Dit maakt dat ik als een soort lostaand figurant mezelf begeef tussen anderen die net zo spreekwoordelijk een eilandje bewonen.
Zinloos en zonder verbinding wisselen sociale gesprekjes en beleefdheidsuitwisselingen elkaar af...
Herkent iemand deze gedachtengang en hoe ga je hier mee om.
+ Ik neem aan dat je single bent?
[ Bericht 30% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 19:40:58 ]
Dat doet niet terzake, er is geen leeftijd verbonden aan niet verbonden zijn...quote:
Op Ik zat met dit probleem voor een bepaalde periode en mijn lsycholoog zei dat dit in zekere zin een bekend probleem is bij adolecenten die de overstap maken van lang-leve-de-lol-leven naar een leven met verantwoordelijkheden en hun "eigen eilandje" beginnen op te bouwen zoals elkander dit doet. Helemaal wanneer je single bent komt het gevoel van isolatie naar voren. Dit wordt minder wanneer je leert bruggetjes te bouwen naar de eilandjes van de personen die er werkelijk toe doen en bereid zijn hun paradijsje met je te delen. Ook schijnen mensen in de overgang/midlife hier vaker last van te hebben.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 19:41 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:
[..]
Dat doet niet terzake, er is geen leeftijd verbonden aan niet verbonden zijn...
Vandaar vroeg ik naar je leeftijd.
Anyway, ik herken dit dus en mijn psycholoog zei bovenstaand hierover. Geen idee verder of je dit kunt herkennen of er ünerhaupt iets mee kunt, maar haar uitleg kon ik wel begrijpen.
Uiteindelijk is de maatschappij gewoon aan het individualiseren, maar tegelijkertijd willen we sociaal overkomen. Op een gegeven moment lijkt het inderdaad net een film waarin iedereen een rol speelt en een masker draagt, maar achter de schermen vooral op hun eigen eilandje gericht is.
@Edit Althans, zo zie ik het.
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 19:48:19 ]
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 19:50:27 ]
Ik word wel een beetje verdrietig van je keiharde nuchterheid misterquote:Op vrijdag 16 maart 2018 19:51 schreef MisterMaster het volgende:
Je word ook alléén geboren en sterft ook weer alléén. Niemand die je daarbij gaat helpen. Dat is het leven.
Hoeft niet hoor. Dat wil niet zeggen dat het leven wat je leeft zinloos is. Maar je komt nu eenmaal naakt op de wereld en gaat er alléén weer af met een rugzakje eventueel waar je wat van geleerd hebt. Is niet perse negatief. Wat daarna komt is aan ieder zijn geloof.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 19:54 schreef -mosrednA het volgende:
[..]
Ik word wel een beetje verdrietig van je keiharde nuchterheid mister
Uiteraard herken ik dit, alleen is dit al zolang dat ik leef in principe, en dat maakt dat het zo leeg voelt.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 19:45 schreef -mosrednA het volgende:
[..]
Ik zat met dit probleem voor een bepaalde periode en mijn lsycholoog zei dat dit in zekere zin een bekend probleem is bij adolecenten die de overstap maken van lang-leve-de-lol-leven naar een leven met verantwoordelijkheden en hun "eigen eilandje" beginnen op te bouwen zoals elkander dit doet. Helemaal wanneer je single bent komt het gevoel van isolatie naar voren. Dit wordt minder wanneer je leert bruggetjes te bouwen naar de eilandjes van de personen die er werkelijk toe doen en bereid zijn hun paradijsje met je te delen. Ook schijnen mensen in de overgang/midlife hier vaker last van te hebben.
Vandaar vroeg ik naar je leeftijd.
Anyway, ik herken dit dus en mijn psycholoog zei bovenstaand hierover. Geen idee verder of je dit kunt herkennen of er ünerhaupt iets mee kunt, maar haar uitleg kon ik wel begrijpen.
Uiteindelijk is de maatschappij gewoon aan het individualiseren, maar tegelijkertijd willen we sociaal overkomen. Op een gegeven moment lijkt het inderdaad net een film waarin iedereen een rol speelt en een masker draagt, maar achter de schermen vooral op hun eigen eilandje gericht is.
@Edit Althans, zo zie ik het.
Ik ken de theorie, maar voel nergens verbinding, nergens thuis, nergens heen.
Het is een verlangen en een observatie die ik niet kan verklaren, niet op basis van verbanden en niet op basis van verlangens, het voelt en is leeg. Hoe graag ik ook zou willen verbinden en thuisvoelen het is er gewoon niet, nooit geweest ook.
Ligt het dan aan mij of ben ik simpeweg anders, want niemand schijnt te verlangen naaar waar ik naar verlang.
Het klinkt alsof je moeite hebt met binden (in het algemeen), althans, voor zover ik daar übehaupt iets over zeggen kan. Van wat ik heb geleerd resulteert dit in "een leeg gevoel" die verder gewoon niet anders te omschrijven is.quote:
[..]
Uiteraard herken ik dit, alleen is dit al zolang dat ik leef in principe, en dat maakt dat het zo leeg voelt.
Ik ken de theorie, maar voel nergens verbinding, nergens thuis, nergens heen.
Het is een verlangen en een observatie die ik niet kan verklaren, niet op basis van verbanden en niet op basis van verlangens, het voelt en is leeg. Hoe graag ik ook zou willen verbinden en thuisvoelen het is er gewoon niet, nooit geweest ook.
Ligt het dan aan mij of ben ik simpeweg anders, want niemand schijnt te verlangen naaar waar ik naar verlang.
Heb je je altijd zo gevoelt, of is dit iets van de laatste jaren?
Dit leest een stuk fijnerquote:
[..]
Hoeft niet hoor. Dat wil niet zeggen dat het leven wat je leeft zinloos is. Maar je komt nu eenmaal naakt op de wereld en gaat er alléén weer af met een rugzakje eventueel waar je wat van geleerd hebt. Is niet perse negatief. Wat daarna komt is aan ieder zijn geloof.
Maar je hebt gelijk inderdaad. Simpelweg komt het hier wel op neer. Ik denk dat iedereen deze realiteit vroeg of laat tegenkomt en dat voelt op dat moment wel kut ja.
Ik heb het ook nog geen plek kunnen geven eigenlijk.
Als zolderkamerautist wellicht.quote:
Je word ook alléén geboren en sterft ook weer alléén. Niemand die je daarbij gaat helpen. Dat is het leven.
Een beetje sociaal-ingestelde persoon weet mensen om zich heen te verzamelen die met hem door zowel de diepe dalen als hoge bergen wandelen.
Dát wel, maar uiteindelijk moet je toch zelf, helemaal alleen in beginsel, je shit regelen. Niemand die je leven voor je gaat leiden. Daar waar je altijd gewend was dat dit voor je geregeld werd door bijvoorbeeld je ouders ofzo.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:08 schreef Stabiel het volgende:
[..]
Als zolderkamerautist wellicht.
Een beetje sociaal-ingestelde persoon weet mensen om zich heen te verzamelen die met hem door zowel de diepe dalen als hoge bergen wandelen.
De dood een plaatsje geven in een menselijk brein is ook niet echt gemakkelijk nee. Iedereen weet het maar niemand wil het zijn en toch weten we dat het zal komen. Volgens mij is er nog geen één mens die daar echt uit is. Het definitieve is te definitief. Dan krijg je al snel de gedachte dat er wat meer moet wezen. Niemand die het weet. Hopelijk wel maar meer waarschijnlijk ook niet. Of er moet toch een "ontsnappende" energie wezen in het menselijk lichaam. Maar waarom is dat dan niet in de mier die je dood trapt?quote:
[..]
Dit leest een stuk fijner
Maar je hebt gelijk inderdaad. Simpelweg komt het hier wel op neer. Ik denk dat iedereen deze realiteit vroeg of laat tegenkomt en dat voelt op dat moment wel kut ja.
Ik heb het ook nog geen plek kunnen geven eigenlijk.
Die gaan niet met je mee als je sterft dat doe je alléén.quote:
[..]
Als zolderkamerautist wellicht.
Een beetje sociaal-ingestelde persoon weet mensen om zich heen te verzamelen die met hem door zowel de diepe dalen als hoge bergen wandelen.
Je gaat nergens heen als je sterft.quote:
Die gaan niet met je mee als je sterft dat doe je alléén.
Voor de rest alles goed met je?
Zeker maar waar haal jij die wetenschap vandaan?quote:
[..]
Je gaat nergens heen als je sterft.
Voor de rest alles goed met je?
Kennis en logica.quote:
Zeker maar waar haal jij die wetenschap vandaan?
In mijn ogen is leven na de dood veel logischer. Lang verhaal over een zelf-verzonnen theorie wat erg off-topic gaat misschien, maar in mijn ogen is dat wel aannemelijker dan pats boem, licht uit en klaar. Maargoed, TS zijn topic dus aan hem of die filosofie toegevoegde waarde heeft of niet.quote:
[..]
De dood een plaatsje geven in een menselijk brein is ook niet echt gemakkelijk nee. Iedereen weet het maar niemand wil het zijn en toch weten we dat het zal komen. Volgens mij is er nog geen één mens die daar echt uit is. Het definitieve is te definitief. Dan krijg je al snel de gedachte dat er wat meer moet wezen. Niemand die het weet. Hopelijk wel maar meer waarschijnlijk ook niet. Of er moet toch een "ontsnappende" energie wezen in het menselijk lichaam. Maar waarom is dat dan niet in de mier die je dood trapt?
On topic:
Het is ook best vreemd eigenlijk. Als kikkervisje imringd door vriendjes en vriendinnetjes waar je alles mee deelt. Ieder als individu maar samen één geheel. Uiteindelijk groeit iedereen uit tot een kikkertje, net als jij, en op een dag valt het je op dat waar iedereen als kikkervisje eerst hetzelfde plasje water deelde, nu als kikker ieder op zijn eigen waterlelie zit. De een alleen, de een met een partner. Je kijkt om je heen en kiest ook maar een lelie uit, klimt erop en gaat zitten. Omringd door dezelfde wezentjes, met voor iedereen de mogelijkheid om tegelijk in het water te springen en dezelfde plas water weer te delen als vroeger, maar niemand doet het. Iedereen blijft zitten op zijn of haar persoonlijke eilandje, al kijkend en vergelijkend naar de anderen en zichzelf beter voelend omdat jij een plekje hebt in de zon en je vervelende buurman niet.
Ik vind het soms ook wel erg doelloos allemaal.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 20:22:14 ]
Ben jij al eens dood geweest dan?quote:
Kennis is onzin want die kan je daar niet van hebben, De logica is voor jezelf. Jij snapt de gehele evolutie? Alles bestaat uit energie en energie kan na het 'doodgaan' overleven. Je weet het gewoon niet en zal het ook niet hard kunnen maken. Je suggereert. De kennis heb je niet.quote:
Mooi verwoord.quote:
[..]
In mijn ogen is leven na de dood veel logischer. Lang verhaal over een zelf-verzonnen theorie wat erg off-topic gaat misschien, maar in mijn ogen is dat wel aannemelijker dan pats boem, licht uit en klaar. Maargoed, TS zijn topic dus aan hem of die filosofie toegevoegde waarde heeft of niet.
On topic:
Het is ook best vreemd eigenlijk. Als kikkervisje imringd door vriendjes en vriendinnetjes waar je alles mee deelt. Ieder als individu maar samen één geheel. Uiteindelijk groeit iedereen uit tot een kikkertje, net als jij, en op een dag valt het je op dat waar iedereen als kikkervisje eerst hetzelfde plasje water deelde, nu als kikker ieder op zijn eigen waterlelie zit. De een alleen, de een met een partner. Je kijkt om je heen en kiest ook maar een lelie uit, klimt erop en gaat zitten. Omringd door dezelfde wezentjes, met voor iedereen de mogelijkheid om tegelijk in het water te springen en dezelfde plas water weer te delen als vroeger, maar niemand doet het. Iedereen blijft zitten op zijn of haar persoonlijke eilandje, al kijkend en vergelijkend naar de anderen en zichzelf beter voelend omdat jij een plekje hebt in de zon en je vervelende buurman niet.
Ik vind het soms ook wel erg doelloos allemaal.
Ik wil juist verbinden, maar er valt niets te verbinden, dat is het probleem juistquote:
[..]
Het klinkt alsof je moeite hebt met binden (in het algemeen), althans, voor zover ik daar übehaupt iets over zeggen kan. Van wat ik heb geleerd resulteert dit in "een leeg gevoel" die verder gewoon niet anders te omschrijven is.
Heb je je altijd zo gevoelt, of is dit iets van de laatste jaren?
Vandaar die leegte, ik ben een zeer diep voelend mens, maar zie nergens een opening op deze gevoelens en verlangens te kunnend delen.Kennis van het menselijke lichaam. Hoe het functioneert, aftakelt en uiteindelijk sterft. De chemische processen in het brein die het 'ik-gevoel' vormgeven, en de kwetsbaarheid ervan. Sterven is niets anders dan een permanente shutdown van kritieke lichamelijke componenten die het leven (bewustzijn) mogelijk maken.quote:
Kennis is onzin want die kan je daar niet van hebben, De logica is voor jezelf. Jij snapt de gehele evolutie? Alles bestaat uit energie en energie kan na het 'doodgaan' overleven. Je weet het gewoon niet en zal het ook niet hard kunnen maken. Je suggereert. De kennis heb je niet.
Dat is kennis. Logica complementeert vervolgens de algehele conclusie dat de dood niets is anders is dan complete leegte.
Zolang ik er ben, is de dood er niet, en als de dood er is, dan ben ik er niet.
Ik snap je. Alles. Ook de vergankelijkheid van het menselijk lichaam. Maar ik mis het stukje energie waaruit alles bestaat en niet te vernietigen is. Daar zit nog iets.quote:
[..]
Kennis van het menselijke lichaam. Hoe het functioneert, aftakelt en uiteindelijk sterft. De chemische processen in het brein die het 'ik-gevoel' vormgeven, en de kwetsbaarheid ervan. Sterven is niets anders dan een permanente shutdown van kritieke lichamelijke componenten die het leven (bewustzijn) mogelijk maken.
Dat is kennis. Logica complementeert vervolgens de algehele conclusie dat de dood niets is anders is dan complete leegte.
Zolang ik er ben, is de dood er niet, en als de dood er is, nou dan ben ik er niet meer.
Kennis is voor iedereen anders, mijn kennis omvat veel meer dan dit leven alleenquote:
Onze werkelijkheid is veel groter dan je zou denken, maar anders dan je geleerd is. Maak je geen zoregn, dat is alles wat ik je kan vertellen.
"Don’t grieve. Anything you lose comes round in another form."quote:
[..]
Ik snap je. Alles. Ook de vergankelijkheid van het menselijk lichaam. Maar ik mis het stukje energie waaruit alles bestaat en niet te vernietigen is. Daar zit nog iets.
- Rumi
Ik weet niet of ik dit zo kan zeggen, maar volgens mij heb jij het "ahaa"-moment ook gehad.quote:
[..]
Kennis is voor iedereen anders, mijn kennis omvat veel meer dan dit leven alleen
Onze werkelijkheid is veel groter dan je zou denken, maar anders dan je geleerd is. Maak je geen zoregn, dat is alles wat ik je kan vertellen.
Wel iets meer dan het 'ahaa' momentquote:
[..]
Ik weet niet of ik dit zo kan zeggen, maar volgens mij heb jij het "ahaa"-moment ook gehad.
Herkenbaar.quote:
[..]
Ik wil juist verbinden, maar er valt niets te verbinden, dat is het probleem juist
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Alsof je synchroniseert. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 20:58:06 ]
Ik wilde het even voorzichtig brengen, omdat ik anders weer de overenthousiaste idioot ben, maar ik denk wel dat ik weet waar we het over hebben..quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:46 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:
[..]
Wel iets meer dan het 'ahaa' moment
In dat geval begrijp ik ook veel beter dit probleem waar je tegenaan loopt. Ik kan je er alleen echt niet mee helpen, zit er zelf ook nog middenin eigenlijk.
Ik zie geen argument in je betoog dat verbinden onmogelijk is. Waar jij op doelt is fuseren: compleet in elkaar opgaan. Maar een individu behoudt tot op zekere hoogte altijd zijn eigenzinnigheid, emotionele autonomie en uniekheid. Dat maakt ons onderscheidend. Maar vanuit deze basis is het wel zeker mogelijk om te verbinden, relaties en vriendschappen aan te gaan. Dat vereist energie, filteren (de juiste mensen om je heen te verzamelen) en onderhoud.quote:
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
Wat ik bedoel ligt niet zozeer in versmelten in gelijke gevoelens of gedachten, maar veel meer in de overgave en realisatie dat je thuis bent, aangekomen, rust, berusting, het eewig zoeken is voorbij, overgave en gelukzaligheid ligt in het samenzijn.quote:
[..]
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maar en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
Het valt amper uit te leggen eigenlijk, ik weet hoe het voelt zonder het ooit te hebben meegemaakt, het is een verlangen zonder ervaring.
En de ellende is dat je er geen enkele invloed in hebt om het te vinden, het is niet onder je eigen controle, en je bent overgeleverd aan de goden wat dat betreft .
Ik vind het soms moeilijk om deze abstractie onderwerpen juist te verwoorden, maar ik benoem verbinden en fuseren inderdaad als hetzelfde woord.quote:
[..]
Ik zie geen argument in je betoog dat verbinden onmogelijk is. Waar jij op doelt is fuseren: compleet in elkaar opgaan. Maar een individu behoudt tot op zekere hoogte altijd zijn eigenzinnigheid, emotionele autonomie en uniekheid. Dat maakt ons onderscheidend, maar vanuit deze basis is het wel zeker mogelijk om te verbinden, relaties en vriendschappen aan te gaan.
Dit is namelijk ook de volgende stap na verbinding in mijn ogen. Verbonden zijn ben je al je hele leven, en wordt alsmaar meer met de huidige technologie die de wereld kleiner maakt dan ooit te voren. We zijn tegenwoordig zó verbonden, dat sommige mensen gewend raken aan het gevoel. Dan lijkt het dus weg te zijn, en dat je niet meer verbonden bent, maar eigenlijk ben je dat zo extreem erg dat het je niet meer raakt. Eigenlijk verlang je dus naar de volgende trede van verbondenheid: het fuseren, een diepere intensere manier van verbondenheid die niet meer zo oppervlakkig en leeg aanvoelt.
Die fusie (/next-level verbindenheid) is echter naar onze mening (nog) niet mogelijk.
Dit is hoe ik het zie en met dank aan je opmerking beter heb verwoord. Hoop dat het zo duidelijker is.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 21:11:28 ]
Ik wil deze post voordragen als beste post van het topic, en ben het naast herkenning er mee eens.quote:
[..]
Ik zat met dit probleem voor een bepaalde periode en mijn lsycholoog zei dat dit in zekere zin een bekend probleem is bij adolecenten die de overstap maken van lang-leve-de-lol-leven naar een leven met verantwoordelijkheden en hun "eigen eilandje" beginnen op te bouwen zoals elkander dit doet. Helemaal wanneer je single bent komt het gevoel van isolatie naar voren. Dit wordt minder wanneer je leert bruggetjes te bouwen naar de eilandjes van de personen die er werkelijk toe doen en bereid zijn hun paradijsje met je te delen. Ook schijnen mensen in de overgang/midlife hier vaker last van te hebben.
Vandaar vroeg ik naar je leeftijd.
Anyway, ik herken dit dus en mijn psycholoog zei bovenstaand hierover. Geen idee verder of je dit kunt herkennen of er ünerhaupt iets mee kunt, maar haar uitleg kon ik wel begrijpen.
Uiteindelijk is de maatschappij gewoon aan het individualiseren, maar tegelijkertijd willen we sociaal overkomen. Op een gegeven moment lijkt het inderdaad net een film waarin iedereen een rol speelt en een masker draagt, maar achter de schermen vooral op hun eigen eilandje gericht is.
@Edit Althans, zo zie ik het.
quote:
[..]
Wat ik bedoel ligt niet zozeer in versmelten in gelijke gevoelens of gedachten, maar veel meer in de overgave en realisatie dat je thuis bent, aangekomen, rust, berusting, het eewig zoeken is voorbij, overgave en gelukzaligheid ligt het samenzijn.
Het valt amper uit te leggen eigenlijk, ik weet hoe het voelt zonder het ooit te hebben meegemaakt, het is een verlangen zonder ervaring.
En de ellende is dat je er geen enkele invloed in hebt om het te vinden, het is niet onder je eigen controle, en je bent overgeleverd aan de goden wat dat betreft .
Perfecte uitleg, ik had gewild dat ik het een tijd geleden zo had kunnen verwoorden.
Je hebt er inderdaad geen invloed op... weet overigens niet hoe lang het voor jou geleden is, maar ik moet zeggen dat het voor mij in de loop der tijd wel steeds aangenamer wordt en "minder leeg", alhoewel die leegte tegelijkertijd niet minder wordt. Moeilijk uit te leggen. Het wordt in ieder geval verdraagzamer.
Ik denk dat het enige wat je kunt doen is geduld hebben en geloof houden dat het je gegunt wordt. Zo heb ik het ook gedaan (je hebt toch geen andere keuze
) en zoals ik al zei: het wordt beter op een of andere manier, ondanks dat je voor je gevoel nog steeds "geen thuis" hebt gevonden, of überhaupt een plekje in deze wereld / het grotere geheel.Thanks!quote:
[..]
Ik wil deze post voordragen als beste post van het topic, en ben het naast herkenning er mee eens.
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
quote:
[..]
Ik wil juist verbinden, maar er valt niets te verbinden, dat is het probleem juist
Het begin van het probleem als je het mij vraagtquote:
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 21:22:22 ]
Is erg interessant
Iig niet nihilistisch zijn. Het nut van ons bestaan is balans danwel enige orde vinden. Voor mij is het iig om weer in contact te komen met de belichaming (vandaar dat ik veel sport en niet meer veel abstract besta op het internet).. en daarin resonantie te vinden met het zijn. Zoroaster gaat daar ook over. De monikken gingen ook niet voor niks vechtsporten doen omdat ze door al het gemediteer in disconnectie verkeerden met het leven.quote:
[..]
Thanks!
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
Net iets te toeristisch als je het mij zou vragen, maar dat heeft vast zijn eigen charme weer
Oneens. Ik denk dat mensen zeker kunnen synchroniseren in gevoel en gedachte. Al is het maar kort.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:47 schreef -mosrednA het volgende:
[..]
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Alsof je synchroniseert. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
Misschien juist de illusie van individu zijn beleven. Mensen die drugs hebben gebruikt, zien het hiernamaals soms als onderdeel zijn van een voorwerp of een soort oneindig patroon, waarin je als voorheen mens slechts een heel klein onderdeel bent. Dit is vaak traumatisch. Ik heb het zelf nog niet ervaren. Als dat het hiernamaals is, lijkt het leven mij beter. WAT ook kan is dat hun hersenen onbewust dezelfde metafoor creëerden. dat kleine stukje in een groter geheel zijn we nu immers ook al, aangezien je door vanalles en iedereen als "individu" wordt beïnvloed, men denkt alleen vaak van niet,quote:
Thanks!
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
Maar hoe dan? En vooral; hoe weet je dit van elkaar? Want "hetzelfde" gevoel voelt voor iedereen anders.quote:Op dinsdag 2 oktober 2018 19:30 schreef Keep_Walking het volgende:
[..]
Oneens. Ik denk dat mensen zeker kunnen synchroniseren in gevoel en gedachte. Al is het maar kort.
Ik weet zelf niet het fijne van hoe het werkt. Maar ik denk zeker dat mensen op bepaalde momenten kunnen synchroniseren in gevoel en misschien zelfs gedachtes. Zeker als je langdurig verbonden bent met elkaar.quote:
[..]
Maar hoe dan? En vooral; hoe weet je dit van elkaar? Want "hetzelfde" gevoel voelt voor iedereen anders.
Die ervaring heb ik gehad en ik kan je adviseren nooit zo ver tot het gaatje te gaan.quote:
[..]
Misschien juist de illusie van individu zijn beleven. Mensen die drugs hebben gebruikt, zien het hiernamaals soms als onderdeel zijn van een voorwerp of een soort oneindig patroon, waarin je als voorheen mens slechts een heel klein onderdeel bent. Dit is vaak traumatisch. Ik heb het zelf nog niet ervaren. Als dat het hiernamaals is, lijkt het leven mij beter. WAT ook kan is dat hun hersenen onbewust dezelfde metafoor creëerden. dat kleine stukje in een groter geheel zijn we nu immers ook al, aangezien je door vanalles en iedereen als "individu" wordt beïnvloed, men denkt alleen vaak van niet,
De weg terug is enorm lang met tientallen momenten dat het aantrekkelijker is om er een einde aan te maken, dan de terugweg voort te zetten.
Aldan niet door een ongelukkig toeval ben ik letterlijk van de wereld geweest, maar op dat punt eindig je hier en krijg je elders een nieuw begin. Althans dat is de "illusie" die mijn hersenen fabriceerden voor zover ik er, toen ik weer bij kwam, nog wat van kon herinneren.
Het einde is altijd het begin van iets nieuws.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 03-10-2018 19:05:55 ]
Ik geloof ook wel dat het zou kunnen, maar ik geloof niet dat je hier tegelijkertijd van bewust kunt zijn. Want zodra je het uitspreekt is het moment al weer voorbij. Dus uit sync?quote:
[..]
Ik weet zelf niet het fijne van hoe het werkt. Maar ik denk zeker dat mensen op bepaalde momenten kunnen synchroniseren in gevoel en misschien zelfs gedachtes. Zeker als je langdurig verbonden bent met elkaar.
Tenzij je beiden op hetzelfde moment exact hetzelfde zegt. Dan is gelijk die (h)erkenning er.
Maargoed ik weet t ook allemaal niet
Wow, wat zwaar dat je een bijna doodervaring had. Maar ik vind zelf het idee van opnieuw geboren worden wel redelijk geruststellend, niet helemaal natuurlijk maar iig gerustsellender dan niks. Maar ja, als je inderdaad net zo sceptisch bent als jij, dan denk je inderdaad al snel dat alles een illusie is die je hersenen fabriceren en geloof je alsnog niet dat er na de dood nog iets is.quote:
Die ervaring heb ik gehad en ik kan je adviseren nooit zo ver tot het gaatje te gaan.
De weg terug is enorm lang met tientallen momenten dat het aantrekkelijker is om er een einde aan te maken, dan de terugweg voort te zetten.
Aldan niet door een ongelukkig toeval ben ik letterlijk van de wereld geweest, maar op dat punt eindig je hier en krijg je elders een nieuw begin. Althans dat is de "illusie" die mijn hersenen fabriceerden voor zover ik er, toen ik weer bij kwam, nog wat van kon herinneren.
Het einde is altijd het begin van iets nieuws.