Het grote FEIJENOORD topic #2158: RVP GOAT

quote:

Op woensdag 21 maart 2018 12:46 schreef Elan het volgende:

[..]



Ook dat een stukje eigen verantwoording, of eigenlijk het nalaten van krachttraining.
Al was hij in zijn eerste seizoenen zo mogelijk nog meer ecto dus zou dat geen doorslaggevende rol hoeven hebben in het al dan niet goed spelen of zo.

quote:

'Soms denk ik: dat voetbal van ons is op sterven na dood'

Hij heeft zijn laatste bestraling achter de rug en schreef samen met Frans van den Nieuwenhof het boek Buitenkant Links. Voor even zoekt Willem van Hanegem (74) de schijnwerpers op, ook in VI. Niet uit ijdelheid, maar omdat hij het spel dat hem zo dierbaar is steeds verder ziet afdrijven van waar het om zou moeten gaan. ‘Ons voetbal wordt gekaapt door wijsneuzen, uitvinders, inspanningsfysiologen, professoren, diëtisten en mental coaches.’

‘Wat ik wilde, is het voetbal langs mijn meetlat leggen’

Willem van Hanegem: ‘Vind je het een mooi boek geworden, ja? Ik heb het zelf niet gelezen. Ik hoop voor Frans van den Nieuwenhof dat we er 200 duizend verkopen, maar twee is wat mij betreft ook goed. Het gaat mij niet om geld of aandacht en ijdel ben ik ook al niet. Wat ik wilde, is het voetbal langs mijn meetlat leggen. En dan moet ik concluderen dat ik niet heel optimistisch kan zijn.’

DIE ZIEKTE
‘Kanker. Ik dacht alleen maar: Zo, hé!’

‘Ik voelde me goed, niks aan de hand, maar de dokter zei na mijn jaarlijkse bezoek: “Uw bloedwaarden zien er niet helemaal normaal uit, die gaan we verder onderzoeken”. In het Anthony van Leeuwenhoek Ziekenhuis wilden ze me in zo’n koker stoppen, dat ik zo helemaal ingeklemd zou zitten, maar dat vond ik niks. Kon je geen kant op. Toen hebben ze wat hapjes uit mijn blaas genomen en die onderzocht. Uiteindelijk krijg je dan het resultaat: die ziekte. Kanker. Ik dacht alleen maar: Zo hé! De dokter zei wel dat het in een vroeg stadium was ontdekt, da’s dan de mazzel van zo’n routinecontrole. Hij vertelde er ook bij: “Als je tachtig was, hadden we je niet eens behandeld, dan overleef je het wel”. Maar ik moest de molen in.’

Prostaatkanker is een ouwemannenkwaal. Ik sprak laatst bij de golfclub een arts. Die wees een groepje mannen aan. Van de twaalf konden zeven van hen die ziekte hebben. Het rottige is: je merkt er niks van. Bij het plassen ondervond ik geen problemen, maar blijkbaar had ik het al wel onder de leden. Nu is mijn leeftijd ineens een voordeel. Ben je vijftig, dan heb je pas echt een probleem. Dat schijnt voor deze vorm van kanker een gevaarlijke leeftijd te zijn, doordat die ziekte zich dan sneller ontwikkelt. Onbewust ga je er dan toch op letten. Die oude spits van België, kom, hoe heet-ie nou? Weber, Josip Weber, ja. Die is eraan gestorven, 52 jaar. Mijn vriend Peter-Paul Muller heeft ook een goede bekende verloren, in de vijftig. Als je daarover nadenkt... Maar ik voel me goed en inmiddels heb ik de uitslagen teruggekregen. Die zijn goed. De behandelingen hebben hun werk gedaan.’

‘De plek waar die ziekte dan zit, hebben ze gemarkeerd met vier gouden ankertjes. Zo wisten ze precies waar ze moesten bestralen. In feite duurt zo’n behandeling niet lang, vaak stond ik na een kwartiertje weer buiten, maar leuk is het nooit. Toen ik voor het eerst in dat ziekenhuis was... Dan zie je mensen, jonger dan jij, sommigen helemaal geel, of kaal. Ik heb daar nooit goed tegen gekund, ziektes, de dood, noem het maar op. Daarmee word je dan hard geconfronteerd. Als trainer van Feyenoord gingen we een keer per jaar naar het Sofia Kinderziekenhuis. Ik kwam nooit hoger dan de eerste etage, daar lagen de kleinste kinderen, sommigen nog baby. Zat ik na een kwartier alweer buiten op de stoep, gewoon omdat ik het niet aankon, al die ellende bij die kinderen en die ouders. Ik werd er helemaal naar van. Laatst las ik dat het dochtertje van Antoine van der Linden was overleden. Een kindje nog maar. Dan denk ik aan die mensen, die familie. Dan krijg ik het te kwaad.’

SPELERS I
‘De invloed van één goede speler is vele malen groter dan die van iedere trainer’

‘Wat ik nou zo frappant vind, is dat je wáár je ook bent, je altijd over voetbal kunt praten. Ook in het ziekenhuis, ja. Ik was elke dag met mensen die daar ook maar zo’n beetje zaten te wachten totdat ze werden geholpen. Je raakt dan snel in gesprek en vaak gaat het over voetbal. Zat er een vrouwtje dat fan is van PSV, dus spraken we over die club. Dat vind ik nou het fascinerende aan voetbal, je raakt er maar niet over uitgepraat. Ik stel mezelf al jaren de vraag hoe het nou kan dat het spel almaar slechter wordt. En hoe het toch mogelijk is dat die elftallen maar zo’n beetje lopen aan te klooien. Uiteindelijk kom je dan tot de conclusie dat elk team vroeger over goede spelers beschikte, terwijl je nu blij bent als je er maar één of twee hebt.’

In dat boek vertel ik over Lucian Sanmartean, die Roemeen die ik bij FC Utrecht had. Goeie speler, beetje onderschat, maar je kon hem voorin overal neerzetten. Waar die gozer voor zorgde, was dat de spelers om hem heen vertrouwen kregen, maar ook zélf leerden denken en met hem gingen meedoen. De invloed van één goede speler is vele malen groter dan die van iedere trainer. Die moet juist herkennen en erkennen dat zulke voetballers belangrijk zijn, de ploeg beter maken en daarmee het verschil bepalen. Jij als trainer kan misschien af en toe iets aangeven, meer niet. En zeker niet denken dat jij al die spelers moet vertellen wat ze allemaal dienen te doen op dat veld. Bestaat niet.’

‘Als ik nu naar voetbal kijk, zie ik trainers die zichzelf schromelijk overschatten. Bij NEC rent er zo’n type met een coachbord in zijn ene en een stopwatch in zijn andere hand tijdens de oefeningen zijn spelers achterna. Als ik dat hoor, moet ik niet eens lachen. Dan denk ik: Jij moet worden opgenomen. Terwijl zo’n jongen ook gewoon afhankelijk is van zijn spelers. Als hij nou één of twee goeie heeft lopen, is hij al spekkoper. Dat soort jongens doen het voor hem, hoor, want als ze echt goed zijn, trekken ze de anderen mee in het niveau.’

TOEVAL
‘Totaalvoetbal? Wij regelden dat zelf wel’


‘Voetbal wordt tegenwoordig bijna wetenschappelijk benaderd. Allerlei methodieken, statistieken en weet-ik-veel-wat laten ze erop los. Terwijl als je gewoon goed kijkt naar de meest succesvolle teams in de historie, die vaak bij toeval zijn ontstaan. Dacht je dat we in 1974 een geweldig masterplan hadden bedacht voor de manier waarop we toen speelden? Dacht je soms dat Rinus Michels dat helemaal tot in de perfectie had uitgedokterd? Schei uit, wij regelden dat zelf.’

‘Laatst zat ik op YouTube beelden te kijken van dat toernooi. Hunting heet dat filmpje. Dan zit ik mezelf nog steeds te verbazen. Zie je ons met zes tegelijk een tegenstander insluiten. Totaalvoetbal werd het genoemd, of Hollandse School, maar het geheim was dat er in dat team gewoon allemaal goede spelers liepen die elkaar hielpen. Het voetbal ontstond. Je bent kwetsbaar als de ruimtes groot worden, dus zorgden wij dat het niet gebeurde. Dan moet je nog een beetje geluk hebben dat een elftal in elkaar past. Toen Rinus Israel geblesseerd wegviel, kwam Arie Haan centraal achterin te spelen en Wim Jansen erbij op het middenveld. Dat bleek een heel aardige formatie. Toen zijn we gaan voetballen. We hebben nooit gesproken over de manier waarop, hebben er ook nooit op getraind. Het kwam van de spelers zelf. De kracht van Michels was weer dat hij het ons liet doen.’

‘Het Barcelona van Pep Guardiola is naar mijn mening het mooiste en beste elftal aller tijden, maar dat begon pas echt te draaien toen Sergio Busquets op het middenveld kwam te spelen. Hij bleek de ontbrekende schakel, de rotonde waarlangs alles draaide. Ik weet uit betrouwbare bron dat Guardiola op een gegeven moment voor een wedstrijd heeft gezegd: “Jullie zijn mijn basisspelers, veel succes en ga het zelf maar uitzoeken”. Daarmee legde hij verantwoordelijkheid neer bij degenen die het voor hem moeten doen. En ze deden het. Dat te horen, was voor mij een klein hoogtepunt. Zie je wel, dacht ik. Zo denk ik er ook over. Los van het feit dat Guardiola natuurlijk wel aardig met die ploeg aan de gang is gegaan, ligt de basis bij die spelers zelf: Lionel Messi, Andrés Iniesta, Xavi, Busquets. Zíj bedachten de oplossingen, zíj corrigeerden elkaar op het veld. Voor mij is dat de essentie van voetbal.’

SPELERS II
‘Als je voetbal niet ziet, zie je het ook niet door een speciale bril’

‘Als je spelers nooit in de gelegenheid stelt te voetballen, kom je er nooit achter of ze goed zijn. Of goed kunnen wórden. Het probleem is dus dat we dat niet meer doen. Ik zie het al gebeuren bij de jongste jeugd. Jongetjes van tien jaar die hun looplijnen in de gaten moeten houden... Ik word daar heel erg verdrietig van.’

‘Ik hoor dat ze bij AZ trainen met speciale brillen, zodat spelers een beter overzicht krijgen, ruimtes leren zien. Ze lopen daar ook met computerchips om, zodat de geleerden weer alle gegevens kunnen checken: hoeveel, vaak en snel lopen ze? Ik zou als trainer liever hebben dat ze góéd lopen, op het juiste moment. Wie het voetbal niet ziet, ziet het nooit, ook niet door een speciale bril. AZ heeft nu de mazzel dat het beschikt over een goede lichting spelers, of dacht je dat die jongens daar in de opleiding zijn gekomen zonder dat ze ooit tegen een bal hadden getrapt? Nu denken zij weer dat het aan de brillen en die chippies ligt, dat is het verneukeratieve. Maar had Feyenoord een paar jaar terug ook niet een aardige lichting? Die jongens trainden niet met hypermoderne brillen, maar gewoon op Varkenoord, waar de douches het niet deden. Nou, wat die dan nog meekregen, was in ieder geval een beetje karakter, want als je AZ onlangs zag spelen in De Kuip, blijkt dat je lef er dus niet in krijgt met allerlei moderne technologieën.’

Ons voetbal wordt gekaapt door wijsneuzen, uitvinders, inspanningsfysiologen, professoren, diëtisten en mental coaches. Ik heb daar vaker wat van gezegd. Wat is dat nou allemaal voor flauwekul? Het leidt lekker af, dat wel. Kunnen mensen zeggen: Moet je eens zien hoe professioneel ze daar bezig zijn. Maar als ik dan kijk wat er op het veld wordt gepresteerd, zie ik er niks van terug. Als het nou aan het eten lag, zou er toch wel beter worden gevoetbald dan vroeger? Ik at gewoon wat ik wilde, nooit problemen mee gehad. Nu weet ik niet wat ze allemaal tot zich nemen, maar ze gaan er in ieder geval niet beter van voetballen. Ik constateer toch niets raars als ik dat zeg? Iederéén ziet dat toch? Nou, ga dan aan dat voetballen werken en laat al die gekkigheid achterwege.’

‘Ik zat laatst met mijn zoon Boy een wedstrijd te kijken. Moet je opletten, zei ik, die spelers lijken wel PlayStation-mannetjes. De een speelt de bal naar de ander, die neemt ’m aan, kijkt, gaat lopen en de volgende actie is precies hetzelfde. Alsof de trainer in de dug-out met een joystick zit te spelen. Maar als wij nou samen een elftal trainen en we laten die jongens gewoon spélen, vanuit hun gevoel. Dan ontwikkelen ze zich toch veel beter dan wanneer ze met allerlei opdrachten het veld op worden gestuurd? Ik zou denken: Laat ze zo veel mogelijk doen, komen wij er wel achter wat hun kwaliteiten zijn. Als ik vroeger bij jeugdwedstrijdjes stond te kijken... Wat je dan hoorde... Trainers die alleen maar spelers liepen te beperken in wat ze mochten. “Nog één keer en ik haal je eruit”, dat werk. Zo’n ventje denkt na drie maanden: Krijg de kolere, ik stop ermee. En dan heeft-ie nog gelijk ook.’

‘Weet je wie ik wel een aardige speler vind? Die jongen die hangend op rechts loopt bij PEC Zwolle. Younes Namli, ja. Ik zag hem laatst in een wedstrijd, dat-ie de bal kreeg en meteen door drie tegenstanders onder druk werd gezet. Maar achter die drie zag hij er één van PEC vrij staan. Hij legde de bal met gevoel over dat trio op die andere jongen, die meteen door kon voetballen. Een simpele pass, op het oog, maar moeilijk in de uitvoering, want je moet die bal wel met heel veel gevoel geven. Van zo’n pass word ik blij. Hakim Ziyech zie ik geregeld ook ballen geven die je nergens anders ziet. Hem vind ik de beste, al moet hij leren dat er op de beste wat vaker wordt gelet. Dan krijg je weleens kritiek, maar wees blij. Het betekent dat de mensen je serieus nemen. Naar de rest wordt al niet eens meer gekeken.’

TRAINERS
‘Ik zie tegenwoordig meer control freaks dan trainers’

‘Nu moeten de Duitsers ons redden, lees en hoor ik overal. Invloeden van buitenaf, goed voor ons voetbal. Op televisie zie ik die ex-trainer van NEC heel gewichtig over voetbal praten. Peter Hyballa, ja. Schijnt bij alle clubs genoemd te worden, of hij noemt zichzelf, geen idee. Ik ben ooit naar Bochum gereden, daar gaf Hyballa een paar demonstratietrainingen. Als je erheen ging, kreeg je de benodigde punten voor je trainersdiploma. Wat ik zag was niks, wat ik hoorde was een hoop kabaal. Na een kwartier wilde ik alweer weg. Het zou toch je trainer zijn, zeg. Al dat gegil... Het vreemde is dan dat er mensen zijn die in zo’n jongen de redding van ons voetbal zien. Nee, de redding van ons voetbal is als we met z’n allen weer een beetje normaal gaan doen.’

‘Ik zie tegenwoordig meer control freaks dan trainers. Ze willen alles maar in de hand hebben, praten over processen alsof het een soort hoger doel betreft. In wezen kun je zeggen dat ze dus geen vertrouwen hebben in hun eigen spelers. Of dat ze onzeker zijn van zichzelf. Anders hadden ze wel veel meer uit handen gegeven. Nu lijkt het erop alsof er alleen gepresteerd kan worden doordat zij zogenaamd zo met hun vak bezig zijn. Flauwekul natuurlijk. Ze hebben hun invloed op het trainingsveld, daar kunnen ze die spelers helpen, maar meer is het toch niet? Ik vind het allemaal interessantdoenerij. De taak van een trainer is spelers goed samen te laten spelen en nadenken over voetbal. De grootste fout die ze tegenwoordig begaan, is dat ze denken dat zíj het verschil maken.’

‘Ik heb van mezelf nooit gedacht dat ik met mijn trainingen allesbepalend was. Ben je mal?! Het enige wat ik heb geprobeerd is mijn spelers zelf oplossingen laten verzinnen voor de problemen die ze op het veld tegenkomen. Vaak zijn dat dezelfde problemen, dus trainde ik ook vaak dezelfde dingen. Ik kan ze het allemaal wel vertellen, maar zij moeten het gaan zien. Bij mij was de basis positiespel, altijd positiespel. Vier-tegen-twee, van daaruit bouw je dat verder uit naar vormen die wedstrijdgericht zijn. Je begint met drie keer raken en als ze dat beheersen, wordt het twee keer, totdat ze in staat zijn één keer te raken. Dan krijg je voetbal. Maar soms liet ik ze verplicht drie keer raken. Daarmee dwing je spelers tot handelen, vooruit te denken. Tegelijkertijd moeten ook de anderen dan meedoen, want hoe stellen die zich op? Wanneer zijn ze aanspeelbaar? Zo dwing je die gasten tot nadenken. Maar daar hoef je dan toch niet interessant over te doen, met coachborden en allerlei andere onnozele dingen?’

‘Het mooie is dat spelers zelf ontdekken wat ze kunnen. Ze hebben een basis waarop ze kunnen terugvallen. En dan maakt het dus niet uit hoe de tegenstander speelt, want ze hebben altijd een antwoord. Bijkomend voordeel is dat ze het leuk gaan vinden, want in mijn beleving is dát waarom je voetbalt. In essentie doe je dat omdat je van het spel houdt. Nou, spéél dat spel dan! Tegenwoordig zie ik voetballers acteren op een manier dat ik me niet kan voorstellen dat ze er nou heel veel plezier in hebben. Omdat ze meer dingen móéten dan mógen. Omdat alles ze wordt voorgezegd.’

KRITIEK I
‘Ik zie spelers elkaar met duimpjes bedanken voor waardeloze ballen’
‘In dat boek van Frans vertel ik gewoon hoe ik over dingen denk. In de hoop dat het beter wordt. Maar het kan alleen beter worden als we wat kritischer op elkaar worden. Trainers, spelers, maar ook die wijsneuzen in de praatprogramma’s op televisie. Die durven ook maar niet te zeggen wat eraan schort, omdat de eigenbelangen zwaarder wegen. Waarom mag slecht niet meer worden benoemd?’

‘Ik zie nu spelers elkaar met duimpjes bedanken voor waardeloze ballen. Tot niet zo lang geleden zaten ze je achterna als je een klotebal gaf. Bij een duimpje dacht je dat je in de maling werd genomen. Spelers die nu met elkaar op de vuist gaan, dat wordt ineens een heel item. Wij sloegen elkaar tijdens tennisvoetbal al de hersens in, bij wijze van spreken. Ooit had ik twee gebroken tenen, maar daarmee trainde je gewoon. Trok je schoenen aan van twee maten groter. Maar dan ging bij de eerste de beste bal Theo Laseroms op die tenen staan, dat je verging van de pijn. Bij een oefening voor het koppen sloeg hij me steeds in mijn rug, maar ik wist: Mijn tijd komt zo. Dan greep ik mijn kans. Dat-ie net in de lucht hing en op het moment van landen ik hem zo een punter onder zijn kont gaf. Kon hij een week niet naar de wc. Misschien is dat ook niet goed, hoor, maar het kwam wel voort uit een ongelooflijke drang te willen winnen. Tegenwoordig staat Feyenoord 24 punten achter op PSV en iedereen vindt het best. Ja, hoor je dan, Van Hanegem werd na de titel ook geen kampioen. Klopt, maar we verloren wel slechts twee wedstrijden.’

MENSEN
‘Je probeert elkaar zo goed en zo kwaad als het kan een beetje te helpen’

‘Weet je wat ik gek vind? Dat ik die structuur van die medische molen toch begin te missen. Of beter gezegd: de mensen. Ik kwam uiteindelijk in Hoofddorp terecht, in een dependance van het Van Leeuwenhoek. Dat was goed aan te rijden. Elke dag begon hetzelfde. Opstaan, je blaas leeg maken, daarna een flesje water leeg drinken zodat-ie weer vol zat en – dat hoorde ik dan later – goed los kwam te liggen, zodat die bestraling erbij kon. Zo heb ik het 35 keer gedaan in zeven weken.’

‘In het begin is de behandeling intensief, later bouwen ze het wat af, maar zat ik nog steeds regelmatig in die wachtkamer. Wat dan snel opvalt, is dat je met dezelfde mensen zit. Af en toe kwam er één bij, maar het merendeel was steeds dezelfde groep. Nou, als je daar dan toch zit, kun je er maar beter het beste van maken. Voordat je het weet, heb je met die mensen toch een band. Je leert elkaar kennen, je probeert elkaar zo goed en zo kwaad als het kan een beetje te helpen, je leeft mee en ondersteunt elkaar. Ik heb dat als zeer prettig ervaren. Maar nu ik er voorlopig van af ben, mis ik toch die mensen. Terwijl ik natuurlijk wel blij ben.’

KRITIEK II
‘Als je hebt gezien hoe goed voetbal vroeger was, kost het moeite er nu naar te kijken’

Soms denk ik: Ik stop gewoon met alles. Al jaren schrijf ik die column in het Algemeen Dagblad. Ik vind dat leuk om te doen, maar vaak hoor je dan dat ik zo kritisch ben. Maar als ík het niet benoem, wie dan nog wel? Ik merk aan mezelf dat ik het allemaal minder leuk begin te vinden. Nu gaat Ronald Koeman weer besloten trainen met Oranje. Wat is dat nou voor gekkigheid? We zouden eens kunnen horen dat hij een speler op zijn flikker geeft. Is dat dan erg? Dan ziet zo’n jongen juist dat het menens is. Ik ben voor Koeman, hij lijkt me als bondscoach het allerbeste alternatief, een normale jongen. Maar als hij nu ook al raar begint te doen...’

‘Ik kan de reacties al uittekenen. Ze zullen wel zeggen dat ik een ouwe zeur ben die vroeger verheerlijkt. Dat toen alles beter was en zo. Nou, niet alles, maar het voetbal wel. Die mensen van vroeger mogen blij zijn, die hebben nog acceptabel voetbal gezien. Zij kwamen als liefhebber nog aan hun trekken. Als ik nu zit te kijken, denk ik: Het is bijna op sterven na dood, dat voetbal van ons. Boy zegt ook weleens tegen me: “Pa, het gaat nu zo veel sneller dan vroeger”. Tja, wat moet je daar nou mee? Nota bene je eigen zoon. Ja, ze lopen harder, ze zijn sterker, ongetwijfeld waar, maar de afmetingen van het veld zijn niet veranderd en de doelen even groot. Ook toen stonden we met z’n allen op één helft, dus ruimtes waren er ook toen niet. Mijn probleem is dat ik het allemaal heb meegemaakt, van dichtbij. Als je hebt gezien hoe goed het voetbal vroeger was, kost het moeite er nu naar te kijken.’

MENSEN II
‘Nu snap ik waarom mensen graag post ontvangen’

‘Ik las vroeger weleens verhalen van mensen die ernstig ziek waren en als laatste wens hadden zoveel mogelijk kaarten te ontvangen. Ik begreep nooit goed waarom ze dat nou zo graag wilden, totdat bij ons thuis de post werd bezorgd. Elke dag kwamen er ladingen kaarten, brieven en tekeningen binnen. Vanuit het hele land. Zó veel dat ik er een beetje stil van werd. Ik heb nog steeds niet alles gelezen. Om de dag pak ik een stapel post en ga die dan op mijn gemak doornemen. Wat je dan leest, ja, dat raakt mij wel. Het liefst had ik ze allemaal iets teruggestuurd, alleen zijn het er daarvoor gewoon veel te veel.’

‘Nu snap ik wel waarom mensen graag post ontvangen. Het is gewoon een hart onder de riem. Dat die spelers van Feyenoord en Ajax voor hun wedstrijd in zo’n shirt liepen met Sterkte, Willem, vond ik wel bijzonder. Wist ik niets van, maar het deed me toch wel wat. Henk ten Cate belde op. “Als je dat voor elkaar krijgt, moet je wel een hele grote zijn”. Tja, wat moet ik daar dan op zeggen? Zo kijk ik helemaal niet naar mezelf. Het enige dat ik doe, is voetbal beoordelen en zeggen wat ik ervan vind. Dat heb ik gedaan in dat boek van Frans. Dan doet het me pijn als ik moet constateren dat we met z’n allen weliswaar heel interessant doen, maar steeds meer afdrijven van waarover het zou moeten gaan: het voetbal.’