Milano - San Remo 2018 #1: La Classicissima di primavera

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 19:10 schreef borisz het volgende:
/

Editie 109 Op zondag dus. Game On.

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 19:17 schreef KolonelBroodje het volgende:

[..]

Dit jaar niet op zondag maar op zaterdag

quote:

Tom Boonen: “Milaan-Sanremo is de saaiste koers die er is”

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 19:58 schreef Columbiafan het volgende:
Wat verwachten jullie van Cavendish en Greipel?

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 19:58 schreef Columbiafan het volgende:
Wat verwachten jullie van Cavendish en Greipel?

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 19:58 schreef Columbiafan het volgende:
Wat verwachten jullie van Cavendish en Greipel?

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 20:25 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

DNF.

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 21:10 schreef Columbiafan het volgende:

[..]

Haas en Ewan?

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 21:13 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

32e, 112e.

quote:

Op donderdag 15 maart 2018 22:13 schreef Chiappucci het volgende:
Benieuwd naar Danny van Poppel. MSR zou hem in potentie prima moeten liggen, maar gezien zijn Tirreno-vorm verwacht ik er eigenlijk niet al te veel van.

quote:

Betrapt op doping, ‘gevlucht’ naar Thailand en door iedereen uitgelachen. Hoe Fignon iedereen een neus zette in Milaan-Sanremo

Betrapt op doping, ‘gevlucht’ naar Thailand, nog amper in staat een grote koers te winnen. En wat te denken van dat idiote staartje? Dat is het beeld van Laurent Fignon aan de vooravond van Milaan-Sanremo. De renner die vier jaar eerder de wereld verstomde door vóór zijn 24ste verjaardag twee keer de Tour te winnen, is in 1988 nog maar een schim van wat hij ooit geweest is. Tot hij toeslaat waar niemand hem verwacht: Fignon wint Milaan-Sanremo. “Ze lachten hem allemaal uit. Toen was het gedaan met lachen.”

“Noem het gerust de wraak van iemand die afgeschreven was. Daar heb ik weer ontdekt hoe sterk ik kon zijn. En ik dank het voornamelijk aan één man: Alain Gallopin.” Zo blikt Laurent Fignon in 2009 terug op zijn zege in Milaan-Sanremo van 21 jaar eerder. ‘Nous étions jeunes et insouciants’, heet de autobiografie die hij dat jaar uitbrengt. ‘We waren jong en zorgeloos.’

Fignon is in 2009 al zwaar ziek. Long- en maagkanker. In de verte wenkt de laatste aankomst: Pčre Lachaise. Een jaar later wordt het wereldberoemde kerkhof in Parijs zijn ultieme rustplaats. Alain Gallopin, vandaag sportdirecteur van onder anderen Jasper Stuyven bij Trek-Segafredo, zal er ook dan bij zijn. Jarenlang is hij de persoonlijke verzorger van Fignon geweest. Soigneur in de koers, soigneur in het leven. Zo close is hun band dat hij tot in de laatste minuten bij Fignon is gebleven. “Ik en Laurent, dat was une histoire d’amour”, zegt Gallopin vandaag nog altijd. “Niet in woorden te vatten. We waren als broers. We hielden van mekaar.”
Maar in de eerste dagen van 1988 zijn de ‘broers’ het niet eens. 1987 is geen te best jaar geweest voor Laurent Fignon. Alweer niet. Er waren enkele etappezeges, zelfs een ritoverwinning in de Tour, maar voor een renner van zijn kaliber is het allemaal te weinig. In de Tour is hij slechts zevende geworden. Op meer dan 18 minuten van winnaar Stephen Roche. Zelfs Fabio Parra ging hem vooraf. Een degelijk klimmertje, de Colombiaan, maar geen bijzonder renner. Precies wat hij, Laurent Fignon, wel altijd geweest was. Toen hij in 1983 voor de eerste keer de Tour had gewonnen, hadden ze van hem een halve God gemaakt. En nog meer toen hij dat een jaar later nog eens overdeed. Nog geen 24 en al twee Tours gewonnen. Zelfs Merckx en Anquetil, de maat aller wielerdingen, hadden dat niet gekund. Fignon las bovendien boeken. Le professeur. Zo’n renner hadden ze nog nooit eerder gehad.

Gevlucht naar Thailand

Daar blijft begin 1988 weinig van over. Fignon is het zorgenkind van de koers geworden. In zijn ijver om de grote rivaal Hinault te overvleugelen, heeft hij zijn lijf geteisterd. Zijn knieën zijn stuk getrapt, zijn achillespezen uitgerafeld. Hij zit meer in het ziekenhuis dan hij koersen rijdt. Zijn zege in de Waalse Pijl in 1986 is een zeldzaam lichtpuntje in drie donkere jaren. Le Professeur is een schoolmeestertje geworden. De minzaamste was hij nooit, nu is hij nog meer verbitterd.

Wat nog erger wordt na zijn positieve plas in de GP van Wallonië in de lente van 1987. Amfetamines. “Ten onrechte”, aldus Fignon. Maar het kost hem wel één van zijn zeldzame zeges in die dagen. En nóg ellende: zijn ploeg Systčme U draait intussen vierkant. De beste renners vertrekken, manager Cyrille Guimard heeft het niet onder controle, Fignon gaat zich deels met het management inlaten. Maar, weet hij zelf: “Je kan niet fietsen en zaken regelen tegelijk.”

Het resultaat is dat Fignon in de herfst van 1987 een depressie nabij is. In de Grote Landenprijs eindigt hij op meer dan twaalf minuten van winnaar Mottet. Een afgang. Het doet Fignon na het seizoen naar Thailand ‘vluchten’. Twee maanden raakt hij geen fiets aan. “Ik was kwetsbaar”, zal hij later zeggen. “Mocht ik al geen twee Tours gewonnen hebben en minder zelfverzekerd geweest zijn, ik had idiote dingen gedaan. Er zijn veel renners die in die omstandigheden naar doping, drugs of alcohol zouden hebben gegrepen.”

Voor Alain Gallopin is het in de eerste weken van 1988 het teken om het roer om te gooien. Fignon heeft nieuwe doelen in zijn loopbaan nodig, vindt hij. Zelf heeft hij er één met rood aangestipt: Milaan-Sanremo. Maar, probleem: één man ziet dat totaal niet zitten.

“Een jaar eerder had Laurent Milaan-Sanremo zelfs niet willen rijden”, zegt Gallopin. “Het interesseerde hem niet. Die wedstrijd is een loterij, beweerde hij altijd. Wat klopte. Maar wel een loterij waarvan je weet dat het winnende lotje maar bij een paar renners kan zitten. En één van die renners was hij. Daarvan was ik overtuigd. Die wedstrijd was voor hem gemaakt. Bijna driehonderd kilometer lang, voor renners met een lange adem. Dat prentte ik hem in: Als jij op de Poggio aangaat zoals Merckx dat altijd deed, wie kan je dan volgen? Argentin misschien. En Criquielion. Maar verder? Niemand.”

Maar de koppige Fignon heeft er geen oren naar. Luik-Bastenaken-Luik of Parijs-Roubaix, tot daaraan toe. Maar Sanremo? “Ik irriteerde hem met mijn gezeur”, gaat Gallopin verder. “Laurent wilde per se Parijs-Nice winnen. Daar had hij in 1987 nog twee ritten gewonnen. Alleen: hij had toen wel twee minuten verloren op de Col d’Eze. Ik wist dat het nu niet anders zou zijn. Laurent kon Nice niet winnen. Wat bleek. Opnieuw verloor hij te veel tijd. Toen heb ik hem kunnen overtuigen: Rij dit rustig uit en dan zetten we alles op Milaan-Sanremo.”

Gallopin vertelt het vandaag met enige vanzelfsprekendheid. Maar dat is het niet. Fignon is zowat de laatste renner aan wie gedacht wordt voor Milaan-Sanremo. De favorieten luisteren naar namen als Kelly, Rooks, Argentin en… Vanderaerden. De Belg heeft net een rit in Tirreno-Adriatico gewonnen en hoort met zijn explosiviteit elk jaar tot de meest getipte renners voor Milaan-Sanremo. In vijf deelnames is hij slechts één keer niet in de top vijf geëindigd. “Maar Fignon?”, herhaalt hij onze vraag vandaag. “Nee, daar had niemand zijn geld op verwed. Al wist je het nooit met die grote ronderenners van toen. Als ze zich voluit toelegden op één klassieker, konden ze heel gevaarlijk zijn. Hinault had een paar jaar eerder zo Parijs-Roubaix gewonnen.”

Beetje cornflakes en wat yoghurt

Meer dan een strohalm lijkt het niet. De Franse tv zendt de wedstrijd niet eens uit. De laatste 25 jaar heeft welgeteld één landgenoot deze koers nog gewonnen: de voorts onbeduidende Marc Gomez. Zelfs Cyrille Guimard, de eigen ploegmanager, kan niet geloven dat Fignon iets kan presteren op weg naar Sanremo. Hij wil aanvankelijk slechts een ploegje van zes renners sturen. Gallopin en Fignon moeten op hem inpraten om een volwaardige équipe van negen renners op de been te brengen.

Maar wat niemand weet: in Essonne, de regio ten zuiden van Parijs, bij Gallopin thuis, wordt intussen een meesterplan opgezet. “Maandag en dinsdag niets doen, woensdag trainen als gek. Dat was het plan”, zegt Gallopin. ‘Supercompensatie’ is dan nog een relatief nieuw begrip, maar Gallopin, pas afgestudeerd, is een overtuigde believer. Drie dagen voor Milaan-Sanremo wil hij het lichaam van Fignon uitputten. Dat lichaam zal daarop reageren door de volgende 48 uur meer suikers en energie op te slaan dan ooit tevoren. Waardoor de renner op de dag van de wedstrijd in absolute topvorm is.

Fignon in 2009: “Die woensdag vertrok ik voor een trainingsrit van 120 kilometer. Met alleen een handvol cornflakes en een yoghurtje in mijn maag. Eenmaal terug thuis bij Alain dronk ik een beetje fruitsap, at een stukje cake en ik vertrok opnieuw, ditmaal voor zo’n 100 kilometer achter de derny. Op dat moment gebeurde er iets in mijn hoofd. Ik voelde mijn benen niet. ’s Avonds was er massage, ik at nog een kommetje rijst en ging naar bed.” Gallopin moet er dertig jaar later nog om glimlachen. “Hij deed precies wat ik vroeg.”

Waar dat blinde vertrouwen tussen de grote Fignon en zijn veel minder bekende soigneur vandaan kwam? “We hadden samen in het leger gezeten”, zegt Gallopin. “Le bataillon de Joinville.” Beiden zijn in het najaar van 1979 twee Franse toptalenten in de dop en zullen twee jaar later samen Frans kampioen ploegentijdrit worden. Tot het noodlot toeslaat: een vreselijke val in het Circuit de la Sarthe maakt abrupt een einde aan de carričre van Gallopin. Wil hij in het wielrennen, dan moet hij zich omscholen en nog tijdens zijn revalidatie behaalt hij een diploma kinesitherapie. Drie jaar later klopt hij opnieuw bij Fignon aan: of hij iets voor hem kan betekenen? Fignon lijft hem meteen in.

Op donderdag blijft Fignon de instructies van zijn vertrouwensman blind volgen. Eerst een training van twee uur met alleen een koffietje in de maag, vervolgens met het vliegtuig naar Milaan. Een dag vroeger dan wat gebruikelijk is in die tijd. “Ik moest er ruzie voor maken met Guimard”, aldus Fignon. “Hij begreep absoluut niet waarom ik zo veel spel maakte over die eerste klassieker.”

Maar Fignon krijgt zijn zin, voelt zijn zelfvertrouwen toenemen en als de eerste journalisten hem die donderdag in Milaan aantreffen, krijgen ze een heel andere Fignon te zien dan ze gewend zijn. De immer zurige Fransman is niet alleen opvallend ontspannen, hij heeft nog een andere verrassing in petto. Hij draagt zijn haar voor het eerst in een blonde paardenstaart.

Vanderaerden kan er vandaag nog om lachen: “Fignon had van dat hele dunne, blonde haar. Eigenlijk stond er op zijn hoofd nagenoeg niets meer. Maar blijkbaar hing er in zijn nek nog voldoende om er een staartje van te maken. Het was zo’n tijd waarin die dingen voor het eerst opdoken. Renners waren altijd heel braaf geweest. Geen tatoeages, geen gekke dingen. Fignon gaf aan dat het anders kon.”

Maar die week wekt zijn verschijning vooral hilariteit. De tifosi proesten het uit, maar Fignon geeft geen krimp en de Belgische fotograaf die inzoomt op de paardenstaart, krijgt zelfs een schouderklopje: “Wees mij maar dankbaar. Ik bezorg je originele foto’s. Je gaat ze jaren later nog kunnen verkopen.” Het verbaast Gallopin niet: “Ze zouden niet blijven lachen.”

Was het de meest beklijvende Milaan-Sanremo? Nee. “270 kilometer lang gebeurde er niets”, zegt Adrie Van der Poel, zevende in Sanremo, achteraf. Was het de meest spraakmakende editie? Ook niet. Dat de ploeg van de Italiaanse ster Baronchelli om administratieve redenen niet mag starten en uit protest een kwartier voor de koplopers het hele parcours aflegt, is nog de sappigste anekdote. Viel er voor de Belgen veel pret te rapen? Evenmin. “Zoals zo vaak was de Poggio er net iets te veel aan”, zegt Vanderaerden. Hij wordt elfde.

Stomme kop

Maar voor Gallopin is het de allermooiste Sanremo ooit. “Omdat Laurent het tactisch perfect deed. De hele dag stak hij zich weg. Bij de eerste bevoorrading zat het hele peloton op een lint. Ik zie hem nog als één van de laatsten voorbijrijden. Ik had het gevoel dat ik minutenlang met mijn musette moest wachten.” Maar eenmaal op de capi schuift Fignon op, helemaal zoals Gallopin hem gevraagd heeft. Hij glipt mee in een eerste kopgroepje van tien man. En als hij op de Poggio ŕ la Merckx verschroeiend hard zelf aangaat, gebeurt wat zijn verzorger had voorspeld: amper één renner kan hem volgen. Maar aan de finish is ook de piepjonge Maurizio Fondriest geen partij. Fignon speelt het sluw en tekent voor een gigantische verrassing: voor het eerst en voor het laatst sinds Merckx wint een gewezen Tourwinnaar opnieuw Milaan-Sanremo. Na de finish roept hij uit: “Ik ben terug.”

“Wat die zege betekend heeft?” Bijna acht jaar na het overlijden van zijn boezemvriend twijfelt Gallopin geen seconde. “Ze heeft alles veranderd. Daar is het tweede deel van zijn carričre begonnen. Datzelfde jaar werd hij derde in Parijs-Roubaix en een jaar later won hij opnieuw Milaan-Sanremo en vervolgens de Giro. En dan was er die memorabele Tour. Tu sais: die met die acht seconden. Die dag in Italië heeft Laurent zichzelf en zijn zelfvertrouwen teruggevonden.”

Dat ervaart ook die ene journalist die Fignon na zijn zege nog één keer naar die paardenstaart vraagt. “Liever dat dan die stomme kop van jou”, klinkt het bits. Fignon was weer helemaal de oude.

quote:

Op vrijdag 16 maart 2018 19:04 schreef Mansjester het volgende:
Hodeg gaat dit winnen

RIP Koffieplanter

quote:

Op vrijdag 16 maart 2018 19:06 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Maar die doet niet mee.

quote:

Op vrijdag 16 maart 2018 19:20 schreef Mansjester het volgende:

[..]

Dat is niet zo rullevant

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 09:16 schreef TheArt het volgende:
Straten zijn flink nat in Milaan. Dat gaat chutes opleveren in de eerste wedstrijdhelft.

[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 08:45 schreef TheArt het volgende:
Stand van zaken in MIlaan nu. Het zou naarmate de dag vordert en ze aan de kust komen steeds droger moeten worden.

[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 10:07 schreef TheArt het volgende:
Poli is al gevallen nog voor de officiële start

quote:

Mirco Maestri, Lorenzo Rota (Bardiani)
Evgueny Kobernyak (Gazprom-RusveLo)
Guy Sagiv, Dennis Van Winden (Israel)
Sho Hatsuyama (Nippo)
Charles Planet (Novo Nordisk)
Matteo Bono (UAE)
Jacopo Mosca (Wilier)

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 10:27 schreef franklop het volgende:
Israël in de aanval.

Iemand hier vindt dat niet leuk.

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 10:25 schreef Mykonos het volgende:
Bono zit toch elk jaar in deze ontsnapping? Verder wel een flopgroep zeg.

twitter:

ilbazzo twitterde op zaterdag 17-03-2018 om 10:13:48 Definitely a wet #MSR2018 @Milano_Sanremo https://t.co/mlMCGrXfVc reageer retweet

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 11:07 schreef TheArt het volgende:

twitter:

ilbazzo twitterde op zaterdag 17-03-2018 om 10:13:48 Definitely a wet #MSR2018 @Milano_Sanremo https://t.co/mlMCGrXfVc reageer retweet