn hoofd zit vol. Ik kan totaal geen rust vinden en word helemaal gek van al het nadenken. | |
M_0_0_N | donderdag 27 september 2018 @ 16:58 |
Al weet een aantal weken thuis, wat me enorm zwaar valt. Ik was zo blij met mijn ontslag datum.. sta op de wachtlijst voor beschermd wonen en daar wacht ik nu op maar erg goed gaat het niet | |
_Hestia_ | donderdag 27 september 2018 @ 17:04 |
Wat is er nu vooral zo zwaar? Heb je nog wel iets van nazorg? En hoe lang is die wachttijd voor beschermd wonen? Sterkte | |
M_0_0_N | donderdag 27 september 2018 @ 17:35 |
Dankjewel! De nazorg is heel lastig allemaal. Ik moet nu telkens veel reizen voor verschillende afspraken.. vanaf morgen krijg ik ook thuis begeleiding maar daar zie ik enorm tegen op.. | |
_Hestia_ | donderdag 27 september 2018 @ 18:29 |
Oh dat is wel ingewikkeld idd, geeft veel onrust denk ik. Waarom zie je daar zo tegenop? | |
M_0_0_N | donderdag 27 september 2018 @ 21:29 |
Weer nieuwe mensen moeten leren kennen, vertrouwen op bouwen.. dat vind ik zo moeilijk. Het is ook een wat oudere vrouw dus dat vind ik helemaal lastig. Als het van mijn leeftijd was had ik er een hele andere band mee kunnen opbouwen. Nu voelt het zo verplicht | |
M_0_0_N | zaterdag 9 februari 2019 @ 17:50 |
Hey allemaal Voor wie er mee leest met mijn topic.. ik zit alweer sinds eind oktober opgenomen en het blijft zwaar. Ik heb gehoord dat ik binnenkort naar een andere afdeling kan waar ik langere tijd zal verblijven. Gelukkig is dat wat minder klinisch, maar het blijft zwaar. Tijdje niks van me laten horen omdat het te moeilijk was en omdat het echt niet goed met me ging. Nu nog steeds niet zO, maar ik werk hard.. | |
_Hestia_ | zaterdag 9 februari 2019 @ 17:51 |
Wat naar dat je nu toch weer voor langere tijd opgenomen bent en moet blijven. Wil je vertellen waarom het thuis toch niet lukte? Heel veel sterkte | |
M_0_0_N | zaterdag 9 februari 2019 @ 17:54 |
Het ging thuis mis met automutilatie en drank en ik had veel suïcidale gedachten. Toen werd ik crisis opgenomen en kreeg ik veel pammetjes. Vanuit daar weer naar mijn oude adres gegaan en toen af moeten kicken. | |
_Hestia_ | zaterdag 9 februari 2019 @ 18:15 |
Poeh heftig hoor | |
M_0_0_N | zaterdag 9 februari 2019 @ 18:17 |
Ja was best een heftige periode. Inmiddels weer wat rustiger. Lief dat je reageerde | |
M_0_0_N | dinsdag 12 februari 2019 @ 11:47 |
Zo wat voel ik me slecht. Ontzettend de neiging om te automutileren. Maar ik moet doorzetten. Net een heftige emdr sessie gehad | |
M_0_0_N | woensdag 13 februari 2019 @ 12:26 |
Vannacht weer alleen maar nachtmerries gehad. Word er dood moe van. Het houd gewoon niet op. Net stiekem twee blikjes smirnoff gehad | |
Droopie | woensdag 13 februari 2019 @ 12:45 |
Misschien ben ik wel de minst geschikte persoon om hier wat advies over te geven. Maar van de alcohol van 2 blikjes smirnoff merk je mentaal bijna niets, maar de alcohol in je lichaam doet denk ik de reguliere medicatie schade aan, ze doen niet meer wat ze horen te doen omdat ze in je lever met elkaar gemixt worden. Sterkte in ieder geval | |
M_0_0_N | woensdag 13 februari 2019 @ 12:53 |
Ik merk er inderdaad niks van. Maar op de een of andere manier moest ik het doen | |
Catnip | zaterdag 23 februari 2019 @ 17:07 |
Ik ben een paar dagen geleden nog opgenomen geweest. Ik had een overdosis genomen.. Mijn leven is af en toe echt een verschrikkelijke rotzooi, en ik trok het niet meer. Nu voel ik me wel beter, ben goed opgevangen gelukkig. En ik ga er gewoon weer tegenaan. Ik heb trouwens ook een vorm van autisme, adhd, een recidiverende depressie, en PTSS. Drama dus | |
Sigaartje | zaterdag 23 februari 2019 @ 17:11 |
Leuk topic. Complimenten. Ik lees het met plezier. | |
Catnip | zaterdag 23 februari 2019 @ 17:15 |
Nou als dit allemaal jou dag weer een beetje beter maakt.. Vooral blijven lezen dan | |
Sigaartje | zaterdag 23 februari 2019 @ 17:18 |
Ik had een hele goede vriend die zelfmoord heeft gepleegd en regelmatig opgenomen is geweest. Hij vertelde daar vaak over. Ik mis hem. Vandaar dat ik dit topic mee lees. | |
Catnip | zaterdag 23 februari 2019 @ 19:30 |
Heftig zeg! Zoiets doet echt wel wat met je.. Ik ben ook vaak opgenomen geweest, maak je wel leipe dingen mee. Ook verdrietige dingen.. Hoe lang is het geleden? | |
Sigaartje | zaterdag 23 februari 2019 @ 19:34 |
Meer dan een jaar. | |
M_0_0_N | maandag 25 februari 2019 @ 12:30 |
Wat knap dat je er zo positief in staat. Wat is reciverende depressie als ik mag vragen ? | |
M_0_0_N | maandag 25 februari 2019 @ 12:31 |
Wat naar van die vriend.. | |
#ANONIEM | maandag 25 februari 2019 @ 19:09 |
Het is beter voor je dat je niet contact zoekt met "lotgenoten", focus je op buiten je issues en buiten de instelling. | |
kuolema | maandag 25 februari 2019 @ 20:08 |
Hoe lang was je opgenomen? Goed van je dat je een positieve instelling houdt. Ik had het idee dat dit topic gericht was op mensen die langdurig opgenomen zijn, dus niet crisisopnames. Al staat dat niet expliciet in de OP. Wat was je idee hierover @Mo0nlight? Ik word meerdere keren per jaar opgenomen. Twee weken geleden ook weer. Wat ik me afvraag, het schijnt wel vaker voor te komen, hebben jullie ook wel eens dat alles juist lijkt te verergeren bij een opname? Ik heb dat vaak aan het begin, grotendeels omdat ik weg wil (soms IBS). Maar soms helpt het ook wel en kom ik daar tot rust. | |
M_0_0_N | donderdag 28 februari 2019 @ 11:47 |
Het is juist fijn om lotgenoten te hebben. | |
M_0_0_N | donderdag 28 februari 2019 @ 11:49 |
Iedereen is welkom hier ! Ik heb bij mijn vorige opname gemerkt dat het verergerder..maar toen ik naar een andere opname plek ging werd het langzaam aan weer beter | |
M_0_0_N | donderdag 28 februari 2019 @ 11:50 |
Bedankt voor het delen! Hopelijk gaat het nog steeds nog redelijk met je. | |
kree | donderdag 28 februari 2019 @ 13:20 |
mja wat ik merk en goed ik ben niet opgenomen, maar heb ook wel de nodige probleempjes persoonlijk en met familie enzo. Is dat het soms gewoon helpt om met iemand te praten (chatten) zonder dat er gelijk alle problemen worden aangehaald. Nouja ik sta er altijd voor open via DM ofzo |