R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Kennis is voor iedereen anders, mijn kennis omvat veel meer dan dit leven alleenquote:
Onze werkelijkheid is veel groter dan je zou denken, maar anders dan je geleerd is. Maak je geen zoregn, dat is alles wat ik je kan vertellen.
"Don’t grieve. Anything you lose comes round in another form."quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:38 schreef MisterMaster het volgende:
[..]
Ik snap je. Alles. Ook de vergankelijkheid van het menselijk lichaam. Maar ik mis het stukje energie waaruit alles bestaat en niet te vernietigen is. Daar zit nog iets.
- Rumi
Ik weet niet of ik dit zo kan zeggen, maar volgens mij heb jij het "ahaa"-moment ook gehad.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:39 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:
[..]
Kennis is voor iedereen anders, mijn kennis omvat veel meer dan dit leven alleen
Onze werkelijkheid is veel groter dan je zou denken, maar anders dan je geleerd is. Maak je geen zoregn, dat is alles wat ik je kan vertellen.
Wel iets meer dan het 'ahaa' momentquote:
[..]
Ik weet niet of ik dit zo kan zeggen, maar volgens mij heb jij het "ahaa"-moment ook gehad.
Herkenbaar.quote:
[..]
Ik wil juist verbinden, maar er valt niets te verbinden, dat is het probleem juist
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Alsof je synchroniseert. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 20:58:06 ]
Ik wilde het even voorzichtig brengen, omdat ik anders weer de overenthousiaste idioot ben, maar ik denk wel dat ik weet waar we het over hebben..quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:46 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:
[..]
Wel iets meer dan het 'ahaa' moment
In dat geval begrijp ik ook veel beter dit probleem waar je tegenaan loopt. Ik kan je er alleen echt niet mee helpen, zit er zelf ook nog middenin eigenlijk.
Ik zie geen argument in je betoog dat verbinden onmogelijk is. Waar jij op doelt is fuseren: compleet in elkaar opgaan. Maar een individu behoudt tot op zekere hoogte altijd zijn eigenzinnigheid, emotionele autonomie en uniekheid. Dat maakt ons onderscheidend. Maar vanuit deze basis is het wel zeker mogelijk om te verbinden, relaties en vriendschappen aan te gaan. Dat vereist energie, filteren (de juiste mensen om je heen te verzamelen) en onderhoud.quote:
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
Wat ik bedoel ligt niet zozeer in versmelten in gelijke gevoelens of gedachten, maar veel meer in de overgave en realisatie dat je thuis bent, aangekomen, rust, berusting, het eewig zoeken is voorbij, overgave en gelukzaligheid ligt in het samenzijn.quote:
[..]
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maar en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
Het valt amper uit te leggen eigenlijk, ik weet hoe het voelt zonder het ooit te hebben meegemaakt, het is een verlangen zonder ervaring.
En de ellende is dat je er geen enkele invloed in hebt om het te vinden, het is niet onder je eigen controle, en je bent overgeleverd aan de goden wat dat betreft .
Ik vind het soms moeilijk om deze abstractie onderwerpen juist te verwoorden, maar ik benoem verbinden en fuseren inderdaad als hetzelfde woord.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:58 schreef Stabiel het volgende:
[..]
Ik zie geen argument in je betoog dat verbinden onmogelijk is. Waar jij op doelt is fuseren: compleet in elkaar opgaan. Maar een individu behoudt tot op zekere hoogte altijd zijn eigenzinnigheid, emotionele autonomie en uniekheid. Dat maakt ons onderscheidend, maar vanuit deze basis is het wel zeker mogelijk om te verbinden, relaties en vriendschappen aan te gaan.
Dit is namelijk ook de volgende stap na verbinding in mijn ogen. Verbonden zijn ben je al je hele leven, en wordt alsmaar meer met de huidige technologie die de wereld kleiner maakt dan ooit te voren. We zijn tegenwoordig zó verbonden, dat sommige mensen gewend raken aan het gevoel. Dan lijkt het dus weg te zijn, en dat je niet meer verbonden bent, maar eigenlijk ben je dat zo extreem erg dat het je niet meer raakt. Eigenlijk verlang je dus naar de volgende trede van verbondenheid: het fuseren, een diepere intensere manier van verbondenheid die niet meer zo oppervlakkig en leeg aanvoelt.
Die fusie (/next-level verbindenheid) is echter naar onze mening (nog) niet mogelijk.
Dit is hoe ik het zie en met dank aan je opmerking beter heb verwoord. Hoop dat het zo duidelijker is.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 21:11:28 ]
Ik wil deze post voordragen als beste post van het topic, en ben het naast herkenning er mee eens.quote:
[..]
Ik zat met dit probleem voor een bepaalde periode en mijn lsycholoog zei dat dit in zekere zin een bekend probleem is bij adolecenten die de overstap maken van lang-leve-de-lol-leven naar een leven met verantwoordelijkheden en hun "eigen eilandje" beginnen op te bouwen zoals elkander dit doet. Helemaal wanneer je single bent komt het gevoel van isolatie naar voren. Dit wordt minder wanneer je leert bruggetjes te bouwen naar de eilandjes van de personen die er werkelijk toe doen en bereid zijn hun paradijsje met je te delen. Ook schijnen mensen in de overgang/midlife hier vaker last van te hebben.
Vandaar vroeg ik naar je leeftijd.
Anyway, ik herken dit dus en mijn psycholoog zei bovenstaand hierover. Geen idee verder of je dit kunt herkennen of er ünerhaupt iets mee kunt, maar haar uitleg kon ik wel begrijpen.
Uiteindelijk is de maatschappij gewoon aan het individualiseren, maar tegelijkertijd willen we sociaal overkomen. Op een gegeven moment lijkt het inderdaad net een film waarin iedereen een rol speelt en een masker draagt, maar achter de schermen vooral op hun eigen eilandje gericht is.
@Edit Althans, zo zie ik het.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
quote:Op vrijdag 16 maart 2018 21:03 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:
[..]
Wat ik bedoel ligt niet zozeer in versmelten in gelijke gevoelens of gedachten, maar veel meer in de overgave en realisatie dat je thuis bent, aangekomen, rust, berusting, het eewig zoeken is voorbij, overgave en gelukzaligheid ligt het samenzijn.
Het valt amper uit te leggen eigenlijk, ik weet hoe het voelt zonder het ooit te hebben meegemaakt, het is een verlangen zonder ervaring.
En de ellende is dat je er geen enkele invloed in hebt om het te vinden, het is niet onder je eigen controle, en je bent overgeleverd aan de goden wat dat betreft .
Perfecte uitleg, ik had gewild dat ik het een tijd geleden zo had kunnen verwoorden.
Je hebt er inderdaad geen invloed op... weet overigens niet hoe lang het voor jou geleden is, maar ik moet zeggen dat het voor mij in de loop der tijd wel steeds aangenamer wordt en "minder leeg", alhoewel die leegte tegelijkertijd niet minder wordt. Moeilijk uit te leggen. Het wordt in ieder geval verdraagzamer.
Ik denk dat het enige wat je kunt doen is geduld hebben en geloof houden dat het je gegunt wordt. Zo heb ik het ook gedaan (je hebt toch geen andere keuze
) en zoals ik al zei: het wordt beter op een of andere manier, ondanks dat je voor je gevoel nog steeds "geen thuis" hebt gevonden, of überhaupt een plekje in deze wereld / het grotere geheel.
Thanks!quote:
[..]
Ik wil deze post voordragen als beste post van het topic, en ben het naast herkenning er mee eens.
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
quote:
[..]
Ik wil juist verbinden, maar er valt niets te verbinden, dat is het probleem juist
Het begin van het probleem als je het mij vraagtquote:
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2018 21:22:22 ]
Iig niet nihilistisch zijn. Het nut van ons bestaan is balans danwel enige orde vinden. Voor mij is het iig om weer in contact te komen met de belichaming (vandaar dat ik veel sport en niet meer veel abstract besta op het internet).. en daarin resonantie te vinden met het zijn. Zoroaster gaat daar ook over. De monikken gingen ook niet voor niks vechtsporten doen omdat ze door al het gemediteer in disconnectie verkeerden met het leven.quote:
[..]
Thanks!
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
Ik woon in Amsterdam en ik mis af en toe wel het ‘fatsoen’ en geborgenheid van het dorp waar mijn geboortewieg stond. Sowieso heeft de crisis veel sociale cohesie en verbondenheid weggehaald en het sociale contract is verbroken. Dat irriteert mij (mateloos). Niemand kan het alleen op de wereld.
Ben er ook geweest een paar jaren geleden, toen leek het net of iedereen elkaar voorbij liep in het voorbijgaan.
Net iets te toeristisch als je het mij zou vragen, maar dat heeft vast zijn eigen charme weer
Net iets te toeristisch als je het mij zou vragen, maar dat heeft vast zijn eigen charme weer
Oneens. Ik denk dat mensen zeker kunnen synchroniseren in gevoel en gedachte. Al is het maar kort.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 20:47 schreef -mosrednA het volgende:
[..]
Herkenbaar.
Ik heb hier lang over gefilosofeerd met mn beste maat en we kwamen tot deze conclusie: verbinden is onmogelijk.
Je kan elkaar nog zo goed begrijpen, je nog zo goed inleven in een ander, met je partner zo intiem zijn als je nog nooit met iemand bent geweest, maar je gevoelsleven zal nooit daadwerkelijk in aanraking kunnen komen met een ander. Het is alsof het gevoel enkel vocaal te herkennen is, maar nooit daadwerkelijk tastbaar vastklikt als een puzzelstukje van een ander.
Het enige wat in onze ogen het dichtst in de buurt komt is op hetzelfde moment allebei hetzelfde denken en dit uitspreken. Dat geeft een soort "klik", die een microseconde duurt ofzo. Alsof je synchroniseert. Die fractie van een seconde voelt als échte verbondenheid, maar die is ook direct weer weg.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Misschien juist de illusie van individu zijn beleven. Mensen die drugs hebben gebruikt, zien het hiernamaals soms als onderdeel zijn van een voorwerp of een soort oneindig patroon, waarin je als voorheen mens slechts een heel klein onderdeel bent. Dit is vaak traumatisch. Ik heb het zelf nog niet ervaren. Als dat het hiernamaals is, lijkt het leven mij beter. WAT ook kan is dat hun hersenen onbewust dezelfde metafoor creëerden. dat kleine stukje in een groter geheel zijn we nu immers ook al, aangezien je door vanalles en iedereen als "individu" wordt beïnvloed, men denkt alleen vaak van niet,quote:
Thanks!
Het dekt alleen alsnog totaal niet de lading van het probleem dat TS aangeeft. Ik filosofeer graan tot depressiviteit aan toe over een hoop dingen, maar het gemis van verbondenheid en zingeving is toch echt iets waar ik altijd mee in de knoop raak. Al helemaal als je gelooft in het leven hierna, dan vraag ik me echt af wat de fuck de bedoeling is van ons bestaan hier.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Zow, wat een herkenbaarheid. Dit is iets waar ik altijd al mee worstel. Die verbondenheid heb ik nu alleen nog met directe familie en mn partner. Vroeger als kind, ervoer je het toch vaker. Maar dat verdween ook tijdens de middelbare school jaren, waar ik bij oppervlakkige pubers in de klas zat die allemaal een masker op hadden, bang om er niet bij te horen. Heel sporadisch kwam ik iemand tegen waar ik wel echt een klik mee had, maar door omstandigheden verwatert dan toch het contact helaas. Nu in het werkende leven is iedereen zo druk met zichzelf... Echt close worden met mensen wordt alleen maar lastiger. Daarnaast, in deze tijd van Social Media, smartphones...men heeft steeds minder echte aandacht voor elkaar. Ik ervaar dit echt als een gemis in m'n leven, maar gelukkig heb ik het dus wel met een handjevol mensen. Verder geef ik niemand de schuld ofzo, het is wat het is en ik ben zelf ook steeds lakser geworden wat betreft het steken van energie in andere mensen. Verder is verbondenheid ook natuurlijk heel subjectief. Een gevoel...ook niet altijd verklaarbaar. Er naar zoeken heeft dus ook niet echt zin. Het overkomt je tot op zekere hoogte. Voorwaarde is wel dat je een open persoon bent en geinteresseerd bent in de andere mens. Echte interesse is iets wat ik vaak mis bij andere mensen. Dat irriteert me wel soms.
Maar hoe dan? En vooral; hoe weet je dit van elkaar? Want "hetzelfde" gevoel voelt voor iedereen anders.quote:Op dinsdag 2 oktober 2018 19:30 schreef Keep_Walking het volgende:
[..]
Oneens. Ik denk dat mensen zeker kunnen synchroniseren in gevoel en gedachte. Al is het maar kort.
Ik weet zelf niet het fijne van hoe het werkt. Maar ik denk zeker dat mensen op bepaalde momenten kunnen synchroniseren in gevoel en misschien zelfs gedachtes. Zeker als je langdurig verbonden bent met elkaar.quote:
[..]
Maar hoe dan? En vooral; hoe weet je dit van elkaar? Want "hetzelfde" gevoel voelt voor iedereen anders.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Die ervaring heb ik gehad en ik kan je adviseren nooit zo ver tot het gaatje te gaan.quote:
[..]
Misschien juist de illusie van individu zijn beleven. Mensen die drugs hebben gebruikt, zien het hiernamaals soms als onderdeel zijn van een voorwerp of een soort oneindig patroon, waarin je als voorheen mens slechts een heel klein onderdeel bent. Dit is vaak traumatisch. Ik heb het zelf nog niet ervaren. Als dat het hiernamaals is, lijkt het leven mij beter. WAT ook kan is dat hun hersenen onbewust dezelfde metafoor creëerden. dat kleine stukje in een groter geheel zijn we nu immers ook al, aangezien je door vanalles en iedereen als "individu" wordt beïnvloed, men denkt alleen vaak van niet,
De weg terug is enorm lang met tientallen momenten dat het aantrekkelijker is om er een einde aan te maken, dan de terugweg voort te zetten.
Aldan niet door een ongelukkig toeval ben ik letterlijk van de wereld geweest, maar op dat punt eindig je hier en krijg je elders een nieuw begin. Althans dat is de "illusie" die mijn hersenen fabriceerden voor zover ik er, toen ik weer bij kwam, nog wat van kon herinneren.
Het einde is altijd het begin van iets nieuws.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 03-10-2018 19:05:55 ]
Ik geloof ook wel dat het zou kunnen, maar ik geloof niet dat je hier tegelijkertijd van bewust kunt zijn. Want zodra je het uitspreekt is het moment al weer voorbij. Dus uit sync?quote:
[..]
Ik weet zelf niet het fijne van hoe het werkt. Maar ik denk zeker dat mensen op bepaalde momenten kunnen synchroniseren in gevoel en misschien zelfs gedachtes. Zeker als je langdurig verbonden bent met elkaar.
Tenzij je beiden op hetzelfde moment exact hetzelfde zegt. Dan is gelijk die (h)erkenning er.
Maargoed ik weet t ook allemaal niet
|
|
