abonnement bol.com Unibet Coolblue
  dinsdag 17 april 2018 @ 07:22:02 #76
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178569838
quote:
1s.gif Op maandag 16 april 2018 23:12 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ik voel me de laatste tijd angstig, om met mensen te praten waaronder dus de verpleging.

Ik vind het ook niet fijn om niet te kunnen gaan en staan waar ik wil, maar heb geen andere keus.
Het is op zich niet heel ongewoon dat je als autiste stress/angsten ervaart tijdens sociaal contact.
quote:
Als ik dit niet doe dan ben ik alles kwijt, mn moeder wil dan niks meer met me te maken hebben en zij is zo ongeveer op 2 vrienden en mn broer en zus na alles wat ik nog heb.
Vind je 't misschien raar als ik je vraag of je dit niet ook als vernederend ervaart? Het gevoel dat je alles zal verliezen als je faalt waarbij je blijkbaar het idee hebt dat falen wel een reële uitkomst is.
Wat voor ergs heb je allemaal gedaan dat je familie jou blijkbaar zo'n maatregel oplegt?
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  dinsdag 17 april 2018 @ 10:31:02 #77
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178572158
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 07:22 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het is op zich niet heel ongewoon dat je als autiste stress/angsten ervaart tijdens sociaal contact.

[..]

Vind je 't misschien raar als ik je vraag of je dit niet ook als vernederend ervaart? Het gevoel dat je alles zal verliezen als je faalt waarbij je blijkbaar het idee hebt dat falen wel een reële uitkomst is.
Wat voor ergs heb je allemaal gedaan dat je familie jou blijkbaar zo'n maatregel oplegt?
Ik heb een aantal TS’en achter de rug waar van mijn familie ook niet meer dit wil mee maken.

Het gevoel van verliezen en falen is sterk aanwezig en ik probeer me heel erg in te zetten, maar dat gaat mijn somberheid en negativiteit niet te boven. Dat vind ik moeilijk
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  dinsdag 17 april 2018 @ 16:36:23 #78
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178581096
quote:
1s.gif Op dinsdag 17 april 2018 10:31 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ik heb een aantal TS’en achter de rug waar van mijn familie ook niet meer dit wil mee maken.

Het gevoel van verliezen en falen is sterk aanwezig en ik probeer me heel erg in te zetten, maar dat gaat mijn somberheid en negativiteit niet te boven. Dat vind ik moeilijk
Wat is eigenlijk de oorzaak van je somberheid en negativiteit? Heb je daar enig inzicht in?
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  dinsdag 17 april 2018 @ 19:51:43 #79
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178585068
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 16:36 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat is eigenlijk de oorzaak van je somberheid en negativiteit? Heb je daar enig inzicht in?
Ik ben heel erg negatief opgevoed. Mijn vader klaagde alleen maar over hoe slecht alles was en is. Verder veel trauma's opgelopen en ik weet niet beter dan dat ik niet verder vooruit moet kijken dan per uur. Als ik te ver vooruit denk dan zie ik het allemaal niet meer zitten.

Mijn vader heeft meerdere suicide pogingen gedaan in het zicht van mij en dit heeft ook voor veel negativiteit gezorgd. Ik weet niet waarom ik de laatste tijd zo somber ben. Ik denk dat ik te ver vooruit kijk.
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  dinsdag 17 april 2018 @ 20:48:01 #80
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178586537
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 19:51 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ik ben heel erg negatief opgevoed. Mijn vader klaagde alleen maar over hoe slecht alles was en is. Verder veel trauma's opgelopen en ik weet niet beter dan dat ik niet verder vooruit moet kijken dan per uur. Als ik te ver vooruit denk dan zie ik het allemaal niet meer zitten.

Mijn vader heeft meerdere suicide pogingen gedaan in het zicht van mij en dit heeft ook voor veel negativiteit gezorgd. Ik weet niet waarom ik de laatste tijd zo somber ben. Ik denk dat ik te ver vooruit kijk.
Wat vind je van jezelf?
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  dinsdag 17 april 2018 @ 20:51:35 #81
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178586622
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat vind je van jezelf?
Ik heb een hekel aan mezelf. Kan maar niet accepteren welke diagnoses ik gekregen heb. Ik kan er niet mee omgaan.. Ik heb mijn haar afgeknipt in een waas, ik heb overal littekens, ik heb bijna niemand meer in mijn leven en ik zit al bijna anderhalf jaar opgenomen..

Ik weet niet wie ik ben, ik weet niet wat ik ben..
Ik ben totaal verloren..
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  dinsdag 17 april 2018 @ 21:17:22 #82
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178587255
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 20:51 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ik heb een hekel aan mezelf. Kan maar niet accepteren welke diagnoses ik gekregen heb. Ik kan er niet mee omgaan.. Ik heb mijn haar afgeknipt in een waas, ik heb overal littekens, ik heb bijna niemand meer in mijn leven en ik zit al bijna anderhalf jaar opgenomen..

Ik weet niet wie ik ben, ik weet niet wat ik ben..
Ik ben totaal verloren..
Welke diagnoses heb je gekregen? Mag ook in DM als privacy etc.
Klinkt ook alsof je wel toe bent aan wat meer wind mee in plaats van wind tegen.
Misschien kan ik je wel helpen jezelf te vinden, of in elk geval een soort van begin maken daarmee. In elk geval zou ik je kunnen vertellen wat ik weet. Dat zou ik je in elk geval kunnen aanbieden, misschien dat je daar wat mee kan.

Dat gevoel verloren te zijn, herken ik wel. Voor mij was het soms alsof ik in een zeilbootje dobberde ergens op een oceaan. Geen land in zicht, geen golven en geen wind, geen idee hebbend welke kant ik op zou moeten. Met een horizon waarbij het water van de zee versmelt met de mist van het wolkendek, de horizon verbergend.
Heb je misschien heel toevallig iets poëtisch? Of schrijf je misschien weleens? Dat kan op zich ook wel helend zijn, om alles neer te pennen. Geeft ook een soort overzicht, ook al lees ik m'n oude schrijfsels meestal niet nog een keer. Je lijkt wel goed te kunnen schrijven, misschien dat dat iets is wat je al vaker gedaan hebt?
Ik houd zelf een dagboek bij (al dan niet sporadisch).
Ik ken ook 1 autistische vrouw die haar gevoel wel op het doek kan zetten, ze is qua schrijven totaal niet begaafd en tijdens gesprekken loopt ze zeg maar ook geregeld vast (waarbij ze zich bezwaard voelt, ook al weet ze dat haar gesprekspartner dat niet erg vindt).

Ik voelde me vaak ook weleens een robot of een schim of zo. Dingen leken ook wel als in een film.

Gezien wat ik wel weet van je opnameverleden neem ik aan dat je zeg maar al wat therapieën hebt gehad, misschien ook iets als creatieve therapie?

--

Wat doe je eigenlijk om te ontspannen? Wat doe je zeg maar in je vrije tijd? Muziek toevallig?
Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van wandelen, ik verzin letterlijk smoesjes om maar een reden te hebben om ergens heen te kunnen lopen :P

Ik wil verder natuurlijk niet dat je je slechter gaat voelen.
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  dinsdag 17 april 2018 @ 21:41:50 #83
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178587823
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 21:17 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Welke diagnoses heb je gekregen? Mag ook in DM als privacy etc.
Klinkt ook alsof je wel toe bent aan wat meer wind mee in plaats van wind tegen.
Misschien kan ik je wel helpen jezelf te vinden, of in elk geval een soort van begin maken daarmee. In elk geval zou ik je kunnen vertellen wat ik weet. Dat zou ik je in elk geval kunnen aanbieden, misschien dat je daar wat mee kan.

Dat gevoel verloren te zijn, herken ik wel. Voor mij was het soms alsof ik in een zeilbootje dobberde ergens op een oceaan. Geen land in zicht, geen golven en geen wind, geen idee hebbend welke kant ik op zou moeten. Met een horizon waarbij het water van de zee versmelt met de mist van het wolkendek, de horizon verbergend.
Heb je misschien heel toevallig iets poëtisch? Of schrijf je misschien weleens? Dat kan op zich ook wel helend zijn, om alles neer te pennen. Geeft ook een soort overzicht, ook al lees ik m'n oude schrijfsels meestal niet nog een keer. Je lijkt wel goed te kunnen schrijven, misschien dat dat iets is wat je al vaker gedaan hebt?
Ik houd zelf een dagboek bij (al dan niet sporadisch).
Ik ken ook 1 autistische vrouw die haar gevoel wel op het doek kan zetten, ze is qua schrijven totaal niet begaafd en tijdens gesprekken loopt ze zeg maar ook geregeld vast (waarbij ze zich bezwaard voelt, ook al weet ze dat haar gesprekspartner dat niet erg vindt).

Ik voelde me vaak ook weleens een robot of een schim of zo. Dingen leken ook wel als in een film.

Gezien wat ik wel weet van je opnameverleden neem ik aan dat je zeg maar al wat therapieën hebt gehad, misschien ook iets als creatieve therapie?

--

Wat doe je eigenlijk om te ontspannen? Wat doe je zeg maar in je vrije tijd? Muziek toevallig?
Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van wandelen, ik verzin letterlijk smoesjes om maar een reden te hebben om ergens heen te kunnen lopen :P

Ik wil verder natuurlijk niet dat je je slechter gaat voelen.
Wat omschrijf je dat mooi (niet dat het mooi is wat je voelt). Ik schrijf ook ontzettend veel, maar niet echt in poetische zin, meer over hoe de dag was, hoe ik me voel. Af en toe schrijf ik een gedicht. Ik zit ook te twijfelen om een speciaal schrift aan te maken waarin ik mijn gevoel in gedichten uit, maar ben bang dat ik dan weer ga schrijven alsof het een dagboek is.

Mijn diagnoses zijn autisme, angststoornis, depressie, cptss en ik heb een zwaar verleden met veel automutilatie en suicidaliteit. Ik was als kind niet gewenst en dit heb ik ondervonden door mijn vader. Ik heb een heel verleden met hem maar ook met mijn broer, zus en moeder. Mijn moeder die houd wel echt van mij en wil zich ook wel inzetten, maar heeft mij verwaarloosd. Toen ik 14 was een flink trauma opgelopen. Hierin moest ik van de maatschappelijk werkster verplicht met mijn moeder er over praten, waarna er nooit meer iets is opgerakeld sinds toen en nu. Mijn moeder heeft zelf ook psychische problemen.

Ik heb inderdaad al wel wat therapieën gehad en volg op dit moment onder andere (helpende dingen) psycho-educatie, creatief en trauma therapie (voorbereidend op EMDR).. Wat ik tijdens creatief ook fijn vind is om lekker te verven, allerlei kleuren mengen waardoor een brouwsel ontstaat heerlijk! Al doe ik dit niet vaak, omdat het in een groep is en daar word ik ongemakkelijk van. Bang dat mensen het dan lelijk vinden. Verder ben ik aan het leren gitaar spelen wat ook wel ontspant. Ik neem vaak een lange douche.

ik voel me soms ook net een robot en heb het idee dat, dat ook tegenwoordig verwacht word van de maatschappij. Dat we allen moeten leven als robotje en aan bepaalde eisen moeten voldoen.

Aanvulling: Ze hebben eerder ook diagnoses gesteld, ADHD en borderline.

[ Bericht 0% gewijzigd door M_0_0_N op 17-04-2018 22:04:21 (aanvulling!) ]
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  Moderator dinsdag 17 april 2018 @ 22:26:06 #84
441859 crew  Lenny77
pi_178588796
Ik zal geen grote toegevoegde waarde zijn, maar als ik alles zo lees dan kan ik eigenijk alleen maar vragen aan jou of je alsjeblieft eens lief voor jezelf wil zijn? Als ik hoor wat je meegemaakt hebt dan is het toch helemaal niet raar dat je daar zit en dat je je zo voelt? Iedere mens met zo een verleden zou zich slecht voelen. Daarom... Wees eens lief en zacht voor jezelf. Voor het kleine kind in jou! Ik wou dat ik een mentaal zacht en warm dekentje over je kon leggen of je onder mijn vleugels zou kunnen steken. Je wonden kon verzorgen en verbinden.
Geef jezelf eens een knuffel en zeg dat ondanks alles je een pracht persoon bent en heel sterk (veel sterker dan jij denkt) en dat je ook hieruit zal raken!
En je gaat hieruit klimmen en terug in het zonlicht lopen! O+
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
  dinsdag 17 april 2018 @ 22:35:08 #85
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178589007
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 21:41 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Wat omschrijf je dat mooi (niet dat het mooi is wat je voelt). Ik schrijf ook ontzettend veel, maar niet echt in poetische zin, meer over hoe de dag was, hoe ik me voel. Af en toe schrijf ik een gedicht. Ik zit ook te twijfelen om een speciaal schrift aan te maken waarin ik mijn gevoel in gedichten uit, maar ben bang dat ik dan weer ga schrijven alsof het een dagboek is.

Mijn diagnoses zijn autisme, angststoornis, depressie, cptss en ik heb een zwaar verleden met veel automutilatie en suicidaliteit. Ik was als kind niet gewenst en dit heb ik ondervonden door mijn vader. Ik heb een heel verleden met hem maar ook met mijn broer, zus en moeder. Mijn moeder die houd wel echt van mij en wil zich ook wel inzetten, maar heeft mij verwaarloosd. Toen ik 14 was een flink trauma opgelopen. Hierin moest ik van de maatschappelijk werkster verplicht met mijn moeder er over praten, waarna er nooit meer iets is opgerakeld sinds toen en nu. Mijn moeder heeft zelf ook psychische problemen.

Ik heb inderdaad al wel wat therapieën gehad en volg op dit moment onder andere (helpende dingen) psycho-educatie, creatief en trauma therapie (voorbereidend op EMDR).. Wat ik tijdens creatief ook fijn vind is om lekker te verven, allerlei kleuren mengen waardoor een brouwsel ontstaat heerlijk! Al doe ik dit niet vaak, omdat het in een groep is en daar word ik ongemakkelijk van. Bang dat mensen het dan lelijk vinden. Verder ben ik aan het leren gitaar spelen wat ook wel ontspant. Ik neem vaak een lange douche.

ik voel me soms ook net een robot en heb het idee dat, dat ook tegenwoordig verwacht word van de maatschappij. Dat we allen moeten leven als robotje en aan bepaalde eisen moeten voldoen.

Aanvulling: Ze hebben eerder ook diagnoses gesteld, ADHD en borderline.
Mijne zijn op 't moment autisme, (c)ptss, dysthymie. Ik dacht dat ik een 4e had maar ben 't even vergeten. ADD is misschien zoekgeraakt en dubbele depressie is bij mij al langere tijd weg. Ik heb denk ik nog wel meer diagnoses gehad, maar soms raken ze kwijt.

Wat je beschrijft is een beetje mijn schrijfwijze, met i.d.d. af en toe een gedicht.
Ik verwerk wel relatief veel humor in de gedichten die ik schrijf. Ik had heel toevallig deze heel recentelijk nog teruggevonden, dit is een beetje mijn stijl:
quote:
5s.gif Op donderdag 24 maart 2016 21:09 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Eeuwenverlangen.

Ik loop door jou langs lange stranden.
(in mijn hoofd wel in verre landen)
Op mijn typische weirdo wijze
Lekker in de zilte branding scheisse
En kijk ik naar de horizon
"Wow, ik wist niet dat dit ook zo kon!" :D
Waar mij een romantisch vergezicht
ineens door een politie-zaklamp wordt verlicht.
Een mooie kans die zich weer aandient
De politie, je enige beste vriend :)

Zoiets TS?
Ik vind vooral het herkenbare doch absurde wel leuk om te behalen.

Hoe belangrijk is humor voor je?

Ik weet niet of ik zelf een speciaal schrift voor gedichten zou willen gebruiken. Ik wil me tijdens het schrijven zo ongedwongen mogelijk voelen, dus schrijf ik op lege losse vellen. Elke dag een nieuw schoon vel :)
Soms schrijf ik niet maar maak ik schetsen van concepten of gedachtes of filosofeerspinsels. Soms werkt een schema of een schets 100x beter dan een woord of een uitleg.

Dat mengen van kleuren deed ik met vla's, alleen kon ik na afloop van mijn experimenten het bewijsmateriaal opeten zodat niemand mijn brouwsels zag :P
Voor mij is humor ook een manier om dingen minder pijnlijk te maken, of om dingen bespreekbaar te maken of het ijs te breken. Ik had altijd al iets met humor en altijd al iets met muziek. Ik bewoog als ielige peuter al mee met de muziek die m'n ouders draaiden (was vooral jaren 60 en 70 muziek).

Damn...ik kan helaas geen gitaar spelen. Ik vond 't te pijnlijk voor m'n vingers...tsja :')
Er is op fok ook een muziektopic, als je wat luistert kan je een link naar dat nummer in dat topic spammen. En je kunt ook 'kijken' wat anderen luisteren, soms staat er ineens wat interessants bij wat je anders nooit was tegengekomen.
Van sommige mensen luister ik soms stiekem een nummer mee, omdat ik weet dat we een vergelijkbare muzieksmaak hebben of omdat de link me om een andere reden aanspreekt.

Muziek maakt dat ik in een soort flow terecht kan komen, beetje als wegdromen.
Ik denk dat 't ook goed voor je zou zijn als je leert om te ontspannen en als je ontdekt wat jou 'drived' (Engelse woord voor voortdrijven/voortstuwen), wat jou motiveert en wat jouw passies zijn. Je passies zullen je energie geven. Of in elk geval relatief veel.

Ik houd trouwens ook van mooie dingen, bijvoorbeeld ook mooie (avond)luchten.

Lees je trouwens toevallig veel boeken?
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  woensdag 18 april 2018 @ 09:50:24 #86
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178594346
quote:
0s.gif Op dinsdag 17 april 2018 22:35 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mijne zijn op 't moment autisme, (c)ptss, dysthymie. Ik dacht dat ik een 4e had maar ben 't even vergeten. ADD is misschien zoekgeraakt en dubbele depressie is bij mij al langere tijd weg. Ik heb denk ik nog wel meer diagnoses gehad, maar soms raken ze kwijt.

Wat je beschrijft is een beetje mijn schrijfwijze, met i.d.d. af en toe een gedicht.
Ik verwerk wel relatief veel humor in de gedichten die ik schrijf. Ik had heel toevallig deze heel recentelijk nog teruggevonden, dit is een beetje mijn stijl:

[..]

Ik vind vooral het herkenbare doch absurde wel leuk om te behalen.

Hoe belangrijk is humor voor je?

Ik weet niet of ik zelf een speciaal schrift voor gedichten zou willen gebruiken. Ik wil me tijdens het schrijven zo ongedwongen mogelijk voelen, dus schrijf ik op lege losse vellen. Elke dag een nieuw schoon vel :)
Soms schrijf ik niet maar maak ik schetsen van concepten of gedachtes of filosofeerspinsels. Soms werkt een schema of een schets 100x beter dan een woord of een uitleg.

Dat mengen van kleuren deed ik met vla's, alleen kon ik na afloop van mijn experimenten het bewijsmateriaal opeten zodat niemand mijn brouwsels zag :P
Voor mij is humor ook een manier om dingen minder pijnlijk te maken, of om dingen bespreekbaar te maken of het ijs te breken. Ik had altijd al iets met humor en altijd al iets met muziek. Ik bewoog als ielige peuter al mee met de muziek die m'n ouders draaiden (was vooral jaren 60 en 70 muziek).

Damn...ik kan helaas geen gitaar spelen. Ik vond 't te pijnlijk voor m'n vingers...tsja :')
Er is op fok ook een muziektopic, als je wat luistert kan je een link naar dat nummer in dat topic spammen. En je kunt ook 'kijken' wat anderen luisteren, soms staat er ineens wat interessants bij wat je anders nooit was tegengekomen.
Van sommige mensen luister ik soms stiekem een nummer mee, omdat ik weet dat we een vergelijkbare muzieksmaak hebben of omdat de link me om een andere reden aanspreekt.

Muziek maakt dat ik in een soort flow terecht kan komen, beetje als wegdromen.
Ik denk dat 't ook goed voor je zou zijn als je leert om te ontspannen en als je ontdekt wat jou 'drived' (Engelse woord voor voortdrijven/voortstuwen), wat jou motiveert en wat jouw passies zijn. Je passies zullen je energie geven. Of in elk geval relatief veel.

Ik houd trouwens ook van mooie dingen, bijvoorbeeld ook mooie (avond)luchten.

Lees je trouwens toevallig veel boeken?
Ik denk dat ik ook geen appart schrift ga gebruiken. Dan voelt het inderdaad zo gedwongen en als of het moet, waardoor mijn gevoel nog moeilijker te omschrijven is. Ik heb ook veel met muziek, heb afspeellijsten vol, maar ook dit is op het moment wat minder allemaal en dat vind ik jammer. ik probeer wel zoveel mogelijk muziek te luisteren.

Wat grappig van die vla. En je gedicht is super leuk!
Hoe ga jij verder met je diagnoses om ?
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  woensdag 18 april 2018 @ 13:45:53 #87
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178598766
quote:
0s.gif Op woensdag 18 april 2018 09:50 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ik denk dat ik ook geen appart schrift ga gebruiken. Dan voelt het inderdaad zo gedwongen en als of het moet, waardoor mijn gevoel nog moeilijker te omschrijven is.
Klopt :)
Ik zet er wel een datum boven zodat ik later eventueel nog de volgorde kan reproduceren.
quote:
Ik heb ook veel met muziek, heb afspeellijsten vol, maar ook dit is op het moment wat minder allemaal en dat vind ik jammer. ik probeer wel zoveel mogelijk muziek te luisteren.
Misschien dat 't niet klopt, maar dit komt op mij een beetje over alsof je jezelf ook een beetje probeert te forceren naar muziek te luisteren, alsof je jezelf ook een beetje dwingt het beluisteren van muziek leuk te vinden. Klopt dit? Ik weet niet of 't klopt, maar ik vond 't wel belangrijk om te weten dus vandaar dat ik 't je nu even vraag.
quote:
Wat grappig van die vla. En je gedicht is super leuk!
Thanks :s)
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  woensdag 18 april 2018 @ 13:46:40 #88
212761 magnetronkoffie
Where's the fish?
pi_178598783
Laatste stukje even in aparte post i.v.m. overzicht en zo.
quote:
Hoe ga jij verder met je diagnoses om ?
Hoe ik met m'n diagnoses omga? Lang verhaal. Best wel verschillend eigenlijk.

De 1e diagnose die ik kreeg was volgens mij ADD en dat betekende dat ik methylfenidaat (ritalin) kon gaan gebruiken, wat op mij een positief effect had.

--

Niet lang daarna kwam er asperger uit (is nu A.S.S.) en daar had ik erg veel moeite mee.
Het werd ook een beetje gebracht alsof ik een inferieure levensvorm was en ik vond 't behoorlijk vernederend dingen te horen die achteraf gezien deels onwaar bleken te zijn. Zo zouden autisten minder empathie hebben, maar autisten hebben juist meer empathie en dit hangt denk ik met de snellere prikkeling samen. Autisten zijn ook gevoeliger, helaas ook voor trauma's.

Waar ik denk ik zelf nog de meeste moeite mee had en heb, is de overprikkeling en de klachten die daarmee gepaard gaan, zoals snel oververmoeid zijn, moe worden en hangerig, nukkig, fysiek instorten, depressieve klachten, burn-out klachten, suïcidale gedachten, dissociatieve klachten (dat alles zeg maar aan me voorbij gaat, dat ik in een bubbel verdwijn), vaak niet snel kunnen schakelen, overspoeld worden door emoties en soms daardoor radeloos worden en nog wel meer klachten.
Ook zouden autisten een inferieure vorm van communicatie hebben en zouden communicatieproblemen zeg maar aan mijn autisme te wijten zijn, maar dit is ook niet waar.
Ik heb zelf dit gemerkt (komt een communicatieschema)
Autist en niet-autist --> slechtere communicatie
Niet-autist en niet-autist --> betere communicatie
Niet-autist en autist --> slechtere communicatie
Autist en autist --> betere communicatie


Maar als autisme echt een communicatiestoornis zou zijn, dan had er in dit schema niet dit
Autist en autist --> betere communicatie
maar dit
Autist en autist --> veel slechtere communicatie
moeten staan.
Dit is echter niet het geval en ik merk dat het meer komt doordat ik meestal niet goed begrepen word. Ik heb ook 't gevoel dat ik steeds opnieuw moet uitleggen en dat 't maar niet bij de ander aan lijkt te komen. Maar communicatie is een vak apart en ik wil deze post nu ook niet te lang maken met communicatie. Communicatie is 1 van mijn fascinaties dus ik kan daar lang over doorgaan :P

M'n behandelaars meenden dat ik niet in groepen zou kunnen werken, maar lotgenotencontact (met andere autisten dus) gaat me juist makkelijker af (ook al ben ik wel nog steeds sneller moe maar dat is aan overprikkeling gerelateerd). En vaak vinden mensen het onwennig omdat ze niet gewend zijn om met alleen maar autisten af te spreken waarbij dingen veel ongedwongener eraan toe gaan..

Maar goed, autisme is wat mij betreft veruit de belangrijkste diagnose geweest, het bepaalt en verandert -alles- en het heeft ook veel mooie kanten vind ik :).

--

De depressies hebben een groot deel van m'n leven overheerst (en verpest helaas) en niets leek echt te helpen of aan te slaan. Het ging eigenlijk pas weg zodra ik beter met m'n autistische eigenschappen om kon gaan en ik niet meer chronisch overbelast werd.

--

Verder nog (c)ptss, deze heb ik pas sinds een jaar of zo en ik moest een waar gevecht aangaan met m'n behandelaars om deze erkenning eindelijk eens te krijgen.
Ik heb achteraf gezien jaren een verkeerde behandeling gehad doordat m'n behandelaars ervan uitgingen dat mijn klachten door autisme kwamen (waar dus niks aan te doen was) en niet door trauma's (waar behandeling veel effectiever kan zijn) en het krijgen van deze erkenning heeft me toen compleet uitgeput. Maar het is me wel mooi gelukt en na behandeling gaat dit stukje een heel stuk beter. Scheelt wel dat ik al relatief veel ervaring heb als psychiatrisch patiënt _O- :P

Was ik nog wat vergeten?
Waar had ik nou ook alweer m'n UFO verstopt? Ik wil weer naar huis ;(
♫♪♪♫♪♫♫♪==♥☥
  woensdag 18 april 2018 @ 17:58:20 #89
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178604054
quote:
0s.gif Op woensdag 18 april 2018 13:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klopt :)
Ik zet er wel een datum boven zodat ik later eventueel nog de volgorde kan reproduceren.

[..]

Misschien dat 't niet klopt, maar dit komt op mij een beetje over alsof je jezelf ook een beetje probeert te forceren naar muziek te luisteren, alsof je jezelf ook een beetje dwingt het beluisteren van muziek leuk te vinden. Klopt dit? Ik weet niet of 't klopt, maar ik vond 't wel belangrijk om te weten dus vandaar dat ik 't je nu even vraag.

[..]

Thanks :s)
Ja eigenlijk dwing ik mezelf soms een beetje en vind ik het dan ook helemaal niet leuk. Ik moet denk ik dingen niet geforceerd doen, dat word een drama.
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  woensdag 18 april 2018 @ 19:01:49 #90
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178605083
quote:
0s.gif Op woensdag 18 april 2018 13:46 schreef magnetronkoffie het volgende:
Laatste stukje even in aparte post i.v.m. overzicht en zo.

[..]

Hoe ik met m'n diagnoses omga? Lang verhaal. Best wel verschillend eigenlijk.

De 1e diagnose die ik kreeg was volgens mij ADD en dat betekende dat ik methylfenidaat (ritalin) kon gaan gebruiken, wat op mij een positief effect had.

--

Niet lang daarna kwam er asperger uit (is nu A.S.S.) en daar had ik erg veel moeite mee.
Het werd ook een beetje gebracht alsof ik een inferieure levensvorm was en ik vond 't behoorlijk vernederend dingen te horen die achteraf gezien deels onwaar bleken te zijn. Zo zouden autisten minder empathie hebben, maar autisten hebben juist meer empathie en dit hangt denk ik met de snellere prikkeling samen. Autisten zijn ook gevoeliger, helaas ook voor trauma's.

Waar ik denk ik zelf nog de meeste moeite mee had en heb, is de overprikkeling en de klachten die daarmee gepaard gaan, zoals snel oververmoeid zijn, moe worden en hangerig, nukkig, fysiek instorten, depressieve klachten, burn-out klachten, suïcidale gedachten, dissociatieve klachten (dat alles zeg maar aan me voorbij gaat, dat ik in een bubbel verdwijn), vaak niet snel kunnen schakelen, overspoeld worden door emoties en soms daardoor radeloos worden en nog wel meer klachten.
Ook zouden autisten een inferieure vorm van communicatie hebben en zouden communicatieproblemen zeg maar aan mijn autisme te wijten zijn, maar dit is ook niet waar.
Ik heb zelf dit gemerkt (komt een communicatieschema)
Autist en niet-autist --> slechtere communicatie
Niet-autist en niet-autist --> betere communicatie
Niet-autist en autist --> slechtere communicatie
Autist en autist --> betere communicatie


Maar als autisme echt een communicatiestoornis zou zijn, dan had er in dit schema niet dit
Autist en autist --> betere communicatie
maar dit
Autist en autist --> veel slechtere communicatie
moeten staan.
Dit is echter niet het geval en ik merk dat het meer komt doordat ik meestal niet goed begrepen word. Ik heb ook 't gevoel dat ik steeds opnieuw moet uitleggen en dat 't maar niet bij de ander aan lijkt te komen. Maar communicatie is een vak apart en ik wil deze post nu ook niet te lang maken met communicatie. Communicatie is 1 van mijn fascinaties dus ik kan daar lang over doorgaan :P

M'n behandelaars meenden dat ik niet in groepen zou kunnen werken, maar lotgenotencontact (met andere autisten dus) gaat me juist makkelijker af (ook al ben ik wel nog steeds sneller moe maar dat is aan overprikkeling gerelateerd). En vaak vinden mensen het onwennig omdat ze niet gewend zijn om met alleen maar autisten af te spreken waarbij dingen veel ongedwongener eraan toe gaan..

Maar goed, autisme is wat mij betreft veruit de belangrijkste diagnose geweest, het bepaalt en verandert -alles- en het heeft ook veel mooie kanten vind ik :).

--

De depressies hebben een groot deel van m'n leven overheerst (en verpest helaas) en niets leek echt te helpen of aan te slaan. Het ging eigenlijk pas weg zodra ik beter met m'n autistische eigenschappen om kon gaan en ik niet meer chronisch overbelast werd.

--

Verder nog (c)ptss, deze heb ik pas sinds een jaar of zo en ik moest een waar gevecht aangaan met m'n behandelaars om deze erkenning eindelijk eens te krijgen.
Ik heb achteraf gezien jaren een verkeerde behandeling gehad doordat m'n behandelaars ervan uitgingen dat mijn klachten door autisme kwamen (waar dus niks aan te doen was) en niet door trauma's (waar behandeling veel effectiever kan zijn) en het krijgen van deze erkenning heeft me toen compleet uitgeput. Maar het is me wel mooi gelukt en na behandeling gaat dit stukje een heel stuk beter. Scheelt wel dat ik al relatief veel ervaring heb als psychiatrisch patiënt _O- :P

Was ik nog wat vergeten?
Wat een mooi communicatieschema, ik denk daar eigenlijk hetzelfde over als jou.
Bij een autist worden zo snel vooroordelen genoemd, dat gaat eigenlijk nergens over. Hoe kan imand die niet autistisch is nou er zoveel over weten? Ik denk dat een autist zelf er het meest van weet.

Bijzonder dat communicatie jou fascineert. Mij ook wel, maar opgegeven moment gaat het als verplicht voelen en daar ben ik altijd bang voor.

Heb je nu dan ook trauma behandeling voor je cptss? Ze hebben dit bij mij ook gediagnosticeerd en ik ga starten met trauma behandeling EMDR.

Ik hoop dat het bij mij ook zo zal zijn als ik beter met mijn autistische eigenschappen kan omgaan, dat ik dan ook minder depressief ben. Soms lijkt het alsof het nooit over gaat. Ik ben bang dat ik voor altijd depressief zal zijn.

Ik vind het knap hoe je met alles omgaat! Ik leer echt dingen van jou bedankt daar voor :)
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  woensdag 18 april 2018 @ 19:02:44 #91
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178605121
quote:
1s.gif Op dinsdag 17 april 2018 22:26 schreef Lenny77 het volgende:
Ik zal geen grote toegevoegde waarde zijn, maar als ik alles zo lees dan kan ik eigenijk alleen maar vragen aan jou of je alsjeblieft eens lief voor jezelf wil zijn? Als ik hoor wat je meegemaakt hebt dan is het toch helemaal niet raar dat je daar zit en dat je je zo voelt? Iedere mens met zo een verleden zou zich slecht voelen. Daarom... Wees eens lief en zacht voor jezelf. Voor het kleine kind in jou! Ik wou dat ik een mentaal zacht en warm dekentje over je kon leggen of je onder mijn vleugels zou kunnen steken. Je wonden kon verzorgen en verbinden.
Geef jezelf eens een knuffel en zeg dat ondanks alles je een pracht persoon bent en heel sterk (veel sterker dan jij denkt) en dat je ook hieruit zal raken!
En je gaat hieruit klimmen en terug in het zonlicht lopen! O+
Het is meoilijk om lief te zijn tegen mezelf, vooral door de problemen met automutilatie (Wat nu al wel een aantal weken goed gaat).
Lief van je! O+
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
pi_178629743
Ik ben verschillende malen opgenomen geweest vanwege depressie (variërend van 1 week tot 3 maanden) en ik heb een klinische behandelopname gedaan voor persoonlijkheidsstoornissen met schematherapie van 4.5 maand (was eigenlijk een jaar).

Diagnoses die ik heb zijn chronische depressie, ptss, gegeneraliseerde angststoornis en persoonlijkheidsstoornis nao met kenmerken van vooral cluster b en c. Sinds ik die behandelopname heb gedaan heb ik geen crisisopnames voor depressie meer gehad ^O^
Na de opname nog deeltijd gedaan en momenteel therapievrij. Krijg nog wel ambulante woonbegeleiding en ga misschien nog wel de VERS-training doen.

Ik vind het lastig om zo vanuit het niets een heel verhaal hier neer te zetten omdat ik niet weet waar je behoefte aan hebt? Dus als je vragen hebt of kunt aangeven wat je graag wilt weten dan vertel ik er graag over :)

En zal ook even de rest van dit topic nog even doorlezen :)
  donderdag 19 april 2018 @ 22:11:04 #93
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178630526
quote:
1s.gif Op donderdag 19 april 2018 21:44 schreef _Hestia_ het volgende:
Ik ben verschillende malen opgenomen geweest vanwege depressie (variërend van 1 week tot 3 maanden) en ik heb een klinische behandelopname gedaan voor persoonlijkheidsstoornissen met schematherapie van 4.5 maand (was eigenlijk een jaar).

Diagnoses die ik heb zijn chronische depressie, ptss, gegeneraliseerde angststoornis en persoonlijkheidsstoornis nao met kenmerken van vooral cluster b en c. Sinds ik die behandelopname heb gedaan heb ik geen crisisopnames voor depressie meer gehad ^O^
Na de opname nog deeltijd gedaan en momenteel therapievrij. Krijg nog wel ambulante woonbegeleiding en ga misschien nog wel de VERS-training doen.

Ik vind het lastig om zo vanuit het niets een heel verhaal hier neer te zetten omdat ik niet weet waar je behoefte aan hebt? Dus als je vragen hebt of kunt aangeven wat je graag wilt weten dan vertel ik er graag over :)

En zal ook even de rest van dit topic nog even doorlezen :)
Leuk dat je post (niet qua opname) vind het fijn om verhalen of successen van een ander te lezen, daardoor krijg ik ook weer wat meer hoop! Wat fijn dat je nu therapie vrij bent, :Y ik kan niet wachten tot dat ik dat ook ben, maar ik ben helaas nog wel wat hulp nodig op dit moment

Hoe gaat het nu dan ten aanzien van je diagnoses?
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  donderdag 19 april 2018 @ 22:11:35 #94
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178630540
Gister goed nieuws gehad! Het plan qua begeleid wonen word weer opgestart, dus voor hierna hopelijk een goede plek voor mezelf!! :) :)
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  zaterdag 21 april 2018 @ 17:27:49 #95
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178657637
Ik word gek van me zelf en alle gedachten. Weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Lege tijdsinvulling sloopt me en ik probeer van alles maar niks werkt. Momentele op verlof en zelfs thuis gaat het niet.. ik weet het ook niet meer :(
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  zaterdag 21 april 2018 @ 19:05:35 #96
461713 Terminuz
Stop feeding me, I am a Troll!
pi_178658903
Depressie of angst gaat niet weg in de zin dat ze helemaal verdwijnen. Het gaat erom hoe jij met je angst omgaat en er mee leren leven.

Eenmaal die knop gevonden. Gaat het met grote stappen.
God doesn't help stupid!
  zaterdag 21 april 2018 @ 19:23:31 #97
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178659077
quote:
0s.gif Op zaterdag 21 april 2018 19:05 schreef Terminuz het volgende:
Depressie of angst gaat niet weg in de zin dat ze helemaal verdwijnen. Het gaat erom hoe jij met je angst omgaat en er mee leren leven.

Eenmaal die knop gevonden. Gaat het met grote stappen.
Het lijkt alsof ik die knop nooit zal vinden
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
  † In Memoriam † zondag 22 april 2018 @ 05:44:14 #98
409449 Mo_Muffin
For the love of knobs...
pi_178667203
quote:
1s.gif Op donderdag 12 april 2018 22:33 schreef Droopie het volgende:

[..]

ik heb 3 weken opgenomen gezeten vroeger, maar hier op Fok zitten slechts een heel klein aantal opgenomen users :)

hoewel er wel een paar rijp zijn voor opname hoor ;)
Dat is niet meer dan een aanname. :P
"Ik zal nooit bij een club gaan die mij als lid accepteert"
pi_178670260
quote:
0s.gif Op donderdag 19 april 2018 22:11 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Leuk dat je post (niet qua opname) vind het fijn om verhalen of successen van een ander te lezen, daardoor krijg ik ook weer wat meer hoop! Wat fijn dat je nu therapie vrij bent, :Y ik kan niet wachten tot dat ik dat ook ben, maar ik ben helaas nog wel wat hulp nodig op dit moment

Hoe gaat het nu dan ten aanzien van je diagnoses?
Ja dat vind ik zelf ook erg fijn. Maar ik baal er nog steeds van hoe het gelopen is. Want bij de eerste instantie hebben ze alleen steeds de recidiverende depressies behandeld. Ik zat daar vast in een cirkeltje crisisgroep-crisisopname-structurerende deeltijd-ontslag en na een paar maanden stond ik weer op de stoep. Pas bij de tweede instantie zijn ze uitgebreid onderzoek gaan doen waarom die depressies elke keer terugkwamen. En toen bleek er dus veel meer onder te zitten.

Toen heb ik gekozen om een jaar klinische behandeling met schematherapie te doen. Alleen vanwege mijn lichamelijke conditie toen (heb ook diabetes en dat ging toen ook niet echt goed) was het helaas veel te intensief. Dus na een paar maanden kreeg ik al een rustrooster zodat ik alleen de therapiën hoefde te volgen en geen corvee of commissies hoefde te doen. Dat hielp wel iets, maar toch na 4.5 maand besloten om te stoppen omdat het echt niet meer ging.

Maar na die 4.5 maand ging het al wel een stuk beter en had ik al wel heel veel inzichten op gedaan. Alleen moest ik het natuurlijk nog leren toepassen. Dus toen de 3-daagse deeltijd gaan doen. Dat was wel haalbaar qua energie. Alleen na 2 maand kreeg mijn (nu ex) vriend een ernstig auto-ongeluk waardoor hij weken in coma en maanden in het zkh/revalidatiecentrum heeft gelegen. Dus toen had ik niet de ruimte in mijn hoofd om ook nog aan mezelf te werken. Weer gestopt en later toen het beter ging met mn vriend weer op de wachtlijst voor de dezelfde groep. In de tussentijd kreeg ik individuele PMT. Na een paar maanden wachten was er plek. Maar na 1.5 dag werd ik de groep uit gezet vanwege een kruisverband (ik kende het nichtje van iemand via internet, had diegene nooit irl gezien, maar toch voelde onveilig voor die groepsgenoot).

Dus weer zat ik thuis en moest ik wachten tot er plek was in de andere deeltjdgroep. Maar dat bleek uiteindelijk echt een super fijne groep te zijn. De therapeuten van die groep waren veel fijner dan die van de andere groep en de groepsgenoten ook. Ik voelde me echt al heel snel veilig in de groep waardoor ik me kwetsbaar durfde op te stellen en echt dingen durfde te delen, te verwerken en nieuw gedrag aan te leren. Dit keer de 9 maanden wel afgemaakt en ontzettend veel stappen gezet.

Tijd dus om de laatste puntjes op de i te zetten en de reïntegratiegroep te gaan doen. Dat was nog 1 dag in de week om je te helpen bij je leven weer opbouwen, vrijwilligerswerk te gaan doen etc. Maar ik zat net 1 week in die groep toen mijn vriend het plotseling na een relatie van 10 jaar uitmaakte. Dus mijn hele leven stond weer op zijn kop. Aangezien ik naar een andere stad ging verhuizen daarna had het geen zin om al van alles op te gaan bouwen in mijn oude woonplaats. Dus de reïntegratiegroep heb ik vooral gebruikt als steun en hulp bij de dingen regelen voor de scheiding en verhuizing.

Iedereen had verwacht dat ik daarna wel weer depressief zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Door al die jaren therapie gelukkig veel geleerd en ik kon nu dus blijkbaar wel met zo'n heftig life-event omgaan. Eigenlijk gaat het sinds de scheiding een stuk beter. Ik was bijvoorbeeld heel afhankelijk van mijn ex, cijferde mezelf weg voor hem, had heel veel bevestiging van hem nodig. Nu ben ik veel zelfstandiger, heb ik veel meer zelfvertrouwen, ben ik gezond gaan eten en gaan sporten waardoor ik afgelopen jaar 20 kg ben afgevallen.

Ik zit nu echt goed in mijn vel. Natuurlijk heb ik wel eens mijn mindere dagen, heb ik dan meer bevestiging nodig van anderen, reageer ik wat extremer of zie ik het nogal zwart-wit en pieker ik veel. Maar ik blijf er nu niet meer in hangen. Ik kan mezelf nu na een dag of een paar dagen wel weer een schop onder mn kont geven en de draad weer oppakken. En ik deel veel meer met anderen, houd niet meer alles voor mezelf. Dat helpt ook heel veel.

Dus qua diagnoses ben ik nu eigenlijk al een jaar of 3 niet meer klinisch depressief geweest, is mijn PTSS behandeld en qua persoonlijkheidsstoornis heb ik dus ook heel veel stappen gezet en beperkt het me niet meer heel erg in het leven.

Ik ben nu sinds een paar maanden on mijn nieuwe stad begonnen met vrijwilligerswerk en dat gaat goed. Dus dat wil ik steeds meer gaan uitbreiden, misschien nog een opleiding doen of afmaken en dan naar betaald werk. Want dat is toch wel mijn doel. Om na al die jaren uit de Wajong te komen en gewoon aan het werk te gaan.

Maar dat vind ik ook wel super spannend omdat ik dat dus nog nooit gedaan heb en heel lang buiten de maatschappij heb gestaan voor mijn gevoel. Dus dat levert nog wel veel angsten op, maar ik ga er wel voor.

Poeh heel verhaal haha maar wel eens fijn om het zo allemaal achter elkaar op te schrijven. Als je nog meer wilt weten hoor ik het wel.

En fijn dat jouw begeleid wonen project doorgaat, lekker een eigen plekje voor jezelf! En naar hoe het tijdens je verlof ging. Maar dat herken ik nog wel dat het lastig kan zijn om je dagen zelf helemaal in te moeten vullen.
  zondag 22 april 2018 @ 14:27:58 #100
382066 M_0_0_N
Sw33t but psyk0
pi_178673418
quote:
1s.gif Op zondag 22 april 2018 11:29 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Ja dat vind ik zelf ook erg fijn. Maar ik baal er nog steeds van hoe het gelopen is. Want bij de eerste instantie hebben ze alleen steeds de recidiverende depressies behandeld. Ik zat daar vast in een cirkeltje crisisgroep-crisisopname-structurerende deeltijd-ontslag en na een paar maanden stond ik weer op de stoep. Pas bij de tweede instantie zijn ze uitgebreid onderzoek gaan doen waarom die depressies elke keer terugkwamen. En toen bleek er dus veel meer onder te zitten.

Toen heb ik gekozen om een jaar klinische behandeling met schematherapie te doen. Alleen vanwege mijn lichamelijke conditie toen (heb ook diabetes en dat ging toen ook niet echt goed) was het helaas veel te intensief. Dus na een paar maanden kreeg ik al een rustrooster zodat ik alleen de therapiën hoefde te volgen en geen corvee of commissies hoefde te doen. Dat hielp wel iets, maar toch na 4.5 maand besloten om te stoppen omdat het echt niet meer ging.

Maar na die 4.5 maand ging het al wel een stuk beter en had ik al wel heel veel inzichten op gedaan. Alleen moest ik het natuurlijk nog leren toepassen. Dus toen de 3-daagse deeltijd gaan doen. Dat was wel haalbaar qua energie. Alleen na 2 maand kreeg mijn (nu ex) vriend een ernstig auto-ongeluk waardoor hij weken in coma en maanden in het zkh/revalidatiecentrum heeft gelegen. Dus toen had ik niet de ruimte in mijn hoofd om ook nog aan mezelf te werken. Weer gestopt en later toen het beter ging met mn vriend weer op de wachtlijst voor de dezelfde groep. In de tussentijd kreeg ik individuele PMT. Na een paar maanden wachten was er plek. Maar na 1.5 dag werd ik de groep uit gezet vanwege een kruisverband (ik kende het nichtje van iemand via internet, had diegene nooit irl gezien, maar toch voelde onveilig voor die groepsgenoot).

Dus weer zat ik thuis en moest ik wachten tot er plek was in de andere deeltjdgroep. Maar dat bleek uiteindelijk echt een super fijne groep te zijn. De therapeuten van die groep waren veel fijner dan die van de andere groep en de groepsgenoten ook. Ik voelde me echt al heel snel veilig in de groep waardoor ik me kwetsbaar durfde op te stellen en echt dingen durfde te delen, te verwerken en nieuw gedrag aan te leren. Dit keer de 9 maanden wel afgemaakt en ontzettend veel stappen gezet.

Tijd dus om de laatste puntjes op de i te zetten en de reïntegratiegroep te gaan doen. Dat was nog 1 dag in de week om je te helpen bij je leven weer opbouwen, vrijwilligerswerk te gaan doen etc. Maar ik zat net 1 week in die groep toen mijn vriend het plotseling na een relatie van 10 jaar uitmaakte. Dus mijn hele leven stond weer op zijn kop. Aangezien ik naar een andere stad ging verhuizen daarna had het geen zin om al van alles op te gaan bouwen in mijn oude woonplaats. Dus de reïntegratiegroep heb ik vooral gebruikt als steun en hulp bij de dingen regelen voor de scheiding en verhuizing.

Iedereen had verwacht dat ik daarna wel weer depressief zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Door al die jaren therapie gelukkig veel geleerd en ik kon nu dus blijkbaar wel met zo'n heftig life-event omgaan. Eigenlijk gaat het sinds de scheiding een stuk beter. Ik was bijvoorbeeld heel afhankelijk van mijn ex, cijferde mezelf weg voor hem, had heel veel bevestiging van hem nodig. Nu ben ik veel zelfstandiger, heb ik veel meer zelfvertrouwen, ben ik gezond gaan eten en gaan sporten waardoor ik afgelopen jaar 20 kg ben afgevallen.

Ik zit nu echt goed in mijn vel. Natuurlijk heb ik wel eens mijn mindere dagen, heb ik dan meer bevestiging nodig van anderen, reageer ik wat extremer of zie ik het nogal zwart-wit en pieker ik veel. Maar ik blijf er nu niet meer in hangen. Ik kan mezelf nu na een dag of een paar dagen wel weer een schop onder mn kont geven en de draad weer oppakken. En ik deel veel meer met anderen, houd niet meer alles voor mezelf. Dat helpt ook heel veel.

Dus qua diagnoses ben ik nu eigenlijk al een jaar of 3 niet meer klinisch depressief geweest, is mijn PTSS behandeld en qua persoonlijkheidsstoornis heb ik dus ook heel veel stappen gezet en beperkt het me niet meer heel erg in het leven.

Ik ben nu sinds een paar maanden on mijn nieuwe stad begonnen met vrijwilligerswerk en dat gaat goed. Dus dat wil ik steeds meer gaan uitbreiden, misschien nog een opleiding doen of afmaken en dan naar betaald werk. Want dat is toch wel mijn doel. Om na al die jaren uit de Wajong te komen en gewoon aan het werk te gaan.

Maar dat vind ik ook wel super spannend omdat ik dat dus nog nooit gedaan heb en heel lang buiten de maatschappij heb gestaan voor mijn gevoel. Dus dat levert nog wel veel angsten op, maar ik ga er wel voor.

Poeh heel verhaal haha maar wel eens fijn om het zo allemaal achter elkaar op te schrijven. Als je nog meer wilt weten hoor ik het wel.

En fijn dat jouw begeleid wonen project doorgaat, lekker een eigen plekje voor jezelf! En naar hoe het tijdens je verlof ging. Maar dat herken ik nog wel dat het lastig kan zijn om je dagen zelf helemaal in te moeten vullen.
Ik heb je hele verhaal gelezen, maar wat heb jij al veel meegemaakt! Vind het knap dat het nu wat beter met je gaat.

Het is inderdaad lastig om de dagen zelf helemaal te moeten invullen: ik zit wel opgenomen en heb therapieblokken, maar zelfs dat is moeilijk om me voor in te zetten. Ik ben zo depressief dat het me allemaal niet lukt en dat doet pijn. dan nog mijn lage zelfvertrouwen en de stemmen die me naar beneden praten.

Het is allemaal niet niks. Na een opname terug in de maatschappij is moeilijk. Vorig jaar zomer kreeg ik ontslag; omdat het geen nut had waar ik zat. Toen kwam ik twee weken thuis waar in het finaal mis is gegaan 2 keer een TS en in het ziekenhuis belandt. Toen werd ik weer opgenomen voor crisis. Ik heb de dagen gewoon mee geteld en in totaal al 447 dagen aan opname. Ik ben er helemaal zat van.

Bedankt dat je, je verhaal wou delen. Het geeft toch een soort motivatie. Hoelang het ook duurt allemaal in de psychiatrie dat het toch beter kan gaan worden. Ik moet het meer gaan vertrouwen.
"De ONZ SC heeft veel meer pit, nu Stig in het topic zit!" -TheStigsDutchCousin
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')