In hoeverre voldoet je leven aan 'het perfecte plaatje'?

quote:

Op donderdag 5 april 2018 23:57 schreef DD_Kong het volgende:

[..]

klopt. Herken het wel een beetje hoor, als (bijna) 29 jarige vrijgezel

Tijd gaat gigantisch snel, zo ben je 25 en denk je 'ik heb nog alle tijd' en zo ben je bijna 30 en nog steeds zie ik in de verste verte nog geen relatiemogelijkheden.

Maar ben dan gelukkig nog wel nuchter genoeg om gewoon te hopen dat het op mijn pad komt in plaats van mijn gesettelde vrienden af te gaan kraken. Uiteindelijk hoop ik namelijk ook nog zoiets te mogen gaan ervaren.

Ik denk dat echte klagers over hun vrijgezelle bestaan voornamelijk mensen zijn die allerlei issues op de achtergrond hebben lopen. Dan voelt het leven al snel als oneerlijk aan. Evenwichtige mensen balen er ook van dat ze niemand kunnen vinden, maar halen uit andere dingen weer hun voldoening, iets waar instabiele mensen ook al nauwelijks van kunnen genieten.

Edit: Om terug te komen op het topic. Ik denk dat het er op zich niet zozeer om gaat of je wel of niet aan dat ideaalplaatje voldoet, maar meer hoe jezelf ervaart dat je wel of niet aan dat plaatje voldoet. Instabiele mensen heb ik het idee, balen er al sneller van dat ze niet aan de standaard voldoen.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 00:01 schreef Buurtzwaan het volgende:

[..]

Ik denk dat echte klagers over hun vrijgezelle bestaan voornamelijk mensen zijn die allerlei issues op de achtergrond hebben lopen. Dan voelt het leven al snel als oneerlijk aan. Evenwichtige mensen balen er ook van dat ze niemand kunnen vinden, maar halen uit andere dingen weer hun voldoening, iets waar instabiele mensen ook al nauwelijks van kunnen genieten.

Zoiets als een Dubbele soy latte met stevia is voor beide groepen dan weer een halve depressie.

23, 4 jaar een vriendin, hbo diploma, 40 uur per week hbo niveau werk, auto van de zaak. alleen geen eigen huis dus woon ik nog bij m'n ouders.

Voor veel mensen zal dit voor een groot deel wel in het "perfecte plaatje" passen (behalve de woonsituatie). Zelf weet ik niet zo goed wat ik er mee moet. Ik heb nog wel eens het idee dat ik dingen anders had moeten doen of alsnog anders moet gaan doen.
M'n situatie is gewoon goed en daar ben ik dankbaar voor.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 00:01 schreef Buurtzwaan het volgende:

[..]

Ik denk dat echte klagers over hun vrijgezelle bestaan voornamelijk mensen zijn die allerlei issues op de achtergrond hebben lopen. Dan voelt het leven al snel als oneerlijk aan. Evenwichtige mensen balen er ook van dat ze niemand kunnen vinden, maar halen uit andere dingen weer hun voldoening, iets waar instabiele mensen ook al nauwelijks van kunnen genieten.

Edit: Om terug te komen op het topic. Ik denk dat het er op zich niet zozeer om gaat of je wel of niet aan dat ideaalplaatje voldoet, maar meer hoe jezelf ervaart dat je wel of niet aan dat plaatje voldoet. Instabiele mensen heb ik het idee, balen er al sneller van dat ze niet aan de standaard voldoen.

Het gros van de mensen die min of meer aan dat ideaalplaatje voldoet, hecht zeer waarschijnlijk redelijk veel waarde aan dat ideaalplaatje. Het lijkt me een beetje raar om die mensen als 'instabiel' te kwalificeren. Of je moet willen stellen dat meer dan de helft van de mensen instabiel is.

Ik voel druk van m'n ouders om aan hun beeld te voldoen eigenlijk wel. Dat betekent een eigen huis kopen, want huren is voor losers. Eigen kinderen, liefst 1 zoon om de naam verder te zetten en een vriendin die wil trouwen en wast, kookt, strijkt en thuisblijft voor de kinderen terwijl ik het geld binnenhark. Liefst vanalles ook nog naar de kerk. De wereld is vuil, gevaarlijk en gemeen dus lekker binnen Nederland blijven, voor Belgie laten we speciale inentingen zetten en Duitsland is nog in oorlog.

Ja, dat gold in hun tijd en ik wil bewust klein wonen om wat van de wereld te zien, huren is totaal niet failen want ik wil niet eeuwig op dezelfde plaats wonen, kinderen zeggen me niks en hebben me niks gezegd. Ik bepaal zelf wel als ik fail anderzijds.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 01:35 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Het gros van de mensen die min of meer aan dat ideaalplaatje voldoet, hecht zeer waarschijnlijk redelijk veel waarde aan dat ideaalplaatje. Het lijkt me een beetje raar om die mensen als 'instabiel' te kwalificeren. Of je moet willen stellen dat meer dan de helft van de mensen instabiel is.

Veel mensen willen gewoon een gezin, als ultiem doel, en daar heb je nou eenmaal een relatie voor nodig in de meeste gevallen. Zou ze dus niet als instabiel kwalificeren inderdaad. Al kan het wel onverstandig zijn om te snel willen settelen met iemand omdat de klok begint te tikken.

Ik krijg jeuk van huisje boompje beestje

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 08:29 schreef Faxie het volgende:
Ik krijg jeuk van huisje boompje beestje

quote:

Op donderdag 5 april 2018 23:43 schreef DD_Kong het volgende:

[..]

Klopt, maar waarom dat dan niet gewoon zeggen?

Hier op het forum ook, je hoort vaak mensen schreeuwen tegen burgerlijkheid, kleine kinderen, relaties, trouwen, etc.

Maar als je dan de postgeschiedenis van die mensen eens een klein beetje bekijkt, kom je vaak al snel tot de conclusie dat de trouw/kinder/relatie wens er wel degelijk is of ooit was, maar dat persoonlijke problemen van die persoon aan de vervulling van die wens(en) in de weg stonden/staan.

Waarom niet gewoon zeggen: Ik had wel een kind gewild, maar ben niet op tijd een leuke man tegen gekomen, dus het is niet uitgekomen? Of ik wil wel graag een relatie, maar het lukt me niet?

Omdat dat niet leuk is om te zeggen, want wellicht ziet zo iemand dat als falen, dus dan wordt het cognitieve dissonantie. Maar er zijn ook mensen die helemaal geen zin hebben in dat leven wat jij beschrijft, dat kan ook natuurlijk, en daar is niets mis mee.

Maar, ik herken wel een beetje wat je probeert te zeggen. Ik kan me er niks bij voorstellen dat iemand zegt van ´ik gebruik elk weekend drugs en ga nog elk weekend ´zuipuhhhh´ en ben de 30 al ruim gepasseerd´. Ik weet niet, ik kan me niet voorstellen dat iemand denkt van ´later wil ik vooral drugs gebruiken´.

Net zoals dat er genoeg mensen zijn die geen vaste relatie willen maar het veel prettiger vinden om te scharrelen, en ook daar is niks mis mee, maar van de groep mensen die heel hard roepen dat ze geen zin hebben in relaties en vrouwen zijn toch alleen maar kut etc etc, denk ik dat het grootste gedeelte maar wat graag wél een relatie zou willen hebben, maar het gewoon niet lukt, en dan kom je dus weer op dat cognitieve dissonantie.

Ik vind mijn leven best oké (nu 24). Het is allemaal niet ideaal, was liever al afgestudeerd geweest, maar woon bij iemand waar ik van hou en waar ik bij wil blijven, heb bezigheden waar ik plezier aan beleef en sociale contacten waarbij ik me gewaardeerd voel. En dan hopelijk ergens de komende jaren leuk werk en een gezin.

Mijn leven voldoet er niet aan. Ik zit nog op school. Heb nog nooit samengewoond en ben 28. Dat voelt wel als falen vind ik. De meesten hebben denk ik samengewoond of wonen samen.
Maar ik als ik dan 35 ben dan misschien wel alles. Dan is het eindpunt hetzelfde alleen de weg er naartoe is anders.

Ik ben niet veeleisend denk:

Perfect plaatje:


-je doet werk die je oke vind/ voldoening bij hebt en gwn je brood ermee verdient en wat extra om leuke dingen te doen.
- je hebt een eigen huisje waar je ook tevreden mee bent.
-je hebt genoeg leuke mensen om
Je heen. Niet eenzame gevoelens.
-je hebt hobby’s/afleiding/een leven

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 09:20 schreef DD_Kong het volgende:

[..]

Klopt

Valt me ook altijd op dat alle single 30+ vrouwen op mijn werk zeggen dat ze geen kinderwens hebben. Terwijl ik denk dat minstens de helft die wel heeft, maar dit voor zichzelf acceptabeler maakt door dit op deze manier uit te leggen bij afwezigheid van een partner.

Hetzelfde met zuipen en festivals bezoeken en weet ik het wat. Allemaal leuk hoor, maar als je eenmaal de dertig gepasseerd bent, blijf je toch zo'n beetje als enige over waardoor je of aansluiting moet zoeken bij een jongere generatie of dat je écht heel veel 'geluk' moet hebben dat nu net in jouw vriendenclubje allemaal andere eeuwige vrijgezellen zitten. Maar dan nog lijkt het me op festivals minder leuk, omdat je praktisch (vanuit het perspectief van een 30 jarige gezien) met een hoop kinderen staat te feesten.

Cognitieve dissonantie is iets wat veel mensen (ik ook) wel eens hebben, maar na een tijdje moet je toch weer een beetje terugkomen in de realiteit. Velen blijven er echter stug in hangen, dat snap ik totaal niet.

Bovenstaande geldt natuurlijk niet voor mensen die echt geen kinderen willen of echt geen partner willen, maar dat zijn er maar vrij weinig. Dat zijn vaak mensen waarbij echt iets is gebeurd zoals dat hun voormalig partner is overleden of zelf een ziekte hebben ofzo.

Nou nou, je kunt niet zomaar stellen dat mensen die ECHT geen kinderen of partner willen, dan OF ziek zijn of de voormalig partner van is overleden. Dat gaat wat...ver

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 09:20 schreef DD_Kong het volgende:

[..]

Klopt

Valt me ook altijd op dat alle single 30+ vrouwen op mijn werk zeggen dat ze geen kinderwens hebben. Terwijl ik denk dat minstens de helft die wel heeft, maar dit voor zichzelf acceptabeler maakt door dit op deze manier uit te leggen bij afwezigheid van een partner.

Hetzelfde met zuipen en festivals bezoeken en weet ik het wat. Allemaal leuk hoor, maar als je eenmaal de dertig gepasseerd bent, blijf je toch zo'n beetje als enige over waardoor je of aansluiting moet zoeken bij een jongere generatie of dat je écht heel veel 'geluk' moet hebben dat nu net in jouw vriendenclubje allemaal andere eeuwige vrijgezellen zitten. Maar dan nog lijkt het me op festivals minder leuk, omdat je praktisch (vanuit het perspectief van een 30 jarige gezien) met een hoop kinderen staat te feesten.

Cognitieve dissonantie is iets wat veel mensen (ik ook) wel eens hebben, maar na een tijdje moet je toch weer een beetje terugkomen in de realiteit. Velen blijven er echter stug in hangen, dat snap ik totaal niet.

Bovenstaande geldt natuurlijk niet voor mensen die echt geen kinderen willen of echt geen partner willen, maar dat zijn er maar vrij weinig. Dat zijn vaak mensen waarbij echt iets is gebeurd zoals dat hun voormalig partner is overleden of zelf een ziekte hebben ofzo.

Beetje zwart wit allemaal.
Sowieso kan een kinderwens ook pas komen opzetten wanneer je omstandigheden ernaar zijn, dus misschien is die gewoon nog niet aanwezig omdat ze nog geen man hebben ontmoet die ze zouden willen als vader voor hun kinderen.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 18:12 schreef Atmosphere72 het volgende:
Eeuh nee totaal niet, echt 0,0. Ik bewandel liever een authentiekere weg dan dat ik mijzelf ga vastklampen aan zo'n geforceerd standaardmodel. Ook geen irritante vragen vanuit de omgeving hier want heb een aantal vrienden die precies zo'n pad bewandelen. Fuck society

Het komt een beetje over alsof jij je vastklampt aan “geforceerd jezelf afzetten tegen het standaardmodel”.

En het standaardmodel is het standaardmodel omdat dat blijkbaar voor veel mensen zo werkt en prettig leven is. Het is niet zo dat mensen daar geforceerd aan vastklampen maar het is gewoon een stabiele manier van leven en daar hebben veel mensen behoefte aan. Daarbij is jezelf binden aan een partner één van de beste manieren om in welvaart te leven, je kunt delen in kosten en financiële tegenvallers samen opvangen.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 09:33 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Het komt een beetje over alsof jij je vastklampt aan “geforceerd jezelf afzetten tegen het standaardmodel”.

En het standaardmodel is het standaardmodel omdat dat blijkbaar voor veel mensen zo werkt en prettig leven is. Het is niet zo dat mensen daar geforceerd aan vastklampen maar het is gewoon een stabiele manier van leven en daar hebben veel mensen behoefte aan. Daarbij is jezelf binden aan een partner één van de beste manieren om in welvaart te leven, je kunt delen in kosten en financiële tegenvallers samen opvangen.

En als je eventueel kinderen zou willen is een stabiele basis ook wel wenselijk.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sick_Little_Monkey op 06-04-2018 10:12:50 ]

quote:

Op donderdag 5 april 2018 23:57 schreef DD_Kong het volgende:

[..]

klopt. Herken het wel een beetje hoor, als (bijna) 29 jarige vrijgezel

Tijd gaat gigantisch snel, zo ben je 25 en denk je 'ik heb nog alle tijd' en zo ben je bijna 30 en nog steeds zie ik in de verste verte nog geen relatiemogelijkheden.

Maar ben dan gelukkig nog wel nuchter genoeg om gewoon te hopen dat het op mijn pad komt in plaats van mijn gesettelde vrienden af te gaan kraken. Uiteindelijk hoop ik namelijk ook nog zoiets te mogen gaan ervaren.

Alles kan ook ineens heel snel gaan als je eenmaal iemand gevonden hebt. Niet dat je dingen moet gaan forceren ofzo, maar niet iedereen gaat eerst nog 5 jaar apart wonen.

Ik had nooit verwacht dat ik überhaupt aan het 'perfecte plaatje' zou voldoen. Nogal turbulent verleden, 10 jaar buitenland, veel feestjes en gewoon in zijn algemeenheid lijk ik afwijkende normen en waarden te hebben (of misschien ontzettend uitgesproken, dat kan ook). Maar ik ben nu 34 en toch is het dan zover.

Ik woon samen met een geweldige man, wij zijn echt een goed team en we halen het beste in elkaar naar boven. Hij heeft 2 dochters waarmee ik goed door 1 deur kan. Misschien over een jaar of wat een kleine d'r bij, als de goden ons goed gezind zijn. Hypotheek staat vooralsnog op mijn naam maar we hebben er wel vanaf dag 1 in samengewoond dus niet dat hij bij mij ingetrokken is. Op termijn misschien wel trouwen/geregistreerd partnerschap. Ik denk dat we wel dit jaar nog een samenlevingscontract gaan regelen, tenzij het voordeliger is om geen fiscale partners te zijn. Goede band met mijn familie en zijn familie. Verder leuke vrienden die ik niet zo heel veel zie aangezien ze in België en Engeland zitten, een paar wat dichterbij waar ik zo nu en dan mee afspreek. Ik heb een goeie baan in een internationale omgeving, operations manager. In november kreeg ik na 11 maanden een vast contract, en in januari een flinke promotie gekregen (was ik nog helemaal niet mee bezig maar OK!).

Mijn plan was eigenlijk om een huis te kopen en vervolgens in mijn eentje een gezin te beginnen. Maar goed, gelukkig kwam mijn partner daar nog doorheen fietsen.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 16:31 schreef Fushia2 het volgende:

[..]

Zijn vrouw is niet Nederlandse denk ik.

Sowieso vind ik het zonde dat vrouwen financiele onafhankelijkheid zouden moeten nastreven. Op dit vlak ben ik extreem conservatief. Ik als man moet het geld binnen harken en liefst zoveel mogelijk, mijn vrouw mag zelf wel beslissen of ze werken wil.

Ik walg ervan als ik baby's/peuters bij de kinderopvang zie. Dan begin je aan kinderen en laat je het opvoeden door een persoon die niet persé je eigen normen en waarden nastreeft. Waarom zou je dan überhaupt ooit aan kinderen beginnen dan?

Maar zoals ik zei, ik ben heel erg conservatief op dit vlak.

Ik ben juist blij dat mijn vriendin volledig financieel onafhankelijk is. Sterker nog, ze is de grootverdiener van ons tweeën. Voor een vrouw wel zo prettig, dat wanneer een relatie om reden ook eindigt, financieel sterk staat en dus ook op haar eigen benen kan staan.

En waarom is het zo erg dat kinderen in een kinderdagverblijf sociale vaardigheden bijleren? Hoe is dat walgelijk? Dan is juist een vrouw die in haar beperkte sociale bubbel thuis leeft en er op uit gaat om boodschapjes te doen met een klein kind eerder walgelijk.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 11:32 schreef JeMoeder het volgende:

[..]

Ik ben juist blij dat mijn vriendin volledig financieel onafhankelijk is. Sterker nog, ze is de grootverdiener van ons tweeën. Voor een vrouw wel zo prettig, dat wanneer een relatie om reden ook eindigt, financieel sterk staat en dus ook op haar eigen benen kan staan.

En waarom is het zo erg dat kinderen in een kinderdagverblijf sociale vaardigheden bijleren? Hoe is dat walgelijk? Dan is juist een vrouw die in haar beperkte sociale bubbel thuis leeft en er op uit gaat om boodschapjes te doen met een klein kind eerder walgelijk.

Ja, ik heb ook liever dat een vrouw financieel onafhankelijk is. Zij is niet de grootverdiener van ons 2, dat ben ik, maar, ze kan gewoon wel haar eigen boontjes doppen.

Dat is niet ERG, maar van de andere kant vind ik het ook wat apart dat je kinderen krijgt, leuk, en vervolgens drop je die de hele week bij het KDV want papa en mama 'moeten' (soms daadwerkelijk moéten) beiden de hele dag werken.

Er is voor beiden wat te zeggen. Ik denk dat je een goede mix moet vinden.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 11:34 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Ja, ik heb ook liever dat een vrouw financieel onafhankelijk is. Zij is niet de grootverdiener van ons 2, dat ben ik, maar, ze kan gewoon wel haar eigen boontjes doppen.

Dat is niet ERG, maar van de andere kant vind ik het ook wat apart dat je kinderen krijgt, leuk, en vervolgens drop je die de hele week bij het KDV want papa en mama 'moeten' (soms daadwerkelijk moéten) beiden de hele dag werken.

Er is voor beiden wat te zeggen. Ik denk dat je een goede mix moet vinden.

Wanneer er een kind komt zullen wij beiden een dag thuis zijn. Verder zou het voor ons praktisch niet mogelijk zijn minder te gaan werken, want hypotheek etc. De dichtstbijzijnde grootouders wonen in zo'n geval 200 km bij ons vandaan, dus opvang in die hoek zit er ook niet in. Dan is een KDV een goede oplossing, waar sociale vaardigheden goed gestimuleerd worden.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 11:32 schreef JeMoeder het volgende:

[..]

Ik ben juist blij dat mijn vriendin volledig financieel onafhankelijk is. Sterker nog, ze is de grootverdiener van ons tweeën. Voor een vrouw wel zo prettig, dat wanneer een relatie om reden ook eindigt, financieel sterk staat en dus ook op haar eigen benen kan staan.

En waarom is het zo erg dat kinderen in een kinderdagverblijf sociale vaardigheden bijleren? Hoe is dat walgelijk? Dan is juist een vrouw die in haar beperkte sociale bubbel thuis leeft en er op uit gaat om boodschapjes te doen met een klein kind eerder walgelijk.

Bij ons ook zo'n situatie. Werkt prima. Hij vindt het leuker om thuis te verbouwen dus onlangs is hij minder gaan werken. Geen probleem, hij zet elke maand 500 euro op de gezamenlijke rekening voor boodschappen, gas/water/licht, en de rest van zijn inkomen kan hij mee doen wat hij wil, dus ook zolang hij geen mede-eigenaar is van de woning, kan hij wel degelijk wat opbouwen.

Hier nog geen baby trouwens maar als dat er wel van komt, dan zal mijn partner de parttimer zijn en de kleine zal wel een dag of 2 in een kinderdagverblijf zitten. Ik zie niet in wat daar mis mee is.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 11:36 schreef JeMoeder het volgende:

[..]

Wanneer er een kind komt zullen wij beiden een dag thuis zijn. Verder zou het voor ons praktisch niet mogelijk zijn minder te gaan werken, want hypotheek etc. De dichtstbijzijnde grootouders wonen in zo'n geval 200 km bij ons vandaan, dus opvang in die hoek zit er ook niet in. Dan is een KDV een goede oplossing, waar sociale vaardigheden goed gestimuleerd worden.

Jawel, maar daar ga je dus al. Jullie MOETEN beide werken want jullie hebben beide salarissen nodig om 'rond te komen'. Die situatie heb ik dus nooit gewild (en heb ik dus ook niet) want dan is dat KDV niet primair vanwege 'sociale vaardigheden', maar omdat het er financieel niet in zit voor een van jullie beiden om thuis te blijven. Het KDV is een direct gevolg daarvan.

Ik probeer je niet aan te vallen hoor, zeer zeker niet, want het is een situatie die heel veel mensen hebben, en er is op zich niks mis mee, maar het is dus een situatie waar ik bewust niet voor gekozen heb.