R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Geen idee hoe ik moet beginnen maar ik moet dit allemaal van me af te zien te krijgen.
Bij begin beginnen; 6 a 7 jaar geleden over het internet mijn vriend ontmoet, eerst moesten we niks van elkaar, maar vervolgens een relatie van 5 jaar over het internet gehad. Mijn opleiding heb ik afgerond (game artist) en in december 2016 heb ik mijn spullen gepakt en zijn wij gaan samenwonen in Tsjechie, waar hij woont(ik was toen 22). Zijn vader heeft een goedlopend bedrijf en we mochten zonder problemen samenwonen. Hij maakte zijn universiteit af, hij deed de studie van huis uit, ging nooit naar de lessen maar heeft het allemaal wel gehaald.
Ik werd huisvrouw, ik hoefde alleenmaar schoon te maken, te koken en de taal te leren.
Nou, de taal was walgelijk vervelend om te leren, ik ben zelf ook een persoon die veel positieve motivatie nodig heeft. Schoonmaken, oke (je gaat net samenwonen, hoeft niet perfect te zijn toch?), maar koken kon/kan ik niet.
Door het jaar heen heb ik veel problemen gehad met deze dingen, schoonmaken was niet op niveau van wat hij dacht (zijn moeder, een huisvrouw die dag in dag uit het huis schoon houd). Koken was lastig, ik ben zelf een ontzettend moeilijke eter en ik wist niet waar ik moest beginnen, als ik wat maakte en het was niet goed, dan was het vervelend en kreeg ik van hem ook te horen dat het beter moest worden (niet als in verkeerd, totaal niet, maar ik onthoud altijd het negatieve en dat werkt niet mee).
We hebben vorig jaar maart een prachtige kitten gehaald en die heeft mij ook meegeholpen met van mijn anti-depressiva af te komen. We waren toch al 5 jaar samen dus wat kon er mis gaan? Hij zou mij met mijn depressie helpen en de taal, ik zou voor hem een huis maken.
De taal probeerde ik te leren, in het begin had ik het onderschat en dat werkte natuurlijk niet mee aan mijn vertrouwen/plezier in de taal, daarbij zijn we beide gamers en kwamen we vrijwel het huis niet uit. Wanneer ik de taal probeerde te leren, begon ik met 30minuten en dan vragen of hij het met mij door kon nemen. Nou, had ik er 1 van de 20 fout dan kreeg ik te horen dat ik mijn best niet deed. Dat ik er niet genoeg aan deed en dat ik het zo niet zou leren.
Nouja, de afgelopen paar maanden als ik een toekomst voorstelde, kwam dat neer op(wanneer hij zou beginnen met werken, dat zou deze zomer zijn); 5 uur op hij gaat 6 uur naar werk bij zn pa's bedrijf. Dan zou ik mee opstaan om wat koffie/drinken te maken voor hem om de dag te beginnen, dan zou ik terug bed in gaan tot 8/9 uur sochtends. Dan zou ik tot 1 uur de tijd hebben schoon te maken en de taal te leren, en dan zou ik gaan koken zodat wanneer hij rond 3 uur thuis kwam hij te eten had (sochtends eet hij niet, dus ik maakte dan een volle maaltijd).
Wat ik dan zou hebben is; meneer is moe, misschien gestrest, en dan komt uiteindelijk de fles tevoorschijn en de rest van de dag gaat er een halve fles whiskey/tequila doorheen, dan is meneer moe en gaat zijn bed in. Rinse and repeat.
Iedere zaterdag zouden wij bij zijn ouders zijn en eten, daar viel ik al buiten. Zij aten allemaal vis/oesters/garnalen etc. en dan moest ik er wat bij verzinnen als moeilijke eter. Nou, dat werd een wekelijke pizza. En dan spraken zij met elkaar, maar ik kon niet meepraten. Het was raar en ongemakkelijk. En dan had meneer met zijn pa een halve fles drank op en dan mocht hij het mij mee naar huis, en dan de volgende dag had ik een katerman op bed die stinkt en niet lekker is.
De drank werd ook steeds vaker, en wanneer er dan iets mis ging was ik de lul. Door het jaar heen heb ik 4x van hem mogen aanhoren dat ik maar mijn spullen moest pakken en naar huis moest gaan.
Eind december afgelopen jaar was ik mijn portomonnee kwijtgeraakt, waar mijn bankpas, zorgpas en identiteitsbewijs in zat. Nou paniek en rommel en rot natuurlijk, niet veel later had ik de sleutels in de deur gelaten (dure deur die niet opengeforceerd kan worden, dus als iemand ze meenam was het helemaal verkeerd), van zijn OUDERS waar wij op de katten (2 van hun en onze kitten) paste. Duur appartement met veel spullen. Dat dit gebeurde was het 6 uur sochtends en had hij zijn zus gebeld (sleutels zaten nog in de deur, maar van de binnenkant draai je de hendel naar slot en is op slot, dus een sleutel in een gevuld slot duwen werkt niet) om de sleutels eruit te halen. Ik heb de hele ochtend zitten shaken en huilen omdat ik me zo rot en dom voelde. De weken erna heb ik steeds aan mijn geheugen getwijfeld en als ik iets anders herrinnerde dan hij, was de mijne verkeerd.
In februari hebben we een grote ruzie gehad (nummer 4 van ga maar) waarna ik mijn ouder had gebeld met dat het niet ging. Toen zag ik ook steeds meer, geen toekomst, of naja, degene die ik al beschreef, en daar werd ik zo ongemakkelijk van.
Uiteindelijk in maart (in de tussentijd een paspoort bij ambassade gehaald enzo), 4 maart kwamen we naar mijn ouders, de eerste 3 dagen waren goed, maar de 4e en de twee weken daarna waren walgelijk. Ik had een omgedraaide buik, ik moest steeds aan ons en de toekomst denken, de vraag "waarom heb ik dit" ging altijd naar onze relatie en ik werd gek. Dagelijk zitten janken, niet lekker en niets willen doen. Toen heb ik met de psychologe van de huisarts gepraat en wist ik het, dit is niet wat ik wil, dit is niet mijn toekomst. Dat was 21 maart, we hebben gepraat, hij vroeg mij met hem mee naar huis te gaan, het daar uit te zoeken, maar iedere keer als dat opkwam was het weer verkeerd. Dus ik ben bij mijn standpunt gebleven, en hij is dezelfde dag nog op vliegtuig naar huis gegaan.
Nu is het anderhalve week later, en ja, het is lastig, ik mis hem, ik mis onze kitten (misschien wel meer, ze is een prachtig beestje met een geweldig karakter, als ik boos was of moest huilen stond ze meteen op mijn schoot). Maar ik weet ook dat het niet anders kon. Het enige wat mij echt gek maakt is, alles wat ik hem had aangekaart (kleding gooide hij zo op de grond, bureau lag vol rommel ookal stond er een prullebak naast, had hij de keuken gebruikt was er een bom ontploft, niks terugzetten wanneer het was gebruikt) is hij nu aan het aanpakken. Als we praatte, hij ziet alles in, hij ziet wat een lul hij is geweest en hij snapt dat ik dat niet kon volhouden. Hoe ik van mijn depressie af ben is ook een wonder. Hij wilt opnieuw beginnen, niet doorgaan wat er was, nee, opnieuw beginnen.
Maar dat zie ik niet. Ik zie daar geen toekomst. Dat weet ik ook wel, dat zie ik ook in.
Hetgeen waar ik mijzelf helemaal gek om maak momenteel is; ik hoefde daar geen baan te hebben, ik hoefde mij geen zorgen te maken om geld. Nu, nu ben ik thuis, een wrak, mijn ouders hebben het niet breed en we hebben mijn kamer opnieuw ingericht. Ik moet mijn spullen nog van hem krijgen (en dat doet hij ook wel, hij moest het ook verwerken). Maar nu moet ik een baan vinden. Ik heb nu voor een jaar geen werk gehad, weinig spraak met mensen gehad (afgezien van hem en een vriend zo nu en dan), maar ik moet straks gaan werken en ik word er gek van.
Ik moet mezelf rust geven, het is toch meer van een scheiding. Het moment dat ik niks te doen heb begint mijn hoofd alweer over werk, als ik wakker word is het eerste waar ik aan denk; werk. Ik word er scheitziek van en ik maak mezelf zo nog meer kapot dan ik momenteel al ben. Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik moet mijzelf oprapen maar ik maak me alleenmaar gek. Ik heb geen vrienden om me bezig te houden (lang leve internetleven), ik heb een vriendin maar die is zelf 2 kinderen kwijtgeraakt dus hoe kan ik daar aankloppen met mijn kleine geklooi? Ik moet rustig worden en sterk zijn, maar ik zit te stressen tot janken toe dat ik wat moet vinden.
Sorry voor dit hele lange ding, maar ik moest het sowieso van me afschrijven, en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik denk dat ik dinsdag maar naar de dokter ga en hulp ga vragen, ik kom zo nergens.
TLDR; Had 5 jaar internetrelatie met jongen in Tsjechie, ging daar dec 2016 samenwonen (geld was geen probleem van zijn kant), ging niet, ben nu thuis en ben een emotioneel, gestrest wrak. Moest dit sowieso van me afschrijven maar heb ook wat inzicht nodig. Ben nu 24 en hopeloos.
Bij begin beginnen; 6 a 7 jaar geleden over het internet mijn vriend ontmoet, eerst moesten we niks van elkaar, maar vervolgens een relatie van 5 jaar over het internet gehad. Mijn opleiding heb ik afgerond (game artist) en in december 2016 heb ik mijn spullen gepakt en zijn wij gaan samenwonen in Tsjechie, waar hij woont(ik was toen 22). Zijn vader heeft een goedlopend bedrijf en we mochten zonder problemen samenwonen. Hij maakte zijn universiteit af, hij deed de studie van huis uit, ging nooit naar de lessen maar heeft het allemaal wel gehaald.
Ik werd huisvrouw, ik hoefde alleenmaar schoon te maken, te koken en de taal te leren.
Nou, de taal was walgelijk vervelend om te leren, ik ben zelf ook een persoon die veel positieve motivatie nodig heeft. Schoonmaken, oke (je gaat net samenwonen, hoeft niet perfect te zijn toch?), maar koken kon/kan ik niet.
Door het jaar heen heb ik veel problemen gehad met deze dingen, schoonmaken was niet op niveau van wat hij dacht (zijn moeder, een huisvrouw die dag in dag uit het huis schoon houd). Koken was lastig, ik ben zelf een ontzettend moeilijke eter en ik wist niet waar ik moest beginnen, als ik wat maakte en het was niet goed, dan was het vervelend en kreeg ik van hem ook te horen dat het beter moest worden (niet als in verkeerd, totaal niet, maar ik onthoud altijd het negatieve en dat werkt niet mee).
We hebben vorig jaar maart een prachtige kitten gehaald en die heeft mij ook meegeholpen met van mijn anti-depressiva af te komen. We waren toch al 5 jaar samen dus wat kon er mis gaan? Hij zou mij met mijn depressie helpen en de taal, ik zou voor hem een huis maken.
De taal probeerde ik te leren, in het begin had ik het onderschat en dat werkte natuurlijk niet mee aan mijn vertrouwen/plezier in de taal, daarbij zijn we beide gamers en kwamen we vrijwel het huis niet uit. Wanneer ik de taal probeerde te leren, begon ik met 30minuten en dan vragen of hij het met mij door kon nemen. Nou, had ik er 1 van de 20 fout dan kreeg ik te horen dat ik mijn best niet deed. Dat ik er niet genoeg aan deed en dat ik het zo niet zou leren.
Nouja, de afgelopen paar maanden als ik een toekomst voorstelde, kwam dat neer op(wanneer hij zou beginnen met werken, dat zou deze zomer zijn); 5 uur op hij gaat 6 uur naar werk bij zn pa's bedrijf. Dan zou ik mee opstaan om wat koffie/drinken te maken voor hem om de dag te beginnen, dan zou ik terug bed in gaan tot 8/9 uur sochtends. Dan zou ik tot 1 uur de tijd hebben schoon te maken en de taal te leren, en dan zou ik gaan koken zodat wanneer hij rond 3 uur thuis kwam hij te eten had (sochtends eet hij niet, dus ik maakte dan een volle maaltijd).
Wat ik dan zou hebben is; meneer is moe, misschien gestrest, en dan komt uiteindelijk de fles tevoorschijn en de rest van de dag gaat er een halve fles whiskey/tequila doorheen, dan is meneer moe en gaat zijn bed in. Rinse and repeat.
Iedere zaterdag zouden wij bij zijn ouders zijn en eten, daar viel ik al buiten. Zij aten allemaal vis/oesters/garnalen etc. en dan moest ik er wat bij verzinnen als moeilijke eter. Nou, dat werd een wekelijke pizza. En dan spraken zij met elkaar, maar ik kon niet meepraten. Het was raar en ongemakkelijk. En dan had meneer met zijn pa een halve fles drank op en dan mocht hij het mij mee naar huis, en dan de volgende dag had ik een katerman op bed die stinkt en niet lekker is.
De drank werd ook steeds vaker, en wanneer er dan iets mis ging was ik de lul. Door het jaar heen heb ik 4x van hem mogen aanhoren dat ik maar mijn spullen moest pakken en naar huis moest gaan.
Eind december afgelopen jaar was ik mijn portomonnee kwijtgeraakt, waar mijn bankpas, zorgpas en identiteitsbewijs in zat. Nou paniek en rommel en rot natuurlijk, niet veel later had ik de sleutels in de deur gelaten (dure deur die niet opengeforceerd kan worden, dus als iemand ze meenam was het helemaal verkeerd), van zijn OUDERS waar wij op de katten (2 van hun en onze kitten) paste. Duur appartement met veel spullen. Dat dit gebeurde was het 6 uur sochtends en had hij zijn zus gebeld (sleutels zaten nog in de deur, maar van de binnenkant draai je de hendel naar slot en is op slot, dus een sleutel in een gevuld slot duwen werkt niet) om de sleutels eruit te halen. Ik heb de hele ochtend zitten shaken en huilen omdat ik me zo rot en dom voelde. De weken erna heb ik steeds aan mijn geheugen getwijfeld en als ik iets anders herrinnerde dan hij, was de mijne verkeerd.
In februari hebben we een grote ruzie gehad (nummer 4 van ga maar) waarna ik mijn ouder had gebeld met dat het niet ging. Toen zag ik ook steeds meer, geen toekomst, of naja, degene die ik al beschreef, en daar werd ik zo ongemakkelijk van.
Uiteindelijk in maart (in de tussentijd een paspoort bij ambassade gehaald enzo), 4 maart kwamen we naar mijn ouders, de eerste 3 dagen waren goed, maar de 4e en de twee weken daarna waren walgelijk. Ik had een omgedraaide buik, ik moest steeds aan ons en de toekomst denken, de vraag "waarom heb ik dit" ging altijd naar onze relatie en ik werd gek. Dagelijk zitten janken, niet lekker en niets willen doen. Toen heb ik met de psychologe van de huisarts gepraat en wist ik het, dit is niet wat ik wil, dit is niet mijn toekomst. Dat was 21 maart, we hebben gepraat, hij vroeg mij met hem mee naar huis te gaan, het daar uit te zoeken, maar iedere keer als dat opkwam was het weer verkeerd. Dus ik ben bij mijn standpunt gebleven, en hij is dezelfde dag nog op vliegtuig naar huis gegaan.
Nu is het anderhalve week later, en ja, het is lastig, ik mis hem, ik mis onze kitten (misschien wel meer, ze is een prachtig beestje met een geweldig karakter, als ik boos was of moest huilen stond ze meteen op mijn schoot). Maar ik weet ook dat het niet anders kon. Het enige wat mij echt gek maakt is, alles wat ik hem had aangekaart (kleding gooide hij zo op de grond, bureau lag vol rommel ookal stond er een prullebak naast, had hij de keuken gebruikt was er een bom ontploft, niks terugzetten wanneer het was gebruikt) is hij nu aan het aanpakken. Als we praatte, hij ziet alles in, hij ziet wat een lul hij is geweest en hij snapt dat ik dat niet kon volhouden. Hoe ik van mijn depressie af ben is ook een wonder. Hij wilt opnieuw beginnen, niet doorgaan wat er was, nee, opnieuw beginnen.
Maar dat zie ik niet. Ik zie daar geen toekomst. Dat weet ik ook wel, dat zie ik ook in.
Hetgeen waar ik mijzelf helemaal gek om maak momenteel is; ik hoefde daar geen baan te hebben, ik hoefde mij geen zorgen te maken om geld. Nu, nu ben ik thuis, een wrak, mijn ouders hebben het niet breed en we hebben mijn kamer opnieuw ingericht. Ik moet mijn spullen nog van hem krijgen (en dat doet hij ook wel, hij moest het ook verwerken). Maar nu moet ik een baan vinden. Ik heb nu voor een jaar geen werk gehad, weinig spraak met mensen gehad (afgezien van hem en een vriend zo nu en dan), maar ik moet straks gaan werken en ik word er gek van.
Ik moet mezelf rust geven, het is toch meer van een scheiding. Het moment dat ik niks te doen heb begint mijn hoofd alweer over werk, als ik wakker word is het eerste waar ik aan denk; werk. Ik word er scheitziek van en ik maak mezelf zo nog meer kapot dan ik momenteel al ben. Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik moet mijzelf oprapen maar ik maak me alleenmaar gek. Ik heb geen vrienden om me bezig te houden (lang leve internetleven), ik heb een vriendin maar die is zelf 2 kinderen kwijtgeraakt dus hoe kan ik daar aankloppen met mijn kleine geklooi? Ik moet rustig worden en sterk zijn, maar ik zit te stressen tot janken toe dat ik wat moet vinden.
Sorry voor dit hele lange ding, maar ik moest het sowieso van me afschrijven, en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik denk dat ik dinsdag maar naar de dokter ga en hulp ga vragen, ik kom zo nergens.
TLDR; Had 5 jaar internetrelatie met jongen in Tsjechie, ging daar dec 2016 samenwonen (geld was geen probleem van zijn kant), ging niet, ben nu thuis en ben een emotioneel, gestrest wrak. Moest dit sowieso van me afschrijven maar heb ook wat inzicht nodig. Ben nu 24 en hopeloos.
Juist.
Weekje huilen en dan weer blik op vooruit. You can do itquote:Op zondag 1 april 2018 11:42 schreef Emisys het volgende:
TLDR; Had 5 jaar internetrelatie met jongen in Tsjechie, ging daar dec 2016 samenwonen (geld was geen probleem van zijn kant), ging niet, ben nu thuis en ben een emotioneel, gestrest wrak. Moest dit sowieso van me afschrijven maar heb ook wat inzicht nodig. Ben nu 24 en hopeloos.
Somebody that I used to know
Doe ik al anderhalve week en ik word er alleenmaar gek van.quote:Op zondag 1 april 2018 11:48 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Weekje huilen en dan weer blik op vooruit. You can do it
Juist.
Dat is ook al een halve week te lang.quote:
[..]
Doe ik al anderhalve week en ik word er alleenmaar gek van.
Blik vooruit.
Inderdaad: zoek afleiding.
Somebody that I used to know
Wat een verhaal..
Ten eerste: ga op je knietjes zitten en wees vreselijk dankbaar dat je hieruit bent weg geraakt! Dat was toch geen relatie? Dat wil je toch echt niet voor de rest van je leven? Slaafje zijn van een lompe, zatte vent!
Dat inzicht ga je nog wel echt krijgen en dan ga je daar je rust in vinden.
Dan het verhaal werk: stap voor stap! Eerst inderdaad naar de dokter, even je verhaal doen. Daarna kijken wat mogelijk is. Ik denk dat ik in jouw geval gewoon ergens zou beginnen, ongeschoold werk. Order picken ofzo! Even terug ritme krijgen, een inkomen hebben maar toch geen zwaar, mentaal belastend werk. Gewoon je ding doen en ondertussen je geest even laten rusten. En dan kan je tegelijkertijd op je gemak zoeken naar een baan die bij je studie past.
Ten eerste: ga op je knietjes zitten en wees vreselijk dankbaar dat je hieruit bent weg geraakt! Dat was toch geen relatie? Dat wil je toch echt niet voor de rest van je leven? Slaafje zijn van een lompe, zatte vent!
Dat inzicht ga je nog wel echt krijgen en dan ga je daar je rust in vinden.
Dan het verhaal werk: stap voor stap! Eerst inderdaad naar de dokter, even je verhaal doen. Daarna kijken wat mogelijk is. Ik denk dat ik in jouw geval gewoon ergens zou beginnen, ongeschoold werk. Order picken ofzo! Even terug ritme krijgen, een inkomen hebben maar toch geen zwaar, mentaal belastend werk. Gewoon je ding doen en ondertussen je geest even laten rusten. En dan kan je tegelijkertijd op je gemak zoeken naar een baan die bij je studie past.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik probeer het, en aan de ene kant wil ik ook, maar ik weet gewoon niet waar ik naartoe moet of kan, ik paniek alleenmaar en barst in janken uit. Ik weet het gewoon niet en ik vind het eng en ik wil hulp maar ik weet niet waar of hoe.quote:
[..]
Dat is ook al een halve week te lang.
Blik vooruit.
Inderdaad: zoek afleiding.
Juist.
Ga naar je huisarts, leg je verhaal voor en hij zal je zeer waarschijnlijk door verwijzen naar proffesionele hulpverleners. Probeer verder een hobby te zoeken en ga wandelen. Wandelen helpt zoveel, lichamelijk en geestelijk.quote:
[..]
Ik probeer het, en aan de ene kant wil ik ook, maar ik weet gewoon niet waar ik naartoe moet of kan, ik paniek alleenmaar en barst in janken uit. Ik weet het gewoon niet en ik vind het eng en ik wil hulp maar ik weet niet waar of hoe.
Op maandag 8 januari 2018 14:29 schreef BadderHaring het volgende:
Ajax is geen club. Dat is een bedrijf.
Ajax is geen club. Dat is een bedrijf.
Begrijp ik het nou goed, je surft met iemand 5 jaar en dan ga je samenwonen? Ben je er niet eerst een maand op vakantie geweest of zo?
Nee nee, we hebben elkaar meerdere keren ontmoet voor 2 tot 4 weken iedere keer. Dat ging allemaal, het was geen sprong in het diepe.quote:
Begrijp ik het nou goed, je surft met iemand 5 jaar en dan ga je samenwonen? Ben je er niet eerst een maand op vakantie geweest of zo?
Juist.
Neem aan dat je nu weer in je eigen omgeving woonachtig bent?quote:
[..]
Nee nee, we hebben elkaar meerdere keren ontmoet voor 2 tot 4 weken iedere keer. Dat ging allemaal, het was geen sprong in het diepe.
Ja, bij mijn ouders terug in huis. Vinden zij niet erg, vind ik niet erg.quote:
[..]
Neem aan dat je nu weer in je eigen omgeving woonachtig bent?
Juist.
Ik heb een jaartje in Praag gewoond en goed Tsjechisch geleerd ondanks dat ik verre van een talenknobbel heb.
Dus heb je wel echt je best gedaan?
Dus heb je wel echt je best gedaan?
Een mens heeft wat zelfstandigheid in het leven nodig. Je was afhankelijk van hem (financieel gezien).
Een mens heeft verbondenheid nodig. Familie ver weg, en liefde kreeg je niet van hem (gezien die kritische opmerkingen). Hij kan ook onmogelijk al je familie en vrienden vervangen. Die kitten ook niet.
En mens moet zich kunnen ontplooien. Zo te lezen had jij als huisvrouw daar ook weinig ruimte voor, behalve de noodzakelijke taal.
Ik hoop dan ook maar dat dit een slechte 1 april grap is, als jij je afvraagt waarom je relatie niet is gelukt?
En dan hebben we het bij internationale relaties nog geen eens gehad over, naast alle culturele verschillen, hoe moeilijk het kan zijn om van lifestyle te moeten veranderen. Veel mensen die afwachtend zijn en bij voorbeeld van stad naar dorp verhuizen, of hun leven lang gewerkt hebben en dan met pensioen gaan, komen in de verpietering terecht als ze zelf niets ondernemen iets van een sociaal leven proberen op te bouwen. Dus, om toch maar met een positieve noot af te sluiten, niets menselijks is je vreemd.
Een mens heeft verbondenheid nodig. Familie ver weg, en liefde kreeg je niet van hem (gezien die kritische opmerkingen). Hij kan ook onmogelijk al je familie en vrienden vervangen. Die kitten ook niet.
En mens moet zich kunnen ontplooien. Zo te lezen had jij als huisvrouw daar ook weinig ruimte voor, behalve de noodzakelijke taal.
Ik hoop dan ook maar dat dit een slechte 1 april grap is, als jij je afvraagt waarom je relatie niet is gelukt?
En dan hebben we het bij internationale relaties nog geen eens gehad over, naast alle culturele verschillen, hoe moeilijk het kan zijn om van lifestyle te moeten veranderen. Veel mensen die afwachtend zijn en bij voorbeeld van stad naar dorp verhuizen, of hun leven lang gewerkt hebben en dan met pensioen gaan, komen in de verpietering terecht als ze zelf niets ondernemen iets van een sociaal leven proberen op te bouwen. Dus, om toch maar met een positieve noot af te sluiten, niets menselijks is je vreemd.
Kijk in de omgeving naar een vereniging of naar een leuke club, dan leer je weer mensen kennen en ben je even afgeleid waardoor het makkelijker gaat worden om het weer los te laten.quote:
[..]
Ja, bij mijn ouders terug in huis. Vinden zij niet erg, vind ik niet erg.
Je hebt je best gedaan en soms werken sommige dingen niet, spijtig maar waar, nu hier weer kijken naar de toekomst.
Nee nee, ik vraag me het totaal niet af waarom het niet is gelukt, ik zag dat allemaal in en weet ook dat het beter is zo. De grootste angst/last die ik heb momenteel is gewoon dat ik de wereld in moet stappen, deels voel ik me sterk en klaar, maar deels stort ik nog steeds in (grote jankbuien, niet gewoon een traantje). Ik vind alles eng, ik weet niet waar ik naartoe moet en hoe ik moet beginnen.quote:Op zondag 1 april 2018 12:20 schreef Mojo.jojo het volgende:
Een mens heeft wat zelfstandigheid in het leven nodig. Je was afhankelijk van hem (financieel gezien).
Een mens heeft verbondenheid nodig. Familie ver weg, en liefde kreeg je niet van hem (gezien die kritische opmerkingen). Hij kan ook onmogelijk al je familie en vrienden vervangen. Die kitten ook niet.
En mens moet zich kunnen ontplooien. Zo te lezen had jij als huisvrouw daar ook weinig ruimte voor, behalve de noodzakelijke taal.
Ik hoop dan ook maar dat dit een slechte 1 april grap is, als jij je afvraagt waarom je relatie niet is gelukt?
En dan hebben we het bij internationale relaties nog geen eens gehad over, naast alle culturele verschillen, hoe moeilijk het kan zijn om van lifestyle te moeten veranderen. Veel mensen die afwachtend zijn en bij voorbeeld van stad naar dorp verhuizen, of hun leven lang gewerkt hebben en dan met pensioen gaan, komen in de verpietering terecht als ze zelf niets ondernemen iets van een sociaal leven proberen op te bouwen. Dus, om toch maar met een positieve noot af te sluiten, niets menselijks is je vreemd.
Juist.
Steeds dat ik het probeerde werd ik weer neergehaald, steeds als ik dacht "dit gaat wel" kreeg ik te horen "het gaat niet". Dit maakte mij gek, ik had geen contact met mensen omdat we beide binnen zaten(eigenwil, maar werkt niet mee met een taal leren). I guess was het ook dat ik de taal niet MOEST leren, ik kon met de simpele worden boodschappen halen etc. dus ja. Ik zei ook al; mijn motivatie is ver te vinden bij vrijwel alles, dus dat maakte dit ook niet makkelijk. Ik heb wel meerdere keren aangekaart bij hem dat ik hulp nodig had en dat werd omgekeerd in "leer gewoon", terwijl ik wist dat ik er zo niet kwam.quote:
Ik heb een jaartje in Praag gewoond en goed Tsjechisch geleerd ondanks dat ik verre van een talenknobbel heb.
Dus heb je wel echt je best gedaan?
Juist.
huisartsquote:
[..]
Nee nee, ik vraag me het totaal niet af waarom het niet is gelukt, ik zag dat allemaal in en weet ook dat het beter is zo. De grootste angst/last die ik heb momenteel is gewoon dat ik de wereld in moet stappen, deels voel ik me sterk en klaar, maar deels stort ik nog steeds in (grote jankbuien, niet gewoon een traantje). Ik vind alles eng, ik weet niet waar ik naartoe moet en hoe ik moet beginnen.
Somebody that I used to know
Dus je slikt al antidepressiva en denkt dan dat het wel een goed idee is om met een typische Tjech te gaan samenwonen en daar de huisvrouw gaan zitten zijn en verder de deur niet uitgaat. What could possibly go wrong? 
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Sorry maar had je van te voren wel gecheckt wat de cultuur is in Tsjechië of dacht je oh dat is in Europa, zal wel niets anders zijn?
Want dit verhaal was typisch Tsjechisch.
Voor de rest gewoon lekker je ding oppakken.
Want dit verhaal was typisch Tsjechisch.
Voor de rest gewoon lekker je ding oppakken.
Bedankt, nu heb ik ook zin in een fles.
“Arguing that you don't care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don't care about free speech because you have nothing to say.”
― Edward Snowden
― Edward Snowden
Over een jaar, maar waarschijnlijk eerder, ben je zo blij dat je Tsjechië verlaten hebt.
Het cultuurverschil, het naar de drank grijpen, het louter zijn van huisvrouw, het gebrek aan persoonlijke ontwikkeling, het sociale isolement, zijn empathieloze momenten. Het lijkt me duidelijk genoeg.
Maar goed, nu in Nederland. Ik zou er maar eens goed over nadenken wat je nu wil. Wil je werken? Wil je studeren? Kan je voorlopig bij je ouders blijven wonen? Steunen ze je?
Het cultuurverschil, het naar de drank grijpen, het louter zijn van huisvrouw, het gebrek aan persoonlijke ontwikkeling, het sociale isolement, zijn empathieloze momenten. Het lijkt me duidelijk genoeg.
Maar goed, nu in Nederland. Ik zou er maar eens goed over nadenken wat je nu wil. Wil je werken? Wil je studeren? Kan je voorlopig bij je ouders blijven wonen? Steunen ze je?
Tja verder richting het oosten van Europa word je als vrouw geacht onderdanig te zijn naar de man toe, dat is niet bepaald een geheim.
Hier zijn vrouwen wellicht in sommige opzichten té vrij.
Daarmee bedoel ik, hoge verwachtingen van een man maar zelf weinig te bieden hebben qua inkomen en wat in huis doen. (hoewel dat ook best positief aan het veranderen is qua zelfstandigheid van veel vrouwen zeker in de afgelopen 10 jaar mede dankzij de crisis)
Hier zijn vrouwen wellicht in sommige opzichten té vrij.
Daarmee bedoel ik, hoge verwachtingen van een man maar zelf weinig te bieden hebben qua inkomen en wat in huis doen. (hoewel dat ook best positief aan het veranderen is qua zelfstandigheid van veel vrouwen zeker in de afgelopen 10 jaar mede dankzij de crisis)
De hoge verwachtingen van de vrouw lijken me meer een universeel probleem.quote:
Tja verder richting het oosten van Europa word je als vrouw geacht onderdanig te zijn naar de man toe, dat is niet bepaald een geheim.
Hier zijn vrouwen wellicht in sommige opzichten té vrij.
Daarmee bedoel ik, hoge verwachtingen van een man maar zelf weinig te bieden hebben qua inkomen en wat in huis doen. (hoewel dat ook best positief aan het veranderen is qua zelfstandigheid van veel vrouwen zeker in de afgelopen 10 jaar mede dankzij de crisis)
No offense, maar wat een kutleven had je daar zeg. Dat je daar uberhaupt mee ingestemd hebt om een huisslaafje te zijn bij een kerel die er duidelijk zeer sterke patriarchische idealen op nahoudt. Ik denk omdat je een onzeker persoon bent die haarzelf weinig waarde toekent. Vertrek uit dat land en ga lekker bezig in de richting waar je voor afgestudeerd ben, in plaats van je level weg te gooien als persoonlijke schoonmaakster en kok van een vriend/man die je niet waardeert.
Ja, dit zou ik ook doen. Even nuttig voelen, op kleine schaal. Niet teveel druk, niet teveel uren. Maar wel dat je bijdraagt. Daar ga je snel beter van in je vel zitten. Meer dan van via de huisarts in een ziektetraject komen.quote:
Wat een verhaal..
Ten eerste: ga op je knietjes zitten en wees vreselijk dankbaar dat je hieruit bent weg geraakt! Dat was toch geen relatie? Dat wil je toch echt niet voor de rest van je leven? Slaafje zijn van een lompe, zatte vent!
Dat inzicht ga je nog wel echt krijgen en dan ga je daar je rust in vinden.
Dan het verhaal werk: stap voor stap! Eerst inderdaad naar de dokter, even je verhaal doen. Daarna kijken wat mogelijk is. Ik denk dat ik in jouw geval gewoon ergens zou beginnen, ongeschoold werk. Order picken ofzo! Even terug ritme krijgen, een inkomen hebben maar toch geen zwaar, mentaal belastend werk. Gewoon je ding doen en ondertussen je geest even laten rusten. En dan kan je tegelijkertijd op je gemak zoeken naar een baan die bij je studie past.
Je zit er nu doorheen, maar als je nooit eerder tekenen van depressie oid hebt gehad, zou ik willen voorkomen in zo'n traject te komen.
And the druids turn to stone...
Veel sterkte! En ik heb het gelezen en het doet pijn maar volgens mij moet je ergens ook maar blij zijn dat het uit is, het leven van huisslaaf is niet prettig en zou alleen maar erger geworden zijn, je verdient meer en bent nog jong genoeg om iets voor jezelf op te bouwen nu, doe dat en maak het leven leuk voor jezelf want bedenk: 'De eerste relatie heb je met jezelf, en je bent zelf je eigen beste vrien(in). Sterkte & knuffels!
Je was gewoon een slaaf. Zo leest het. Wees blij dat je weg bent. Zoals tig anderen al hebben vermeld: goed voor jezelf zorgen en je eigen ontwikkeling. Niet meer zo afhankelijk zijn van iemand.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Prostituee ook waarschijnlijk.quote:
No offense, maar wat een kutleven had je daar zeg. Dat je daar uberhaupt mee ingestemd hebt om een huisslaafje te zijn bij een kerel die er duidelijk zeer sterke patriarchische idealen op nahoudt. Ik denk omdat je een onzeker persoon bent die haarzelf weinig waarde toekent. Vertrek uit dat land en ga lekker bezig in de richting waar je voor afgestudeerd ben, in plaats van je level weg te gooien als persoonlijke schoonmaakster en kok van een vriend/man die je niet waardeert.
Op zaterdag 9 maart 2019 17:21 schreef Lospedrosa het volgende:
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Dit inderdaad. Dat je hier überhaupt in de eerste plaats mee instemde.quote:
No offense, maar wat een kutleven had je daar zeg. Dat je daar uberhaupt mee ingestemd hebt om een huisslaafje te zijn bij een kerel die er duidelijk zeer sterke patriarchische idealen op nahoudt. Ik denk omdat je een onzeker persoon bent die haarzelf weinig waarde toekent. Vertrek uit dat land en ga lekker bezig in de richting waar je voor afgestudeerd ben, in plaats van je level weg te gooien als persoonlijke schoonmaakster en kok van een vriend/man die je niet waardeert.
Je kan natuurlijk ook zelf de handen uit de mouwen steken en iets in huis doen. Of een huishoudster nemen als je allebei geen tijd en zin hebt.quote:
Tja verder richting het oosten van Europa word je als vrouw geacht onderdanig te zijn naar de man toe, dat is niet bepaald een geheim.
Hier zijn vrouwen wellicht in sommige opzichten té vrij.
Daarmee bedoel ik, hoge verwachtingen van een man maar zelf weinig te bieden hebben qua inkomen en wat in huis doen. (hoewel dat ook best positief aan het veranderen is qua zelfstandigheid van veel vrouwen zeker in de afgelopen 10 jaar mede dankzij de crisis)
Ik ben daar van mijn antidepressiva af gegaan. Misschien moet ik nu nagaan of dat wel een goed idee was ook, maar dan zou ik alsnog een andere type antidepressiva moeten vinden.quote:
[..]
Je zit er nu doorheen, maar als je nooit eerder tekenen van depressie oid hebt gehad, zou ik willen voorkomen in zo'n traject te komen.
@andere reacties; het leven was helemaal niet slecht, daar niet van, ik mocht en kon doen wat ik wilde, alleen moest ik de taal leren, koken en schoonmaken. De manier waarop het allemaal samen is gegaan is gewoon verkeerd geweest.
Het is inderdaad een wat meer Tsjechisch ding om de vrouw thuis te laten, maar dit vond ik niet erg. Het was niet altijd zo slecht, veel mooie dagen en tijden gehad, maar ik schrijf het dan zo op dat het eenzijdig oneerlijk was. Lang verhaal kort, het was geen nachtmerrie, maar ook niet wat ik wilde in mijn leven. En ik miste mijn ouders ontzettend erg, en zij mij ook. Ik wist niet hoe ik het kon zien dat ik kinderen zou hebben en die konden mijn ouders nooit zien of spreken, nee dat vond ik helemaal niks.
Momenteel weet ik totaal niet waar ik heen wil, misschien pak ik straks een parttime baan en een (snel)opleiding om iets met dieren te doen, geen arts maar toch. Al sta ik straks in een winkel broeken of kleding te verkopen, is helemaal niks mis mee. Misschien een receptioniste of iets, ik weet en zie het nog niet helemaal. Ik ga gewoon rustig aan opbouwen, dinsdag even terug naar de dokter voor een goed gesprek(dubbele afspraak?). Het is allemaal gewoon frustrerend, het ene moment zie ik van alles en is het leuk, volgende moment sta ik op janken en negatieve gedachtes.
Ik moet ook wat in Haarlem vinden om te doen, ik wil meedoen aan een DnD groep maar ik weet niet hoe ik dat moet vinden, ik kan mijn broer vragen, die speelt het met een vaste groep die vol zit, maar ik ben nog geen superfietser (ik was wezen aquarobiken en merkte totaal geen spierkracht te hebben in armen of benen, ben op de een of andere manier wel afgevallen xD), ik moet dan van Heemstede naar Haarlem fietsen en dan wegwijs zijn, moet er allemaal weer inkomen. Het zit ook niet dichtbij een bushalte wat ik van hem hoorde dus maakt het wat onhandiger erheen te gaan...
Juist.
Hm, best wel een aantal herkenbare punten in je verhaal. Blijf vooral van je afschrijven als je dat nodig hebt en zoek afleiding. Sterkte!
En waarom dan wel? Ik ben een gameliefhebber die graag achter de pc zit en dat wereldje moet nou eenmaal veranderen? Ik ben volledig gevoelig naar alles en uit die dingen ook gewoon. Als je dit stelt mag je er wel meer aan zeggen dan dit.quote:
Volgens mij is TS een beetje autistisch.
Juist.
Autisme wil niet zeggen dat je geen gevoel hebt he... Maar het hele verhaal klinkt gewoon iets te perfect wat mij betreft.quote:
[..]
En waarom dan wel? Ik ben een gameliefhebber die graag achter de pc zit en dat wereldje moet nou eenmaal veranderen? Ik ben volledig gevoelig naar alles en uit die dingen ook gewoon. Als je dit stelt mag je er wel meer aan zeggen dan dit.
Maar neem maar niks van mij aan, want ik ben gewoon een kutuser.
Bedoel ik ook niet. Maar mijn broer heeft PDD-NOS en die heeft niet door wanneer hij over de lat gaat, of huilen om opa die begraven werd was er ook niet. Dat soort dingetjes. Ik heb wel eens gedacht dat ik een angststoornis kan hebben, maar ik denk niet dat ik in de autistische straat terecht kom.quote:
[..]
Autisme wil niet zeggen dat je geen gevoel hebt he... Maar het hele verhaal klinkt gewoon iets te perfect wat mij betreft.
Maar neem maar niks van mij aan, want ik ben gewoon een kutuser.
En kutusers mogen ook gewoon hun mening geven, krijg ik alleenmaar meer inzicht van.
Het was op zich een perfect verhaaltje en leventje, maar de alcohol en communicatie met anderen missen maakte het moeilijk. Allemaal kleine irritaties die uiteindelijk te groot werden, en ik kan me het niet over het hart krijgen weg te gaan van mijn ouders (was al moeilijk, maar toen ik nu terugkwam was het veel zwaarder, liefdesblind geweest i guess).
Juist.
Ik ken inmiddels meerdere vrouwen met autisme. Die hebben ook jaren 'gefunctioneerd' zonder enig probleem. En als je broer op het spectrum zit, dan zit het misschien wel in je familie.quote:
[..]
Bedoel ik ook niet. Maar mijn broer heeft PDD-NOS en die heeft niet door wanneer hij over de lat gaat, of huilen om opa die begraven werd was er ook niet. Dat soort dingetjes. Ik heb wel eens gedacht dat ik een angststoornis kan hebben, maar ik denk niet dat ik in de autistische straat terecht kom.
Autisme word soms ook voor de meest kleine dingetjes bij iemand opgeschreven.quote:
[..]
Ik ken inmiddels meerdere vrouwen met autisme. Die hebben ook jaren 'gefunctioneerd' zonder enig probleem.
Mijn oma heeft het ook, ik weet dat het in de familie zit, maar ik heb volgens mij meer angststoornissen (jarenlang gepest geweest, meer dan 10) dan autisme. Maar ik kan dat niet van mijzelf aflezen natuurlijk. Zou op zich wel handig zijn hoor, dan word ik wat bijgestuurd
Juist.
Vrijwel alle autisten die ik ken hebben angststoornissen. Als ik het zo hoor zit jij ook gewoon op het spectrum. Niks mis mee, maar wel iets om rekening meet houden.quote:
[..]
Autisme word soms ook voor de meest kleine dingetjes bij iemand opgeschreven.
Mijn oma heeft het ook, ik weet dat het in de familie zit, maar ik heb volgens mij meer angststoornissen (jarenlang gepest geweest, meer dan 10) dan autisme. Maar ik kan dat niet van mijzelf aflezen natuurlijk. Zou op zich wel handig zijn hoor, dan word ik wat bijgestuurd
Klopt, al gaat het meestal om het grote idee van verandering. Is inderdaad wel iets waar ik misschien wat meer in moet zoeken of laten nakijken, want veranderingen als deze zijn ook eng. Maar ik kom natuurlijk ook uit een luizenleventje nu in een werkleventje, en dat is toch ook alles omdraaien.quote:
[..]
Vrijwel alle autisten die ik ken hebben angststoornissen. Als ik het zo hoor zit jij ook gewoon op het spectrum. Niks mis mee, maar wel iets om rekening meet houden.
Juist.
Klopt, wanneer ik erin zit valt het allemaal mee, hopen dat ik op de goede plek zit en wat mensen ontmoet is waar ik me gek maak. Ik ben gewoon als de dood dat het allemaal verkeerd gaat, of dat ik te snel iets ga doen en dan mentaal instort.
Juist.
Die angst voor het onbekende/verandering hoort er helaas gewoon bij. Je zult daar mee moeten leren omgaan, want dat zal nooit verdwijnen.
En vooral oppassen in relaties, want als je te snel vertrouwen in een ander legt dan kan dat tegen je gebruikt worden natuurlijk. Ook al voelt dat heel veilig en geruststellend.
[ Bericht 7% gewijzigd door Anthonie1 op 01-04-2018 20:50:11 ]
En vooral oppassen in relaties, want als je te snel vertrouwen in een ander legt dan kan dat tegen je gebruikt worden natuurlijk. Ook al voelt dat heel veilig en geruststellend.
[ Bericht 7% gewijzigd door Anthonie1 op 01-04-2018 20:50:11 ]
Een leven als fulltime huisvrouw terwijl je zo jong bent vind ik niet bepaald een luizenleventje. Eerder een gevangenisleven. Een meid van 22 hoort te genieten van het leven en te werken of een opleiding te volgen.
|
|
