OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Het lijkt me vooral lastig in combinatie met elkaar en in de vergelijking, Kyara. Dat is voor het zelfvertrouwen zo moeilijk om als ouders mee om te gaan, zo dat ieder kind zich goed gezien en begrepen voelt.
I heeft ook duidelijk dat temperamentvolle en dat ze het lastig vindt als dingen niet precies gaan zoals zij wil. Ze kan ontzettend dwingend en driftig zijn. Maar daar staat tegenover dat ze meestal lief en grappig is, en heel enthousiast/levenslustig. Ik merk aan anderen ook wel dat haar daardoor haar buien 'makkelijker' vergeven worden. Valkuil voor mezelf is dat ik die leuke kant aan haar zo leuk vind dat ik de omslag naar dat andere gedrag soms moeilijk kan verkroppen of lastig kan schakelen. Hoe kun je het ene moment zo lief en leuk zijn en het andere moment zo'n driftkop die mij gaat slaan of met dingen gaat gooien? Het lijkt soms, zeker als ze moe is, vanuit het niets te komen.
Ik hoop voor haar zelf vooral dat ze leert goed met haar emoties om te gaan. Ze kan nu wel eens zo driftig worden dat ze keihard met deuren slaat, en ze heeft al eens met een stoeltje op haar kamer tegen haar deur gegooid.Ze wil dan echt iets kapot maken. Dat destructieve, ook naar zichzelf toe op dat moment (ze kan ook zichzelf pijn doen), vind ik lastig om te zien.
Maar goed, het is allemaal peanuts hoor, als ik bedenk hoe sommige kinderen hier worstelen.
I heeft ook duidelijk dat temperamentvolle en dat ze het lastig vindt als dingen niet precies gaan zoals zij wil. Ze kan ontzettend dwingend en driftig zijn. Maar daar staat tegenover dat ze meestal lief en grappig is, en heel enthousiast/levenslustig. Ik merk aan anderen ook wel dat haar daardoor haar buien 'makkelijker' vergeven worden. Valkuil voor mezelf is dat ik die leuke kant aan haar zo leuk vind dat ik de omslag naar dat andere gedrag soms moeilijk kan verkroppen of lastig kan schakelen. Hoe kun je het ene moment zo lief en leuk zijn en het andere moment zo'n driftkop die mij gaat slaan of met dingen gaat gooien? Het lijkt soms, zeker als ze moe is, vanuit het niets te komen.
Ik hoop voor haar zelf vooral dat ze leert goed met haar emoties om te gaan. Ze kan nu wel eens zo driftig worden dat ze keihard met deuren slaat, en ze heeft al eens met een stoeltje op haar kamer tegen haar deur gegooid.Ze wil dan echt iets kapot maken. Dat destructieve, ook naar zichzelf toe op dat moment (ze kan ook zichzelf pijn doen), vind ik lastig om te zien.
Maar goed, het is allemaal peanuts hoor, als ik bedenk hoe sommige kinderen hier worstelen.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Het is ook vooral lastig dat je met 2 kinderen in dezelfde leeftijd te maken hebt. Er is er niet eentje ouder die al meer begrijpt of juist jonger zodat die er wat minder van mee krijgt. Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Meeveren met de een maar zonder dat de andere daardoor ondergesneeuwd wordt.quote:Op vrijdag 11 mei 2018 23:29 schreef Franny_G het volgende:
Het lijkt me vooral lastig in combinatie met elkaar en in de vergelijking, Kyara. Dat is voor het zelfvertrouwen zo moeilijk om als ouders mee om te gaan, zo dat ieder kind zich goed gezien en begrepen voelt.
Allemaal prima als ze perse een roze beker wil maar als ze bv perse eerder klaar wil zijn dan zus dan wordt het een ander verhaal. Dan kun je gewoon niet meeveren zonder een ander kind erin te betrekken.
Boh, wat moeilijkquote:Op zaterdag 12 mei 2018 00:02 schreef Kyara het volgende:
[..]
Het is ook vooral lastig dat je met 2 kinderen in dezelfde leeftijd te maken hebt. Er is er niet eentje ouder die al meer begrijpt of juist jonger zodat die er wat minder van mee krijgt. Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Meeveren met de een maar zonder dat de andere daardoor ondergesneeuwd wordt.
Allemaal prima als ze perse een roze beker wil maar als ze bv perse eerder klaar wil zijn dan zus dan wordt het een ander verhaal. Dan kun je gewoon niet meeveren zonder een ander kind erin te betrekken.
. Mijn oudste is ook zo. Wil altijd winnen van A, sneller zijn, meer eten ( 
). Maar A boeit het (nog) weinig, maar he is not helping als hij gewoon random roept “Ik heb wonnen!! 
” als I sneller was :’) Je kan je vast wel voorstellen wat I daarvan vindt...
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Dat op zich is al een uitdaging.quote:
[..]
Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt.
Met een meidenkwartet
Ik herken ook heel veel. Dat willen winnen en alles naar je hand zettend inderdaad. Dan is ons geluk echt dat we maar een kind hebben en dat het dus ook heel vaak kan. Maar ook een valkuil, want zo werkt het niet in het leven natuurlijk. Laatst had mijn zoon een hysterische bui omdat zijn stiefopa een wedstrijdje hardlopen won. Hij was er écht van overtuigd dat hij de snelste was en kon dat niet verkroppen. Het lijkt me enorm lastig als er een meisje bij is dat óók je zorg en aandacht nodig heeft Kyara 
Het nooit stil zijn en het altijd maar draaien en wiebelen herken ik ook enorm. We kunnen nog steeds geen maaltijd afmaken zonder dat er tussendoor opgestaan wordt. Ik ken de lijsten voor ADHD wel en mijn zoon voldoet aan het gros van de hyperactiviteitscriteria (aandacht dan weer helemaal niet). Vooralsnog doen we daar maar even niets mee en ik denk dat het ook nog wel bijtrekt. Ik herken het wel ook erg van mezelf; laatst sprak een oom van me die we een poos niet gezien hadden en hij vroeg als eerste: 'hoe is het met je zoon, is hij net zo druk als jij vroeger?'
Het geluk is dat hij enorm gefocust (en dan dus relatief stil) kan zijn en héél goed alleen kan spelen, dat maakt verschil.
Wat ik niet herken en daarom zo lastig vind, is het altijd maar de strijd aan gaan. Ik was (en ben) best van de lieve vrede bewaren maar daar heeft hij een broertje dood aan. Volop de strijd in voor je eigen overtuiging. Ik vind het mooi maar ook zo vermoeiend. Met ruim 6 jaar is er nog steeds geen dag zonder boze buien of huilen of drama. Soms snak ik ernaar dat 'omdat ik het zeg!' een argument is
Die faalangst en fixed mindset herken ik ook Phaidra. De letterkast is anderhalf jaar vakkundig vermeden op school
Goddank heeft hij een enorm doortastende juf die hem met veel begrip en duidelijkheid toch aan het werk heeft gekregen. En het geluk van een late leerling, het laatste kleuterjaar heeft zoveel goed gedaan voor zijn zelfvertrouwen. Lezen gaat nu prima. En hij fietst eindelijk, dat was ook zo'n 'kan ik niet-drama'.
Och, het is ook niet makkelijk als je zoveel gedachten en gevoelens in zo'n klein lijfje hebt en je niet weet wat je moet. Ik kan zelf wel uit de voeten met de metafoor van een orchidee en een paardenbloem, hier het officiele persbericht over onderzoek daarover maar al googlend zijn er ook wel beter leesbare artikeltjes te vinden: https://www.uu.nl/nieuws/is-je-kind-een-paardenbloem-of-orchidee. In ieder geval het besef dat alle tijd en energie je in je kind steekt in vergelijking met veel andere kinderen niet 'niet goed' omdat het anders is of omdat het je kind kwetsbaar maakt maar omdat het helpt om je kind zijn potentiaal te bereiken. En ik ken iemand die er heilig van overtuigd is dat als je op jonge leeftijd veel strijd hebt dit in de puberteit minder is omdat je al zoveel bevochten hebt. Dat natuurlijk op helemaal niets gebaseerd en het kan zomaar over 8 jaar complete onzin blijken maar het werkt wel enorm geruststellend af en toe
Het nooit stil zijn en het altijd maar draaien en wiebelen herken ik ook enorm. We kunnen nog steeds geen maaltijd afmaken zonder dat er tussendoor opgestaan wordt. Ik ken de lijsten voor ADHD wel en mijn zoon voldoet aan het gros van de hyperactiviteitscriteria (aandacht dan weer helemaal niet). Vooralsnog doen we daar maar even niets mee en ik denk dat het ook nog wel bijtrekt. Ik herken het wel ook erg van mezelf; laatst sprak een oom van me die we een poos niet gezien hadden en hij vroeg als eerste: 'hoe is het met je zoon, is hij net zo druk als jij vroeger?'
Het geluk is dat hij enorm gefocust (en dan dus relatief stil) kan zijn en héél goed alleen kan spelen, dat maakt verschil. Wat ik niet herken en daarom zo lastig vind, is het altijd maar de strijd aan gaan. Ik was (en ben) best van de lieve vrede bewaren maar daar heeft hij een broertje dood aan. Volop de strijd in voor je eigen overtuiging. Ik vind het mooi maar ook zo vermoeiend. Met ruim 6 jaar is er nog steeds geen dag zonder boze buien of huilen of drama. Soms snak ik ernaar dat 'omdat ik het zeg!' een argument is
Die faalangst en fixed mindset herken ik ook Phaidra. De letterkast is anderhalf jaar vakkundig vermeden op school
Goddank heeft hij een enorm doortastende juf die hem met veel begrip en duidelijkheid toch aan het werk heeft gekregen. En het geluk van een late leerling, het laatste kleuterjaar heeft zoveel goed gedaan voor zijn zelfvertrouwen. Lezen gaat nu prima. En hij fietst eindelijk, dat was ook zo'n 'kan ik niet-drama'. Och, het is ook niet makkelijk als je zoveel gedachten en gevoelens in zo'n klein lijfje hebt en je niet weet wat je moet. Ik kan zelf wel uit de voeten met de metafoor van een orchidee en een paardenbloem, hier het officiele persbericht over onderzoek daarover maar al googlend zijn er ook wel beter leesbare artikeltjes te vinden: https://www.uu.nl/nieuws/is-je-kind-een-paardenbloem-of-orchidee. In ieder geval het besef dat alle tijd en energie je in je kind steekt in vergelijking met veel andere kinderen niet 'niet goed' omdat het anders is of omdat het je kind kwetsbaar maakt maar omdat het helpt om je kind zijn potentiaal te bereiken. En ik ken iemand die er heilig van overtuigd is dat als je op jonge leeftijd veel strijd hebt dit in de puberteit minder is omdat je al zoveel bevochten hebt. Dat natuurlijk op helemaal niets gebaseerd en het kan zomaar over 8 jaar complete onzin blijken maar het werkt wel enorm geruststellend af en toe
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Wat een ervaringen en verhalen ladies.
Moest wel even slikken bij het stukje van BE waar ze er door iemand aan werd herinnerd dat haar kind ook gewoon nog een tof leuk kind is.
Dat heb ik bij mijn oudste vaak. Veel ergernis en soms echt nog moeilijk om los te laten hoe ik hoopte dat het zou zijn. Omdat ze zó anders is dan ik. Dat ligt dus 100% bij mij. Zoveel nog te leren als moeder.
Moest wel even slikken bij het stukje van BE waar ze er door iemand aan werd herinnerd dat haar kind ook gewoon nog een tof leuk kind is.
Dat heb ik bij mijn oudste vaak. Veel ergernis en soms echt nog moeilijk om los te laten hoe ik hoopte dat het zou zijn. Omdat ze zó anders is dan ik. Dat ligt dus 100% bij mij. Zoveel nog te leren als moeder.
Met een meidenkwartet
Heel veel herkenning hier. Oudste heeft sinds een paar weken de diagnose ADD. In zijn geval betekent dat dat hij in zijn hoofd alles kan en perfectionistisch is, maar dat het in de praktijk zo enorm tegenvalt. In perioden dat het niet zo lekker gaat geeft ie zelf dan ook aan dat 'zijn hoofd zo vol zit'. Tegelijk is hij wel van het type dat de prikkels blijft opzoeken. Zijn kleine motoriek is een ramp (leesbaar schrijven kost enorm veel tijd) wat natuurlijk ook niet mee helpt. En dan raakt hij in paniek en gaat doemdenken. Uit zijn iq test kwam een enorm verschil tussen verbaal en performaal wat ook niet echt handig is.
Thuis hebben we eigenlijk alleen 'last' van het feit dat altijd alles kwijt is en je overal zijn sokken terug vindt. En dat hij echt oost-indisch doof kan zijn als hij zich wel concentreert. Op school liep hij dit najaar juist volledig vast omdat hij op sociaal gebied zijn draai niet kon vinden en zichzelf ging overschreeuwen. Zijn mentor heeft toen ingegrepen en uiteindelijk hebben een aantal kinderen oudste zelf verteld dat hij veel leuker is als hij zichzelf is. Zonder het druk doen, het stoer doen en het raar doen. Daarna kwam de rust terug en kon hij ook weer aan het werk. Al liet de observatie op school zien dat hij na de instructie eigenlijk een uur bezig geweest is met 'aan het werk gaan'. Tot nu toe zijn er amper gevolgen voor zijn resultaten (lang leve school en mentor) dus wij hebben nu gekozen voor begeleiding en nog geen medicatie.
Ik vind het wel makkelijker dat ik nu weet dat hij er soms echt niets aan kan doen en dat ik het met simpele ingrepen makkelijker kan maken voor hem. Dat soms heel streng doen juist contraproductief is. Maar goed, jongste is van het type 'geef me een vingernagel en ik heb je hele arm te pakken' dus die moet ik wel kort houden. En jongste weet dus feilloos de knopjes te vinden om oudste over de zeik te helpen. Dat is gewoon echt lastig.
Delen van het verhaal van oudste herken ik wel bij mezelf, maar ik heb inmiddels bijna 40 jaar de tijd gehad om er omheen te leren werken. En mijn man was vroeger kampioen naar buiten kijken in de klas, dus ook daar is het niet vreemd. Maar andere delen herkennen we niet en wekken dus soms ook wrevel op. Dan is het ook maar goed dat je nu weet dat hij het niet expres doet, dat hij er weinig aan kan doen.
Thuis hebben we eigenlijk alleen 'last' van het feit dat altijd alles kwijt is en je overal zijn sokken terug vindt. En dat hij echt oost-indisch doof kan zijn als hij zich wel concentreert. Op school liep hij dit najaar juist volledig vast omdat hij op sociaal gebied zijn draai niet kon vinden en zichzelf ging overschreeuwen. Zijn mentor heeft toen ingegrepen en uiteindelijk hebben een aantal kinderen oudste zelf verteld dat hij veel leuker is als hij zichzelf is. Zonder het druk doen, het stoer doen en het raar doen. Daarna kwam de rust terug en kon hij ook weer aan het werk. Al liet de observatie op school zien dat hij na de instructie eigenlijk een uur bezig geweest is met 'aan het werk gaan'. Tot nu toe zijn er amper gevolgen voor zijn resultaten (lang leve school en mentor) dus wij hebben nu gekozen voor begeleiding en nog geen medicatie.
Ik vind het wel makkelijker dat ik nu weet dat hij er soms echt niets aan kan doen en dat ik het met simpele ingrepen makkelijker kan maken voor hem. Dat soms heel streng doen juist contraproductief is. Maar goed, jongste is van het type 'geef me een vingernagel en ik heb je hele arm te pakken' dus die moet ik wel kort houden. En jongste weet dus feilloos de knopjes te vinden om oudste over de zeik te helpen. Dat is gewoon echt lastig.
Delen van het verhaal van oudste herken ik wel bij mezelf, maar ik heb inmiddels bijna 40 jaar de tijd gehad om er omheen te leren werken. En mijn man was vroeger kampioen naar buiten kijken in de klas, dus ook daar is het niet vreemd. Maar andere delen herkennen we niet en wekken dus soms ook wrevel op. Dan is het ook maar goed dat je nu weet dat hij het niet expres doet, dat hij er weinig aan kan doen.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
Tally, oudste kan hier ook nooit vertellen dat hij zich niet lekker voelt. Maar aan zijn gedrag merken we het altijd. Het lijkt wel of hij dan eigenlijk veel minder prikkels kan hebben dan normaal en er uiteindelijk een soort kortsluiting ontstaat. Oudste is deze winter twee weken lang doodziek geweest maar kon geen enkele keer aangeven waar het nou pijn deed. Dat is best onhandig want als hij wel aangeeft dat iets pijn doet dan ben je dus eigenlijk altijd te laat met pijnstilling.quote:
Ze ligt nu op mn schoot. Is gillend wakker geworden.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
Hoe gaat het nu Tally?
Mijn jongste heeft af en toe een koorts&slaapdag, dan blijkt een paar dagen later dat hij opeens een stukje groter is, een sprong heeft gemaakt. Dat vreet blijkbaar energie. Misschien is het zoiets?
Jeetje, wat een verhalen.. Dan heb ik echt 2 makkies.. Ook al houdt de jongste weinig zijn mond, en blijft hij nogal nieuwsgierig naar de wereld, en kan hier en daar echt heel koppig zijn. We kunnen hem gelukkig wel een goed boek geven, en inmiddels van het niveau dat je wel een uurtje of wat zoet bent voor het uit is. En met grote broer gaat het deze vakantie ook goed samen. Lekker samen met de lego of gamen. Straks gaan ze samen naar de coderdojo, lekker een middagje programmeren met dit weer
Ik heb al vaak gezegd tegen mensen dat ik blij ben dat er 4,5 jaar tussen zit. Ik kon nu rustig de oudste helpen met al zijn problematieken in het begin. Nu de oudste zich meestal wel redt, begint de jongste pas op school uit de pas te lopen (richting HB, maar school pikt dit vooralsnog goed op) Als ze minder hadden verschilt, had ik waarschijnlijk wel meer hulp nodig gehad van buiten. Had de oudste waarschijnlijk ook een stempel gehad, en de jongste misschien meer gefrustreerd geweest, omdat ik niet zoveel tijd had om zijn hersens te vullen met info
Het lijkt me heftig als je 3 van ongeveer dezelfde leeftijd hebt, en dat allemaal moet zien te stroomlijnen met elkaar..
En ik kan de oudste ook uitleggen dat we hem anders aanpakken dan zijn kleine broer. Omdat ze hele andere dingen zijn. Dingen die bij de ene goed werken, werken bij de ander averechts. Niet dat het altijd leuk voor hem is, maar op de verschillende manieren krijg ik ze beide wel opgevoed (hoop ik, ik doe mijn best)
Mijn jongste heeft af en toe een koorts&slaapdag, dan blijkt een paar dagen later dat hij opeens een stukje groter is, een sprong heeft gemaakt. Dat vreet blijkbaar energie. Misschien is het zoiets?
Jeetje, wat een verhalen.. Dan heb ik echt 2 makkies.. Ook al houdt de jongste weinig zijn mond, en blijft hij nogal nieuwsgierig naar de wereld, en kan hier en daar echt heel koppig zijn. We kunnen hem gelukkig wel een goed boek geven, en inmiddels van het niveau dat je wel een uurtje of wat zoet bent voor het uit is. En met grote broer gaat het deze vakantie ook goed samen. Lekker samen met de lego of gamen. Straks gaan ze samen naar de coderdojo, lekker een middagje programmeren met dit weer
Ik heb al vaak gezegd tegen mensen dat ik blij ben dat er 4,5 jaar tussen zit. Ik kon nu rustig de oudste helpen met al zijn problematieken in het begin. Nu de oudste zich meestal wel redt, begint de jongste pas op school uit de pas te lopen (richting HB, maar school pikt dit vooralsnog goed op) Als ze minder hadden verschilt, had ik waarschijnlijk wel meer hulp nodig gehad van buiten. Had de oudste waarschijnlijk ook een stempel gehad, en de jongste misschien meer gefrustreerd geweest, omdat ik niet zoveel tijd had om zijn hersens te vullen met info
Het lijkt me heftig als je 3 van ongeveer dezelfde leeftijd hebt, en dat allemaal moet zien te stroomlijnen met elkaar..
En ik kan de oudste ook uitleggen dat we hem anders aanpakken dan zijn kleine broer. Omdat ze hele andere dingen zijn. Dingen die bij de ene goed werken, werken bij de ander averechts. Niet dat het altijd leuk voor hem is, maar op de verschillende manieren krijg ik ze beide wel opgevoed (hoop ik, ik doe mijn best)
De koorts komt en gaat. Als het er is, is het ook meteen bijna 41 graden om na een uur weer weg te zijn. Dat heeft ze nu nog. Ligt op de bank. Vannacht een paar keer wakker geworden om te drinken. Ik heb sinaspril in haar drinken gedaan om toch wat te helpen. Van pilletjes word ze panisch dus moet het ‘stiekem’. Zo praat ze honderduit over de film die ze kijkt (The Wiz op t moment) om later weer versuft op de bank te liggen en bijna niet uit haar ogen te kunnen kijken. Nog steeds lijkbleek en donkere randen om dr ogen. Weekendje in huis dus 
En hopelijk voelt ze zich maandag wat beter.
En groeispurt kan ook zeker hoor. Ze geeft aan pijn in haar benen en knietjes te hebben. Dus zou niet zo heel gek zijn.
En hopelijk voelt ze zich maandag wat beter.En groeispurt kan ook zeker hoor. Ze geeft aan pijn in haar benen en knietjes te hebben. Dus zou niet zo heel gek zijn.
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Hier gaat dat in elk geval op voor de oudste. Toen hij peuter/kleuter was kreeg ik regelmatig de waarschuwing "dat wordt nog wat als hij puber is", omdat hij alles ter discussie stelde (of eigenlijk: stelt).quote:Op zaterdag 12 mei 2018 08:43 schreef Clubsoda het volgende: En ik ken iemand die er heilig van overtuigd is dat als je op jonge leeftijd veel strijd hebt dit in de puberteit minder is omdat je al zoveel bevochten hebt. Dat natuurlijk op helemaal niets gebaseerd en het kan zomaar over 8 jaar complete onzin blijken maar het werkt wel enorm geruststellend af en toe
Het voordeel is dat hij, nu hij ouder is, ook een stuk redelijker is. En wanneer die redelijkheid soms ontbreekt, herinneren wij ons eraan dat hij natuurlijk ook puber is
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Pfft, net de schoolfoto's gekregen en ze zijn, net als vorig jaar, niet bruikbaar. Zoon kijkt gek en/of boos op elke foto. Hij 'haat' het om op de foto te gaan, en hij 'ging lekker niet doen' wat de fotograaf zei. Ik baal er zo van, wil gewoon een leuke foto van mijn kind! Herkenbaar? Misschien maar een x een fotograaf inhuren met veel geduld. Snap eigk ook niet dat ze mij deze foto's durfden te sturen.
Tsja, ik vind ze ook meestal niet denderend, mijn kinderen zijn ook niet van het spontaan poseren, vooral m'n dochter verstrakt volledig als ze zo bewust op de foto moet. Gewoon zelf af en toe een mooi portret schieten, dat kan ook nog. 
in de haak.
Bij ons in de stad zit een fotograaf die officiele pasfoto's maakt maar dus ook wel portretten schiet. Misschien kijken of je zoiemand kan vinden? Misschien dat je je zoon dan wel zo gek kan krijgen dat hij er een beetje lol aan beleefd. Iig is het dan niet zo'n vreselijk net-niet-grappige schoolfotograaf.
Maar ik vind ze meestal ook niks hoor. Heb ze dit jaar dan ook niet besteld. Ze waren exact hetzelfde als het jaar daarvoor. Bij S. zelfs met hetzelfde shirt aan. Stom toeval uiteraard, maar nee, ik vind ze vaak bizar duur ook nog eens.
Maar ik vind ze meestal ook niks hoor. Heb ze dit jaar dan ook niet besteld. Ze waren exact hetzelfde als het jaar daarvoor. Bij S. zelfs met hetzelfde shirt aan.
Stom toeval uiteraard, maar nee, ik vind ze vaak bizar duur ook nog eens.
***
Ditquote:
Ik vind ze ook altijd stom. Ik neem ze ook niet altijd. Alleen de klassenfoto, die wel.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
De groepsfoto neem ik zeker wel, dat is geeoon leuk voor later. En die ene boze foto ook, eigenlijk wel lollig. Het is wel zoals hij is en ook grappig voor later. Geen inlijst of opa en oma materiaal nee, maar ja..
Die schoolfoto's zijn hier ook wisselvallig. De klassenfoto heb ik wel van elk jaar (die samenstelling wisselt elk jaar door combiklas). De portretfoto's neem ik alleen als ik ze leuk vind. Broertjes foto's ook hetzelfde. Kosten me ook teveel voor een chagrijnige foto's. Dan druk ik voor opa en oma wel gewone huis/tuin en keuken-kiekjes af..
Idem. En zelfs de klassenfoto niet eens altijd.quote:
Ik vind ze ook altijd stom. Ik neem ze ook niet altijd. Alleen de klassenfoto, die wel.
Met een meidenkwartet
Oh ik neem ze altijd. 't hoort voor mij gewoon bij een bepaald schooljaar, ik vind het juist zo tof om dat verloop zo te zien! Hoe stom ze ook zijn 
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Grappig toch, die verschillen voor iedereen!
Ik ook niet. Jaar na jaar dezelfde groep... Ik zie daar de toegevoegde waarde niet van. Maar ik ben sws geen foto-fan.quote:
[..]
Idem. En zelfs de klassenfoto niet eens altijd.
***
Hihi, toevallig met collega's vandaag besproken dat die schoolfoto's zo enorm irritant zijn. Ik ben er twee dagen mee kwijt, het is dan echt onrustig in de groep.
Vandaag groepsfoto, individuele foto(reportage tegenwoordig 😒), morgen broer/zusfoto's waardoor er weer de hele tijd kinderen uit mijn groep worden gehaald. Ik vind het zó niet meer van deze tijd. We gaan voorstellen het af te schaffen bij ons op school.
Vandaag groepsfoto, individuele foto(reportage tegenwoordig 😒), morgen broer/zusfoto's waardoor er weer de hele tijd kinderen uit mijn groep worden gehaald. Ik vind het zó niet meer van deze tijd. We gaan voorstellen het af te schaffen bij ons op school.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
