ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #150 Autisme S*cks

quote:

Op zondag 20 mei 2018 15:56 schreef cafpow het volgende:

[..]

Ik kan hier helaas niks over zeggen. Ik wist nog niet dat ik ass had toen ik rijlessen nam. Diagnose kwam rond 25 en rond 20e heb ik mijn rijbewijst gehaald.

Er zitten aan beide kanten voor en nadelen. Dus je moet goed overwegen wat je doet.

Wat zijn onder andere de nadelen ervan? Kan je die zo opnoemen of?

quote:

Op zondag 20 mei 2018 15:58 schreef -Phineas- het volgende:

[..]

Wat zijn onder andere de nadelen ervan? Kan je die zo opnoemen of?

Als nadeel zie ik voornamelijk dat als men niet weet dat je ass hebt, je makkelijker overprikkeld kan raken. Je krijgt vooral tijdens praktijklessen nogal veel op je af, want instructeurs proberen een praatje te maken, je moet kijken naar waar je gaat en je moet tegelijkertijd handelen. En als ze weten dat dat alles tegelijk je teveel kan worden kan alles op een iets rustigeren tempo doen.

En ik weet nog dat bij mij de rijlessen enorm zwaar waren, en ik halverwege(na het 1e uur) de les soms even een paar minuten pauze nodig had, omdat ik het in mijn hoofd niet meer bij kon houden en de informatie/instructies niet meer binnenkwamen.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 16:08 schreef cafpow het volgende:

[..]

Als nadeel zie ik voornamelijk dat als men niet weet dat je ass hebt, je makkelijker overprikkeld kan raken. Je krijgt vooral tijdens praktijklessen nogal veel op je af, want instructeurs proberen een praatje te maken, je moet kijken naar waar je gaat en je moet tegelijkertijd handelen. En als ze weten dat dat alles tegelijk je teveel kan worden kan alles op een iets rustigeren tempo doen.

En ik weet nog dat bij mij de rijlessen enorm zwaar waren, en ik halverwege(na het 1e uur) de les soms even een paar minuten pauze nodig had, omdat ik het in mijn hoofd niet meer bij kon houden en de informatie/instructies niet meer binnenkwamen.

Ik bedoelde eigen meer de nadelen van als je aangeeft dat je de diagnose hebt
En die dingen wat jij benoemde had ik inderdaad ook al in gedachten.. mijn moeder zei ook tegen mij dat ik het maar veel beter kon vertellen omdat ik toch wel in bepaalde omstandigheden het beste presteer en in een aantal helemaal niet..

Haha ja rijlessen. Ik reed in de avond bij schemering de stoep op. Ik heb uiteindelijk m'n rijbewijs snel gehaald. Maar toen kreeg ik epilepsie in de auto. Uiteindelijk nooit meer gereden.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 16:10 schreef -Phineas- het volgende:

[..]

Ik bedoelde eigen meer de nadelen van als je aangeeft dat je de diagnose hebt
En die dingen wat jij benoemde had ik inderdaad ook al in gedachten.. mijn moeder zei ook tegen mij dat ik het maar veel beter kon vertellen omdat ik toch wel in bepaalde omstandigheden het beste presteer en in een aantal helemaal niet..

Een van de nadelen van het vertellen is dat je kans hebt ze je meer lessen gaan 'aanpraten' dan nodig en alles extreem langzaam gaan doen, waardoor je je volledige potentieel niet benut.
Een ander nadeel is dat heel veel mensen niet bekend zijn met ass en je daardoor als een (zwaar) 'gehandicapte' gaan behandelen en bij mij wekt dat irritatie op, wat mijn functioneren nooit ten goede komt.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 16:25 schreef cafpow het volgende:

[..]

Een van de nadelen van het vertellen is dat je kans hebt ze je meer lessen gaan 'aanpraten' dan nodig en alles extreem langzaam gaan doen, waardoor je je volledige potentieel niet benut.
Een ander nadeel is dat heel veel mensen niet bekend zijn met ass en je daardoor als een (zwaar) 'gehandicapte' gaan behandelen en bij mij wekt dat irritatie op, wat mijn functioneren nooit ten goede komt.

Dankjewel.. ik dacht inderdaad wel zoiets.

Ik heb trouwens mijn diagnose pas. Ik vind het heel erg vervelend dat ik het heb gekregen. Ik ben heel erg bang dat mensen mij hierdoor nog meer gaan veroordelen. Instanties enzo dus.. en op werk dus, tegen mensen hoef ik het iig niet te vertellen. De mensen die nu weten dat ik het heb kennen mij al zolang en weten wel dat ik (veel) meer ben dat alleen. En ze behandelen mij gelukkig niet anders. Ik wil/ wilde gewoon graag normaal zijn en een normaal leven leiden. Ik wilde dat even hier nog zeggen. Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?

Maarja aan de andere kant is het ook weer goed en fijn omdat ik nu wel lekker duidelijkheid heb en mensen er rekening mee kunnen houden Maar het zit me niet lekker. Hopelijk verdwijnt dat gevoel met de tijd.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 17:20 schreef -Phineas- het volgende:

[..]

Dankjewel.. ik dacht inderdaad wel zoiets.

Ik heb trouwens mijn diagnose pas. Ik vind het heel erg vervelend dat ik het heb gekregen. Ik ben heel erg bang dat mensen mij hierdoor nog meer gaan veroordelen. Instanties enzo dus.. en op werk dus, tegen mensen hoef ik het iig niet te vertellen. De mensen die nu weten dat ik het heb kennen mij al zolang en weten wel dat ik (veel) meer ben dat alleen. En ze behandelen mij gelukkig niet anders. Ik wil/ wilde gewoon graag normaal zijn en een normaal leven leiden. Ik wilde dat even hier nog zeggen. Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?

Ik snap heel goed waar je mee zit, en een diagnose is idd dubbel. Ik zelf probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Want ik ben zoals ik ben en dat is ok. Uiteraard irriteer ik me soms aan het feit dat ik anders dan de rest ben en niet hetzelfde ritme kan volgen. Maar dat is wie ik ben.

Ik probeer gewoon de negatieve dingen van mezelf te erkennen en ermee te leren omgaan,en kijken wat ik kan veranderen en wat niet.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 17:20 schreef -Phineas- het volgende:
Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?

Ik heb er geen gedoe mee, niet meer sinds de diagnose. Wel kies ik er voor om het niet tegen iedereen te zeggen, zoals op mijn werk. Enkele collega's weten het, maar daar ga ik ook buiten het werk mee om. Het probleem is wel dat ik tegen dingen aanloop die ik op zich wel kan uitleggen als ik vertel van de diagnose. Dan zou het makkelijk zijn om dat als reden op te voeren maar ik vrees toch de reactie. Dus ik zie het eerder als een karaktertrekje, en niet iets negatiefs.

Uiteindelijk gaat het toch niet weg, dus ik zie ook de positieve kanten.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 19:51 schreef cafpow het volgende:

[..]

Ik snap heel goed waar je mee zit, en een diagnose is idd dubbel. Ik zelf probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Want ik ben zoals ik ben en dat is ok. Uiteraard irriteer ik me soms aan het feit dat ik anders dan de rest ben en niet hetzelfde ritme kan volgen. Maar dat is wie ik ben.

Ik probeer gewoon de negatieve dingen van mezelf te erkennen en ermee te leren omgaan,en kijken wat ik kan veranderen en wat niet.

Dat is wat ik nu doe. Fijn dat ik het ook van een ander hoor. Ik dacht "stop ik het dan niet weg ofzo" maar volgens mij valt dat best mee. Ook als ik de reacties in dit topic zo lees

een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.

Hebben anderen hier last van, en hoe gaan jullie ermee om? Want het denken is geen problemeen maar het stoppen wel.

[ Bericht 10% gewijzigd door cafpow op 24-05-2018 02:36:26 ]

quote:

Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.

Wat is je vraag?

quote:

Op woensdag 23 mei 2018 19:18 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat is je vraag?

Heb de post bijgewerkt, was de vraag vergeten te posten

Geen idee waar ik het moest posten, maar ik probeer het hier. Stiefzoon heeft PDDNOS en een niet bijzonder hoog iq.

De moeder werkt onregelmatig en zo komt het nogal eens voor dat ik met "onze kinderen(6/7)" en de stiefzoon met PDDNOS (15) aan tafel zit.

Gisteren vertelde stiefzoon dat hij een hekel heeft aan ALLE Turken. Ik heb hem verteld dat ik dat een hele domme opmerking vond aangezien er 100 miljoen Turken zijn, en dat hij onmogelijk al deze mensen over 1 kam kon scheren. Hij vindt echter van wel. Toen ik hem stelde dat als hij ernstig ziek zou worden en bijv met een nier van een Turk zou overleven, stelde hij liever dood te gaan.

Ik heb hier absoluut geen begrip voor en ben daar naast enorm pissig ook erg verdrietig over.

Mijn partner/de moeder van, vindt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen en dat het puberaal gedrag is en dat we dat op een rustige verantwoorde manier bespreekbaar moeten maken.

De moeder kiest (zoals altijd) voor haar zoon, en gaat hier vet aan mijn gevoel voorbij. En ik weet hier even niet goed mee om te gaan. Iemand tips?

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 20:42 schreef lunko1979 het volgende:
Geen idee waar ik het moest posten, maar ik probeer het hier. Stiefzoon heeft PDDNOS en een niet bijzonder hoog iq.

De moeder werkt onregelmatig en zo komt het nogal eens voor dat ik met "onze kinderen(6/7)" en de stiefzoon met PDDNOS (15) aan tafel zit.

Gisteren vertelde stiefzoon dat hij een hekel heeft aan ALLE Turken. Ik heb hem verteld dat ik dat een hele domme opmerking vond aangezien er 100 miljoen Turken zijn, en dat hij onmogelijk al deze mensen over 1 kam kon scheren. Hij vindt echter van wel. Toen ik hem stelde dat als hij ernstig ziek zou worden en bijv met een nier van een Turk zou overleven, stelde hij liever dood te gaan.

Ik heb hier absoluut geen begrip voor en ben daar naast enorm pissig ook erg verdrietig over.

Mijn partner/de moeder van, vindt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen en dat het puberaal gedrag is en dat we dat op een rustige verantwoorde manier bespreekbaar moeten maken.

De moeder kiest (zoals altijd) voor haar zoon, en gaat hier vet aan mijn gevoel voorbij. En ik weet hier even niet goed mee om te gaan. Iemand tips?

Dit heeft mijns inziens niets met autisme te maken. Misschien kun je het beter vragen in OUD.
Je hebt het op zich al bespreekbaar gemaakt toch? Ik denk dat je niet veel meer kunt doen dan wat je al hebt gezegd; laten merken dat je zulke uitspraken niet goedkeurt en vertellen waarom. Ik denk niet dat het zin heeft om er negatieve consequenties, een vorm van straf, aan te hangen.

[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 24-05-2018 22:12:42 ]

quote:

Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.

Hebben anderen hier last van, en hoe gaan jullie ermee om? Want het denken is geen problemeen maar het stoppen wel.

Ik heb ook moeite met onduidelijkheden. Hoe ik daarmee omga hangt af van bij wie ik ben. Thuis eis ik duidelijkheid door veel vragen te stellen. Ik krijg daar vaak vage of niet passende antwoorden op, ze begrijpen meestal niet wat het probleem is. Dan laat ik mijn frustratie wel merken.
Echter, als ik bijvoorbeeld met vrienden heb afgesproken en ik ergens geen goed beeld bij kan vormen, dan laat ik dat zo, ondanks dat het chaos is in mijn hoofd en ik er heel gespannen van word. Ik wil niet 'moeilijk doen' en weet vaak ook niet zo goed wat ik dan precies moet vragen.
Ik denk wel dat vragen stellen de beste manier is om ermee om te gaan, dan heb je nog kans dat je de informatie krijgt die je wilt en daardoor de spanning wegebt.

Soms zijn er dingen waar niet meer duidelijkheid over te krijgen is, of waarbij dat zo lijkt. Dingen die vooral in je hoofd zitten of zo. Ik heb het idee dat je vooral op dat soort situaties doelt.
Wat dan kan helpen is het opschrijven. Opschrijven wat je wel weet geeft overzicht en misschien krijg je ook inzicht in wat nu precies datgene is dat je niet duidelijk is en daardoor wat je kunt doen om een beter beeld te krijgen.
Als je echt niets met de gedachten kunt, helpt intensieve beweging misschien om je hoofd wat leger te krijgen.

quote:

Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.

Hebben anderen hier last van, en hoe gaan jullie ermee om? Want het denken is geen problemeen maar het stoppen wel.

Ik heb exact hetzelfde probleem. Dit is meltdown materiaal voor mij, met name als het om kritieke situaties gaat die veel invloed hebben op mijn leven. De kleinere vaagheden in het leven heb ik ondertussen geleerd om me niet druk om te maken. Ik ben 46 jaar en mijn "diagnose" is in 2017 gesteld. Tussen aanhalingstekens omdat ik geen diagnose op papier heb maar wel genoeg bevestiging heb van personen die veel kennis hebben op het gebied van ASD. En ook ik heb een rouwperiode meegemaakt hierin, inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd.

Ermee omgaan, tja, ik heb dan wellicht een meltdown in sommige gevallen, maar kan daarna wel helderder denken, vaak. Misschien niet de meest wijze tip, maar zo werkt het bij mij. En als je een levenspartner / vertrouwenspersoon hebt...PRATEN. Ik weet, niet in onze aard maar ik heb het leren doen en het is absoluut bevrijdend.

Over twee weken heb ik mijn adviesgesprek. Vandaag mijn laatste gesprek van de serie onderzoeksgesprekken. Aan het eind van het gesprek vroeg de psych of ik de komende twee weken kan slapen als ik geen antwoord weet.

Ik: "Nope. Ik word gek van de onzekerheid."
Zij: "Okee. Daar kan ik wel wat aan doen. Over twee weken ga je horen dat je autisme hebt en dat je PTSS hebt overleefd zonder het te weten. En we gaan je hierbij helpen. Het precieze plan hoor je over twee weken."
Ik: "OMG. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen of voelen.."
Zij: "Je hebt een talent voor het stellen van ASS-diagnoses. Hopelijk kun je nu rustiger slapen."

Holy moly.

Ik ging binnen voor een gesprek over comorbiditeit en kom buiten met een zo-goed-als-officiële diagnose.

Over twee weekjes staat het op papier en ligt er een behandelplan.

quote:

Op vrijdag 29 juni 2018 13:44 schreef bloempjuh het volgende:
Over twee weken heb ik mijn adviesgesprek. Vandaag mijn laatste gesprek van de serie onderzoeksgesprekken. Aan het eind van het gesprek vroeg de psych of ik de komende twee weken kan slapen als ik geen antwoord weet.

Ik: "Nope. Ik word gek van de onzekerheid."
Zij: "Okee. Daar kan ik wel wat aan doen. Over twee weken ga je horen dat je autisme hebt en dat je PTSS hebt overleefd zonder het te weten. En we gaan je hierbij helpen. Het precieze plan hoor je over twee weken."
Ik: "OMG. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen of voelen.."
Zij: "Je hebt een talent voor het stellen van ASS-diagnoses. Hopelijk kun je nu rustiger slapen."

Holy moly.

Ik ging binnen voor een gesprek over comorbiditeit en kom buiten met een zo-goed-als-officiële diagnose.

Over twee weekjes staat het op papier en ligt er een behandelplan.

Wow, wat een apart gesprek! Hopelijk kan je nu wel normaal rusten. En wel knap als je ptss zelf hebt overleeft!

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 23:25 schreef pmf71 het volgende:

[..]

Ik heb exact hetzelfde probleem. Dit is meltdown materiaal voor mij, met name als het om kritieke situaties gaat die veel invloed hebben op mijn leven. De kleinere vaagheden in het leven heb ik ondertussen geleerd om me niet druk om te maken. Ik ben 46 jaar en mijn "diagnose" is in 2017 gesteld. Tussen aanhalingstekens omdat ik geen diagnose op papier heb maar wel genoeg bevestiging heb van personen die veel kennis hebben op het gebied van ASD. En ook ik heb een rouwperiode meegemaakt hierin, inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd.

Ermee omgaan, tja, ik heb dan wellicht een meltdown in sommige gevallen, maar kan daarna wel helderder denken, vaak. Misschien niet de meest wijze tip, maar zo werkt het bij mij. En als je een levenspartner / vertrouwenspersoon hebt...PRATEN. Ik weet, niet in onze aard maar ik heb het leren doen en het is absoluut bevrijdend.

Ik probeer er zelf inderdaad ook altijd al veel over te praten, maar het scheelt dat ik niet echt iemand heb om 'vrij' over dingen te praten. De meestdichtbijzijnde persoon is één van mijn ouders, maar die is nou net NT'er en snapt mij vaakt niet. En als ik dan in zo'n meltdown moment raak, krijg ik soms naar me toe gesnaaid doe niet zo kinderachtig.
Wat voortkomt uit het feit dat ik tijdens zo'n meltdown moment niet meer wil praten of dingen doen en compleet dichtklap en zelf een knuffel kan een 'emotionele' explosie(meestal huilbui) veroorzaken. En later gaat het meestal weer over.

Maar dat praten is enorm lastig, want ik wordt er angstig en enorm onrustig van.

Hallo ik meld me hier ik heb asperger ben over twee weken jarig en word 30 en mijn vriendin heeft net na 8 jaar een einde aan onze afstand relatie gemaakt omdat ze geen toekomst meer zag.

Dit kwam mede omdat zij stappen maakte daar waar ik het leven vulde met blowen en gamen in de tijd dat we niet samen waren. Ik woon in het oosten des lands en zij in Belgie.

Inmidels ben ik sinds de break 180 graden gedraaid gestopt met blowen doe aan sporten en ga volgende week zelfs 'reintegreren' bij een lunchroom en daarnaast opzoek naar een wajong baan (ben 95% afgekeurd)
Met hulp van begeleiding en het uwv. Mijn ritme is op de nachtmerries na compleet gedraaid. sta nu vroeg op en ik denk dat het mij lukt. Ze wou altijd dat ik weer stappen zou maken maar ik hing teveel aan haar en heb eigenlijk stil gestaan de laatste jaren kom er nu achter hoe leeg mijn leven eigenlijk is.

Ik krijg complimenten van iedereen in mijn omgeving van oa begeleiding en familie en die twee vrienden die ik heb dat ik goed bezig ben.Maar ik voel me oerstom zij was het type meisje dat door mijn asperger en gekke streken heen kon kijken en mij verder accepteerde zo als ik ben als ik maar stappen zou maken.

Het is nu twee weken uit en iedereen zegt dat ik door moet.maar ik hou mezelf voor de gek dat na de maand geen contact die ze heeft aangevraagd waar ik nu inzit het ergens weer goed komt ik haal hoop uit het feit dat ze duidelijk nog erg met mij bezig is.

Ik doe nu alles wat ze altijd al wou maak stapjes ben gestopt met blowen maar voel me gewoon zo stom dat het te laat is. denk ook niet dat ik haar los ga kunnen laten al loopt het geen contact maken redelijk ik denk nog elk dag aan haar en als ik alleen thuis ben check ik wanneer ze voor het laatst online is geweest ook merk ik dat zij mijn instagram stories leest.

Daar haal ik dan weer hoop uit mensen zeggen dat ik door moet maar stiekem heb ik ook al gegoogled hoe ik er pijnloos uit kans stappen een leven zonder haar zie ik eigenlijk helemaal niet zitten .Praten zo als ik met haar kan dat gaat eigenlijk met niemand wel heeft ze verteld dat ze vrienden wil blijven en me zelfs weer wil opzoeken na een tijdje maar ergens geloof ik dit niet.

Iedereen zegt kop op het komt wel weer maar ze vergeten dat ik niet als de meeste mensen ben ik dacht dat ik alles had maar het zat aan een zeiden draadje die nu geknapt is.

[ Bericht 0% gewijzigd door Dr.Mikey op 01-07-2018 02:58:53 ]

Wat het einde van de relatie en het hebben van iets als autisme betreft: ik heb me exact hetzelfde gevoeld. En ja, dat werd uiteindelijk toch echt beter. Sterker nog, nu heb ik iemand ontmoet die eigenlijk op alle vlakken beter is, ook al heeft dat enige jaren geduurd.

quote:

Op zondag 1 juli 2018 02:57 schreef heywoodu het volgende:
Wat het einde van de relatie en het hebben van iets als autisme betreft: ik heb me exact hetzelfde gevoeld. En ja, dat werd uiteindelijk toch echt beter. Sterker nog, nu heb ik iemand ontmoet die eigenlijk op alle vlakken beter is, ook al heeft dat enige jaren geduurd.

Heb je ook zo donker gezeten ?
Begin me te realiseren dat het echt te laat is.

quote:

Op zondag 1 juli 2018 02:58 schreef Dr.Mikey het volgende:

[..]

Heb je ook zo donker gezeten ?
Begin me te realiseren dat het echt te laat is.

Ja, van snel alles veranderen "want dan komt ze terug" naar "godverdomme oetlul je bent te laat". Ze kwam niet terug, maar de veranderingen waren erg positief en uiteindelijk gewoon goed voor het leven.

Ik probeer wel een postieve draai te geven aan het leven maar is niet makkelijk.

Zijn er hier autisten die CBD olie gebruiken? Zo ja, wat zijn de effecten?

quote:

Op zondag 1 juli 2018 09:41 schreef polderturk het volgende:
Zijn er hier autisten die CBD olie gebruiken? Zo ja, wat zijn de effecten?

Waarom zou je dat willen gebruiken?

quote:

Op zondag 1 juli 2018 00:58 schreef cafpow het volgende:

[..]

Wow, wat een apart gesprek! Hopelijk kan je nu wel normaal rusten. En wel knap als je ptss zelf hebt overleeft!

Ik ben vooral blij dat ik iemand (of eigenlijk, een volledig team) heb gevonden die mij verzekert dat ik niet gek ben of me dingen inbeeld.

quote:

Op zondag 1 juli 2018 16:29 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik ben vooral blij dat ik iemand (of eigenlijk, een volledig team) heb gevonden die mij verzekert dat ik niet gek ben of me dingen inbeeld.

Hoe zo dacht je dat je gek was, kwam dat door de ptss of ass?

quote:

Op maandag 2 juli 2018 01:41 schreef cafpow het volgende:

[..]

Hoe zo dacht je dat je gek was, kwam dat door de ptss of ass?

Ik dacht dat ik me aanstelde. Dat is me ook heel vaak verteld door ouders/leraren/artsen.

Nog steeds hopen dat het ooit goed komt tegen beter weten in.

quote:

Op maandag 2 juli 2018 09:07 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik dacht dat ik me aanstelde. Dat is me ook heel vaak verteld door ouders/leraren/artsen.

Heel herkenbaar, ik hoor nog steeds ook al ben ik 31 dat ik me niet zo moet aanstellen of kinderachtig doen...terwijl het voor mij helemaal niet zo is.

quote:

Op zondag 1 juli 2018 02:57 schreef heywoodu het volgende:
Wat het einde van de relatie en het hebben van iets als autisme betreft: ik heb me exact hetzelfde gevoeld. En ja, dat werd uiteindelijk toch echt beter. Sterker nog, nu heb ik iemand ontmoet die eigenlijk op alle vlakken beter is, ook al heeft dat enige jaren geduurd.

Wat is enige jaren en hoe oud was je toen ?

quote:

Op maandag 2 juli 2018 16:11 schreef cafpow het volgende:

[..]

Heel herkenbaar, ik hoor nog steeds ook al ben ik 31 dat ik me niet zo moet aanstellen of kinderachtig doen...terwijl het voor mij helemaal niet zo is.

"Waarom kom je nou nooit naar feestjes? Je bent zo ongezellig!"
"Ga gewoon mee naar <naam festival>, je went vanzelf aan de herrie en de drukte.."

Et.ce.te.ra.

quote:

Op maandag 2 juli 2018 16:56 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

"Waarom kom je nou nooit naar feestjes? Je bent zo ongezellig!"
"Ga gewoon mee naar <naam festival>, je went vanzelf aan de herrie en de drukte.."

Et.ce.te.ra.

Inderdaad, en als ik meeging en oordoppen indeed tegen de herrie om toch te kunnen genieten was ik degene die flauw deed, en gewoon normaal moest doen. En anders was ik enorm aan het overdrijven.

Maar snappen waarom je zo doet is al een hele opluchting..en vaak zal het een vraag zijn: komt a door ASS of is het gewoon karakter. Maar ik kan iig beter met mezelf leven nu ik veel dingen snap.

quote:

Op maandag 2 juli 2018 16:52 schreef Dr.Mikey het volgende:

[..]

Wat is enige jaren en hoe oud was je toen ?

Einde relatie: 2012 (toen ik 22 was)
Nieuwe relatie: ontmoet in 2015, relatie sinds eind 2017

quote:

Op maandag 2 juli 2018 17:38 schreef cafpow het volgende:

[..]

Inderdaad, en als ik meeging en oordoppen indeed tegen de herrie om toch te kunnen genieten was ik degene die flauw deed, en gewoon normaal moest doen. En anders was ik enorm aan het overdrijven.

Maar snappen waarom je zo doet is al een hele opluchting..en vaak zal het een vraag zijn: komt a door ASS of is het gewoon karakter. Maar ik kan iig beter met mezelf leven nu ik veel dingen snap.

Dat soort mensen

Laat jou of mij toch lekker met oordoppen ergens staan als we er dan wél van genieten.

quote:

Op maandag 2 juli 2018 17:38 schreef cafpow het volgende:

[..]

Inderdaad, en als ik meeging en oordoppen indeed tegen de herrie om toch te kunnen genieten was ik degene die flauw deed, en gewoon normaal moest doen. En anders was ik enorm aan het overdrijven.

En dan zeggen ze dat iemand met ASS zich moeilijk in anderen kan verplaatsen...
Maar zelf kunnen ze het ook nogal eens niet

Zo. Ik mag ook bij de club. Voor mij vallen nu een hoop dingen op zijn plek, maar desondanks vind ik het een lastig leven.

Welkom.

quote:

Op woensdag 11 juli 2018 22:03 schreef Meridiaan het volgende:
Zo. Ik mag ook bij de club. Voor mij vallen nu een hoop dingen op zijn plek, maar desondanks vind ik het een lastig leven.

Welkom!
En leven met autisme kan inderdaad heel erg lastig zijn, hangt natuurlijk af van de mate waarin je er last van hebt en hoe goed je wel of niet functioneert.

Gisteren weer een stapje gezet... eerste stapje op weg naar misschien wel een opleiding en/of werk.
Ik heb altijd de neiging om dingen eerst helemaal uit te denken, maar ik kom hier zelf niet uit. Dus nu maar eens aan het kijken of ik daar hulp bij kan krijgen... doodeng, maar ik denk er al een tijd over en ik kan wel blijven nadenken, het wordt tijd om iets te gaan doen.

quote:

Op donderdag 19 juli 2018 09:36 schreef Nijna het volgende:
Gisteren weer een stapje gezet... eerste stapje op weg naar misschien wel een opleiding en/of werk.
Ik heb altijd de neiging om dingen eerst helemaal uit te denken, maar ik kom hier zelf niet uit. Dus nu maar eens aan het kijken of ik daar hulp bij kan krijgen... doodeng, maar ik denk er al een tijd over en ik kan wel blijven nadenken, het wordt tijd om iets te gaan doen.

Heel, heel herkenbaar dat uitdenken, dat doe ik zelf ook en vooral met veranderingen. Dan ga ik op in alle details en alles uitpluizen en zo veel mogelijk plannen en dat is ook waarom ik met grote dingen vastloop, omdat daar ook enigssinds angst bij komt kijken.
En nu zit ik dus weer in zo'n situatie, en ik ben onder behandeling bij een psycholoog die mij indien nodig ook in de praktijk begeleid. Bijvoorbeeld mee gaat naar afspraken die toch enigssinds angst veroorzaken,maar ik probeer zoveel mogelijk zelf, omdat ik weet dat ik het kan en de psycholoog erbij zorgt in mijn hoofd voor meer druk dat het moet en dat maakt het moeilijker.

Goed dat je stapjes aan het zetten bent en hulpt zoekt, een gewone psycholoog of evt. praktijkbegeleider kan al enorm helpen.

Gisteren samen met mijn moeder een mail geschreven en verstuurd, ik had echt even een zetje nodig.
Vandaag kreeg ik antwoord met een voorstel om een afspraak te maken.
Het is van de organisatie die ook mijn oudste begeleidt en ik heb gevraagd of zij mij kunnen helpen hiermee.... en ik heb wel vaker gezegd dat ik wel weer wat wilde, maar het wordt wel concreter zo.
Gelukkig heb ik wel veel vertrouwen in diegene die hier komt...maar wel spannend.

quote:

Op maandag 2 juli 2018 16:56 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

"Waarom kom je nou nooit naar feestjes? Je bent zo ongezellig!"
"Ga gewoon mee naar <naam festival>, je went vanzelf aan de herrie en de drukte.."

Et.ce.te.ra.

Zo herkenbaar. Alhoewel ik me er regelmatig overheen kan zetten, en regelmatig toch wel een leuke tijd heb dan. Zolang ik niet intensief hoef te socialiseren kan ik me best vermaken, ook in een (niet al te drukke) menigte. Maar ik ben opgegroeid in de dorpjes Heervliet/Heenvliet, en die had/heeft jaarlijks met pinksteren kermis en paardenmarkt. Ik was natuurlijk op de kermis te vinden zolang die open was. En zo wende ik wel aan druktes, maar ik was zo verlegen als wat, durfde zelden antwoord te geven aan mensen als die wat aan mij vroegen. Ik ging ook heel vaak alleen. Had enkele vriendjes. 2e pinksterdag was een ander verhaal. dan was/is het zo druk dat het dringen geblazen is. Dat vond ik echt niet fijn, dan bleef ik fijn thuis. En nu stop ik want ik mijn hersenen beginnen pagina's vol met herinneringen voor te schotelen, tis al laat.

quote:

Op donderdag 19 juli 2018 18:54 schreef Nijna het volgende:
Gisteren samen met mijn moeder een mail geschreven en verstuurd, ik had echt even een zetje nodig.
Vandaag kreeg ik antwoord met een voorstel om een afspraak te maken.
Het is van de organisatie die ook mijn oudste begeleidt en ik heb gevraagd of zij mij kunnen helpen hiermee.... en ik heb wel vaker gezegd dat ik wel weer wat wilde, maar het wordt wel concreter zo.
Gelukkig heb ik wel veel vertrouwen in diegene die hier komt...maar wel spannend.

Wat fijn. En inderdaad spannend vooral als dingen concreter worden. Ik zelf heb dan de neiging om op het moment dat het enorm spannend wordt of te concreet af te haken, puur om de stress te vermijden.
Want alles zorgt eigenlijk voor stress, maar met kleine routinematige stress'dingen' kan ik goed omgaan.

quote:

Op dinsdag 24 juli 2018 16:30 schreef cafpow het volgende:

[..]

Wat fijn. En inderdaad spannend vooral als dingen concreter worden. Ik zelf heb dan de neiging om op het moment dat het enorm spannend wordt of te concreet af te haken, puur om de stress te vermijden.
Want alles zorgt eigenlijk voor stress, maar met kleine routinematige stress'dingen' kan ik goed omgaan.

Herkenbaar, maar ik hoop dat ik nu toch ga doorzetten...

quote:

Op dinsdag 24 juli 2018 19:08 schreef Nijna het volgende:

[..]

Herkenbaar, maar ik hoop dat ik nu toch ga doorzetten...

de juiste hulp kan enorm veel verschil uitmaken. Ik heb nu zelf hulp/begeleiding bij een grote verandering die ik doormaak, en merk dat het enorm helpt. En indirect wordt ik juist gestimuleerd meer zelf te ondernemen. Zo moest ik iets gaan doen, wat ik enorm eng vind en waar ik gigantisch nerveus/paniekerig van wordt en de begeleiding wilde meegaan. En ik heb zelf aangegeven het niet te willen, omdat ik het dan enger vindt.

Dus morgen ga ik die stap helemaal zelf zetten en heb compleet gepland hoe en wat..dus voel me ook enorm voorbereid

Kortom, juist begeleiding vinden is lastig maar als je het eenmaal hebt gevonden is het enorm stimulerend

Damn. Flinke meltdown. Hitte en ik gaan écht niet samen.