ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #150 Autisme S*cks

Skip; niet compleet.

Als ik stims opzoek op google krijg ik te lezen dat het stimulators zouden zijn. Als dit niet klopt, wat bedoel je dan? (Als dit wel klopt, zelfde vraag. Neurose is geen stimulator lijkt me )

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Stimming

http://lindervlinder.blog(...)n-over-stimming.html

Stimmen!

quote:

Op vrijdag 23 maart 2018 20:20 schreef bloempjuh het volgende:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Stimming

http://lindervlinder.blog(...)n-over-stimming.html

Stimmen!

Ik kende de term nog niet maar het is iets anders dan neurose. Stimmen is druk weg willen nemen, neurose is echt dwangmatig. Maar, gezien de term hier niet bekend is, ga ik niet uit van ervaring hierin.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2018 19:44 schreef Dactylus het volgende:

[..]

Nooit van dwangneurose gehoord? Dwangneurose zijn dingen die je doet zonder dat je die kunt sturen. https://www.menselijklich(...)ndheid/dwangneurose/

Jawel. Maar er stond neurose en niet dwangneurose.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2018 22:32 schreef Dactylus het volgende:

[..]

Ik kende de term nog niet maar het is iets anders dan neurose. Stimmen is druk weg willen nemen, neurose is echt dwangmatig. Maar, gezien de term hier niet bekend is, ga ik niet uit van ervaring hierin.

Ik weet wel wat een neurose is, maar niet in combinatie met (mijn) ASS. Ik stim ook als ik me niet bang of opgelaten voel. Eigenlijk stim ik de hele dag. Soms overduidelijk, door te wiegen, maar soms onopvallend door het prullen met een pen of mijn ring.

ik noem dat een fiep

quote:

dwangneurose

Ik was (te) vaak mijn handen... (echt waar!)

Iedereen stimt, autisme of niet.

Hier legt een non verbale autistish meisje uit wat stimming is

Paar voorbeelden van stimming bij zwaar non verbale autistisch jongen

Eerste paar minuten moeder legt moeder dingen uit. Daarna komen de beelden

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 06:35 schreef sacha het volgende:
ik noem dat een fiep

Mijn psycholoog noemt dat (in werkwoordvorm) ook 'fiepen'. Ik dacht altijd dat een 'fiep' een sterke interesse was. Treinen, achtbanen... Dat soort dingen.

#confused

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 10:30 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn psycholoog noemt dat (in werkwoordvorm) ook 'fiepen'. Ik dacht altijd dat een 'fiep' een sterke interesse was. Treinen, achtbanen... Dat soort dingen.

#confused

maar ook in beweging, preoccupatie

quote:

Op vrijdag 23 maart 2018 22:42 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jawel. Maar er stond neurose en niet dwangneurose.

Heb het zelf ook even op moeten zoeken, die twee zijn inderdaad niet het zelfde. Excuses.

Hoe je het ook noemt, maakt niet zoveel uit.

Ik heb geen 'train spotting'-achtige hobby's. Wel facinaties voor achtbanen en gevangenissen (vreemde combi).

Bewegen als ik me opgewonden/opgenaaid/negatief voel doe ik zéker. Ik flapper met mijn handen, pluk aan mijn (hoofd)huid, wrijf mijn vingers over elkaar, wieg mijn lijf (vooral als ik dichtbij melt-down zit), bonk mijn hoofd tegen muur (alleen tijdens melt-down, probeer ik te stoppen), praat hardop tegen mezelf en ik schijn heel hard te zuchten als ik overprikkeld raak.
In het openbaar probeer ik deze te beperken tot het spelen met ring, Fidget Cube of een pen. Lukt niet altijd.

Ik raak dagelijks overprikkeld (zelfs als ik 'niets' doe, beetje huishouden en tv kijken kan al teveel zijn), heb tegenwoordig 1-2 melt-downs per week (vaak op vrijdag of in het weekend, omdat ik stress de hele week op loop te sparen) en ben medicatie aan het overwegen.

Ik heb nog geen ASS-diagnose op papier, maar ASS-psycholoog 'weet zeker dat ik op het Spectrum zit'. Ergens is dat heel fijn, dat iemand me gelooft. Het doet ook wel een beetje pijn dat het schijnbaar zo duidelijk is, maar nooit opgemerkt.

[edit: Ik merk net nog een stim/fiep die ik heel vaak doe: Mijn gewrichten laten kraken. Vooral mijn nek/schouders en mijn kaak. Deze valt onder de noemer 'zelfdestructief, moet ik vanaf', want ik doe mijn kraakbeen geweld aan.]

[ Bericht 8% gewijzigd door bloempjuh op 24-03-2018 12:21:21 ]

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 11:53 schreef Dactylus het volgende:

[..]

Heb het zelf ook even op moeten zoeken, die twee zijn inderdaad niet het zelfde. Excuses.

Verwarring opgelost

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 11:59 schreef bloempjuh het volgende:
Hoe je het ook noemt, maakt niet zoveel uit.

Ik heb geen 'train spotting'-achtige hobby's. Wel facinaties voor achtbanen en gevangenissen (vreemde combi).

Bewegen als ik me opgewonden/opgenaaid/negatief voel doe ik zéker. Ik flapper met mijn handen, pluk aan mijn (hoofd)huid, wrijf mijn vingers over elkaar, wieg mijn lijf (vooral als ik dichtbij melt-down zit), bonk mijn hoofd tegen muur (alleen tijdens melt-down, probeer ik te stoppen), praat hardop tegen mezelf en ik schijn heel hard te zuchten als ik overprikkeld raak.
In het openbaar probeer ik deze te beperken tot het spelen met ring, Fidget Cube of een pen. Lukt niet altijd.

Ik raak dagelijks overprikkeld (zelfs als ik 'niets' doe, beetje huishouden en tv kijken kan al teveel zijn), heb tegenwoordig 1-2 melt-downs per week (vaak op vrijdag of in het weekend, omdat ik stress de hele week op loop te sparen) en ben medicatie aan het overwegen.

Ik heb nog geen ASS-diagnose op papier, maar ASS-psycholoog 'weet zeker dat ik op het Spectrum zit'. Ergens is dat heel fijn, dat iemand me gelooft. Het doet ook wel een beetje pijn dat het schijnbaar zo duidelijk is, maar nooit opgemerkt.

Ja, dit klopt. Het is ook vaker een beetje een soort rouwproces waar je 'even' doorheen moet.
Bij mij duurde het denk ik ruim een jaar (1 tot anderhalf jaar, tot ik met lotgenoten om begon te gaan anders had het misschien wel langer geduurd) voordat ik m'n diagnose echt begon te accepteren. Ook dat ik de diagnose zo laat pas kreeg. Maar ik ben blij dat ik 'm niet nog later heb gehad, want ik kon mede daardoor wel weer beginnen aan 't opbouwen van een leven en gezien de obstakels die ik tegenkwam, wil ik ook voorkomen dat anderen ook zelf het wiel moeten gaan uitvinden en das 1 van de redenen waarom ik dit soort mensen wil helpen: Zodat ze niet dezelfde shit moeten doorstaan en dat de shitperiode in elk geval minder lang duurt.

Vaak zijn het bepaalde issues waarop je stukloopt en waarvoor het maar niet lukt om deze opgelost te krijgen, maar die (eenmaal opgelost) makkelijk gepasseerd kunnen worden zodra je het eindelijk wel snapt.

Ik kan me in sommige dingen ook nauwelijks voorstellen hoe beperkt ik vroeger was. Ik heb ook nooit echt goede voorbeelden gehad, moest dus dingen zelf bedenken want anders bleef ik vastzitten.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 11:59 schreef bloempjuh het volgende:
Hoe je het ook noemt, maakt niet zoveel uit.

Ik heb geen 'train spotting'-achtige hobby's. Wel facinaties voor achtbanen en gevangenissen (vreemde combi).

Bewegen als ik me opgewonden/opgenaaid/negatief voel doe ik zéker. Ik flapper met mijn handen, pluk aan mijn (hoofd)huid, wrijf mijn vingers over elkaar, wieg mijn lijf (vooral als ik dichtbij melt-down zit), bonk mijn hoofd tegen muur (alleen tijdens melt-down, probeer ik te stoppen), praat hardop tegen mezelf en ik schijn heel hard te zuchten als ik overprikkeld raak.
In het openbaar probeer ik deze te beperken tot het spelen met ring, Fidget Cube of een pen. Lukt niet altijd.

Ik raak dagelijks overprikkeld (zelfs als ik 'niets' doe, beetje huishouden en tv kijken kan al teveel zijn), heb tegenwoordig 1-2 melt-downs per week (vaak op vrijdag of in het weekend, omdat ik stress de hele week op loop te sparen) en ben medicatie aan het overwegen.

Ik heb nog geen ASS-diagnose op papier, maar ASS-psycholoog 'weet zeker dat ik op het Spectrum zit'. Ergens is dat heel fijn, dat iemand me gelooft. Het doet ook wel een beetje pijn dat het schijnbaar zo duidelijk is, maar nooit opgemerkt.

[edit: Ik merk net nog een stim/fiep die ik heel vaak doe: Mijn gewrichten laten kraken. Vooral mijn nek/schouders en mijn kaak. Deze valt onder de noemer 'zelfdestructief, moet ik vanaf', want ik doe mijn kraakbeen geweld aan.]

Dank voor deze post! Ik begin een paar persoonlijke dingen duidelijker te krijgen nu. Ik was truckspotter, maar das een stuk minder interessant geworden nu en ik doe het alleen nog voor de leuk.

Verder, woon je op jezelf? Een van de dingen die mij maar zo eens tegen kunnen houden in uit huis gaan heeft veel te maken met het opzien tegen alle nieuwe dingen en al het geregel er om heen. Om nog maar niet te spreken over wat je hier aangeeft...

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 12:20 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

...

Ik kan me in sommige dingen ook nauwelijks voorstellen hoe beperkt ik vroeger was. Ik heb ook nooit echt goede voorbeelden gehad, moest dus dingen zelf bedenken want anders bleef ik vastzitten.

(Sorry, stukje weggeknipt. Anders werd 't zo lang.. )

Het is niet zo dat ik bedroefd ben over mijn nog-niet-op-papier-staande-diagnose, denk ik. Maar ik weet, tot het op papier staat en 'echt is', niet waar ik 'thuis hoor'. En wanneer kan ik het mijn omgeving gaan vertellen? En hoe?

Ik vind het schokkend, dat mijn hulpverleners zeggen dat het "schandalig" is dat ik voor bepaalde zaken nooit hulp heb gehad. Of "zo ontzettend knap" dat ik mijn opleiding heb afgemaakt. Ik voel dat helemaal niet. Ik voel me wel anders/raar, maar voor mij was de constante 'struggle' heel normaal.

Elke dag jankend naar mijn werk gaan en elke dag jankend thuis komen was normaal. Elke sociale activiteit combineren met liters alcohol (om de prikkels aan te kunnen) was normaal. Mijn emoties benoemen als 'positief - neutraal - negatief - zwaar kut' is nog steeds normaal.

Deze dingen zijn voor míj normaal, maar de rest van de wereld ziet ze als '(zware) beperking'. Dát vind ik heel vervelend.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 11:39 schreef sacha het volgende:

[..]

maar ook in beweging, preoccupatie

Zo ken ik het woord wel ja.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 12:34 schreef Dactylus het volgende:

[..]

Dank voor deze post! Ik begin een paar persoonlijke dingen duidelijker te krijgen nu. Ik was truckspotter, maar das een stuk minder interessant geworden nu en ik doe het alleen nog voor de leuk.

Verder, woon je op jezelf? Een van de dingen die mij maar zo eens tegen kunnen houden in uit huis gaan heeft veel te maken met het opzien tegen alle nieuwe dingen en al het geregel er om heen. Om nog maar niet te spreken over wat je hier aangeeft...

No probs.

Ik heb een bizarre woonsituatie. Ik (zeer prikkelgevoelig, behoefte aan structuur etc) woon samen met een ADHD-partner (die juist prikkels nodig heeft om te kunnen functioneren). We vullen elkaar aan, maar clashen ook wel op bepaalde punten.

Hij luistert bijvoorbeeld naar trash metal. Dat overprikkelt mij binnen enkele minuten.

Ik sta elke dag op precies dezelfde tijd op. Heb dan een heel strikte routine. Ik eet het liefst elke week dezelfde dingen op dezelfde dag. Hij gaat elke dag op een andere tijd slapen, heeft 0,0 routine en houdt van culinaire experimenten.

En dat zijn nog maar een paar voorbeelden.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 12:34 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

(Sorry, stukje weggeknipt. Anders werd 't zo lang.. )

Het is niet zo dat ik bedroefd ben over mijn nog-niet-op-papier-staande-diagnose, denk ik. Maar ik weet, tot het op papier staat en 'echt is', niet waar ik 'thuis hoor'. En wanneer kan ik het mijn omgeving gaan vertellen? En hoe?

Ik vind het schokkend, dat mijn hulpverleners zeggen dat het "schandalig" is dat ik voor bepaalde zaken nooit hulp heb gehad. Of "zo ontzettend knap" dat ik mijn opleiding heb afgemaakt. Ik voel dat helemaal niet. Ik voel me wel anders/raar, maar voor mij was de constante 'struggle' heel normaal.

Elke dag jankend naar mijn werk gaan en elke dag jankend thuis komen was normaal. Elke sociale activiteit combineren met liters alcohol (om de prikkels aan te kunnen) was normaal. Mijn emoties benoemen als 'positief - neutraal - negatief - zwaar kut' is nog steeds normaal.

Deze dingen zijn voor míj normaal, maar de rest van de wereld ziet ze als '(zware) beperking'. Dát vind ik heel vervelend.

Ik vind dit denk ik niet schokkend, want het gebeurt eigenlijk heel veel. Tis niet alsof je die ene bent die door alle mazen van 't net geslopen is. Tis meer gewoonte dan uitzondering. Ik vind 't eerder schokkend dat de hulpverlening zichzelf blijft overtuigen dat het hier om uitzonderingen zou gaan, terwijl er volgens mij toch echt een structureel probleem is wat hulpverlening betreft. En dat probleem staat in principe los van geld of van financiering van de zorg.

Misschien herkent iemand volgende wel:
Dat sommige hulpverleners dan 'geďnteresseerd' vragen gaan stellen over hoe ik bijvoorbeeld dingen bewaar (zeg maar wat ik waar neerleg, zoals waar ik de schaar neerleg) en ze vinden het dan interessant omdat ik het zeg maar op een autistische(re) manier doe. Vanuit hun perspectief natuurlijk niet zo raar, maar de niet-autistische problemen zien zij als een ander soort probleem.

Het lijkt wel alsof zij de problemen die (zeg maar) door m'n autisme zouden komen, als een heel ander type probleem zien dan de problemen die ik ook heb maar die niks met autisme te maken hebben, maar voor mij voelen beide type problemen exact hetzelfde.

Het laatste wat je tikt, daar had Nijna een prachtig plaatje van, dacht ik. Iets met dat mensen je of zien als "Ah joh, je bent helemaal niet zo erg autistisch, dat kan je vast wel!" of "Dit komt niet door je autisme, je moet gewoon iets aan je onzekerheid doen " of "Dat lukt je vast wel, zo zwaar autistisch ben je niet " of "Je bent maar licht autistisch, dus bla bla" enz.

Of ze zullen doorslaan naar de andere kant en dingen zeggen als "Maar dat kun je niet, straks raak je weer in een burnout!" of "Je kunt door je autisme helemaal geen baan krijgen, dat lukt je toch niet" of "Alleen op vakantie gaan? Dat ga je nooit redden!" of "Je kunt bij haar echt geen autoradio aan hebben, want door haar autisme kan ze niet tegen geluid" of verzin maar wat.

Ik heb de indruk dat hoe goed ik ze ook probeer uit te leggen hoe dingen bij mij werken, ze zien het vooral als iets als een soort curiositeit, een grappig weetje, zoiets. Of als ze echt proberen mee te denken, dan gaan ze die hele lijst met dooddoeners weer af (alsof dat helpt).

Ze kunnen zich meestal niet in mij verplaatsen. Eigenlijk zijn die die het structureel het beste konden, ervaringsdeskundigen. Zelfs al snappen ze autisme niet, ze snappen tenminste wel mijn struggles, sommigen daarvan.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 12:40 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

No probs.

Ik heb een bizarre woonsituatie. Ik (zeer prikkelgevoelig, behoefte aan structuur etc) woon samen met een ADHD-partner (die juist prikkels nodig heeft om te kunnen functioneren). We vullen elkaar aan, maar clashen ook wel op bepaalde punten.

Hij luistert bijvoorbeeld naar trash metal. Dat overprikkelt mij binnen enkele minuten.

Ik sta elke dag op precies dezelfde tijd op. Heb dan een heel strikte routine. Ik eet het liefst elke week dezelfde dingen op dezelfde dag. Hij gaat elke dag op een andere tijd slapen, heeft 0,0 routine en houdt van culinaire experimenten.

En dat zijn nog maar een paar voorbeelden.

Ik heb zeg maar meer een menukaart die nauwelijks verandert en kies daaruit alnaargelang ik op dat moment trek heb in iets
Er is dan weer wel verloop in wat er op dat menu staat.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2018 12:40 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

No probs.

Ik heb een bizarre woonsituatie. Ik (zeer prikkelgevoelig, behoefte aan structuur etc) woon samen met een ADHD-partner (die juist prikkels nodig heeft om te kunnen functioneren). We vullen elkaar aan, maar clashen ook wel op bepaalde punten.

Hij luistert bijvoorbeeld naar trash metal. Dat overprikkelt mij binnen enkele minuten.

Ik sta elke dag op precies dezelfde tijd op. Heb dan een heel strikte routine. Ik eet het liefst elke week dezelfde dingen op dezelfde dag. Hij gaat elke dag op een andere tijd slapen, heeft 0,0 routine en houdt van culinaire experimenten.

En dat zijn nog maar een paar voorbeelden.

Aha oke. Dank je. Dat klinkt best zwaar ja. Heb je veel moeite gehad met de verhuizing zelf en zo?

quote:

Op zondag 25 maart 2018 19:53 schreef Dactylus het volgende:

[..]

Aha oke. Dank je. Dat klinkt best zwaar ja. Heb je veel moeite gehad met de verhuizing zelf en zo?

Ja. Dat was verschrikkelijk. Verandering, constante klusgeluiden, weinig mogelijkheden om bij te komen... Maar ons nieuwe huis is wel heel fijn, veel fijner dan het oude.

quote:

Op zondag 25 maart 2018 20:07 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ja. Dat was verschrikkelijk. Verandering, constante klusgeluiden, weinig mogelijkheden om bij te komen... Maar ons nieuwe huis is wel heel fijn, veel fijner dan het oude.

Das mooi!